Dc Brabantsche Brief
van Dré
ien Udcieylifkz
yetifketiis
Luchtgevecht
Duitsche duikboot
vernietigd 1
door
MONICA HART
boven het Westfront
Göbbcls tot de nieuwe
Rijksduifcschers
Ulvenhout, 21 December 1939.
Amico,
'n Dikke sneeuw-
locht hangt al dagen-
lank laag over de hui-
zekes van Ulvenhout
over de daken van 't
stedeke, da'k deur-
kruis mee den groen-
tenwagel.
Koud en grijs, vries-
stil ligt den buiten te
mijmeren, onder dieën
kleurloozen 9chemer
die er huivert deu:
den triesten Ouwe
jaar, mee den grijs-bevrozen akker, mee de
wit-bevrozen sloojen daarlanks.
En als ik 's mergens van huis rij, den wa-
gel veul spectakelt over den harden erf, dan
gloort 'n bleekgeel lampelicht uit ons raam
al deur den duisteren Adventmergen die daar
schimt over de eenzame velden, achter ons.
En ten avond, als ik verom rij uit stad,
ook dan weer staat 't geele vierkant van de
raam op den donkerden erf, waarover den
midwinternacht te wemelen begint in steeds
dichteren werl.
Maar somtijen dan vergaat d'n korten
dag nog wel 'ns in 'nen gloeienden ender. Dan
leet daar, op den uitersten rand van de kope
ren wei 'n streep zomervuur te klonteren, dat
den rossen gloei over de ijssloojen schampt;
dat teugen 't natte raamglas oud-gouwen
kralen te blinken hangen in sierlijke slingers.
Dan dringt den glanzenden glorie, die daar
gunderwijd over den purperen rand van de
weareld vloeit, diep in de zwarte bosschen en
den donkeren mast wordt betooverd tot gou
wen passementerie die flonkert lijk 'nen
goudbestikten baldakijn boven 't wondere
bosch.
Zoo eindigt somtijen den donkersten Ad
ventsdag in den stillen pracht van 'n karbon
kelend zonnevuur, lijk 't Adventstij eindigt in
den glorie van duuzendvoudig kèèrsenlicht,
dat er huift over de Dagen van Kerst.
Kerstmis!
De schoonste, de lichtste uren van 't gan-
sche jaar naderen de donkere Waereld.
Kerstmis, Ingeluid mee den bronzen jubel
van beierende klokken deur den mysterieuzen,
den mystieken Vredesnacht, Kerstmis nadert
de Menschheid,
Klokken van duuzenden ponden brons dreu
nen 't uit onder den endeloozen nachtblaau-
wen sterrenkoepel, die er wuift over de aarde:
't erme Koningske is geboren!
't Goddelijk Borelingske, neergelegd ln 't
Stalleke van Bethlehem, gekoesterd in den
wermen asem van stomme dieren, want nie-
verans onder de menschen is plek veur deus
Kindeke. Eerder niet. Nou nie, nou in 1939.
Ja, nou wel 't allerminst, nou zelfs 't
spreken over Vrede, 't verlangen naar Vrede
in sommige „hoogstbeschaafde" Landen be
schouwd en bestraft wordt alshoogver
raad.
En de klokken jubelen!
Luien over durp en stad!
Luien den sterrenhemel vol!
En verkondigen 'n boodschap van den He
mel: „Christus is geboren!" En verkondigen
jubelend die boodschap naar 'n weareld, die...
'n Hel is veur den waren Christenmensch.
Maar genogt, amico. Laat ik me liever terug
trekken tusschen de muren van m'n boeren-
huizeke, da'k eigens oprichtte. Want an
ders... anders kan 'k nie schrijven over den
Kerst. En 'k wou dat zoo geren doen van de
week, ziede. Ge bergt'nen gouwen horloge of
juweel toch nie in 'n leege smeerbus? Welnou,
ik kan den Kerst niet „bergen" in ^ieuze
leege Weareld-van-den-Haat.
Verlejen jaar, misschien dat ge 't oew
eigen nog herinnert, hebben wjj den Kerst
gevierd mee, vaneigens, de kinders en
kleinkinders, maar waren toen ook bij ons
stalleke: den Eeker veur 't eerst en wijers den
Vic, z'n Hanneke en... wijlen 't ouwe me-
FEUILLETON
15.
Ze had wel wat anders willen zeggen,
maar vond het maar het beste haar mond te
houden, met het oog op de gevolgen. Vooral
den laatsten tijd was het meer dan eens he
vige ruzie tusschen hen geweest; deze roeke-
looze veedief, wapen- en dranksmokkelaar,
was, vooral als hij halfdronken was, tot alles
in staat.
Waar hij het best mee vinden kon, dat was
een groote, mooie, waardig-uitziende Zoeloe
kaffer, die buiten zat. Naar dien ging hij
nu toe.
Een tijd lang waren ze in ernstig gesprek.
Er waren geen andere kaffers in de buurt.
Met een achterwaartsche beweging van het
hoofd zei het opperhoofd:
De dingen op de bergen zijn er niet.
Hm. De dingen op de bergen zijn er
wei, was het antwoord.
Toen ze er om kwamen, waren ze er
niet.
Toen ze er om kwamen waren ze er wel,
maar niet op dezelfde plek?, ah ah niet op
dezelfde plek. En de spreker grinnikte.
Niet op dezelfde plek?, echode de Zoe
loe. Waar zijn ze dan?
Waar voedt Ndabamatoba ze, als het
niet in de bergen is?
De Basuts zijn niet te vertrouwen. Waar
moet ik heen?
De zaak was deze, dat. het opperhoofd van
de kaffers een bepaald aantal Basutu-
ponnies zou afleveren in ruil voor een hoe
veelheid vuurwapens en munitie. Daar deze
ponnies door een pas geleid moesten worden,
waar altijd veedieven hun slag sloegen, was
het een zeer moeilijk en gevaarlijk werk ze
er door te krijgen. Maar de blanke gaf den
Zoeloekaffer nadrukkelijk te kennen, dat
eerst nadat de ponnies er door waren, de
vrouwke, den Vic z'n Lien, deus Najaar, in
't Allerzielentij overleden, ge wit
Ik heb oe toen geschreven g'had hoe schoon
den Eeker met Dré III, ja, den Eeker
voorop, in deus geval, hij was den handigsten
knutselèèr, ons huizeke versierd hadden.
Hoe die kleinmannen avond aan avond zaten
te bouwen aan den Stal, te timmeren aan 't
kribbeke, te verven en te vergulden aan de
beeldekes; hoe ze bouwden aan 't Geluk, dat
wij mee de feestdagen gongen beleven.
Als 't schoonste uur gekomen was, dan was
't efkes 'n zenuwdruk gedoe van de kleintjes,
die verlangden naar de lichtekes. Die lichte-
kes bij Opa en Opoe, waar al weken over ge
praat was, thuis.
Den Eeker zou ze aansteken. Eigens had ie
alles geknutseld, dus En stillekes, mee
verlegen trots, zette-n-ie den heelen huis in
eenen wonderen glorie van rossen lichtwemel.
't Boomke mee den blinkenden sier stond te
pralen lijk 'n zon. Duuzendvoudig weerketsten
en piekten de lichtekes van de blinkende bol
len; schichten ze van de zuiveren slingers;
glansden ze van 't engelenhaar, dat lijk ge
sponnen goud den sierboom overhuifde. Kos-
telijken achtergrond van levenden lichtwerl,
waarteugen 't heilig Stalleke, in den wermen
schaduw lijk den gouwen donker van 'n ouwe
schilderij, zoo'n manjefieke teugenstelling was.
En als eindelijk alle keerskes brandden, deur
den heelen huis één tintelende barning leefde,
de kleine kinderstemmekes in de Kerstliedekes
klonken lijk kristallen klokskes, dan kwam
'nen auto den erf opgerejen. Den Vic mee z'n
volk!
Den huis was vol nou! 'k Zette 't ouwe Me-
vrouwke bij Trui, Willem (Vic zijnen ingenieur
uit de West!) naast Dré II; Hanneke kwam
bij mij zitten. En den Vic die heeft nooit
en nieverans 'n vaste plek. Die zit 't liefst op
de tafel, op 'n stoof, op den rand van de bed
stee of, als 't zoo uitkomt, zoo-maar op den
vloer.
Hannekes ogen blonken vochtig als ze naar
mg keek. En ik wist wel wat er in heur om-
gongwaar was mee verlejen jaar, als
zij mee haar vader bij ons kribbeke was, veul
veranderd.
Deuzen Kerst zal 'n zwaar uur meebrengen
veur die goeie, die brave meid.
't Ouwe Mevrouwke zee alleen: „net 'n
sprookje, maar 'k heb 't al meer hooren ver
tellendoorHanneke, lnEfkes
trilde haar stem. „InAmerika..., toén!"
„Verdomd gezellig", riep Willem uit den
West: „om te schilderen, Dré!"
„Daar is 'nen Rembrandt veur noodig",
lachte mijnen verver.
„En tóchtoch zzal ikk 't prrobeeren!"
kwijkte den Vic, daar van den vloer af,
waar ie z'n viool zat te stemmen.
„Wat ze kost, kost ze, Vic, maar die schil
derij mot ik hebben!" riep ik.
Maar den Vic gaf gin asem meer. Tok
kelde nog 'ns over de vioolsnaren, sprong op
en begost te vedelen.
Zacht, gesourdineerd, zoekend nog kwamen
de toontjes uit 't Niks (Ge wit, hij fantaseert
altg). Sterker wasten de toonen, groeiden uit
tot melodieën, vloeiden uit malkaar lijk 't
Ucht uit 'n opkomende zon.
Dan wierd de muziek volrookt van harmo
nie, de viool begost te bidden. En 't „Heilige
Nacht", Ave Maria", „Bethlehem" geurden als
witte rozen uit den teeren muziekboekee, die
den witten toovenèèr daar te zamelen stond
uit de altij bloeiende velden van z'n wondere
zielement. Dan deed is, al vedelend, 'n paar
passen naar voren. Stond midden veur 't Stal
leke nou als 'n donker silhouet. Z'n witte
krullen lichtten lijk 'nen stralenkrans om den
edelen kop, die wat schuins op de viool lag.
En toen
Als 't kost, wierd 't nog stiller in ons huis-
ke, dat gouwig schemerde in de barnen tinte
ling. Zachter, maar helder als verren echo over
stilhelderen plas zong de viool, béd de viool
den Vic zijnen diepsten dank aan 't Godde
lijk Kindeke, daar in den Eeker zijn stalleke.
En ineens zag ik veul meer gouwen draden
spinnen deur de wemeling van al 't Kerstlicht.
Nog 'n paske dichter gong ie tot 't Stalle
ke. De muziek zwol in kracht, rijpte in kleu
ren; wierd sterker, vaster en jubelde, jubelde
dank! dank! dank! Gloriede boven 't kèèrsen
licht uit. „Dank! dank, Kindeke!" Dan viel
den vedelzang bevend, snikkend haast, terug
op lage, dubbele snaren lijk orgelzang en
Hanneke, die al tien minuten mee wijd-open,
tranend'oogen naar haar Vader zat te staren,
lee heur hand op mijnen erm, keek me 'ns aan
en twee tranen als knikkers glipten over 't
zenuwtrekkend smoeltje.
Dan begost de muziek te endigen. Nog ef
kes flakkerde de melodie op, verstierf toen 'en
vibreerde uit als 'nen kerkorgel, dien ge nog
uit de verte hoort, als ge al op 't kerkplein
staat
Stil bleef 't efkes. Niemand verroerde z'n
eigen. Ook den Vic bleef nog even daar staan
peinzen naar 't Stalleke. Nam zijnen zakdoek,
vreef „zweet" jawel! van z'n gezicht en
snoot mee veul la wijt in de gouwen stilte zijn
neus. En dan dan stond ineens den Eeker
naast 'm.
„Wel bedankt, meneer Zonneveld, dat ge 't
Stalleke nóg schoonder hebt gemokt".
En toen liep ie weg, verlegen, den zolder
trap op, naar z'n „woonwageltje", waar ik 'm
'n half uur later moest gaan halen. Hij zat
daar op den vloer, naar de glazen dakpannen
omhoog te staren. Naar den Kersthemel, vol
mee bleeke sterren. Zóó in gepeins, dat ie
me nie hoorde.
„Eeker?"
,'lEéker!"
„Ja, baas", schrok ie.
„Kom toch naar benejen, jonk; ge zit hier
ziek te worden van de kou."
„Ja baas".
„Waarom zijde weggeloopen?"
„Kweetnie".
„Dat witte wel, jonk".
„Dieën muziek was zoo schoon, baas. En...
zoo... vrimd".
„Vrimd?"
„Kweetnie".
„Jawel, Eeker, ge weet 't wèl".
„Ik heb hier, in den donker, 't Stalleke weer
gezien, méé den muziek. En toeneh
toen zat Moeder er ook bij, baas. 't Was
schoon".
„Volgend jaar, manneke! Al wat ge geren
wenscht op deus uur, gebeurt! Vraag dét
maar 'ns aan meneer Zonneveld".
„Durf ik nie, maar ik geloof ge baas".
Daarzijn van die oogenblikken amico, dat
ge, als goedwillenden mensch, eigens veur
Lievenheer mot speuleri! Gin kwajer gif veur
't Godsvertrouwen, veural in 'n jonk ziele-
mentje, dan onverhoorde gebeden.
En daarom: als de twee kleine mannen, mee
't zweet op de neus, kapotgezaagde vingers,
rooie ooren dus werrft van ambitie van de week
weer doende waren aan den Kerstarbeid, dan
docht ik aan dat alles. Aan den Vic, die nou
weer alleenig in z'n boschhuis zit. Aan Han
neke, die. weer is afgereisd om haar eigen
leventje op pooten te stellen. Aan't Ouwe
Mevrouwke ook, dat éenen keer onzen Kerst
kost meevieren. Ik docht aan dat schoone uur
van verlejen jaar. Aan dieën oogenblik op den
kouwen, donkeren zolder, bij den Eeker
„Zeg, Eekerehhoe is 't thuis?
Ehscherlen ze nogal deur den winter?"
Rap knikte 't schrandere sproetenkopke van
ja. „Je... je ja baas, heel bestig!"
Dré III zat twee gelijmde plankskes teu
gen malkaar te douwen; den Eeker zou er 'n
paar nagels in slaan. Wat ie efkes vergat, mee
mijn gepraat.
„Alle, Eeker", zee den Dré: „klestsen en
breien, jonk".
Den Eeker dreeft de nagels deur 't gelijmde
hout.
Ik voelde, dat ie nog meer wou zeggen,
maar 't manneke praat moeilijk. Hij is van na
ture veul gesloten, witte wel. Z'n rappe oogen
schoten mijn kant uit. Hij vróeg om 'n
vraag!
„Zoozoozoo, zee ik en probeerde 't ge
sprek weer op gank te krjjgen
„Hoppenbrouwers hee teugenwoordig vast
werk", zee Dré III.
„Is détwaar, Eeker?!"
Lachend knikte-n-ie „ja". „Dan: „ja, jaja,
vader is al van Liefvrouwhemelvaart aan den
slag als inpakker-kistenmaker".
„Kan ie dat ook al, Eeker? Timmeren?"
„Mijn vader kan Alles", zee-i-ie trotsch en
dan kleintjes daarachter: „zijn handen staan
overal goed veur, a... a... as ie... assiemaar
niedrinkt".
„Is ie daar nou van af?"
En toen, verroest, toen wierd dieën onaan-
zienlijken sproetenkop sjuust 'n mooi meiskes-
gezicht. De oogen glansden zacht, keken on
der de bovenste lejen uit en verlegen, blozend
ook knikte-n-ie en fluisterde: „gedank.
jah, baas!" Dan: „hij is nou ook 'n Stalleke
aan 't timmeren, maare...... de beeldekes snijdt
ie eigens".
Toen lee Trui heur breiwerk neer. Keek vol
aandacht van onzen Eeker naar mij, van mij
weer naar den Eeker.
„En schoon, horre!" riep Dré III zege
vierend.
„Ja, ee!" lachte den ander gevleid.
Toen sprak Trui de woorden, die op mijn
tong lagen: „dat zou 'k wel 'ns willen zien!"
Rap schichtten den Eeker z'n muizenoogs-
kes naar Trui, naar mij, naar Dré III. Weer
mokten ze den cirkel verom. En dan zee ik:
„gij zég 't Trui, ik dénk t!"
Toen Dré III: „waarom zullen we dan een
van die dagen de sjees nie 'ns efkes inspan
nen? Ik zal wel rijen en ik breng jullie naar
den woonwagel van Hoppenbrouwers!"
Den mond open, de oogen groot van ver
wachting, zoo zat den Eeker te wachten op
ons besluit.
Ik sloeg op tafel, dat een van de drieko
ningen omviel en 't puntje van z'n neus ver
spuide en ik riep: „dat lappen we 'm!"
„Wanneer baas, astenblieft?" vroeg den
Ee,kTweedenChKerstdag na 't Lof", bepaalde
Trui.
„Kan dat, Eeker?" vroeg ik.
„Altij!' zeet-ie royaal: „gèren. Heel geren,
'k Gaai 't mergen zeggen teugen m'n moeder.
Toen wreef ie in z'n handen en tgde weer
aan den arbeid.
Na 'n kwartierke: „baas..., eh... witte nog,
verlejen Kersthierboven...?" Z n oogen
wezen naar den zolder, naar z'n kamerke.
„Ge bedoelt, Eeker...?"
Hij kreeg 'n vuurrooie kleur, boog diep over
z'n werk en bromde: „niks, baas..., ikke...
neeë, niks".
„Ge bedoelt dat 't nog schoonder is uitge
komen, Eeker?"
„Jabaas".
Toen gong ie efkes weg
Braaf keareltje! Gesloten als 'n boek, maar
als ge 't opendoet: altg treft ge 'n bijzondere
bladzij.
Afijn, amico, na oe op veurhand 'n Zalig
Kerstfeest te hebben toegewenscht, beloof ik
oe in m'nen volgenden brief de beschrijving
van Kerstfeest in den woonwagel van de fa
milie Hoppenbrouwers. Tot dan.
■"eul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altij gin horke minder van oewen t.a.v.
DRé.
TWEE DUITSCHE EN TWEE BRITSCHE
TOESTELLEN NEERGEHAALD?
Gistermiddag hebben, zoo meldt
Reuter uit Londen, nabij de Magi-
notlinie drie Britsche vliegtuigen
slag geleverd met vier Messer-
schmidts. De Briische vliegers ver
klaren twee der vijandelijke toestel
len te hebben neergeschoten. De
duisternis viel in voor zij konden wor
den gevonden. Twee der Britsche
vliegtuigen Hurricane gevechts
vliegtuigen werden neergehaald
en de bestuurders gedood.
Messerschmidtt-toestel in de vlucht.
Over bovenstaand gevecht maakt het op
perbevel van de Duitsche weermacht het vol
gende bekend:
Bij de grenscontrole in het Westen vond
een luchtgevecht plaats tusschen Duitsche
Messerschmidtt-jachtvliegtuigen en Fransche
jachtvliegtuigen. Een vijandelijk toestel
werd na hardnekkigen tegenstand tot een
noodlanding gedwongen. De eigen vliegtui
gen keerde» zonder verlies terug.
De berichten spreken elkaar dus wederom
tegen.
Beide partijen maakten verkenningsvluch
ten over het vijandelijk gebied.
Volgens de Fransche militaire autoritei
ten hebben Britsche vliegtuigen Duitsche
oorlogsschepen gebombardeerd, die patrouil
leerden langs de Duitsche bases van water
vliegtuigen.
Behalve de activiteit in de lucht hebben
volgens wederzijdsche berichten geen bij
zondere gevechtshandelingen plaats gehad.
Geen gevecht boven de Noordzee?
Het Britsche ministerie van luchtvaart
deelt mede, dat geen Britsche vliegtuigen
gewikkeld zijn geweest in een strijd boven
de Noordzee voor de Noorsche kust.
wapens afgeleverd zouden worden, geen mi
nuut eerder. Maar Ndabamatoba had groote
behoefte aan wapens en was zeer teleurge
steld dat men op het spoor gekomen was
van den weg waarlangs de paarden geleid
werden; nu moest hij een anderen weg ne
men. Wilde de ander hem niet vertrouwen,
dat de prijs later betaald werd? Neen, dat
wilde de ander niet.
De jonge vrouw kwam uit de keuken naar
de voorkamer en kon door een klein, smerig
venster de mannen zien zitten. Ze waren ver
diept in hun gesprek. Daarop liep ze behoed
zaam naar de plank, nam de flesch er af,
die de man er kort tevoren neergezet had,
vulde het glas tot aan den rand en dronk
het met behaaglijke teugen leeg. En dit was
de vrouw, die op dat punt zooveel natuurlijke
bijna teedere bezorgdheid getoond had voor
haar man!
Ondertusschen werd het gesprek buiten hoe
langer hoe minder vredelievend. Het opper
hoofd sprak op nijdigen toon, dreigde, waar
op de blanke man hem hoonend plaagde.
Morgen zullen wij onze vijanden van
onze vrienden kunnen onderscheiden, zei hij.
Dat zal een vuurtje geven, en de wilde
wees met zijn stok naar het verlaten uit
ziende huis.
O, is dat een dreigement?, gromde de
ander. Ik zal wat gaan halen om mee te
schieten en als ik terugkom en je rug nog
zie zal ik een gaatje ln je maken.
Hij liep woedend naar de voordeur, terwijl
de Zoeloe, die geen zin had de bedreiging
ten uitvoer te laten komen, met zijn eigen-
aardigen kaffer-tred heen ging.
Toen de blanke dit zag, trachtte hij met
een geestelijken ruk de gedachten aan den
wilde en het onaangenaam onderhoud van
zich af te zetten. Hij ging naar binnen en
greep de flesch, want hij had behofte aan een
kalmeerenden dronk.
Waar ben je, duivelsch wijf? riep hij ruw
en liep naar de keuken. Ben je weer aan de
flesch geweest? Ik weet precies hoeveel er
in zat.
De vrouw blies als een nijdige kat. Haar
gezicht was rood en haar oogen gloeiden fel.
Er was iets van een panter in haar gelaats
uitdrukking.
Je hebt nogal recht 'om mij de les te
lezen, hoonde de man. Wat voor een man
niets hindert, is de pest voor een vrouw
enen
En nu hou je je mond, versta je,
schreeuwde ze terug. Als je te dicht in mijn
buurt komt, krijg je dit over je heen!
„Dit" was een pan kokend water, die ze
al van het vuur had genomen. Ze scheen
grooten lust te hebben haar bedreiging ten
uitvoer te brengen. De man draaide zich om
en bromde
Ze liep hem niet na. Zij hoorde hem naar
de voorkamer gaan, daar wat rondscharrelen
en even later het huis verlaten. Ze zag door
het raam dat hij een geweer en een patroon
gordel had meegenomen en naar den stal
ging.
Even later kwam hij met zijn paard naar
buiten, steeg op en reed weg. Zij bewoog
zich niet en staarde hem half versuft na. Zg
was alleen in dit vreeselijke, vervallen, een
zame huis.
HQOFDSTUK XIH
NOG EEN MAN.
De ruiter stuurde zijn paard het smalle
met keien bezaaide bergpad af. Hij voelde
zich terneergeslagen en somber, waar hij alle
reden toe had; want er is niets zoo onaange
naam als zich met een vermoeid paard op
een slechten weg te bevinden, terwijl de
duisternis invalt en men niet weet, waar en
wanneer men eten en onderdak zal vinden...
ja, als men niet weet of men dat zelfs ooit
wel weer zal krijgen.
Ook de omgeving maakte een neerslach-
tigen indruk. Aan beide zijden rezen hooge
bergen op en de kronkelende weg scheen
wel in het niet te voeren. Zoo nu en dan werd
de stilte verbroken door de kreten van de
bavianen, die door de bergranden herhaalde
lijk weerkaatst werden en een spookachtigen
indruk maakten en door stemmen van
vreemdsoortige vogels.
De reiziger keek voor zich en hield zijn
paard in. Volgens de inlichtingen die hij van
de inlanders gekregen had, moest hij nu al
lang tusschen de bergen uit zijn. Het werd
vervelend. Hij was al zoo lang in deze stre
ken geweest, dat het hem alleen maar ver
veelde, niet meer. Hij had bijna geen voed
sel meer en zijn veldflesch was leeg. Een
nacht buiten zou een zeer onaangenamen
nacht worden en wat, als die wolken, die
reeds om de toppen van de bergen hingen,
de voorboden van een dikken mist waren?
Een mist, die het voor dagen onmogelijk zou
maken, verder te reizen, zelfs voor iemand,
die in de streek bekend was. In dat geval zou
het erger dan vervelend zijn.
Achter hem werden de wolken plotseling
met licht overgoten en even later weerklonk
een donderslag tusschen de bergen.
Oogenblikkelijk gaf de reiziger zijn ver
moeid paard de sporen; het eenige, wat hij
met zijn aansporing bereikte was dat zijn
paard even steigerde en een paar stappen in
een iets vlugger tempo deed.
De groep wilden, die zich in een boschje op
De beslissing over Duitschland.
nationale lot valt in dezen oorlog
De rijksminister voor de propaganda, dr
Goebbels, heeft gisteren in het ministerie
voor propaganda voor naar het Rijk terugg#.
keerde Duitschers (uit de Baltische landen
en Polen (een redevoering uitgesproken Rn
wees er op, dat de nationale solidariteit in
Duitschland nog nooit zoo krachtig geweest
is als juist in dezen tijd. Het gaat in dezen
oorlog om het naakte heetaan van Duitsch'.
land. De vijand verheelt niet meer, dat het
zijn doel is, Duitschland als natie te verbrok
kelen en te verdeelen en daarmede weer te
brengen tot politieke en economische on
macht.
In dezen oorlog wordt de historische
beslissing geveld over Duitschlands
toekomstige nationale lot. Duitsch
land moet als groote mogendheid af
treden en als volk te gronde gaan
dan wel dezen oorlog winnen.
De plutocratische wereld heeft zich in
haaf geheel gekeerd tegen het Duitsche
volk in zijn sociale gemeenschap en wil het
nerslaan en vernietigen.
De mogendheden en krachten, die thans,
tegenover Duitschland staan, hebben van
oudsher tegenover Duitschland in zijn strijd
gestaan. Het zijn de krachten van de reac
tie, van de plutocratische uitbuiting van het
arbeidende volk van de opstapeling van reus
achtige vermogens, geperst uit de onder
drukte naties.
Duitschland onderschat de dragers van de
zen strijd bij de tegenpartij niet. Het kent
zeer nauwkeurig hun hulpmiddelen en me
thoden. Omdat het ze kent, daarom onder
schat het ze ook niet. Zij zullen vallen,
wanneer het volk van 119 millioen met sa
mengebalde kraent tegenover hen treedt.
Tenslotte verklaarde Goebbels, dat de over
winning van Duitschland zeker is.
De oorlog ter zee gaat voort.
Een in Noord-Schotïand wonende boer
vertelt, dat hij gezien heeft, hoe eep
Britsch vliegtuig twee maal een duikvlucht
maakte en twee bommen in zee wierp,
waarna hij een cylindervormig voorwerp,
lijkende op een duikboot, in het water zag
omdraaien. Verbolgens zag hij wrakstuk
ken en naar boven drijvende olie. Eenigen
tijd lang bleef het vliegtuig ter plaatse
nog rondcirkelen. Klaarblijkelijk zocht het
naar overlevenden.
Britten op mijnen.
Het (e Glasgow thtaisbehoorende stoom
schip Gryfedale (4134 ton) werd gisteren
een haven aan de Noordoostkust van En
geland binnengesleept. Het schip was be
schadigd na een ontploffing, welke, naar
men gelooft, veroorzaakt werd door aan
raking met een mijn.
Het Britsche tankschip Dosnida (8.053
ton), dat aan de oostkust van Engeland op
een mijn was geloopen, is in een Engelsche
haven aangekomen, begeleid door een red
dingboot. Na de ontploffing zijn 40 lede»
der bemanning opgepikt. Me meent te we
ten, dat er geen slachtoffers zijn.
Geheime plannen.
De vlootcorrespondent van Reuter schrijft,
dat op het oogenblik plannen worden uitge
werkt voor de bescherming van de Britsche
visschersvloot, welke spoedig tot uitvoering
zullen worden gebracht. De aard dezer plan
nen wordt niet bekend gemaakt.
Ook weer neutralen gedupeerd.
Over een Deensch stoomschip met 18 man
aan boord, bestaat ongerus+heid. Het Noor
sche s.s. „Rudolf (924t) is op een mijn ge
loopen. Eén reddingboot, waarin zes opva
renden, wordt vermist.
een overhangende rots verstopt had, zag dit
met welgevallen. Zij zagen er krijgshaftig
uit en één van hen beschikte over een ge
weer. Allen hadden hun oogen op den blanke
gericht die van geen kwaad bewust, naderbij
kwam.
Duquela, fluisterde een van de mannes
tegen den eigenaar van het geweer, schiet
het paard neer, het is al bijna dood. Wij zul
len met hem afrekenen. Ons opperhoofd zal
blij zijn, als hij hem ziet. Maar mik goed,
mik vooral goed.
De man op het paard kwam steeds nader.
Reeds had de wilde zijn geweer aangelegd.
Hij kon moeilijk misschieten. Maar een
nieuwe donderslag deed den ruiter zijn paard
weer de sporen geven; het dier steigerde,
met het gevolg dat de kogel vlak langs zijn
kop heen ging en sloeg met een klap tegen
een steen.
De reiziger bemerkte onmiddellijk wat er
gaande was. En hij besefte dadelijk dat er
geen hoop meer voor hem was. De sporen
drongen weer in de zijden van het moede
paard, en een tweede kogel uit het geweer
van den wilde kwam op een aanzienlijken
afstand achter het dier neer.
Er was maar één uitlegging mogelijk. de
reeds lang verwachte opstand was eindelijk
uitgebroken en hij reed op één van de uit
gezette posten in. Als zijn paard nu maar
niet zoo doodop geweest was, had hij zich
nog wel kunnen redden, maar nu liep hij een
groote kans dat de wilden hem vanuit de
struiken en overhangende rotsen bestoken
zouden. Of was het misschien een enkele
struikroover Neen, het was toch maar beter
daar niet op te speculeeren, en dus gaf Ml
een paar bemoedigende woorden die het arme
dier zijn uiterste krachten deed inspannen.
De ruiter had een revolver en een geweer
en een grooten voorraad ammunitie voor
beiden. Als puntje bij paaltje kwam, kon nu
nog naar een schuilplaats uitzien en daar zij
belagers afwachten en als het eenmaal vol
komen donker was zou hij een goed heen
komen kunnen zoeken.
Hij spande zijn ooren tot het uiterste in.
Zou de vijand probeeren hem in te halen-
Neen, hij hoorde geen voetstappen acht
zich.
De pas werd wijfder en hij kwam in een
open vlakte. Eindelijk, dacht hij.
(Wordt vervolgd
