H 'a'sbantsche Briei
van
DRIE MANNEN
en tfun noodlot
Morgan S* Roscue
Ulvenhout, 27 Juli 1939
Amfco,
Verlejen week Zon
dag. als daar 'n lage.
dichte regenlocht
over ona durpke hong
sturmvlagen uit de
bosschen over den
steenweg loeiden, nou
en dan vette droppen
jyic uitroepteekena
teugen de ramen
streepten, gonsde er.
deur den duister ir.
de Gouwen Koei", 't
leutig gerucht van
plazierige Ulvenhouters, die den koelen rust
dag opvraten, zoomaar raauw uit den vuist!
'Nen blaauwen smoor van zware sigaren
dreef sjuust-efkes boven de roodbruine, blin
dende boerenkoppen waaruit nou en dan
'nen klokkenden lach deur de herberg bol
derde.
Aan de biljert wierd lustig, gestompt. De
ballen rolden mee 'nen doffen smak in de
zakken", waarna de koperen kleppen dan
telkens openvielen mee veerend gerucht. De
pomeransen ketsten fel teugen 't ivoor, de
keuen glejen nonchalant deur de harde
knuisten mee 'nen doffen bons op den plan
ken vloer. Wijerop, in den hoek naast 't
keuënrek, wierd mee den veugelpik gegooid,
die telkens, in spannende stilte of na schate
rend spotgelach, mee 'nen hollen tik in de
kurken schijf wierd gemept. Maar ook wel
'ns er neffen. Tot ergernis van Kee, die den
knoeier op z'n nommer drukte, deur schel,
boven alle lawijt uit, te roepen: „Zeg, scherp
schutter, denk 'n bietje om m'n behang, as-
temblief!"
Hier en daar kiekten de kaarten scherp
teugen 't tafelblad, somtijen 'nen harden
bons daarbij van den „eikenhouten" boeren-
knuist, als troefaas onverwachts wierd
gespuid.
En Kee, mee heur presenteerblad, laveer
de, lijk 'n plompe autobus deur 'n naauw
stadje, tusschen de tafels, veugelpikkers en
biljerters, nou en dan ruimte makend, als ze
mee 't molligste deel van haren rug 'nen boer
opzij drong, of mee haren toffel 'nen stoel
wegschoof. Waarbij wel efkes gezeed mag
worden, dat haar stoelen zachtzinniger wier
den opzijgezet, dan de gasten!
Afijn, daar werrelde deur „de Koel"
veul vertier en gezelligheid: de Zondagsche
millionnairstemming van kwledammen, die 'n
heele week hard vooruit motten.
Nolleke Gommers, ge kent 'm, dat zes
tigjarige, vrijgezellen rentienerke - wijd -
onder - de - maat, 't kleine keareltje mee de
„groote" woorden, stonc' mee Kee 'r stoof
onder den arm bij de veugelpikkers. En eiken
keer als 't zijn beurt was om te gooien,
zette-n-ie de stoof op den vloer, stapte daar
op en gooide dan, heel seerjeus de veugelpik-
ken...in de deur van den kelder daarnaast.
(Staande op 'n stoof kunde nie mikken! Van
eigens!)
De debatten tusschen Nolleke-op-de-stoof
en Kee-achter-den-toog stonden dan op 't
peil van internationale vredespolitiek, 't Vrin-
delikste waarmee Nolleke dreigde was, dat
ie de veugelpikken in Kee d'r mollige gewit-
wei zou mikken en... „allemaal in de roos"
riep ie zegevierden van z'n stoof. Waarop
Kee mededeelde, dat ze 't er geren veur over
zou hebben om schijf te staan, alleen en al
leen maar, om 'n zelfverdedigingsmotief te
hebben op de Rechtbank, als ze Nolleke ver
zopen had in den spoelbak.
Ja, daar werrelde veul gezelligen leut
deur „de Koei" en als we op 'nen oogenblik.
'ns uitgelachen waren en 'n gietbui teugen
de ramen klaste, zoodat den durpsweg stree-
perigop 't glas schimde, dan zee den Blaau-
we, peinzende naar de berègende raam:
„sjuust zo'n weer als toen we van den winter
in den Anvers zaten, mannen!"
„Ja, we ebben 't toen slecht getroffen",
huichelde den Fielp en onderwijl keek ie mee
lachend-peinzend' oogen naar de zwartzul-
veren locht, daar boven 't druipend geboomt.
„Toch heb ik m'n eigen toen niks ver
veeld", zee den Jaan droog. Vier paar oogen,
half toegeknepen, tuurden in plazierig heim
wee deur 't stroomend glas in den zilveren
regendag.
De kaarten bleven liggen. We zwegen.
„Dieën hexpositie in Luik..." mompelde den
Fielp: „mot... schoon... zijn."
,,Keeü 'n Rondje
inJ°sn keken we malkaar 'ns aan. 't Motief
iag daar ineens kant en klaar op tafel!
„Maar we géén over den Anvers", stelde
aen Blaauwe vast en tikte waarbij mee zij
nen wijsvinger op tafel.
„Tuurlijk", beaamde ik
veur mg!"
"emoktgIaZCn wierden gevat en leeg-
..Kek 's, mannen", zee toen den bakker
seerjeus, onderwijl t' leste kliekske suiker uit
n citroentje-mèt lebberend: „kek 's, wij eb-
en méér veur zullke eete vuurkes gestaan,
vve mosten de zaak maar meteen vastpakken.
Dus: wanneer gaan we!"
Kee brocht 't nuuwe rondje en vroeg:
„waar gaan jullie op af?"
„Naar den waterhexpositie", zee den Fielp:
in
„In den Anvers", viel den Blaauwe ln.
„Ik meende die was in Luik," zee Kee.
„Gin spijkers hop laag water zoeken, Kee-
ke, dee den Fielp vaderljjk: „de kwestie is
deus: we géén hover den Hanvers!"
„Dan weet ik genogt", insinueerde Kee
vuil. Maar daar gong niemand op in, want
hoe snibbig Kee ook wordt op 'ren ouwen
ge kunt op haar bouwen! Ze ver
kletst 'r eigen nie, als een van de wijven mee
'n link smoesje komt neuzen.
Ineens stond Nolleke Gommers bij ons ta
feltje, mee de stoof onder zijnen arm.
„Zeg, medemannen," vroeg ie, den kop
sjuust boven de tafel uit: „zeg medemannen,
daar is zekers niks teugen als ik meegaai
mee 't gezelschap?"
„Goed", zee den Blaauwe: „dan meugde op
mijnen knie zitten, reisde veur half geld!"
„Ik weet wel waar ik liever op zit," dee
Nolleke groot.
„Op 'n houten perdje zekers, in den malle-
meulen van Luik", zee den Fielp en meteen
keek ie streng naar benejen, naar Nolleke.
„Neeë", kwekte Nolleke en hij nam de
stoof onder zijnen anderen arm: „neeë, om
nonde..."
Toen had Kee 'm al bij 'n oor vast en zee:
j „netjes blijven, alikriek, of ge bleft hier bij
Ult~ mij in de donkere kast, snotneus!"
„Serpent", siste Nolleke en z'n vestje kroop
omhoog van woede. En om z'n meerderheid
van man en van stamgast te toonen: ,,'n
rondje veur mij en rap! En de glaskes van
boven ook vol.
Kee waggelde weg. Veur haar bestond
„zooiets" als 'n Nolleke al nie meer!
Dan was 't Nol zijn beurt bij den veugelpik
en mee de stoof onder den arm, 'nen zucht
„ze kunnen me niev.erans missen", gong ie
efkes weg, om z'n vierbeurt te vergooien.
„Toch niemand 'r hiets teugen", fluisterde
den Fielp: „dat Nolleke meegaat?"
t „Niks," zee den Blaauwe: „we kunnen nog
gemak van 'm hebben."
„Gemak?"
„Zekers! Als de centjes te vroeg op zijn,
dar trekken we 'm 'n matrozenpakske aan.
geven 'm 'n trompetterke in de handen en
laten we 'm kijken teugen 'nen frank veur
volwassen, kinderen halfgeld, als den Fielp
zijn driejarig wonderkind-mee-den-ouwen-kop!
Als ie teugen den Fielp dan maar stottert
van „pappie, plasje doen", of zooiets, dan is
de zaak gekloft! Ik haal de centen wel op."
„Waarom nou sjuus t „plasje doen?"
vroeg den Fielp, mee 'n opgetrokken lip. „We
zijn toch op de Wdtertentoonstelling", vond
den Blaauwe. „Hebt ge nou heelegdér gin
gevoel veur stijl, bakker?"
Toen keek den Fielp z'n boekhouding 'ns
na: zestig gulden zaten omtrent in den pot.
„Daarvan koop ik frankskes", stelde den
Fielp veur. Wanneer hieder nou veur z'n
heigen geld 's busretourke koopt veur 'nen
goeien gulden, dan ebben we 'n duuzend
frank hom hons te hammiseeren!
„Hafgesproken?"
Drie handen klapten op tafel. Accoord!
Nolleke zou vijftien pop bijstorten. Den
aftocht wierd vastgezet op a.s. Zaterdagmid
dag, 22 Juli, vier uren.
Le kaarten wierden gegeven; daar was
'n goeie afspraak gemokt, dus!
Alleen viel ons op, dat den Jaan veul stil
was, onder 't kaartspul. En eindelijk kwam
't hooge woord eruit: „hoe koom ik weg?"
„Maak ik wel in orde bij Tonia", stelde
den Blaauwe dalijk gerust. Maar daarvan
schrok den Jaan toch 'n bietje. „Tiest, blijfde
gij er nou uit, asteblieft", smeekten den Jaan:
„want na dieën lesten keer... als Tonia oewen
naam maar hoort, krijgt ze dalijk hoogeren
bloeddruk!"
„Gin zurgen, Jaan", vaderde den Fielp:
„has 'k mergen m'n brood breng bij jullie dan
praat 'k wel '3 mee jouwen artelap!
Keb hal duuzend kearels vrijgepleit bij 't
vrouwvolk, gij zjjt mergen den duuzend-en-
eerste!"
„Maar wat zulde 'r zeggen, Fielp? vroeg
den Jaan dankbaar-op-veurhand!
,,'k Zal zeggen..., 'k zal zèègen..., toen
draaide-n-ie z'n Sigaar 'ns tusschen de vingers
en keek straf naar 't vuurend: ,,'k zal 't zóó
honder d'r kokker angen, luister: 'k begin 'n
schoon veraal hover dieën Luikschen hexpo
sitie. Ze is nie goed ter been ee, mee dieën
rimmeltiek?"
Ze kan mee veul moeite sjuust tot de kerk
gerak in", zee den Jaan opgewekt.
„Sjuust! 'k Zal 'r dan 'n veraal over dieën
hexpositie doen, hof daar 'n sprook is hopge-
bouwd van louter wit marmer mee gouwen
bieskes. Van lichtfonteinen die spuiten tot den
eemel. Van leerzame, waterige dinges die hie-
deren mensch gezien mót ebben wil ie nog
meetellen in z'n weareid. Dan za 'k zeggen,
da'k gaai lijken mee m'n vrouw en hons
Fielemien en mee hons getrouwde kinders en
kleinkinders!
Dan vraag 'k hof Tonia gin zin eeft, hom
mee d'ren Janus...!"
Toen knipte den Fielp oogskes. Janus scha
terde. „Goed, goedgoed", zee-t-ie. ,,'t Is bij
jou in vertrouwde handen, Fielp!"
„Sjuust! De rest volgt vaneigens. Tonia's
kwaaie rimmeltiekbeenen, 'n middeltje hom
tc wrijven, Janus mag er de 'dupe nie van
worden, has Tonia de reis betaalt, 'nen
reksdaalder, dan ouw ik 'm wjjers vrij!
Hetcetera, hetcetera, hetceterarum! Dominus
Vobiscum..."
„Et cum spiritu tuo", zee den Blaauwe.
„Ite, missa est", ik toen.
„Hom den bliksem nie" viel den bakker uit:
de mis nie gedaan, we doen nog 'n paar spul-
lekes!"
En wéér gongen de kaarten rond en in pla
zierige stemming, terwijl den regen langs de
ramen stroomde, dejen we nog 'n paar steu-
vige propkes want er wierd veul gewaagd ge
spuid om... den pot nog zooveul te spekken!
En zoo. amico, zijn we Zaterdagmiddag op
pad getogen naar de Luiksche Watertentoon
stelling.
We zijn nie verder gekomen dan den An
vers, maar leut g'ad...! Leut!!
Mis chien daarover de volgende week!
Janus zijnen kop tolt rond, vertelde-n-ie me
daarstraks van de leugens, die hij allemaal
verzinnen mot, want Tonia wil 't naaike van
den kous weten van die prachtige Tentoon
stelling, waarover den Fielp zoo opgeschept
had...!
Nouja, hij mot er maar iets veur over heb
ben, den Jaan, want ge krijgt op deuze wea
reid niks veur niks! Nog ginnen brok plazier
zonder 'n bietje fantasie...!
Tot de noste week.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als a.ltrj, gin horke minder van oewen
t.a.v. Dré.
J2i
ux
WIL U NOG MEEDOEN?
^foilet SHeep (Jrijsuraag
300 fiorloges gratis!
Een groot aantal prachthorloges werden reeds uit
gereikt. Heeft U al een inzending gestuurd? Lux
Toilet Zeep, schitterend wit, delicaat geurend, en
de enige toiletzeep, die het euvel van een „ver
moeide huid" voorkomt, biedt U nog een paar
dagen een kans op een schitterende prijs.
Al wat U te doen heeft is het volgende:
Geef in hoogstens 30 woorden Uw opinie over
Lux Toilet Zeep voor de verzorging van het ge
laat. Frankeer Uw inzending als brief en vermeld
duidelijk Uw naam en adres. Adresseer aan: Lux
Toilet Zeep prijsvraag, postbus no. 7, Rotterdam
en voeg bij Uw inzending 3 buitenomslagen van
Lux Toilet Zeep. U kan zo vaak inzenden als U
wil, indien U maar bij elke inzending 3 buiten
omslagen van Lux Toilet Zeep voegt. Op de uitslag
is geen beroep mogelijk en "correspondentie
over de prijsvraag kan niet worden gevoerd. Alle
inzendingen worden ons eigendom en kunnen
door ons naar goeddunken worden gebrui'
TEGEN VERMOEIDE HUID
LTS.180* 0250 A
ZONDAG 30 JULI 1939.
Hilversum I, 1875 en 414.4 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.59 Berichten.
10.00 Lezing: „Waar het in Amsterdam om
gaat".
10.30 Avondmaalsdienst.
12.00 Filmpraatje.
12.25 Berichten, hierna: Omroeporkest en
solist.
1.3 i Causerie: „Priok, Indië's toegangspoort".
I.50 Gramofoonmuziek.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Mannenkoor „Zuiderli»uertafel".
3.00 Residentie-orkest en solist. In de pauze:
Gramofoonmuziek.
4.30 Reportage.
5.00 Fanfarecorps „Opwaarts" en gramofoon
muziek.
4.30 Reportage.
5.00 Fanfarecorps „Opwaarts" en gramofoon
muziek.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.00 Esmeralda.
6.30 Reportage (opn.).
7.00 Sportnieuws ANP, gramofoonmuziek.
7.05 VARA-Kalender.
7.10 „...en toch ben ik van meening, dat...",
debat.
7.3c Orgelspel.
8.00 Berichten ANP, radiojournaal, mededee-
lingen.
8.20 AVRO-Amusementsorkest, AVRO-Girls
en solisten.
9.00 Radiotooneel.
9.35 „Les Gars de Paris" en solist.
10.20 Gramofoonmuziek.
II.00 Berichten ANP, hierna tot 12.00 Om
roeporkest.
Hilversum II. 301.5 m.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. 7.45—11.30 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.50 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst.
Hierna: Gewijde muziek (gr.pl.)
12.15 Gramofoonmuziek.
1.00 Boekbespreking.
I.20 KRO-orkest.
2.00 Godsdienstonderricht.
4.30 Ziekenhalfuurtje.
4.555.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna: Ge
wijde muziek (gr.pl.).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Vacantie-programma.
10.10 Reportage.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.0011.30 Esperanto-lezing.
MAANDAG 81 JULI 1939.
Hilversum I, 1875 en 414.4 m.
Algemeen programma verzorgd door de
VARA. 10.00—10.20 v.m. VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek (ca. 8.16 Berichten).
10.00 Morgenwijding.
10.20 Pianovoordracht.
10.50 Declamatie.
11.10 Gramofoonmuziek.
11.30 Esmeralda.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 Berichten.
12.17 VARA-orkest (opn.).
I.151.45 Gramofoonmuziek.
2.00 Cello en piano.
2.30 Declamatie.
3.00 Gramofoonmuziek.
3.05 Orgelspel en zang.
3.35 Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 VARA-orkest (opn.).
6.00 Gramofoonmuziek.
6.28 Berichten.
6.30 Muzikale causerie (met gr.pl.).
7.00 VARA-Kalender.
7.10 Causerie: „Een nieuwe dolage langs d«
paden van onze taai-tuin",
7.308.00 Viool en piano.
8.05 Herhaling SOS-Berichten.
8.07 Berichten ANP.
8.15 VARA-orkest (opn.).
8.45 Orgelspel en zang.
9.15 Declamatie.
9.35 Esmeralda.
10.00 Berichten ANP.
10.10 VARA-orkest (opn.).
10.5512.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum n. 301.5 m.
NCRV-uitzending.
8,00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, Gramofoonmuziek (9.309.45
Gelukwenschen)
10.30 Morgendienst.
II.00 Christ. lectuur.
12.00 Berichten.
12.15 De Eemlanders en gramofoonmuziek.
2.15 Pianovoordracht en gramofoonmuziek.
3.00 Causerie over kamerplanten.
3.45 Bijbelezing.
5.15 Kinderuur.
6.15 Gramofoonmuziek, berichten.
6.30 Vragenuur (7..00—7.15 Berichten).
7.35 Gramofoonmuziek.
7.407.55 Causerie over de plannen voor het
Generaal Appèl op 3 Augustus 1939.
8.00 Berichten ANP, heihaling SOS-Berichten.
8.15 Orgelconcert.
9.00 Causerie: „Van orgels en orgelspel in
den loop der tijden".
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Rotterdams pianokwartet en gramo
foonmuziek.
11.25 Gramofoonmuziek.
ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
FEUILLETON.
19.
Naar het Amerikaansch van
Hartverlamming, heeft de dokter gezegd. Zijn
hart was de laatste jaren al niet sterk meer.
En de emoties van de laatste dagen moeten
te veel voor hem zijn geweest.
Met een hijgenden smartelijken zucht
zweeg ze.
Wat moet dat een afschuwelijke ge
waarwording voor je zijn geweest, Louise! Ik
hier een paar dagen b'ijven, om je door
het ergste heen te helpen. Wat Schenk oe-
treft, dat komt later aan de orde. Wil je nu
hiet naar bed gaan en probeeren wat te
slapen?
O'Malley voegde er niet bij dat haar ver
haal, hoe Schenk haar bejegend had, genoeg
was om hem het *raste besluit te doen nemen
dat hij ontdekken zou welk aandeel Schenk
den diefstal had, al kostte het hem een
laar. O'Malley wist dat Schenk de hand er in
Sehad had en daardoor was hij indirect mo
reel aansprakelijk voor Chester's dood.
Maar Louise had hem nog meer te vertel
len.
Wacht, Terry, riep ze toen hij opstond
°m WeS te gaan.
Ik kan toch niet slapen; dat zal ik
Mraks wel probeeren. Maar er is iets adders
dat je weten moet en het is pijnlijk om he
te zeggen. Ik heb je vanmiddag niet alles
verteld, ik zei je dat er geruchten gingen dat
htyn vader een van de mannen was die mr.
Barrett senior hadden geruïneerd. Maar,
Terry, het was niet heelemaal de waarheid
en het was ook niet alles. Vader heeft toe
gegeven, dat hij en twee anderen in een
groote transactie met mr. Barrett gewikkeld
waren en op het -atste oogenblik zagen zij
alle drie de kans om een groot vermogen in
de wacht "te sleepen door hem te bedriegen.
Ze sloegen hun slag door hem op een ge-
meene manier onmogelijk te maken verder
zaken te doen en zich dus door een tegenzet
te verweren, zei vader en hij overleefde zpn
ruïne niet. Hij stierf óók tengevolge van hart
verlamming, zooals ik je vertelde. Dus als
dit wraak is dan is dit in zekeren zin
afschuwelijk rechtvaardig de vergelding
van een hoogere gerechtigheid. O, Terry, het
is vreeselijk dat ik zoo over mij eigen vader
spreek...
O'Malley knikte langzaam.
Dus het was waar Louise? En jjj denkt
dat Barret
Zij wendde zich nu naar hem toe en greep
heftig zijn hand.
Ik wéét het niet! Hoe kan ik het zeggen?
Ik kan het niet gelooven en toch. Wat
moet ik doen, Terry? hijgde ze. Ward Barrett
wist dat mijn vader dat geld in huis had, dat
zei vader ten minste. Waarschijnlijk wist hij
wat het verlies ervan voor hem beteekenen zou.
O'Malley staarde haar een oogenblik aan.
Doen? vroeg hij rustig. Je doet heelemaal
niets. Laat dat deel van de zaak aan mjj over,
Lojise. En vertel m«, nog iets. Wat is er van
de andere twee mannen geworden, die Barretts
vader hebben geplunderd?
Ze hebben alle drie veel geld verdiend,
Terry. Het was voor hen allen het begin van
hun succes. Het maakte mijn vader, die onbe
middeld was, tot een vermogend man en zoo
ging het ook met de anderen.
wie waren de anderen, Louise?
En was verbazing in haar vochtige oogen,
toen ze de vraag beantwoordde.
Terry! Dat is het vreemdste van alles!
Een van hen was een zekere Bindles. Ik ge
loof dat hij stil leeft, als een vrek in zijn
groote huis. Maar de ander was Schenk!
O'Malley keek haar verbijsterd aan,
Déze Schenk?
Louise-knikte langzaam.
Ja, de mam bij wien ik vanmiddag ge
weest ben!
O'Malley floot zachtjes.
Wel, van alle verwarde raadselen ter
wereld... mompelde hij. Maar hoe verward hij
de situatie ook vond, zijn blik was monsterend
op zijn vriendin gevestigd en hij zag tot zijn
geuststelling dat ze rustiger was geworden en
haar zelfbeheersching eenigszins had terug
gekregen. Na een oogenblik van stilte stond
hij op.
Ik ga Bates nu zoeken, Louise, kondigde
hij aan, om mij mijn slaapplaats te bezorgen.
Neen, bekommer je niet om mij, ik red me wel.
Jij gaat nu direct naar bed en probeert te sla
pen en morgen praten we verder. Beloof je
het mij
Louise maakte even tegenwerpingen, maar
gaf hem toe. En opgelucht, voor zoover het
haar betrof, wenschte O.Malley haar wel te
rusten en ging de kamer uit.
Maar toen hij Bates gevonden had en deze
hem naar de logeerkamer had gebracht, dron
gen zich de verwikkelde problemen van den
diefstal, den brief en Chester's dood opnieuw
aan hem op. Hij stapte in bed en trachtte den
slaap te vatten. Maar hij lag urenlang wakker,
starend in den slapenden tuin, peinzend, wik
kend en wegend...
HOOFDSTUK X.
Julian helpt een handje.
Op het dringend verzoek van Chesters zuster
regelde O'Malley alles voor de begrafenis, die
was vastgesteld om drie uur den volgenden
middag en hij was geheel in beslag genomen
door de duizend en één details, welke die mee
bracht. Tegen drieën was hij ermee gereed.
Chesters zuster had zich eenigszins van den
schok hersteld. Louise was het grootste deel
van den morgen in haar kamer gebleven. Maar
ze kwam beneden om te lunchen, met een bleek
en vertrokken gezicht en holle oogen.
Daar alles voor de begrafenis in orde was,
ging O'Malley den volgenden morgen even voor
een haastig bezoek naar New York.
Gedurende den nacht had hij ingespannen
over velerlei nagedacht. Een kort gesprek met
den plaatselijken politie-chef, die hem Maan
dagochtend ondervraagd had in verband met
den diefstal, had hem overtuigd, dat de politie
geen vorderingen had gemaakt met de oplos
sing van dat mysterie. Noch Chester, noch zijn
dochter, had gerept van Chesters vermoeden
betreffende Barrett en er was niemand, die
zelfs maar onder verdenking stond. De detec
tive van het hoofdbureau in New York, die
naar Long Island was gestuurd, was weer ver
trokken. Vermoedelijk wendde hij al zijn ener
gie aan om de aandeelen in New York op te
sporen, wanneer een poging zou worden ge
daan om ze van de hand te doen.
O'Malley was er zeker van, dat hij een spoor
met betrekking tot den diefstal in handen had.
Hij koesterde een lichten argwaan tegen Bar
rett en ernstige verdenking tegen Schenk.
Maar verdenking was geen bewijs. Hij had te
weinig om op af te gaan. En het was duidelijk,
dat, wanneer hij tegenover de politie zijn ver
moedens uitsprak, hij waar het twee zulke
vooraanstaande mannen betrof, eenvoudig uit
gelachen zou worden.
Aan den anderen kant, hij alleen had alle
draden, want niemand anders dan hij wist, dat
Barrett iets uit te staan had met dien geheim-
zinnigen en verdachten brief. En hij had een
gevoel, dat waarschijnlijk toe te schrijven was
aan zijn tegenwoordigheid, zoo kort te voren,
op de plaats van den diefstal, dat deze laatste
en de brief iets met elkaar hadden uit te staan.
Dédrom en voornamelijk ter wille van Louise,
was hij besloten op zijn eigen houtje aan het
speuren te gaan en, als hem dat mogelijk was,
het mysterie op te helderen.
Hij had ook nog een andere reden om het
vermoeden tegen Barrett voor zich te houden.
De man had een prettigen indruk op hem ge
maakt. Louise geloofde in Barrett. En dan was
Claudia er nog!
Onder zijn uitgebreiden vriendenkring telde
O'Malley ook een inspecteur van politie. Direct
toen hij aan het Pensylvania station was aan
gekomen, belde hij hem op en een half uur
later hadden zij een gesprek op het hoofd
bureau.
Kijk eens, Jim, begon O'Malley, na een
voorafgaande begroeting, ik moet inlich
tingen hebben en ik wil die voorloopig geheim
houden. Kun jij me die bezorgen?
Waar gaat het over? vroeg inspecteur
Brady voorzichtig.
Ik moet een bericht in code ontcijferd
hebben. Maar ik wil het resultaat voor mezelf
houden. Anders niet.
Brady keek hem sceptisch aan.
Heb je reden om te veronderstellen dat de
inhoud van misdadigen aard is? informeerde
hij.
O'Malley dacht een oogenblik na.
Daar heb ik geen bewijs voor, zei hij
toen.
Zeg eens, lachte de inspecteur, waarom
draai je er omheen? Je kunt het beter de
politie in handen geven, O'Malley.
Dat is nu juist wat ik niet wil. Nu nog
niet. tenminste. Ik ga zelf op onderzoek uit. Ik
heb daar mijn góede redenen voor. Hjj wachtte
even om na enkele seconden te vervolgen: Zie
eens hier, Jim; als je mij er mee wilt helpen,
dan zal ik je, zoo gauw ik maar eenigszins
kan, op de hoogte brengen. Maar ik moet je
belofte hebben en die van den man, die het
bericht ontcijfert, dat de inhoud geheim blijft,
zoolang ik het wensch.
Heeft het iets te maken met de inbraak
b(j Chester? vroeg Brady langs den neus weg.
Lieve deugd! was het verbaasde ant
woord, waarom in vredesnaam
Jjj was daarginds toen het gebeurde, hè?
O'Malley knikte.
(Wordt vervolgd.)
