De Brabantsche Brief
Het voetbalmenu
van
K.ïl.U.K
voor morgen
ÏÏ.Ü.U.ï}.,
In ons d i s t r i c t
£),e ee^&ée klaööeAö
Seinhuiswachfer vrijgesproken
Ulvenhout, 2 November 1939.
Amlco,
'n Paar meters uit
den hoek omtrent
zoo ruimschoots in
den atelier, daar
staat den Vic z'n
royale teekentafel, 'n
dink zoo groot als 'n
biljart wel. In den
midden ligt altij 'n
vierkante plank,
waaronder twee
schuinsche klampen,
't eigenlijke teeken
bord begrijp ik wel.
Deus bord ligt als 'n rustig eiland temidden
van 'nen rommel, waarin gin rnensch den weg
kent dan alleen den Vic. Als ik beweer, dat
in 't vierkant-langs-de-teekenplank duizend
potlooden, penseelen en vrimdsoortige pennen
rondslingeren, dan is deus schatting aan den
lagen kant, dunkt me. Bordekes verf, assie-
bakken kannekes en pullen, brieven, sigaren,
tabakskrumels, passerdoosinstrumenten, drie
hoeken, messen, eendenvlerken, buskool, uit
geknepen tuben, 'nen stijfselpot, verflappen,
schetspampier, Amerikaansche kranten, pij
pen, 'nen grooten boerenklomp vol onmeuge-
lijk gerei, 'n koperen lucifersdoos, 'n thee-
blaaike waarop aangedroogd servies mee
afgebrande lucifers, 'nen dot assie en 'n inkt-
slang 'nen hamer en schroevendraaiers,
'nen hamer en schroevendraaiers, 'Nen prach-
tig-gebonden boek mee 'nen koffiekring op
den gouwe kaft, 'n nikkelen schèèr en boven
alles uit 'n prachtig staande lamp, da s zoo
rauw opgesomd den inventaris op die tafel
zoo-groot-als 'n-biljart, 'n volledige uit
dragerij op vier pooten.
Maar doarmee is van die tafel nog maar
de helft verteld. Want teugen de pooten leu
nen grootere en kleinere portefeuilles, dik van
paperassen daarin opgeborgen. Aangedroogde
paletten, soms vastgedroogd aan die porte
feuilles, staan daar weer teugenaan leege
lijsten, schilderij-ramen staan in bussels tus-
echen de tafel en den wand waar ge, aan
dieën kant, nie passeeren kunt. En óp die
bussels liggen weer 'nen hoed, 'nen schilder
stok, 'n waterverf-teekening (veurstudie) om
te stelen-zoo-sappig, 'nen teekenhaak die blinkt
van ouwerdom en 'nen kunstig geweven sjaal,
die zwaar is van den bontsten borduursel.
Vallen strepen zon deur 't bosch naar bin
nen, wemelt over die tafel 't zon- en schaduw-
spul, dan vermenigvuldigt den rommel zoo
druk, dat alleen 'nen toovenèèr als den Vic
blindelings den weg kan weten op die ver
bijsterde werktafel.
Uren heb ik teugenover 'm gezeten aan diën
roezemoes. Uren. Al pratende, al zwijgende.
Al rookende, al peinzende. In stiekeme ver
wondering. Verwondering als dieën scherpen
witkop mee zoo'n onverwachte jonge, zekere
bewegingen daar fluitend, sissend, neuriënd,
pratend, zwijgend zijn gereedschappen han-
teere en op 't teekenbord 'n kleurige studie
openbloeide, zoo schoon, da'k soms mijnen
asem inhield. En nooit, nóóit grepen die zekere,
lenige handen mis in den gereedschapswilder
nis op die onbegrijpelijke werktafel. Zonder
op zien, d oogen vast aan 't werkstuk, greep
ie naar de verven, naar de penseelen, naar
schotteltjes, verftodden. Zonder op zien spoel-
de-n-ie de penseelen in de waterkom, drukte
't haar droog tusschen vinger en duim, stipte,
veegde, borstelde, streepte over 't kledder
natte pampier, waarop de verven stroomden,
vloeiden, droogden en ten leste 'n prent vurm
den, die deurschijnend leek als gebrandglas.
Ik had 't dan zien maken! Uit 't onooge-
lijke, verwrongen theelood de verflangeskes
zien spuilen! De handen bezig gezien, die de
simpele hulpmiddels gebruikten en toch... als
't nuchter stuk pampier was omgetooverd tot
'n kunstwerk dat gebakken scheen in eier-
schaal-porcelein, dan nouja, dan zat den
Vic soms al vijf minuten teugen me te praten
vóór ik daar erg in had. Ge wit, ik hoop ten-
FEUILLETON
Naar't Engelsch van A. W. Marchmont
i8.
„Ik heb u al geantwoord", klonk het uit de
hoogte. „Ik ben niet gewoon op een derge
lijke wijze ondervraagd te worden en evenmin
verantwoordelijk voor de excentriciteiten van
miss Merrion".
„Nu, we zullen afwachten", was Toms be
scheid. „Excuseert u mij, mrs. Markham.
Dessie zegt in haar telegram dat ze naar mijn
kamers geschreven heeft. Ik ga er dadelijk
heen om te zien of haar brief er al is. Ik ben
niet gerust en zal deze zaak grondig onder
zoeken".
En met een handdruk aan mrs. Markham
en een stijve buiging voor de Montalt vertrok
hij.
HOOFDSTUK XIII
Een beslissend onderhoud.
Dessie wist niet of de zusters in de zieken
verpleging zelf woonden; ze had immers in
langen tijd geen contact meer met Daphne
gehad. Toen ze in Middlebridge aankwam,
was ze eerst van plan naar het ziekenhuis te
wandelen en daar te vragen of ze haar zuster
kon spreken. Maar opeens bedacht ze dat ze
beter eerst een briefje kon schrijven om haar
bezoek aan te kondigen. Een plotselinge ont
moeting kon, als een derde er getuige van
was, de meest ongewenschte gevolgen hebben.
Ze keerde daarom op haar schreden terug,
schreef in het postkantoor een kort briefje en
vroeg Daphne wanneer en waar ze elkaar
konden ontmoeten. De brenger van den brief
kon haar antwoord mee terug nemen.
Een jongen bracht het briefje en Dessie
minste dat ge 't onderhand goed wit: ik ben
mee hart en ziel baer. Maar op zulke oogen-
blikken was ik bekanst jaloersch op den Vic
zijn wonderbare scheppingsgaven en kolos
sale vakmanschap. Zoo leerde- n-ik die tafel
anders bezien dan als 'nen artistieken mest
hoop. 't Is de plek van den „Alchimistvan
den man die goud toovert uit onedele metalen.
Die tafel
Ge zult misschien denken: 'k zou wel 'ns
iets willen hooren van den Vic eigens! Hoe
ie z'n zware kruis sleept, zijnen diepen rouw
rdaagt
Amico, ik begrijp. Maar die tafel is dan Vic.
Zekers 'n groot deel daar van. Lijk ie gouwen
weerden schept uit niks, daar aan die romme
lige reuzentafel, zoo strooit ie rond koste
lijkste gaven, geput uit 'n klein menschenhart,
dat niettemin nooit is uitgeput!
Deuzen mensch zien werken, dat mokt oe
beter, dat mokt oe gelukkig, want ge ziet 'nen
Knecht van God aan den arbeid.
Deuzen mensch hooren praten, daaruit put
ge moed, kracht, ge...lóóf! Geloof in mensche-
lijke goedheid, waaraan ge te gemakkelijk
twijfelt teugenwoordig!
Deuzen mensch zien handelen, dat smeert
raderkes in oew zielement die roestig stillag
gen!
Deuzen mensch zien... lijden, 't brikt oewen
verkeerden trots kapot en 't leert oe beter
bidden!
't Ouwe mevrouwke, ja, zoo noem ik wij
len mevrouw Zonneveld altij, al was 't mensch-
ke in jaren dan ook nie zoo stokoud. Maar
't moeilijke, uitzichtlooze leven, daar in 't
verre Amerika, wijd weg van heur Hanneke,
wijdweg van den Vic, „Victor" lijk ze 'm
trillingske van trots in de zachte stem, noem
de, wijdweg, onbereikbaar wijd van alles
dat tóch vastzit aan den mensch z'n hart,
't Mevrouwke, tot stikkens gesmoord onder
schandelijk bedrog, tot wurgens zeer gedaan
onder strengelend zelfverwijt, tot berstens
gekropt van diep verlangen, 't ouwe Me
vrouwke had vijftig jaren geleefd in 'n ver
vloekte hel. En hellejaren tellen eeuwighedens.
Daarom: ,,'t Ouwe Mevoruwke". Ze was
ennigte dagen begraven, als ik 't boschhuis
weer 's opzocht. En daar zag ik waren-
dig den Vic zitten aan zijn ateliertafel, als ik
zijnen erf op kwam. Gebogen over 't teeken
bord, maar als ik 't goed zag: totaal bewe
gingloos. Mijn eerste srankje goeie hoop was
meteen verdord. Neeë, hij was niet aan
den arbeid, lijk ik efkens plazierig docht.
Plazierig docht, ja, want menschen als den
Vic kunnen alleen bij arbeid leven. Neem den
kunsteneer zijnen arbeid af en ge snijdt 'm
daarmee van zijnen wortel. Den geest, 't ziele
ment vloeit weg uit de snij wond, 't lichaam
verkwijnt uit 't afgesnejen gewas.
Neeë, hij zat stil, beeldstil, de armen
gestrekt vóór 'm, nou ik 't goed zag, over
de teekenplank; de oogen vast op 'n plek
tusschen de twee slappe vuisten; den kop ge
bogen lijk den kelk van 'n afgesnejen blom.
'k Wist nie goed wa'k doen zou. Bruin herfst
blad lag dicht gespreid om den huis; tot op
de raamkoezijnen lag 't geblaart zachtkens
te huiveren op den killen boschbodem.
'k Gong langs „voor". Hanneke dee open.
'k Zag veur 't eerst, bij de slapen 'nen witten
golf in heur haar. Wasbleek, de oogen leeg,
maar stil en rustig als 'n nonneke stond ze
daar in 't donker deurgat en 't was mij moei
lijker dan haar, om mijn stem baas te blijven,
'n Manestraal kost nie sereener, rustiger en
koeler zijn, dan deus warmhartige kadeeke,
dat leeggebloeid scheen als 'n uitgevallen
roos.
Zwijgend gong ik binnen in deus sterfhuis,
waarin alles hol en leeg klonk.
„Hanneke, ik loop 'ns efkens aan... eh...
ja... efkens, ziede. Kom 'k... gelegen?"
„Je moet dikwijls komen, Dré; Vader..."
Toen boog ze 't droeve nonnekopke en tranen
drupten neer, zachtekens, lijk uitvallende
blomblaaikes.
,,'k Heb 'm zien zitten, Hanneke..."
Ze knikte. Hief 't kopke op en zee: „zoo zit
hij daar... al... drie dagen.
Heesch schuurde 't donker stemmeke deur
de gezwollen keel. Angstig in haar diepe leed,
keek ze me smeekend in d'oogen. Zoo «wegen
we even.
In d'huuskamer gloorde den hèèrd rossig
deur den duister, 'n Teer schemerlichtje we
melde 'nen lichtkrans in den leunstoel van
't Ouwe Mevrouwke. Op den zitting lagen
blommen.
Efkens, verstolen, zag Ik daar naar. Maar
Hanneke had 't al gemorken en snikkend zee
ze: „Vader gaat eiken morgen bloemen halen.
De ééne helft gaat ie spreiden over Moeder's
graf, de andere helft legt ie op haar... stoel...,
hier... bij den... haard."
Ik zweeg. Keek naar de blommen, die daar
waren in de plek van 't ouwe Mevrouwke. Dan
vertelde Hanneke wijers: „de bloemen, die 'n
nacht op 't graf gelegen hebben... brengt...
Vader... mee. Die zet ie... in 'n vaas... op
zijn... werktafel. Ik moet ze iederen morgen,
terwijl hij uit is, weghalen, waf»:... want Va
der kan die ouwe bloemen, die 'n heelen nacht
zoo dicht bij... bij Moeder waren, niet weg
doen.'
„Hij mot veul van z'n Lieneke gehouwen
hebben, Hanneke...!"
Hanneke knikte, schokkend mee de schou-
werkes. Dan, mee den schim van 'n zonneke
over haar trieste kopke: „dén Vic..., Dré; je
kent Vader!" Ze zee 't mee stillen trots. En
't wierd me even te machtig. „Hanneke, ik
kèn 'm. En da's 'nen machtigen troost veur
oe, meske: ge hebt veul verloren, maar God
zij dank, ge hebt zoo veul overgehouwen!"
Toen streelde zjj den leegen leunstoel en
't viel me op: de plek waar 't teere kopke
van 't ouwe Mevrouwke altij gerust had.
„Zou ik... zou 'k wel naar 'm toegaan...,
nou...
„Dré, och toe, probeer tot 'm door te drin
gen. Lukt 't niet, kom morgen terug." Ze
drukte m'nen arm, wilde mij den atelier wel
indóuwen
Ge verstaat zekers, amico: 't is nie gelukt!
Gezeten voor z'n enorme werktafel, gesierd
nou mee 'nen bos bevroren blommen, wenkte-
n-ie mij mee 'n moei gebaar weg. Zee alleen,
„bedankt, Dré, maar help Hanneke. Ik... ik
kan... 't... nog niet." En den grijzen kop
knakte neer, op de teekenplank.
'k Ben weer stillekes weggegaan. Was con
tent alleen te zijn in 't nachtdonkere bosch,
waarin alleen 't vallen van de blaren te hooren
was. Heel 't bosch is één groote sterfkamer
op den oogenblik. 't Rouwt mee met 't bosch
huis, daar midden tusschen de leegvallende
boömen.
„Allerzielen", wordt gevezeld daar in t ge
ritsel van den Herfst, die traant in den tries
ten buiten.
DRfi.
AFDEELING I.
Van het volledige programma in deze af-
deeling is ADO-Blauw Wit ongetwijfeld de
belangrijkste ontmoeting. Wint B. W. morgen
wederom, we niet zoo heel zeker zijn (de Ha
genaars bezetten de derde plaats!) dan kan
ADO wel als uitgeschakeld beschouwd wor
den. Ook KFC-Haarlem is van beteekenis,
daar het hier om de voorloopige bezetting van
de laatste plaats gaat. Van de andere wed
strijden verdienen vooral Ajax (no. 2)-'tGoo!
en DWS-Stormvogels de aandacht. VSV-DOS
wordt eén forsche wedstrijd met waarschijn
lijk een gelijk spel als resultaat.
AFDEELING II.
Hier krijgt het leidende Sparta een ste-
vigen aanval op haar leiderschap te verduren:
Feyenoord komt n.1. op het „Kasteel", trach
ten aan het ongeslagen record der Spartanen
een einde te maken. Het zal er om spannen!
De nummers 2 en 3 kunnen zich handhaven,
nu resp. VUC en Hermes op bezoek komen.
CVV geven wij tegen Xerxes een klein kansje
om althans op één punt beslag te leggen.
RFC-HBS is uitgesteld.
AFDEELING III.
In afdeeling III zijn voor morgen geen wed
strijden vastgesteld.
AFDEELING IV.
We zijn benieuwd of Willem II zich lang
op de bovenste plaats zal handhaven. Tegen
PSV in Eindhoven krijgt zij als leidster al
dadelijk een zware krachttoer te verrichten,
waarvan we niet zeker zijn of zij niet boven
de krachten der tricolores zal liggen.
Best mogelijk, dat de andere Tilburgsche
club de leiding overneemt, daar zij natuurlijk
baas over het bezoekende Limburgia blijft.
Juliana, ook nog een van de beter geplaatste
ploegen, zal het waarschijnlijk wel redden
met BW, maar of NAC het zoover zal bren
gen tegen Eindhoven is nog een vraagteeken.
Roermond krijgt bezoek en klop van MVV,
dat daarmede eveneens in de bovenste regio
nen zal blijven verkeeren.
AFDEELING V.
GVAV zal tegen Leeuwarden geen punt
verspelen en dus ongeslagen aan den kop blij
ven. Daarentegen zal Heerenveen veel moeite
hebben met HSC, dat immers op de derde
plaats figureert en slechts 2 punten minder
dan haar gastvrouwe van morgen bezit. Be
Quick zien we graag de laatste plaats ver
laten, maar Achilles is er nu niet bepaald de
ploeg naar om zich dat ten koste van haar te
laten welgevallen. WVV-Veendam en Sneek-
Velocitas beloven aardige partijtjes te wor
den.
AFDEELING B.
Zonder al te veel moeite zal HRC zich aan
het hoofd van haar afdeeling handhaven, nu
het weliswaar pittige, maar toch niet tegen
de roodjakken opgewassen zijnde Hollandia
op bezoek komt. Daarentegen zal de andere
Heldersche club des te meer moeite hebben
om haar puntenbezit ook maar met één te
vermeerderen. Helder bust n.1. naar Oostzaan
om daar OSV op eigen terrein altijd lastig
te verslaan geweest partij te geven.
Het spijt ons voor Succes, maar wederom
achten we het uitzicht op de eerste winst niet
groot. ZFC zal ongetwijfeld met beide punten
naar Zaandam weder keeren.
De Alkmaarsche clubs, Alcmaria en de
Boys, die resp. 2 en 3 geklasseerd zijn en dus
als de naaste concurrenten van Racing be
schouwd moeten worden, gaan beide een vrij
zekere overwinning tegemoet. De withemden
ontvangen WFC, dat nog steeds op het eerste
winstpuntje wacht en de Boys toeren naar
West Frisia, dat positief zwakker is dan een
Boys-elftal, dat niet al te erg door de mobili
satie geschonden is. Tenslotte maken we mel
ding van den laatsten wedstrijd, welke tevens
de minst interessante is, n.1. Purmersteyn-
Zaandijk.
AFDEELING C.
RCH-Kinheim; EDO-Zeeburgia; AFC-De
Kennemers; QSC-Bloemendaal; Beverwijk-
HFC; ZW-DWV.
AFDEELING E.
De voornaamste wedstrijd in deze groep
is ongetwijfeld Watervogels—Schagen, bij
welke twee ploegen betrokken zijn die bei
den een oogje naar de bovenste plaats wer
pen en de wetenschap mee den strijd in
dragen, dat een zege hen ook op die eerste
plaats zal bréngen (Oudesluis en B.K.C. zijn
nl. vrij). Zooals steeds zal er wel een zware
kamp gestreden worden tusschen de Vogels
en Schagen aan den Jan Verfailleweg. De
thuisclub is ongetwijfeld favoriet mede
door het terreinvoordeel maar zou Scha-
geen B.K.C.'s prestatie niet kunnen evena
ren? Intusschen is dat niet onze verwach
ting.
Wieringerwaard is in enkele weken tijds
geducht afgetakeld. Ze leed vlak na elkaar
twee dikke nederlagen. Thans ontvangt zij
IIRC. 2, dat zich zeker niet gewillig zal laten
slachtofferen, daar de Racers zelf al genoeg
hebben van hun zwakke start. We vreezen
derhalve dat de roodbroeken het weer niet
redden of het zou al moeten zijn dat ze
op eigen terrein ineens het oude vuur weer
te pakken kregen.
De plaatselijke strijd Ilelder 2Atlas ver
melden we als derde en laatste strijd. Wie
bij dit treffen de minste spanning verwacht,
is echter abuis. We voorzien zelfs een zeer
interessanten wedstrijd aan de Sportlaan,
die de thuisclub indien volledig wel
licht net aan zal weten te winnen.
AFDEELING G.
Bergen—N. Niedorp (2 uur) is geen strijd
om de bovenste plaats. Veeleer staat de laat
ste op den achtergrond. Beide zijn met hun
spelersmateriaal verre van gelukkig. We
wachten de uitslag hier eens rustig af.
D.T.S. speelt thuis tegen Alcmaria 2. We
geven de Langedijkers, die van het jaar
lang niet tegenvallen, een goede kans.
C.S.V. klopt thuis Uitgeest, terwijl Alc
maria 3 thuis de vlag zal moeten strijken
voor Alkm. Boys 2.
wachtte in de buurt van het ziekenhuis op
zijn terugkomst. Het duurde lang, doch einde
lijk verscheen hij weer en gaf haar een op
gevouwen blaadje papier.
„Kom over een uur".
Een wee gevoel in haar maag herinnerde
Dessie er aan, dat ze sedert haar ontbijt in
Edgecumbe Square nog niets gegeten had. Ze
moest trouwens ook nog een onderdak voor
den nacht zoeken; wanneer het gesprek met
haar zuster was lang duurde, zou ze dien
dag niet meer terug kunnen. In een der hoofd
straten ontdekte ze een vriendelijk-uitziend,
eenigszins ouderwetsch hotel, waar haar een
smakelijken maaltijd werd opgediend en ze
haar spoorboekje raadpleegde voor het ge
val zij toch nog den nachttrein kon nemen.
Precies toen het uur verstreken was, belde
ze aan de deur van de ziekenverpleging. Op
haar vraag of ze zuster Morland kon spreken,
werd ze naar een kamer gebracht, waar, in-
plaats van haar zuster de hoofdverpleegster
haar wachtte; een vriendelijke dame van mid
delbaren leeftijd, met grijzend haar en heldere
oogen. Ze verzocht Dessie even een oogenblik
geduld te hebben.
Het gebeurt niet dikwijls dat zuster Mor
land bezoek krijgt," zei ze, „ik hoop niet, dat
u haar komt weghalen."
„O neen, dat ben ik absoluut niet van plan,"
antwoordde Dessie glimlachend; „het is jaren
geleden sinds ik zuster Morland het laatste
gezien heb. We zijn oude vriendinnen en ik
was toevallig hier in de buurt vandaar dit
onverwachte bezoek."
Op dat oogenblik kwam Daphne de kamer
binnen. Ze begreep, dat de snelle blik van
Dessie een waarschuwing inhield. Onbevan
gen stak ze haar jongere zuster de hand toe
en zei met haar diepe, welluidende stem:
„Wat aardig van u mij te komen opzoeken,
miss Merrion! Het is lang geleden sinds we
elkaar het laatst hebben gesproken. Hebt u
lust mee naar mijn kamer te gaan?"
En met een vriendelijk knikje naar de
hoofdverpleegster verliet Dessie onder Daph-
nes hoede het vertrek.
Ze liepen een lange gang door, aan het eind
waarvan Daphne de deur opende van een
klein, met den grootsten eenvoud ingericht
kamertje, waar twee bedden stonden. Hier
liet de oudste van de beide zusters het mas
ker van onverschilligheid vallen.
Behoedzaam sloot ze de deur.
„Spreek zacht, dat ze ons zelfs door het
sleutelgat niet kunnen verstaan, Dorothy,"
fluisterde ze, „en vertel me dan, hoe je het in
vredesnaam in je hoofd hebt gekregen om mij
op te zoeken."
Ontroerd keek Dessie haar aan; de oude
genegenheid en bewondering voor haar zeld
zame schoonheid vlamden weer op in haar
hart.
„Je hebt me niet eens een kus gegeven,
Daphne."
„Je bent toch niet hierheen gekomen om
een kus van mij te krijgen," klonk het onge
duldig, maar de woorden waren nog niet over
haar lippen, of ze sloeg haar armen om Des
sie en kuste haar hartelijk.
Daarna zette ze zich op het bed tegenover
dat waarop Dessie was gaan zitten.
Dessie keek haar oudere zuster aan en
vond dat ze nog veel aantrekkelijker was
dan vroeger. Haar trekken waren regelmatig
en in volmaakte harmonie met den vorm van
haar gezicht. Ook hadden ze nu niets dat ze
er niet eerder in gezien had: ze drukten
kracht uit, zelfvertrouwen en bedachtzaam
heid. Het was een eenigszins bleek gezicht,
met de doorschijnende blankheid van albast,
wat nog meer uitkwam door de natuurlijke
roode kleur der lippen, de lichtende, diepe
glans der oogen, door lange wimpers over
schaduwd en de zware wenkbrauwen. Boven
dit merkwaardige gezicht was een weelde
van rood-achtig gouden haar. Ze verfde het
al lang niet meer en haar verpleegsters kap
kon de fijnheid en de gloed ervan niet ver
bergen.
Daphnes ervaren blik zag de vermoeide uit
drukking in haar zusters gezicht, het gevolg
van zorgen of ziekte.
„Je ziet er niet zoo sterk uit als vroeger,
Dorothy," verbrak ze de stilte die tusschen
hen was gevallen.
„Ik ben wel gezond, maar een paar maan
den geleden heb ik typhus gehad en nu heb
ik moeite om weer heelemaal op krachten te
komen. Maar dat is niet wat mij hindert, ik
heb moeilijkheden."
„Natuurlijk, anders zou je hier niet zijn ge
komen, vermoed ik," was het half norsche
antwoord. „Wat is er dan? Is het de bedoe
ling dat ik je moet helpen of kom je mijn
rust verstoren?"
„Ik ben niet met prettig nieuws gekomen,"
begon Dessie en haar zuster viel haar met
een kort, spottend lachje in de rede.
-Zo° beginnen de meeste menschen als ze
iets onaangenaams te vertellen. Luister eens
vervolgde ze, snel en nadrukkelijk sprekend
„ruim zes jaar geleden heb je nooit de moeite
genomen iets van je te laten hooren. Ik heb
een kluizenaarsleven geleid al dien tijd, maar
ik ben tevreden, en wat meer zegt, de toe
komst is weer hoopvol. Ik ben verloofd. Hij
is een man van het goede soort; hij is dol op
me en ik houd ook veel van hem. En als je
nu van plan bent iets te zeggen, waardoor
er moeilijkheden kunnen komen met den man
waarmee ik ga trouwen, ga dan liever weg.
AFDEELING E.
Petten en J.V.C., de leiders, hebben beis
een thuiswedstrijd. Ze ontvangen de t
laagstgeplaatste ploegen, dus op het ooiT"
zullen bovenstaande clubs zich wel w i
te handhaven. Toch zal Petten de Rn 911
niet moeten onderschatten. Hetzelfde om?
o.i. voor J.V.C. dat te bedenken heeft h
Succes 2 een belangrijke moreele st
heeft genoten in het gelijke spel vJiUtl
week tegen H.R.C. 4. VOnKe
AFDEELING K.
Atlas 2 heeft tot dusverre zoo'n sol'i
indruk gemaakt, dat we haar de beste ka
geven in den strijd Helder 4Atlas 2 nü
uur) Schagen 2 behoeft geen punt te v«
liezen aan het bezoekende Watervogels t
(2 uur) als ze er voor waakt, haar ta»v
te licht op te vatten. 84
B.K.C. 2 moet J. V. C. 2 dat naar de P0t,
der komt, baas kunnen blijven (2 uur),
AFDEELING R.
Barsingerhorn—Winkel 1 zal een heftigs
strijd worden. Niet alleen staan beiden
goed voor, het geldt hier ook nog een al
duchte buren-rivaliteit. We wachten ds
uitslag met belangstelling af en zijn hl
nieuwd of Winkel's ongeslagen record
stand blijft. Sint. Maartensvlotburg zal ot
zelfs thuis, in Petten 2 haar meerdere moei
ten erkennen. Men mag echter veilig aam
nemen dat Petten er terdege voor zal moe
ten werken om de beide punten bij haar
jonge nabuur vandaan te krijgen. B.K.C 8
ontvangt W. Waard 2 (10 uur) op wie'ze
o.i. een kleine overwinning moet kunnen be
halen.
ADSPIRANTEN.
Afdeeling O: H.R.C. aH.R.C. b (10 uur)
Helder bSucces a (10 uur); H.R.C. c—Hel'
der a (11.15).
Afdeeling P: Helder c—H.R.C. e (11.15)»
Schagen a—B.K.C. a (12 uur); Oudesluis 1
Winkel a (2 uur).
Afdeeling R: B.K.C. b—H.R.C. g (12 uur)i
Succes b—H.R.C. f (10.30). 1
Geen roekeloosheid in het spelj
Op het Stationsemplacement te Zutfen
zijn in December van het vorige jaar een
losse locomotief en een uit Deventer ko
mende trein met elkaar in botsing geko
men, ten gevolgen waarvan de locomotief ora
sloeg en de leerling-machinist J. F. T. Gras
zoodanig verwond werd, dat hij aan de ge
volgen daarvan is overleden.
De seinwachter, die op den noodlottigen
ochtend dienst had, zou op zeer roekelooze
wijze den machinist van de locomotief een
teeken hebben gegeven, dat hij achteruit
kon rijden, juist op het oogenblik toen de
personentrein uit Deventer naderde, hete
geen hij echter voor de rechtbank ontkende*
Niettegenstaande dat, had de officier van
Justitie, tegen hem een voorwaardelijke ge
vangenisstraf van drie maanden, 'met een
proeftijd van drie jaar en een boete van
veertig gulden, subsidiair 40 dagen hech
tenis geëischt.
De verdediger had vrijspraak gepleit.
De rechtbank deed gisteren uitspraak in
deze zaak en sprak den seinhuiswachter
vrij
Na alle stormen die over mij zijn heenge
gaan, zou ik dat niet meer kunnen verdra
gen. Het oude leven heeft allang voor mij
afgedaan, alleen de herinnering geeft mij
soms nog wel een venijnigen prik. Maar hier
ben ik tot rust gekomen; verstoor die rust
niet, Dessie, ze is duur gekocht."
Er was langzamerhand iets smeekends in
haar stem gekomen en Dessie vond het ont
zaglijk moeilijk om te zeggen, wat ze op he'
hart had.
„Het is onmogelijk voor mij weg te gaan
zonder dat ik mij uitgesproken heb," sprak
ze kalm. „Hoe ellendig ik het ook vind.
Daphne, ik moet het verleden oprakelen, a'
doet het pijn. Zeg me eerst eens, ken je de"
zen man?"
Ze gaf haar een foto van de Montalt,
Op het moment, dat Daphnes blik op
het
knappe, zelfbewuste gezicht viel, was het dui
delijk, dat ze hem herkende.
„Ik welke betrekking sta je tot deze
man?" vroeg Dessie. Haar rustige evenwicn*
tigheid van zooeven, had nu plaats gemaaK
voor opwinding.
„Hij is verloofd met mijn beste vriendin -*
die mij verzorgd en verpleegd heeft tyde
mijn ziekte."
„Laat ze dan trouwen en blijf hem voor
rest van je leven uit den weg," adviseeL.
Daphne grimmig. „Er bestaat op den aa
bodem geen verschrikkelijker mensch.
fronste de wenkbrauwen en er lag afsc
in de uitdrukking van haar oogen.
hem zijn gang gaan, maar als je leven je
is, mijd hem dan." rvo^le.
„Neen, dat gaat niet," verklaarde
„En omdat het niet gaat ben ik hierg
men."
„Ik wil er niets mee te maken. Als jU
dien man den strijd wilt aanbinden, ?uver.
van mij de verzekering krijgen, dat je
liezen zult." *e
„Toch ga ik hem niet uit den weg
mijn vragen bevredigend kunt beantwO(
In wat voor relatie stond jij tot hem
„Dat ben ik niet van plan je te ver
„Heeft hij macht over je? Kan hij je
doen?"
„Hij kan me niet vinden."
„Maar éls hij je vond?"
„Neen, dan ook niet."
„Méén je dat, Daphne?" vnor?"
„Waarom een dergelijk kruidvee
vroeg de oudere zuster boos. „Je he
gehoord wat ik zei? Geloof je me ni
(Wordt vervolgd
