Wij lazen voor
RADIO
Nationaal
van heden
DRIE MANNEN
- Uit de Pers van heden
Ook dc Maginoflinie
overstroomd
Vreeselijke dood van
Joodscbe vluchtelingen
PROGRAMMA
en kun noodlot
DOOR
EDGAR RICE
BURROUGHS
Maandag 7 Augustus
96.
Hyark was een weinig van streek, toen
Tarzan zijn dolk tussen het koord van zijn
lendendoek stak. Wat voor soort man was
dit, die met blote handen ongewapend op
hem af durfde komen? Hij was niet bang
voor den man, zei hij tegen zichzelf, maar de
leeuw zou ieder ogenblik losgelaten kunnen
worden. Het was dus nodig, dat de man ge
dood was, voordat de leeuw hem bereikte.
Het dier zou evengoed op Hyark kunnen
afkomen als op den ander. Het was deze
angst, die zich voegde by zijn verbazing.
Maar nu moest hij vlug handelen. Hier was
de wildeman heel dicht bij. Met een kreet
stootte Hyark zijn speer naar de borst van
zjjn tegenstander. Toen deed Tarzan juist
datgene, wat hij van plan was geweest, om
dat hij zijn eigen kracht en vlugheid kende.
Hij greep de steel van de speer en wrong die
uit de greep van Hyark, terwijl hij daarna
EEN ERNSTIGE BESCHULDIGING.
Het Handelsblad heeft herhaaldelijk ge
wezen op het bijzondere gevaar van vracht
auto's met zijwaarts uitstekende laadbakken.
De regeering is, zoo schrijft het blad thans,
voor al deze wenken doof gebleven en zij
liet een misstand voortduren, die sindsdien
nog tot een reeks ongelukken heeft geleid,
welke haar bloedige bekroning vond in de
hoogst tragische gebeurtenis bij Breda, welke
aan drie jonge meisjes het leven heeft ge
kost en die tevens nog eens de noodzake
lijkheid heeft aangetoond van een zoo spoe
dig mogelijk invoeren der Rij tij den wet.
Laat men nu toch eindelijk dat gedeelte
van deze nieuwe wet met haar uitvoerings
bepalingen, dat al jaren lang wel voor het
gebruik gereed ligt, op zeer korten termijn
van kracht laten worden.
Wij herhalen thans dit verzoek met des
te meer kracht, nu schier dagelijks blijkt,
hetgeen wij en anderen al uit en te na heb
ben betoogd:
Hoofdschuldigen aan de onduldbare
vcrkeers-ónveiligheid op onze wegen
zijn niet zoozeer de rijdende en loo-
pende weggebruikers, als wel de
verantwoordelijke instanties van Wa
terstaat, die een weergalooze traag
heid aan den dag leggen tegenover
de dringende verkeers-eischen van de
dagelij ksche practijk en wier irritee
rend getreuzel met het voltooien van
1, de noodige wettelijke voorzieningen
langzamerhand bedenkelijk begint te
lijken op niet te verontschuldigen on
verschilligheid jegens de primaire
veiligheidsbelangen der Nederland-
sche bevolking langs den weg.
„ORDENING OF KRANKZINNIGHEID?"
Onder dit hoofd refereert de Haagsche
Post (lib.) aan de veroordeeling van twee
schoenmakers, die, zooals wij dezer dagen
uitvoerig meldden, boete en voorwaardelijke
gevangenisstraf opliepen, omdat ze de Vesti
gingswet overtreden hadden. Ze waren n.1.
beiden niet credietwaardig. In ons verslag
kwam, zooals men zich herinneren zal, de
volgende passage voor:
„Op de vraag van mr. Ilaase, of ver
dachte van plan was met de schoen
makerij op te houden, zeide verd.,
dat hij dat niet kon, omdat hij een
vrouw met tien kinderen heeft, en
niet in den steun wil vervallen".
De Haagsche Post schrijft nu:
Hier waren dus twee menschen, die, om
aan den kost te komen voor hen en hun
gezinnen, niet naar „den Steun" liepen, maar
wilden werken, hard werken. Maar ze kon
den geen vergunning krijgen om te
werken! En daar ze dit hardnekkig toch
wilden doen wat een gekke lui zijn er
tegenwoordig nog, menschen die per sé op
eigen zak willen leven in plaats van op dien
van de belastingbetalers werden ze ste
vig beboet en met hechten^ bedreigd. De
zin van de Vestigingswet is deze, dat men
den kleinen (en trouwens meteen den groo-
tcn!) middenstander wil beschermen tegen
de concurrentie van wilde beunhazen. En
een voorbeeld daarvan kon men vinden in
het relaas van een derde zaakje. Zoo iets
is niet onredelijk al kan men óók wel zeg
gen, dat dergelijke dilettanten op den duur
toch niet veel klandizie zullen houden, maar
gevallen als de 'wee hierboven vermelde zijn
onmenschelijk. Natuurlijk hangt de straf
maat af van de min of meer strenge ge
zindheid van den rechter, maar dat hij zul
ke barre straffen op kan leggen, heeft de
wetgever mogelijk gemaakt.
Men kan dus tegenwoordig, in het
zoogenaamd „vrije" Nederland, ver
oordeeld worden tot 25, tot 100 gul
den boete, ja tot 14 dagen voorwaar
delijke hechtenis principale hech
tenis! omdat men wil werken
en er geen vergunning voor krij
gen kan. Werken kan in ons land
thans een misdrijf zijn!
Leven wij nu in een werkhuis of in
een krankzinnigengesticht?, vraagt het blad
tenslotte.
Franschen ontruimen verschil
lende bedrijven.
OFFICIEELE TEGENSPRAAK.
De aanhoudende regenval heeft aanzien
lijke schade aangericht aan den Franschen
oever van den Rijn in de omgeving van
Straatsburg. Ook deelen van de militaire
versterkingen hadden te lijden. Verscheide
ne vestingwerken zijn overstroomd. Bewo
ners van het plaatsje Marlen in Baden heb
ben kunnen waarnemen hoe verschillende
verblijven door de bezetting ontruimd wer
den. Door officieele kringen te Straatsburg
wordt het bericht, als zou door overstroo
mingen schade zijn aangericht aan de Fran-
sche versterkingswerken, echter beslist te
gengesproken. Liet weer in des treek is re
genachtig, doch men heeft niets gemerkt
van zwaren regenval, was van rivieren of
aangerichte schade.
Uit Chicago wordt gemeld, dat bij het ge
rechtelijk onderzoek ter vaststelling van de
doodsoorzaak van een vrouw, Andcle Lan
ger, die te Chicago uit een hotelraam was
gesprongen, door de jury was geconsta
teerd: zelfmoord gedurende tijdelijke krank
zinnigheid, die een gevolg was van vervol
ging. De ongelukkige vrouw, die zich van
het leven beroofde, was een Joodsche vluch
telinge uit Tsjecho-Slowakije. Toen zij den
vreeselijken sprong deed, hield zij twee kin
deren, een van vier en een van zes jaar,
vast en sleurde ze mee in den dood. Haar
echtgenoot, een voormalig welvarend textiel
fabrikant te Praag, was zoo geschokt, toen
hem de dood van zijn vrouw en kinderen
werd meegedeeld, dat men hem onder be
waking heeft moeten houden uit vrees, dat
ook hij een wanhoopsdaad zou plegen. De
familie Langer werd verteerd door de vrees
dat zij bij de verstrijking van haar termijn
van voorloopige toelating in de Ver. Sta
ten naar Praag zou worden teruggestuurd.
Toen de vrouw haar noodlottig plan uit
voerde, lag er bij den hotelportier een brief,
waarin aangekondigd werd, dat het gezin
was toegelaten voor blijvende vestiging in
Canada.
Golflengten 1875 en 405 M.
Nationaal programma, verzorgd door de
V.A.R.A., van 8.0016.00 uur.
8.00—8.04 Tijdsein, opening, Wilhelmus.
8.048.40 Nederlandsche liederen en melo
dieën.
8.40—9.30 Gramofoonmuziek.
0.309.45 VAR A-kinderkoor jes.
9.4510.15 Clavccymibelmuziek.
10.1511.15 „De Koning-Stadhouder".
11.1511.30 Orgelspel.
11.3012.00 Gramofoon,muziek.
12.0012.15 Tijdsein. Nederlandsche volks
liederen zang en piano.
12.1512.30 Weerbericht. Beiaardooncert.
12.3012.45 Nederlandsche volksliederen.
12.4513.00 Orgelspel.
13.00—14.00
14.0014.15
14.1514.35
14.36—15.00
15.00—15.15
15.15—15.25
15.25—15.40
15.40—16.00
„Uit vier eeuwen", declamatie.
Orgelspel.
Toespraak door Koos Vorrink.
Gramofoonmuziek.
VAR A-kinderkoortjes.
Gramofoonmuziek.
Carillonbespeling.
Declamatie.
het wapen tegen de grond smeet. De reus
greep onmiddellijk naar zjjn zwaard, maar
zijn vlugge bewegingen waren traag verge
leken bij Tarzan's snelheid. De aapman was
hem voor, greep hem met stalen vingers
beet. Toen ging er een juichkreet op uit de
menigte de leeuw was los!
Nationaal programma, verzorgd door de
A.V.R.O. van 16.0024.00 uur.
16.00—17.00 Feestconcert.
17.00—17.30 Rede door majoor b.d. W. G.
dc Bas.
17.3018.20 Oranje-feestprogramma.
18.2019.05 Het AVRO-Amusements-orkest.
19.051920 Van huiskamer tot huiskamer,
een gesprek met Nederl. Indië.
19.2020.00 Gereserveerd voor de V.P.R.O.
20.00—20.15 Tijdsein AVRO-klok, weer- en
Nieuwsberichten.
20.15—21.00 De Koninklijke Militaire Kapel.
21.0021.35 Gramofoonmuziek
21.35—22.30 Declamatorium.
22.3023.00 De oogst van den dag (reporta
geklanken).
23.1024.00 Gramofoonmuziek en eventueel
nog reportages.
Golflengte 301.5 M.
Nationaal programma, verzorgd door de
K.R.O„ van 8.00—16.00 uur.
8.008.30 Morgenconcert.
8.30—9.00 De KRO-Melodisten.
9.009.10 Nationale liederen.
9.10—10.00 K.R.O.-orkest.
10.0010.15 Nederl. liederen (bariton).
10.1510.35 „Oranje-Sprookje" (voordracht)
10.3510.45 De Koninklijke Mannenzangver-
eeniging „Orpheus".
10.45—11.00 „Oranje's jongste telg" door pas
toor W. Nolet.
11.0011.30 Feestconcert
11.3012.00 Overdenking.
12.0012.15 Politieberichten
12.1513.00 John Kristel en zijn orkest.
13.0013.20 Vaderlandsch koor-intermezzo.
13.2014.00 John Kristel en zijn orkest.
14.0014.15 Declamatie.
14.15—14.45 De KRO-Melodisten.
14.4515.15 Zeven huizen van Oranje, klank
beelden met tijdeigen muzikale illustra
tie.
15.1516.00 Feestconcert door de Haarlem-
sche Orkestvereeniging.
Nationaal programma, verzorgd door de
N.C.R.V., van 16.00—24.00 uur.
16.0016.15 Schriftlezing en meditatie.
16.15—17.00 Concert.
17.0017.30 Hymne, onder leiding van Piet
van Egmond.
17.3018.00 De Arnhemsche orkestvereeni
ging.
18.0019.00 Populaire orgelbespeling.
19.0019.15 Politieberichten.
19.1519.20 Gramofoonmuziek.
19.2020.00 Gereserveerd voor de VPRO.
20.0020.15 Weer- en nieuwsberichten, her
haling van S.O.S.-berichten.
20.1521.30 Concert door het NCRV-klein
koor en orkest en declamatie.
21.3021.50 Spreker.
21.5022.00 Koorzang.
22.0022,30 Tweede uitzending van nieuws
berichten. Het actueel halfuur.
22.30—23.30 Oranje feestconcert in de Oude
Kerk te Amsterdam.
23.3024.00 Gramofoonmuziek.
DINSDAG 8 AUGUSTUS 1939.
Hilversum I. 1875 en 414,4 m.
AVRO-Uitzending. 6.307.00 RVU.
8.00 Orgelspel.
8.15 Berichten.
8.17 Gramofoonmuziek.
10.00 Mo.genwjjding.
10.15 Gramofoonmuzik.
10.30 Voor de vrouw.
10.35 Francis Keth's ensemble.
11.00 Causerie „De vrouw en het wereldbeeld"
11.10 Huishoudelijke wenken.
11.35 Francis Keth's ensemble.
12.15 Berichten,
1.00 Interview.
1.05 AVRO-Amusementsorkest.
I.30 Gramofoonmuziek.
2.00 Causerie over Dr. Jan Pieter Heije.
2.30 Jetty Cantor's ensemble.
(3.153.45 Gramofoonmuziek).
4.30 Kinderkoor.
5.00 Kinderhalfuur.
5.30 De Romancers en soliste,
6.28 Berichten.
6.30 Causerie „Het pulserend heelal.
Wiskundige fantasiën of werkelijkheid".
7.00 AVRO-Dance-Band.
7.30 Pianovoordracht.
8.00 Berichten ANP, radiojournaal, mede-
deelingen.
8.20 Causerie „De bewegelijke wereld".
8.35 Gevarieerd concert.
9.30 Raiotoneel.
10.10 Omroeporkest, AVRO-Operette-koor en
solisten (opn.).
II.00 Berichten ANP, hierna: Dansmuziek
(gr.pl.).
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum II. 301,5 in.
KR O-Uitzending.
8.00 Gramofoonmuziek (Ca. 8.15 Berichten).
9.30 Gezongen H. Mis.
10.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
1.15 John Kristel en zyn Troubadours.
2.00 Vrouwenuurtje.
4.00 John Kristel en zjjn Troubadours.
5.45 Felicitaties.
6.05 KRO-Kamerorkest.
(Opn.). Ca. 6.30 Berichten.
7,00 Berichten.
7.15 Causerie „Handwerk en machine in de
paramentiek".
7.35 Muscia Catholica.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Haarlemsche orkestvereeniging en solist.
8.45 Herdenking van Pastoor L, H. Perquin.
9.00 Vervolg concert.
9.30 Rococo-octet (opn.),
9.45 Gramofoonmu-iek.
10.30 Berichten ANP.
10.4012.00 Gramofoonmuziek.
FEUILLETON.
Naar het Amerikaansch van
Morgan S. Roscuc
26.
HOOFDSTUK XIV.
Thee in de „Flaza".
Toen O'M&lley terug was op zijn kamers,
kwam de reactie en hij was te vermoeid om
nog veel na te denken. Half versuft kleedde
hrj zich uit, nam een bad en tuimelde in bed.
Binnen een minuut was hij vast in slaap.
Den volgenden morgen, toen het meisje
hem zijn ontbijt bracht, wérd hij pas wakker.
Bij viel half uit bed, zoo slaperig was hij nog,
"Pende de deur en nam het blad aan. Toen
strompelde hij naar de badkamer, zijn oogen
uitwrijvend.
Tien minuten later, verfrischt en klaar
wakker na een koud bad, ging hij ontbijten.
Onderwijl liet hij de gebeurtenissen van den
avond te voren nog eens aan zijn geest pas
seeren. En het resultaat was. dat hij voor den
zooveelsten keer weer twijfelde.
Gisteravond haa hij geloofd dat Barrett,
de verwachting dat Ö'Malley volgen zou, hem
"aar het huis had gelokt, den moord begaan
"ad even voor hij binnen gekomen was en
toen gevlucht was om Ö'Malley voor de gevol
gen op te laten draaien. Het leek waarschijn-
'Jk. dat Barrett de politie had gewaarschuw d
ooi er zeker van te zijn, dat Ö'Malley geat
osteerd zou worden.
Nu hij de zaak rustiger overdacht viel er
eu nieuw licht over een paar bijzonderheden,
dat deze theorie aan het wankelen dreigde
te brengen.
Ten eerste, Barrett had geen tijd gehad om,
na Ö'Malley ontmoet te hebben de politie te
waarschuwen. En bovendien als hij het plan
had gehad een moord te begaan, zou hij niet
zoo roekeloos zijn hen van te voren op het
spoor, zelfs van den vermeenden moordenaar
te brengen, want Barrett kon toch niet zeker
weten dat Ö'Malley hem volgen zou. Neen,
Barrett had de politie niet gewaarschuwd.
Ten tweede, er was geen sprake van twist
of ook maar de minste onaangenaamheid, tus-
schen Barret en Ö'Malley geweest, die een
motief kon opleveren voor een dergelijke
wraakneming. Eerder het tegendeel, tenzij
Barrett hem uit den weg wilde hebben en
hetgeen hij wist, in welk geval het dwaasheid
zou zijn om hém te laten arresteeren. Daar
bij zou Barrett het niet noodig vinden er een
ander in te halen zoolang hij zelf kon ont
snappen.
Ten derde, en dit was belangrijker omdat
het den moord zelf betrof, was er de kwestie
van den tijd. Barrett was het huis misschien
twee minuten voor O Malley binnen gegaan,
waarschijnlijk was het tijdsverschil nog kor
ter. Als hij de trap even behoedzaam was op-
geloopen als de Ier, kon hij die verlichte ka
mer nauwelijks twee minuten eerder dan de
man die hem volgde zijn binnen getreden,
zelfs als hij het huis kende.
Ö'Malley herinnerde zich duidelijk den toe
stand van de brandkast. Hij had geen teeken
gezien, dat er op wees, dat deze geforceerd
was. Mogelijk had Bindles hem open laten
staan en had Barrett de brandkast zoo ge
vonden. Maar dat leek te onwaarschijnlijk om
waar te zijn... zoo'n verbijsterende buitenkans
voor den man. die gekomen was om de brand
kast leeg te halen!
Maar de safe was duchtig doorzocht: de
rommel van papieren er omheen sprak een te
duidelijke taal. Aan alles in de kamer kon
men zien, dat er een ordelijk man huisde en
het stof op de schrijftafel bewees dat hij niet
wilde dat iemand aan zijn papieren kwam.
Daarom zou Bindles die papieren nooit op den
grond hebben laten liggen. Maar om de
brandkast te openen en te doorzoeken of
alléén te doorzoeken als de kast open was ge
weest, zou minstens een minuut of vijf in be
slag nemen. En Barrett had maar twee mi
nuten gehad om Bindles te vermoorden, de
brandkast door te snuffelen en uit de kamer
te ontsnappen
Tenslotte was er nog de vermoorde zelf, als
factor waarmee rekening moest gehouden
worden. Bindles, als hij het tenminste was,
moest kort te voren aangevallen zijn. Maar
ook hier waren meer dan twee minuten in het
spel. Ö'Malley was niet in staat geweest den
loop van de wond te onderzoeken, maar hij
was er van overtuigd, dat de oude heer door
de longen gestoken was, te oordeelen naar de
kleur van het bloed. Het feit, dat het bloed
bijna, maar niet geheel opgehouden had uit
den mond te vloeien, wees er op, dat het wa
pen het hart niet had geraakt. Aarj den bui
tensten rand van den bloedplas op de tafel,
was het reeds begonnen te stollen en het hart
had juist opgehouden te kloppen. Al deze ver
schijnselen stelden het buiten twijfel, dat de
misdaad minstens twee minuten vóór Barrett
het huis binnentrad, gebeurd moest zijn.
Wanneer deze redeneering foutief was en
Barrett den ouden man toch vermoord had,
had hij het alleen kunnen doen, terwijl
Ö'Malley de sousterraintrap opsloop. Maar de
Ier had scherp geluisterd. Er waren geen deu
ren gesloten en hij had geen schreeuw of hij
gend geluid gehoord.
Ö'Malley was zich volkomen bewust, dat er
drie redenen waren waarom hjj niet wenschte
te gelooven dat Barrett schuldig was aan
den moord: Louise, Claudia Hunt en een
zekere onwillekeurige sympathie en eerbied,
die hij zelf voor den man voelde. Doch als
Barrett het niet gedaan had wie dan wel?
Uren piekerde Ö'Malley dien morgen over
deze vraag en ten slotte kwam hij tot de
hoogst onbevredigende slotsom, dat hij er
geen antwoord op kon vinden. Maar er was
voldoende twijfel in zijn geest, geheel afge
scheiden van het gevaar, dat hjj zelf daardoor
zou loopen om hem te weerhouden naar de
politie te gaan. Ze moesten er zelf maar pro-
beeren achter te komen. Hij moest eerst meer
omtrent Barrett zien gewaar te worden, voor
hij het net om den man heen haalde. En hij
voelde er ook niet veel voor om een verkla
ring van zijn eigen aanwezigheid in het huis
te moeten geven een verklaring, die zeker
van hem gevraagd zou worden als hij Barrett
aanklaagde. Hij kon alleen maar de waarheid
vertellen, en die zou verdacht genoeg klinken
om hem ernstige onaangenaamheden om
van erger niet te spreken te bezorgen.
Ö'Malley lunchte in een restaurant in de
buurt, kocht alle middagedities en keerde
daarmee naar zjjn kamers terug. Genesteld
in zijn gemakkelijken stoel, met een pijp in
den mond en de kranten op zijn schoot, kreeg
hij, in snelle opeenvolging, twee lichtelijk ver
bijsterende schokken.
Hij vond een gedétailleerd en sensationeel
verslag van den moord in de „Evening Tur-
moil". Kolommen vol, want Bindles was in
zijn tijd 'n bekende figuur in Wall Street ge
weest.
Zijn eerste verrassing werd veroorzaakt
door een „vette kop" op de voorpagina.
„Wolfran Schenk, bekend financier, ziet
man binnengaan en waarschuwt de politie."
Weer Schenk! Ö'Malley las het heele relaas
snel door, toen las hij het nog eens over.
Daarna leunde hij achterover in zjjn stoel,
stomverbaasd. Het verhaal was wel zoo sen
sationeel als een verslaggever het zich maar
kon wenschen.
Na een beschrijving hoe het lichaam gevon
den was, gaf het blad in bijzonderheden de
feiten, zooals Schenk ze aan de politie mee
gedeeld had. Schenk had Bindles vroeger in
den avond opgebeld over zekere financleele
aangelegenhedenheden, die hij voor den ge
wezen effectenhandelaar behandelde. Hij had
b(j kennissen gedineerd en gedanst en had af
gesproken op zijn weg naar huis nog even bij
Bindles aan te korgen. Deze laatste had de
gewoonte laat op te blijven en hij had Schenk
verzocht toch nog te komen, ook al werd het
héél laat; hij zou hem zelf binnenlaten. Het
betrof een belangrijke en dringende zaak.
Even na tweeën was Schenk buiten adem
een politiebureau binnen komen vallen en had
den wachtcommandant verteld, dat, toen hij
het huis van Bindles naderde een sluipende
gestalte in het sousterrain verdwenen was en
dat hij daarom de politie waarschuwde. Toen
hem later gevraagd werd waarom hij te voet
was, had hij verklaard, dat hij vrienden in
zijn auto naar huis had laten brengen en naar
Bindles' huis gewandeld was om nog wat fris-
sche lucht en beweging te hebben. Het was
maar een twaalf blokken van het huis waar
hij gedineerd had.
Daarop volgde een beschrijving hoe Schenk
met een aantal agenten en detectives naar
het huis was teruggekeerd en hoe ze het om
singeld hadden; een ging naar den souster-
rain-ingang, die geforceerd was, een ander
begaf zich naar den achteruitgang, terwijl
drie zich met Schenk bij de voordeur posteer
den.
Schenk had aangebeld. De politie had op de
deur gebondsd en na een tusschen poos van
scheidene minuten was een angstige bediende
in nachtgewaad naar beneden komen loopen,
verbaasd, dat zjjn meester hen niet had bin
nengelaten, daar hij nog op scheen.
Vervolgens kwam 'n aanschouwelijk schil
derij van wat ze in de biblotheek hadden aan
getroffen en een uiteenzetting van de wijze
waarop de moordenaar ontsnapt was. Het gaf
Ö'Malley een onbehaagelflk, kil gevoel langs
z(jn ruggegraat, want van zijn sprong uit het
keukenraam ontbrak geen enkele bijzonder
heid. zoo min als van zijn daaropvolgenden
aanval op den agent, die hem over den muur
gevolgd was. Deze ging het verder, had hem
vanuit het raam op den muur zien springen,
maar had zich gehurkt verborgen gehouden
in de hoop. dat de moordenaar in zjjn armen
zou vallen als h(j bleef. Het blad verkondigde
de meening. dat de moordenaar een van de
meest verdorven misdadigers moest zijn. die
New York bevatte en het verslag eindigde
met het uitspreken van fle gebruikelijke ver
wachting. dat de politie binnenkort de hand
op den dader zou leggen.
Wordt vervolgd.
