Om na te tekenen
en te kleuren
KINDEREN IN VERSCHILLENDE LANDEN
Nieuw Raadsel
ïltiie. foneem en meiwei!
Oplossing raadsel vorige week
KUNNEN DIEREN LANG ZONDER
VOEDSEL?
Een tijdje geleden merkten de oppassers
van een dierentuin in Amerika dat een
nijlpaard zich door zijn dikte haast niet
meer kon bewegen en moe en slaperig
werd; Toen besloten de mensen hem min
der eten te geven, in de hoop dat het beest
dunner zou worden en zich daardoor weer
vrlijker zou voelen. Maar na een honger-
kuur van tien dagen was het dier pas vijf
pond afgevallen. Door te zwemmen scheen
het nijlpaard weer dikker te worden. Maar
hij werd niet veel beter van die honger-
kuur; integedeel, hij werd vreselijk onrus
tig en zenuwachtig, zodat ze hem gauw
weer zijn gewone kostje voorzetten. Het
nijl paard houdt dus niet van- de slanke
lijn!
De slang schijnt het beter zonder voedsel
te kunnen doen. Er was eens een slang die
in twee jaar en vier maanden niet at en
een ander die het tot twee jaar en zes maan
den bracht! En de beesten voelden zich er
erg best bij.
XGods-gezant; voorspeller.
.Xmeubel-stuk.
X iets met een lepel eten,
...X... glad maken (b.v. v. hout),
X de smaak v. iets probeeren
(toetsen).
,....X. hevig waaien.
X verpleger; fam. lid.
Op de plaats der kruisjes komt. bij goede
oplossing, de naam eener bloem te staan.
Ze hadden tekenen. „Bah", zei Ans.
„Fijn", zei Jaap. Ans en Jaap waren twee
lingen en zaten dus in dezelfde klas. Dat
was ongeveer het enige wat ze gelijk had
den. Verder waren ze precies het tegen
overgestelde van elkaar. Dat bleek al, als
je ze zag. Ans was stevig gebouwd, had
dikke ronde wangen en blonde krullen.
Jaap, daarentegen, was tenger, bleek en
donkerblond, hruin kon je wel zeggen. En
hun smaken Waren ook heel verschillend.
Wat Anj vervelend vond, vond Jaap
meestal interessant, en wat Jaap heerlijk
vond, vond Ans „om je dood te vervelgn".
Zo ook met tekenen. Jaap was dol op teke
nen. Hij wilde ook niets liever dan schil
der worden. Als zijn huiswerk af was, nam
hij altijd zijn schetsblok en tekende het een
of ander. Op zijn rapport had hij een ne
gen. Mijnheer van Doren, de tekenleraar
had dan ook veel plezier in zijn ijverigen
leerling. Jaap was zelfs al een paar keer
bij hem thuis geweest. Daar had hij toch
zulke mooie tekeningen gezien, die mijn
heer van Doren gemaakt had! O, als hij
eens zover was! En ook was hij met zijn
tekenleraar naar verschillende schilderijen
musea geweest. Genoten had hij!
Maar Ans, nee, die hield helemaal niet
van tekenen. Om eerlijk te zijn, ze vond
het vreselijk. „Saai", was haar antwoord,
als je vroeg: „Hoe vind je de tekenles?" En
d?n hield ze bij hoog en laag vol, dat ze er
niets van kon. „Je probeert het gewoon
niet!", zei Jaap dan verontwaardigd. „Ie
dereen kan er wel iets van terecht brengen,
als hij wil."
Nu, dat was krachtig gezegd van Jaap,
maar het hielp niet veel. Dus ook vandaag
liep Ans mopperend naar het tekenlokaal.
Ze zou liever buiten spelen, een beetje
gymnastiek doen of zo. Veel liever, dan zo n
akelige pan of fles te tekenen. Als mijn
heer van Doren nu eens wat leuks gaf!
Maar dat zou vandaag wel even vervelend
zijn als anders. Meteen stapten broer en
zus de klas binnen. „O, wat leuk!" riep
Ans, terwijl ze naar het bord keek. Nee,
maar, wat had mijnheer van Doren dat
leuk gedaan. Een paddestoel met een paar
leuke beesten eromheen. Nu, Ans moest
bekennen, dat ze zoiets wel zou willen teke
nen. „Nu gaan we eens vlug beginnen", zei
mijnheer van Doren, toen ze allen op hun
plaats zaten. „Wat ik hier op het bord ge
tekend heb, moet jullie natekenen en kleu
ren. Met kleurpotlood of verf, dat mag je
kiezen. Kijk de tekeningen, vooral de die
ren eens goed aan. Begin met de padde
stoel, die is het makkelijkst. Het lijkt veel
moeilijker dan het is. Iedereen kan er wat
aardigs van maken. Begin maar gauw!"
Ans' goede stemming was alweer wat ge
zakt. Het leek haar eerlijk gezegd, nogal
moeilijk. Maar enfin, ze zou het toch eens
proberen. En ja, het viel warempel mee.
Het duurde niet lang, of er stond al een
mooie paddestoel op haar papier. Nu de
muis. Ook die was gauw klaar. Met het
konijn had ze meer moeite. Het lijfje werd
steeds te dik of te dun. Maar het lukte
toch. Toen kwam de hond aan de beurt. Ja,
die was het moeilijkst. Zijn snoet werd zo
gek. Ze keek eens bij Jaap op zijn papier.
O, die was allang klaar en was al aan het
verven. Nee maar, wat leuk, die rode pad
destoel. Ze wilde toch doorzetten, en die
hond goed krijgen. Haar moeite werd be
loond. Eindelijk had ze een vrolijk hondje
getekend, dat tevreden om zich heen keek.
Zou ze nu gaan verven of kleuren? Kleu
ren maar, ze was'niet zo'n held met ver
ven. (Je moet bedenken, dat Ans niet tot
de beste leerlingen hoorde). Ze fantaseerde
de kleuren maar zo'n beetje. Maar het re
sultaat was, dat het een kleurig geheel
werd. En het slot was, dat ze een acht
kreeg, van mijnheer van Doren. Ans glun
derde van trots. Dat was nog nooit ge
beurd. Zjj, een acht voor een tekening.
Sindsdien heeft ze nooit meer zo over de
tekenles gemopperd, al is ze nooit dol op
stillevens, „potten en pannen", zoals zy
smalend zei, geworden.
Jullie tekent de paddestoel met de beest
jes toch zeker ook? Een leuk werkje voor
een regenachtige middag.
Varkensslager, loodgieter, telefoniste, on
derwijzeres.
Goede oplossingen ontvangen vant
Coba Prins, Wellie Prins, Neeltje Plaats
man, Martha, Tonia en Dientje Briars, Bet-
sie Breel en Nini Breel.
EL -
Eigenlijk was ik er al een beetje bang
voor, dat het raadsel van de vorige week te
moeilyk zou zijn. 't Is werkelijk een hele
puzzle om uit een aantal letters wegwijs
te kunnen worden en daar een beroep uit
samen te stellen.
't Is tóch aan enkele vriendjes en vrien
dinnetjes gelukt en die maakten dus een
grootere kans een prijs te winnen dan wan
neer er zo'n stroom van briefjes was bin
nen gekomen. Volgende week zal het wel
weer beter gaan, want als je het raadsel
van vandaag ziet, dan behoef je niet te
zuchten, 't Is met een beetje goede wil,
door iedere trouwe puzzelaar op te lossen.
Doe je best, want je kan nog maar een
pgar weken een boek winnen en dan komt
de grote vacantie. Nog drie Zaterdagen,
dan is het Juli en Juli betekent vacantie-
maand, betekent zwemmen en zonnen en
alle akeligheid vergeten om straks weer
fris en sterk aan het werk te gaan.
Deze week is de gelukkige winnares van
het boek;
MARTHA BRIARS.
Jij boft, Martha. Kom vanmiddag maar
gauw naar kantoor, dan mag je een f(jn
boek uitzoeken en als het dan morgen re-
gent( ik hoop dat het niet zo is), dan be
hoef jij je niet te vervelen. Die prikkery
geeft weinig last, vind je niet. Een klein
beetje een stijve en pijnlijke arm, dat is
alles.
Betsle Breel. Ik vind het wel een leuke
Indeling van die schooltijden, Betsie. Na
tuurlijk, het is een hele rek, vier uur achter
elkaar, maar je hebt dan ook de hele mor
gen of middag vrij en dat moet je ook niet
vergeten, 't Is meer te hopen dat je weer
gauw in je eigen school zit, want daarmee
is weer een meer normale toestand terug
gekeerd en daar verlangen we allemaal
erg hard naar. Nog gefeliciteerd met de
verjaardag van je moeder hoor, al is het
al een week geleden. Was het een fijne
dag?
Juttertje. Die brief van jou had ik vijf
dagen eerder moeten lezen, Rika, dan was
lk vast even aangekomen in de Langestr.,
om je vader en moeder te feliciteren met
hun zilveren bruiloft, 't Is nu te laat om
nog te komen, vijf dagen na het feest.
Maar toch, nog m'n hartelijke gelukwen
sen aan je ouders,hoor. 't Is te hopen, dat
ze hun dertig-jarig feest onder blijere om
standigheden kunnen vieren. Zo, ben jy ook
al geprikt? Nu, er lopen heel wat mensen
rond met een rode arm en een pijnlijk ge
zicht. Maar ik vond, dat het best meeviel.
Jongens en meisjes, ik ben al door de
briefjes heen. 't Is zuinig, hoor, dat moet
volgende week weer beter, anders wordt
het over drie weken zo'n armoedig afscheid.
En deze winter heb ik nog wel zo heel
vriendjes en vriendinnetjes gehad, meer dan
andere jaren. Er zijn weken geweest, dat er
veel meer dan honderd oplossingen waren.
Dat is niet mis, hè?
Nu, tot wederschrijvens.
Loekie en haar vriendjes.
DE DIONNEVIJFLING.
De zomer is weer in aantocht en zomer
betekent voor de meeste kinderen: vacan
tie! En vacantie wil in vele gevallen zeg
gen: op reis! Een vacantie hoeft niet min
der heerlijk te zyn dan een vacantie er
gens anders, maar dat neemt niet weg dat
de woorden: „Op reis"; een extra-bekoring
hebben. En het heerlykste van al is wel:
reis naar het buitenland! Het vreemde trekt
altijd aan. Al is je eigen land net zo mooi
als andere landen, al kun je er even veel
plezier hebben, als je mocht kiezen tussen
een reis in je eigen land en een reis naar
het buitenland, wed ik, dat er maar wenig
zullen zyn, die het eerste kiezen. Want,
denkt de eeh, in myn eigen land kan ik
over. En dan is het een eiland, dus meer
van de buitenwereld afgesloten dan de lan
den op het vasteland. Het schoolleven in
Engeland is over het algemeen veel pretti
ger dan hier. Ze hebben meer vrij, minder
huiswerk en makkelijker opgaven. Het na
deel hiervan is, dat de kinderen minder we
ten als ze van school komen. Nederlandse
kinderen kunnen dan ook „knapper" ge
noemd worden. In de laatste tijd ondergaat
het schoolsysteem van Engeland echter
verschillende veranderingen.
De meeste kinderen in Engeland bren-
ben hun schooljaren op een kostschool
door. Ze komen dan alleen in de vacantie's
thuis. Als een klein jongetje of meisje voor
het eerst naar de kostschool gaat, worden
er vaak heel wat traantjes vergoten. Het
is voor zo'n peuter een heel ding om zo
lang van vader en moeder weg te moeten.
Op de Engelse scholen wordt, zoals ja
misschien weet, heel veel aan sport gedaan.
Tennissen is b.v. een verplicht schoolvak.
Op de meeste scholen tenminste. Dat kun
je goed merken als je voor het eerst met
een Engels meisje of een Engelse jongen
tennist. De paardensport is er ook erg in
trek. Als je 's morgens door het Hyde-park,
het grote park in Londen wandelt, kun je
daar verscheidene jeugdige paardrijders en
paardrijdsters zien. Keurig uitgedost en
een buitengewoon goede zit! Op ons plaatje
zie je een Engels meisje dat ren prijs won
op een wedstrijd voor kinderen tot 10 jaar.
Zij heeft de eerste prijs gewonnen en is pas 8 jaar!
nog lang genoeg zitten, maar de kans om
een ander land te zien, krijg ik niet elke
dag. Ik wil wel eens zien, wat ik er van
mijn Frans of Duits terecht breng, denkt
de talenliefhebber, dit is een gelegenheid
om mijn rapport-cyfer te verhogen. Een
derde is het meest benieuwd naar het land
schap en een vierde wil eens graag heel
andere mensen zien en spreken. Dit laatste
is misschien nog wel het interessantste.
Zou je het niet leuk vinden om een paar
weken lang met een Engels, Frans of
Duits kameraadje om te gaan? Dan hoor je
eens wat van het leven thuis en op school
van zoo'n buitenlandertje. Je begrijpt
wel, dat het een eerste vereiste is om niet
verlegen te zyn en flink te durven spre
ken. Wees vooral niet bang om fouten in
de vreemde taal te maken. Dat is geen
schande. Die Engelse, Franse en Duitse kin
deren kunnen toch ook geen onberispelijk
of helemaal geen Nederlands spreken. En al
zullen ze misschien wel eens om je fouten
lachen, dat wil helemaal niet zeggen dat
ze je uitlachen. Ze lachen alleen omdat
het zo grappig klinkt, als een buitenlander
een rare fout maakt. Wij doen toch pre
cies hetzelfde'. Als een vreemdeling zegt:
„ik gevoetbald heb" klinkt dat voor onze
oren ook komisch. In Engeland is het wat
dit betreft al heel makkelijk: daar lachen
ze helemaal niet als je een gekke fout
maakt. In Engeland leven de kinderen wel
heel anders dan by ons. Dat komt vooral
omdat Engeland het land van de tradities
is. Ze gaan niet zo makkelyk tot iets nieuws
Emilie, Marie Yvonne,
Wie kent ze niet, die vijf kleine meisjes
uit Amerika? We kunnen wel zeggen dat
ze de beroemste kindertjes van de wereld
zyn. Shirley Temple maakt ook een goede
kans, maar de Dionnes winnen het toch
nog. De vyf meisjes heten: Emilie, Marie,
Yvonne, Cecile en Annette Dionne. Ze
werden 28 Mei 1934 in Callender geboren.
Callender is een plaats in Canada. Er werd
een speciaal huisje voor het vijftal ge
bouwd, in de buurt van den beroemden
dokter Defoe. Dokter Defoe is zo beroemd
geworden, omdat hij er in geslaagd is, de
vijf zusjes gezond te houden. Dit huisje
leek van buiten wel een dierenkooi, zo
veel hekken en tralies waren er voor. De
belangstelling voor de babies was zo
groot dat er per dag soms wel een zeven
duizend mensen naar het huisje kwamen
kijken!
De kleine meisjes zijn keurig netjes op
gevoed. Niet door hun ouders, want die
hadden geen plaats voor hen. De staat
heeft zich over hen ontfermd. Hadden ze
dat niet gedaan, dan is het de vraag of de
zusjes nog hadden geleefd, want hun vader
en moeder waren niet zo rijk en hadden
niet zoveel tijd, dat ze het nodige aan
hun kinderen konden geven. Nu zyn va
der en moeder Dionne heel rijk geworden;
de zusjes hebben zodoende al heel jong
„verdiend".
Ze kunnen zich allemaal zelf aankleden
en eten keurig netjes. Ze hebben geleerd,
dat ze pas een nieuw stuk speelgoed uit
de kast mogen halen, als ze het oude op
geborgen hebben.
Hun dag is als volgt verdeeld: om half
zeven staan ze op. Om kwart voor acht heb
ben ze gebaad, zich aangekleed en sinaas
appelsap gedroken en zijn dan klaar om
te gaan ontbijten, spelen en leren lezen
en schrijven. Om wrat voor tien krijgen
ze een glas melk en hebben dan meteen
een uurtje buiten spelen. Om elf uur be
ginnen ze weer met de les. Daarna koffie
drinken, slapen, twee uur buiten spelen
en in 't bad. Ook krygen ze bezoek van
vader, moeder en de andere zusjes en broer
tjes. Om half zeven gaan ze weer naar
bed.
Cecile en Annette Dionne.
