£>t
Brabantsche
Brief
"crn akkertje
RADIO
~s
van Dré
Het meisje
Migraine
PROGRAMMA
Ulvenhout, IS Februari 1940.
Amico,
Den avond terveuren zee den Joost: daar
kan gebeuren' wa wil, maar ik gaai mergen-
vroeg eerst naar Zundert, den ouwen Snep-
vangen begraven en impersant in Rjjsbergen,
daar koom ik dan toch lankst, 'nen halven
wagel balkenbrei, zult en bloedworst afleve
ren bt) Tjeu Vermunt. Den ouwen Snep is
achttien jaren lank 'nen vasten cliënt van
me gewis}, dien laat ik nie zóómaar weg
gooien in dei) bevroren eerde."
„Zóómaar?" vroeg den Jaan.
„Ja, zoomaar, zonder 'n welgekozen
woord van ondergeteekende", zoo den Joost
zelfbewust. „Buiten-datte: 'k ben uit geïnvi
teerd ok. Asteblieft!" Toen brocht ie 'nen
zwartgeranden rouwbrief veur den dag uit
zijnen „portefulli", da's den harden kaft van
'n ouw notitieboekske, waaromhenen 'nen il-
lastieken kousenband. Zaken gaan véur 't
meske", zee-t-ie gedecideerd, mee 'nen klap
van den lllastiek.
„Hamaal goed en wel, Joosje", mork den
Fielp bezurgd op: „maar wjj meugen nie ho-
vertjjd hop 't trimmenaal z|jn! *k Zeg jouw: ge
kunt ooggeplot9te mannen, net has zukke rech
ters, nie veur pietsnot laten zitten; 'k ben
héiges raadslid...!"
„Tot oew orders, edelachtbare", meende den
Joost in 't midden te motten brengen; „maar
g|j en alle hoogen guilie kunt, als 't om den
worst gaat, me allemaal de ma..."
„Houwes!" viel den Blaauwe tusschen-
beien: „we zijn op tjjd op 't gerechtshof,
horre!"
„Off...?" spotte den Fielp: „of...? 't Is
gin of. 't Of zit in den Bosch. Ier his 't 'n
doodgewoon harredissementsrechtbank, Blaau
we!"
Waarop d'n Blaauwe zijn „Hedelachtbare
verassereerde, dat ie nie zo'nen hom-aal van
woorden moest gebruiken, want dat ie ten
trlmmenale nie alf zoo bekend was as den
Tiest-heigens, die daar nog als 'ns 'nen prtjs
getrokken ad". (Als strooper, ge verstaat,
amico!)
Wat den bakker weer „nie wou teugenspre-
ken", maarhij moest er toch even op wij
zen, dat hondanks den Blaauwe zjjnen klan
dizie, de bedrijfsleiding van 't Gerecht de zaak
nog al tij nie ad kunnen huitbreien tot 'n Of!"
„Da's den kif", zee den Tiest.
„Nou staai 'k toch finaal complex, consta
teerde den Fielp.
Omtrent op die manier wierd ons Toerke-
naar-'t-Trimmenaal geregeld. En den anderen
mergen startte den Joost z'n „kameel" ('t wa
gel tje staat nog al hoog op de pooten) vol-
gelajen mee blinkende worsten, bibberende zul
ten en z'nen hoogen hoiéd. Veur hum was,-mee
den opgank van 'n ros vrieszonneke, den bon
ten werkdag van 'n plechtige uitvaart, worst
en rechtszaken begonnen. In Zundert stortte-
n-ie „de" grafrede uit, die er in de lange
loopbaan steeds schoonder op wierd onder 't
geregeld gebruik, in Rjjsbergen gong er den
worst-en-aanverwanten uit en op 't nipperke
was den Joost verom mee^ o.a. 'n dikke order
van de weduwe Snepvangers, waarvan den
„Zeeleeuw" 't water in z'n kunstgebit zou
hebben gekregen.
Den Joost had zóó z'n best gedaan om op
tijd te zijn, dat ie, na in 't sterfhuis te Zun
dert afscheid te hebben genomen, er niemeer
aan gedocht had z'nen hoogen hoed te verwis
selen mee z'n bolhoeike, zoodat ie, hoogge-
hoeid ten kameele in Ulvenhout verom kwam.
Den Blaauwe stond al, mee ons allen, ge-
spoord-en-geleersd, gereed aan den ingang
van „De Samenwerking", om zijnen compag
non op te vangen, om zoo rap meugelijk weg
te r(jden. „Nog verkocht, Josef?" Want leder
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
Norman Charlton
22.
Zul je voortaan je leven beteren?
Daar kunt u van op aan.
Zweer je dat je je verder niet meer
met die vrouw zult inlaten?
Hij zweeg. Dat kan ik niet doen, zei h|j
eindelijk.
Waarom niet?
Ik houd van haar.
Zijn moeder sprong op.
George, is dit je laatste woord?
Ik kan niet anders, antwoordde hij
vastbesloten. Ik kan niet beloven, dat ik
mij niet meer met haar zal inlaten, omdat
ik van plan ben haar te vragen mijn vrouw
te worden.
HOOFDSTUK XVI.
De beleediging.
Mevrouw Hemmings bracht een slapelooze
nacht door; hoe meer ze over de zaak na
dacht, hoe vaster ze overtuigd was dat haar
zoon de waarheid sprak. Het verhaal va#i
mevrouw de Courcy en het feit, dat hij de
jongedame al kende bij hun ontmoeting aan
het station Bridgeport, vormden een bevesti
ging van zijn mededeelingen.
Alles was beter dan die vreeselijke on
zekerheid, vond mevrouw Hemmings en ze
besloot haar broer te telegrafeeren. Het was
niet zoo eenvoudig het telegram op te stellen,
want zij wist, dat de inhoud van de telegram
men niet steeds geheim bleef. Ze kon dus
moeilijk vragen of het waar was, dat haar
zoon gearresteerd was wegens inbraak. Na
veel wikken en wegen verzond ze het vol
gende telegram:
orderke is er één, ln deuzen Grooten Vasten
tijd, ge verstaat!
,,'n Dotje van 't bestellingske! Van de we
duwe Snepvangers," zee-t-ie er zegevierend
achter. Want ge wit, amico: den Joost heeft
z'n zakensysteem gebouwd op 'n soortement'
van Burgelijken Stand onder zjjn cliëntèle,
waarvan ie geboorten en doopplechtighedens,
verlovings, jonge, zilveren en gouwen brui
loften, begrafenissen, enz. enz. allegaar sje-
cuur bijhoudt. Dus, als ie duidelijk-aan-
wjjsbare successen boekt op zijn methode, dan
is ie dubbel fier op zulke orderkes als dit van
de kersversche weduwvrouw uit Zundert.
„Hier is oewen twaalfuren," zee en Blaau
we: „Aaltje heet-t-m maar in deus koek
trommeltje gepakt en ga nou maar opzij zit
ten, Josef. dan kruip ik zooiank wel achter
't roer. Allee, jongens, instappen!'1 Meteen
graaide den Blaauwe 't vergeten bolhoeike
van de achterzitting, gaf 't den Jaan, knipte
'n oogske en die brocht 't ding rap efkes in
den huis, bjj Aantje. Dat lukte! Want den
Joost zal al gauw te schransen uit 't trom
meltje. Hij zee: Hij zee: „oemma boebei
sjoem. A. Woe-ik heb daarveur hoe-ap, oem
ma boedelboer. Nie zo'nen barren honger
hoe-ap, oebeldeboebel, kroebeleboetsj. A. Wat
ik heb al v(jf soeskes-mee-kèès gebroekt koe-
keloe oemela oemela. A. Gebruikt in 't sterf
huiwie van jullie zit 'r op m'nen bol
hoed, sloebers?!"
„Ikke niet," zoo ontkenden vier onschul
dige bloeien in spreekkoor.
,,'t Is dik in orde, Josefus," suste den
Blaauwe: „oew hoeike is bij ons Moeder."
,Mot ik dan mee den hoogen hoed naar
't Gerecht?" vroeg den Joost verontweèrdigd.
„Is is die daar nie mooi genogt veur?"
den Blaauwe.
„Da ga'k mee m'nen blooten kop!"
„Gin gedacht van, Joosje! Dan slaai 'k 'm
liever eerst over oew oogen. 'k Zal de helft
van onze Directie 'n kouw laten pakken...!!
't Vriest 'nen steen dik!"
Zoo, amico, kwamen we, op 'nen hardkou-
wen middag mee z'n gezes9en bij 't trimme
naal. Stonden we, op 'nen zwarten, keiharden
sneeuwhoop te wochten, op den hooggehoei-
den Joost, die 't gevurlakte wageltje eerst
moest afsluiten veur we naar binnen gongen,
deur 't sierijzeren hekwerk. Daar wierd efkes
gezwegen. Hoe is dat, niewaar, als ge 't
Voorgeborchkte des Rechts binnenkomt.
We wisten den weg. Den Jaan en den Tiest
waren hier welbekend enne... nou, we zijn
daar meer gewist mee de eigenste propclub.
Toen den Jaan, nog veldwachter, onzen aan
klager was. Misschien herinnerde oew eigen
nog...? Da's alweer 'n Jaar of vier gelejen,
omtrent. Maar wij hebben er aity nog leutige
herindering aan!
Boven, op c'en langen corridor, moesten we
ons dagvèèrdings toonen aan 'n heerschap,
dat zoo kras optrad, dat den Blaauwe 'm
aansprak als: „meneer d'n president". En
en Blaauwe dee dat zoo gretig, dat dieën kae-
rel maar gaau zee: „ik... eh... ik ben wel
nie den president hier, maar... 'eh... den por
tier... toch."
„Nimmeniekwaiyk, edelachtbare," zee den
Tiest gedwee: „maarreallee, ik docht,-
gij waart den president maar, ee?"
,,'t Is lekker werm, ier bij moeder Justitia",
vonden den Fielp. „En has me lank motten
wochten... kek 'ns jongens!" Toen brocht ie
'nen stok kaarten te veurschijn uit z|jnen
broekzak. „Da's bestig", zee den Blaauwe: „en
dan speulen we uit den pot, uit den Joost zijn
kachelpijp, hebben we nog gemaak van dat
ding".
„Da gereedschap mot langer mee", zee den
Joost: „ge bl|jft er af!" En gedecideerd zette-
n-ie den hoogen z|jen op.
Zoo kwamen we in de getuigenkamer, waar
ons 'n verrassing wachtte! Breeduit, wippend
mee z|jnen Ijzerdraadsnor, norsch zat daar
werendig den Zeeleeuw al. Mee z'nen advocaat.
„Kekkek", groette den Blaauwe vrindelijk:
„daar hebben we de concurrentie ook! Stille-
kes ee, heeren, nou mee da Vastent|j
Maar de concurrentie zweeg. Den advocaat
snoot z'n neus, den Zeeleeuw wipsnorde. En
dee 'nen knoop los van z'nen pels.
„En, Brigges", vroeg den Blaauwe toen aan
den maréchaussee, die hier den dienst had
veur den Rechter-Commiasaris: „is dieën N.N.
er ook al?"
„N.N....?" vroeg de berenmuts koud en
stroef.
„Ja N.N. Kek, hier op m'n dagveerdir.g
staat, da'k getuigen mot teugen zekeren N.N.
Teugen 'nen Nico Nootenboom of zoo iets?"
„N.N. wil zeggen: „teugen onbekende(n)"f
lee de berenmuts uit.
„Oh", zee den Triest peinzend en vriende
lijk: „ik mot dus, om zoo te zeggen, getuigen
teugen 't Manneke-in-e-maan?"
„Ge zult 't zelf beter weten dan ik", zee
de b.m.
„En óf!" riep den Zeeleeuw.
„Min", zee den Blaauwe verschrikt: „lot
dieën snór nie zoo titsen! As ie dalijk van oew
gezicht springt, zitte veur schandial".
Den Joost, altij nog 'n bietje respect veur
zijnen ouwen patroon, hield z'nen hoogen hoed
veur z'n bakkes en stond zoo, in 'n hoekske,
stillekes te schokken. Den advocaat gong van
schrikt heel rechtop zitten en begost na 'n
oogenblikske, heel benaauwd en mooi regel
matig te hikken, 't Manneke zag spierwit en
zwitte op z'n hooge, smalle veurhoofd. De
dunne horkes langs de slapen piekten uit.
Den Fielp, die dalijk in 't midden van de
kale kamer was gaan zitten, bij de tafel, zat
z'nen stok kaarten te kneejen. En lachte, op
zijn manier. Da's net of er 'nen boerenwagel
over de keiën hobbelt: „hóhóhóhó". Hij lacht
om zoo te zeggen uit de kelders van zijnen
buik.
Den Jaan klom in z'nen eigen snor. Hij
gong op z'n teenen staan, pakte de snorre-
punten mee twee handen vast, bekeek 't pla
fond en koerde deur z'n neus.
Den Joep dee zijnen broeksband los en lach
te zoo royaal of ie er veur betaald had, of
ie in de komedie zat.
Ik gong naar 't ende van den gang, deurke
„mannen". Hield me daarbinnen vast aan de
waterkraan en aan den knop van de deur en
telkens zag ik, sjuust of 't 'n vleermuis was,
dieën snor van den Zeeleeuw deur de getui
genkamer fladderen, nagekeken deur 't ont
stelde, erg eh bloote gezicht van den
rozen Worstko'ning. Wa'k daar heb uitge
staan...! De scherpe lucht kroop in m'n keel!
De berenmuts zee: „...eh... hihoha... eh...
de, de... didoda... de... eh... hee... hihaheeren"
„Kikakolonel", zee den Blaauwe!
Amico, 't wierd hier 'n „Gouwen Koeike",
dat 't 'n lust was. Jammer dat 't beestje droog
stond!
Als ik verom kwam was de concurrentie
binnen, b|j den Rechter van Instructie. Nou,
dat duurder lang. 'n Uur zekers!
Wjj gongen dus proppen: den Blaauwe, den
Joost, den Fielp en den Jaan. Ik of den Joep
zouwen invallen als een van de maats wierd
binnengeroepen. Den Joost schutterde mee zij
nen hoed. Was bang, dat er iets aankomen
zou. Dus den Blaauwe nam 'm de kachelpijp
af en zette 'n eiges op. „Want 't tocht hier
zoo in m'nen nek", zee-t-ie: „Brigges, jonk,
wat gif de gij 'n kou af!"
Nou heeft den Blaauwe 'n kleine maat kop-
ke. Ge snapt nie, dat daarin zooveul plek veur
leut is, veur geest. Dus den hoed zakte over
z'n ooren, tot op den kraag van z'nen jas en
hij loekte nèt de weareld in, mee z'n lichte
duivenoogskes onder dieën hoedrand uit, als
'nen mol na den winterslaap.
Den Fielp vergooide 'n kaart. Janus was
z|jnen maat, dus die „nam" zoo iets nie. Ve
terde den Fielp uit, zooals alleen 'nen veld
wachter... mee pensioen...! 'n Raadslid op z'n
nommer kan drukken.
Den maréchaussee zee:
Dan den Fielp mee den vuist op tafel bleirde
daar gèèf overhenen, of ie heel 't volk van
Ulvenhout toesprak.
Den maréchaussee zee toen:
Toen dee den Joost er ook 'n woordje bij en
den Blaauwe sloeg met twee vuisten op tafel.
Den maréchaussee merkte op:
Den Joep gaf ook z'n indrukken ten be9te.
Moest dus over 't heele gezelschap henen
kwèken! En dat lukte 'm!
Den maréchaussee vond:
Toen kwam 'n menirke uit e kamer naastaan
'ns poolshoogte nemen. En vroeg:
Waarop de berenmuts antwoordde:
„Nooit, nóóit leerde gij kaartspeulen!"
riep den Jaan.
„En gij gaat nooit meer mee ons naar 't
trimmenaal!" kwekte den Fielp!
„Zoo?! Mokte g|j uit, of ik gedagvèèrd
wordt, Edelachtbare Leer liever degelijk
proppen. Veur de rest zullen die gladdekkers
hier wel zurgen!"
Toen sprong 't meneerke op 'nen stoel,
zwaaiend mee z'n ermen.
En den Blaauwe, nog steeds onder den
wijen hoogen hoed. riep: „stilte jongens! We
krijgen dooi! Kek, daar is 't weermanneke!"
Toen wierd 't gezelschap efkes stil, keek
verrast naar 't „weermanneke", dat ze daar
nog nie hadden gezien!
„Waar kom dó vandaan?" mompelde den
Fielp, of ie 'n vrimd insect zag.
„Hè£, meneer", vroeg den Blaauwe: „toe,
da mópke van den kiekakkapitein, dan doen
wij 't refreintje mee, ee? Jongens?!"
Toen sprak 't meneerke en 't zee: „ik
benn de Rechter-Commiasaris! Wat
bet eekent die hurrie hierr. Je bent hier
in 't Gerréchtsgebouw...!"
„Kek 'ns, meneer de Rechtbank", zee den
Blaauwe: „den Fielp had 'n klein klavertje
motten bijspeulen en nou gaat ie, die pekmuts,
'nen vrijen slag van z'nen maat afsiujen. En
da waren wij nou uit 't weergaren aan 't ha
len, ziede, meneer".
„Ik ben anders niet... het weermannetje",
zee den R.C. „Ik ben de Rechter van Instruc
tie, begrepe?!" Toen klom ie van den stoel.
„Ik ben den Directeur van de Worstfabriek
„De Samenwerking", zee den Tiest. H|j lichtte
den hoogen hoed: „aangenaam, meneer de
Rechtbank".
Gelukkig, amico, had de R.C. „oog" veur den
toestand. Och, misschien was ie wel jarig
dieën dag. Rechters z|jn ook menschen, ee?
En als ik 'm later, in 't stil verhoor de zaak
moest klèèren, 'm duidelijk mokte dat d'n
Zeeleeuw veul meer p|jn had aan de concur
rentie, dan aan dieën klap, dien ie beweerde
in 't donker te hebben gekregen, dan was
Z.E.A., nadat ie eigens de „nachtploeg" aan
'n „rustig" spulleke kaart had bezig ezien,
veul duidelijk.
En we kregen allemaal twee kwartjes ge-
tuigegeld.
Als ik oe nou ook nog moest vertellen hoe
we ie opgesnoept hebben, dan was ik nou pas
op de helft, maar... leut hebben we g'had.
Den Blaauwe heeft 't goed veurspeld: aan
dat verkensschavot zit nog 'nen bonk plazier
vast. En dót verkoopen aan den Zeeleeuw...?!
Veur die kaart passen wrjj.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als alt|j gin horke minder van oewen
t.a.v.
DRÊ.
ZONDAG 18 FEBRUARI 1940.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VPRO. 5.30 VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuurtje.
9.30 Orgel en zang.
9.40 Causerie: „Van Staat en Maatschappij".
9.59 Berichten
10.00 Zondagsschool.
10.30 Hervormde Kerkdienst.
12.00 Cyclus „Onze Weermacht".
12.25 AVRO-Amusementsorkest en solist.
(12.451.00 Berichten ANP en gramofoon
muziek).
1.30 Causerie: „De gesproken mailbrief".
1.50 Gramofoonmuziek.
I.55 Declamatie.
2.00 Boekenhalfuur.
2.30 Concertgebouw-orkest en soliste. (Ca.
3.15 Filmpraatje).
4.35 Mondaccordeonvereeniging „Oost-Indië".
4.55 Eventueel Sportnieuws ANP.
5.00 Gesprekken met luisteraars.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Bravour en Charme.
6.30 Sportpraatje.
6.45 Sportnieuws ANP, gramofoonmuziek
7.00 VARA-Kalender.
7.03 Schuldig of onschuldig?
7.28 Rosian-orkest.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Verkorte operette „Boccaccio".
9.15 Hersengymnastiek.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.15 Radiotooneel.
10.30 Puszta-orkest.
II.00 Berichten ANP.
11.10 AVRO-Dansorkest.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum II. 301,5 m.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.00 NCRV. 7.45—
11.15 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
11.15 Gramofoonmuziek.
12.15 Causerie: „Lezen onze boeren en tuin
ders wel?"
George vertelt mij, Jij te hulp bent ge
komen in onaangename zaak. Is z|jn
eigenaardig verhaal waar? Kan in tele
gram niet uitvoeriger zijn. Betreft het
voorval in Seamore Place. Houd het voor
een verzinsel. Verzoeke telegrafisch ant
woord. Anna.
Toen het telegram weg was, had ze rust
noch duur en het leek haar wel een eeuw te
duren eer het antwoord kwam. Toen het er
eindelijk was, opende ze de enveloppe met
bevende vingers; wat z|j las was weinig in
staat om haar gerust te stellen.
Verhaal Is waar. Maar een grap, zoo
als George wel verteld zal hebben. Maak
je niet bezorgd. Uitstekend z|jn moeder
te vertrouwen, maar was beter geweest
als hij gezwegen had. Hij moet onafhan
kelijker worden. Alfred.
Dus het was waar. De woorden „maar een
grap" brachten geen troost. George had haar
verteld, dat h|j het zoo aan zfln oom voor
gesteld had. De laatste zin trof haar echter
als een scherpe pijl. „H|j moest onafhankelijk
worden!" Dat was hij al méér dan haar lief
was en 't had hem rechtstreeks in de armen
van een gewetenlooze misdadigster gevoerd.
Lang was ze in tweestrijd wat ze doen
moest, maar eindelijk had ze haar besluit ge
nomen. Ze liet de auto voorkomen en liet zich
naar de lunchroom van juffrouw Watt in
High Street lijden. Toen de wagen voor de
banketbakkerij stopte, zei ze den chauffeur,
dat hij moest aanbellen en vragen of juf
frouw Turner haar ontvangen kon.
Het dienstmeisje, dat h|j opengedaan kwam
Lilian de boodschap brengen.
Zeg aan mevrouw Hemmings, zei Lilian
na even nagedacht te hebben dat ik het
beter vind om op het oogenblik niet met haar
te praten.
Toen dit antwoord aan de bezoekster was
overgebracht, haalde ze haar visiteboekje te
voorschijn en schreef met bevende vingers op
het kaartje: „Een moeder vraagt om een
onderhoud".
Toen Lilian het kaartje zag, voelde zij dat
ze, hoe onaangenaam het ook was, een onder
houd niet kon vermijden. Ze ging naar de
zitkamer om mevrouw Hemmings te ontvan
gen en toen deze binnenkwam, bleek en met
onzekere bewegingen, voelde Lilian een diep
medelijden met haar opkomen.
U ziet er vermoeid uit, mevrouw Hem-
niiügs, zei ze; ik hoop niet dat u ziek
bent, gaat u zitten.
De bezoekster liet zich zwaar in 'n stoel
neervallen.
Ik heb u gevraagd om mij te ontvan
gen, juffrouw Turner, omdat ik een groot
verdriet heb. Ik hoef zeker niet uit te leggen
wat het is.
Ik vermoed dat uw verdriet in verband
staat met uw zoon.
Ja; het verbaast me niet, dat u dat ver
moedt. Het betreft mijn zoon en z|jn ver
houding tot u.
Lilian kreeg een kleur.
Ik ben er m|j niet van bewust, dat z|jn
verhouding tot m|j u maar de minste onge
rustheid heeft te bezorgen.
Mijn zoon heeft alles bekend.
Bekend? Ik begrijp niet wat u bedoelt.
Ik weet alles.
Misschien wilt u dan ook wel zoo vrien
delijk zijn om mij op de hoogte te brengen!
Ik had gehoopt dat u zoudt inzien hoe
nutteloos het is. om uw rol vol te houden.
Ons gesprek had korter kunnen z|jn. Vol
komen openhartigheid
Is juist wat ik wensch, viel Lilian haar
scherp in de rede. Zoudt u mij willen zeggen,
waaraan ik de eer van uw bezoek te danken
heb?
Mevrouw Hemmings beheerschte zich.
Goed; ik zal u vertellen waarom ik ge
komen ben. Gisteravond ontdekte ik in de
slaapkamer van mijn zoon den vermisten
diadeem van lady Harlsmore. Hij lag in de
zelfde doos, die ik in zijn handen gezien heb,
onmiddellijk na z|jn onderhoud met u.
Ja, zei Lilian, ik heb die aan zijn hoede
toevertrouwd.
Dus dat geeft u toch toe. U begint dus
al in te zien dat uitvluchten geen doel
hebben.
Ga voort met uw verhaal, zei Lilian.
Misschien wilt u er om denken, dat mijn t|jd
en mijn geduld allebei beperkt z|jn.
Geen van beide zal ik lang ln beslag
nemen. Nadat ik dit ontdekt had, heb ik
natuurlijk om een verklaring gevraagd, die
echter achterwege bleef. Ik deelde daarop
m|jn zoon mijn besluit mede, den diadeem
aan de politie te overhandigen en die bedrei
ging was voldoende om hem aan het spreken
te krijgen. M|jn zoon smeekte m|j dit niet te
doen en gaf als reden op, dat hij u wilde be
schermen.
Uw zoon heeft een goed hart, zei Lilian.
ondanks zichzelf getroffen door deze laatste
rnedpdeeling van mevrouw Hemmings.
Ik meende, vervolgde mevrouw Hem-
'Rs dat ik met mijn vrouwelijk instinct
tot op den bodem van deze duistere zaak
doorgedrongen was. Maar ik had mij leelijk
vergist! Ik dacht, dat u en uw medeplichtigen
vreezend, dat u spoedig ontdekt zoudt wor
den gepoogd hadden mn|j onschuldigen zoon
b|j de zaak te betrekken, terwille van de be-
12.35 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP.
1.00 Boekbespreking.
I.20 Gramofoonmuziek.
2.00 Vraag en aanbod.
2.45 Gramofoonmuziek.
3.00 Het Calvet kwartet en gramofoonmuziek
4.30 Ziekenalfuurtje.
4.55 Gramofoonmuziek.
5.00 Gereformeerde kerkdienst. Hierna: Ge.
wijde muziek (gr.pl.),
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 „Boris Godounow", opera. (Ca. 9.30 Reis-
verteling)
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II,0011.15 Esperanto-nieuws.
MAANDAG 19 FEBRUARI 1940.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
Algemeen Programma, verzorgd door d«
AVRO.
8.00 Berichten ANP.
8.10 Gramofoonmuziek.
8.30 Orgelspel.
8.50 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Voor de vrouw.
10.35 Ensemble Rentmeester.
11.00 Causerie: „Zijlichten".
11.10 Ensemble Rentmeester en gramofoon»
muziek.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek,
1.00 AVRO-Amusementsorkest.
I.45 Lyra-trio.
2.30 Omroeporkest en solist. (Ca. 3.20 Cau»
serie „Oog en oor").
4.30 Disco-causerie.
5.30 S.ecco en zijn ensemble.
6.15 AVRO-Amusementsorkest, solisten ej
een klein koor.
6.45 Gramofoonmuziek.
7.00 AVRO-Dansorkest.
7.30 Friesche lezing.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Concertgebouworkest.
9.15 Radiotooneel.
9.45 De Twillight Serenaders en solist.
10.30 Gramofoonmuziek.
II.00 Berichten ANP.
11.10 Alfredo Spezzialetti en zijn ensemble.
11.3512.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum H. 301,5 m
NCRV-uitzending.
8.00 Berichten ANP.
8.05 Schriftlezing en meditatie.
8.20 Gramofoonmuziek. (9.30—9.45 Geluk»
wenschen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek. (12.0012.15 Ber,
Om 12.30 Ber. ANP.).
12.40 Ensemble „Zingaresca" en gramofoon
muziek.
2.00 Voor de scholen.
2.35 Gramofoonmuizek.
3.00 Voor de vrouwen.
3.303.55 Gramofoonmuziek.
4.00 Bijbellezing.
5.00 Gramofoonmuziek.
5.15 Voor de kinderen.
8.15 Gramofoonmuziek.
6.30 Vragenuurtje. (7.00—7.15 Berichten).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-berichten,
8.15 Gramofooqnmuziek.
8.45 Lezing „Wat de Bijbel zelf zegt".
9.15 NCR V-orkest en solist. (10.00io.30 Be
richten ANP, actueel halfuur).
11.15 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
„Och, waren alle menichen wijs.."
(Dat ii heelemaal niet noodig, als
ze achter het stuur maar 'n klein
beetje beter wilden opletten, dae
konden we al héél tevreden rijn 0
scherming die zjjn hooggeplaatste familie
leden voor u zouden vormen. Zoo stelde ik mjj
den gang van zaken voor, maar het bleek,
dat ik ongelijk had.
Ja, volkomen ongelijk.
Ik bleef bij m|jn besluit naar de politie
te gaan. Hij smeekte mij medelijden te heb
ben, omdat u er in geslaagd bent zijn ge
negenheid te winnen. Maar dat maakte me
juist nog onverzettelijker.
Dat begrijp ik, merkte Lilian op.
En toenen toenkwam de af
schuwelijke waarheid voor den dag.
Lilian ging rechter zitten. Vertelt u mjj
die afschuwelijke waarheid alstublieft, vroeg
ze.
H|j bekende me, dat h|j behoorde tot
uw bende.
Eerst kon ik het niet gelooven, maar
hjj gaf bewijzen. Hij vertelde mij dat hjj bjj
zjjn eerste inbraakpoging gearresteerd werd
in een huis op Seamore Place en alleen de
invloed van zijn oom den minister heeft hem
uit een vreeselijke situatie kunnen redden.
Weet u, waarom hij dat verteld heeft?
Alleen maar om mij te beschermen! Dat is
nobel van hem!
Ja, nobel is hrj, nobeler dan de door-
tiapte misdadigers, die zoo'n onschuldigen
jongen hun gevaarlijk werk laten opknappen.
Lilian s gezicht had een opgewekte uit
drukking. Ik zou het nooit van hém ge
loofd hebben, mevrouw Hemmings; u geeft
me een hoog denkbeeld van het karakter van
uw zoon.
lof strekt hem anders niet tot eer,
klonk het smalend.
Het moet wel echte liefde zjjn dat hij
zooveel op het spel zet, zei Lilian zacht, meer
tot zichzelf dan tot haar bezoekster. Ze
bloosde en een zacht lachje speelde om haar
lippen.
,antw0Ord liefde den mond van
iemand als u is heiligschennis, verklaarde
mevrouw Hemmings minachtend en nu
weet u waarom ik hier gekomen ben. Om u
te waarschuwen dat de dag nabjj is, dat u
en al uw medeplichtigen in de gevangenis
zult worden opgesloten, als
H ,A' 'mj'1 medeplichtigen? En wie z|jn
dat als ik vragen mag?
De meeste leden van uw bende ken ik,
zei mevrouw Hemmings. Een ervan is uw
tante, juffrouw Watt.
Arme tante! Dat zou ik nooit van haar
gedacht hebben.
(Wordt vervolgd.)
