De Brabantsche Brief
RADIO
van
DRIE MANNEN
PROGRAMMA
zn hun noodlot
Ulvenhout, 24 Augustus 1938.
Amico.
De Hondsdagen zijn
al lang en breed veur-
bij, maar de barre
hitte, waaraan 't
Hondstij, van 19 Juli
tot 18 Augutus, zij
nen naam te wijten
heeft, is gekomen.
Wit komt 's mer-
gens de zon op. Gin
rosig wolkske is ir.
haren omtrek te be
speuren; gin streepke
purper te zien. 'n
Witte, gloeiende schijf aan den egaal-troe-
belen hemel, die na 'n uur als blank staal
aan den kim te glanzen staat, zoo is den
zonne-opgank in deus blakkenden Augustus
dagen.
En... 't is 'n drukke maand, Oogstmaand
op den hof. Maar den rog is binnen. Ik wil
daarmee zeggen: den graanoogst is veur ons
tenende. Den rog was den lesten oogst deus
jaar.
't Is nou ploegen. De stoppelakkers worden
rap omgegooid en overnuuw bemest, 't Wei
land wordt ingezaaid, want veul kale plek
ken vragen daarom.
Zwaar werk, dat van de ploeg. Maar dat
pakt Dré III vast.
Deuzen steuvigen goffert wit al: de zware
karweien zijn hum! Hah, 't is zoo'nen kaerel
geworden. Mager is ie op den oogenblik lijk
'n talhout, want 't leste greintje vet ewit ie
weg. Maar breed is ie geworden...! Schou
wers, amico!
Daar is 'nen tijd gewist, da'k 'n kwajen
stier bij de hoorn vatte en 'm den kop kra
kend omdraaide, dat den beest te kiezen
had: den nek breken of ter eerde!
't Gong hard teugen hard. Nog voel ik, als
ik er om denk, zijnen heeten asem uit de
gespalkte neusgaten sissen, langs m'n bloote
borst. Zie 'k de woede in zijn bloed-beloopen
oogen. Heur is 't slaan van zijnen steert
teugen de trillende flanken. Ja, ik voel dan
nog de „electrieke" snukskes in m'n armen
van 't schokken van zijn polsdikke nekspieren,
't Voelde me wit. 't Was leven of dood! Er
onder móest ie! En hij gong...! Man! Nog
zie 'k 'm daar liggen, hijgend in de wei. Nog
zie 'k de verslagenheid in de trieste, glazige
oogballen, 'k Zie 't zoo scherp, dé'k zijn eene
oog nog knippen zie omdat 'n wesp op den
rooien lidrand vloog.
Stralen zweet siepelden over m'nen kop,
langs m' nooren, achter langs mijnen nek.
Jl'n armen, slap als natte touwen, hongen
zwaar en mooi langs m'nen romp. M'n beenen
beefden. Maar... den stier was geslagen.
Ginnen gelukkiger moment heb ik van
m'n leven gekend Ik kost jubelen, maar
m'nen asem was op. Ik kost springen, maar
m'n beenen hadden gin kracht meer. Ik
kost... ik kost niks anders doen, dan m'nen
zakdoek vatten en m'n eigen opdrogen. Dan
den beest halsteren mee 'nen blok en 'nen
ketting. En als dat gebeurd was, kwam m'n
vader naar me toe. Bleek, ontdaan. Zijnen
knuist kneep in m'nen schouwer, z'n doffe,
trotsche ooge keken in m'n ziel. En schor sprak
e: ,,ga naar moeder, jongen en zeg 'r, dat ge
,wee borrels mot hebben. Rust 'n uur."
Van geluk had 'k kunnen simmen, 't Zweet
wierd koud op m'nen rug. M'nen mond beefde,
'k Zweeg, draaide me om, liet vader staan.
Gong naar moeder.
,,Wa-d-is-t-er gebeurd, Drè?" vroeg ze ang
stig. „Niks moeder. Ik heb gevochten mee
den stier en 't..." Toen simde ik! ,,En... 't...
gewonnen, moeder." Zij vlóóg den akker op.
Ik vatte m'n borrels en kreeg weer lucht.
En in den stillen huis alleen, waarin de
steertklok haren langzamen tik deur den
zonnekegel sloeg, daar zee' k mee 't leege
glas in m'n stilgeworden hand teugen Onzen-
lievenheer: „als ik nooit meer win, dan was
FEUILLETON.
Naar het Amerikaansch van
Morgan S. Roscue
43.
Wel, ging Claudia voort, ik hoorde Ward
tegen den man zeggen dat hij zijn kantoor ver
aten moest. Ward's stem klonk ontzettend
twaad. Daarop hoorde ik den ander, Mc Girk.
Hij zei: Je hoeft niet zoo hoog te paard te zit
ten, mooie meneer; je bent 'n grooter schooier
dan ik ben! Hij zei het op een smalenden
snauwenden toon.
Dat was dus wat ze dien avond in Barretts
cantoor gehoord had en hem niet had willen
vertellen, flitste door O'Malley's hersens.
Het meisje zette haar verhaal voort,
fk hoorde iemand snel bewegen. Er kwamen
een paar bonsen en slagen en de deur vloog
egen mijn gezicht. Ik viel op den grond. Maar
k zag Mc Girk uit Wards kantoor stuiven.
Hij kwam naast me op den grond terecht en
oewoog zich niet meer.
Ward was nogal kwaad toen hij me overeind
lielp, ging Claudia met een berouwvol glim-
achje voort. Hij was boos, omdat hij dacht,
lat ik geluisterd had. Ik begon hem uit te
eggen, dat ik met dien brief kwam, maar hij
verzocht me nogal kortaf hem niet meer lastig
te vallen en heen te gaan. Ik geloof, dat hij
nog nijdig op Mc Girk was en dat hij ook nog
niet met hem klaar was. Het kan zijn, dat hij
ook kwaad was op Mc Girk, omdat ik gevallen
was. Ik weet niet wat ik ervan moet denken.
Ik was vreeselijk geschrokken van wat de man
tegen hem gezegd had. Ward is geen man,
tegen wien men zich vrijheden veroorlooven
kan en Mc Girk leek heel zeker van zijn zaak.
Ik kon me niet voorstellen, dat hij mijn broer
een schooier zou durven noemen zonder eenige
reden. In ieder geval zei ik niets meer van den
brief. Ik haalde hem zelfs niet uit mijn tasch.
De lift kwam naar boven en Ward zette mij
erin. Hg had er om gebeld. En ik ging het
gebouw uit in een soort verdooving. Het was
allemaal zoo overrompelend geweest en zoo
akelig.
Maar hoe wist Mc Girk, dat je den brief
ditte genogt; veur heel m'n leven, o God! Veul
bedankt."
Daar wierd thuis nooit meer over gespro
ken. Alleen op deuze manier: „Dré, hakte gij
vandaan dat stukske bosch 'ns om, daar t'ende
den boekweit; die vettig boomen staan al ja
ren in den weg".
's Avonds lagen de vijftig reuzen plat, pront
getast. In diep geluk om de onbegrensde
kracht van m'n jonge donderment, „lag" ik de
boomen, tot op 't end 'nen bloedrooien sche
mer veur m'n oogen danste. M'n broek hong
als 'nen zak veur m'nen buik aan de galgen.
Gin lood vet bleef me over. Alleen... dat da-
gelijksche, diepe geluk van 'nen kearel te zijn,
die stieren en boomen, die de weareld baas
kon. Die de ploeg deur den tragen, zwaren
eerde stouwde mee hoogstens 'n bietje spijt-
gevoel, dat den eerde nie zwaarder, de ploeg
zoo... locht was!
't Is mee deuze herinderingen, na'k mijnen
compagnon, da'k Dré III zoo goed begrijp, nou
ie gekomen is tot de jaren van beseffend geluk.
Tot aan deuzen zomer leefde-n-ie, min of
meer, vort lijk 'n dartel veulen. Maar z'n ge-
luksinstinct rijpte tot geluksverstand! En den
dag, dat ie Onzenlievenheer dankt veur z'n
prachtige, krachtige corpus is ie wijd meer.
Den dag dat ie den Doop van Kearel krijgt is
dichtenbije.
Trui, ochèrm, verstaat dat nie. Is wel be-
zurgd om dieën jongen reus.
„Denk er om, Dré, hij is nog in den groei,
hij ontziet z'n eigen te weinig. Vandaag of
mergen gaat ie z'n kracht te buiten en... (dan
staan 'r oogen wijd open in glazigen angst) „en
dan zou 'k me ginnen hemelschen raad
weten!"
„Lot 'm maar gaan, wijf! Hij vecht veur 'n
groot iets. Hij wocht... den Stier!"
Trui ként dieën Stier-mee-'n-hoofdletter!
Dan zwijgt ze. Want ze staat dan, mee al heur
ervaring van Groot-Moeder veur 't raadsel
van de kloek, die 'n eendenkieken had uitge
broeid, den geelen snotpiek de sloot zag inagna
en... ie verzuipen!
„Allee, Truike, Dré III is mijn afdeeling; en
ik geloof nog nie veul fouten te hebben ge
mokt, mee 'm."
Dan is ze weer gerust veur 'n paar dagen.
In heur oogen glanst 'nen lach van vertrou
wen en als Dré III aan tafel komt, zit Trui
allerlei komedie en leugens te verzinnen, om
den jongen reus over de grens van z'n twmtig
botrammen mee kermenajen, struif van eiers
mee spek en zoo henen te helpen!
Stadsche menschen verstaan dat nie: twin
tig botrammen...! Maar ik mot er ditte bij
zeggen: 't zijn botrammen gesnejen van boe-
renmik en zulke „bammen" tellen dubbel!
Nou verstaat den stadter 't heelegaar nie-
meer.
Maar als ge den Dré 's mergens veur dag
en dauw in de schemerverte zag gaan achter
peerd en ploeg, den zwaren eerde snijdend lijk
koek; klont veur klonkt de akkers, meef dan
'nen kijk wijd, open- en omgooiend, in 'n dan
sende hitte, den ganschen dag, tot bij zonson-
dergank; als ge zien kost hoe 't peerd glimt
van zweet, hoe den jongen ber zijnen kiel
donker van het zweetwater aan de beenige
schoeften plakt; en als ge dan ten avond zien
kost hoe daar bunders en bunders stoppelak
ker veranderd liggen in geploegden zwarten,
zuiveren grond, dan zoude iets begrijpen van
twintig botrammen, die tellen veur twee. Maar
ik dwaal af.
'k Wou gezeed hebben g'ad: de vreugde, 't
geluk, 't diepe zielsgeluk, ja, 't verbeten
geluk om de bewustwordende kracht-van-den-
kearel, 't groote bezit van den boer-grondbe-
zitter, die lijk 'n koning zijnen grond beheer-
schen en beheeren mot, 's seerjuze geluk, den
diepen ernst die gepeerd gaat aan die vreugde,
't staat op 't gladde veurhoofd van m'n baas-
ke. 't Staat op zijnen bruin-verbranden kop. 't
Ligt op zijnen heele wezen, dat soepel als 'n
tijgerlijf, rustig boven z'n jaren, schonkig van
gebusselde krachten gereed staat veur... den
Stier! Veur zijn examen! Veur zijn examen als
Kearel, als Boer! Als Koning op den hof mee
allen grond rondomme, mee de gewassen, mee
de runders, mee de menschen. Maar ook „mee
sturm en ontij, met alle natuurgeweld, mee...
de hondsdagenhitte, die bevochten mot worden
lijk 'nen zwaren beer, die zijn machtige pooten
op oew schouwers plant.
Maar ook onze Eeker is druk in actie. Ook
deus plichtsgetrouwe manneke zwoegt de zwa
re maand deur, in constanten, nijveren arbeid.
Eiken mergen krijgt ie z'n taak van zijnen pa
troon Dré III, 'n taak die den tengeren Eeker
sjuust baas kan. Vandaag b.v. is ie doende mee
den aanleg van nuuwe aardbeibedden. Nie lan
ger dan 'n jaar of drie meugen die velden
aangehouwen worden, anders „verwildert" 't
gewas, wordt de vrucht den pluk nie weerd. Ik
doei er veul in. Hou deuzen ouwerwetschen
oogst van de befaamde „Bredasche aardbei"
geren in eere! 'k Heb dus ferme bedden noo-
dig, waarin de jonge afzetsels, gescheurd van
de moederplanten, prontjes op rijen worden
geplant in goed gespaaiden, smeuig bemesten
grond. Sjecuur werk, den trouwen, gewetens
vollen Eeker bestig toevertrouwd.
't Zweet siepelt taplings over zijnen „roesti-
gen" sproetenkop. De rosse pinharen, natge-
werkt, pieken alle kanten uit, maar den gos-
ganschelijken dag zit ie daar, in de verte, wtjd
achter den erf, lijk 'n klein, gebogen figuurke,
schemerend in 't dansend zonnelicht, te sap
pelen in zwijgende eenzaamheid. En als straks
Baas Dré langs komt den arbeid schouwt en
nikt anders zegt dan: „oemoem", knikkende
mee zijnen kop, waarin de oogen iets doffer
staan van moeiheid, dan is den Eeker zijnen
dag goed. Dan gaan ze samen op huis aan, sa
men onder de pomp, den een zwingelt, terwijl
den ander de ijzige straal over 't bloote boven
lijf laat plenzen en zoo spoelen de jonge gasten
ponden vermoeidheid van 't jonge lichaam den
gootsteen deur.
Maar den Eeker heeft 'n dubbele taak deus
dagen. Trui is van de been. Ze trapte ennigte
dagen gelejen in 'n scherf, toen ze op bloote
voeten 't achterhuis schuurde.
's Avonds, als 't volk naar huis is, wij weer
ondereen zijn mee z'n vieren, dan is 't den
Eeker, die Trui bijstaat in 't snijen van de bo
trammen, zetten van den koffie, papkoken, ver-
kens afvoeieren, melk meten en klaarzetten
veur de fabriek, kommekes wasschen, eiers uit
de hokken halen en wegtassen, 't achterhuis
ruimen en duuzend andere karweikes van de
vrouw, karweikes die gekanst nie bespeurt,
maar die gedaan motten worden. Ook „dok
tert" ie. Want ,,'nen dokter wil Trui nooi aan
'r lijf hebben", lijk ze dat zegt; ik mag nie
helpen, want ik heb „veuls te harde pooten",
beweert ze en Dré III komt om dezelfde „man
kementen" als ik, evenmin in aanmerking om
te dokteren. Maar den Eeker doet 't pront!
Zachtekens legt ie den kwajen voet op 'nen
stoel, trekt Trui's kous uit en weekt, spren
kelend mee laauw sodawater 't verband los.
Ondertuschen staat er 'n pan water te vuur,
als de kou er af is gaat ook daarin 'n hands-
volleke soda en dan zee-t-ie: „hang nou oewen
voet veurzichtig in den teil, over 'n kwartier
kom ik verom".
Dan gaat ie 'n nuuw verband leggen en Trui
zit rustig toe te kijken zonder eenigen vrees
veur pijn of hardhandigheid.
Den Eeker z'n studeer-uurkes die hij 's
avonds nog over had, zijn er mee naar de pin
nen. Maar gin woordeke van klacht of onte-
vrejeheid. Zwijgend, opgeruimd doet is al z'n
nuuwe karweien en als Trui heelegaar ver-
zurgd mee 'nen zucht van behagen achterover
valt in den rieten zurgbtoel, nadat den Eeker
haar kussels nog 'ns opgeschud heeft, dan ziet
ie Trui efkens vragend lachend aan en als zij
dan maar zeet: „zoo is't bestig, Eeker", dan
'knippert ie mee z'n verschoten oogwimpers,
tevrejenheid glijdt over z'n sproeten lijk 'n
spulsche zonnestraal en hij dweilt den vloer
droog, ruimt den teil en 't ouwe verband op
en zet den pap op. Trui hoeft heur comman
do's niemeer te geven: den Eeker zijnen avond
pap is zoo lekker als die van Trui!
Neeë, er blijft gin uurke over veur 'm om op
den deurdrempel, zijn vaste plekske, z'n eigen-
gedraaid sigaretje te rooken. Hoogstens 'n
kwartier kan ie daar dan zoowat zitten pein
zen, trekkend aan de lichtgekleurde pluus hor-
kes op z'n armen.
En Trui beweert: „als we den Eeker nie
hadden, ik wist nu gin raad, want mee jou kan
'k ging bliksem aanvangen."
Teuge Dré III zee ze dat niet rechtstreeks,
maar hij nimt zijn medicijn toch ook en knipt
stiekum oogske naar me.
Ja, daar is veul verschil tusschen die praciit-
tiepkes, maar den een 'nen geboren boer, pa
troon, den ander geboren knecht, veur ge
leerde misschien! maar allebei kolossaal op
hun plots!
'k Heb er veul steun aan. Och ja, 'k heb 't
oe al 'ns meer gezeed: Dré I gaat den berg af,
Dre III gaat 'm op.
En als ik zoo 's avonds, onder den notenleer,
mijen compagnon, mijnen opvolger eigenlijk!
zie zitten, ritselend mee 'n krant, smorrend
aan 'n pepke (ja, hij zal sigaretjes rooken...!
MOTORBOOT MET „HANDMOTOR". De
motorboot op ons plaatje wordt gedreven
met de hand. De beweging der handles
wordt naar de schroef overgebracht en de
boot vaart!
Niks horre! Nog altrj: net-als-opa!), en 'k zie
dieën rechten rug, die breeje schouders, die
steuvige pooten in de zware leerzen, heel die
frissche figuur, waaraan gin spoorke van ver
moeidheid, noch van 'nen verzengenden Augus
tusdag van 's mergens vijf tot 's avonds acht
over z'n lejen, dan dan allee, gin muizen
nesten! Ik ben veul gelukkig mee deuzen fieren
opvolger, die 't roer van 't bedrijf per dag
steeds steuviger in de knuisten pakt en van
daag of mergen zijnen „Stier" ontmoet.'
Maar wel weet ik nou, eigens flink in de zes
tig, wat deur mijn vader gedaan is, den dag,
dat-ie mee schorre stem mij m'n eerste borrels
liet schenken.
Zoo is 't leven.
't Koren is af. 't Geboomte gaat geelen. 't
Herfsttij komt...!
Allee, ik schei 'r ns af.
Veul groeten van Trui, Dré III, den dokter
en als altij gin horke minder van oewen t.a.v.
DRÈ
ZONDAG 37 AUGUSTUS 1989.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 13.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.00—13.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuur.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.40 Causerie: „Van Staat en Maatschappij".
9.59 Berichten.
10.00 Toespraak: „In de vreugde dezer da
gen".
10.30 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst.
11.50 Toespraak: „Beekbergen begint weer."
12.00 Filmrubriek.
12.25 Berichten. Hierna: Omroeporkest.
1.00 Gramofoonmuziek met toelichting.
1.30 Causerie „Huizenbouw in Indië".
I.50 Gramofoonmuziek.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Omroeporkest en soliste.
3.15 Orgelspel.
3.30 De Vagebonden en soliste.
4.15 Ensemble Illiescu.
4.35 Uit Milaan: Reportage.
5.00 Arbeiders Muziekvereeniging „Kunst
aan 't Volk" en gramofoonmuziek.
5.30 Esmeralda.
6.15 John de Mol's Swing Specials.
6.30 Sportpraatje.
6.456.55 Sportnieuws ANP en gramofoon
muziek.
7.00 VARA-Kalender.
7.05 Debat"... en toch ben ik van meening,
dat
7.30 Sylvia en solist.
8.00 Berichten ANP, readiojournaal, mede-
deelingen.
8.20 Residentie-orkest en solist.
9.15 Deólamatie.
10.00 Omroeporkest.
10.30 Gramofoonmuziek.
10.40 Uit Milaan: Reportage.
II.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 De
Twilight Serenaders (opn.).
nog had? vroeg O'Malley. Het was Mc Girk,
die je „Bleekneus" achterna heeft gestuurd om
dien brief te pakken. En toen „Bleekneus" geen
succes had, kwam Mc Girk zelf aanrennen
en probeerde mij van de baan te knikkeren en
hem zelf te pakken te krijgen, herinner je je?
Ik wist het, antwoordde Claudia. Ik vroeg
er Ward den volgenden morgen naar. Hij moet
gehoord hebben, dat ik tegen Ward zei, dat ik
den brief in mijn tasch had.
Enr toen rende hij het gebouw uit, vulde
O'Malley aan, even na jou; hij zag je en gaf
Bleekneus instructie je achterna te gaan en
den brief afhandig te maken. Tot zoover is
het duidelijk genoeg. Maar... weet jij wat er
in dien brief stond, Claudia?
Het meisje schüdde het hoofd.
Ward wilde het mij niet vertellen, gaf ze
ten antwoord. Wat stond erin, mr. O'Malley?
Was het iets ergs?
O'Malley zweeg even.
Wel, verbrak hij eindelijk de stilte, als
je broer het je niet wilde vertellen, kan ik
Het ook moeilijk doen.
Claudia's andere hand raakte zijn arm aan.
Toe, vertel het me alsjeblieft, drong ze
aan.
O'Malley bleek onvermurwbaar.
Nu niet, hield hij vol. Je zult het waar
schijnlijk wel hooren, als alles opgehelderd is.
Anders zal ik het je vertellen. Maar nu kan
ik het je heusch niet zeggen.
Claudia ging een eindje van hem afzitten.
De beslistheid in zijn stem deed haar heime
lijk pleizier, want meestal kon ze alles van de
mannen, die ze kende, te weten komen. En
wat haar, ondanks haar nederlaag, nog meer
genoegen deed, was het feit, dat O'Malley
die terugtrekkende beweging negeerde. Hij
had zich omgewend en keek uit het raampje
naast hem. Ze waren nu de Manhattan Bridge
gepasseerd en reden Noordwaarts langs de
wagensporen van de bijna verlaten Bowery.
In ieder geval ben je nu veilig, merkte
O'Malley voldaan op. En ik heb het ge
voel, dat alles in orde komt. Heb maar ge
duld!
Ja, dank zij jou ben ik veilig, zuchtte
Claudia opgelucht, maar het volgende oogen
blik voegde ze er aan toe: Die mannen zijn
afschuwelijk. Maar Ward zal wel met ze af
rekenen. Niet dat jij ze al hun portie gege
ven hebt, eindigde ze haastig, ik bedoel
alleen maar, dat hij ze zal laten arresteeren.
Om Mc Girk en Bleekneus zou ik me
maar niet druk maken, adviseerde hij opge
wekt; die zullen binnenkort heusch hun ver
diende loon wel krijgen.
Ze bereikten eindelijk het flatgebouw.
O'Malley zei, dat hij de taxi wilde houden om
hem naar huis te brengen, maar Claudia wilde
daar niet van hooren. Zé stond er op, dat hij
mee naar binnen ging om zijn arm behoorlijk
toe laten verbinden en tenslotte gaf de jonge
man toe, hoewel met tegenzin. Vóór alles
had hij rust noodig, doch Claudia's aandrang
was onweerstaanbaar.
John, Barretts oude bediende, liet hem bin
nen. Ze namen O'Malley dadelijk mee naar
een badkamer en samen verzorgden zij den
arm.
De oude man was zoo zielsgelukkig, dat
Claudia weer thuis was, dat hij, nadat hij iets
van haar avontuur gehoord had, letterlijk
alles voor O'Malley zou hebben gedaan. Ze
reinigden en verbonden de wond. Toen ze er
eindelijk mee klaar waren volgde O'Malley
Claudia naar Barretts statige en smaakvolle
bibliotheek.
Toen ze binnen waren kon O'Malley de
verleiding niet weerstaan een sigaret op te
steken om het intieme samenzijn te rekken.
John was weggegaan. En nu ze weer veilig
in haar eigen huis was, werd Claudia's ma
nier van doen zichtbaar hartelijker. Maar ze
waren nog geen minuut alleen toen de deur
openvloog en Julian binnenvloog. Hij zag
Claudia en zijn gezicht klaarde op.
Goddank dat je er weer bent, zus, riep
hij. Ik heb in doodsangst over je gezeten!
Daar moet je mr. O'Malley hier voor
bedanken, Juli, zei het meisje. Haar toon
was een heetje droog, maar O'Malley zag dat
er een zachte glans in haar oogen was toen
ze naar haar broer keek.
De beide mannen sloegen elkaar gade, ter
wijl Claudia haar avonturen verhaalde. Toen
ze ermee klaar was, knikte O'Malley.
En, merkte hij op, een van het tweetal is
nog wel een landsman van mij. Zijn naam
is Mc Girk.
O'Malley had geen oog van Juli af om
niets van de uitdrukking van zijn gezicht te
verliezen. Maar de reactie van den jongen
verbaasde hem.
Wat? schreeuwde hij.
O'Malley voelde zich opgelucht.
Miss Hunt, verzocht hij, zou ik mis
schien een oogenblik alleen met uw broer
kunnen spreken?,
Na een vluchtigen verwonderden blik
lachte Claudia goedkeurend en liet hen al
leen. Julian zette groote oogen op, maar durf
de haar niet tegen te houden.
Ja, begon O'Malley terloops, zoodra het
meisje weg was, ja, het was Mc Girk de
man, dien jij van tijd tot tijd ontmeot.
Julian werd vuurrood.
—Hoe... hoe weet u dat? stamelde hij
IkTJey vanmor&en uit Zijn huis
komen. Ik heb je ook een paar avonden ae-
leden met hem zien praten. S
Spionneerde u? riep Julian.
Hilversum H. 301.5 m.
8.30 KRO. 9.80 NCRV, 12.15 KRO. s.gg
NCRV. 7.4511.80 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gewijde muziek (gr.pl.).
9 50 Nederlands Hervormde Kerkdienst. Hier.
na: Gewijde muziek (gr.pl.)
12.15 Berichten, hierna: Radiotooneel t.g.v,
hte Katholiek Middenstandscongres.
12.35 Gramofoonmuziek.
1.00 Boekbespreking.
I.20 KRO-orkest.
2.00 Gramofoonmuziek.
2^30 KRO-Melodisten en solist.
3.15 Gramofoonmuziek.
4.30 Causerie: „Alle zielen naar het licht om-
hoog te dragen door los te binden, wat hen
met het lage vereent: Dat is de nieuwe
levenstijding".
4.555.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna;
Christ. gemende Zangvereeniglng „Looft
den Heer" en gramofoonmuziek.
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Gramofoonmuziek.
8.35 KRO-Melodisten en solist.
9.15 KRO-orkest en gramofoonmuziek.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.0011.30 Esperantolezing.
MAANDAG 28 AUGUSTUS 1989.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
Algemeen programma, verzorgd door dt
VARA. 10.00—10.20 VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek (Om 8.16 Ber.),
10.00 Morgenwijding.
10.20 Orgelspel.
10.50 Declamatie.
11.10 Gramofoonmuziek.
11.30 Pianovoordracht.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 Berichten.
12.17—1.45 VARA-orkest (1.00—1.15 Gra
mofoonmuziek
2.00 Gramofoonmuziek.
3.00 Declamatie.
3.30 Zang en orgel.
4.00 Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 Esmeralda en gramofoonmuziek.
6.00 Orgelspel.
6.28 Berichten.
6.307.00 Muzikale causerie (met gr.pl.).
7.05 VARA-Kalender.
7.10 Causerie voor schakers.
7.30 Pianovoordracht.
8.00 Herhaling SOS-berichten.
8.03 Berichten ANP.
10.10 Esmeralda.
10.30 VARA-orkest.
11.0012.00 Dansmuziek (gr.pl.).
Hilversum H. 301.5 m,
NCRV-uitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek (9.309.45
Gelukwenschen)
10.30 Morgendienst.
11.00 Christelijke lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Zang met pianobegeleiding, en gramo
foonmuziek.
1.00 Gramofoonmuziek.
I.30 Amsterdamsch Kamermuziekkwartet, en
Gramofoonmuziek.
3.00 Causerie: „Hoe maak ik een aardig
rotstuintje?"
3.40 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Voor de kinderen.
6.15 Gramofoonmuziek.
Ca. 6.30 Ber, vragenuur. (7.007.15 Ber.).
7.457.55 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-ber.
8.15 De Postillons.
9.00 Causerie „Amalia van Solms".
9.30 Vervolg concert.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Apollo-ensemble.
II.25 Gramofoonmuziek.
11.5012.00 Schriftlezing.
Precies, klonk het kalm. Mc Girk is
Barretts vijand, hij ontvoerde je zuster en
heeft haar doodsangst op het lijf gejaagd.
En daarbij bleef het niet: hij wilde haar
juist mishandelen toen ik op het tooneel ver
scheen. Ik dacht dat je dat wel zou interes
seeren.
Deksels, dat meent u toch niet?
Het is de zuiverste waarheid. En... ik
heb Barrett gisteravond gesproken.
Maar hij is verdwenen!
114 werp geen blaam op hem! merkte
O Malley langs den neus weg op.
Julian sprong op.
u bedoelt dat ik... Dat is niet waar!
Ik begreep het niet. Natuurlijk had ik er
geen idee van dat Mc Girk... Hij zweeg weer,
Luister u eens, mr. O'Malley. Ik weet niet
wat u met de heele zaak te maken hebt.
Maar u hebt mijn zuster gered en ik ben niet
van plan ruzie met u te maken.
Laat je daardoor niet weerhouden, ver
klaarde O'Malley vroolijk. En ik heb er een
heele boel mee te maken, ofschoon ik er on
danks mezelf in betrokken ben geraakt. Ik
heb groote sympathie en bewondering voor
Barrett en ik vind dat hij behoort te weten
dat een van zijn huisgenooten... enfin, je
weet, wat ik bedoel.
Julian zei niets. Hij staarde maar voor zich
uit. En plotseling lachte O'Malley tegen hem.
°°r eens hier, Hunt, zei hij tegen hem
ê'eloof geen seconde dat je willens en
wetens iets gedaan hebt om Barrett nadeel
berokkenen, maar een feit is, dat je het
vermoedelijk gedaan hebt. Welke verhouding,
oestaat er tusschen jou en Mc Girk? Barrett
Denoort dat allemaal te weten. Maar het is
i ^'at liever dat Si) hem zelf vertelt,
dan dat ik het moet doen.
Hebt u hem nog niets verteld?
Geen woord. Maar ik vind dat hij het
moet weten. Vind jezelf ook niet?
Julian ging weer zitten.
Wel; mr- O'Malley, zei hij. Ik heb er
ontzettende spijt van. De zaak zit zou. Mc
Girk kwam bjj me en vertelde me dat hij
effectenhandelaar was en dat Ward gewel
dig op de hoogte was van de markt. Hij ze'
dat hij ook een hoop geld kon verdienen, als
mj wist waar Ward heenging en wat hij
deed. Hij beweerde dat hij daaruit kon aflei-
loopen verschillende dingen zouden ver-
(Wordt vervolgd.)
