IVOREN SCHAT
Gaat de stopper-spil tot het
verleden behooren
Het geheim van de
Radioprogramma
Uoet&al
Het publiek wil nu eenmaal
doelpunten zien..*.
uit den
exprestrein
door: A. PANDOR
Het Engelsche Arsenal zon weer
tot den ouden stijl willen terug-
keeren en deze clnb is immers
toonaangevend op voetbalge-
bied!
(van onzen sportmedewerker)
Het Engelsche voetbal en het be
staan der Engelsche beroepsspelers
is deerlijk in gevaar gekomen door
de oorlogstoestanden. Intussclien
breekt zich het verlangen baan om
terug te keeren tot het oude „aan
vallende" systeem.
Dat het sportleven niet alleen in de bij
den oorlog betrokken, maar ook in de neu
trale landen in deze dagen totaal ontwricht
is als gevolg van de regeeringsmaatregeien,
ligt voor de hand. De sportwereld is nu
eenmaal het domein der jonge menschen en
zij zijn het op wie het land waarvan zij in
woner zijn, het allereerst een beroep doet
zoodra de nood aan den man komt. Ook de
mobilisatie in Nederland heeft heel wat
sportplannen in duigen doen vallen en dat
nog wel in een tijd waarin gewoonlijk de
eerste voorbereidingen voor de nieuwe voet
bal-competitie worden getroffen. Gelijk be
kend heeft het bestuur van onzen K.N.V.B.
thans een noodcompetitie ingesteld als in
de dagen van '14.
De profs gedupeerd.
In Engeland, waar de voetbalsport een
nog veel belangrijker deel van het maat
schappelijk leven uitmaakt, zijn de zorgen
uiteraard nog veel grooter. In de eerste
plaats als gevolg van het feit, dat de leiding
van de „Football League" zich genoodzaakt
zag, in het licht van de huidige omstandig
heden, alle contracten met beroepsspelers te
annuleeren, waardoor de professionals na
tuurlijk danig gedupeerd zijn. En deze door
den ernst van de huidige situatie geboden
maatregel heeft allerminst bij het sportpu
bliek een goed onthaal gevonden want, de
uitzonderingen daargelaten, is men van
meening dat stopzetting van het geheele
voetballeven allerminst gewenscht en zelfs
onjuist is. Nu meer dan ooit, is de algemee-
ne indruk, zullen wij behoefte hebben aan
de afleiding der voetballerij. Met als gevolg
dat de voorspelling niet gewaagd is, dat
men ook in Engeland tot het organiseeren
van „nood-competities" overgaat ten einde
althans iets te vergoeden voor het voor den
Engelschman schier ondraaglijke gemis van
het voetbal-evenement.
Niets veranderlijker dan voetbal.
Intusschen is men het er vrijwel over eens
dat de Britsche voetbalwereld, ook zonder
sensationeele gebeurtenissen als die van de
jongste dagen, bij voortduring van zich spre
ken doet, al was het alleen maar door de
voortdurende wisselingen in het spelsysteem
veranderingen die nu eenmaal door alle an
dere voetballende naties met belangstelling
worden gevolgd.
Voetbal is een zeer veranderlijk spel, ook
al schijnt het dan nog zoo hecht gekluis
terd aan de traditioneele regelen daarvan.
En met dezelfde regelmaat waarmee nieu
we wijzigingen in techniek en tactiek ver
zonnen worden, zien wij ze weer verwor
pen!
Aanvankelijk heerschte algemeen het zoo
genaamde „Kick and rush", niet ten on
rechte wel eens als de „hoera-stijl" aange-
FEUILLETON.
Naar het Engelsch
bewerkt doot
J. van der Sluys
9.
X. Van de soep tot de visch.
„Waar denkt U aan?" vroeg Miss Leveridge
onder de Crème Portugaise.
„Dat is een heel riskante vraag," antwoord
de Freddy.
„Als dat zoo is," verklaarde zij na een
oogenblik van nadenken, „neem ik het risico."
„Juist!" klonk Freddy's bescheid. „Maar
hoe zit het mijn risico?" Zij wachtte op een
nadere explicatie. „Als ik serieus antwoord,
kan het zijn dat U een lichtzinnig antwoord
verwacht had, en als ik een lichtzinnig ant
woord geef, was het U misschien om een ern
stig te doen. Geeft U me een wenk in welke
richtingen Uw bedoelingen gaan."
Zij glimlachte.
„Dat is verschrikkelijk voorzichtig, Mr.
Reeve. Probeer me oprecht te antwoorden, dat
ik een idee krijg van wat er in U omgaat?
Maar U hebt het eerst gevraagd, dus is het
niet meer dan billijk dat ik begin. Ik vroeg
me af, of we eerst gebakken tarbot zouden
nemen, of direct overgaan naar gebraden piep
kuiken."
Haar glimlach vervaagde.
„Nu weet ik het," zei ze. „Wilt U me even
de peper geven?"
„Neen U weet het niet," verbeterde Freddy.
„Natuurlijk was het dat niet, waaraan ik
dacht, en ik zal van wal steken. Ik vermoed,
dat U al eenig idee heeft."
„Dat geloof ik ook." stemde ze toe, „en dat
was juist de reden dat ik er naar vroeg. Ik
wil weten, heel graag weten, wat er precies
in Uw hoofd omgaat. Is de vraag zóó goed
gesteld?"
„Uitstekend. Luistert U dan maar. Br gaat
een heeleboel in mijn hoofd om." Hij wierp een
blik naar den ingang van het restauratie-
duifl en dat duurde net zoo lang totdat de
Corintliians het combinatiespel hadden uit
gevonden dat zich tot den huidigen dag
wist te handhaven, spoedig een specifiek
Engelsche en een Schotsche stijl vond en
dat weer elders, in andere landen, op aller
lei wijzen werd geïnterpreteerd. Maar even
veelvuldig als hier en daar nieuwe stijlen
en methoden opdoken, waren de „rcgelma-
kers" er op uit, het spel in Engeland een
vorm te geven, waardoor het maken van
doelpunten vergemakkelijkt werd.
Wat op zichzelf geen verbazing hoeft te
wekken, omdat het publiek nu eenmaal
graag doelpunten ziet en met alle waardee
ring voor een goed opgezette verdediging
toch altijd nog liever de voorhoede in actie
ziet. Veranderingen waren aan de orde van
den dag. Zoo werd op zeker oogenblik de
buitenspel-regel gewijzigd en prompt daarop
kwam de New-Castle-back Mac Cracken met
een één-back-systeem voor den dag, dat
weer allerminst rekening hield met het plan
om het spel puntenrijker te maken.
De triomf van den stopper-spiL
Ten slotte verscheen dan de be
faamde, destijds overleden manager
van Arsenal, Herbert Chapman met
het denkbeeld om den spil als derde
back toe te passen. Dit had dus tot
gevolg dat het accent van den wed
strijd geheel verplaatst werd naar
den spil wat overigens aan de an
dere kant weer min of meer een
verlies beteekende, aangezien aan 't
opbouwende, d.w.z. het aanvallende
werk een kracht onttrokken werd.
Arsenal evenwel bereikte met dit systeem
bij voortduring goede resultaten, zoowel in
de cup- als in de competitiewedstrijden. En
zoo duurde het niet zoo heel lang meer of
ook de andere Britsche vereenigingen gin
gen tot het- „stopperspel" over, waardoor
zich een complete verandering in het spel
systeem voltrok, een verandering die niet
tot de grenzen van Engeland beperkt bleef.
Toch bevredigde het „veiligheidssysteem"
den aanhangers van het oude spel en tien
duizenden toeschouwers niet geheel en al.
Want door de versterkte verdediging zakte
het doelpuntengemiddelde en nimmer ver
stomden de stemmen, die te kennen gaven
dat het spel aan spanning in ieder geval
had ingeboet.
De oude waarheid brak zich baan:
de menschen wilden doelpunten
zien. Weliswaar heeft men aan ver
schillende kanten pogingen in het
werk gesteld om het „stopper-spel"
te decentraliseeren door nieuwe aan-
valsinethodcn, maar in het algemeen
gesproken bleven die pogingen toch
zonder resultaat.
Terug naar den ouden stijl.
En ziet, thans is er in Britsche voetbal-
kringen weer sprake van een afkeerige hou
ding jegens het systeem van den stopper-
spil en die is bij wijze van verrassing juist
uit den boezem van Arsenal voortgekomen.
De aanleiding hiertoe vormde eigenlijk de
voetbal-expeditie naar Zuid Afrika; de wed
strijden daar bleken min of meer een expe
riment. Bij wijze van probeersel liet men
den spil weer meer offensief spelen en mag
men vele Britsche voetbalkringen gelooven,
dan heeft deze methode bijzonder veel suc
ces gehad. De aldus „in het offensief" spe
lende Britsche ploeg wist overal in Zuid-
Afrika hooge scores te bereiken. Zoo werd
bij voorbeeld den laatsten, lang niet gentak-
kelijken wedstrijd met 82 gewonnen.
Na de terugkeer van de ploeg uit Afrika
liet de Engelsche bond zich nauwkeurig
voorlichten en reeds maken tal van ver
eenigingen zich op om, vooropgezet, dat
men in de veranderde omstandigheden tot
wedstrijden komt, zich het nieuwe systeem
ten nutte te maken. Arsenal zelf zou aller
eerst den terugkeer naar den ouden stijl,
want daarop komt het toch neer, willen in
voeren, zoodat het eventueele nieuwe sei-
zien nog heel wat verrassingen brengen
kan. Gelijk gezegd: wanneer er van een
nieuw seizoen sprake zal zijn. Hetgeen voor
alsnog moet worden afgewacht
DE GLIMLACH DER ZORGELOOZEN.
DINSDAG 19 SEPTEMBER 1989.
Hilversum I. 1875 en 414,4 m.
AVRO-Uitzending.
8.00 Eventueel berichten ANP, gramofoon-
muziek.
9.00 Gramofoonplaten.
10.00 Morgenwijding.
10.30 Voor de vrouw.
10.35 AVRO-Amusementsorkest (opn.).
11.00 Causerie; „De vrouw en het wereld
beeld".
11.10 Wenken voor de huishouding.
11.35 Omroeporkest en solisten (opn.)
12.30 Opening van de Staten-Generaal en
troonrede door H.M. de Koningin. (Ca.
12.45 eventueel berichten ANP).
2.15 Ensemble Jetty Cantor.
3.00 Declamatie.
3.25 Ensemble Jetty Cantor.
4.00 Pianovoordracht.
4.30 Kinderkoorzang.
5.00 Kinderhalfuur.
5.30 Omroeporkest en Gramofoonplaten.
7.00 AVRO-Dansorkest.
7.30 Orgelspel.
7.45 Troonrede door H.M. de Koningin (opn.)
8.00 Berichten ANP, eventueel: „Vraag en
Antwoord".
8.20 Causerie: „De bewegelijke wereld".
8.35 Gevarieerd programma.
9.45 Causerie: „De millioenennota".
11.00 Berichten ANP. Hierna: Orgelspel.
11.3012.00 Gramofoonplaten.
Hilversum H. 801,5 m.
KRO-uitzending. 4.005.00
8.009.15 Gramofoonplaten.
10.00 Gramofoonplaten.
11.30 Godsdienstig halfuurtje.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
Hll
Een aionluurlijke reis naar de ontoegan
kelijke oerwouden van Afrika, op zoek naar
de plaats, waar de olifanten hun laatste le
vensdagen slijten.
HOOFDSTUK 6.
De vlammende ogen.
69.
René liep vlug terug naar den donkeren
achtergrond van de grot, naar wat wel iets
op een gang leek. „Zoek jij hier naar de
kaart", riep hij over zijn schouders heen. „Ik
zal kijken, of Lopez hierheen gegaan is."
Terwijl het daglicht steeds vager werd, moest
René zijn passen inhouden. Hij moest allerlei
hinderpalen ontwijken en verweet zichzelf,
dat hij vergeten had zijn zaklantaarn mee uit
de vliegmachine te nemen. Vlak voor zich
hoorde hij een geluid van voetstappen op de
rotsgrond. „Lopez!" gilde René.
„Hier is niets te vinden", klonk vlug de
stem van den Braziliaan, enigszins buiten
adem. „René rende naar voren en wilde den
man veilig vastgrijpen, doch Lopez glipte
weg als een aal. Het was alsof een zwart
gordijn plotseling dicht getrokken was tus-
schen René en den Braziliaan.
70.
Een ogenblik uit zijn evenwicht vroeg René
zich verwonderd af, hoe hij plotseling zo vol
slagen blink kon zijn, want nog geen seconde
geleden had hij in het donker toch den vagen
omtrek van Lopez' lichte pak gezien en nu
werd hij geheel omringd door een ondoor
dringbare duisternis.
Opeens vulde een schreeuw van angst of
opwinding de omgeving met geluid. En op
nieuw verscheen de vage gestalte van Lopez
in zijn lichte costuum.
71.
„Het is w-w-waar!" stotterde de man, met
klapperende tanden. „Ik z-zag het! Het keek
m-mij aan met v-vlammende ogen!"
„Wat beweer je daar?" schreeuwde René.
Maar zonder te antwoorden rende Lopez
den jongen man voorbij, naar de ingang van
de grot, waar het daglicht verder naar bin
nen drong. „Laat mij er uit!" gilde hij, „laat
me er uit!"
René hoorde een geroezemoes van stem
men en voetstappen. De overigen, geschrok
ken door het geschreeuw van Lopez, kwamen
haastig aanlopen.
72.
Verwonderd, maar op zijn 'hoede, liep René
voorzichtig verder de duisternis in, totdat hij
tegen een rotsmuur aanliep.
„Dat is eigenaardig", mompelde hij, „maar
nu weet ik, wat dat zwarte gordijn was". En
met zijn handen langs den muur tastend,
vervolgde hij .zijn weg naar rechts en kwam
in een soort nis terecht, een doodlopend
stuk van de gang. De muur boog zich om in
de vorm van de letter J. „Daarom verdween
Lopez", dacht René en hield stil.
12.30 Opening van de Staten-Generaal en
troonrede door H.M. de Koningin. In de
pauzes: Gramofoonplaten.
2.00 Voor de vrouw.
3.00 Gramofoonplaten.
3.10 Het KRO-Kamerorkest.
4.00 Gramofoonmuziek.
4.05 Causerie: „Een theosoof over enkele hui
dige problemen".
4.20 Gramofoonplaten.
4.25 CauseUe: „De krant en zijn lezers in
dezen tijd."
4.40 Gramofoonplaten.
4.45 Berichten.
4.50 Gramofoonplaten.
4.55 Causerie „De I.O.G.T. en haar interna
tionaal karakter".
5.10 KRO-Melodisten en solist.
5.45 Felicitaties.
6.05 KRO-Melodisten.
6.35 Sporthalfuur.
7.00 Berichten.
7.15 Land- en tuinbouwcamerie.
7.35 Gramofoonplaten.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Stedelijk orkest va, Maastricht.
rijtuig. Het onderzoek scheen bevredigend uit
te vallen. „Het zal een poosje duren, om het
allemaal te reproduceeren."
„Het diner geeft verschillende gangen," her
innerde zij hem. „We kunnen tijd winnen door
de gebakken tarbot niet over te slaan."
Freddy voelde iets warms in zijn hart. Ze
kon ook frivool zijn! Een plotselinge begeerte
overviel hem, om allen ernst uit zijn geest te
bannen en zich te verblijden in dit oogenblik
van avontuur, zooals hij het zich had voorge
steld bjj zijn vertrek. Een ideaal tête-è,-tête
diner met het heerlijkste meisje op aarde!
Zoo'n gouden uur kwam misschien geen
tweede maal iri zijn leven terug...
Maar een blik op haar ringvinger, waaraan
de robijn fonkelde, vaagde zijn lichtzinnige ver
langens weg.
„Welnu ik dacht aan verscheidene din
gen," hernam hij, „en als U het goed vindt zou
ik U graag allemaal, stuk voor stuk, voor
leggen. Intusschen ben ik niet zeker, dat de
term „verscheidene dingen", inderdaad juist
is of ze niet allen deel uitmaken van één
geheel. Misschien kunt U me helpen?"
„Misschien kan ik het," knikte ze. „Ik wil
graag alles hooren. U hoeft niet bang te zijn
dat u me verveelt."
„Om te beginnen er is iets allemachtig
zonderlings met dezen trein aan de hand, Miss
Leveridge," ging Freddy door, „of ik ben de
grootste idioot ter wereld."
„Als er werkelijk iets niet heelemaal in den
haak is," vermaande ze, „zou het verstandiger
zijn om niet te luid te spreken."
Zelf had ze haar item al gedempt. Freddy
keek een beetje schuldig en ging op zachten
toon verder.
„Ik geloof dat ik dit als Uw antwoord mag
beschouwen," stelde hij vast. Hij wachtte even
toen de kellner hun borden wegnam 'en ver-*
volgde: „Ik neem aan, dat U gezien heeft dat
ik den verkeerden kant opging, toen ik ons
compartiment verliet om naar het restauratie
rijtuig te gaan?"
„Ja?" bevestigde Miss Leveridge, „en ik ver
moedde ook wel waarom."
„Ik wilde nog eens even naar onzen vriend
kijken den zieken man."
Het meisje knikte.
„Hoe trof U hem aan."
„Ik trof hem heelemaal niet aan! Hij was
er niet."
Zij zei niets, maar haar gelaats uitdrukking
verstrakte haast onmerkbaar. Toen zij geen
antwoord gaf, sprak hij verder:
„Neen, hij was er niet, Miss Leveridge.
Onder normale omstandigheden zou dat niet
bijster gewichtig zijn. Maar het komt me voor,
dat dit géén normale omstandigheden zijn!
Natuurlijk is het mogelijk dat hij in Ipswich
is uitgestapt. Maar in dat geval had ik hem
uit den trein moeten zien komen; ik heb goed
opgelet. Ik heb hem op het perron niet gezien.
En daarbij, zijn tasch was niet weg. Die stond
nog in het bagagenet."
„Hij kan, net als wij, zijn gaan dineeren,"
opperde ze.
„Ik vrees, dat die veronderstelling onjuist
is. Ik heb zelf ook eerst gedacht, weet u, en
heb een kijkje genomen in het derde-klas
restauratierijtuig."
„En daar was h(j niet?"
„Neen."
Zij bracht nog een andere mogelijkheid te
berde.
„Misschien heeft hij in een der gangen staan
rooken. Dan zou hij nu terug kunnen zijn."
„Wilt U dat ik even poolshoogte ga nemen?"
„Als het niet teveel gevergd is, heel graag."
„Dus het is van belang?"
„De arme man is niet goed."
Hij had dus nog niet haar volle vertrouwen,
flitste het door Freddy's brein. Haar bezorgd
heid was grooter dan zelfs de teerhartigste
passagier geacht kon worden te koesteren ten
opzichte van een volkomen vreemde in den
zelfden trein.
Freddy stond op, iewat teleurgesteld en de
kellner, die juist met de tarbot verscheen,
haalde vragend de wenkbrauwen op.
„Ik ben in een minuut terug," glimlachte
Freddy tegen den dienenden geest. „Ik heb
iets in mijn compartiment laten liggen."
Uit de zijgang keek hij in de coupé, waar
de man in het bruin gezeten had. Het com
partiment was nog leeg.
Op het punt rechtsomkeert te maken be
dacht hij zich, ging het compartiment bin
nen en liet z'n oogen onderzoekend rond
dwalen. In het eerst kon hij niets bijzonders
ontdekken. Toen begon op den achtergrond
van zijn bewustzijn een gewaarwording te
schemeren, dat er iets veranderd moest zijn.
Er was een verschil met daarnet een
kleinigheid maar het was hem niet mogelijk
direct uit te maken wat. De krant was er
nog. De kleine bruine koffer was er ook nog.
En tochdie bruine kofferdéér was
iets mee!
Met een schok drong het tot hem door.
9.15 Causerie: „De goede oude Hollandsche
wereld van den eersten spoortrein.".
9.30 Orgelconcert.
10.00 KRO-Orkest.
10.30 Berichten ANP.
10.40 KRO-Boys en solist.
11.10 Beitus van Dinteren en zijn orkest.
11.3012.00 Gramofoonplaten.
„De koffer is verplaatst!" kwam het over
zijn lippen.
De koffer had eerst in den hoek van het
bagagenet gestaan. Nu stond hij misschien
een halve meter van den hoek af.
Sinds hij het laatst hier was geweest, moest
iemand het compartiment zijn binnengegaan
en die tasch hebben verplaatst, om daarna
weer te verdwijnen. Als de bewuste persoon
de eigenaar van den koffer was, waarom had
hij de coupé dan ten tweeden male verlaten?
De oplossing was misschien heel eenvoudig,
aan den anderen kant misschien ook niet en
gezien de bezorgdheid van Miss Leveridge,
was Freddy maar al te geneigd tot een
pessimistische opvatting. Verondersteld, dat
degeen, die den koffer verschoven had, de
eigenaar niet was? Zou die persoon zich dan
alleen bepaald hebben tot het verplaatsen van
de tasch of haar ook hebben geopend En
zoo ja, om welke reden?
Toen deed Freddy Reeve iets heel onrecht
matigs en vrijpostigs. Hij stapte naar de
plaats waar de koffer stond, strekte zijn hand
uit en haalde het voorwerp, dat zijn geest
zoo in beroering bracht, naar beneden.
De volgende seconde was de tasch open en
staarde hij naar den inhoud. Die inhoud be
stond uit kleine leeren notitieboekjes. De
kleine koffer was er vrijwel mede gevuld.
Elk notitieboekje was voorzien van een
keurig potloodje en op den omslag stonden
de woorden:
„Noteer ons heden, want morgen zijn we
vergeten".
Reismonsters blijkbaar, oordeelde Freddy.
De man in het bruine pak 'was dus handels
reiziger. Een kaartje, dat bovenop lag, gaf
verdere informatie omtrent den onbekende.
Het luidde:
Messr. Race Splendon,
Grossier.
V ertegen woordiger
Mr. W. G. Biddock.
Zoo, dat was dat! De inhoud van den koffer
onthulde niet veel omtrent het vermoedelijke
mysterie en na nog een halve minuut mis
schien intens naar het kaartje en de notitie
boekjes gekeken te hebben, sloot Freddy met
een zucht de tasch, zette haar weer precies
op de plek waar hij haar gevonden had en
draaide zich om, om heen te gaan.
Wordt vervolgd.)
