De Brabantsche Brief
van
Het meisje
RADIO
uücU£utuifiï04xm
"JVare dagen" t
AKKERTJE
PROGRAMMA
EXTRA HUISBRAND
Drukte op Schiphol
Ulvenhout, 1 Februari 1940.
Amlco,
De sneeuwglanzen
einderden deur 't
bosch. Over de witte
wegels, daar deur de
breeje dreven, gloeide
'n koperen zon in
den sneeuw en ge
voelde d'n lichtzinder
ópblinken teugen oew
gezicht
Gouwen kralen la
gen gezaaid over die
wondere wegels van
*t winterbosch. En in
de volkomen stilte, die huiverde van den
blanken peerlmoer, hoog boven de rechte
dreef, kost ge, bezijen, de elfkes bezig hoo
ien, wier sluiers ruischten en zwierden op
't dunne windeke, dat er spuide in 't jonge
bosch, achter 't ouwe struikgewas.
Dappere veugeltjes, aandoenlijk gelukkig
weer mee deus zonneke, floten kraskes op
den stillen huiver, die over 't sneeuwbosch
gekoepeld stand als van glas.
Uit den jongen, zonovergoten mast, zwaar
van sneeuwkusseis, fonkelden lyk Kerstsier.
En toen 't Januarizonneke nog straffer
wierd, tooverden guirlanden van goudspat-
tend licht deur dezen winterweelde, die oe
zoo gelukkig maakte als de veugelen...!
Gelukkig, in den barren ermoei van
oew samenleylng, die tusschen de veeren
kruipt van den menschvleugel, lijk de kou
de muschkes treitert
Ik siste 'n lleke over den punt van m'n
tong, zwaaide deur den stillen huiver m'nen
stok, dat ie zoemde langs m'n ooren. Dan
vatte-n-ik daar van 'n rooi, hard eikenblad
den sneeuwdot weg en vrat 'm op. Als ge
efkes gelukkig zi,t, doede geren iets geks!
Ook, al sjjpelt dat „gekke" lijk ijs oewen
buik, zoo koud dat ge lacht.
Blaauwe schaduws van 't geboomt streep
ten golvend over den zonnesneeuw en als
deuzen ongerepten, witten weg, tusschen den
fonkelenden zonnesier, opgehangen in slin
gers deur 't porceleinig takkenrag van t ge-
boomt, waarin 't fijn schalmei der veugeltjes
orgelde, recht naar den Hemel was gegaan,
't had me nikske nie verwonderd.
Ik heb t misschien weer wa-d-ftl te
schoon gezeed, naar d'opvattlngs van „de
Stad". Maar kan 1 k 't verhelpen, amico, dat
'n doodgewoon pak sneeuw op den buiten
zoo schoon in stad en durp zoo'n zwijnderij
is?
Ja, waar veul menschen bij malkaar zijn...!
Ook mij kruipt den barren eremoei van deus
tfl tusschen de veeren. En da's gin „zelf
beklag", zielkundige ultbeeners. Ik merk zoo
goed, dieën kleurloozen ermoei op, als den
bonten rijkdom van 'n weelderige, witte
woudsprook. Ook daar in 't spokebosch mot
ge nie, mee den punt van oewen stok vroe-
ten midden tusschen 't wagelspoor, waar de
peerden altij gaan. Maar ge mot er oew zie-
lement wijd opengooien naar den relnen
Schepplngspracht, waarin den dag te vlam
men staat uit waterdiamant, gevlijd op kus
sets blanker dan zwanendons en glanzend als
gemoireerden zij.
Kan ik 't verhelpen, dat 't daar op den
eenzamen buiten altjj zoo schóón, daar gun-
der onder de menschen 't altij zoo... Anders
is...?
Hier op den bulten, heb ik zekerheid. Daar,
bij jullie, meestal twijfel.
Hier klinkt alleen 't schoonst gedacht ver
staanbaar. Daar den vloek mee 'nen vuist
op tafel. Hier worden oew gedachten ge-
kruischt; daar besmeurd. Hier dansen de
elfkes naar 't leven toe; daar dansen légers
naar den dood.
't Is goed alleen te zijn, in God's schoone
schepping, in zo'nen blanken boschkathedraal
en daar oewen stillen, witten weg te gaan.
Oewen eigen weg. Zoo nou en dan 'nen
greep sneeuw bijtend van 'n onsterfelijk
eikenblad.
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
Norman Charlton
10.
Ztj antwoordde bescheiden dat zij het nichtje
van juffrouw Watt was en zjj hielp de dames
met hun parapluies en hun pakjes en deed
het zóó opgewekt en vlug en vriendelijk, dat
zjj alle harten won. Doch éénmaal vergat zij
haar rol bijna. Mevrouw Hemmings stevende
binnen en ging aan een tafeltje bij de deur
zitten. Lilian kreeg een kleur want ze was er
van overtuigd, dat de deftige dame hoofd
zakelijk kwam met de bedoeling om haar te
vernederen. Ze ging naar haar toe.
Wat is er van uw dienst, mevrouw?
Thee met cake, antwoordde mevrouw
Hemmings, eerder verward dan uit de hoogte.
Lilian had haar dus verkeerd beoordeeld. Zij
was niet met booze bedoelingen gekomen,
maar enkel uit nieuwsgierigheid.
Ik hoop, dat uw koffer veilig thuis ge
komen is, zei Lilian vriendelijk, toen zij het
bestelde voor haar neerzette.
Mevrouw Hemmings verschoof het theegerei
met trillende vingers.
Er is tot mijn verbazing niets gestolen,
antwoordde zij.
Verwacht u altijd diefstallen als u van
huis bent? klonk Lilian'a verbaasde vraag.
Men ontmoet tegenwoordig onderweg
zooveel verdachte typen, antwoordde mevrouw
Hemmings prompt.
Lilian had geen antwoord gereed; ze ver
dween en liet haar de zegepraal. Ze ergerde
Zich vreeseljjk toen ze iets triomfantelijks in
de houding van mevrouw Hemmings ontdekte,
alsof deze zich over haar eigen vermetelheid
verheugde, en ze kreeg haar zelfbeheersching
pas terug toen de dame verdwenen was; er
lag een fooi in den vorm van een tweestuiver-
stuk op het bord.
Ik ben gegaan naar de hel.
Daar golfde 'n witte zee uit den koperen
kim, onder 'n stilte die ge hóórde gaan. Ze
kraakte in den brozen sneeuw, die lijk ge-
stolten schuim was.
Voilette schaduws vaagden over de witte
onendigheid, waarover den smeulenden dag
te verzonken lag in amberen gloei.
'Nen bloedrooien zonnebol boog langzaam
over die wondere weareld van zachten pas
tel. En 't karmozijn van d'avondzon vloeide,
drenkte weg in den sneeuw, als 'n wijnvlek
in 'n blank gedekte reuzentafel. t
Daar, aan den rand van die albaster wea
reld, heb ik gestaan tot m'n oogen gongen
pieken van den kou. Of was 't van al die
wisselende, vervloeiende kleuren? Of van
dieën karmozijnen vuurbol, die er in te ver
zinken begost
De locht brak. Den blanken, zilverigen
peerlmoer wierd overtogen mee den rossen
weerschijn van den winteravond. Lange
streepwolken van den diepsten indigo stonden
deur den vuurpoel van den kim geveegd of
'nen Goddelijken Kunstschilder hier aan den
arbeid was, die zijn kwasten maar te soppen
had in den duuzendvoudigen flonkering van
allen kwarts, kristal en edelsteen; in den
fosfoor van den vuurgroenen smaragd; in 't
levend hart van den bloedrooien granaat; ln
den boeienden oogenglans van den voiletten
amathist!
God!
Als al m'n geloof aan 't dooven was in de
de kilheid van de tijen, dan vlamde 't hier
weer op, waar den Schepper bezig was ln den
wonderen kleurengloei van deuzen winter
avond, die viel over de sneeuwhei.
Dan knikte 't in m'n knieën, dan brandde
't in m'n oogen, dan snokte 't deur m'n ziele-
ment.
Dan dan kwam de Zekerheid verom
kroop warm tusschen de veeren van 'nen ver-
ermoeiden mensch-veugel, die weggefladderd
was wijd van... de menschen. Van de geleer
de, de rijke, veurname, verwaande, afgun
stige, van de hatende menschen, die doende
zijn deus schoone weareld onbewoonbaar te
maken, veur malkaar. Die tot hun knieën
deur de „Stadsche zwijnderij" gaan en nie
weten dat er ieverans 'n hei is, waar ze Gód
kunnen ontmoeten in de ongerepte, reinste
kleurenpracht, getooverd over blanken
sneeuw.
Ja, die er gin goei woord van kunnen
hóóren, want rede en sentiment, twee afgron
den die 'm scheien moesten van 't dier, bezit
't oorlogszuchtige menschdom nie meer, dat
alleen lééft veur den dóód van de andere
menschenhelft, die altij zijn teugenpartij is!
Den dag bluschte uit. De kleuren in de hei
vaagden weg in den stillen donker, die kwam
gekropen uit de bosschen. Den hemel doofde.
Sjuust was den lesten klont zonnevuur ver
smolten deur den sneéuwkim.
Nog stond 'nen zwakke gloei te zinderen
van achter de waereld vandaan, als daar... m'n
hart sprong open, wijd weg nog, den vagen
schim gong van den Vic!
Allee, dat kost nie anders, of deuzen kunst
schilder, die altij, altjj leert van den Schepper
eigens, moest deuze plek teruggevonden heb
ben, na veul getrek, gedwaal, trein in, trein
uit, deur 't heele land. Deur stejen en durpen,
langs velden en wegels mee z'n leed, z'n viool,
z'n eenzaamheid zoo groot als die hei.
Ik floot, ik riep, rinneweerde de teere stilte,
die tusschen hum en mij stond over de winter-
hei.
Dan hoorde-n-ie me. Zeilden zijnen grooten
flambard de lucht in, stak z'n armen op, vong
den hoed en kwam in draf aangerend.
„Ah! Den Vic! Weer thuis?! Kameraad!"
Dan bulderde z'n galmstem ljjk 'n klok deur
den wjjen weemoed en 'k voelde 't geluid deur
m'n beenen gaan. Dat dee me goed, den Vic
weer te zien! En sjuust hier!
„Aha, Drr, onsterflijke vrind! Jij óók
hierrü"
Dan waren we bij malkaar, hier aan den
rand van de wereld, waar sjuust de zon toch
achter verzonk!
Herman sprong teugen m'n borst en Tc had
bekanst moeite staande te blijven. Wéér! Z'n
groote, botte neus douwde-n-ie nat in m'nen
nek.
„Aff!" donderde den Vic over de stilte
van hei en bosch en dan stak ie twee handen
uit, die 'k geren vatte.
Tien jaren was zijnen kop ouwer geworden,
maar nog schoonder! En als ik zag in dieën
gekerfden Liszt-kop, in dei troebele oogen,
diep als de zee, in de voren die liepen van z'n
ooghoeken dwars over de harde wangen, dan
kost ik nie goed spreken. En kneep 'm in de
knuisten, die sierlijke, steuvige klavieren,
waarmee al zooveul schoons gewrocht was.
Ook den Vic zweeg eerst. Dan zee-t-ie,
zachtjes veur zijnen doen: „ja, Dré, weer...
thuis...!"
„Ik... eh... Tc was verlejen week nog efkes
aan oew... deur, Vic. 't Was er... zoo maar...
stillekes... in den verschen sneeuw."
„Ja, 't is er stil, Dré" en peinzend zag ie
naar den uitgegloorden westerkim. Dan: „hoe
is 't met Trui? Drré Drrie?! Den Eekèrr?!"
„Alles kits, jonk, hoe gaat 't mee Hanneke?"
Eerst schudde-n-ie den kop. Dan: „niet naar
m'n zin, man." Hij beet op de lippen, peinsde
weer naar den doovenden ender. „Dat kind
wordt... 't niet... gemakkelijk... gemaakt."
De groeven, dwars over zijnen kop wierden
nog harder. Dan trok ie aan m'n revèrs. „Dré,
als ik daarrstrraks dAtt zag..." z'nen kop
snukte naar den horizont, waarboven 'n bleeke
ster twinkelde noud: „dann... dan heb ik weer
vrrede gevonden, maar... Hij maakt 't je
niett... gemakkelijk!"
Zacht zee ik: ,,'t was schoon ee, Vic?"
„Als ik alles drragen moest... Drré, geloof
me, 't kon me niet ziedatt verd...! Maar die
kleine meld van me!" Hij gooide den kop in
den nek, daagde heel den Hemel uit. Daar
moeten ze... Aff-blijven!" 't Galmde de hei
over lijk 't gebed van den wanhopige.
„Waar is ze, Vic?"
„In Zwoll. Ik was er met den Kerrst."
Dan rap en veul belangstellend: „hoe hebben
jullie 't ghad, die dagen? Mooi?"
„Je... ja... ja, Vic. Maare... gjj en Hanneke
mankeerden."
„Dré, hierr... hier in die donkere hel zzal
ik het je prrecies zeggen..."
Hij fluisterde nou: „de schoonste en volle
digste Kerstmis hebben wij gevierd 'n jaar
gelejen. Bij jou thuis, aan 't stalleke. Met...
Lien, met Hanneke èn met Willem."
Hij zweeg even. Ik knikte.
„Van 't jaar... zat ik dat... Kerstuur... met
Han op haar kamer... We... we hebben één
kaarsje aangestoken. En... gezwegen... We
vierden Kerst... in onze herinnering... met...
met Lien... bij... jou... aan de plattebuis. Han
neke bracht me mijn... viool... En..."
Twee kolossale tranen glipten deur de twee
diepe voren. Heesch ging ie wijer: en... wij
zijn... voor onzen doen... gelukkig geweest,
Dré."
,,'k Heb veul om jullie gedocht, Vic. Ook op
dat uur. Ik vermoedde... 't zóó."
Toen, amico, lag den nacht over de hei. 'Nen
witten nacht, die opblonk in oew zielement.
Den Vic moest naar „de Gouwen". Hij had
er 't maal veur z'n eigen en Herman besteld.
Zwijgend zijn we deur de bosschen getrokken.
't Eerste dat ik van 'm hoorde was als we
binnen waren in „de Gouwen Koei": „Kee!
Twee borrels! Rrap! En van boven... vóll!"
venen... vóll!"
Zoo ziede, den Vic is weer verom.
Vol.
'Nen schoonen winterdag, lesten Zondag!
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altjj gin hork», minder van oewen
t.a.v.
DRÉ.
Correspondentie.
Veul brieven staai ik nog achter om verom
te schrijven. Van de leste drie weken. Ik kost
er nie toe geraken nog, maar beloof geren,
deus week nog, zooveul als kan, te zullen be
antwoorden. DRÉ.
ZONDAG 4 FEBRUARI 1940
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VPRO. 5.80 VARA. 8.0012.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuur.
9.30 Orgelspel.
9.40 Causerie „Van Staat en Maatschappij".
9.59 Berichten.
10.00 Zondagsschool.
10.30 Vrijzinnig Hervormde Kerkdienst.
12.00 Filmpraatje.
12.25 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
1.00 Viool en orgel.
1.30 Causerie „De gesproken mailbrief'.
1.50 Luistervinkenkoor (opn.).
I.55 Declamatie.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Het Concertgebouw-orkest en solisten.
3.303.45 Causerie over schilderkunst.
3.50 Omroeporkest, solisten en spreekster, Opn.
4.55 Sportnieuws.
5.00 Gesprekken met luisteraars.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 „Bravour en Charme".
6.30 Sportpraatje.
6.45 Sportberichten ANP, gramofoonmuziek.
7.00 VARA-Kalender.
7.03 Schuldig of onschuldig?
7.28 Rosian-orkest.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.20 AVRO-Amusementsorkest, koor en so
listen.
8.50 Radlotooneel.
9.20 Omroeporkest en soliste.
10.00 Causerie over Hollandsche namen.
10.15 Aeolian-orkest en soliste.
II.00 Berichten ANP.
11.1012.00 AVRO-Dansorkest en gramofoon
muziek.
Hilversum n. 301.5 m.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.00 NCRV. 7.45—
11.45 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
11.15 Gramofoonmuziek.
12.15 Causerie „Opvoeding en onderwijs voor
het plattelandsmeisje".
12.35 Gramofonmuziek.
12.45 Berichten ANP.
1.00 Boekbespreking.
I.20 Rococo-octet.
2.00 Vraag en antwoord.
2.45 Gramofoonmuziek.
3.00 Pianoduo en gramofoonmuziek.
4.00 Ziekenlof.
4.55 Gramfoonmuziek.
5.00 Gewijde muziek (gr. pl.).
5.50 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst. Na
afloop: Gewijde muziek (gr. pl.).
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 „Les contes d'Hoffmann", opera. (9.10
9.30 Reisvertelling).
II.00 Berichten ANP.
11.10 Epiloog.
11.3011.45 Esperanto-nieuws.
MAANDAG 5 FEBRUARI 1940
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
Algemeen Programma, verzorgd door de
AVRO.
8.00 Berichten ANP.
8.10 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding,
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Voor de vrouw.
Die appels gingen
mijn neus voorbij
Om zes uur was de drukte afgeloopen en
de dienstmeisjes waren met ander werk bezig,
terwijl Lilian achterbleef voor het geval er nog
een late bezoeker bediend zou moeten worden.
Zjj was juist vriendschappelijk aan 't praten
met het aardige rozige meisje dat als cassière
dienst deed, toen een jongmensch den winkel
kwam binnenstappen. Hij leek een jaar of
achttien en in zijn gezicht was iets. van on
schuldige schoonheid van een engel uit een
gekleurd kerkvenster in glas-in-lood. Zijn
oogen waren transparant blauw en zijn weel
derige haardos was goudblond en krullend. Hij
droeg een geruit sportpak en een bruine vilt
hoed stond zwierig op zijn lange lokken. Hij
ging zitten in een nis, die het verst van de
deur verwijderd was.
Wat een eigenaardige jongen! zei Lilian te
gen de cassière, die Amy heette.
Eigenaardig?, riep Amy, die zich uit
rekte om een glimp van den bezoeker op te
vangen. Ik vind hem een snoes: ik noem
hem altijd Engel.
O, ken je hem?
De oogen van het meisje begonnen te schit
teren en ztj bloosde hevig ik heb hem nog
nooit in mijn leven gesproken. Den laatsten
tijd komt htj haast iederen dag hier, maar ik
weet niet wie htj is.
Lilian keek glimlachend naar het blozende
gezicht van het meisje en ging toen naar
haar klant toe. Wat een roman, dacht ze. Het
meisje, dat daar in het kleine kashokje zat
en tien shilling in de week verdiende, was
verliefd op een onbekende engel in een duur
sportpak. Wat een wereldje in het klein was
de winkel van haar tante!
De Engel scheen in verheven overpeinzin
gen verdiept, want Lilian stond al een poosje
btj ztjn tafel, voor htj haar aanwezigheid be
merkte. Htj had ztjn hoed afgezet en de glans
van zijn krullebol had wel iets van een aureool.
Wat mag ik u brengen? vroeg Lilian
eindelijk.
De jongeling keek op. Is mtjn vriend ook
hier geweest? vroeg htj verstrooid.
Ik wist niet dat u een vriend had.
Mischien ook niet, zei de Engel, verre
van vriendeltjk, maar ik bedoel de man, den
heer, dien ik hier meestal ontmoet.
Ik ben hier vandaag voor het eerst en ik
ken hier de klanten nog niet; ik zal eens aan
de toonbank vragen.
O, doet u geen moeite. Geef u me maar
was geroosterd brood met boter en thee.
De jongeman hervatte ztjn overpeinzingen,
Lilian gaf de bestelling door spreekbuis door
en ging toen naar het meisje in de kas.
De Engel vraagt of ztjn vriend al hier
is geweest.
Neen, die is er nog niet geweest. Was dat
het, dat htj je vroeg?
Anders niet.
Amy zuchtte. Als hij je ooit naar mtjn
naam vraagt, wil je het mtj dan zeggen?
Het meisje werd vuurrood.
Ik zei het maar voor de grap, zei ze ver
ward. Ik verbeeld me zoo graag, dat htj een
sprookjesprins is.
Htj kan niet een Engel en een sprookjes
prins tegelijk zijn, besliste Lilian. Ik voel
meer voor de theorie dat htj in de leer is op
een hoenderpark of zooiets.
Je moet je wel eens wat verbeelden, ver
klaarde Amy ernstig anders gaat de ttjd
zoo langzaam voorbtj en is alles zoo saai!
Op dat oogenblik klonk 't fluitje van de
lift.
Wil jti je sprookjesprinses ztjn thee bren
gen? bood Lilian aan,
Mag ik? vroeg Amy gretig.
Zij gleed van haar hoogen stoel af en streek
met de hand over het haar. Met blozende wan
gen bracht zij de thee en het geroosterd brood
naar den blauwoogigen jongeling. Geamu
seerd en vol belangstelling bestudeerde Li
lian van achter de toonbapk het tweetal.
Wat een snoezig paar, zei ze btj zich
zelf: ze kirren als een paar duiven.
De twee duiven waren al gauw in een
vriendschappelijk gesprek en Lilian was hee-
lemaal verdiept in de idylle.
Is mtjn vriend al hier geweest? klonk
plotseling een grove stem btj haar oor. Zij
keek snel op. Een groote man met een ordi
nair gezicht en met eenigszins versleten maar
opzichtige kleeren aan was den winkel bin
nen gekomen.
Hoe ziet die vriend er uit? vroeg Lilian.
Ze had onmiddellijk een antipathie tegen het
gezicht en de kleeren, tegen den heelen man.
O, die jongeman, met wien ik meestal
thee drink Een jongen met een geruit pak en
een roodgestreepte das.
Daar zit htj.
Schflnt zich te amuseeren, grinnikte de
man; htj zal mtj niet dankbaar ztjn als ik
hem stoor. Misschien kan ik eerst beter een
praatje met u maken.
De man keek haar met brutale bewonde
ring aan. Ik kan mtj niet herinneren dat
ik u hier eerder gezien heb.
Dat is heel goed mogelijk.
Zeker versch?
Ja, heel versch! Net als onze eieren.
Wilt u er een paar btj uw geroosterd brood?
De man klikte en ging op een van de stoe
len bjj de toonbank zitten. Lilian gaf order
door de spreekbuis.
TowlagtennJJn met één week
verlengd.
De minister van Sociale Zaken
heeft aan de gemeentebesturen
medegedeeld, dat de termijn, gedu
rende welken de extra brandstoffen-
toeslag aan gesteunden wordt ver
strekt met één week wordt ver
lengd.
Achterstand Ingehaald,
Gistermorgen was het niettegenstaande
het slechte weer buitengewoon druk op
Schiphol. In verband met den ijsregen van
Donderdag werden vrijwel alle diensten
stopgezet, zoodat de passagiers gistermor
gen moesten worden verwerkt. Zes machi
nes stonden gereed om een honderdtal rei
zigers zoowel naar Engeland, als naar Noor
wegen en Zweden te brengen.
Voor Engeland werd een extra-toestel In
gelegd, dat onder commando van Parmenr
tier naar Shoreham vloog.
10.35 Ensemble Jetty Cantor.
11.00 Voor de vrouw.
11.10 Vervolg van 10.35.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 AVRO-Dansorkest.
12.45 Berichten ANP, hierna:: Gramofoonmuz,
1.00 Gramofoonmuziek.
I.45 Het Sylvestra-trio.
2.30 Omroeporkest en solist. (Om ca. 8,35
Perskroniek).
4.30 Causerie: „Nationale en internationale
kleinkunst".
5.30 AVRO-Amusementsorkset en solist (opn.)
6.10 Secco en zyn ensemble.
7.00 Pianovoordracht.
7.30 Reportage: „Delfzijl, een nationale haven''
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
815 De Twilight Serenaders, en solist.
9.00 Radiotooneel,
9.45 AVRO-Symphonie-orkest en solisten
(opn.).
10.45 Gramofoonmuziek.
II.00 Berichten ANP, hierna: Lili Mathé en
haar ensemble.
11.35—12.00 Lex v. d. Spall en ztjn Band.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
NCRV-uitranding.
8.00 Berichten ANP.
8.05 Schriftlezing en meditatie.
8.20 Gramofoonmuziek. (9.309.45 Gelukwea.-
schen)
10.30 Morgendienst. 3
11.00 Christelijke lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Berichten ANP.
ca. 12.35 Krontjongband en gramofoonmuziek.
I.00 Orgelspel.
2.00 Voor de scholen.
2.35 Gramofoonmuziek.
3.00 Keukenpraatje.
3.303.55 Gramofoonmuziek,
4.00 Bijbellezing.
5.00 Gramofoonmuziek.
5.15 Voor de kinderen.
6.15 Gramofoonmuziek.
6.30 Vragenuurtje (7.007.15 Berichten).
8.15 NCRV-Salonorkest, en vocaal kwartet.
9.00 Letterkundige causerie.
9.30 Vervolg concert.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 De Vedelaars.
II.1512.00 Gramofoonmuziek.
U ziet er niet uit als een winkeljuffrouw,
merkte hij op.
Hoe zie ik er dan uit? vroeg Lilian
ondanks al haar antipathie tegen den man,
verheugd over wat ze tenslotte als een com
pliment beschouwde.
Kijk, riep Lilian, die vond dat de conver
satie haar incognitio gevaarlijk ging bedrei
gen. Kijk, uw vriend wacht op u.
U hebt gelijk, zei de man, terwijl hij op
stond. Ik ben blij, dat ik kennis met u ge
maakt heb; misschien spreken we elkaar nog
wel eens meer.
Hij knikte haar beminnelijk toe en liep
zwierig den winkel door.
HOOFDSTUK IX.
Op het golfterrein.
Lilian kwam den volgenden morgen op het
golfterrein en werd door mevrouw Amherst
groet6611 8troom van ver°ntschuldigingen be-
Het spijt mij, zoo zei ze, maar mijn
man heeft juist getelefoneerd, dat ik direct
thuis moet komen. Er is iemand bh' ons bin-
nengebracht, die 'n ongeluk heeft gekregen
ft moet belpen. Het is erg jammer, want
heugd JZOnder °P een spelletje ver-
„77. „Y l zich nlet te verontschuldigen,
i en houdt u zlch voor
nm langer op. Ik kan zelf wel rondgaan
om een partner te vinden.
_Pat ia, niet noodig, vertelde mevrouw
MonoF tr yveet wel iemand voor u.
eef hf n mmmgs ^eelt alleen en ik heb
vrayïri f °f^en naar hem toegestuurd om te
vragen, of hij met u spelen wil.
mi^,an.SC^k' - Bedoelt n meneer Hem
mings van Chorn Hall
di^fJrffW Amherst knikte. Een alleraar-
7.fn ,1 ,ngeman' die buitengewoon lief voor
u liever rfV3' Er is toch geen reden waarom
u liever niet met hem spelen zou?
O, maar ik kan niet... beaon Lilian,
ge7opm6Vr0UW Amhem legde haar het zwjj-
njlT "i61 bans te zjjn; ik zou het
ker wf «h. aIs ik niet volkomen ze-
zirhi r»« a, "leneer Hemmings in ieder op-
zicnt respectabel was.
Maar er zijn andere redenen, werkelijk...
(Wordt vervolgd.)
