Brabantsche
Brief
van
't HOEKJE
OUDERS
RADIO
XoS n
I
PROGRAMMA
tmm
J
VOOR DE
Amico,
Ulvenhout, 25 Juli 1940.
Den gewonen mensch krijgt van zoo'n man
neke als den Eeker maar gin hoogte. Den
eenen oogenblik beziet ge 'm, mee z'n schriel
figuurke, z'n onooglijk persoontje en z'n
eeuwige „kweetnie", als 'n kwiebuske wat
kinderlijk veur z'n jaren; den anderen oogen
blik ziet ge m als 'n oud, wijs manneke, dat
alles van 't leven wit.
In veul dingen is ie bitter jonk, in andere
dingen veul oud. En daar tusschen-in staat ie,
mee zijnen amperen wasdom, wat onhandig té
schutteren onder z'n medemenschen, die zoo-
veul zekerder in 't leven staan.
In prilste jaren leerde-n-ie 't leven wantrou
wen. Want 't scheen hoofdzakelijk te bestaan
uit trappen, snaauwen, 'n leeg gevoel in den
buik en uit spot.
Kortom: uit vervloekt lillijke dingen. En,
gek, toch waren er wel mooie dingen ook.
Maar die lagen b.v. achter dikke spiegelruiten,
onder stralend, blinkend licht. Enne... als ge
daar dan l&nk naar keek, 't was soms ook zoo
vrék mooi, dan kwam er 'nen kolossalen dien
der veurbjj, die pakte-n-oe bij 'n oor, dat
ln den winter meestal kapot was, en sleur-
de-n-oe 'n paar meters wijerop, snaauwende:
„as ik je vanavond nog 's trappeer, ga je mee,
't kot in, boef!" En meestal dee 't oor dan veul
te veul pijn om te zeggen „stikvent", of... de
klompen waren te slecht om dan rap weg te
loopen.
Toch was er 'ns 'n wonder gebeurd!
Op 'nen kouwen winteravond, toen ie
sjuust 't kiepevel van z'n armen stond te wrij
ven. 'n Oud vrouwke, mee 'n tooverheksge-
zicht, dat lijk 'nen veugelkop boven den op-
staanden kraag van 'n pellerientje kwam ge
stoken, had 'm toen meegenomen naar 'n
scheur, zoo n smal poortje in 'n winkelstraat.
Daar woonde zij, op 'nen trap. 't Stonk er,
maar 't was er lekker werm. Hij had
daar drie boterammen gekregen mee suiker
en 'n kom heete koffie, of was 't thee? En
als ie dat allemaal op had, dan had 't vrouwke
gezeed: „wij zijn maar erme menschen, jon
gen. Ik ben al zeuventig jaren erm, hoe oud
zijde gij...? Maar ge mot toch altij maar ver
trouwen op Onzenlievenheer. Veur Hum zijn
alle menschen gelijk. En van ons houdt ie 't
meest! Want hij was eigens ook erm op
èèrde!"
Dalijk had den Eeker aan heur gevraagd,
waar dieën Heer woonde. En toen zij plechtig
zee en wees: „hierboven", toen had hg veul
compassie g'had mee dieën goeien heer, die
daar op dat duffe vlieringske moest huizen.
Maar zoo begost zijn godsdienstige opvoe
ding. Twee keer per week kreeg ie drie botram
men mee 'n kom heeten slobber en dan iets-
over-God na. Eer den winter om was, gong
't goeie tooverhekske dood. Doch zóóveul
had den kleinen zwerver al wel van haar ge
leerd, dat ie toch ennigt vaag besef er van had,
waar 't ouwe fee-ke nou toefde. „Hierboven",
docht 'm bij den lieve Heer, waar zij 't nou
veul beter zou hebben, dan hierbenejen, in die
scheur.
Op 'nen vroegen mergen, 't was nog don
ker, wierd 't pellerientje begraven. Den Eeker
vurmde denstoet". Hg liep op 'n kiepe-
drafke mee, bezijen den lijkwagel. Op 't kerk
hof mocht ie nie. Dus bewees ie 't toover
hekske de leste eer, van achter de tralies van
de inrijpoort.
Daarna was ie naar de stad verom geslen
terd, deur den kouwen nevel van den winter
mergen. Veul eenzaam, 't Manneke had „alles"
weggebrocht, wat ie efkes bezat.
Ik zee al: „den anderen oogenblik ziet ge
'm als 'n oud, wijs manneke, dat alles van 't
leven wit."
Hij wit er ook veul van
Teugenover de goeie dingen van 't leven
«taat ie nog altjj kinderlijk verrast. Nog steeds
is 'n steuvig maal eten veur hum 'n onver
wacht feest!
Hoe is dat?
'k Heb 'nen mensch gekend, fier, geniaal
zelfbewust. Jonk nog liep ie onbarmhartig
teugen de lamp. Kwam, onschuldig, in 't ge
vang. Na dertig dagen wisten z'n rechters, dat
ie niks misdaan had. Wierd ie uit 't Huis-van-
Bewaring vrijgelaten. Vrijjawel! Zijnen
geest is achter de sloten gebleven, 'n Veur-
beeld: daar in den cel amigo, mocht ie iederen
dag één pijp rooken.
Op den kop van de wit steenen pijp stond
mee inkt zijn celnommer geschreven. Hij bleef,
eenmaal in vrijheid, de gouwenèèr trouw. En...
schreef er altij 't celnommer op.
Smorend zat ie dan naar dat „71" te pein
zen.
Zijnen fieren, spotachtigen, brutalen, zelf-
bewusten blik wierd onzeker. In den genialen
kop wierd 't wèèrgaren. D'n trotserik wierd,
na moeilijke jaren, waarin ie leerde leven van
'n paar „geleende" rijksdaalders per week,
deur de leeners .gepensioneerd" mee dat be
drag.
Dertig dagen waren veur deuzen mensch
levenslank geworden.
Ja, hoe is dat?
In 't mishandeld zielement blijven de moeten
van de mishandeling staan.
Zoo ook kan niemand uitkomen onder n
getrapte jeugd. Zulken houwen 't veul moeilijk.
Zijn in veul dingen oud, in andere blijven ze
kind. Altij verwachten ze „den" trap. Die dus
ook altij komt. Ze zijn, in één woord, de stief -
kinders van slons Fortuna, die soms, in gin
zeuventig jaren, 'ns éenen keer de ver
molmde trejen zal opgaan van 'n onbewoon-
baar-verklèèrd woningske in 'n „straat
spleet"
Maar den Eeker.
Als ie, veur weinig jaren gelejen deur
Dré III wierd aangenomen als koeischeeper op
Ben hof, dan waren de condities: vollen kost
en inwoning, 'nen gulden zakgeld per week.
dien betaalde Dré III, patroon over den
^fker 'm u'^ en gulden mee kermis.
Die hier sjuust op Bamis valt, den eersten
Zondag van October.
't Manneke dee veul z'n best, werkte als 'n
pèèrd, wierd 'n puike kracht in ons bedrijf.
Trui kost 't knechtje al rap nie meer missen;
't jonk groeide vast aan ons gedoeike. We
kleedden 'm, hielpen 'm vort; hij wierd een
van-ons, ook al zat ie meestetijen te zwijgen.
Maar onzen Blek sprikt ook nie en toch, als
den beest nie in den huis is, mis ik iets om me
henen! Ge wit nie sjuust wat of dat is. Of
liever gezeed: ge puzzelt al die stille dingskes
die in oew leven zijn, nie uit. 't Leven is veul
onderzoek wèèrd, maar daarom mot ge 'r nog
ginnen retort-op-'n-spiritusvlam van maken
Ook heb ik altij nog meer plazier in de gèève
blom, dan in de uit-malkaar-geplozen-onder-
deelen daarvan, prontjes op 'n rjj veur me uit
gestald.
'k Durf nog 'nen stap wijer te gaan en te
beweren, dat zes meeldraden, eenen stamper,
vijf blomblaaikes, zeuven steunblaaikes en
'nen gevorkten blomsteel belange gin blom
zijn. En als ge me nie gt'.ooft, dan mot ge
maar 'ns op 'n handsvolleke raaikes, schroef -
kes, 'n veer en wat pennekes kijken hoe laat
't is!
Ik zeg: den Eeker wierd een van ons.
Hg richtte mée op de groentenzaak van Dré
III, welke affaire, dit tusschen twee hoks-
kes, prachtig floreert in deus tij van... „Veur-
zurg", afijn, daar is hier op de stêe gin
muizengat, of den Eeker kent 't!
Opslag vroeg ie nooit, gong z'n eigen alleen
te buiten aan 'n sigaretje en dat kosttê 'm zes
veur éenen cent, want daar wist is, mee goei-
koope vloeikes en 'n pakske „apenhaar" 'n
kunstje op. Kortweg: veur z'n eigen is ie
gierig. Van z'nen gulden hield hg mee glans
zeuventig centen over, daarvan sloofde-n-ie
zijn eigen uit, op verjaardagen, hier en in den
woonwagel, „ons thuis" lijk ie zeet.
Maar ge verstaat: wij kosten 't manneke
z'nen arbeid nie blijven aannemen teugen
eenen gulden-per Week, tien mee kermis, kost
en kleeren.
Na ennigt beraad nam Dré III 'n spaarbank-
boekske op den Eeker zijnen naam. En, zonder
dat den kluut 't wist, kreeg ie nou en dan
opslag!
Ja, zonder dat ie 't wist. Want zoo gierig
als ie is veur z'n eigen, zoo rojaal is ie veur
„ons thuis". Alles zou ie naar den woonwagel
slèpen. En ge zou 'r eigenlijk niks van kun
nen zeggen. Waar of nie?
Zoo wierd ie steeds „rijker", zonder 't te
weten. Maar dat kost, of liever gezeed, dat
móest toch zoo nie blijven! 't Keareltje is dan
toch op stuk van zaken óók gedipelmeerd
schoolmeester, gin kind meer. Hoewel, in veul
dingen..., afijn, ge wit! Maar ik moest 't er
op gaan wagen, 'n Vijfhonderd gulden stond er
op z'n boekske.
Zondagmergen veur 'n week, Trui was naar
de kerk, Dré III had zijnen wekelijkschen brief
naar Amsterdam geschreven en den Eeker
was doende mee wat locht Zondagswerk,
den beestenzurg gaat Zondags deur! ik zeg,
Zondagmergen veur 'n week, riep ik 'm bg me.
Hij veegde z'n handen aan z'n broek „proper",
kreeg 'n kleur.
„Ga daar 's zitten. Eeker. We motten 'ns
praten samen. Sigaar?"
„Makkum bewaren, asteblief?"
„Nee, 't kan lgen vandaag, jonk!"
En ik lee 'm de zaak uit. Zonder bedra
gen te noemen nog.
„Gesnapt, Eeker?" vroeg ik op 't end.
„Kweetnie", bromde-n-ie ,,'k Heb 't hier
veul naar mijnen zin g'had. Guilie... guilie...
waart altij heel... heelgoed veur me." Toen
viel z'n uitte sigaar op den grond. Hg
spreidde z'n vingers op z'n knieën. Keek om
laag. Zweet pèèrlde op z'n veurhoofd.
„Kek 's, Sjaak, gè bezit nou 'n gèèf som-
meke. Gooi er nie mee. 'Nen mensch mot wat
geld achter 'm hebben."
Toen schudde-n-ie den kop. Onbewust.
Zweeg. Wreef mee de handen over z'n knieën.
„Rop-t-oew sigaar op, Eeker en stik ze nog
'ns aan. Ik hield 'm de mijne veur. Opgelucht
zoog ie aan den vorstenlander, formeerde rook
gordijnen.
„Dré, geef den Sjaak nou z'n boekske",
vroeg ik aan m'n baaske, die 't pront twee
jaren bewaard en „vetgemest" had.
En als den Dré 't hum lachend ar nreikte,
dan weerde 't manneke verschrikt af en fuis-
terde heesch: „kwiltnie. 't Hee me hier nooit
aan iets ontbraken".
Dan liep ie weg. Naar boven. Naar z'n
„woonwageltje". Ik zee al: ge krijgt van zoo'n
manneke gin hoogte. Als ik 'm gong halen,
dan zat ie op den vloer, den kop omhoog, deur
de vier glazen dakpannen te staren; twee
tranen in d'oogen.
„Eeker, ik ben nog nooit kwaad op oe ge
wist! Als ge nie rap bene jen komt en verstan
dig mee ons sprikt, dan..."
„Ik koom, baas", zee-t-ie haastig: „maar
eh... maar doe me da nou nie aan, mee da
geldboekske, astemblief."
„Ik ben den erf opgegaan, liet 't geval
wijers aan Drè III over. Die kan mee 'm over
den weg.
Maah toen!
Dagen van stil gepeins heeft den Eeker
noodig g'had, om zich 't gedacht eigen te
maken, dat ie aan 't hoofd stond van vijfhon
derd guldens.
Toen ie 't zoowat besefte, over die „moei
lijkheid" henen was, toen kwam de volgende
moeilijkheid: hoe kom ik er 'trapst van af?
Want teugen Dré III zee-t-ie toen: „Dré, as
ge centen noodig hebt veur oew zaken...? Ik
zal oe geren vijfhonderd gulden geven!"
Dré III lachte. „Opa is mijnen bankier,
Eeker! Maar veul bedankt, jonk."
„Nen dag later. „Dré?"
„Eeker?"
,,'k zou best 'n groot feest willen geven, mee
cadeaux en zoo."
„Ge zijt belaaitafeld," vuurde Dré III 'm af.
Den Eeker piekerde. Beet op z'n lippen.
Krabbelde in z'n rosse stekels. Wierd... 'n
oud manneke. Drentelde 's avonds detlf d'ak-
kerpaaikes, of zat op den deurdurpel in zwaar
gepeins, mee den wijsvinger teugen de lippen-
Dan vroeg ie den Dré z'n fiets te leen,
kwam uren later bezweet verom. „Waar zijde
gewist, Eeker?"
i,Nergerans en zoo. Bietje rondgerejen deur
de* stad."
Hij begost te cijferen, mee 'n stokske in
't zand van den erf. Zette dan de vuisten teu
gen z'n kaken en prakizeerde.
't Manneke wierd gejaagd deur 'n plan, dat
ie nie heelegaar vatten kost. Somtijen zat ie
wijdweg te staren, de lippen dun, 'nen diepen
plooi boven de neus, in d'oogen 'nen seerjeus-
lachenden glans
Toen had ie 't.
En ik mot zeggen: 't plan was heelegaar
nie gek .Dré III brocht 't over, want hij wou
nie alleen beslissen, 't keareltje. „Den Eeker
hee té veul veur z'n centen gewerkt," zee mijn
gouwen baaske.
„Kek 's, Dré, had den Eeker veurgesteld:
„ik heb niks aan dieën buut.
'k Had zóó gedocht Ge wit.., eh... vader
Er zijn zoo van die kleine voorvalletjes,
welke ons, wanneer we ze in overdenking
nemen, toch veel leeren. Zoo herinner ik me
ergens het volgende ongeveer gelezen te
hebben.
Een klein jongetje had de gewoonte tgdens
de wandeling met zijn moeder den weg wel
vijf maal af te leggen. Zoo iets komt veelvul
dig voor. Lastiger was, dat het ventje
herhaaldelijk stoepjes af en op klom, nu eens
hier en dan daar bleef „teuten". Het ventje
had een zeer verstandige moeder. Zij breide
een paardetoom en deed deze het ventje om.
Nu werd van het loopen een spelletje gemaakt.
„Kom, paardje, vooruit hoor!"
Het ventje schaterlacnte van pret.
„Neen paardje, niet de stoepjes op. Dat
gaat niet hoor!"
Weer lachte ons ventje en gehoorzaamde.
Moeder en zoontje wandelden verder. De
knaap leerde langzamerhand het teuten af.
Mocht het al eens een keer voorkomen, dat'
hg weer wilde stilstaan en teuten, dan moe
digde moeder het „paardje" aan, trok wat aan
de leidsels, en voort ging het weer.
Toen geschiedde het, dat Opa kwam.
Hij wilde met zijn kleinzoon gaan wandelen.
Moeder haalde de paardetoom voor den
dag, maar Opa vond, dat het ventje alleen ook
wel kon loopen. „Hij kan wel aan de hand
mee."
Moeder legde uit, dat kleinzoon zoo dikwijls
stilstond en alle stoepjes op en af klom. 't Is
beter, dat je hem maar meeneemt aan de
leidsels.
Goed, opa zou hem dan maar zoo meenemen.
Maareen paard voelt de handen aan
de leidsels?
Ons ventje liep niet zoo vlug en flink als
bij moeder.
Hij drentelde en teutte opnieuw.
Ten slotte werd hij zelfs weerbarstig en
past goed op. Ginnen drup meer, jonk!
Moeder zou 'k veul gelukkig kunnen maken
mee 'n huiske in 'n eenvoudige, nette buurt.
Als ik ze thuis nou veur den winter uit
dieën woonwagel kost halen, dan eh... dan...
wel, dan zou ik eigens veul plazieriger zitten
bij jullie plattebuis. Nou kan ik wel 'n huiske
huren enne... en daar huisraad in koopen,
gos jonk! ik heb zoo'n schoon salonneke
gezien veur honderd veftig gulden, maar de
moeilijkheid is...... iedere week de huur. Die
kósten hebben' ze nie, nou in den wagel, die
is eigendom, verstade?"
„Genogt, ja".
„Luister nou 'ns goed. Dré, astemblieft.
Ikke... hm... ik heb den voorkeur gekregen,
kek, hier is den sleutel, veur 'n gèèf winkel-
huiske, daar en daar.
Nou had ik zóó gedocht, ziede. Gij wilt in
de toekomst filialen stichten..."
Wijer kwam den Eeker nie.
„Kom mee," riep Dré III: „we gaan samen
dat winkelhuis bekijken!"
Den groenteauto wierd aangezet, den
Dré krijgt weer benzine, en de twee ka
meraads-zakenlui vlogen naar de stad.
Amico. 'k heb m'nen zegen gegeven. Dat
sommeke geld brandde den Eeker in zijnen
zak! 't Moest er uit!
'k Had 't veuruit kunnen weten. Maar allee,
spgt heb ik er nie van. Inteugendeel. Ik......
ouwen mensch, ik popel naar den oogenblik
dat 't eerste filiaal van Dré III z'n... „Bra
bantsche Groentencentrale", ge wit, zal ge
opend worden! 't Wordt 'n feest!
ZONDAG 28 JULI 1940.
Jaarsveld, 414,4 m.
8.00 NCRV. 12.00 VARA. 6.00 NCRV. 7.00
VPRO. 8.0010.25 VARA.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Orgelconcert (opn.j.
9.00 Arnhemsche orkestvereeniging (opn.).
9.15 Gewijde muziek (gr.pl.).
9.50 Vrij Evangelische Kerkdienst. Hierna:
Gewijde muziek (opn.).
12.00 VARA-orkest (opn.).
12.45 Berichten ANP.
1.00 Esmeralda en solisten.
1.50 „Voornamen en mode", causerie.
2.00 „The Kilima Hawaians" en orgelspel.
2.30 Uit Bayreuth: le acte van de opera „Die
Walküre".
3.35 Tuinbouwpraatje.
4.00 De Ramblers.
4.30 „Het Schildersleven", causerie.
4.50 Gramofoonmuziek.
5.15 Berichten ANP.
5.30 Gramofoonmuziek.
5.35 De Golfbrekers.
5.45 Reportage.
6.00 Wijdingswoord.
7.00 Studiodienst.
8.00 Berichten ANP.
8.15 Revue-programma.
9.15 Radiotooneel.
9.45 Orgelspel.
10.1510.25 Berichten ANP.
Kootwijk, 1875 m.
7.00 Berichten (Duitsch).
7.15 Berichten (Engelsch).
7.30 Gramofoonmuziek.
9.00 Omroeporkest en solisten (opn.).
9.45 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
j 10.30 De Twilight Serenaders (opn.)
11.15 Berichten (Engelsch).
11.30 Gramofoonmuziek.
11.45 Sylvestre-Trio.
12.30 Berichten (Duitsch).
12.45 Berichten ANP, eventueel gramofoon
muziek.
1.00 AVRO-Amusements-orkest en soliste
(opn.)
1.35 Puszta-orkest.
2.00 Berichten (Duitsch).
2.15 Concertgebouw-orkest en solist (opn.).
3.15 Berichten (Engelsch).
3.30 AVRO-Tango-orkest (opn.) en AVRO-
Dansorkest,
4.30 „Nieuwe wegen in de lichamelijke opvoe
ding", interview.
4.45 Orgelspel.
5.00 Berichten (Duitsch).
5.15 Berichten ANP. 5
5.30 AVRO-Amusements-orkest.
6.15 Berichten (Engelsch).
6.30 AVRO-Amusements-orkest en solist.
7.00 Gramofoonmuziek.
7.20 Weensch programma.
8.00 Berichten (Duitsch).
8.15 Berichten ANP.
8.30 Berichten (Engelsch).
8.45 Gramofoonmuziek. (9.159 Perichten
Engelsch).
10.00 Berichten (Duitsch).
10.15—10.30 Berichten ANP.
10.30—10.45; 11.15—11.30; 0.15—0.30 en 1.15—
1.30 Berichten (Engelsch).
MAANDAG 29 JULI 1C40.
Jaarsveld, 414,4 ra.
VARA-uitzending.
8.00 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
10.00 VPRO: Morgenwijding.
10.15 Zang met pianobegeleiding en gramo
foonmuziek.
10.50 Declamatie.
11.10 Gramofoonmuziek.
11.20 Zang en orgel.
12.00 Esmeralda en solist.
12.45 Berichten ANP.
1.00 VARA-orkest (opn.).
1.40 Gramofoonmuziek.
2.00 Uit Bayreuth: le acte van de, opera
„Siegfried".
3.20 Declamatie.
3.50 Gramofoonmuziek.
4.15 Causerie over Wagner's „Siegfried".
4.20 Uit Bayreuth: 2e acte van de opera
„Siegfried".
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Gramofoonmuziek.
6.15 „Brabants beteekenis voor Nederlands
cultureelen opbouw."
6.35 Uit Bayreuth: 3e acte van de opera
„Siegfried".
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 Puzzle-uitzending.
8.30 Arnhemsche orkestvereeniging (opn.).
9.25 Radiotooneel.
9.55 Vragen van den dag (ANP).
10.15—10.25 Berichten ANP.
AVRO-uitzending.
NCRV-uitzending.
7.00 Berichten (Duitsch).
7.15 Berichten (Engelsch).
7.30 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP.
8.10 Schriftlezing, meditatie.
8.25 Gewijde muziek, (gr.pl.)
8.35 Gramofoonmuziek.
9.45 Zang met pianobegeleiding en gramofoon
muziek. (11.1511.30 Berichten Engelsch).
11.45 Pianovoordracht en gramofoonmuziek.
12.30 Berichten (Duitsch).
12.45 Berichten ANP.
1.00 Consonanten en gramofoonmuziek (2.00
2.15 Berichten Duitsch).
3.15 Berichten (Engelsch).
3.30 Gramofoonmuziek.
4.00 Viool, orgel en gramofoonmuziek.
5.00 Berichten (Duitsch).
5.15 Berichten ANP.
5.30 Arnhemsche orkestvereeniging (6.156.30
Berichten Engelsch).
7.00 Vragen van den dag (ANP).
7.15 Berichten.
7.30 Reportage of muziek.
8.00 Berichten (Duitsch).
8.15 Berichten ANP.
8.30 Berichten (Engelsch).
8.45 Gramofoontnuziek.
9.15 Berichten (Engelsch).
9.30 Gewijde muziek (gr.pl.).
10.00 Berichten (Duitsch).
10.15--10.30 Berichten ANP.
10.30—10.45; 11.15—11.30; 0.15—0.30 en 1.15—
1.30 Berichten Engelsch.
werkte zich vast in de leidsels. Hij probeerde
zich los te werken, maar Opa sprak: „Neen,
mannetje, dat lukt je niet. Je zit vast."
Groote verbazing bij het kind.
„Ik zit niet vast," riep hg uit
Het was duidelijk. De knaap had zich bjj
moeder niet gebonden geweten. Opa had het
hem echter laten voelen. Vrgheid in gebonden
heid.
Hoewel gebonden, voelde de knaap zich
steeds los en vrij, zoo lang het spel was ge
weest. Moeder had hem laten spelen. De
vreugde van het spel was zoo groot, dat hg
niet eens bemerkte, dat hg aan de leidsels
liep. Opa maakte hem er op opmerkzaam.
Uit dit geval kunnen we leeren, dat het
element dwang bij de moeder steeds ont
broken had waardoor ook het verzet achter
wege was gebleven. Vastzitten is alleen erg
als het de uitdrukking is van dwang.
Zoo dikwijls kan men met deze dingen bij
kleine kinderen tobben. Het zitten in de kin
derstoel is al een van deze voorbeelden.
„Pas op, of ik zet je vast," zegt men, en
vergeet, dat het kind eerst dan alles zal doen
om los te komen.
„Kom," zegt een andere moeder, „nu nog
even het paardetoompje om en dan gaan we
lekkertjes eten," en het kind zit rustig en
eet
Och, het is maar een onnoozel voorvalletje,
dat ik u hier vertelde, maar het leert ons toch,
hoe vaak wg volwassenen het kinderlijk den
ken en reageeren niet kennen of voorzien.
Wanneer we eens wat meer studie van deze
kleine voorvalletjes maakten, we zouden stel
lig heel wat verdrietelijkheden kunnen voor
komen.
Maak er een spelletje van, is een stelregel,
welke vooral bij de opvoeding van heel jonge
kinderen wonderen verricht.
Oveeka.
En ge zult er van hooren.
Zoo'n baaske toch.
Maar lijk ik den brief begon: den gewo
nen mensch krijgt van z'n manneke als den
Eeker maar gin hoogte.
Zoo'n Kweetnie-kwiebuske, ee!
En wat hebben ze 't druk. Schilderen, be
hangen, opstand-timmeren, meubileeren,
hunnen kop loopt om. Maar ze zijn zoo ge
lukkig als veulens in de zonnewei!
Kom, ik mot er 'ns af gaan scheien.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altij gin horke minder van oewen
t. v.
Dré.
Kunt u zich gemakkelijk aanpassen?
Iets waaraan welhaast iedereen zich in
dezen tijd moet trachten aan te passen, is
een eenvoudiger levenswijze, een be
snoeiing van uitgaven op de een of andere
wijze.
De groote questie is ,om dit blijmoedig en
practisch te doen. In dit verband hoorden wij
dezer dagen een aardige opmerking, die
luidde: „in den tijd dien de pessimist be
steedt aan mopperen, klagen en neus-optrek-
ken, heeft de optimist alweer geleerd om iets
zelf te doen, wat hij of zij nog nooit eerder
bij de hand heeft gehad.
Wie is gelukkiger denkt U, de vrouw, die
wegens financieelen tegenslag geen dienst
meisje meer kon houden, en die al haar vrien
dinnen afliep om te weeklagen: „ik kan nu
eenmaal niet koken en niet stofzuigen, niet
wasschen en niet strijken. Ik heb het nooit
behoeven te doen en wensch het niet te
doen", of de vrouw die, in dezelfde om
standigheden kordaat naar een kennisje
stapte dat al jaren in bescheiden omstandig
heden leefde en ronduit zei: „Katie, wij moe
ten ons verminderen als zoovelen. Ik ken
practisch niets van huishouden, maar nu het
noodig is, dat ik zelf aanpak, moet ik het
vlug zien te leeren. Ik weet, dat jij handig en
zuinig bent, wil jij me wat leeren? Hoe doe
je b.v. een kamer? Waarmee moet je begin
nen? Hoe strijk je een overhemd? Hoe maak
je gehakt klaar?"
Katie lachte eens en zei: „Welja, met alle
pleizier „Wou je alles tegelijk leeren? Begin
maar met het gehakt, daarmee bg ik net
bezig. Kijk, dat gaat zoo."
Binnen een paar weken had het flinke
vrouwtje, dat bereid was zich blijmoedig aan
te passen aan haar veranderde omstandig
heden de gewone huiselijke bezigheden onder
de knie. Zij verrichtte deze even vlug en han
dig als een vrouw, die dit al jarenlang ge
woon is, en met veel genoegen!
Het eenvoudigste werk kan voldoening ge
ven, mits men het met hart en ziel doet.
Men kan er een gewoonte van maken, om
zich maar te suggereeren, dat men alles akelig
en vervelend vindt, dat men het niet kan.
Men kan het beter inrichten door de on
prettige dingen allereerst af te doen, met de
practische gedachte: „Niet zoo prettig dit.
Het moet toch gebeuren, dus dat eerst maar
even, dan is het voorbij.
Kunt U iets wezenlijk niet. en maken de
omstandigheden het wenschelijk, dat U het
wel kunt, ziet dan dat U het vlug leert. Een
van de beste manieren om iets, wat wij nooit
eerder gedaan hebben te leeren, is meestal
om die bezigheid te zien verrichten door
iemand, die er geroutineerd in is, en met al
uw aandacht gade te slaan, wat die persoon
precies doet en in welke volgorde hij of zii
het doet.
De omstandigheden veranderen voor ons
allen, ontmoet ze met een glimlach en met
de gedachte: „Wat ik nog nooit deed, kan
ik leeren". Dat is een sportieve levenshou
ding. die Uw opgewektheid bewaart en u
jong doet blijven.
Nadruk verboden.
DR.JOS DE COCK.
