De Tour de France nadert weer! De tragedie EVENWICHT Het verstoorde uinhoekje De strijd om het gele truitje Ponderdag 8 Juni 1939 Vierde blad s-Werelds grootste wieler-evenement ÖM HoM. o-ehAaal: Asparagus Dierenplagen als gevolg van de beschaving (van onzen sportmedewerker). Binnenkort zal de „Ronde van Frankrijk", het traditioneele jaar lij ksc'he wielerfestijn weer verreden worden en zooals bekend, zal dit maal een volledige Nederlandsche ploeg aan deze monsterrit rondom Frankrijk deelnemen. De Tour is zeer zeker interessant genoeg om er nu reeds eenige regelen aan te wijden! Langzamerhand druppelen de byzonder- Iheden binnen over de aanstaande Ronde en zoo weten we, dat deze ditmaal van 10 tot 20 Juli verreden zal worden. Wij weten ver der, dat Italië en Duitschland niet en dat (Nederland wel zal deelnemen en sedert kort raag als zeker worden aangenomen dat on- !ze ploeg zal worden vergezeld door een technisch leider, hetgeen voor de Neder- Jandsohe deelneming van niet gering belang is. De Ronde van FrankijkOp de wieler banen van alle Europeesche steden mogen regelmatig interessante wedstrijden worden gehouden, op den weg moge men de meest internationale en aantrekkelijke kampen organiseeren, er is geen wielerwedstrijd, die zoozeer in het brandpunt der sportieve be langstelling staat als de jaarlijksche Tour ide France. Onregelmatig koersverloop in '37. De Ronde van Frankrijk heeft niet immer een even sportief verloop ge had, hetgeen op zichzelf weer niet zoo verwonderlijk is, wanneer men bedenkt, welke invloeden van be- teekenis zijn bij eiken wedstrijd, waarvan de deelnemers beroeps- menschen zijn. De niet weinig on verkwikkelijke tafereeltjes van 1937 tijdens de 31ste Ronde van Frank rijk, liggen nog versch in het geheu gen. SILVER MAES. Men zal zich herinneren hoe enkel0 da gen voor het einddoel in zich lèider complete Belgische ploeg m® h j om' Sylvère Maes (die een prachtkans had om als eerste te eindigen!) ei toe p vonden strijd ie staken, omdat de rennenvonden dat het publiek en de wegee boven de Fransche deelnemers voortrokken boven alle anderen. ,Vnarhrid Het doet er minder toe hun op. er in hun beweringen school, Dlf<.nl.p.iiend geven van den strijd kan vanzelfsprekend niet geheel zonder aanleiding o geweest. Men dient daarbij steeds »e i* denken dat de Tour-de-k rance-ie eerste plaats lieroepsrijders zijn, di opbrengst van hun sport moeten leven. Eerst in de tweede plaats is het voor hen van belang de eer van hun land te verde digen. De negen Belgische renners, van wie er zeven een gezin te onderhouden hadden, gaven dus waarlijk niet alleen een spor tieve Haak op, maar zij werkten boven dien een maand lang voor niets en met lee- ge handen kwamen zij na dertig dagen van ingespannen arbeid thuis! Bovendien wier pen zij door hun terugtrekken een smet op de overwinning van den Franschman Lapé- bie, in het algemeen klassement en de over winning van de Fransche ploeg vóór Italië en Duitschland in het landenklassement. Velen immers beschouwden de Fransche ze ge als onverdiend, daar zij er zeker van waren dat de uitslag anders geweest ware indien de Belgen ttt het einde toe hadden doorgestreden. Men ziet hieruit welke con sequenties een dergelijk optreden met zich brengt en hoe dat een groote sport-getoeur- tenis ontsieren kan. .i 1 :r.' Henri Desgrange en de Tour zijn één. Wie „Ronde van Frankrijk" zegt, zegt Henri Desgrange, want zijn naam is onverbrekelijk met dezen monsterrit verbonden. En in deze dagen, nu de 33ste Ronde van Frankrijk wordt voorbereid, nu de byzonderheden omtrent de deelne ming en andere details weer dage lijks in de dagbladen vermeld wor den, nu wordt ook Desgrange's naam weer dagelijks genoemd en dat is geen wonder. Desgrange, de grijze maar immer j'eugdi- ge en levenslustige directeur van het Pa- rijsche dag- en sportblad „TAuto", eens amateur-kampioen van Frankrijk op den weg, is de schepper van de Tour de France. Voor de drie en dertigste maal organiseert Desgrange zijn Ronde van Frankrijk, die nu al sedert zoo tal van jaren wereldver maardheid geniet. Met de vlucht van zijn onder vele moei lijkheden gesticht dagblad hield de belang stelling voor de „Tour" gelijken tred. En nu opnieuw de groote bladen in binnen- en buitenland lange kolommen wijden aan de komende Ronde van Frankrijk, is dat een bewijs te meer dat ook de belangstelling van de wereldpers evenzeer groeit als het en thousiasme van de millioenen wielervrien den, die drie weken lang de evoluties van de grooten op den weg met onverminderde geestdrift volgen. Het is begrijpelijk dat de sportwereld in vele landen Henri Desgrange een warm hart toedraagt; immers wanneer de groote weg wedstrijden in België, Italië, Duitschland, Zwitserland, Luxemburg en ook hier te lande allengs winnen aan populariteit, dan is dat voor een niet gering deel te danken aan liet scheppende werk op het gebied van de wielersport van dezen even spor- tieven als ondernemenden Franschman. Een zoen voor den leider in geel. De Ronde van Frankrijk wordt ook wel eens den strijd om het „gele truitje" ge noemd. Immers „de man in het geel", de rijder n.1. die de gele trui draagt, is de po pulairste van allen en hij wordt aan het einde van elke étappe het meest gevierd. Geen wonder overigens, hij is de man die de leiding van de Tour heeft, de man die aan den kop van liet klassement gaat. Hij heeft dus ook telkens de beste kansen om de overwinning in de wacht te sleepen, tot dat het oogenblik komt, waarop hij de ka nariegele trui moet afstaan aan een ander en het vereerende kleedingstuk voor zijn eigen truitje verwisselen moet. Guino Bartali, de fameuze Italiaan, droeg menigmaal de gele trui. Het was wederom de heer Desgrange, die de gele trui invoerde cn wel na den oorlog. En waarom het nu juist een gele trui moest zijn als onderscheiding van de an dere? Omdat hij dé Meur van zijn dagblad trouw wilde blijven en lezers van 1'Auto zijn al genoeg aan de gele kleur van hun lijfblad gewend! Niemand in de geheele be zetting, dan alleen de leider van het pele- ton draagt de gele trui en dat deze renner in elk étappe-stadje door iedereen wordt bewonderd cn op de traditioneel-Fransche wijze met een klappende zoen wordt ver welkomd, behoeft dus geen betoog. Het truitje zal stellig ook ditmaal nog heel wat keeren van eigenaar verwisselen cn wie hem zal dragen op 29 Juli bij het passeeren van den eindstreep, dat is moei lijk te voorspellen. Het parcours. Onze kaart geeft een duidelijk beeld van het af le leggen parcours. Zooals men ziet is de Ronde verdeeld in 18 étappen, in to taal zullen er pl.m. 3900 K.M. verreden worden. Dit is ongeveer 780 K.M. minder dan ver leden jaar. Volgens L'Auto worden er 4 etappen verreden tegen het horloge, waar van er twee verdeeld zijn in 2 en drie in 3 sectoren. Er zijn 3 rustdagen. Het Noorden en Noord-Oosten van Frank- door JOH. W. BROEDELET. Hij gaf een verschrikkelijken gil, sloot, de oogen en bleef een verontrustenden poos roerloos liggen. Dan scheen hij heel langzaam weer tot het leven terug te keeren. Hij deed een wanhopige poging om weer overeind te komen, met slechts dit eene gevolg, dat hij zich des te dieper in de verre dalen van zijn matras drong. Vervolgens begon hij zwembewegingen met armen cn beenen te maken, waardoor hij werkelijk na verloop van een acht-urigen werkdag in eemgszins schuinsche richting kwam te liggen. Nu was het nog zaak. zich geheel om tc wer pen, wat in zijn toestand niet minder wilde zeggen dan zich naar het uiterste puntje van de wereld begeven. Hij spartelde, wrong, duwde cn drukte zich, viel her- liaaldelijk met ijsclijke knersing der tan den, Indianengekrijsch cn een soort wilde- katten-geblaas terug, tot hij eindelijk inner- daad buiten bed stond en daar verdwaasd rondtuurde, of hij misschien het slachtoffer van een nachtmerrie was. De werkelijkheid klampte zich echter in alle verschrikking aan hem vast. Hij gaf een nies, dat hij de gewaarwording kreeg alsof men hem al zijn ribben brak en straks met zijn kleinere beentjes beginnen zou. Dit herhaalde zich tot drie maal. zoodat hij er juist ernstig over ging denken, wat wel het radicaalste en snelst werkende zelf moordmiddel was. Toen deed hij een af schuwelijke ontdekking: heelemaal aan zijn voeten, zóó onbereikbaar ver dus, dat hij dat nooit meer zou halen, lag zijn zak doek Hij staarde er naar met een blik, waaruit ceu wereld van wee sprak en liij zou gesnikt hebben, had hij geweteft waar hij nu met zijn tranen heen moest. Daar op, in het volle besef van wat hij ging be ginnen nam hij "zijn sokken ter hand, zette zich niet de grootste omzichtigheid op de rand van een' stoel cn strekte de handen uit met de vage hoop, dat zijn ergens in liet heelal rondzwervende teenen eens tot hem zouden komen. Ze kwamen iet. Dus moest liij ze halen. Welke merkwaardige lichaamszwenkingen, rompverdraaiingen, lialsverrekkingen, wel ke door merg en been dringende kreten daarbij te pas kwamen, wil hij zich liever niet herinneren. Het eind-resultaat was echter, dat na een uur van intensieven ar beid zijn sokken op tea-cosv-achtige wijze de neuzen zijner voeten bedekten, wat hem voorloopig al meer dan welletjes leek. Hoe hij vervolgens zijn hoofd in de vvaschkom en een aaiinkje van zeep aan zijn hals- streek kreeg, is hem tot heden een onoplos baar raadsel gebleven. En toen hij daarop zijn handdoek op den grond liet vallen, heeft hij hem nóóit meer opgeraapt. Onafgedroogd, zonder boord om hij kon zichzelf nog gemakkelijker in een dwangbuis krijgen dan zijn hoofd in zijn overhemd met juist genoeg kleeren aan om de welvoeglijkheid niet in het gelaat tc slaan, aanvaardde hij de heroische reis naar de benedenetagc. Elke traptree was een met vóór-histori- schen moed tc veroveren station. Telkens dacht hij er maar bij neer te gaan zitten, wachtend tot het lot hem voorgoed uit zijn lijden verlossen zou. Doch met een onuit puttelijke energie wist hij zich naar bene den te werken. Eindelijk beneden, ontsnapte hem haast een zucht van verlichting. Daar trad iemand op hem toe Zoo ouwe jongen, ben je er? sprak die joviaal cn gaf hem een slag op... den rug! Toen zakte hij met een schreeuw, welke) zes straten ver hoorbaar was, ineen en vier personen waren noodig, om hem op de sofa fc helpen. Eerst tegen het donker kwam hij weer eenigszins hij. Dit afschuwelijke drama noemt de weten schap heel laconickjes,spit!" rijk wordt gemeden, hetgeen zijn oorzaak vindt in de grensversterkingen aldaar. Ook bij de Spaansche grens buigt men sterk af. Globaal geschat zijn de zwaarste en langste ritten van Briangon naar Annecy (16de etappe) pl.m. 343 K.M., waarin de col dus Galibicr en col de L'Iseran gelegen zijn. Dan volgt de 18de étappe van Dijon naar Parijs pl.m. 337 K.M. (laatste rit). Wij raden onze lezers aan de kaart uit te knippen, daar zij straks van groot nut zal blijken te zijn. Overigens zullen we met een beschouwing over de kansen der deelnemende landen nog nader op de Tour terugkomen. We hebben dit jaar reeds enkele min of meer bekende kamerplanten behandeld. In aansluiting hiermede willen wij nu de Aspa ragus bespreken. Dat is nu wel een heel be kende plant en u vraagt zich misschien af, of er werkelijk nog wel iets is, dat u eigen lijk niet van haar weet. Toch zal uit het vol gende wel blijken, dat er nog veel wetens waardigs van de Asparagus te vertellen is. Vele lezers zullen deze plant waarschijnlijk nog nooit hebben zien bloeien en toch kan ze getooid zijn met een overvloed van kleine rose bloempjes. Later prijkt ze dan met vele vuuroode bessen. Dit is dus al vast iets eigenaardigs, maar er is nog meer. Ongetwijfeld behoort de Asparagus tot een van de meest bekende planten. In de eerste plaats heeft ze dit te danken aan haar goede eigenschappen als kamerplant, maar daar naast aan haar groote geschiktheid als ver sieringsmateriaal. Een tafelversiering is toch haast niet denkbaar zonder het groen van deze plant. Bij een bouquet anjers, anthu- riums of orchideeën behoort dit groen. Zon der er over te spreken doet de bloemist en kele takjes Asparagus bij dit bouquet. Mas sa's siergroen zijn er dan ook noodig en het behoeft geen verwondering te wekken, dat er in ons land zelfs enkele kweekerijen zijn, die niets anders verkoopen dan snijgroen. Het geslacht Asparagus behoort tot de familie der Liliacae en omvat een groot aan tal soorten, waarvan slechts enkele in cul tuur zijn. De meest bekende zijn wel Aspa ragus sprengen en Asparagus plumosum. De eerste werd in 1792 van uit Zuid-Afrika naar Europa overgebracht, waar ze sinds dien tijd haar groote bruikbaarheid voldoende ge toond heeft. De Asparagus plumosus is 100 jaar later ingevoerd. Deze heeft zich door haar groote geschiktheid als kamerplantje een blijvende plaats veroverd. Vele schaaltjes en mandjes zijn met deze aardige fijn geveer de plantjes gevuld. Gaat er eens een dood, dan is dat nog niet zoo erg, omdat men voor een paar dubbeltjes weer een nieuw plantje heeft. De Asparagus sprengeri gebruiken wij door haar meer forschen groei als hangplant. Geven we haar krachtige aarde een derde klei, een derde bladaarde en een derde koe mest vermengd met wat scherp zand, dan kunnen we daar zeer groote exemplaren van kweeken. De takken kunnen in een kas wel drie meter lang woren. Planten, die men in een kamer kweekt, hebben natuurlijk kortere takken. Voor een toediening van koemest om de veertien dagen zijn ze zeer dankbaar. Tijdens den zomer gieten wij veel. In den winter minder. Goed groeiende planten ver pot men ieder jaar. Dit gebeurt dan weer in het reeds genoemde grondmengsel. Aspara gus plumosum verlangt echter geen klei in den grond, maar turfmolm. A. v. d. Lijn. Engelsche musscheninvasie in de V.S. De mungo erger dan de rat. Overal in de wereld hoort men de klacht, dat door de schuld der menschen het evenwicht in de na tuur is verstoord. Vooral de ontwikkeling der mo derne verkeersmiddelen heeft er veel toe bijgedragen, het beeld van de natuur te verschuiven. Met de komst van de stoomschepen wer den vele planten en dieren uit overzeesche landen in Europa ingevoerd, die zich daar geweldig hebben verspreid en in vele ge vallen tot een ware plaag zijn geworden. Allerlei klein gedierte heeft zich tot onze groote schade en last bij ons ingeburgerd. De muis, de vlieg, de want; de kakkerlak zij zijn alle door de cultuur in het land gekomen. De volksverhuizingen droegen er voorts toe bij, de huisrat over een ge weldige oppervlakte van Euroua te doen verspreiden, waar zij thans in de meeste landen tot een hardnekkig bestreden plaag is geworden. Bisamrat en bloedluis. Hetzelfde dreigt in den laatsten tijd in Europa het geval te worden met de bisam rat. Terwijl die dier in zijn geboorteland slechts een planteneter was, heeft het zich het eerst in Bohemen, waar het om zijn kostbaar bont werd ingevoerd, van een zeer onaangenamen kant doen kennen, door groote schade toe te brengen aan de visch- netten en door liet graven van gangen, ten gevolge waarvan het water uit vischvijvers liep. Daarbij plant de bisamrant zich bui tengewoon snel voort, hetgeen niet te ver wonderen is, daar de vijanden van deze rat niet meegekomen zijn naar Europa, zoodat zij zich hier onbedreigd kan voorttelen. Waar de bloedluis zich eenmaal heeft ge nesteld, is zij haast niet meer te verdrijven. Waarschijnlijk is zij eveneens uit Amerika tot ons gekomen. Zij komt. zooals bekend, vrijwel uitsluitend op appelboomen voor, waar zij zich in koloniën aan stammen en takken vastzuigt en de boom zoozeer ver zwakt, dat de geheele oogst vernietigd kan worden. Nog erger is het met de druiven- luis, die, eveneens uit Amerika afkomstig, voor het eerst in Zuid-Frankrijk werd waar genomen. In het jaar 1888 waren van de 2.500.000 hectare, die in Frankrijk met wijn zijn beplant, ongeveer 1.400.000 hectare door dc druivenluis aangetast. De druivenluis verbreidde zich over geheel Europa en werd overal, waar zij zich wist te nestelen, tot een gehate en fel bestreden vijand. De intocht der termieten. Toen in het jaar 1840 een Braziliaansch slavenschip de bijzonder kwaadaardige Bra- ziliaansche termieten in de stad Jamestown op het eiland St. Helena had binnengebracht vermoedde men niet, dat reeds enkele maan den later dc huizen in verschillende straten zouden instorten, omdat de grond door de termieten was ondermijnd. Tegenwoordig heeft de termietcnplaag zich over heel Nrd.- Amerika verspreid en daar deze insecten hun vernielend werk onzichtbaar doen, ont dekt men de schade eerst, wanneer de hui zen beginnen te wankelen Eenige jaren gele den werd de schade door dc termieten in de Vereenigdc Staten veroorzaakt, op 45 milli oen dollar in het jaar geschat. Daarvan kwam alleen 37 miilioen ten laste van de boerenbedrijven. De termieten ondermijnen zoowel hutten als paleizen, zelfs de hechte safes der moderne banken zijn voor hen niet veilig. Geilen en mussclien worden tot ■plaag. In 1513 voerden de Portugeezen de geit op het eiland St. Helena in. Daar, waar ziéh vroeger dichte bosschen uitstrekten, zijn thans slechts kale rotsen, want de gei ten vermenigvuldigden zich zoo snel en werden zoo talrijk, dat geen boom op het eiland meer kans kreeg op te groeien. Met het verdwijnen van het bosch vonden vele insecten en vogels geen woongelegenheid meer en stierven uit. Ook hier had de komst van de menschen het evenwicht in de na tuur verstoord. In Amerika waren musschen vroeger on bekend. In het jaar 1850 kwam men op het denkbeeld, de musschen in te voeren. Acht mussohenpaartjes werden uit Engeland ge haald; plechtig werden zij in Brooklyn losgelaten en verder hoorde of zag men niets meer van hen. Vier jaar later liet men een grootere zending musschen komen, die in Canada werden losgelaten. Sedert dien tijd hebben de musschen in Amerika zich zoo ontzaglijk meermeerderd, dat men den hemel te rijk zou zijn, als men ze weer kon kwijtraken. In Australië en Nieuw- Zeeland, waar de huismusch eveneens is ingeburgerd, is het nog erger. Daar heeft deze vogel zich, begunstigd door de vele schuilhoeken die de holle rub'beiboomen hem bieden, zoo kolossaal vermeerderd, dat men in Melbourne de rijpende wijn- drijven en kersen met tullen zakken tegen de mussc'nenplaag moet beschermen. Meni ge regeeringscommissie heeft zich reeds *t hoofd gebroken om middelen te vinden ter bestrijding van deze schadelijk geworden vogels. De konijnen in Australië. Even ernstig heeft zich het onbedacht zaam binnenlaten van de wilde konijnen in Australië gewroken. In 1788 kwamen de eerste vijf konijnen aan boord van een fre gat Australië binnen. Drie jaar. later volg de een tweede transport. Beide zendingen waren bestemd voor den tocnimaligen goii- verneur van Australië en zij hadden ten doel, wat afwisseling te brengen in de cenr tonige vleeschvoeding van den hoogen amb tenaar. Doch twee konijnen waren er in geslaagd te ontsnappen uit het afgesloten terrein, waar men hen had uitgezet. Een maal in vrijheid, konden zij zich onge hinderd voortplanten en de nakomeling schap van dit ontsnapte tweetal brengt thans nog de Australische autoriteiten tot wanhoop. Reeds 40 jaar, nadat de eerste konijnen waren ingevoerd, begon men in te zien, dat de konijnen voor Australië wel eens een gevaar konden worden en sedert 1862 is dc konijneniplaag een ware ranup geworden, Reeds 70 jaar lang voert Aus- stralic nu een strijd op leven en dood met de konijnen. Het middel erger dan de kwaal. Toen dc suikeroogst op Jamaica ten ge volge van de rattcnplaag, die steeds drei gender vormen aannam, meer en meer terugliep, voerde men uit Oost-Indië den mungo in, een marterachtig roofdier, dat als een hardnekkige ratterrverdelger be kend staat. Doch ook hier had men huiten den waard gerekend, want de ratten ver minderden wel is waar, maar de mungo ontaardde en maakte niet alleen jacht op ratten, maar ook op vogels, wild en jonge huisdieren, terwijl hij zich bovendien nog te goed deed aan mais. bananen cn ana nas. Twintig jaar na zijn aankomst was hij op Jamaica tot een niet minder gevreesde plaag geworden dan vroeger de ratten en zelfs is de schade, door den irranco aan gericht, thans reeds grooter, dan ooit door dc ratten het geval is geweest.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1939 | | pagina 11