Brabantsche
Rriaf
HeT GeHeim unn
RADIO
van Dré
7 orrance
Esdale
1 programma
De
FEUILLETON
Ulvenhout, 25 April 1940.
Amico,
Ge hebt in langen tijd niks van me ver
nomen over den Vic! En als ik nou over hum
schrijven zaf, dan dan is dat 't slotbedrijf.
Den Vic is vertrokken, 't Boschhuis staat
leeg. En ik kan oe zeggen, da'k er veul weet
van heb. 'Nen goeien vrind, een van de
prachtigste kearels, die 'k ooit teugkwam in
m'n leven, verdween uit m'n gezicht, wijdweg,
wg'd van de ronding van de waereld, aan gin-
nen kant van den versten ender.
Den Vic zit in Amerika...
't Kost nie anders. Enneen dat maakt
eigenlijk z'n vertrek nog triestiger.
Ge wit, verlejen jaar, in de sombere dagen
ran 't Allerzielentij, stierf z'n Lien, 't „ouwe
mevrouwke", lijk ik haar altij noemde.
Slechts korten tijd na moeders thuiskomst
was 't klein gezin bij malkaar. In schoonen,
blanken vrede trokken de jaartijen over 't
boschhuis, waar den Vic schilderde en zong.
Waa Hanneke tuinierde en eigens bloeide lijk
'n welige theeroos, bedaauwd van peerlend
geluk. Waar de eekers over 't rieten dak van
den Vic z'n atelier hipten, waar de hout
duiven koerden in de hooge bronzen beuken,
die hulie machtige kroonen spreiden over den
huize Zonneveld. Waar de boschveugeltjes
paarden en stoeiden, floten en fleemden op de
raamdurpels.
Waar 't altij goed was om te zijn. Ook in
't Najaar, als de beuken huilie bruine blaren
over t' huis strooiden, dat ten leste tot de
knieën in den Herfst zonk. Waarnaar ik, op
den Vic z'nen atelier, als ie daar te tooveren
zat mee de lenige handen op papier of linnen,
uren kijken kost; peinzen naar den ruischen-
den blarenval om 't stille huis, onder dieën
gouwen regen van 't herfstbosch. Uren pein
zen, luisteren naar 't blarengeritsel, dat fluis
terde deur de houten wanden van den Vic
zijnen daglichten studio.
Of in den winter, als ik pijpsmorend met
'm aan de hooge kolomkachel zat, scheme
rend in 't ros gevlam, veilig in de donzen
stilte van 't witte sneeuwbosch, daar schim-
mend deur de beslagen ramen.
,Ja, ik heb veul weet van m'nen witten too-
venèèr, die wegtrok uit ons schoone bos-
schen naar 'n vrimde weareld, die 'k nie ken.
We hebben afscheid genomen, veur goed...!
Hanneke tobde veul, als 't ouwe mevrouw
ke de bosschen uitgedragen was, naar 't kek-
hoveke aan de Mark.
Den Vicge wete 't. 'k Heb oe daar
zoo nou en dan iets over geschreven g'had.
Maar 'nen keer, toen zee-t-ie me: „Dré, Han-
keen moet hier weg! M'n meiske ze
kwijnt dood...! Uren zit zé tegenover Lien 'r
stoel en... en 'k heb gemerkt, zwijgend zit zij
met haar doode moeder te praten.!'t Is
harrd, Dré, 't is verd... hard, maar m'n
meiske móett hier vandaan-. Ze... gaat...
ka...pott!"
Hanneke gong. Den Vic zou den Vic nie
zijn, als zgn besluit ten goeie nie uitgevoerd
wierd, al was veur hum deus afscheid nog 't
zwaarst.
Weer was hij eenzaam in 't boschuis. Mee
zijnen hond, den Herman, met wien ie z'n
brood brak, met wien ie 'n paar keeren per
week, als 't mee alles goed uitkwam, 'n werm
maal gong gebruiken bij Kee, in de „Gouwen
Koel". En hij schilderde deuzen winter de
sneeuwbosschen bij ondergaande zon, zóó
schoon, dat deuze kouwe landschappen, waar
op den vorst te kraken stond, 'nen bloeid-
rooien zonnebol te zinken hong tuaschen de
doóde boomen, den rossen avond leegbloedde
over den witten boschbojem, ik zeg, hg
door: Roy Vickers
9.
„Net als op het tooneel," merkte Gerald
droog op, „weet je wat jij nu moet doen?"
Hg gooide de courant op den grond en ging
zelf in den stoel zitten. Zijn toon veranderde.
„Jullie schijnt nogal goede vrienden te zijn,
Torrance. Geeft hg mij een kans op die baan,
omdat je hem bepraat hebt? Want als hij..."
Hjj hield op en leunde voorover, met zgn
hoofd tuaschen zijn handen. Het was een be
weging, die intense moeheid, verslagenheid
uitdrukte. Toen liet hg zgn handen vallen,
keek naar haar op en lang hielden zijn oogen
de hare vast.
Zjj stond doodstil. Zij had het gevoel of zij
geen adem kon halen.
„Ja," zei hij, alsof hij een vraag beant
woordde, „ik heb een reuze stommiteit be
gaan. Ik heb jouw leven en het mijne ver
knoeid. Ik weet nu, dat ik altijd van je heb
gehouden, Torrance, altijd. En ik ben met
Annabelle getrouwd."
„Ja, je bent met Annabelle getrouwd." Zg
moest een oogenblik wachten, voordat zij de
vraag kon stellen: „Waarom ben je met haar
getrouwd?"
Hg bromde boos, ongelukkig.
„Tja, daar is nu geen precies en afgepast
antwoord op te geven. Omdat hg mg dwars
zat, dat ik eeuwig en in alles minder was
dan jij, omdat ik mij daar in Spanje ineens
onafhankelijk voelde en een heelen Piet en
zij daar zoo achtergelaten en klein en een
zaam was. Omdat ik een verschrikkelijke be
hoefte had om op haar te passen. En dat wil
ik nog doen. Maar dat is geen liefde, wel?
Datis geen liefde", herhaalde hij, alsof hij het
feit voor het eerst onder de oogen zag. „Het
is niet hetzelfde, wat ik voor jouw voelde,
Torrance. Dat weet ik nu. Jij was de basis
en de grondslag van mijn leven, jij was mijn
lieveling en mijn kameraad, of jij mij nu
voortsleepte of ik jou..."
„Hou op!" haar stem klonk scherp, ,,'t Is
schilderde de sneeuwbosschen bij onder
gaande zon zóó schoon, dat ge 'r 'nen brok
van in oew keel kreeg. Die schilderijen..., ik
kende-n-er iederen boom, iederen vlonder,
iederen avond, iederen deurkjjk op, En toch...
zo'nen doek, dat was gin landschap! 't Was
veul eerder 'n muziekdrama, geschreven in
kleuren, die gepuurd waren uit den harts
tocht van noemloos verdriet.
Hij vroeg me nooit meer, lijk vroeger mee
blijen; jongensachtigen trots, mijn oordeel.
En... hij stuurde de kunstwerken nie weg
naar Amerika.
Maar den atelier, ge wit, mee dieën levens-
grooten Christus aan 'n kruis van twee on
geschilde zulverberken daar teugen den ge-
beitsten wand, maar den atelier, waar 't ouwe
mevrouwke als levend geschilderd stond op
'nen gedrapeerden sierezel, maar dieën atelier
kwam vol te staan mee de schilderijen, waar
op de zon te zinken hong, achter 't winter-
sche hout van 't doode bosch, dat kraakte van
den vorst, waarin 'n eenzaamheid geschilderd
stond zoo strak, zoo star als den dood eigens.
Wij spraken samen nie meer over zijn
werk. Eenen keer kost ik 't nie bij me hou
wen en zee: „Vic, jonk, ik wist nie dat 't
meuglijk was, maar oew werk is nóg schoon-
der..., 't is... volmokt geworden!"
Toen keek ik eigens ook naar den doek,
dien 'k op 't oog had. Maar gin spierke ver
trok in den triesten kop. Lang peinsde-n-ie
naar de schilderij zwijgend. Bekans onver
schillig. En dan zee-t-ie: „ja, 'k zie er gin
fout in." 'k Was efkes betutterd. Dan: „Zie-
de de 'r dan eigens de pracht nie van? Vic!"
Toen antwoordde-n-ie „en Hanneke Dré,
dat zal je plezier doen, Hanneke gaat trou
wen."
Da's 't ennigste, amico, deur ons gespro
ken over den heelen oogst van kunstarbeid,
deur hum in den langen, eenzamen winter
vergaard...! En als ik nou vertel, hoe we
vroeger, soms 'nen gosganschelijken avond
zaten te kawaauwelen over éen doekske, ja,
over éenen boom, waarop wat zonnevlekken
spulden, dan verstade wel hoeveul uren wij
samen hebben zitten zwijgen in den stillen
atelier. Soms wel, tot ie volstond mee de
zwarte schaduwstreepen van de boomen
rondom, als 'n witte wintermaan te glanzen
hong boven 't bosch.
Hanneke is getrouwd, ja.
Neeë, da's toch nie zoo onverwacht, als gij
nog efkes denken zou.
't Is sjuust twee jaren gelejen nou, da'k
oe al schreef over dieën Dr. van Dalen, Lee-
raar in de Wiskunde, op dezelfde school, waar
Hanneke Zonneveld geplotst stond als Dra.
Engelsch.
Sjuust ja, dieën eigensten Van Dalen, die
vroeger zeeofficier was gewist. Van wien
Hanneke toen schreef: „Zeg, er is hier 'n
nieuwe leeraar wiskunde gekomen, vlot type,
gewezen zeeofficier. Als mgn lesuur volgt
op 't zijne, kan ik met de klas niets beginn«i.
Het jonge goedje dwéépt met dezen 27-jari-
gen schoolfrik, wien echter de zeewind nog
in c'e blonde kuif zit." En zoo* wger.
't Was teugen Paschen, toen ze dat schreef.
Op 'nen oogenblik ook, dat 't kadeeke ver
gong in heimwee. In verlangen naar heur
moeder, die al zooveul jaren weg was en nóu
ziek lag in 'n hospitaal in Boston. In Amerika.
Ik wist dat beter, dan den Vic. Want Han
neke had mij voluit heur verdriet geschreven.
Heur Vader schreef ze enkel over, zooals den
Vic 't noemde, die „Zeewindindeblondekuif".
En hij was daar niet heelegaar content mee...!
Ik liet 'm den brief van Hanneke lezen... Over
...heur moeder. En raaide 'm: „haal 't spek bij
dieën kater zooiank weg dan. Jouw meiske
verzuipt in heimwee en ik hoop, dat dieën Van
Dalen nou nie mee heur spuit! Ga naar Han
neke toe, Vic, leg duuzend gulden op tafel en
lot heur mee den Paaschvacantie naar Amerika
gaan."
Ge wit, amico, het wger verloop...! Dus
daar gin woorden meer over. Alleen dit: Han
neke is al sinds ennigte weken nou: „Mevrouw
Van Dalen". En diepin, begrijpelijk ook, was
den Vic veul blij mee deuzen stap van „zijn
meiske".
Den Vic en ik we zijn samen naar Zwolle
gegaan, op den trouwdag, allebei gewapend
mee onzen meerschuimert, die we van haar
i gekregen hadden indertijd. Den mijnen brocht
ze mee heelegaar uit Amerika! En als we
samen verom reisden naar Ulvenhout, dan
zee den Vic: „Dré. dit was 'n goeie dag. 'k Zal
eiken avond bidden voor 't geluk van m'n
meiske, meer zorgen -heb ik nou nie meer."
'Nen drogen snik snokte deur z'n keel, hij
zette den breedgeranden flambard diep in
d'oogen, zuchtte, gong mee toeë oogen zitten
in den hoek van 't coupeeke, de beenen ge
strekt, de armen gevouwen veur de borst.
Eenen brok rust.
Als ik na 'n kwartier 'ns over m'n krant
naar 'm keek, dan zat ik nog sjuust zoo,
maar me dunkt ik zag 'n traan peerlen op
zijnen mouw.
Ik begreep: deuzen mensch was op den
oogenblik 'nen gelukkigen mensch, maar
toch...! Och, geluk...! 't Is 'n gek iets. 't Is
als 'nen edelsteen. Er zitten zooveul kantjes
en vlakskes aan. 't Eene lijkt zwart, 'n ander
diepblauw, 't derde lijkt 'n zonneke wel! En
't geheel? Is 'nen gekristaliseerden kaleidos-
coop van donkere en lichte glanzings, die
pieken in oew oogen en soms in oew hart...!
In den Bosch stapten we over. Ijsbeerden
over de donkere, stille statie, waar 'nen en
kele reiziger, hoog in den kraag, geeuwend
stond te snaren in den eindeloozen tunnel van
den donkeren nacht, naar den trein die ko
men moest.
„Ja," zee toen den Vic ineens. „Ja."
Toen bleef ie staan. Zag mij efkens aan
mee moeie oogen, troebeler nog dan anders.
Langs zijnen mond bewoog 'n zenuwtrekske.
„Eh... Dré...!"
„Is er iets, Vic?"
Toen trok ie aan den rever van m'nen bon-
kert, knikte: „Ja, Dré..., daar is iets...!" Hg
kneep z'n oogen wat spottend dicht, rekte
zijnen mond. „Je zult even raar opkijken,
Dré...!"
„Allee. Vic, ik... ik begrijp oe nie!"
„Dré, ik ben op 'n leeftgd, dat... wel dat
men z'n schaapjes op 't droge moet hebben...!
Ik knikte. Lachte 'n bietje. Daarover was
toch ginnen zurg! Veur den Vic niet, veur
mij nie.
Hij liet m'nen jas los, keek me vandaag
veur 't eerst lachend aan en zee, mee veul
plazier: „en ik ben nou zoo arm als de luizen
man!"
'k Stond even beteuterd. Sprakeloos. Dan:
„eh... Vic... kearel..., da's nie waar!"
Hij knikte leutig.
„Ge... gij... ge hebt mee de duuzendjes ge-
góóid. Veur... veur Lien, veur Hanneke.,., ge
gong naar Amerika als 'n ander op 'n fiets-
toerke, ge...? Dat kan nie zgn, kearel!"
„Dré, Lien heeft me duuzenden gekost!
Goddankk! Ik had 't en ze is verpleegd, ge
holpen, verzorgd als... als 'n vorstinn!"
Hij bleirde dat woord over lt leege perron.
„Ik heb ons huis ingericht voor mijn Lien en
mijn Hanneke zoo goed als mogelijk wass!
Goddankk!! Ik heb m'n zoon uit de West
laten komen voor 't geluk van Lieneke", (hier
wierd z'n stem heesch) „van Hanneke, m'n
jongen en mezelf. Die dagen, Dré, ze wa
ren..." twee tranen biggelden royaal over
z'nen fanatieken kop: „ze waren... on-be-
taall-baarrü Goddankk, ik kón betalen!
In bijna 'n jaar heb ik niets meer verkocht!"
„Waarom nie; Vic?"
„Denk je, dat'ik... ('nen barren vloek) m'n
werk laat torrpedeeren doorr den eenn of
anderenn oorrlogsidioot! (Dit is ennigste
deur hum ooit over 't wearelddrama gespro
ken). „Daarbij ...ik weet niet... óf ik m'n
laatste werk verkoop...!"
Toen hield ie even op mee spreken. Be-
gost weer te ijsbeeren deur den killen donker
van deuzen nacht-statie. Ik zag witte krullen
beven op den jaskraag.
Plotseling bleef ie weer staan. „Hannekes
trouwpartij, inrichting, uitzet, bruidschatt...,
dénk je, dat 'n dochter van Victorr Zonne
veld... zonder bruidsschatt trouwt?!" Han
nekes trouwpartij heeft mij de rest gekostt van
m'n bezitt...! Goddankk, nogeensü Ik ben...
alles... kwijt, Dré! Alles!!"... (Den statiechef
kwam 'ns kijken). „Nou wéét ik tenminste,
élles te hebben gedaan, wat gedaan kón, wat
gedaan móest worden!" Dan zacht daarachter,
spottend mee z'n eigen: „maarikbenzoo
arm—alsdeluizen, nou." Dan: „als...
de... luizen...!!" Dit daverde-n-ie deur den
nacht en daarachter begost ie te lachen, te
ZONDAG 28 APRIL 1940.
Hilversum I. 18*5 en 414.4 m.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. 12.15 KRO. o-OO
NCRV. 7.4511.15 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gewgde muziek (gr.pl.).
9.50 Nederl. Herv. kerkdienst. Hierna orgel
concert.
12.15 Lezing „Wij bezoeken den geeste.gken
Vader der herleving van het ambacht: Ar
chitect Valk".
12.35 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP.
1.00 Boekbespreking.
1.20 KRO-melodisten.
2.00 Vraag en antwoord.
2.45 Zangkoor van het Sint-Ignatius-college
te Amsterdam en gramofoonmuziek.
3.40 KRO-kamerorkest en soliste.
4.-30 Ziekenhalfuur.
4.555.00 en 5.05 Gramofoonmuziek.
5.20 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna ge
wijde muziek (gr.pl.)
7.45 Berichten
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Voor militairen.
8.45 Gramofoonmuziek.
9.30 Radio-Almanak 1940,
10.20 Gramofoonmuzeik.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
U.0011.15 Esperantonieuws.
Hilversum H. 801.5 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.0012.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.59 Berichten.
10.00 Zondagsschool.
10.30 Nederl. Herv. kerkdienst.
12.00 Cyclus „Onze Weermacht".
12.25 AVRO-amusementsorkest en soliste,
(12.451.00 Berichten ANP en gr.muz.).
1.30 Causerie „De gesproken mailbrief".
1.50 Gramofoonmuziek.
1.55 Declamatie.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Omroeporkest en solist.
3.30 Filmrubriek.
3.55 Gramofoonmuziek met verbindende tekst
4.25 AVRO-dansorkest.
4.55 Sportnieuws ANP.
5.00 Viool en piano.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Bravour en charme.
6.30 Sportpraatje.
6.45 Sportnieuws ANP, gramofoonmuziek.
7.00 VARA-kalender.
7.05 Schuldig of onschuldig?
7.30 Rosian-orkest en solist.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8 20 Concertgebouw-orkest, solist en Toon
kunstkoor Amsterdam.
9,00 Radiotooneel met muziek.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.10 AVRO-radiomaandblad.
11.00 Berichten ANP-
1110 Dansmuziek (gr-PU-
1L30—12 00 AVRO-dansorkest.
MAANDAG 29 APRIL 1940
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
N'CRV-ultzending.
8.00 Berichten ANP.
o*» Schriftlezing, meditatie.
8 20 Gramofoonmuziek (9.30—9.45 gelukw.).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
U 40 Gramofoonmuziek (12.0012.15 ber.
Om 12.30 berichten ANP),
1 00 Amsterdamsch Salonorkest en gT.muz.
2.00 Voor scholen.
2.35 Amsterdamsch Salonorke^i
3.00 Kookpraatje.
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5,156.15 Voor de kinderen.
6.30 Vragenuurtje (7.007.15 Berichten).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, internationaal overzicht,
herhaling SOS-berichten.
8 25 Koninklijke Militaire kapel (opn.).
9 15 Lezing „Saevis tranquillus in undis".
9.35 Mannenkoor „Die Haghe Sanghers" en
solist, met orgelbegeleiding (opn.).
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Cello, piano en gramofoonmuziek.
11.05 Gramofoonmuziek.
ca. 11.50—12.00 Schriftlezing.
Hilversum II. 801.5 m.
Algemeen Programma, verzorgd door de
AVRO.
8.00 Berirchten ANP.
8.10 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Voor de Vrouw.
10.35 Ensemble Jetty Cantor (11.00—11,10
Causerie „Zijlichten").
11.55 Gevarieerd concert (opn.).
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
1.00 AVRO-amusementsorkest en solist.
I.45 Lyra-trio.
2.30 Omroeporkest en soliste (3.253.45 „Met
oog en oor", causerie).
4.20 Eventueel herdenking v. d. instelling der
Nederlandsche Willemsorde en rede door
H. M. de Koningin.
4.45 Discocauserie.
5.45 Twilight Serenaders.
6.35 AVRO-amusementsorkest, solisten en ge
mengd koor.
7.05 Hedendaagsche Nederlandsche muziek
(met toelichting).
7.40 Causerie over de Belgische Ardennen.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Concertgebouw-orkest.
9.15 Eventueel herhaling van de rede door
H. M. de Koningin.
9.30 Declamatorium met muziek.
10.10 Viool, cello, klarinet, orgel en piano.
II.00. Berichten ANP.
11.10 AVRO-dansorkest.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
lachen... 'k wierd efkes bang veur 'm.
't Wierd weer stil. Nachtstil. Nou en dan
knerste valsch ennigt la wijt van verre ran-
geertreinen.
Wij liepen, liepen, liepen stadig deur den
donker, hier en daar onder 'n wiebelend licht
van de kap.
„En... eh... enn... nou, Vic?"
„En nou, Dré?" vroeg ie spottend. „Nou
ga 'k naar Amerika. Verzenden gaat niet
meer, je wéétt...! En ik moet... haha... ik
moet gaan werken voor 'n onderdak en 'n
korrstt brood voor mezelf en voor Herman!"
Den trein liep binnen. Gelukkig maar. Deus
bericht..., ik was er 'n bietje kapot van.
In den coupé kost ik niks meer vragen. We
waren nie alleen. Maar de gedachten tólden
deur m'nen kop.
Den Vic sliep!
Verlejen week is ie vertrokken. In den
laten namiddag gong ie bg ons weg.
Nóg zie 'k 'm gaan, Z'n korte, pittige sil
houet teugen de rosse avondzon in, die in z'n
witte krullen 'n aureool spon om zijnen kop.
Nog zie 'k 'm gaan. Altij zal ik 'm in 't
vervolg zoo zien. Wegstappend van Ulven
hout, teugen d'avondzon, mee Herman, den
gebrilden boxer, naast 'm.
DOETJE GOED!
te laat om dat alles te bedenken. O, ik wil je
geen verwijt maken, maar als je een fout
gemaakt hebt, dan moeten we elkaar helpen
te doen vergeten, dat wij ooit iets anders
voor elkaar geweest zijn."
Gerald staarde naar den grond.
„Weet je, het klinkt gek, maar op de een
of andere manier ben jg veel jonger dan
Annabelle," zei hij, „ik ken niemand, die zoo
onschuldig is als zij, zoo teer en vol vertrou
wen en zoo'toegeeflijk. Zij heeft bijvoorbeeld
geen idee over over ons. Maar toch weet
ik, dat zij in haar emoties anders is dan jij.
Als zij wist, dat ik altijd van jou had gehou
den, zou zijn nooit gelooven, dat ik van nu
af aan alleen maar vriendschap voor je zou
kunnen voelen. Zij doet mg dikwijls verbaasd
staan, doordat zij menigmaal... zoo weinig
menschenkennis heeft."
Torrance was opnieuw voor het raam gaan
staan en staarde naar buiten, zonder iets te
zien.
„Wat zou er met haar gebeuren, als zij
alles van ons afwist?"
„Zg zou alle levenslust verliezen, meer
niet." Gerald zei het hard, „ik heb al genoeg
k- 'aad gedaan, Torrance. En die bijzondere
wreedheid kan ik er niet aan toevoegen."
Zij zweeg. Wat kon zij nog meer zeggen?
Wanneer zij gelijk had, wat Annabelle betrof,
zou het zijn alsof zij een bloem vermorzelde.
Wanneer zij geen gelijk had, indien Anna
belle gevaarlijk en vreemd was, iemand die
kon vermoorden, rooven en plannen uitbroe
den
Zij onderdrukte een snik. Wat moest zij
hem zeggen wat mocht zij hem, of aan
wien ook, ooit vertellen dacht zij. Geluk
kigdaar ging de telefoon. Zij liep de kamer
door om te luisteren.
„Hallo? Wie?... O ja, meneer Masister! Ik
verwachte niet... ja zeker. Ik kan dadelijk
komen. U logeert in het Parnassus hotel? Ik
ben binnen een kwartier bij U... De courant
o ja, nu herinner ik het mij! Ja." Zij keek
vaag om zich heen. Ja, daar lag zg op den
grond, de courant die meneer Maasiter op een
zoo welsprekende wijze had achtergelaten.
„Nee, nog niet. Op mijn weg naar u toe zal
ik hem doorkijken. Dag meneer Massiter."
„Is dat die millionair?" vroeg Gerald toen
zg de telefoon ophing. „Ik dacht, dat je niets
meer met hem te maken had?"
„Hg wil mij spreken. Misschien heeft hij
nog meer werk voor mij." Maar in haar hart
wist zg, dat dit niet zoo was.
„Is hij op je verliefd?" vroeg Gerald.
„Waarom zou hij dat zgn? Daar heb ik
nooit eerder aangedacht!" zei Torrance ver
wonderd, „wat vreeselijk als dat waar is
en hij is juist zoo aardig voor mij geweest!"
„Het spijt mij," zei Gerald, het gaat mij nu
niet meer aan. Ik vergat het."
Zij nam zoowel van zijn uitbarsting als van
zijn verontschuldiging geen notitie. Een oogen
blik keken zij elkaar wanhopig aan. Gerald
deed een stap naar haar toe en bleef toen
staan. Met tranen in de oogen draaide zij zich
om. ging naar haar slaapkamer, zette 'en
ho"" -n en verliet haar flat.
HOOFDSTUK XK
Torrance wordt geholpen.
Ofschoon het Parnassus hotel van Engelsch
■taal en beton gebouwd was en het ongetwij
feld midden in de hoofdstad van Engeland
stond, was het toch inhart en nieren Ameri-
kaansch.
Meneer Massiter had hier eenige kamers,
die, tijdens zgn ziekte en herstel, voor hem
gereserveerd waren. De groote zitkamer
vormde een passende omlijsting voor zijn per
soon. Er waren zelfs zooveel verschillende
telefoontoestellen electrische waaiers en ijs-
gekoelde dranken, dat Torrance het gevoel
kreeg, alsof zij zoo een Amerikaansche
film binnenstapte. Zij was heelemaal niet ver
baasd, toen haar gastheer haar hartelijk de
hand schudde en haar enthousiast begroette,
hoewel zij elkaar nog geen half uur geleden
gezien hadden.
„Ik verzocht u hier te komen, juffrouw
Esdale, omdat ik eens met u wilde praten,
zonder gestoord te worden. Heeft u die cou
rant gelezen waarop ik uwaandacht vestigde,
even voor dat ik uw flat verliet?"
„O!" Torrance keek beschaamd naar haar
leege handen, „het spijt mij verschrikkelijk,
meneer Massiter. Ik heb haar laten liggen,
ik vrees dat ik alles heb vergeten, zelfs mgn
beurs. Daarom moest ik den portier vragen,
de taxi te betalen en zei hem, het op uw reke
ning te zetten."
Meneer Massier keek haar bgna goedkeu
rend aan.
„Ik had niet gedacht, dat dat mogelijk was
Ik geloof niet. dat het twee dagen geleden
voorgekomen zou zijn."
„Het spijt mg ontzettend," stamelde Tor
rance, pakte toen op haar oude manier de tele
foon van den haak, „ik zal de courant laten
halen. Mijn dienstmeisje kan haar mil best
even brengen."
„Zoo ben je tenminste mijn volmaakte secre
taresse," zei meneer Massier. Hg nam haar
hand van de telefoon. „Maar dat ls absoluut
niet noodig. Ik neem aan, dat u het omlijnde
artikel hebt gelezen?"
Zoo kwam ie veur enkele jaren ook, in den
Nazomer, mee onderganade zon de „Gouwen"
ingestapt, waar ik zat mee den Fielp...!
Als ie den bocht van den weg om was, dan
dan wist ik mee m'n eigen gin raad.
Thuisblijven...? Neeë, dat gong nie!
Ampart gaan zitten...? Dat gaat niet,
mee Trui ziede...!
Naar de „Gouwen"? Wa'n gedacht.
't Bosch maar in. En toen..., toen mokte-n-
ik 'n fout als ik groot ben.
'k Kwam uit, aan 't verlaten boschhuis.
Daar ga'k veurloopig nie meer naar toe. Als
den Vic me gezien had...!
Kom ik schei er af.
Als ie me 'ns schrijft, hou 'k oe toch op
de hoogte van 'm. Me dunkt, ook oe kan
deuzen witten toovenéér nie koud gebleven
zgn.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altjj gin horke minder van oewen t.a.v.
DRÉ.
„Zelfs dat niet. U zult wel vreeselgk boos
op mg zgn..."
„Integendeel, het is mij een pak van het
hart. Ik had vroeger het gevoel, dat u te vol
maakt was door uw „efficiency," waardoor u
nooit een fout maakte. Nu staan we meer op
gelijken voet... Ik wilde u een verhaaltje ver
tellen, juffrouw Esdale, een verhaaltje
waar romantiek in voorkomt."
Torrance zette haar hoed af, leunde haar
kloppend hoofd tegen den stoelrug en sloot
haar oogen. Zij nam als vanzelfsprekend aan,
dat het verhaal hemzelf betrof. Romantiek?
Zg trachtte zgn leeftijd te raden.
„Jaren geleden, juffrouw Esdale, gingen
twee jonge mannen met dezelfde boot naar
Amerika. Laten we den eenen Jan en den an
deren Herman noemen."
„Ja?" mompelde Torrance. Herman
Hartland Zij onderdrukte een zucht,
„Jan was student in de geologie. En Her-
man had ook gestudeerd, maar was in de
eerste plaats zakenman. Zij waren nog geen
zes weken in New-York, of Herman had al
een betrekking als handelsreiziger. Hg nam
zich voor, Jan van zijn geld aan de Universi
teit te laten studeeren."
„Beiden waren ze normale jonge kerels. Jan
werd door een vrouw ingepalmd. Iemand van
uw standing, juffrouw Esdale, stelt hier waar
schijnlijk geen belang in, dus laten we het
maar kort maken en zeggen dat hij hoe lan
ger hoe meer in de schuld raakte, totdat hg
op een kwaden dag wat geld meenam, dat men
in het kantoortje van den pedel had laten slin
geren. Hij werd vervolgd en het O.M. kwam
tot de conclusie, dat Jan, doordat hg de Uni
versiteit bestolen had, dit ook zijn vriend Her
man had aangedaan."
„Toen Jan uit de gevangenis kwam, stond
Herman op hem te wachten. Ik kan niet zeg
gen, dat hij zijn vriend dien diefstal geheel
on vergeven, hij kon alleen niet begrijpen, hoe
zr aan het woord diefstal kwamen. Hij nam
maar aan, dat Jan verstrooid was, en alleen
op geologie was ingesteld."
•>Hij gaf Jan dus een nieuwen naam en hielp
hem opnieuw. Na verloop van tgd werd Jan
rofessor. Toen hg zijn eerste salaris kreeg,
gaf Jan de helft van dit bedrag aan Herman.
Herman lachte hem uit, gaf het terug en zö
maakten er op vriendschappelijke manier
ruzie om."
Wordt vervolgd-
