De Brabantsche Brief:
van
DRIE MANNEN
Seinen aan de Hembrug
verkeerd bediend
£ux ^7'oilei 3leef)
V.P*R.O. ingeschakeld
in Wereldomroep
Ulvenhout, 13 Juli 1939.
Amico.
Misschien kunde
oew eigen herinderen
dat verlejen jaaar Jul
op 'nen regenachtigen
Maandag, zoo'nen
dag, dat ge efkes der.
zomer vergit, omdat
'r van den heelen dag
ging zonneke te be^
speuren valt en den
overdaad van regen
water den buiten in
'nen klammen Herfs.
zet, ik zeg, misschien
kunde oew eigen nog herinderen dat op
zoo'nen dag, 's avonds, als de blinden al ge
sloten waren, den kleinen Dré Pe^ ont
dekte. dat den Eeker jarig was! Den Dre had
od 't opkamerke, doende mee z'nen adminis
tratie, dat bespeurd op den Eeker z'n rente-
kaart
't Manneke wist 't wel zoo omtrent, maar
hii was al „zoodikkels" jarig gewist en nooit
had iemand daarin ennigte aanleiding gezien
om deus sproetig, schrale aarmoedzaaierke
daarmee te feliciteeren, dat ie nie beter wist
of de geboortedag n van den mensch, gongen
sjuust eender voorbij als die van 'nen zwer-
venden hond.
Ge wit: wij hebben 'm dat toen efkes anders
geleerd We hadden, toen al, veul mee 't
manneke op, Trui zette dalijk 't „feest" in
malkaar da's in Ulvenhout altij rap ge
reed, 'en deus één uur feest wierd veur den
verrasten sproetenkoning 'n onvergetelijk
levensmoment!
Zondagmergen, als Trui in d' Hoogmis zat
en den kleinen Dré aan 't peerdrijen was in
de bosschen, ik in m'n krant den Kabinet
crisis zat uit te kienen veur Colijn, (maar den
puzzel kwam nie uit), dan viel 't me op, dat
den Eeker, daar aan de tafel, over z'n boeken
den erf op zat te staren. Ja, zoo Zondags, als
ie 's mergens 'n paar uurkes mee me alleen
zit, dan leer ie nog geren. Eiken geschikten
ogenblik neemt ie waar, deus eigenaardig
tiepke. En dan, als ie leert, dan bestaat er
niks anders veur 'm, dan z'n boeken. Maar
nou...?! Hij was er nie bij, docht me. En
da's iets bezonders. Zeker moei, docht ik
zoo. Want 't is hard aanpakken in deus tij!
Dan stond ie op, sloeg z'n boek dicht, na
er 'n potlood tusschen gelegd te hebben.
„Efkes boodschap doen", bromde-n-ie zoo
binnensmonds: „dalijk verom".
Na 'n minuut of vijf wés ie ook terug, had
links en rechts iets onder z'n jaske verborgen.
Zonder naar mij te zien, gong ie recht naar
den kelder, daar hoor-n-ik 'm gaan n aar 't
uiterste hoekske, waar ie 't een of ander
wegzette, beredderde.
Als ie weer boven kwam, me 'nen donke
ren, verlegen kop, bromde-n-ie weer: ,,'k ben
dalijk verom." En werendig, weer na 'n mi
nuut of vijf kwam ie terug, weer iets aan
beide kanten onder 's jaske torsend, weer
afdalend in den kelder. En als ie weer boven
kwam, den kop .nog donkerder, nog verlege-
ner, dan bromd-n-ie weer iets, da'k nou nie
meer verstaan kost, maar weer wel beteeke-
nen moest, dat ie „dalijk verom zou zijn".
'k Wierd na den derden keer tóch veul
nieuwsgierigDen kelder ingaan was nie goed
meugelijk, wam. hij was telkens rap verom.
Ik gong dus 'ns kijken over 't gordijntje in
de goeie kamer. Daar zag ik 'm schuins den
weg oversteken, naar... „de Gouwen Koei".
En kort daarop er weer uitkomen, mee „iets"
onder 't jaske, links en rechts.
Na vijf keeren zoo op en neer gewist te
zjjn van onzen kelder naar „de Gouwen Koei"
gong ie weer zitten achter z'n boeken, mee
'nen kop zóó stroef, dat ge 'm eigenlik niks
vragen wou. Sterker: van 't „geheim", dat ie
daar veur m'n oogen had „gepleegd", ver-
telde-n-ik ook niks aan Trui, want 't Eeker
geheim scheen zóó geheim te zijn, da'k er
zonde van mokte om 't deur Trui te laten
verballemonden. Want ge kunt mee Trui
alles beginnen, amico, alles, maar iets stil
houwen, neeë, da'r heur niet gegeven. M'nen
toeteloeris heur hart ligt op 'r tong! Trui
begint van 'n „geheim" te... zweeten! 't Berst
er uit!
Maar 's middags, 't was Zondag 'gaar gin-
nen weer om te schieten, de pijlen waaien
compleet uit de baan mee die bolle Westers,
maar 's middags dan, als we in „de Gouwen"
ons propke legden, dan vroeg den Fielp: „zeg,
Dré. his 'r van de week feest bij jullie thuis?"
„Feest?? Hoezoo?? 'k Weet van niks!"
„Oow...", bromde den Fielp, „dan ek hal
teveul gezeed".
Ik keek 'm 'ns deur m'n ooghorkes aan,
vroeg niks. Want 't is mee den Fielp sjuust
andersom als mee Truin: den politieken bak
ker is mee „ge-eimen" zoo lekker als kip.
Maar dan begost ik toch wel iets te begrij
pen. Een Eeker! Meteen moest ik zachtjes
lachen .Ik voelde m'n lippen rekken.
„Piek", zee den bakker.
„Pas", zee den Jaan.
„Veur de negen", booi ik.
„As ge maar wit, ik heb nog nóóit 'n feest
bij oe overgeslagen en ik ben niet van plan
daarin verandering te brengen," zee den
Blauwe.
„Zeg liever wa ge spuit, memmert!"
viel den Fielp uit.
.„Ik speul pas", zee den Blaauwe droog,
't Lukte me nie, 'k kwam 'nen slag te kort.
Terwijl ik betaalde aan den pot, die alweer
gèèf vol komt veur 'n uitstapke naar den An-
vers, vroeg den Blaauwe, „groote be
stelling gekregen, Fielp, veur 't feest?"
„Van wie?"
„Van hum, gatsamme!"
„Van den Dré? Die eeft nog nooit veur
héén alf centimeke bij me besteld!"
Ik zweeg maar, want ik voelde wel aan
komen dat, bij 't minste wa'k los zou laten,
't heele span Ler feest verschijnen zou. En 't
is deus tij a' druk genogt veur Trui! Zij wordt
óók 'n dakske ouwer.
Na 'n half uur van verstrooide spanning
kwam den Jaan nog 'n spieringske uitgooien.
Terwijl ie aan z'n vingers likte om z'n kaar
ten te steken, zee-t-ie zoo langs z'n neus weg:
„Tonia is altij nog sukkelend..."
Wij keken op, in aandacht!
dqs zij mot dan maar 'n uurke vroeger
weggaan as 't soms wa laat wordt; da's ze
ker wel goed, Dré?"
„Le... laat wordt, Jaan...?"
„Ik gaai maar 'ns prop," antwoordde-n-ie:
„wie gaat er mee? Ja, lédt wordt, Dré, op
da partijke van jou!"
„Tuurlijk is da goed," zee den Blaauwe
mee 'n bar-doodgewoon gezicht: „wa zou
daar nou teugen zijn? Nie waar, Fielp?"
„Hallicht; hons kent hons", vond den bak
ker: „has 't mensch toch nie lekker is...!"
Ge verstaat, amico, ik wierd zoo gaande
weg, op deskundig-Ulvenhoutsche manier,
lijk 'n rupsenpop ingesponnen in 't weefsel
van 'n feest, waarvan ik eigens nog nie veuï
méér wist dan de „gasten".
„Wanneer is 't Fielp?" vroeg den Blaauwe:
„want 'k zou tenminste geren veuruit weten,
wanneer ik vrij mot zijn. 't Is drukken tijd
en 't komt eigenlijk vrekt slecht gelegen",
zee den huichelèèr.
„Dinsdag!" zee den Fielp kordaat: „den
helfden zoogezeed!"
„Oow...?" antwoordde-n-ik toen: „is 't
Dinsdag?"
Maar daarop wierd nie ingegaan.
Den bakker zee' „piek". En mee stalen
tronies wierd er verder gekaart. Als we na
ennigte uren uit malkaar gongen, dan ver
zekerden de sjandoedels mij: dat 't wel moei
lijk uitkwam, maar da'k Dinsdag toch wel op
huilie rekenen mocht...!"
Daar zat veur mij nie veul anders op, dan
's Zondagsavonds mee Trui 'ns te praten over
't geval. En als ik haar alles had uitgelegd,
eigenlijk min of meer mee 'n zelfde tro
nie als waarmee de proppers mij 'nen heelen
middag hadden te grazen genomen, ja,
wat doedde in zoo'nen toestand? dan gon
gen we eerst maar 'ns in den kelder op snuf
fel om uit te zoeken, wat den Eeker daar nou
eigenlijk klaargemokt had. In 'n hoekske,
achter wat mandengerei en onder 'n juten
zakske vonden we negen kruiken bier en één
flesch limonade staan!
Stillekes moesten we efkes kijken naar
deus heimelijke veurbereiding van den Eeker,
veur z'n feest.
,,'t Is toch 'n aardig jonk," docht Trui toen
hardop. Ze schudde zoo 'ns langs heuren kop,
dekte toen 't „bachanale" stilleven weer
prontjes toe, onder 't eerpelzakske.
't Was daar in den stillen kelder nie veul
dag mee. 'Nen dikken schemer leek ver
mengd mee de dompige koelte en den eerde-
lucht kelders eigen. Ons stem klonk er wat
hol. Onwillekeurig spraken we dus wat zach
ter en dat mokte 't geheimke van den Eeker
van nog 'n bietje meer gewicht.
FEUILLETON.
Naar het Amerikaansch van
Morgan S» Roscuc
Nu u toch mijn revolver hebt, verzocht
ze, zoudt u mij niet willen vertellen, waarom
u den brief wegnam, die in mijn tasch zat;
Dat gebeurde puur bij toeval, legde hij
uit. Toen u flauw viel had ik juist uw tasch
opgeraapt en tegelijk den brief, die er uit ge
vallen was. Om u te kunnen vastgrijpen stopte
ik hem gauw in mijn zak, maar later toen ik
uw tasch teruggaf, heb ik den brief glad ver
geten, totdat ik, nadat u weg was...
U hebt hem toch nog, viel ze hem gretig
in de rede.
O'Malley haalde hem uit zijn binnenzak,
waarin hij hem geborgen had toen hij Long
Island had opgebeld en gaf hem haar.
Ze pakte hem haastig aan, draaide hem om
en zag nog net den ietwat-spottenden glim
lach om O'Malley's mond.
Vergeef me, zei ze verlegen. Natuurlijk
hebt u hem niet opengemaakt. Nu begrijp ik
dat heel goed, maar eerst dacht ik...
Ja? drong hij aan. Wat dacht u eerst
van me? Dat is precies wat ik graag zou
weten, want ik kan me eenvoudig niet voor
stellen hoe u er toe kwam een revolver mee
te brengen en me daarmee te bedreigen!
Met vriendelijke openhartigheid gaf ze de
explicatie.
Ik wist natuurlijk niets van u af. In het
restaurant zat u eh telkens naar mij
te kijken en daarna dook u onverwachts op,
terwijl die verschrikkelijke man me beetpakte.
Dat bracht me op de gedachte dat het u er
misschien ook om te doen was om mij dien
brief te ontfutselen. Ik weet niet wat er in
staat, maar hij moet buitengewoon belang
rijk zijn. En ik was er van overtuigd, dat u
hem had, daarom ben ik hier gekomen.
Dus de brief is niet van u? Ik bedoel, u
hebt hem niet geschreven?
O nee! Ward Barret is mijn half broer.
De brief werd vanochtend voor hem gebracht
en kwam per abuis tusschen mijn brieven
terecht. Toen ik uit het restaurant kwam
vond ik hem en daar ik dacht dat het iets
van belang kon zijn, ging ik hem naar zijn
kantoor brengen.
Ik belde hem niet op, omdat ik mij
een beetje schuldig voelde en wist dat hij zou
zeggen, dat ik mij geen moeite hoefde te ge
ven. Toen ik...
Het meisje hield op en er trok een scha
duw over haar gezichtje.
Ik heb er den brief niet achtergelaten,
ging ze aarzelend voort, maar ontdekte toch
dat hij van groot gewicht was. Dus, toen )k
hem miste, stond het onmiddellijk bij mij
vast, dat ik niets onbeproefd mocht laten om
hem terug te krijgen.
En ik heb mij afgevraagd of u zich mijn
naam en adres nog wel zoudt herinneren!
riep O'Malley uit.
Het meisje sloeg de oogen neer.
Ja, zei ze effen, ik miste den brief vrij
wel direct.
O'Malley moest erkennen, dat de tactvolle
terechtwijzing verdiend was en aanvaardde
deze zwijgend. Toen, hem even aankijkend,
vervolgde het meisje onbevangen:
Mr. O'Malley, u bent bij twee gelegen
heden vanavond heel vriendelijk voor mij ge
weest en ik vraag u excuus dat ik u er ook
maar een oogenblik van verdacht heb den
brief met opzet te hebber weggenomen. En
ik ga nog verder en vraag opnieuw uw hu'.p,
want nu u hem mij teruggegeven hebt, ben
ik haast bang om hem mee te nemen.
,,'t Is een aarig manneke," zee Trui weer.
En toen: „kek 's Dré, we motten van dieën
dag iets maken."
„Vaneigens! Vaneigens!" antwoordde ik
grèèt. Ziezoo, 't feest stond vast!
„En we laten 't jonk nie alléén opdraaien
veur de kosten," zee Trui en meteen dwaalden
d'r oogen weer naar 't Bekerhoekske waar ie
zijnen feestelijken voorraad had geborgen als
'nen échten eeker, die zijnen winterprovisie
bergt onder de herfstblaren in 't bosch.
,,'k Zal mergen, als den Fielp z'n brood
brengt, ook efkens mee hum spreken," bedis
selde Trui wijers. En dan, Dré, we motten mee
den kleinen Dré 'ns uitmaken wat den Eeker
't beste van pas zal komen; 't zal trouwens
wel uitdraaien op dingen veur zijnen leerdij,
denk ik, maar daarin kan den Dré ons toch
't beste aan 'n ideeke helpen."
Zóó, amico, wierd Zondagavond, daar in den
stillen schemer van den kelder, den Eeker z'n
feest in malkaar gezet!
Dinsdagmergen ja, dan gong 't in de
vroegte allegaar zoo zijnen gewonen gank. Om
vijf uren waren we al aan den frambozenpluk;
deus kostelijke vrucht heeft 't best gedaan van
't jaar! Schoonen oogst! We hebben tóch nie
te klagen deus jaar. Onz' aardbeien, in teugen
stelling daarveur mee andere dorpen, hebben
'nen schappelijken oogst en... goeie prijzen
opgeleverd!
Onze bosschen hielden den schralen wind
van de leste maanden veul teugen! Veural
veur 't fruit was dat in Ulvenhout 'nen groote!
Pruimen staan overdadig! Schoone en
overvloedige vrucht. Peren en appels beloven
'nen behoorlijken oogst. Maar de gewassen
van den gróóten oogst, de granen, hebben nog
al gelejen van de droogte. Den rog heeft nie
gestuifd; 'k verwacht weinig en middelmatigen
korrelopbrengst. Haver en garst staan beter,
d.w.z. op den lagen grond. Op hoogeren grond
is 't minnekes gesteld.
Maar, gelijk gezeed, den fruitoogst is puik.
Als ge nagaat dat fruit altij nog 'n bijproduct
is veur Ulvenhout, maar dat er toch d' afge-
loopen week nog 'n zestig duuzend kilo wierd
aangevoerd veur de veiling, dan is dat veur
onzen doen, Ulvenhout is nie groot toch
nog ginnen dunne op 'nen riek! Onzen Tuin-
bouwsecretaris is dan ook best content en zijn
mindere of meerdere tevrejenheid is zooveul
als 'nen barometer veur den stand van 'tUl-
venhoutsche gewas en zijnen opbrengst.
Maar genogt; ik zeg: Dinsdagmergen dan
gong 't in de vroegte allemaal zoo zijnen ge
wonen gank. Zekers, we hadden den jubilaris
wel gefeliciteerd, maar om zeuven uren, bij
't tweede ontbijt, dan kwamen de cadeaux op
tafel! Van Trui twee prachtige leerboeken,
mee gekleurde prenten, over plant- en dier
kunde en Dré was bij den meester, die den
Eeker leert, gaan informeeren daaromtrent.
Allee, wat was 't manneke blij! Hjji e
handen zenuwachtig af aan z n b
mee de topkes van z'n vingers blaarde-n->e de
boeken deur. „Hoe wiste 't toch hoe wjste
't toch zoo goed?" vroeg ie telkens
heesche stem, en dan stonden zn oog
bel van geluk, dankbaarheid en van onve
wachten rijkdom! ,,'k Had ze toch zoo n g,
fluisterde-n-ie weer: „maar ze waren zoo
ee." Dan kost ie 't nie meer binnenhouwen,
'n dikke traan tippelde over z'n sproeten en
dan zee-t-ie: „guillie zijt veuls te goed veur
me."
Van Dré m kreeg ie 'n groen vilten hoeike
(z'n eerste)! 't Manneke koop niks veur zn
eigen), want den Dré had al dikkels gemeikt,
had ie ons verteld, dat den Eeker Zondags zoo
intersant naar den Dré z'n groene jagershoeike
keek. Nou, dat schot zat óók in de roos.
't Hoeike zakte wel glorieus over heel t
sproeienstelsel, maar er mocht geruild wor
den!
Wat was ie trotsch, den Eeker! „Dré,"
lachte-n-ie zenuwachtig: „as wij nou Zondags
allebei mee onzen groenen hoed naar de kerk
gaan, dan zullen ze denken, dat wij bruurs
zijn
„Ben ik ook bang veur," gekte d enDré:
„maar daar mot g'oew eigen maar niks van
aantrekken, Eeker!"
Ik gaf 'm 'n spaarbankboekske en n ferme
doos sigaretten.
't Manneke was van al die gaven zoo ge
roerd, dat ie nie eten kost. Z'nen koffie
stootte-n-ie om. Z'n oogen zwommen als ge
jaagde vischkes deur z'nen kop. En telkens
zee-t-ie mee 'n heesche stem, lijk 'n verstrooid
oudmanneke: ,,'t is te veul. 't Is te veul. Veuls
te veul." En dan schoten z'n snelle oogen weer
naar den stoel, waarop ie de cadeaux zoo lank
had neergelegd.
Toen kwam Driek Frijters, den postbooi.
En... die brocht 'n gekleurde prentkaart, waar
op 'n vaas blommen mee gouwen krulletters:
„hartelijk gefeliciteerd". Veur... Sjaak Hop
penbrouwers, p/a. Den Dré van Ulvenhout.
„Is dat hier terecht?" vroeg den Driek
ongeloovig.
„Jah!" kwekte den Eeker, 'k had 'm
nooit op zien Springen, „da's veur mij,
Frijters!"
Den Driek keek mij aan, ik knikte.
„Verroest," dee den Driek verwonderd: „da's
't eerste wa'k weet. Hiette gij Sjaak, Eeker?"
„Van m'n moeder, van m'n moeder en vader
hee-t-er ok zijnen naam opgezet," zee den
Eeker beduusd. „Kek maar: Rinus Hoppen-
brouwer, dat is ie!"
En nou kunde me gelooven of nie, amico:
,,'t manneke was blijer mee die kaart, dan mee
al z'n cadeaux. Hij laat iedereen die kaart
zien. „Kek 's, van m'n Moeder en van m'n
Vader, veur mijnen verjaardag!"
Den Dré is stillekens de ouwelui Hoppen-
VRAAGT UW AANDACHT VOOR
EEN INTERESSANTE PRIJSVRAAG
Laat deze gunstige gelegenheid niet voorbijgaan!
Lux Toilet Zeep, de moderne schoonheidszeep,
speciaal bereid voor de verzorging van het gela-
geeft U kans op een fraai horloge.
Al wat U te doen heeft is het volgende:
Beschrijf in hoogstens 30 woorden Uw ervaring ove.,
Lux Toilet Zeep voor de verzorging van het gelaat.
Frankeer Uw inzending als brief en vermeld duidelijk
Uw naam en adres. Adresseer aan: Lux Toilet Zeep
prijsvraag) postbus No. 7, Rotterdam en voeg bij
Uw inzending drie buitenomslagen van Lux Toilet
Zeep. U kan zo vaak inzenden als U wil, indien
U bij elke inzending 3 omslagen voegt. Op de
uitslag is geen beroep mogelijk en briefwisseling
hierover kan niet worden gevoerd. Alle inzen
dingen worden ons eigendom en kunnen door
ons naar goeddunken worden gebruikt.
JtT.
LUX TOILET ZEEP
1 y'.
,ïi
TEGEN VERMOEIDE HUID
LTS.178-0 250A
brouwers gaan halen mee de sjees en 't i8
verjaardagspartij geworden, amico, afijn, op
z'n Ulvenhoutsch!
De propclub was voltallig present en den
Eeker presenteerde maar sigaren; we kosten
nie rap genogt rooken. n Kist van honderd
had ie gekocht, die hier vebborgen gestaan op
z'nwoonwageltje".
En als de ouwers vernamen dat den Eeker
volgend jaar onderwijzersexamen zal doen, dan
e-eloof ik dat den ouwen Rinus aanvechtingen
kreeg om „U" te gaan zeggen teugen z'nen
ZelAllee, van dat keereltje beleven we veul
Diazier.' 't „Personeel" dat mijnen compagnon,
Dré III had aangenomen, 'n groot jaar gelejen,
is 'nen'sjuusten zet van 'm gewist als jongen
patroon!
't Was 'nen schoonen dag.
De kameraads hadden t, natuurlijk, al weer
goed veurvoeld den lesten Zondag...!
Maar nou schei 'k er toch af.
Veul groeten van Trui, Dré III, den bjuilarla
en als altij, gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
Brugwachter voor den Raai
voor de scheepvaart.
De raad voor de Scheepvaart ie Amster
dam heeft gisteren uitspraak gedaan inza
ke de aanvaring van het Nederlandsche
iM.S. „Diana" met het Engelsche S.S. „Enid
Marv" in het Noordzeekanaal bij de Hem
brug op 10 December 1938.
De raad is van oordeel, dat deze
aanvaring in hoofdzaak is terug te
voeren tot het verkeerd bedienen
van de seinen op de Hembrug door
den brugwachter. Deze erkende
ronduit een fout te hebben ge
maakt en hij schreef dit hieraan
toe, dat hij nog slechts kort op de
Hembrug werkzaam en nog niet
voldoende op de hoogte was van de
bediening der lichten, welke bedie
ning, volgens dien getuige, geen een
voudig werk is.
Zoo kon het gebeuren, dat iedereen op de
brug in de veronderstelling verkeerde, dat
voor IJmuiden groen en voor Amsterdam
rood werd getoond, tewijl in werkelijkheid
het omgekeerde het geval was. Een ver
klikker of ander controlemiddel was niet
aanwezig.
De raad wijst er op, dat dit geval wel
duidelijk heeft geleerd hoe ongewenscht het
is, wanneer de bediening van de seinen
zooals hier het geval was zelfstandig
aan eerstbcginnenden wordt overgelaten.
Voorts is het zeer wenschelijk dat de
stand der seinlichten door verklikkerlichten
aan den seingever kenbaar wordt gemaakt.
Onjuiste berichten weerlegd.
Men meldt ons van bevoegde zijde:
In verschillende dagbladen zijn berichteh
gepubliceerd, welke den indruk zouden
kunnen vestigen, als zou de V.P.R.0. niet
ingeschakeld zijn bij den in voorbereiding
zijnden opzet van de werelduitzendingen
en bij de plannen van den minister van
Binnenlandsche Zaken inzake de invoe
ring van het beginsel, dat iedere luisteraar
verplicht is financieel bij te dragen aan
de instandhouding en den verderen uit
bouw van den Nederlandschen radio-
omroep. Deze berichten zijn onjuist.
Hoewel de V.P.R.0. niet bij de voorbe
sprekingen ingeschakeld werd in dien zin,
dat een vertegenwoordiger van deze bij
zondere omroepvereeniging als zoodanig
in de contactcommissie voor de werelduiU
zendingen en in de studie-commissie inzake
de financiering van werelduitzendingen en
televisie ziting had, is de V.P.R.0. in den
gedachten opzet naast de vier algemeene
omroeporganisaties op basis van het hem
bij het Zendtijdcnbesluil 1930 gegeven ar
beidsveld zoowel bij den wereldomroep als
bij de gedachte nieuwe regeling inzake de
financiering van de werelduitzendingen
en de televisie ingeschakeld.
Waarom? wilde hij weten. Denkt u dat
u hierheen óók weer gevolgd bent?
Daar ben ik vrijwel zeker van. Ziet u,
toen ik thuis kwam en Ward nog maar niet
verscheen, legde ik een briefje voor hem
neer, waarin ik hem meedeelde, dat ik hier
heen ging. Ik ging de deur uit riep een taxi
aan, maar merkte al gauw, dat een andere
auto de mijne volgde. Hier beneden in de por
tiek bleef ik kijken, tot die tweede voorbij
was en zag dat hij even verder bleef stil
staan. Een man stapte uit en wandelde langs
het huis terug, Toen deed miss Hippy open
en kon ik niets meer zien.
Maar die brief moet...
Het schrille luiden van de telefoonbei deed
hen beiden opschrikken. O'Malley excuseerde
zich en luisterde.
Met mr. Terrance O'Malley? hoorde hjj
een mannenstem, krachtig en gedecideerd.
Hij antwoordde bevestigend.
Is u alleen? klonk de volgende vraag en
op zijn ontkennend wederwoord:
Pardon, is er dan misschien een jonge
dame bjj u?
Dat is, wat men noemt, een gewetens
vraag, lachte O'Malley.
Mag ik eerst weten met wie ik spreek?
Mijn naam is Ward Barret.
Ja, uw zuster is hier, bevestigde O'Mal
ley, met een glimlach naar het meisje. Wilt
u haar spreken?
Graag.
Terwijl hjj het meisje den hoorn overreikte,
stelde O'Malley bij zichzelf vast dat Barrets
stem klonk als van iemand, die gewoon is te
bevelen en gehoorzaamd te worden.
Hoewel hij trachtte niet te luisteren, kon
hij er niets aan doen, dat hij hoorde wat het
meisje zei, meest haastig-bevestigende ant
woorden. Maar weldra verviel ze in een korte
beschrijving van haar bezoek aan O'Malley
en wat daarna vooraf was gegaan. Hij had
zich discreet in de aangrenzende kamer
teruggetrokken, maar het duurde niet lang
of ze riep hem.
M'n broer wou u even hebben.
Hij nam den hoorn op en begon vragend:
Hallo, mr. Barret!
Nu klonk de mannenstem heel anders
aangenaam en voorkomend.
Hallo mr. O.'Malley ik maak van de
gelegenheid gebruik om u vast te danken
voor de hulp aan mijn zuster en voor de hof
felijke wijze waarop u haar behandeld hebt,
onder, naar ik hoor, zeer bijzondere omstan
digheden. En nu wilde ik u nóg een gunst
vragen. Zou u dien brief alstublieft bij u
thuis willen houden en zoo goed willen zijn
mijn zuster hierheen te brengen? Laat ze
vooral dien brief niet meenemen! Ik zou haar
wel kunnen halen, maar ik kan onmogelijk
weg op het oogenblik. Wilt u het doen
Met alle genoegen, verzekerde O'Malley.
En zal ik misschien morgenmiddag of
Donderdagochtend den brief bij u op kantoor
komen brengen?
Eerlijk gezegd, O'Malley zag niet in, waar
om hij niet zou probeeien een wit voetje te
krjjgen bij den broer van het meisje. Boven
dien, hij was nieuwsgierig om den man te
leeren kennen. Natuurlijk, de indruk van een
stem door de telefoon kan bedriegelijk zijn.
Maar bij alle welwillendhe'd in Barrets toon,
meende O'Mally, dat een zweem van lichte
ironie onmiskenbaar was.
Dat zou buitengewoon vriendelijk van u
zijn, mr. O'Malley. En propos
Ja, mr. Barret?
Zoudt u zoo goed willen zjjn den brief
op een heel ongewone, ik zou haast zeggen,
onwaarschijnlijke plaats op te bergen? Waar
niemand hem zoeken zou. Ik zou hem name
lijk graag lezen. En omdat er al een poging
is gedaan hem mijn zuster afhandig te ma
ken
Natuurlijk, natuurlijk! U kunt op mij
rekenen. En ik breng miss Barret direct
thuis.
Nogmaals bedankte Barret hem en ze
wenschten elkaar goeden nacht, waarna
O'Malley den hoorn neerlegde. Achter zich
hoord hij een geamuseerd lachje en toen hij
zich omkeerde, zag hij het meisje reeds bij
de deur staan.
Mijn naam is Clauda Hunt, zei ze.
Zullen we gaan?
In antwoord op haar mededeeling maakte
O'Malley een eveneens kwasi-deftige
buiging en verzocht haar nog een moment te
wachten.
Even bleef hij nadenkend om zich heen tu
ren en ging toen op een Oostersch tabouret
af, waarop een aantal pijpen hun plaats had
den. Hij nam er een lange meerschuimen pijp
af, schroefde den kop van den steel en liep
er mee naar de tafel, waarop de brief nog
lag. Zonder een woord te zeggen rolde hij die
zoo dun mogelijk op, duwde hem in den rui
men steel en verbond de twee deelen weer
aan elkaar. Daarna legde hij de pijp weer op
de tabouret en zette zijn hoed op.
lachte hij met een monteren
k ank in zijn stem, nu zullen we eens zien,
noe het met de man staat, die u volgde. Ik
heb uw revolver nog in mijn zak.
nij net m-ss Hunt voorgaan en, om voor
e hand liggende redenen zoo zacht loopend
a s ze maar konden, bereikten ze ongemerkt
en ongehinderd de straat.
HOOFDSTUK IV.
Ik kan het niet uitleggen!
Beiden slaakten dan ook een zucht van ver-
toen de 8traatdeur achter hen dicht
viel. Een vluchtige blik links en rechts over
tuigde hen, dat er niemand meer op straat
richtten hun schreden naar
het Westen en zagen al gauw op een hoek
een taxi staan.
De chauffeur rookte bedaard zijn sigaret,
maar op O'Malley's aanroep gooide hij die
weg en opende het portier voor hen.
rs-K, óar toe' mijnheer? vroeg hjj.
O Malley keek het meisje aan.
(Wordt vervolgd.)
