met onderwater-verlichting
Waar negers heerschen
over negers
HeT GeHGim ufln
vuren van Xohp
Ouwehand's Dierenpark
in de vuurlinie
De toestand der
natuurm onumen t en
door tdgar Rice Butroughs
7 orrance
Esdale
Helderheid vaa het water
eerste vereischte
Liberia, land der
geheime vereenigingen
FEUILLETON
ZWEMBASSINS
De nieuwste zwembassins, o.a. die op mo
derne oceaanschepen, worden, zegt de N.R
Crt., onder water verlicht; ook met eenige
op het rijkssportveld te Berlijn was dit het
geval. Over de daarmede opgedane ervarin
gen zijn onlangs gegevens gepubliceerd.
Het watervlak van een zwembassin v
groot 25 X 15 m, de diepte bedroeg 1.8 tot 4.5
m. De 18 lampen onder water elk van 1000
watt zijn voldoende om het watervlak vol
ledig te verlichten. De lichten zijn geplaatst
aan de lange zijden van het bassin op onge
veer 2.20 m. hart op hart, waarbij het midden
van het licht ongeveer 1 m. onder den water
spiegel ligt
De doorzichtigheid van het water is van
overheerschende beteekenis voor het succes
niet de installatie. Alleen water, dat tot op 15
m. doorzichtig is, biedt garantie voor goede
verlichting van het bassin.
De voor studiedoeleinden in Berlijnsche
bassins verrichte proefverlichtingen leidden
in geen enkel geval tot een gunstig resul
taat. Men werkte met te zwakke lampen van
300 en 500 watt en dacht, dat het badwater
doorzichtig genoeg was of wel, dat de door
zichtigheid niet meer te verbeteren viel. Men
zag slechts een nevelachtigen stralenkegel,
die wel voorbijzwemmenden helder bestraal
de, doch op het hen omringende water geen
invloed had. Oorzaak van de mislukking was
naast de kwaliteit van het licht de geringe
doorzichtigheid van het water. In verband
hiermede wordt gewezen op een goede rei
nigingsmethode van het water. Goed badwa
ter moet kleur-, reuk- en smakeloos zijn, hel
der en tot op 5m. doorzichtig, geen huid- of
oogenaantaslende bestanddeelen bevatten en
volkomen bacteriën- en kiemvrij zijn.
Zuiver leidingwater bezit, wanneer het in
groote bassins wordt gelaten, de geringe
doorzichtigheid van nauwelijks 2 m. en
neemt daarbij een groene kleur aan. Eerst
door voortgezet filteren in met luchtdruk"!
spoeling werkende grintfilters wordt langza
merhand een grootere helderheid verkregen,
waarbij de geheele bassininhoud ononder
broken in ten minste acht uren een keer ge
filterd moet worden. Het water is echter ook
na deze behandeling nog vjr verwijderd van
een kristalhelderen toestand. Met toepas
sing van bepaalde metaalzouten, die later
weer worden geneutraliseerd, gelukt het de
in het water verdeelde collodiale stoffen tot
grootere vlokken samen te doen vallen, zoo
dat ze dan door hun grooter volume door
den grintfilter worden opgevangen en zich
afzetten als z.g. filterhuid. Deze filterhuid
vangt nog fijnere elementen op en zoo ver
krijgt men na een behandeling van onge
veer drie dagen een volkomen kleurloos
kristalherder water.
In zulk water kan men op 5 a diepte nog
een speld zien liggen en op 15 m. diepte nog
de 2 mm dikke voegen van de tegels in den
tegenoverliggenden bassinwand. Deze helder
heid maakt het mogelijk fotos onder water
te maken en alle bewegingen van de zwem
mers waar te nemen.
In dusdanig water geplaatste reflectoren
geven een helder verlichtingsbeeld. Een licht
kegel is niet waar te nemen. De stralen, van
de reflectoren snijden elkaar volkomen en
verlichten het water gelijkmatig.
Het is van belang, dat reeds bij het storten
van de betonnen bassinwanden de noodige
gaten worden gespaard en de kabels wordeh
gelegd. De kasten van de onderwaterlampen
moeten door middel van rubberringen met
de waterdichte laag van het bassin zorgvul
dig worden verbonden. De reflectoren wor
den eerst na het voltooien van het bassin,
kort voor 't vullen, ingezet en door rubber-
ringen gesloten. De vrees, dat de lampen te
warm worden is ongegrond, daar ze perma-
I nent door het omringende water worden ge
koeld.
Voor schade aan de gezondheid van de
zwemmers door breuk van een lamp behoeft
evenmin vrees te bestaan.
Driekwart der levend have on
gedeerd.
Het Utr. Nieuwsbl. heeft een onderhoud
gehad met den procuratiehouder van Ouwe
hand's Dierenpark te Rhenen.
Vrijdagmorgen 10 Mei aldus de heer
Mulder, kregen wij van de Nederlandsche
militaire autoriteiten last om de roofdieren
te dooden. Men bood aan dit door militairen
te doen geschieden, doch de heer Ouwehand
nam deze taak liever zelf op zich. Den ge-
heelen middag is hij hiermee bezig geweest,
welk werk, zooals later bleek, onnoodig ge
weest was volgens de Duitsche officieren.
De heer Ouwehand kon het echter niet
over zich verkrijgen om twee jonge ijsbeer-
tjes, een unicum in de wereld, te dooden en
verborg ze veilig achter in den tuin.
In totaal had hij 15 leeuwen, 1 tijger, 2
panters, 4 bruine beren, 2 ijsberen en 1 wolf
afgemaakt. Toen de strijd hier begon, bracht
een groot gedeelte van het personeel zich in
veiligheid, doch met 7 man zijn wij op post
gebleven, waarbij, tusschen het vuren door,
de dieren gevoederd werden.
Wij hadijen een prachtigen schuilkelder
gemaakt, doch deze werd door een officier
gevorderd, daar zijn commandopost hevig
onder vuur genomen was. Het park lag
juist in de uurlinie en Zaterdagmorgen
moesten wij vertrekken.
Dinsdagmorgen konden wij terugkecren
en hoewel de schade ons nog meegevallen
is, schoten den heer Ouwehand en mij de
tranen in de oogen, want de dieren waren
drie dagen zonder eten en drinken geweest.
Slechts bij kleine beetjes hebben wij voed
sel en drinken kunnen geven.
Bij de beschieting bleek het duurste die-
renpaar uit ons park, de twee giraffen, het
leven gelaten te hebben, terwijl verder nog
1 kameel, 2 zeeleeuwen en eenige herten
gedood bl eiken.
We trachten nu de zaak weer op te bou
wen, want drie kwart der levende have is
ongedeerd. Momenteel zijn we met vier man
aan het werk. Het overige personeel is
nog niet teruggekeerd.
We verkeeren echter in zeer groote moei
lijkheden. want ons magazijn, dat drie ver
diepingen hoog met voedsel was opgesla
gen. is verloren gegaan. Er is nu een groot
tekort aan mais, kippenvoer, hooi, visch en
oud brood. Met alle mogelijke middelen
trachten wij te redden wat te redden is,
doch hier kunnen wij niet tegen op. Er
dient hier geholpen te worden, het bestaan
van ons mooie park staat op het spel.
Bezittingen der vereenlglng tot
behoud van natuurmonumenten
ln het algemeen geen schade van
beteekenis opgeloopen.
Het dagelijksch bestuur der vereeniging
tot behoud van natuurmonumenten in Neder
land deelt ons mede, dat de bezittingen der
vereeniging in het algemeen geen schade
van beteekenis hebben opgeloopen. Dit geldt
o.m. voor de uitgestrekte terreinen, die als
recreatiegebied van zoo bijzonder belang
zijn, als de Veluwe zoom met inbegrip van
het landgoed de Imbosch, voor de Wolfhezer
bosschen, voor het Leuvenumsche bosch,
voor het Vennengebied onder Oisterwijk, de
Heiloocr bosschen enz. Alleen de bezitting
onder Loon op Zand en Drunen leed eenig
nadeel, dat evenwel spoedig hersteld kan zijn
Het bestuur der vereeniging voorziet uiter
aard vele moeilijkheden voor het voldoen
aan haar groote geldelijke verplichtingen,
doch zij meent er op te mogen rekenen, dat
heel het Nederlandsche volk zal beseffen hoe
waardevol de bezittingen wan de vereeniging
zijn voor hen, die behoefte hebben aan ont
spanning in de vrije natuur.
TARZAN en de
HOOFDSTAD NAAST HET OERWOUD.
Het eenige land, in Afrika, dat wordt
beheerscht door zijn eigen, zwarte
bewoners, is de Negerrepubliek Li
beria aan de Westzijde van het
donkere werelddeel. Ongetwijfeld is
Liberia heden ten dage een der
merkwaardigste staten op deze aan
merk waard ig h ede n zoo rijke aarde.
doorRoy Viclcers
32.
Wat de menschen van haar zouden zeggen,
gen, kon Torrance niets schelen. Eenerzijds
geloofde zij, dat niemand er ooit iets van
te weten zou komen en toch kwam de scha
duw van Annabelle tusschen hen. Annabelle
had Gerald onvermijdelijk veranderd en ook
zjj was, vanaf het oogenblik dat zij tusschen
de gordijnen op Hilfoot doorgekeken had, niet
meer de dezelfde zelfbewuste, zakelijke
vrouw, die voor elke moeilijkheid een oplos
sing wist. En gedurende de laatste dagen
hadden Gerald en zij elkaar gevonden, doch
hadden geen gelegenheid gehad, elkaar te
leeren verdragen.
's Avonds deed het landelijk hotelletje een
beetje belachelijk aan. Doordat de eetzaal
zoo klein was. werden zij in de gesprekken
van hun tafelburen betrokken en de even
kleine conversatiekamer bood hen evenmin
gelegenheid hieraan te ontsnappen; er stond
namelijk een radiotoestel, dat eveneens in het
café te hooren was.
Geen van beiden dacht er een oogenblik
aan. dat de radio hen zou doen schrikken.
Doch toen dit gebeurde, verraadde geen van
beiden door een blik of beweging hun schrik.
„Wordt vermist; Gerald Saranack, ou,d
acht en twiptig jaar, lang van gestalte,
lichtbruin haar, blauwe oogen, sportief uiter
lijk, licht verbrande gelaatskleur, goede uit-
De republiek was geconstitueerd om te
dienen als bewijs voor de zelfstandigheid
van het zwarte ras; de negers, die overal
op aarde werden geëxploiteerd en onder
drukt, zouden hier een toevluchtsoord vin
den en een modelrijk opbouwen, dat de
bcgeerige, blanke wereld zou laten zien,
hoe zeer ten onrechte men de zwarte broe
ders had beschouwd als wezens van een
lagere ontwikkeling, van een primitieve be
schaving.
Liberia is immers haar oorsprong ver
schuldigd aan het genootschap tot kolonisa
tie van vrije Negers, op 31 December 1816
door Caidwell en Finley te Washington
in Noord-Amerika gesticht. Dc kolonie Li
beria ontwikkelde zich met de hoofdstad
Morrovia voorspoedig. De hoofdstad ontving
dezen naam ter eere van Monroe, die toen
tertijd president der Vereenigde Staten
was. Nadat zij in 1847 ook in Europa tot
een vrije, zelfstandige republiek was ver
klaard, breidde zij haar gebied in 1852
aan den Cassa en in 1857 door de vereeni
ging met. de Negerrepubliek Maryland uit.
De bedoelingen en de optimistische ver
wachting van de stichting liepen echter
eenigszins anders uit Wel bemoeien de
blanken zich niet met de regeering van de
republiek (en dit is ook niet noodig, want
Edwin Barclv, de huidige president is een
uitstekend staatshoofd voor zijn land),
doch de zeer ongunstige financieele toe
stand ervan lokte buitenlandse,he leenin
gen uit. De handel in Liberia is dan ook
vrijwel geheel in handen van de blanken.
De hoofdstad Morrovia hoeft niet veel
onder te doen voor andere groote haven
steden in tropische streken. Groote, ele
gante auto's rijden er door brecde straten,
aan weerszijden waarvan moderne kantoor
gebouwen, mondaine café's, fijne restau
rants of mooie villa's staan. Ook heeft
Moprpvia een radiostation, en door een
onderzeeschs kabel kan men opdrachten
geven aan de New Yorksche beurs; een
luchtlijn verbindt deze Liberiaansche
hoofdstad met Kaapstad.
Doch dit alles vindt men alleen in de
binnenstad van Monrovia, waar men niets
van het oerwoud merkt, dat verder geheel
Liberia beheerscht. In de buitenwijken,
waar de inboorlingen huizen, ziet men er
al iets meer van: met moeite houden de
negers het oerwoud uit hun tuintjes. Een
tuin, die maar enkele dagen verwaarloosd
is, is spoedig niet meer van het bosch te
onderscheidon, zóó weelderig is de vegetatie
hier.
Rijd1! men met de auto nog anderhalf
uur verder, dan zit men midden in het
oerwoud. Het natuurgebied van Liberia is
buitengewoon interessant. De wetenschap
heeft dan ook een bijzondere voorliefde voor
dit land,' in welke geheimzinnige wouden
nog de okapi de door de negers bijna
uitgeroeide giraffesoort rondspookt, de
djverghippopotamus huist, en wonderlijke
werelden van flora en fauna te ontdekken
zijn.
Als men met gidsen en dragers naar de
steppen en oerwouden trekt, dan vindt men
meer eigenaardigheden en negercujtuur dan
aan de kuststreken. Liberia was immers ook
het land der geheime vereenigingen. Door
die vereenigingen werd (en wordt nog eenigs
zins) het geestelijk leven van het volk vol
komen beheerscht en tegen vreemde invloe
it 08.
Het woedende dier rende nog steeds recht
op de groeve aan, terwijl beide vrouwen in
doodsangst gilden. De verschrikte bewakers
de$ olifanten sprongen op zij. Alleen door
middel van luide kreten probeerden ze het
dier tot staan te brengen, doch dit verhoogde
de paniek slechts. „Janette zal worden.
dood!" schreeuwde Perry. Tarzan was al
actie. Terwijl hij naast de dikhuid voortren
de, gelukte het hem met een flinke spron?
vlak voor den draagstoel terecht te komen
Even later zat hf op de brede nek van het
dier. Vreemde woorden, een zacht gefluit
It
u 5 .V. j|
Jj- l
kwam over zijn lippen. De kalmerende woor
den van den koning der jungle misten hun
uitwerking niet. Het woedende dier werd
rustiger. Het keerde zich van de ingeslagen
richting af en bleef staan. „Je hebt mijn
leven gered." zei Ahtea. „Ik heb het leven
van Janette gered," antwoordde Tarzan koel.
En opnieuw kromp het hart van Ahtea ineen
en voerde ze een strijd tussen liefde en haat
voor den edelen man. Ze riep Mongo om de
trap te brengen en zei tegen Janette: „Ga
naar beneden! Laat ons alleen! Maar blijf in
de buurt, zodat ik je roepen kan. Ik wens met
Tarzan alleen te spreken!"
den beschermd. De vereenigingen waren tal
rijk en haar doelstellingen eveneens. De
hoofdgroepen waren de „Boendoeboesj", een
bond voor vrouwen, en de „Poroboesj", een
bond voor mannen. Uiterlijke plechtigheden
behoefden wel niet altijd voor den vreemde
ling geheim te worden gehouden, de innerlij
ke beteekenis bleef geheimzinnig als het
volk zelf, dat die beteekenis had bedacht. De
rhytmische muziek der inboorlingen van Li
beria oefent ook heden ten dage op den Eu
ropeaan een groote bekoring uit; zij is op
windend en demonisch, en nog afkomstig
van de geheime vereenigingen, welke er
thans vrijwel niet meer voorkomen.
Die vereenigingen hadden echter niet al
leen beteekenis voor het geestelijk leven: zij
oefenden ook op de sociale verhoudingen
haar invloed uit. De toovenaars en de opper
hoofden, die met hen onder één hoedje speel
den, hadden daardoor het volk in de hand.
De oerwoudnegers van Liberia leven in
kleine dorpen tezamen, en leven van de
voortbrengselen van de oliepalmen, peper
struiken, kolanoten, ananassen en koffieboo-
men, welke in het wild of aangeplant om
hun hutten groeien. Zij houden zich verre
van elke beschaving men zou denken, dat
zij allen een cursus in cultuurgeschiedenis
hadden meegemaakt!
De jongens leeren jagen en visschen en rij
worden in den akkerbouw onderwezen; ook
leert men hun een soort zedenleer en staats
inrichting. De meisjes moeten leeren koken,
naaien en wasschen. Vaak worden de kinde
ren op zes-jarigen leeftijd ver van hun ge
boortedorp, diep in het oerwoud in een soort
„tehuis" ondergebracht, waar zij alle boven
staande dingen moeten leeren. Men onder
scheidt dan aparte jongens- en meisjestehui-
lfjd- Zelfs als zij dien idioten brief van mij
niet heeft ontvangen, zal zij gedacht hebben,
dat wjj samen zijn uitgegaan en dat we later
weer thuis zouden komen. Zij moet dadelijk
naar de politie gegaan zijn."
„Als zij dat gedaan heeft
„Natuurlijk heeft zij dat gedaan!"
„En die diamanten dan?"
..Dat weet ik. Ze zijn geen oogenblik uit
mijn gedachten geweest. Ik heb gisteren ge
probeerd, ze weer terug te krijgen, maar zij
gaf niet toe ze zei dat het veiliger was,
als ik niets wist. Jij moet maar hier blijven,
meisje."
Op haar onuitgesproken vraag, antwoord
de hij: „Voordat ik boven kwam. heb ik met
een niet-bestaand ziek familielid getelefo
neerd en ik beloofde, dat ik dadelijk zou
komen. De hotellier bestelt al een auto voor
mij, die mij naar Londen zal brengen."
.Ik ga met je mee."
„Nee. Jij moet er niet in betrokken wor
den. Je kunt mij niet helpen en als zij de
politie vertelt heeft, dat jij er bij was, toen
de diamanten gevonden werden, zouden zij
ook jou kunnen verdenken. Wij weten het
niet. Zij zouden je misschien dwingen te ver-
spraak. Er wordt verondersteld, dat hij zijn 1 tellen, dat je er dien avond hij was." Toen zij
geheugen heeft verloren. Diegene, die dezen opnieuw wilde tegenspreken, voegde hij er
persoon meent te herkennen, gelieve zich in
verbinding te stellen met Scotland Yard,
Whitehall 1212 of met elk politiebureau."
Geen der anderen keek met bijzondere aan
dacht Gerald's kant op. Torrance wachtte,
totdat de nieuwsberichten afgeloopen waren
en ging toen naar boven, naar hun kamer,
waar Gerald zich vijf minuten later bij haar
voegde. Hij was kalm en zij wist, dat zijn
plannen nu al vast stonden.
„Zij weet, dat ik niet aan geheugenverlies
aan toe: „Torrance, lieveling, ik had liever,
dat je niet meeging. Zie je, wanneer je er
over nadenkt, kunnen er gevaarlijke oogen-
blikken ontstaan. Weet je nog dat zij mij,
toen ik als getuige optrad, vroegen of ik kon
bewijzen waar ik destijds in Parijs geweest
was? Dat kan ik niet. Dus zal ik niets zeg
gen, totdat ik een advocaat heb geraad
pleegd."
„Maar als je hen niets zegt, zullen zij je
arresteeren."
„Ja. Ik vrees, dat we dat niet kunnen
voorkomen. Maar een paar nachten in een
cel zullen mij geen kwaad doen. De heele
zaak gaat slechts hierom, dat het zoo gauw
mogelijk moet worden opgelost en daar moet
een advocaat voor zorgen. Ik zou wanhopig
worden, als de politie ook jou zou arrestee
ren."
„Goed Gerald! Ik zal niet met je mee
gaan."
Hij hield haar in zijn armen, totdat zij zich
losmaakte om zijn bagage voor hem in te
pakken. Zij deed hem uitgeleide en ging toen
op zoek naar den hotellier.
Gerald had haar twintig pond gegeven, wat
ruim voldoende was voor het plan, dat zij
bedacht had.
„Wilt U naar Reading of een ander plaatsje
telefoneeren om nog een taxi. Ik ben van
plan mijn man achterna te reizen en U kunt
er bij zeggen, dat zij er rekening mee moeten
houden, den wagen den geheeien nacht te
moeten missen."
Een kwartier later zat zij in een auto. Zij
schoof het glazen tusschenschot opzij en zei
tegen den chauffeur:
„Hebben ze je gezegd waar ik naar toe
wilde?"
„Nou mevrouw, aan het hotel zeiden ze
Londen, en ik wilde U vragen, als we daar
waren
„Niet naar Londen zelf, naar Caliingham.
Ik zal je den weg naar het huis wijzen, als
we er in de buurt zijn."
Het was bijna middernacht, toen zrj bij
Hillfoot aankwamen; het huis was .donker.
Zij zei den chauffeur op den straatweg te
wachten en niet de oprijlaan in te rijden.
„Het kan eenigen tijd duren, voordat ik
weer terug kom en ik wensch niet gestoord
te worden. U kent mij niet wilt U een
voorschot?"
„Niet noodig mevrouw. Ik vertrouw U wel."
Torrance ging de oprijlaan op. Het had
geen nut om aan te bellen.
Zij liep om het huis heen, naar het raam
van de provisiekamer. Opnieuw lichtte zij de
sluiting.
Zij had juist het raam opgeschoven, toen
zij een gil onderdrukte, daar een hand haar
greep en een electrische lantaarn in haar ge
zicht scheen.
„Politie!" Zei een stem in het duister. „Wie
bent U. Juffrouw? En wat doet U hier?" en
toen: „Hé, is het niet juffrouw Esdale?"
„Ja. Iedereen is al naar bed en ik wil het
personeel niet wekken." Zij was nu kalm.
„Daar u mij herkend heeft, verlangt u toch
niet, dat mevrouw Saranack gewekt wordt'"
„Nee juffrouw, ik heb U al menig keertje
eerder gezien."
Zijn stem klonk stom verbaasd, daar hij
het destijds geweest was die haar den nacht
dat Gerald de diamanten uit hun schuilplaats
had gebracht, tusschen de gordijnen door *e-
d TCVenS WM hij er van ln kennis
latK.ZIJ samen we8Se'oopen waren.
Terwijl hg hier nog over stond na te denken
ging Torrance stilletjes door het raam
Zij deed het licht in de hal op en liep rus-
Ug naar boven, naar Annabelle's kamer. Zij
klopte op de deur, klopte opnieuw en kreeg
een slaperig antwoord. neeg
lichteop.deed 20 dC d6Ur 0pen en draaide het
Annabelle zat rechtop in bed en leek h*.
lachelijk veel op een schoolmeisje toen zii
haar oogen uitwreef.
Maar dit was den laatsten keer dat het
onschuldige gezichtje haar voor den gek
hield. Torrance was van plan, binnen enkele
zen.. Na eenigen tijd keeren de kinderen dan
volleerd terug, waarbij de jongens al geta
toeëerd. Deze 1 i c haa misve rsiering ij
ter eere van den boschgeest uitgevoerd.
De meeste Liberiaansche boschnegers staan
vijandig tegenover de blanken, wanneer zij
er tenminste een te zien krijgen. Hun liefste
bezigheid zijn de dansen, welke meestal die
nen ter bezwering van het een of ander on
heil, of gewoon ter opluistering van een fees
telijkheid. De muziekinstrumenten, welke
bespeeld worden bij de dansen, zijn vrijwel
uitsluitend tamtams. Een heel enkele maal
komt er nog een houten fluit aan te pas.
Het wapen van Liberia stelt een strand-
landschap voor: op de zee ziet men een zeil
schip, rechts de opgaande zon, links aan den
oever een palmboom, op het strand een ploeg
daaronder staat in een zilveren band de
spreuk: „vrijheidsliefde bracht ons hier!'; in
de lucht vliegt een zilveren vogel met een
brief in zijn bek. Tot dusverre zijn de hoog
gespannen verwachtingen bij de stichting de
zcr republiek echter nog niet bewaarheid...
oogenblikken de waarheid
belle te weten te komen.
omtrent Anna-
HOOFDSTUK XXXII.
Ruzie.
„Torrance!" riep Annabelle verbaasd uit
„Is hét Torrance, of droom ik?"
Annabelle kon dergelijke dingen met de
grootste overtuiging zeggen. Het was werke
lijk, alsof zij dacht, dat zij droomde.
„Hier is je peignoir!" Torrance gooide hem
naar haar toe. „Kom je bed uit en als je
nog steeds niet weet of je droomt, probeer
dan eens een natte spons."
Annabelle gehoorzaamde zelfs, metinbegrip
van de natte spons. Zij droogde haar gezicht
af en poeierde zich.
„Ik begrijp niet waarom je zoo onaardig te
gen mij bent, Torrance." Zij keek alsof zij zou
gaan huilen. „En waarom ben je op deze ma
nier hier naar toe gekomen? Heb je ruzie
gehad met Gerald?"
„Je weet best, waarom ik gekomen ben
wa*- er met Gerald gebeurd is!"
AnLif1?, T°rrance nu niets meer schelen, dat
Annabelle haar kwaad maakte.
TWa.S met !an?er noodig zich in te hou-
gearrësteerd0"1166" SUCCeS gehad ®n hÖ
ranü Annabelle barstte in tranen uit. Tor-
keek haar verbaasd aan, want het
waren echte tranen. Zelfs filmactrices, had
pprïn 6!ns £ehoord, moesten hiervoor glJ"
cenne gebruiken.
W at het mogelijk tranen uit je oogen te
persen, zooals Annabelle dat nu deed, zonder
eenige emotie?
„Ik neem het je niet kwalijk, dat je onaar
dig v-fÜ"? m?. bent>" snikte Annabelle, „want
d^n w u ',k' Maar ik k°n er niets aan
dfldoiiib- erk Jk. nlet- De politie kwam hier.
Gerald ,n®Ldat ik dien vreeselijken brief van
•hun gelezen, waarin hij schreef, dat
lntzlttlnd~.,be-rogen hadden. Ik had een
hwl van H Tfdpijn en zij hebben dat ver
haal van de diamanten uit mii gehaald.
n.r.A.u^vertellen, dat ik ze in een Safe
hebben z
if te gevei
wekUkerndgn,';0kke" en Annab^TzVer lach;
gaf hetgeen haar meer overwicht
Dennoit „„juac IK ze m et-
gedwonJn w" had' En toen hebben ze mij
De echt. re?U aan hen af te
ieder -Lut?!" badden Grepen
haar
(Wordt vervolgd)-
