Brabantschc
Brief
In Duitschlands grootste
en modernste apotheek
van
De
J
UTTERTJEXJÜ
Amico,
Ulvenhout, 27 Juni 1940.
Kiske Slockers. den postbooi, Driek Frijters
zijnen hulpbestellers, brocht 'n dag of veer
tien na den oorlog 'nen grooten, «reien dienst-
envelop. 't Was onder de mer«renbotrammen
na 't eerste schaft in den akker, den oogern
blik veur ik en Dré III mee onze wagcls weg:
rijen naar de klanten in de stad.
Trui, die anders altij 't eerste naar de
post pakt, had veur den dcftijren brief weinijr
oo«r, want als menschen-lijk-wij zooiets vsur-
naams over de post krij«ren, dan is 't meestal
om onze centen te doen.' Belastinjrs. En 't
mag mee 't «reld dan zoo «relejren zijn, dat 't
steeds minder «raat beteekenen in 't mot-
schappelijk leven, er mot toch no«r altij hard
veur «reploeterd worden en den Staat wil 't
maar wat «reren van ons!
Neeë. naar die «rroote. «rele enveloppen
pakt Trui nooit zoo greet, die ziin veur.,..
„den baas", dat ben ik dan op zulke momen
ten!
Maar déuzen «reien brief was veur 't
eerst in 45 jaren, nou 'ns nie veur mij! Hij
was «readresseerd, schrik nie, aan den „Heer
J. Hoppenbrouwers". En als «rit ook efkes
li ie weten zou wie dat is, zoals den postbooi,
die dar te twijfelen stond: den dienstbrief-
zonder-postzejrel was bestemd veur den
Eeker.
't Manneke vatte den brief aan of ie
«rloeiend heet was. Stillekes zwijgend za«ren
wij toe. Als den Eeker 't officieële dink van
alle kanten bekeken had, dan za«r ie ons rap,
mee de snelle muizenoogskens 'ns aan en
verloren zee-t-ié: „Zal 'k 'nT'ns open ma
ken?"
Dalijk paf Trui 't broodmes aan. Kordaat
begost den Eeker 't pele pevaarte te
slachten. En als 'm dat pelukt was, dan zat
ie daar 'nen oopenblik onhandip te schutte
ren achter zijnen stapel botrammen, t proote
mes in de eene hand, den verfomfaaiden
envelop, donker pevlekt mee botervlekken,
nou, in d'andere hand.
„Xounou", zee den postbooi, die toch einde
lijk wel 'ns weten wou, wat er uit dieën groo-
ten omslap moest komen: „nounou, die is
open, zou *k denken!"
Trui nam den Eeker 't proote mes af, rep
pende: „kek nou 'ns wat er in zit, kluut!"
Den Eeker brocht den vettipen omslap dicht
bij z'n pezicht en Dré III riep: „kruip er maar
in, Eeker en roep dan maar wat pe pevonden
hebt".
Kr kwam 'n klein briefke veur den dap,
enkel vellcke, bedr ukt mee vijf repels druks:
den oproep veur den Eeker z'n examen.
„Gossie", zee-t-ie heesch. Trui nam 'm 't
papierke af, scherlde heuren bril op uit de
tafellaai en las dan den oproep plechtip
veur.
„Ga-t-'r maar dalijk mee naar den meester
veur de school bepint", zei Trui, die vond,
dat er nou dalijk iets „pedaan" moest wor
den.
Maar na ennipt overlep, vond den post
booi toch ook, dat den Eeker „net zoo poed"
eerst z'n botrammen kost opeten. Toen dee
Trui 't briefke in de tafellaai en lee zorgvul-
öip haar brillendoos op 't jfampierke. Kiske
Slockers wenschte den Eeker „veul suukzeu-
ven". ons ,,'nen poeien" en verdween over
den erf, waar ie den haan uitvloekte, die
'm veur de beenen liep. Hanen zijn deftip
van aanlep, die doen alles statip, dus lanp-
zaam. En den postbooi had haast. Wat den
kicpensultan niet weten kost.
Afijn, kort en poed: den Eeker had zijnen
examen-oproep-veur-schoolmeester thuis en
mee dat pampierke, zoo voelden wij 't, was
ie al 'n stripke verhoopd in de motschappij.
't Gonp seerjeus worden. Ik verbooi 'm nop
arbeid op den hof te doen, zooiank 't exa
men nie was pemokt, om wijers heel den
kop en allen tijd tp stellen op den leerdij.
Onder ons pezeid en pezwepen, amico, 'k
had daarmee nop iets anders veur, dan 't
examen eigens! 'k Doch zoo: als dieën ver
schoten, verbranden sprieteripen Sproeten-
koninp 'n paar weken uit de zon bleft en
mee z'n handjes (sjuust twee zwarte wortel-
kluiten) uit den eerde, dan knapt ie allicht
'n bietje-n-op.
Is ie wat toonbaarder veur 't examen,
waar ze tóch al 'nen heelen douw eraan zul
len hebben, om in éenen dap te pewennen
aan 't visioen van deus ruipe boschmanneke
in de pesteven-en-pestreken ompevinp van
mousselinen jufferkes, „Zondapsche" meneer
kes, examinatoren in zwarten pietelèèr,
waaronder misschien éénen „revolutionair"
zonder vest, maar mee witte schoenen en 'n
spook van 'n peerlprijzen broek, zoo-onder-
"t-persijzer vandaan, in deuze. kreukel-
looze, ompevinp van fluisterinp, planzend
pampier en eaudecolopnepeurkes.
Want 't is in de weareld zóó gesteld, ami
co' d'n mensch, die heel eenvoudig veur den
dap komt, en dieën eenvoud zit 'ny weren-
dip nie in 't uit laten van 'n vest en 't „aan
doen"' van 'nen rozenknop in 't knoopsgat
en_'n broek zo smetteloos als 'nen bruids
jurk ik zep: den mensch, die zoo maar pe-
woontjes veur den dap komt Reeft z nen col
lega Rozenknop 'n proot stuk vèur! Alle de
mocratie van de weareld kost nop nie t sim
pelste feit wegvepen, dat pe mee slobkousen
wijer komt, dan op klompen.
Dit waren zoo m'n gedachten, als ik den
Eeker 'n dag of veertien buiten gevecht stel
de van den landarbeid: hij moest, al wist
ie 't eipens nie. den kustelijken schlemiel
geruischloos civiliseeren, was m'n heimelijk
P'an-
Onzen meester, wien k daar over sprak.
nam ik 'nen steen van z'n hart", zee dieen
braven kearel; Guusje Verhagen, onzen bar
bier, wierd in 't peniept opgedragen om den
Eeker zoo prontjes meuglijk bij te snoeien,
als ik 'm zou sturen; Dré III zett-n-ik ook
in 't verfra^iingscomplet hij had te zor
gen, dat den Eeker zelfs van Bles afbleef,
Trui kende ik vaneigens ook in de schoon
heidskuur, want uit twee wortelkluiten 'n
paar handen toovei-en lap op den weg van de
schoonmaaktalenten van m'n Trui, docht
me. En zoo, amico, leverde-n-ik op den dap
van t' examen „iets" in, dat mee veul goeien-
wil-en-slechte-oopen trekken kost op 'nen
nouja, geplekten candidaat schoolmeester!
't Was den portier en de examinatoren
eenipszins meupelik pemokt om teugen d'n
Eeker b.v. éenen keer „mncer Hoppenbrou
wers" te mompelen. Wijer kost ik 't nie bren
gen, maar 't leek me 'il wéérdevolle mini
mum.
Gelukkig kreeg ik op den gewichtipen
merpen, vijf minuten veur ie van huis gong.
nop 't idéé om 'm z'n zakken uit te laten
halen en toen den afgebroken èèrpelschilder
te verwisselen veur mijn zakmes zooiank,
dat ie noodig kost hebben om d'r op 't exa
men potlooien te slijpen.
't Manneke was veul kalm, maar 't kwam
me veur, dat ie nie wist wat er boven z'n
hoofd honp
Recht, 'n bietje diep, stond z'n bruine
gleufhoeike boven 't sproetencomplex. Ik zap
iets geks aan 't hoeike, wist nie watte. Maar
Dré III vond uit, dat 't dinpske achterste-
veuren stond. Van achter mee 't randje om
laag, van veur omhoog. Trui draaide 't geval
om, d.w.z. ze lichtte 't hoeike op en liet den
Eeker omdraaien. Dat was veurzurp van
Trui, om 't werk van Guust Verhagen nie te
verknoeien.
Want dieën mensch had 'n half uur vakbe
kwaamheid en 'nen tuub cosmetiek noodig
p'had om den examinatoren de bedoeling van
'n schei veur te spiegelen in den Eeker z'n
rosbruine sprieten. En Trui had veur pin
geld deuzen scheidingkonkelfoes willen rin-
neweeren.
„Guilie hebt wat moois pemokt van mijnen
Eeker", monkelde Dré III: ,,'t is nou sjuust
'nen oppezetten aap".
Maar den Eeker was eipens overtuigd ge
rekt van zijn superieure verschijning en dat,
amico, da's dikkcls genopt om supérieur te
zijn.
Hij klom bij Dré III op den bok van den
proentenwapel en zoo ree 't manneke naar
stad, naar 'n proot gebouw, waar al veul
zweet viel van cahiavalvierders, die daar
hosten tot diep in den nacht enwaar al
heel wat zweet is uitgestaan deur examen-
zwoegers, die daar sappelden, diep in den
zomer!
Zoo is 't leven. Zelfs de stomme muren
zouwen 't kunnen getuigen: 'n traan van
chagrijn en 'n traan van den lach; 'nen
zweetdruppel van zurg en "nen zweetdruppel
van leut. Schaduw en zon, waaronder den
menschenakker gedijen, bloeien en vrucht-
dragen mot!
Maar den Eeker! Om half een was ik veur
't gebouw. Had m'nen proentenwapel ieve-
rans gestald. Troepkes druk kakelende jon
gelui kwamen naar buiten. Ha! Daar was
den Eeker. Alleen. Ze kekep 'm na. Vroegen
malkaar iets. Lachten 'ns. Neeë, ze kenden
nie. Ik floot. Den Eeker kent dat flftitje. Van
den akker! Blij schokte z'n kopke overend.
Ik wenkte. Dan zette-n-ie 't op 'n loopen, ver
loor z'n hoeike. Nam 't weer op, dan mee
beië handen aan den rand kwam ie aange
rend als 'n ouw heerke.
„We paan ieverans 'n botrammeke eten,
Eeker!"
„Oo? Ja? Ja, baas!"
„Hoe is 't gegaan?"
„Kweetnie. Goed wel".
„Was 't moeilijk?"
„Makniezeppeneeë".
„Honger?"
„Kweetnie. Hihihi! Heb ik nop nie aan
gedocht".
't Manneke was verstrooid. Liep teugen de
menschen aan. „N'ecë, 't w as niet moeilijk, 'k
had telkens veul tijd over".
„Ge ge hebt toch netjesgeschreven?
De boel nie afgejakkerd?"
,,'k Had m'n eigenste vulpen baas!"
zee-t-ie, proote oopen zettend, trotsch klop
pend op z'n borst. Ge wit, amico, da's de pen.
die hij 'ns van Trui kreeg, nadat ie zoo puik
had meegeholpen bij den schoonmaak.
„Lekker, penneke. baas!"
Als we dan 'n rustig zitje pevonden hadden
en den Eeker z'n hoeike had afgezet, dan
schrok ik. Lijk herfstriet in den sturin. zoo
stond z'n haar naar alle windrichtings. Den
Guust zijnen cosmetiek werkte net verkeerd!
„Jizzus, Eeker, „ga-d:eerst 'ns naar den cour
en kek daar 'ns in 't spiegeltje! Hebt ge 'n
kammeke?"
„Hilachte-n-ie: ,,'n kammeke
„Vraag er een aan den kastelein en wrijf
vanmiddag niet in oew haren, want ge mokt
alle menschen van streek. Ze hebben na de
bombardementen tóch al zo weinig noodig
om te schrikken!"
Als den Eeker weg was, kwam den baas
bij me.
„Wat is datte veur 'n roestig fesserker
Dré?"
„Da's nou onzen Eeker, van Santen!"
„Zijde besuikerd? Is ie vermomd?!"
„Eigenlijk wel, ja!' En 'k lee 'm 't geval
kort uit. Toen den Eeker verom kwam, was
ie gestroomlijnd. Hij had z'n haren achter
over gekamd, 't vet van den Guust grondig
uitgesmeerd. Onder dateh „kapsel
kwam z'n sproetenkop uia als 'n opgedroog
de lekakgc van 'n kwaai plafond.
„Zoo beter, baas?"
„Eeker, ik raai oe aan 'n vrekt goed exa^.
Water voor den .haver-motor". Een welkome verfrissching voor den trouwen viervoeter, die on»
thans weer uitnemende diensten bewijst en derhalve recht heeft op een goede verzorging
men te maken..!" Ik gaf 't op.
„Jazekers, baas, tuurlijk", gaf ie ten ant-
vvoord. Maar den dieperen zin van m'n ad
vies ontging 'm glorieus. En hij ruimde ijve
rig lepels, vurken en messen op, bordekes,
servet en koffiegerei, kwakte mee smaak
den uitsmijter tusschen twee snejen brood,
sloeg 'n kruiske en „verscheurde" den
„lunch" in weinig tellen.
„Nog zoo'n dink, Eeker?"
„Astenblief, baas!"
„Gin... eh... zenuwen?"
Hij lachte weer 'ns ongeloovig, docht da 'k
'm vernikkelde.
„Eh hm!eh baas?"
„Zeg 't 'ns, jonk?"
„Na vandaag, ee, dan mot ik wel 'n maand
misschient wachten op den tweeden oproep,
veur 't mondelings, ziede!"
„Ja? En?"
„Nou hoef ik toch zooiank nie niks te doen
ee?"
„Niks te doen, man? Hoezoo?"
„Eh... kan... mag ik... vinde goed, baas,
da k niergen weer m'n werk vastpak op den
hof, astemblief?"
Ik keek 'm 'ns aan. Goei jonk! Guust zijnen
cosmetiek gong 't weer afleggen. De sprieten
spiongen stuk veur stuk overend. Den kas-
stelein brocht den tweeden uitsmijter-mét,
maar zonder „gereedschap" nou. Den Eeker
kwakte de bullen weer op malkaar, gong zit
ten verslinden of ie thuis was. Den cosme
tiek capituleerde heelegaar, den sproeten
koning was keer geef. Neeën, daar waren
veur hem gin schoo'nheidskruiën gewassen!
„Ja, baas? Vinde 't voed, astemblief?"
„Ja, Eeker! In Godsnaam-daninaar".
's Avonds kwam ie véVom op Drc III z'nen
wagel. 't Jonk was na 't examen de stad
deurgeloopen. hij wit percies waar dén
Dré z'n klantjes zitten, want ze hebben sa
men den handel opgezet, en rap had ie
'm gevonden en dalijk was den Eeker be
gonnen aan zijn taaks.zijnen patroon Dré III
bijstaan! Onzen meester.zat mee ongeduld
te wachten, bij ons. 5„\Vaar blèft nou toch
zoo'nen kwicdani", zuchtte-n-ie: ,,'t is om
vier uren mee glans afgeloopen en nou is
't zeuven!"
Daar kwam den wagel den erf op. De
mannekes sprongen van den bok, den Dré
mokte den wagel leep, den Eeker spande
Bles uit, nam 'm 't bit af, gaf den beest z'nen
haver en begost 'm, onderwijl Bles at, te
roskammen
De meester zat sprakeloos. „Dat komt nou
van 'n examen", zee-t-ie moedeloos. Guust
Verhagen kwam ook 'ns aanloopen, in z'nen
witten jas. Tenslotte had ook hij „meege
werkt" aan den Eeker z'n examen; Guust
bad op ginnen kilo liaarvet gekeken zelfs!
Maar toen ie den Eeker doende zap, zwee-
tend van den arbeid, 'nen drup aan eiken
vetten haarpin op 'nen kop als 'n zat spel-
denkussel, toen zee den Guust alleen maar:
„gezakt zekers?" en hij slefte yreugdeloos
weg.
Eindelijk was den Eeker gereed. Ja! „Eerst
't péérd, dan de man". Hij stopte z'n kop in
'nen emmer water, waschte mee groenen
zeep den Guust uit z'n haar en kwam blin
kend mee den Dré binnen, mee 'nen eetlust,
waarveur 'nen millioenair 'n ton gegeven zou
hebben!
Trui had veur den man 'nen blomkool,
'nen bal gehakt, 'n schaal patatten, 'n bord
pap en 'n schaal erebeesjes (aardbeien), dik
van den suiker. Ieder frat veur 't heel huis-
bouwen en ze hadden haast Haast van
den honger. Ze spraken gin woord. Trui ge
noot!
Den meester dorst niks te vagen, maar
bij had goeien troost: 't schoot hard op! Na
den eten zetten ze den broeksband op 'n
kier, sloegen n kruiske en zeeën: „hèhè!"
Amico, daar is pin schonder gezicht, dan zul
ke jonge keareltjes, na 'nen dag van zwaren
arbeid, zoo te zien schransen!
Ze blonken van gezondheid, hikten van
voldaanheid, keken mee spijtige oogen naar
de leege schalen.
„Gij hebt toch vandaag examen pedaan?"
vroeg toen den meester 'n bietje lastig.
„Eh jaja, meester".
„Hebt ge me nou niks te vertellen t"
„Kweetnie".
„Eeker, zie daar toch van af te komen,
van dat vergimde „kweetnie!"
„Oem. Er kwee
„Is 't meegevallen?"
„Jaja, meester'.
„Niemand iets bezonders teugen oe ge-
zeed?"
„Eh neeë. Of ja je. Op 't end vroeg
'nen meneer mee 'nen gouwen bril en 'n
witte kuif
„Das den veurzitter!"
wie ik was. Waar ik geleerd had.
Of ik in 't onderwijs zou gaan. En zoo".
„En wat hebt ge geantwoord?"
„Kweetnie".
„Hebt ge dat gezegd?? Kweetnie?!
„Ja".
Toen is den meester o«>gestaan. Bekeek
den Eeker mee stille radeloosheid. Gong
toen weg, net als den Guust, zonder vreugde.
't Manneke kost nou gaan rusten. Me
dunkt, hij had 't verdiend, den Sproeten
koning!
Maar niemand gift 'm een kans veur z'n
examen.
Ik...? Kweetnie!
Ge boort er meer van. Veul proeten van
Trui, Dré III, Kweetnie en als altij gin horke
minder van oewen
La.v.
Dré.
EEN MACHINE, DIE 200 PILLEN IN DE
MINUUT DRAAIT.
De hedendaagsche pharmacie kan
reeds op een verleden van 700 jaar
terugzien, want in het jaar 1240
werd door Keizer Frederik II het
zelfstandige apothekersberoep en de
eerste apothekenwetgeving Ln het le
ven geroepen.
In die 700 jaar is heel wat veranderd. We
tenschap en techniek hebben peet gestaan
om de pharmacie tot een gelijkwaardig
partner van de moderne medische weten
schap te maken. Van de oude kruiden-keu
ken tot het moderne pharmaceutische proot
bedrijf is een interessante ontwikkelin.gs
pang. En de kroon op dit gebied spant wel
een- «geweldig apothekersbedrijf als het
„Hauptsanitatspark" van de Duitsche weer
macht. Wie deze instelling bezoekt, waant
zich in een chemische fabriek en in een
groothandel in genees- en verbandmiddelen
en medische instrumenten tevens. Een groot
gebouwencomplex herbergt het Hauptsani
tatspark, waar over de 700 menschen genees-
en verbandmiddelen voor het leger fabricee-
ren en verzenden. Buiten hun dagelijksche
practijk om vinden de militaire apothekers
bovendien nog gelegenheid voor het doen
van-onderzoekingen. Zoo ontstonden nieuwe
combinaties van bekende medicamenten en
als jongste resultaat _yan deze onderzoekin
gen is bijv. een bijzonder versterkend en ver-
frisschend tabletje, een bonbon als het ware,
voor bet luchtwapen samengesteld.
Twaalf duizend tabletten per uur.
Van de ouderwetsche „pillendraaiers", die
in borrelend kolvein hun medicamenten
brouwen, is hie geen spoor meer te beken
nen. Allesgeschiedt in het groot. Zooals in
een bakkerij worden in groote ketels de stui
vende chemicaliën met elkander vermengd,
om vervolpens door de tabletten-comprimeer-
machine tot tabletjes te warden gevormd.
Aan ieder machine hangt een kartonnen
bordje, waarop te lezen staat, wat voor ta-
blettaen de machine perst'; hierdoor zijn ver
gissingen uitgesloten. Het witte poeder wordt
er bovenin gestort en van onderen komen in
razende vaart de kininepillen er kant en
klaar uit. Het ziet er ongeveer uit, of er een
non*machine aan het werk is. Een schijf met
verdiepingen in den vorm der pillen beweegt
zich in hpt rond en levert iedere minuut
200 pillen af. Twaalfduizend tabletten levert
zoon machine in het uur! Om de bittere
nillen wat smakelijker te maken, komen ze
dan nop in een groote koperen ketel, waarin
ze zoo lang door een suikermassa worden
gedraaid en geslingerd, tot ze „gedrapeerd",
d.i. met een suikerlaagje overtrokken zijn.
Dan pas zijn ze voor het gebruik gereed.
welke niet genoeg opleverde om al de kin
deren te kunnen onderhouden. Een del-
zoons trok, zooals gezegd, naar Amerika met
zijn jonge vrouw. Aldaar aangekomen -r-
nam hij op een goeden dag, dat de groote ba-
nanenfoooten, voor zij, vanuit West-Indië
komend, de haven van Boston binnenliepen,
aanzienlijke hoeveelheden overrijpe bananen
in zee wierpen, daar deze dan toch niet meer
geschikt waren voor den handel.
De jonge Zemoerrai kwam toen op het
goede idee, een oud bootje te huren, de trans
sportsehepen tegenmoet te varen, en de over
riipe gele vruchten voor een paar centen op
te koopen. Nadat hij weer de kade had be
reikte bracht hy zijn lading over op een
oude vrachtauto, welke hij tezamen met een
vriend had gekocht, en distribueerde de ba
nanen vervolgens tegen een lage prijs aan
straatventers, die daardoor in staat wa
ren, de vruchten met een kleine winst te
verkoopen in de volkswijken. Zemoerrai
werkte de eerste maanden erg hard om te
kunnen leven van de kleine winsten, welke
hij telkens maakte. Doch langzamerhand wer
den deze winsten grooter, met het gevolg,
dat hij een grooter boot kon koopen, een
mannetje in dienst kon nemen enz. Enkele
jaren later mocht hij het genoegen smaken,
door zijn initiatief en ondernemingslust een
zekere welstand te hebben bereikt. En thans
40 jaar later is Zemoerrai een der be
langrijkste aandeelhouders van een Ameri-
kaansche trust van bananenimporteurs, en
tevens is hij directeur eener exportmaat
schappij, die ongeveer 150 moderne stoom
schepen bezit en jaarlijks niet minder dan
20.000.000 bananen verzendt naar alle deelen
der wereld. Het spreekt vanzelf, dat Zamoer-
rai, die thans 65 jaar oud is, nu niet meer
met een klein bootje de groote schepen te
gemoet trekt; doch wel vertelt hij zijn
vrienden nog gaarne verhalen uit deze avon
tuurlijke periode van zijn leven.
RIJK GEWORDEN DOOR OUDE BANANEN
Onlangs herdacht de Amerikaansche bana-
nenkoninp Zemoerrai "het feit. dat het veertig
jaar geleden was, dat hij zijn intrede deed in
ile „bananen branche". Zemoerrai. kwam in
dertijd arm naar Amerika uit Bessarabië,
waar zijn vader een klein boerderijtje had,
DE GESCHIEDENIS VAN DE „FAVORIET"
De groote, zeldzame diamanten zooals de
„Kohinor", „Cullinan" en „Orloff" hebben
allen een min of meer roemrijk verleden. On
der deze diamanten neemt de „Favoriet" met
zijn zestigduizend dollar maar een beschei
den plaatsje in. Toch heeft ook deze diamant
een geschiedenis, die hoewel veel minder
romantisch dan die der eerstgenoemde edel-
steenen vermeldenswaardig is.
Sedert jaren was de „Favoriet" het sieraad
van de edelsteen verzameling van den be
kenden juwelier Brewster, die zich uit zijn
zaken had teruggetrokken. Het was alge
meen bekend, dat Brewster, die te Chicago
woonde, in zijn eenzame villa even buiten
de stad dergelijke kostbaarheden opgeborgen
had en hij was dan ook herhaaldelijk door
vrienden gewaarschuwd zijn verzameling
beter te beschermen.
Het kon niet uitblijven, dat enkel leden
van de onderwereld het plan opvatten zich
van de juweelen meester te maken. De
gangsters wisten, dat mr. Brewster niet al
léén een zwak voor edelsteenen had, maar
ook voor het zwakke geslacht. Op handige
wijze wisten zij hem met een bekoorlijke
jongedame in aanraking te brengen, die wel
dra uiterst bij hem in den smaak viel. Het
meisje slaagde er in, het vertrouwen van den
ouderen man te winnen en wist hem er toe
over te halen, met haar op reis te gaan. In
haar „goedhartigheid" bewerkte zij ook, dat
de oude knecht gedurende dien tijd vacan-
tie kreeg.
Eenige uren, nadat de bewoners het huis
hadden verlaten, slopen de gangsters 't huis
binnen en begonnen op hun gemak de brand
kast open te breken. Zij waren echter niet
met het feit op de hoogte, dat mr. Brewster
z n brandkast met de modernste middelen had
beveiligd, zoodat terwijl zij rustig aan het
werk waren de politie gealarmeerd werd
en spoedig ter plaatse aanwezig was. De
gansters trokken hun revolvers; 't kwam tót
een verwoede schietpartij, waarbij de gang
sters konden ontsnappen, nadat zij een agent
verwond hadden.
De bandieten zouden echter niet lang ple
zier hebben van hun ontsnapping Twee van
de agenten waren n.1. uitgerust met de
nieuwste vinding, waarvan de politie van
Chicago thans reeds sedert eenigen tijd ge
bruik heeft gemaakt. Zij bezaten n-1. een re
volver, die met het schieten tegelijkertijd
het slachtoffer fotografeerde. De uitvinding
bleek in dit geval aan haar doel te beant
woorden, want met behulp van deze revol
ver-fotografie kon men één der gangsters
herkennen. De misdadiger was een oude be
kende van de politie. Na enkele dagen had
men trouwens ook de andere leden van de
bende achter de tralies.