Brabantschc Brief In Duitschlands grootste en modernste apotheek van De J UTTERTJEXJÜ Amico, Ulvenhout, 27 Juni 1940. Kiske Slockers. den postbooi, Driek Frijters zijnen hulpbestellers, brocht 'n dag of veer tien na den oorlog 'nen grooten, «reien dienst- envelop. 't Was onder de mer«renbotrammen na 't eerste schaft in den akker, den oogern blik veur ik en Dré III mee onze wagcls weg: rijen naar de klanten in de stad. Trui, die anders altij 't eerste naar de post pakt, had veur den dcftijren brief weinijr oo«r, want als menschen-lijk-wij zooiets vsur- naams over de post krij«ren, dan is 't meestal om onze centen te doen.' Belastinjrs. En 't mag mee 't «reld dan zoo «relejren zijn, dat 't steeds minder «raat beteekenen in 't mot- schappelijk leven, er mot toch no«r altij hard veur «reploeterd worden en den Staat wil 't maar wat «reren van ons! Neeë. naar die «rroote. «rele enveloppen pakt Trui nooit zoo greet, die ziin veur.,.. „den baas", dat ben ik dan op zulke momen ten! Maar déuzen «reien brief was veur 't eerst in 45 jaren, nou 'ns nie veur mij! Hij was «readresseerd, schrik nie, aan den „Heer J. Hoppenbrouwers". En als «rit ook efkes li ie weten zou wie dat is, zoals den postbooi, die dar te twijfelen stond: den dienstbrief- zonder-postzejrel was bestemd veur den Eeker. 't Manneke vatte den brief aan of ie «rloeiend heet was. Stillekes zwijgend za«ren wij toe. Als den Eeker 't officieële dink van alle kanten bekeken had, dan za«r ie ons rap, mee de snelle muizenoogskens 'ns aan en verloren zee-t-ié: „Zal 'k 'nT'ns open ma ken?" Dalijk paf Trui 't broodmes aan. Kordaat begost den Eeker 't pele pevaarte te slachten. En als 'm dat pelukt was, dan zat ie daar 'nen oopenblik onhandip te schutte ren achter zijnen stapel botrammen, t proote mes in de eene hand, den verfomfaaiden envelop, donker pevlekt mee botervlekken, nou, in d'andere hand. „Xounou", zee den postbooi, die toch einde lijk wel 'ns weten wou, wat er uit dieën groo- ten omslap moest komen: „nounou, die is open, zou *k denken!" Trui nam den Eeker 't proote mes af, rep pende: „kek nou 'ns wat er in zit, kluut!" Den Eeker brocht den vettipen omslap dicht bij z'n pezicht en Dré III riep: „kruip er maar in, Eeker en roep dan maar wat pe pevonden hebt". Kr kwam 'n klein briefke veur den dap, enkel vellcke, bedr ukt mee vijf repels druks: den oproep veur den Eeker z'n examen. „Gossie", zee-t-ie heesch. Trui nam 'm 't papierke af, scherlde heuren bril op uit de tafellaai en las dan den oproep plechtip veur. „Ga-t-'r maar dalijk mee naar den meester veur de school bepint", zei Trui, die vond, dat er nou dalijk iets „pedaan" moest wor den. Maar na ennipt overlep, vond den post booi toch ook, dat den Eeker „net zoo poed" eerst z'n botrammen kost opeten. Toen dee Trui 't briefke in de tafellaai en lee zorgvul- öip haar brillendoos op 't jfampierke. Kiske Slockers wenschte den Eeker „veul suukzeu- ven". ons ,,'nen poeien" en verdween over den erf, waar ie den haan uitvloekte, die 'm veur de beenen liep. Hanen zijn deftip van aanlep, die doen alles statip, dus lanp- zaam. En den postbooi had haast. Wat den kicpensultan niet weten kost. Afijn, kort en poed: den Eeker had zijnen examen-oproep-veur-schoolmeester thuis en mee dat pampierke, zoo voelden wij 't, was ie al 'n stripke verhoopd in de motschappij. 't Gonp seerjeus worden. Ik verbooi 'm nop arbeid op den hof te doen, zooiank 't exa men nie was pemokt, om wijers heel den kop en allen tijd tp stellen op den leerdij. Onder ons pezeid en pezwepen, amico, 'k had daarmee nop iets anders veur, dan 't examen eigens! 'k Doch zoo: als dieën ver schoten, verbranden sprieteripen Sproeten- koninp 'n paar weken uit de zon bleft en mee z'n handjes (sjuust twee zwarte wortel- kluiten) uit den eerde, dan knapt ie allicht 'n bietje-n-op. Is ie wat toonbaarder veur 't examen, waar ze tóch al 'nen heelen douw eraan zul len hebben, om in éenen dap te pewennen aan 't visioen van deus ruipe boschmanneke in de pesteven-en-pestreken ompevinp van mousselinen jufferkes, „Zondapsche" meneer kes, examinatoren in zwarten pietelèèr, waaronder misschien éénen „revolutionair" zonder vest, maar mee witte schoenen en 'n spook van 'n peerlprijzen broek, zoo-onder- "t-persijzer vandaan, in deuze. kreukel- looze, ompevinp van fluisterinp, planzend pampier en eaudecolopnepeurkes. Want 't is in de weareld zóó gesteld, ami co' d'n mensch, die heel eenvoudig veur den dap komt, en dieën eenvoud zit 'ny weren- dip nie in 't uit laten van 'n vest en 't „aan doen"' van 'nen rozenknop in 't knoopsgat en_'n broek zo smetteloos als 'nen bruids jurk ik zep: den mensch, die zoo maar pe- woontjes veur den dap komt Reeft z nen col lega Rozenknop 'n proot stuk vèur! Alle de mocratie van de weareld kost nop nie t sim pelste feit wegvepen, dat pe mee slobkousen wijer komt, dan op klompen. Dit waren zoo m'n gedachten, als ik den Eeker 'n dag of veertien buiten gevecht stel de van den landarbeid: hij moest, al wist ie 't eipens nie. den kustelijken schlemiel geruischloos civiliseeren, was m'n heimelijk P'an- Onzen meester, wien k daar over sprak. nam ik 'nen steen van z'n hart", zee dieen braven kearel; Guusje Verhagen, onzen bar bier, wierd in 't peniept opgedragen om den Eeker zoo prontjes meuglijk bij te snoeien, als ik 'm zou sturen; Dré III zett-n-ik ook in 't verfra^iingscomplet hij had te zor gen, dat den Eeker zelfs van Bles afbleef, Trui kende ik vaneigens ook in de schoon heidskuur, want uit twee wortelkluiten 'n paar handen toovei-en lap op den weg van de schoonmaaktalenten van m'n Trui, docht me. En zoo, amico, leverde-n-ik op den dap van t' examen „iets" in, dat mee veul goeien- wil-en-slechte-oopen trekken kost op 'nen nouja, geplekten candidaat schoolmeester! 't Was den portier en de examinatoren eenipszins meupelik pemokt om teugen d'n Eeker b.v. éenen keer „mncer Hoppenbrou wers" te mompelen. Wijer kost ik 't nie bren gen, maar 't leek me 'il wéérdevolle mini mum. Gelukkig kreeg ik op den gewichtipen merpen, vijf minuten veur ie van huis gong. nop 't idéé om 'm z'n zakken uit te laten halen en toen den afgebroken èèrpelschilder te verwisselen veur mijn zakmes zooiank, dat ie noodig kost hebben om d'r op 't exa men potlooien te slijpen. 't Manneke was veul kalm, maar 't kwam me veur, dat ie nie wist wat er boven z'n hoofd honp Recht, 'n bietje diep, stond z'n bruine gleufhoeike boven 't sproetencomplex. Ik zap iets geks aan 't hoeike, wist nie watte. Maar Dré III vond uit, dat 't dinpske achterste- veuren stond. Van achter mee 't randje om laag, van veur omhoog. Trui draaide 't geval om, d.w.z. ze lichtte 't hoeike op en liet den Eeker omdraaien. Dat was veurzurp van Trui, om 't werk van Guust Verhagen nie te verknoeien. Want dieën mensch had 'n half uur vakbe kwaamheid en 'nen tuub cosmetiek noodig p'had om den examinatoren de bedoeling van 'n schei veur te spiegelen in den Eeker z'n rosbruine sprieten. En Trui had veur pin geld deuzen scheidingkonkelfoes willen rin- neweeren. „Guilie hebt wat moois pemokt van mijnen Eeker", monkelde Dré III: ,,'t is nou sjuust 'nen oppezetten aap". Maar den Eeker was eipens overtuigd ge rekt van zijn superieure verschijning en dat, amico, da's dikkcls genopt om supérieur te zijn. Hij klom bij Dré III op den bok van den proentenwapel en zoo ree 't manneke naar stad, naar 'n proot gebouw, waar al veul zweet viel van cahiavalvierders, die daar hosten tot diep in den nacht enwaar al heel wat zweet is uitgestaan deur examen- zwoegers, die daar sappelden, diep in den zomer! Zoo is 't leven. Zelfs de stomme muren zouwen 't kunnen getuigen: 'n traan van chagrijn en 'n traan van den lach; 'nen zweetdruppel van zurg en "nen zweetdruppel van leut. Schaduw en zon, waaronder den menschenakker gedijen, bloeien en vrucht- dragen mot! Maar den Eeker! Om half een was ik veur 't gebouw. Had m'nen proentenwapel ieve- rans gestald. Troepkes druk kakelende jon gelui kwamen naar buiten. Ha! Daar was den Eeker. Alleen. Ze kekep 'm na. Vroegen malkaar iets. Lachten 'ns. Neeë, ze kenden nie. Ik floot. Den Eeker kent dat flftitje. Van den akker! Blij schokte z'n kopke overend. Ik wenkte. Dan zette-n-ie 't op 'n loopen, ver loor z'n hoeike. Nam 't weer op, dan mee beië handen aan den rand kwam ie aange rend als 'n ouw heerke. „We paan ieverans 'n botrammeke eten, Eeker!" „Oo? Ja? Ja, baas!" „Hoe is 't gegaan?" „Kweetnie. Goed wel". „Was 't moeilijk?" „Makniezeppeneeë". „Honger?" „Kweetnie. Hihihi! Heb ik nop nie aan gedocht". 't Manneke was verstrooid. Liep teugen de menschen aan. „N'ecë, 't w as niet moeilijk, 'k had telkens veul tijd over". „Ge ge hebt toch netjesgeschreven? De boel nie afgejakkerd?" ,,'k Had m'n eigenste vulpen baas!" zee-t-ie, proote oopen zettend, trotsch klop pend op z'n borst. Ge wit, amico, da's de pen. die hij 'ns van Trui kreeg, nadat ie zoo puik had meegeholpen bij den schoonmaak. „Lekker, penneke. baas!" Als we dan 'n rustig zitje pevonden hadden en den Eeker z'n hoeike had afgezet, dan schrok ik. Lijk herfstriet in den sturin. zoo stond z'n haar naar alle windrichtings. Den Guust zijnen cosmetiek werkte net verkeerd! „Jizzus, Eeker, „ga-d:eerst 'ns naar den cour en kek daar 'ns in 't spiegeltje! Hebt ge 'n kammeke?" „Hilachte-n-ie: ,,'n kammeke „Vraag er een aan den kastelein en wrijf vanmiddag niet in oew haren, want ge mokt alle menschen van streek. Ze hebben na de bombardementen tóch al zo weinig noodig om te schrikken!" Als den Eeker weg was, kwam den baas bij me. „Wat is datte veur 'n roestig fesserker Dré?" „Da's nou onzen Eeker, van Santen!" „Zijde besuikerd? Is ie vermomd?!" „Eigenlijk wel, ja!' En 'k lee 'm 't geval kort uit. Toen den Eeker verom kwam, was ie gestroomlijnd. Hij had z'n haren achter over gekamd, 't vet van den Guust grondig uitgesmeerd. Onder dateh „kapsel kwam z'n sproetenkop uia als 'n opgedroog de lekakgc van 'n kwaai plafond. „Zoo beter, baas?" „Eeker, ik raai oe aan 'n vrekt goed exa^. Water voor den .haver-motor". Een welkome verfrissching voor den trouwen viervoeter, die on» thans weer uitnemende diensten bewijst en derhalve recht heeft op een goede verzorging men te maken..!" Ik gaf 't op. „Jazekers, baas, tuurlijk", gaf ie ten ant- vvoord. Maar den dieperen zin van m'n ad vies ontging 'm glorieus. En hij ruimde ijve rig lepels, vurken en messen op, bordekes, servet en koffiegerei, kwakte mee smaak den uitsmijter tusschen twee snejen brood, sloeg 'n kruiske en „verscheurde" den „lunch" in weinig tellen. „Nog zoo'n dink, Eeker?" „Astenblief, baas!" „Gin... eh... zenuwen?" Hij lachte weer 'ns ongeloovig, docht da 'k 'm vernikkelde. „Eh hm!eh baas?" „Zeg 't 'ns, jonk?" „Na vandaag, ee, dan mot ik wel 'n maand misschient wachten op den tweeden oproep, veur 't mondelings, ziede!" „Ja? En?" „Nou hoef ik toch zooiank nie niks te doen ee?" „Niks te doen, man? Hoezoo?" „Eh... kan... mag ik... vinde goed, baas, da k niergen weer m'n werk vastpak op den hof, astemblief?" Ik keek 'm 'ns aan. Goei jonk! Guust zijnen cosmetiek gong 't weer afleggen. De sprieten spiongen stuk veur stuk overend. Den kas- stelein brocht den tweeden uitsmijter-mét, maar zonder „gereedschap" nou. Den Eeker kwakte de bullen weer op malkaar, gong zit ten verslinden of ie thuis was. Den cosme tiek capituleerde heelegaar, den sproeten koning was keer geef. Neeën, daar waren veur hem gin schoo'nheidskruiën gewassen! „Ja, baas? Vinde 't voed, astemblief?" „Ja, Eeker! In Godsnaam-daninaar". 's Avonds kwam ie véVom op Drc III z'nen wagel. 't Jonk was na 't examen de stad deurgeloopen. hij wit percies waar dén Dré z'n klantjes zitten, want ze hebben sa men den handel opgezet, en rap had ie 'm gevonden en dalijk was den Eeker be gonnen aan zijn taaks.zijnen patroon Dré III bijstaan! Onzen meester.zat mee ongeduld te wachten, bij ons. 5„\Vaar blèft nou toch zoo'nen kwicdani", zuchtte-n-ie: ,,'t is om vier uren mee glans afgeloopen en nou is 't zeuven!" Daar kwam den wagel den erf op. De mannekes sprongen van den bok, den Dré mokte den wagel leep, den Eeker spande Bles uit, nam 'm 't bit af, gaf den beest z'nen haver en begost 'm, onderwijl Bles at, te roskammen De meester zat sprakeloos. „Dat komt nou van 'n examen", zee-t-ie moedeloos. Guust Verhagen kwam ook 'ns aanloopen, in z'nen witten jas. Tenslotte had ook hij „meege werkt" aan den Eeker z'n examen; Guust bad op ginnen kilo liaarvet gekeken zelfs! Maar toen ie den Eeker doende zap, zwee- tend van den arbeid, 'nen drup aan eiken vetten haarpin op 'nen kop als 'n zat spel- denkussel, toen zee den Guust alleen maar: „gezakt zekers?" en hij slefte yreugdeloos weg. Eindelijk was den Eeker gereed. Ja! „Eerst 't péérd, dan de man". Hij stopte z'n kop in 'nen emmer water, waschte mee groenen zeep den Guust uit z'n haar en kwam blin kend mee den Dré binnen, mee 'nen eetlust, waarveur 'nen millioenair 'n ton gegeven zou hebben! Trui had veur den man 'nen blomkool, 'nen bal gehakt, 'n schaal patatten, 'n bord pap en 'n schaal erebeesjes (aardbeien), dik van den suiker. Ieder frat veur 't heel huis- bouwen en ze hadden haast Haast van den honger. Ze spraken gin woord. Trui ge noot! Den meester dorst niks te vagen, maar bij had goeien troost: 't schoot hard op! Na den eten zetten ze den broeksband op 'n kier, sloegen n kruiske en zeeën: „hèhè!" Amico, daar is pin schonder gezicht, dan zul ke jonge keareltjes, na 'nen dag van zwaren arbeid, zoo te zien schransen! Ze blonken van gezondheid, hikten van voldaanheid, keken mee spijtige oogen naar de leege schalen. „Gij hebt toch vandaag examen pedaan?" vroeg toen den meester 'n bietje lastig. „Eh jaja, meester". „Hebt ge me nou niks te vertellen t" „Kweetnie". „Eeker, zie daar toch van af te komen, van dat vergimde „kweetnie!" „Oem. Er kwee „Is 't meegevallen?" „Jaja, meester'. „Niemand iets bezonders teugen oe ge- zeed?" „Eh neeë. Of ja je. Op 't end vroeg 'nen meneer mee 'nen gouwen bril en 'n witte kuif „Das den veurzitter!" wie ik was. Waar ik geleerd had. Of ik in 't onderwijs zou gaan. En zoo". „En wat hebt ge geantwoord?" „Kweetnie". „Hebt ge dat gezegd?? Kweetnie?! „Ja". Toen is den meester o«>gestaan. Bekeek den Eeker mee stille radeloosheid. Gong toen weg, net als den Guust, zonder vreugde. 't Manneke kost nou gaan rusten. Me dunkt, hij had 't verdiend, den Sproeten koning! Maar niemand gift 'm een kans veur z'n examen. Ik...? Kweetnie! Ge boort er meer van. Veul proeten van Trui, Dré III, Kweetnie en als altij gin horke minder van oewen La.v. Dré. EEN MACHINE, DIE 200 PILLEN IN DE MINUUT DRAAIT. De hedendaagsche pharmacie kan reeds op een verleden van 700 jaar terugzien, want in het jaar 1240 werd door Keizer Frederik II het zelfstandige apothekersberoep en de eerste apothekenwetgeving Ln het le ven geroepen. In die 700 jaar is heel wat veranderd. We tenschap en techniek hebben peet gestaan om de pharmacie tot een gelijkwaardig partner van de moderne medische weten schap te maken. Van de oude kruiden-keu ken tot het moderne pharmaceutische proot bedrijf is een interessante ontwikkelin.gs pang. En de kroon op dit gebied spant wel een- «geweldig apothekersbedrijf als het „Hauptsanitatspark" van de Duitsche weer macht. Wie deze instelling bezoekt, waant zich in een chemische fabriek en in een groothandel in genees- en verbandmiddelen en medische instrumenten tevens. Een groot gebouwencomplex herbergt het Hauptsani tatspark, waar over de 700 menschen genees- en verbandmiddelen voor het leger fabricee- ren en verzenden. Buiten hun dagelijksche practijk om vinden de militaire apothekers bovendien nog gelegenheid voor het doen van-onderzoekingen. Zoo ontstonden nieuwe combinaties van bekende medicamenten en als jongste resultaat _yan deze onderzoekin gen is bijv. een bijzonder versterkend en ver- frisschend tabletje, een bonbon als het ware, voor bet luchtwapen samengesteld. Twaalf duizend tabletten per uur. Van de ouderwetsche „pillendraaiers", die in borrelend kolvein hun medicamenten brouwen, is hie geen spoor meer te beken nen. Allesgeschiedt in het groot. Zooals in een bakkerij worden in groote ketels de stui vende chemicaliën met elkander vermengd, om vervolpens door de tabletten-comprimeer- machine tot tabletjes te warden gevormd. Aan ieder machine hangt een kartonnen bordje, waarop te lezen staat, wat voor ta- blettaen de machine perst'; hierdoor zijn ver gissingen uitgesloten. Het witte poeder wordt er bovenin gestort en van onderen komen in razende vaart de kininepillen er kant en klaar uit. Het ziet er ongeveer uit, of er een non*machine aan het werk is. Een schijf met verdiepingen in den vorm der pillen beweegt zich in hpt rond en levert iedere minuut 200 pillen af. Twaalfduizend tabletten levert zoon machine in het uur! Om de bittere nillen wat smakelijker te maken, komen ze dan nop in een groote koperen ketel, waarin ze zoo lang door een suikermassa worden gedraaid en geslingerd, tot ze „gedrapeerd", d.i. met een suikerlaagje overtrokken zijn. Dan pas zijn ze voor het gebruik gereed. welke niet genoeg opleverde om al de kin deren te kunnen onderhouden. Een del- zoons trok, zooals gezegd, naar Amerika met zijn jonge vrouw. Aldaar aangekomen -r- nam hij op een goeden dag, dat de groote ba- nanenfoooten, voor zij, vanuit West-Indië komend, de haven van Boston binnenliepen, aanzienlijke hoeveelheden overrijpe bananen in zee wierpen, daar deze dan toch niet meer geschikt waren voor den handel. De jonge Zemoerrai kwam toen op het goede idee, een oud bootje te huren, de trans sportsehepen tegenmoet te varen, en de over riipe gele vruchten voor een paar centen op te koopen. Nadat hij weer de kade had be reikte bracht hy zijn lading over op een oude vrachtauto, welke hij tezamen met een vriend had gekocht, en distribueerde de ba nanen vervolgens tegen een lage prijs aan straatventers, die daardoor in staat wa ren, de vruchten met een kleine winst te verkoopen in de volkswijken. Zemoerrai werkte de eerste maanden erg hard om te kunnen leven van de kleine winsten, welke hij telkens maakte. Doch langzamerhand wer den deze winsten grooter, met het gevolg, dat hij een grooter boot kon koopen, een mannetje in dienst kon nemen enz. Enkele jaren later mocht hij het genoegen smaken, door zijn initiatief en ondernemingslust een zekere welstand te hebben bereikt. En thans 40 jaar later is Zemoerrai een der be langrijkste aandeelhouders van een Ameri- kaansche trust van bananenimporteurs, en tevens is hij directeur eener exportmaat schappij, die ongeveer 150 moderne stoom schepen bezit en jaarlijks niet minder dan 20.000.000 bananen verzendt naar alle deelen der wereld. Het spreekt vanzelf, dat Zamoer- rai, die thans 65 jaar oud is, nu niet meer met een klein bootje de groote schepen te gemoet trekt; doch wel vertelt hij zijn vrienden nog gaarne verhalen uit deze avon tuurlijke periode van zijn leven. RIJK GEWORDEN DOOR OUDE BANANEN Onlangs herdacht de Amerikaansche bana- nenkoninp Zemoerrai "het feit. dat het veertig jaar geleden was, dat hij zijn intrede deed in ile „bananen branche". Zemoerrai. kwam in dertijd arm naar Amerika uit Bessarabië, waar zijn vader een klein boerderijtje had, DE GESCHIEDENIS VAN DE „FAVORIET" De groote, zeldzame diamanten zooals de „Kohinor", „Cullinan" en „Orloff" hebben allen een min of meer roemrijk verleden. On der deze diamanten neemt de „Favoriet" met zijn zestigduizend dollar maar een beschei den plaatsje in. Toch heeft ook deze diamant een geschiedenis, die hoewel veel minder romantisch dan die der eerstgenoemde edel- steenen vermeldenswaardig is. Sedert jaren was de „Favoriet" het sieraad van de edelsteen verzameling van den be kenden juwelier Brewster, die zich uit zijn zaken had teruggetrokken. Het was alge meen bekend, dat Brewster, die te Chicago woonde, in zijn eenzame villa even buiten de stad dergelijke kostbaarheden opgeborgen had en hij was dan ook herhaaldelijk door vrienden gewaarschuwd zijn verzameling beter te beschermen. Het kon niet uitblijven, dat enkel leden van de onderwereld het plan opvatten zich van de juweelen meester te maken. De gangsters wisten, dat mr. Brewster niet al léén een zwak voor edelsteenen had, maar ook voor het zwakke geslacht. Op handige wijze wisten zij hem met een bekoorlijke jongedame in aanraking te brengen, die wel dra uiterst bij hem in den smaak viel. Het meisje slaagde er in, het vertrouwen van den ouderen man te winnen en wist hem er toe over te halen, met haar op reis te gaan. In haar „goedhartigheid" bewerkte zij ook, dat de oude knecht gedurende dien tijd vacan- tie kreeg. Eenige uren, nadat de bewoners het huis hadden verlaten, slopen de gangsters 't huis binnen en begonnen op hun gemak de brand kast open te breken. Zij waren echter niet met het feit op de hoogte, dat mr. Brewster z n brandkast met de modernste middelen had beveiligd, zoodat terwijl zij rustig aan het werk waren de politie gealarmeerd werd en spoedig ter plaatse aanwezig was. De gansters trokken hun revolvers; 't kwam tót een verwoede schietpartij, waarbij de gang sters konden ontsnappen, nadat zij een agent verwond hadden. De bandieten zouden echter niet lang ple zier hebben van hun ontsnapping Twee van de agenten waren n.1. uitgerust met de nieuwste vinding, waarvan de politie van Chicago thans reeds sedert eenigen tijd ge bruik heeft gemaakt. Zij bezaten n-1. een re volver, die met het schieten tegelijkertijd het slachtoffer fotografeerde. De uitvinding bleek in dit geval aan haar doel te beant woorden, want met behulp van deze revol ver-fotografie kon men één der gangsters herkennen. De misdadiger was een oude be kende van de politie. Na enkele dagen had men trouwens ook de andere leden van de bende achter de tralies.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1940 | | pagina 8