De Brabantsche Brief
RADIO
van
£e*t fódcUylii-Ut
PROGRAMMA
MONICA HART
Ulvenhout, 11 Januari 1940.
Amleo.
De „Samenwerking:",
de worstfabriek van
den Blaauwe en den
Joost, floreert boven
de beste verwach
ting^. En als ge me
nie voluit gelooft, dan
kan 'k oe da geloof
géven, deur te vertel
len. dat...
„de Samenwerking"
al in proces ligt mee
den vroegeren worst-
baas van den Joost!
Maar nou ben 'k meteen aan t end van
m'n vertelsel, ronder dat gij 't begin en den
gank van raken kent.
Gin nood, da's te verhelpen! Walt hier
bij gaai doen, als ik 'r tenminste mee klaar-
kom.
Ge wit, ik heb oe dat breedvoerig ge
schreven g'had, hoe den Joost, op rijnen
zilveren jubileumdag, die sjuust viel na éen
week oorlog, van rijnen baas 'n kwaje sigaar
kreeg en 'n prachtig getuigschrift. Duidelij
ker gezeed: hoe den Joost 'nen schup onder
r'n gewitwel kreeg, op 'nen leeftijd, dat for-
tuinige piemels 'n pensioen, 'n lintje, cadeaux
en een verslag in de krant krijgen. Ja
daar is veul verschil in de weareld.
Onbegrijpelijk veul verschil. Waar
van düs(!) Onrenllevenheer de schuld krijgt.
Zoo in deuren geest: ,,'s Heeren wegels zijn
ondeurgrondelljk." Jaja! Sjuust alsof de we
gels die zo'nen worstpatroon gaat, 's Hééren
wegels zijn...! Alsof de zon alleen maar
schijnt veur worstkoningen en nie veur worst-
knechten.
Maar genogt.
Ik wou eigenlijk gezeed hebben g'had: den
Joost wier na 'n kwarteeuw sappelen op de
fiets, over de barre landwagels van durp tot
durp, buitengegooid, omdat de worsterijen
„vaneigens liepen". Enomdat er op dieën
oogenblik veurdeeliger perspectief zat in 't
vasthouwen, dan in 't verkoopen van worst-
gereL
Ja, amlco, 't is zóó gelegen: in worst zit
van alles, 'k Heb er ooit, als ik 'n verken ge
kuipt had, na 'n half jaar uit verom gevonden
'nen wit beenen knoop van m'nen borstrok.
Dat was dus worst-mee-knoopen! En nou ik
daar, na zooveul jaren, bekendheid aan geef,
lijkt me Worst-met-Ritssluiting nie wijd
meer af. Looikes hangen er soms ook aan.
Daarvan is Trui als den dood. Ze beweert glas
hard, dat die „medailles" eigenlijk penningen
zijn van de... hondenbelasting. Zij gelooft nog
altij da-d-ouwe smoesje, dat er op de groote
fabrieken aan den éénen kant van de reuzen-
machines heele menageries worden gestort,
van afgedankte kameelen af tot dakhazen
toe, die er aan 't voeten-end" van zo'n
machten als prachtige worsten weer uitrollen.
Ja, zoo is Trui. alles wat haar in haar
Jeugd is wijsgemokt, gelooft ze vurig. Daar
om verslet ze mü veur zo'nen grooten leuge-
nèèr denk is. Want eerlijk is eerlijk. Ik heb
ze vroeger, ander 'n druppende pèrepluu, of
in 'n stil wegeltje ook nen hoop dingskes ge
zeed... die nou ja! De getrouwde kearels zitten
op den oogenblik, nou ze dit lezen, nie veur
niks mee d'oogkes te knipperenZe ver
staan me wel.
Maar toen den Blauwe veur 't eerst, na de
oprichting van „de Samenwerking" bij ons
thuis kwam, toen hee Trui hum gezeed: „kek
's, Blaauwe, gij komt hier nou bekanst 'n halve
eeuw as vrind over den vloer, ik hoop nou
één dingske
Seerjeus, 'n bietje verrast zag den Blaauwe
naar Trui; twee groote vraagteekens in z'n
trouwe oogen!
„We, we wa bedoelde, Truike
„Da ge onzen Blek en ons Dubbeléen mee
rust lot
Efkens zat den Directeur van ,,de Samen
werking" in 't wèèrgaren. Dan wierd 't hum
FEUILLETON
door
30.
Een echte heer, meneer, militair uiterlijk
en heel groot.
Goed, ik kom dadelijk bjj hem; waar heb
Je hem binnen gelaten?'
In de zitkamer; meneer is al bij hem.
Toen de bediende heen ging keek Halfont
nog eens naar het kaartje. O er stond nog wat
op dat hij in het halfdonker van de gang niet
dadelijk gezien had. „Er stond „b. d." bij den
titel
Dat maakte de zaak heel anders. Hij wist, dat
de Horrabridge, dien hij kende, er nog niet
over dacht den dienst te verlaten! Dit zou wel
een familelid van hem zijn... waarschijnlijk
zijn vader.
Een groot, zwaargebouwd heer, met bruin
gelaa- stond uit zijn stoel op,- toen Halfont de
kamer binnenkwam.
Goeden morgen, meneer Halfont; ik ben
blij, dat ik de gelegenheid gekregen heb u
weer eens in deze buurt zou komen en nu
blijkt het mij, dat we buren zullen worden.
Dat zal aardig zijn was het antwoord.
U blijft hier dus voor langeren tijd
Ja, ik heb Carnstill Hall kunnen krijgen.
Schitterend gelegen! Werkelijk een uitgezocht
stuk voor vossenjacht; u jaagt toch ook?
Ik voel meer voor grover wild.
Nu, daar kunt u ook genoeg van krijgen.
Ik denk nog vaak met genoegen aan onze
ontmoeting. Heeft hij u daar niets van ver
teld?, vervolgde hij tot den ouden heer. Nee?
Hoe is het mogelijk! O, het was tè dwaas;
maar het heeft mij toch tot nadenken gebracht
en ik rijd op zulke kronkelwegen niet meer
zoo razend snel; gelukkig zijn er niet veel zulke
wegen.
En toen kwam het heele verhaal: hoe hij
het leven van Agnes Ingatrew in gevaar had
gebracht en hoe Halfont de dame gered had
duidelijk. En dan zee-t-ie, met 't onnoozelste
bakkes van de weareld (ge ként 'm!): „tuur-
lrjk, Truike, 'k zal die beesten gin kwaad
doen. horre! Maar as ge 'ns 'nen ouwen mat of
zoo op te ruimen hebt. of 'n paar vergane wa
terleerzen van den Dré, denk dan om mijn
verkenaschavot asteblief? Ja? 'k Geef er gè-
ren 'nen smakelijken worst veur verom!"
Amico, Trui wierdblééék!
En toen den Joost ons 't verhaal van z'n
ontslag kwam doen. nou vier maanden gelejen
(wat is dieën oorlog alweer lank gaande!)
toen zee Trui: „Jaja! In worst zit van alles in,
b'alleve'n vleugske moreele herbewape
ning".
Van Trui haar standpunt bekeken, had ze
wel 'n bietje gelijkMaar ik hoop nou éen
groot dinkDat de wefkes. die dit lezen,
nie doen als Trui en bang worden van worst
mét en zónder looikes, wantehik mot
van m'nen boerenkool af, 'n patente schranse-
rij in deus barre wintertij! En boerenkool zon
der worst. da's... da's... wel da's 'nen worst
patroon zonder den Joost! kan 'k gerust
zeggen!
En zoo kom lk dan toch weer op m'n cham-
pieterke! 'k Was knapkes uit den koers ge
sukkeld.
Ge wit: al rap, na dat „de Samenwerking"
op stoot was, den Joost mee zijnen ge-vuur-
lakten „auto" handenvol orders ophaalde bij
zijn ouwe klantjes, waarvan ie in de leste vijf
entwintig Jaren „familie" was geworden, ik
zeg: al rap kwam er op 't „Kantoor" (Ja, daar
over dalijk nog 'n woordeke!) van de Directie
der „Samenwerking" 'nen brief van den Joost
zijnen ouwen patroon, waarbij hij den Joost 'n
beloftenvolle aanbiejing dee veur hoofdverte
genwoordiger. (Op 'nen driewieler, denk 'k).
Den slaafschen Joost voelde er efkes wel iets
veur, maar den Blaauwe, oud-kasteelheer, on-
afhankelijk vrijbuiter, den Blaauwe adviseerde:
„ge schrijft 'nen deftigen brief, op ons pam-
pier-mee-fabrieks-gebouwen-en-jouw-sport-me-
dallles. dat ie naar den Hier-en-Gunder-wijd
kan tippelen!" En zoo geschiedde naar 't
woord, van den Blaauwe.
Maar den worstkoning, die Iedere week min
der orders kreeg, (de „Samenwerking" flo-
rèèrde!) liet 't er nie bij zitten. En „vroeg ba-
let", zee den Tiest.
Zooontstond ,\het" kantoor!
Tot nou toe was de administratie gevoerd
bij Aantje in de mooie kamer. De telefoon hong
naast de bedstee, de brieven slingerden over de
beddesprei en in den kinderstoel en 't veur-
naamste deel van de boekhouding (losbladig)
stak in de bloederige vestjeszakken van den
Blaauwe! 't éllerveurnaamste deel onder z'n
rosse stekelsharen.
'n Kantoor was nog nie noodig gewist, want
éenen directeur, den Joost, was nooit thuis
en den anderen directeur, den directeur-be-
drjjfslijder, ziet er uit l(jk 'nen moordenèèr uit
'n ouwerwetsche kermis-schouwburg. Aan
z'nen gordel hangt altij 'n slachtmes en 'n
roerspaan, z'n broek staat stijf van 't vet en
z'n rosse pluuskesarmen zitten meestal dik
gekoekt met verkensbloed.
Neeë, hij ziet er nou niet bepaald uit als
'nen kantoordirecteur. Om te scheren hee-t-ie
gin tijd meer....... rosse stekels pieken van
boven en van onderen uit zijnen kop, ja
uit z'n ooren! Ik kan gerust zeggen: alle Jonge
Moeders van Ulvenhout houwen teugenwoor-
die de jong zoet, mee de dreiging: mot ik oe
bij den Blaauwe brengen?!" Den brutaalsten
dreutel wordt dan stil en bleek
'Nen dag en 'nen nacht, in de zware dam
pen van den kokenden vetketel, onder guirlan
des van aan touwen opgehangen worsten, ban
ken vol zulten, en in den deurdringenden geur
van de rookerjj, in den stal naastaan, 'nen
dag en 'nen nacht timmerde den Blaauwe in
'nen hoek van de „fabriek" 'n „kantoor". De
eiges getimmerde schrijftafel, 'n withouten
schap onder 't raampke, wierd „aangekleed"
mee 'n schrijfmachien éen van den Blaauwe
z'n zeuns is daarop aan de studie 'nen fa
miliealbum, bij gebrek aan 'nen grootboek, veul
pampieren, dikke potlooien en de telefoon. Als
kantoorstoel 'nen ouwen rieten zurg, in de deur
'nloketje en daarop geschilderd, onder
malkaar:
Kloppen
Frapper
To knock
Klopfen
Zulks met 't oog op de buitenlandsche cliën-
tele! 't Was 'n idee van den Joost, „want op
de deur van 't groote kantoor van den baas,
stond dat ook", zee-t-ie, én't stond
goed!"
Toen gong er 'nen brief naar den worst
koning: hum wierd „ballet" verleend! De di
rectie kost alleen ontvangen nó, kantooruren,
want, zoo schreef den Blaauwe collegiaal: „ge
weet hoe druk het in onze soortement fabrie
ken in dezen tijd is". Hy verwachtte zijnen
collega dus tusschen 89 uur namiddag, als
Winterbeeld aan de Duilsche Oostzeekust. De pijlers van de brug te Harings-
dorl hebben een wit omhulsel gekregen.
de nachtploeg sjuust in dienst was. Ik hoef oe
zekers nie te zeggen, amico, dat die nacht
ploeg, veur die bezonderste gelegenheid be
stond uit de lejen van depropclub! („Ver
sterkt orkest", om zoo te zeggen). Den Fielp,
mee z'n driehonderd pond in zijn witte bakkers
tenue, veur deus gelegenheid uitgerust mee 'n
slagersmes langs z'n heupen (en wit veur
heupen!) en 'n rooie veeg over z'n bakkes! Ja,
amico, ge behandelt 'nen kameraad van ons
nie zonder risico slecht
Pront om 8 uur kwam daar, op den bewus-
ten avond een groote indrukwekkende auto het
erf opgerejen. 'n Auto? Man, 'n oorlogsschip!
Iets om stil te worden van ontzag. Heel de
„nachtploeg" stond 't groen-gelakte, felblin-
kende gevaarte, mee de verblindende lantèèrns,
ademloos te begluren deur 'n splitje van een
der „fabrieken".
„Ik staai complex, den heersten slag his
haan urn", vezelde onzen „Voorman", „maar
has ie straks honzen directeur ziet, zal ie hook
wel efkes sprakeloos staan!"
Op den erf stond 'nen „wegwijzer", 'n hand
mee 't opschrift: „naar de kantoren".
Twee heerschappen klommen uit 't oorlogs
schip: den worstkoning, ge kost 'm rap ken
nen en 'n schriel meneerke, mee 'n kolossale
actetasch onder den arm. „Da ziet 'r huit has
'n brok havecaat", vond den Fielp. „En nou,
jongens, doen jullie nou net hof ge thuis bent,
mokt 'nen oop errie, de fabriek werkt hop
volle compassieteit!"
„Da's kedin", zee den Joep en hij trapte
om te beginnen alvast vjjf zinken emmers deur
de schuur. Ik most stoken en't trof. Het
was er net 't weer veur. 't Vroor steenen dik!
Den Jaan begost aan 'nen meulen te draaien
dat hooren en zien vergong en den Fielp liep
op en neer en zee zijnen spiets op, dien ie veur
den Nuuwejaar in den Raad zal afsteken. Als
ie 't daar nèt zoo doet als hier, dan schiet den
Burger onder de tafel! Wat gong onzen „chef"
te keer. Of ie Mannerheim eigens was en heel
Rusland in de pan hakte. Ik stookte zoo hard,
dat ge deur de dampende smoorwolken van den
vetketel nie meer kijken kost, zoodat onmeu-
gelijk te zien was, hoeveul volk hier „arbeid
de", en hoeveul ketels er te stoomen stonden,
'n Prachtzicht uit 't kantoor, telkens als de
deur opengong. Toen de twee worstmakers 'n
kwartier hadden gewacht in 't benauwde kan-
toorke, waar gaandeweg 't vet van de wan
den droop, dan kwam onzen directeur te veur-
schijn, mee zooveul kruiken bier als de „nacht
ploeg" sterk was. Weer gong de deur van 't
Kantoor open: Blaauwe-zijnen-zeun-op-z'n-Zon-
dags, kwam den directeur zoeken en liet 't
kantoor openstaan. Ik zag sjuust hoe „d'n ad
vocaat" moedeloos z'n gezicht afveegde mee
den zakdoek en z'n vingers tusschen den boord
stak.
Ik gaf m'nen eigen 'n plumke en formeerde
dampgordijnen om 't op oew longen te krijgen!
Den Blauwe gaf orders, vloekte, pluimde,
dreigde'n heele afdeeling mee ontslag, en
riep naar mi): „machinist, hóu de vuren zoo,
daar motten na deus kooksel nog tien ketels
te vuur vannacht. En gij, chef, vertel 'ns: is
dieën wagel verkens, die vanavond gekomen
is, al geost?"
„Jewe, menéér!"
„Goed zoo". Mee 'n knipoogske naar 't kan
toor: „dan zurg ik eigens wel veur den
slacht." Toen ging ie 't kantoor binnen, eerst
nog roepende: „Janus, als m'nen compagnon
dalyk thuiskomt uit Limburg, rij dan zijnen
wagel in de garage en vraag aan Menèèr of
ie zoo goed wil zijn naar kantoor te gaaan, ik
heb dair 'n paar lui!"
Toen gong den Blaauwe, lijk 'nen Lucifer
in politiek, 't kantoor binnen, En sjuust zag
ik, hoe 't advocoatje als den Blaauwe uit de
dampen in 't lamplicht kwam, achterover
gong in zwijm.
„Dieën slag his den hónzen," zee den Fielp
voldaan. „Da wordt veur die mannen 'nen
vullen pico, Jongens!"
'Nen oogenblik later kwam den Joost den
erf opgetuft. Zijn lijkwageltje mokte honderd
keer meer lawijt, dan 't oorlogsschip", dat
daar stond.
Over zijnen entree en de rest, 't proces,
de volgende week.
Den Joost is gewroken, amico, en nie zoo
kinderachtig. Dat kan 'k oe alvast meedeelen!
Neeë, ge mot mee de firmanten van „De
Samenwerking" gin flaauwekul maken, want
dan drupt 't vet in oew oogen!
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als éilty gin horke minder van oewen
t.a.v.
DRfi.
ZONDAG 14 JANUARI 1940.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VPRO. 5.30
VARA. 6.30 VPRO. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuur.
9.35 Gramofoonmuziek.
9.45 Causerie: „Van Staat en Maatschappij".
10.00 Berichten.
10.01 VARA-orkest.
10.40 Declamatie en gramofoonmuziek.
11.00 VARA-kinderkoor „De Merels".
11.30 Rosian-orkest.
12.00 Cyclus: „Onze Weermacht".
12.25 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
1.00 Zang en orgel.
1.30 Causerie: „Een gesproken mailbrief".
1.50 Nederlandsche liedjes (opn.).
I.55 Declamatie.
2.002.27 Boekenhalfuur.
2.30 Inleiding. Hierna: Leden van het Om
roeporkest en solist.
3.40 Gramofoonmuziek.
4.20 AVRO-Dansorkest.
4.55 Sportnieuws ANP.
5.00 Gesprekken met luisteraars.
5.30 Schaaknieuws.
5.35 Voor de kinderen.
6.00 Causerie: „Skiën in Nederland".
6.20 Sportnieuws ANP.
6.25 Schaaknieuws.
6.30 Lezing: „Koppervreugd in Januari".
7.00 Nederlands Hervormde Kerkdienst.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.20 Vei korte operette „Ein Walzertraum".
9.20 Radiotooneel.
9.55 AVRO-Amusementsorkest, solist en
Scheltu's vocaal kwintet „Mol en kruis".
II.00 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
11.3012.00 Dansmuziek.
en hoe zjj toen als kampioenen tegenoveer el
kaar gestaan hadden. En heeft hjj er nooit een
woord van gezegd?, eindigde de majoor.
Ach ik vond het acheraf niet zoo ge
wichtig, zei Halfont luchtig; het zou net
zijn, alsof ik er mij wat op wou laten voor
staan, hè?
De mannen praatten eenigen tyd door over
sport en over jachtplannen, wanneer de ander
in de buurt kwam wonen. Eindelijk stond de
bezoeker op om heen te gaan.
O ja, zei hij plotseling, ik zou het bijna ver
geten, maar ik hoor dat u pas uit Natal terug
is en nu wou ik u vragen of u daar soms ook
een van mijn broers ontmoet heeft? Hy ia bij
de militaire politie.
Ja, ik kende hem zelfs vrij goed.
Dat is buitengewoon! Nu, dan kunt u
binnenkort de kennismaking vernieuwen, want
hij komt met verlof over. Zaterdag over een
week verwacht ik hem. Ik zal eens met hem
hier komen. Hij heeft het druk gehad in dat
oorlogje, dat ze daar gevoerd hebben. U is
maar net ontsnapt, niet waar?
Ja dat scheelde niet veel... Horrabrid
ge... uw broer en ik waren vlak bij elkaar in
het gevecht, waar ik... den strijd heb moeten
opgeven.
Hjj is bevorderd; hij is luitenant gewor
den, de goede jongen. Ik ben nieuwsgierig,
wat hij allemaal te vertellen heeft. Tot ziens
dan, meneer Halfont.
Toen de jonge man den bezoeker had uit
gelaten en weer bij zijn vader terugkwam, zei
deze; Zeg, ik moet toch zeggen, dat je erg
geheimzinnig geweest bent over dat avontuur
met juffrouw Ingatrew; was dat je eerste
kennismaking met haar? Erg romantisch!
Het was de eerste keer, dat zijn vader over
Agnes sprak na het gesprek, dat zij over
haar en over Halfont's toekomst in de bi
bliotheek hadden gehad. Maar de squire was
nu tot de conclusie gekomen dat het werkelijk
niets dan een zomeridylle geweest was en
dat men er dus rustig over spreken kon.
Gaat u nog even mee een wandeling voor
de lunch maken, papa?
Nee, ik geloof dat ik maar thuis zal blij
ven het is zoo warm... maar als jij lust hebt,
ga je gang!
Halfont nam een pet van de kapstok, een
wandelstok uit het rek en liep met groote
passen het park door. Zijn geest hield zich
tegelijk bezig met den brief dien hij aan het
lezen was toen de bezoeker was aangekondigd
en dezen bezoeker zelf. Hij stapte flink door
en weldra was hij op den weg naar Coltfield,
die hijzonder doel volgde.
Ting—Ting.
De fietsbel achter hem deed hem uit zijn
gedachten untwaken en plotseling opzij sprin
gen. Hij had nog net den tijd om zijn pet af te
nemen, toen de Ingatrews hem voorbij reden.
Hij had echter óók nog tijd om het vriende
lijke hoofdknikje en het lachje van Agnes, als
antwoord op zijn groet, op te inerken.
We zien Halfont den laatsten tijd niet veel
meer, zei Paul, toen ze een eindje verder
waren.
Neen, vaak zien we hem niet, antwoordde
ze droog.
Paul keek zijn zuster uitvorschend aan en
ging door: Hij komt nooit meer by ons in de
buurt.
Neen.
Er kwam een haast-uitdagende glimlach op
haar gezicht, waarvan hij niet wist wat te
denken.
Schei toch eens uit; viel hij boos uit;
ik kan heusch niet wijs uit je worden. Toen
je dacht dat hij dood was, heb je je dat erg
aangetrokken wat ook heel natuurlijk wa3.
En nu hij dan weer gezond en levend terug
komt doe je net, alsof je hem nooit in je
leven gezien hebt!
Hoe kan ik nu anders, na wat jij ont
dekt hebt?
Dit antwoord ging ook weer vergezeld van
een uitdagenden glimlach.
Zelfs adn nog, gedraag je je zonderling.
Je wilt toch niet zeggen, dat hij je onverschil
lig is?
Paul, zei zy min of meer plechtig, zal je
niet omvallen, als ik je wat vertel? En er
nooit over praten, en wat nog belangrijker is,
nooit laten merken, dat je iets weet of zelfs
maar vermoedt?
Ja, natuurlijk. Ga verder.
Nu pas op. want je zult er van schrik
ken... dit is Halfont niet!
Wel voor den drommel, wat bedoel je?
Net was ik zeg. Dat is Halfont niet.
Paul keek alsof zijn zuster ineens krank
zinnig was geworden.
Zoo, wie is hte dan wel? vroeg hij spot
tend.
Dat zouden we nog eens kunnen onder
zoeken, maar Halfont is het niet. Zie je, ik
had al van dat eerste oogenblik zoo mijn
idee over dezen sinjeur, maar nu ben ik er
zeker van, dat hij Halfont niet is. Ik heb het
gemerkt aan dingen, waar ik met hem over
gesproken heb en waarvan hij niets wist
het sterkst door vragen waar hij geen ant
woord op wist te geven, wat nooit mogelijk
geweest zou zijn, als hij Halfont was. En dan
was er verder nog mijn vrouwelijke intuïtie,
maar dat zal voor jou niet van zooveel ge
wicht zijn.
Maar zijn vader; zijn familie... de be-
Hilversum n. 301,5 m.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. lï.15 KRO. 5.04
NCRV. 7.45—11.30 KRO.
8.30 Morgenwijding
9.30 Gewijde muziek (gr.pl.).
9.50 Nederlands Hervormde Kerkdienst. Na
afloop: Orgelconcert.
1215 Lezing: „De Sociëteit van Maria (Pa
ters Maristen") en de Missiën".
12.35 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP.
1.00 Boekbespreking.
I.20 KRO-Melodisten en solisten.
2.00 Godsdienstonderricht.
2.30 KRO-Kamerorkest en solist. (3.153.33
Gramofoonmuziek)
4.10 Gramofoonmuziek.
4.15 Ziekenlof.
5.00 Gewijde muziek (gr.pl.).
5.20 Gereformeerde Kerkdienst. Na afloop:
Gewijde muziek (gr.pl.).
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 KRO-Melodisten en de Koninklijke Mili
taire Kapel.
9.00 Prijsvraag-luisterspel.
9.30 Vervolg concert.
10.00 Rococo-octet.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.0011.30 „De geloofsbronnen: H. schrift
overleveringen", lezing. (Esperanto).
MAANDAG 15 JANUARI 1940.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
Algemeen programma, verzorgd door da
VARA. 10.00—10.20 v.m. VPRO.
8.00 Berichten ANP. gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
10.40 Pianovoordracht.
11.10 Declamatie.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Orgelspel en zang.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
I.001.45 De Ramblers.
2.oo3.00 Groninger Orkestvereeniging en
solisten (opn.).
3.05 Declamatie.
3.30 Solistenconcert.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 Gramofoonmuziek.
6.006.30 Orgelspel.
6.30 Het Royal All-Star-orkest en solisten.
7.00 VARA-Kalender.
7.10 Lezing: „De Weerbaarheid van ons volk".
7.30 VARA-orkest.
8.00 Herhaling SOS-berichten. -„I
8.03 Berichten ANP.
8.15 De Stem des Volks (Rotterdam)", solis
ten en het Utrechts Stedelijk Orkest.
9.00 Schaakoverzicht.
9.15 Rosian-orkest.
9.55 Declamatie.
10.10 VARA-orkest en soliste.
II.00 Berichten ANP,
11.10 Orgelspel.
11.3012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum H. 301,5 m,
NCRV-uitzending.
8.00 Berichten ANP.
8,05 Schriftlezing, meditatie.
8.20 Gramofoonmuziek.
8.20 Gramofoonmuziek (9.309.45 Geluk-
wenschen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek (Om 12.30 Ber. ANP)'
12.40 Ensemble v. d. Horst en gramofoonmuz.
2.00 Voor de scholen.
2.352.55 Gramofoonmuziek.
3.00 Causerie over kamerplanten.
3.40 Gramofoonmuziek.
3,45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Voor de kinderen.
6.15 Qutre-mains en gramofoonmuziek.
7.00 Berichten.
7.15 Godsdienstige causerie.
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-Ber.
8.15 Nederlands Symphonie-orkest en een
vocaal ensemble. (In de pauze: Gramofoon
muziek en lezing over het Lutherlled).
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Vervolg concert.
11.00 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.5012.00 Schriftlezing,
dienden zien die hem allemaal maar over
Halfont aan, terwijl hij het niet is? Als h(j
het niet is, lijkt hij op Halfont als de eene
druppel water op de andere, zelfs hetzelfde
litteeken heeft hij! Maar, als dit Halfont niet
is, wel, dan is Halfont waarschijnlijk dood.
Ik ben er zeker van, dat hij het niet is
en we zullen nog heel wat beleven. Let maar
op, we zullen hier binnenkort vreemde dingen
zien gebeuren.
HOOFDSTUK XXIV.
Bjj de Gcoma.
De zon ging op over de met dooden bezaai
de vallei van de Gcoma. In de eerste uren van
den nieuwen dag was een dikke mist komen
opzetten, die nu ook de rivier, die men op
korten afstand hoorde kabbelen, aan het oog
onttrok.
Halfont werd wakker en trilde over al zijn
leden. De vochtige frischheid van den morgen
had zijn koorts doen verdwijnen en ofschoon
zijn hoofd nog erg klopte door den schok,
dien hij gekregen had, toen de groote tak
die door de granaat afgescheurd was van den
boom waar hij onder stond op zijn hoofd
viel, was zijn geest weer volkomen helder;
het natuurlijke instinct van zelfbehoud deed
hem overeind gaan zitten en om zich heen
kijken.
Hij kon door de mist niet ver zien
slechts enkele meters. Maar wat hij zag,
bracht den nacht met al zijn verschrikkingen
in zijn geheugen terug. Op hoogstens drie
stappen van hem af lag het mismaakte en
opgezwollen lichaam van den reusachtige
wilde, die zijn assagaai, waarmee hij even
voordat zijn einde kwam, een laatste poging
gedaan had om zijn vijand naar de andere
wereld mee te nemen, nog omklemd hield.
Halfont voelde geen dorst meer, wat het
gevolg was van de mist, die zijn lippen reeds
eenigen tijd bevochtigd had. En toen de mist
een weinig optrok was hij daar toch dankbaar
voor, want wat hij zag deed het bloed in zijn
aderen stollen. Half op den kant, half in de
rivier lagen de lijken van een groot aantal
verslagen vyanden. Neen, hoe de dorst hem
ook gekweld had, hij zou nu geen druppel
van dat water gedronken hebben.
(Wordt vervolgd.)
