Brabantsche
't HOEKJE
OUDERS
De triumf van het
kunstleder
Pe
van Drê Brief
J
I
VOOR DE
n
Tuinhoekje
XoS rvcw-it!
I
ULVENHOUT, 29 Aug. 1940.
kmico,
Dn Herfst is van 't jaar vroeg gekomen.
De wegels en de boschdreven liggen daar,
in den duister van 't sturmtij, besti*ooid
in.ee 't geel geblaart, mee 't dooie hout,
dat gerukt, gebroken en gescheurd wierd
Wit de zwiepende boomkroonen.
De zware wolkenlochten jagen langs den
liemel. De sturmen loeien om den huis.
.Genadeloos knetteren de vette, kouwe re
genvlagen teugen de ramen, de deuren, de
iblinden; ze zwiemen als rook over den
zwartgeregenden steenweg, schuimend
soms onder den woeienden Wester, die zich
ideur 't durp smijt.
D'n Herfst is vroeg gekomen, ja. Maar
Zonder den deugddoenden troost van ande
re jaren, als de zomehitte, als den zonne
brand ons te bar geworden was. En 't
nuuwe tij lijk balsum was, veur ons moeie
lijf, rust veur ons geblakerde zielement,
dat snakken kost naar den koelen teug uit
üden don-ker-glazen roemer, dien de Wijn
maand ons toeschoof. We kosten stil-geluk-
kig zijn, leklippend proeven van dieën don
keren wijnkelk van Najaar, om de kante
ling van 't tij. Want van Zomer over-
[voldaan, verlangden we, diepin, naar den
Jhuiselijken Winter, naar 't makkelijke
hoekske bij den plattebuis. daar in den
gouwen schemer onder de schouwkap. waar
't zoo veilig toeven was, als buiten den
Winterstorm over de kale velden trok,
Spookte in de galmgaten van den kerke-
toren, daar hoog in het zwarte Niks van
den stikdonkeren nacht. Of als den vorst
te kraken stond in de bruine eiken hagen.
't Kost ook anders zijn. Als in den vroe
gen avond 'n bloedrooie zon te branden
ihong tusschen 't werlig struwel van t kale
ihout. waarboven den hemel glansde in groe
nen peerlmoer; 'nen pèèrsen doom gewe
meld kwam over de wije velden, dan gloor
de aan, lijn 'nen wilden wingerd, stil ge
luk in onze borst, waarin we voelden
stroomen den koelen, rinschen asem van
'den rossen herfstavond, die soms vlamde
luit de ouwe kerkramen, daar 't ende den
[verlaten akker mee z'n stil gekraak in
den winterkool.
Stil geluk..., 't is me soms, deus tijen,
fels daar gunderwijd 'n vleugelen-V naar t
Zuien trekt; 'nen zwaargelajen èèrpelwa-
gen op z'n ijzeren banden wegdokkert over
den eenzamen steenweg; de poppelieren op
de stilte te klepperen staan in de ruimten
van 't akkerland; daar aan den Noorder-
Idm de stad steeds wijer wegdrijft achter
den donkeren dag, of 'k hoor dreunen
'om m'nen peinzenden kop den tweeklank
Van 'n bronzen uitvaartklok; „Voorbij!
Staai ik peinzend te steunen op den
Steel van m'n spaai, turend op de witte
rimpels van de donkere Mark, naar n
s>choof riet, in den midden van blinkende
watercircels; 'n paar wilde eenden, die den
ispeurenden kop in den riet-schoof steken,
deinend wegpagaaien dan. over den ruste-
loozen stroom, dieper den avond in, aan
zoemt weer dieën dreun rond m nen een
zamen kop: „voorbij!"
Komt dan 't avondwindeke gezweefd over
den buiten, tippend aan de witte water
rimpels, slissend deur de rietschoot, rijst
daar boven den zwarten boschkam. in bre
kende lochten de bleeke maneschijf, luk
'nen glazen bol drijvend op woest water,
dan denk ik greet aan m n huizeke. daar
wij erop, langs den stillen steenweg, maar...
den bronzen dreun zoeft weer zijnen tries
ten echo: „Voorbij!"
De lochten zijn dik. Den glazen manebol
|s overspoeld; alleen 'n deurschijnende
(plek in de... onveilige wolkenvacht, wijst
•vaar den bol nog drijven mot. De lochten
«ijn dik; 't land verlaten, de eenden al
lang om den bocht. En 't zoeft, 't dreunt,
tin 't bromt' Wijdweg. Achter de lichte
lochten. 't Cirkelt daarboven; 't is, of n
bromvlieg over m'n kop zoemt. Ik pak
mn spaai, m'n juten zakske mee d'eerpels,
m'n bennekes groenten; 'k laail den krui
wagel, altijd luisterend, scherp luisterend
ïiaar de zoemcirkels daar boven me.
Stil geluk om nieuw tij?? „Voorbij!"
„Voorbij!" zoo zoemt nou den stalen
yeugel daar boven 't dikke wokendek, ge
wuifd over den vroegen Herfstavond, die
dichter wemelde op de velden, de bosschen,
over de huizekes van Ulvenhout. En ik
spoei me deur den zwaren akkergrond, die
den kruiwagel nie deurlaten wil. En toch,
't mot. Want nog altij is daar boven
den doodsveugel-.! 't Kruiwagelwiel piept,
jankt deur de donkere stilte, krijscht nam
den prooizoekenden doodgier, die daar ie
ders hangt aan z'n metalen vleugels.
Hah! Daar komt m'n baaske aangerend.
Dré III Woeiend is ie. ..Allee, opa, daar
zit weer zo'nen salamander hierboven.
Dan ziet ie 't weggezakte wiel, gegrepen
deur den èèrpelgrond. En mee éenen for-
schen pak in de spaken van 't wiel tilt
ied en wagel, smijt 'm op 't harde akker-
paaike.
„Ik rij 'm. Opa!"
„Goed, dan neem ik den zak eerpel over
„Schei uit. opa: ge mokt me kwaad!
Zoo'n baaske! „Ge mokt me kwaad
'k vergeet efkes den zóemenden doodsdreun,
lach stillekes om mijn pittig baaske, die
den wagel, locht als 'n pluis, over den
vlonder den steenweg opdouwt.
„Wat bleefde toch lang in den akker,
Opa...?"
,,'k Ben daar gèren, Dréke. Enne... dieën
gentleman daarboven had gin belet ge
vraagd, ee?"
„Trui staat te beven op 'r beenen!"
verweet ie me zachtjes.
Ik zweeg. Wist: Trui zou vannacht weer
gin oog toe doen. Tobben, den ganschen
nacht, over de kinders in Amsterdam en
de kleine bloeien. Over de kinders in den
Gils (Gilze Rijen), over ons Pauwke, 't
nonneke, daar gunder in 't Brusselsch kloos
ter.
Stil geluk om 't nuuwe. schoone tij...?
„Voorbij!" „Voorbij!"
„Wat mot dat, gatsammen, van den Win
ter worden!" bromt Dré III als ie den
wagel in 't schoep zet, op den erf.
Ik zwijg. Ik wéét 't nie...! En terwijl m'n
baaske den kruiwagel bergt, staar ik den
erf over, in de donkere velden, waar de
schimmen gaan van onze runders, grazen
de 't avondmaal.
M'n oog wordt getrokken naar 't stal-
raamke, halve cirkel, waarlangs 't mane
licht groenig schampt. Naar den sloot daar
langs den erf, waarin wat mane-Schilfters
blinken.
't Gezoem is in grooter kringen uit den
hemel gegolfd. 't Is heelegaar stil nou.
Den schaduw van 'nen zwaren notentak
veegt langs den manemuur. Den avond
plekt aan m'n handen; ik voel 't nuuwe
tij in m'nen nek. ik ruuk 't uit den sloot.
Ik zie 't in den lesten bloei van Trui's
blommenhoveke, waar de gesloten gouds
blommen zachtjes wiegen in den witte ma-
neschemer.
Veul herinnert aan 't diep. stil geluk
van vroeger tijden. En dof staar ik, mis
troostig haast, in 'n leegte, waardeur 't ge
luk is weggevallen. Ja, ge wordt gierig
daarop, amico, in ouwer jaren...!
Versta mp goed! Ik wil nie verom naar
Augustus 1939. Veur mij is deuzen oor
log nip begonnen on den eersten Zondag
van Herfstmaand 1939. Ja, zelfs nie op
den vroegen mergen van den lesten lOen
Mei!
Veur mij is ie al jaren aan den gank.
Lankzamerhand wferd 't Leven veil!
moeilijk. Den weareldakker wierd bar dor.
Kolosaal moeilijk kost van dieën akker nog
geoogst worden, 't Zaad vroor deels kanot
onder den kouwen hemel. Deels verstikte
't, in 't gewerl van onkruid, dat sjuust op
'nen harren grond zoo welig tiert.
Heldenmoed was noodig om op zoo'nen
akker te arbeien. Stillen, verbeten helden
moed, die teugen den weerbarstigen grond
te keer ging, onder 't kraken der spieren
Verbeten heldenmoed was noodig. om te
blijven zwoegen onder lochten. die den
eenzamen, stuggén mensch, daar in de
dorre vlakte van den schralen akker trei
terden. tot-ziek-wordens toe. Treiterden mee
de snerpende vlagen van wangunst, van
eigenwaan, van haat.
Treiterden mee 'nen motregen van val-
schen spot, miskenning en dikkels verwen-
sching!
Ja 't levend wierd veul moeilijk veur
den eenzamen boer. die stug. teugen alles
en allen in. daar zijnen zwaren arbeid ver
zette. hem van God ongeleed!
Hij mocht wel hebben 'nen schedel als
'nen ijzeren pot, 'n hart als 'nen woestijn,
'nen wil van koud staal, om vol te houwen
zijnen zwaren arbeid, hem opgelegd van
God!
GLOXINIA's.
In het laatst van Mei zien wij de groote
fluweelen bloemen der Gloxinia's reeds in de
etalages der bloemenwinkels en even later in
vele huiskamers. Den geheelen zomer kan
men genieten van de bloemenpracht als men
maar zooveel mogelijk voldoet aan de eischen,
die de Gloxinia stelt. De groote, zachte bladeren
wijzen er op, dat zij veel water vraagt. Door
de bladeren heeft immers de verdamping
plaats. Daar haar vaderland tropisch Amerika
is, is de warmte ook onontbeerlijk. Om aan
deze twee voorwaarden eenigszins tegemoet te
komen, zetten wij onze Gloxinia voor een open
venster in een ondiepe schaal op een o in
gekeerd schoteltje. Eiken morgen wordt in de
schaal warm water gegoten. De bloempot mag
niet in het water staan, omdat dit de knol te
nat zou doen worden, waardoor hij vatbaar
voor rotting wordt. De plant mag niet in de
volle zon staan. De bladeren zouden dan gaan
hangen, terwijl er bovendien bladluizen zouden
ontstaan, die haar de beste sappen ontnamen.
Een groot raam op het noorden is een ideale
standplaats.
Elke week geeft men haar voedsel. Daar
voor kan men b.v. in water opgeloste bloemen-
mest gebruiken. Zoo zorgvuldig verpleegd be
loont ze ons door weken lang haar bloemen te
ontvouwen. Er ontstaan zelfs nieuwe bladeren
en ook de kleinste bloemen komen tot ont
wikkeling.
Natuurlijk komt er toch een einde aan. De
plant duidt dit zelf al aan doordat de bladeren
gaan verwelken, terwijl de bloemen verdwijnen.
Wij wijzigen dan de behandeling, geven minder
water en houden op verder voedsel te geven.
De rustperiode treedt daardoor geleidelijk in.
De bladeren verwelken meer en meer. De knol
trekt de sappen uit de bladeren tot zich en
zorgt zoo tegen het volgend jaar weer gereed
te zijn. Is het blad geheel afgestorven, dan is
er voor ons weinig meer te doen. Wij begrijpen,
dat de knol in 't geheel geen water moet
hebben. Men kan ze uit den grond nemen en ze
Tja t zou gemakkelijker zijn veur 'm,
ginnen ijzerharden kop te hebben; Gods wa
ter maar over Gods land te laten loopen.
Maar net te dcten of ie gek was enne
dus over niks andei's prakizeeren dan over
z'n eigenbelangen. Maar sjuust zulke uitge
slapen „gekken" waren er al zoo veul in die
egoistische weareld en daarom ploeterde-n-ie
deur, op den dorren weareldakker Zwoegde
-n-ie eenzaam en verbeten wijer, want hij
wist: 'n huisgezin, waarin alle lejen aan ei
genbelangen denken, zoo'n gezin is 'nen ek
sternest!
Hij wist: 'n zaak, waarin alle „medewer
kers" alleen op eigen belangen uit zijn, zoo'n
zaak gaat er onder.
En daarom verzaakte hij niet de hem van
God opgeleede taak.
'n Samenleving, waarin ieder alleen aan
z'n eigen denkt, zoo'n „samenleving" is éénen
grooten eksternest en gaat ten onder!
Hij is boer! Ként den buiten. Speurt Gods
bedoelingen dus.
Hij wist: in t bosch daar gunderwijd, daar
groeit eiken boom naar den hemel, omdat
alle boomen malkaars leven meugelijk
maken.
De boschbojem wordt gemest mee mal
kaars Herfstblaren, 't Vocht wordt bewaard
deur malkaars kruinen, die de hitte en de
zon afschermen. In kwaje, felle wintertijen
wordt de temperatuur bewaard deur
malkaar! Ginnen gemeentsten Noordooster
is opgewassen teugen de boomen van 't bosch
die 'm samen ontkrachten. Ieder sturmge-
weld vindt z'n postuur teugen de boomen
van 't bosch, die wijze: tot hier!
En zoo groeit 't bosch tot één natuurlijk
paradijs, want daar is samenhang „samen
leving" in 't bestaan van al die boomen.
Zoo groeit 't gras! Zoo rijpt 't korenveld.
Zoo is die Schepping ingesteld deur
God!
Dieën boer wist dat. Hij kende, uit den
Boek van God eigens, uit den buiten, de groo
te Wet der Liefde, der Saamhoorigheid, der
.Gemeenschap, of hoe ge die Wet betite
len zult.
Amico, eerlijk is eerlijk: deus leste had
ik oe al 'ns geschreven g'had, lang en breed
véur den „officiëelen oorlog! Nou wil ik oe
er maar mee beduiën, dat veur mij den oor
log al schandalig lang aan den gang is.
Want 'n „Samenleving", waarin allen eer
bied veur den noesten werker totaal ont-
brikt; waar allen goeien arbeid vertikt wordt
mee moedwil; waar onrecht en critiek. spot
en misprijzing veurop staan; in 'n „Samen
leving", waarin nie mee te oogsten valt,
omdat den weareldakker ligt verdord, ver
zuurd, verkild onder langgepleegden roof
bouw deur egoisten; want 'n „Samenleving"
waarin den arbeid nie meer beloond wierd,
en wél den lediggang! want zoo'n „Sa
menleving" is 'nen zekeren Staat van Oor
log. want iederen men's'ch wordt daarin den
vijand van den anderen mensch. En in
zoonen Staat van „Samenleving" was 't
woord „Vrede' den valschen krijsch van den
spotveugel.
Zoo zag ik, jaren geleen, komen dat, wat
nou „oorlog" genoemd wordt. Zoo zag ik de
leegte delven, waarin alle geluk begraven
ging worden. De leegte die 'nen afgrond
wierd, waarin we nou, mistroostig en angstig
te staren staan. Maar daar zijn oorloge
gevoerd om de zakken te spekken van mis
dadigers, die aan oorlog verdienen moesten.
Daar zijn oorlogen gevoerd om de heersch-
en eerzucht te bevredigen van majesteiten.
Daar zijn oorlogen gevoerd om bronolie, om
rubber, koffie en andere rijkdom.
Oorlog is verschrikkelijk. Maar als deu
zen oorlog 't levensrecht verom brengt veur
iederen mensch die werken wil. daarmee de
levenskans veur z'n kinders, waarop de
bloeien toch 'n heilig recht bezitten, dan
dan is mee 't kustelijk bloed van duuzenden
strijders wel 'nen bar hoogen prijs betaald,
maar veur 'n goed, dat den prijs wèèrd is!
Levensrecht, arbeid en brood veur ieder
een! Daarop alleen kan gedijen 'n betere Sa
menleving, waarin plek is veur Recht, Gods
vrucht, Geluk!
laten overwinteren in droog zand of in droge
turfmolm. Natuurlijk mag ze niet op een plaats
gelegd worden, waar het kan vriezen. Men laat
de knol ook wel in de pot en zet ze in een
donkere kast op een vorstvrije plaats. Daar
blijft ze den geheelen winter. In het laatst van
Maart of begin April spruit de knol uit. Hij
wordt dan geplaatst in een mengsel van blad-
aarde, verteerde koemest en scherp zand. De
pot krijgt zijn oude plaats weer. De spruiten
komen meer en meer te voorschijn. Het is een
genoegen de snelle ontwikkeling gade te slaan.
Is deze zoover gevorderd, dat de knoppen ver
schijnen, dan moet de bemesting ook weer
zwaarder worden en krijgt men de behandeling
terug, die de plan ook in het vorige jaar kreeg
toen ze in bloei kwam. A. v. LIJN.
Sterk, soepel, bestand teqen
vocht, olie en vet. Vischleder
gaat een groote toekomst tege
moet.
Op de Leipziger Messe blijkt, dat de Duit-
sche industrie zich met buitengewoon succes
heeft toegelegd op de fabricage van kunst
leder. Dit spruit voltrekt niet voort uit ge
brek aan leder in Duitschland men heeft
er meer dan voldoende - doch men wenseht
juist een eventueel tekort aan leder te voor
komen, door kunstleder te bezigen voor die
voorwerpen, welke anders uit echt leder
werden vervaardigd, zonder dat dit bepaald
nodig is. Dames- en boodschappentasschen.
HUISWERK II.
De vorige maal eindigde ik met enkele op
merkingen over de mogelijkheid om kinderen
onder toezicht het opgegeven huiswerk te la
ten maken. Men beseft evenwel zoo goed als
ik, dat alleen ouders met ruime beurs zich de
weelde veroorloven kunnen, naast het school
geld en de studiekosten aan boeken ook nog
eens wekelijks een bedrag uit te geven voor
het toezicht op het huiswerk.
Voor kinderen met een zwak concentratie
vermogen is dit toezicht wel noodig, doch, zoo
als gezegd, alleen rijke ouders kunnen dit
toezicht betalen. De minder welgestelde ouders
moeten dan ook uitzien naar een andere ma
nier. En deze wordt wel gevonden. Daar is
bijv. de vader of de moeder, die zelf indertijd
M.O. genoot en het kind kan helpen. In onder
wijzersgezinnen kan de vader altijd wel een
oogje in het zeil houden. Maar ook in die
gezinnen, waar noch vader, noch moeder M.
O. ontving en nauwelijks of in het geheel niet
in staat is het kind te helpen, kan toch nog
getracht worden het kind bij zijn studie be
hulpzaam te zijn.
Ik weet van een moeder met niet meer dan
gewone lagere schoolontwikkeling, dat zij
iederen avond haar jongen zijn huiswerk onder
haar toezicht laat maken. De jongen is gauw
afgeleid en de moeder bepaalt haar hulp dan
ook tot het versterken van den wil bij den
jongen zich volhardend op de studie toe te
leggen. Door opwekkende en aanmoedigende
woorden weet zij haar jongen telkens weer
op gang te brengen, wanneer het werk even
hapert. Zie, deze moeder helpt haar kind mo
gelijk beter dan de beste leeraar het kan doen
met bijlessen. Het voortdurend stimuleeren, het
aanmoedigen en daarbij steeds weer den juisten
toon weten te treffen, is een groote kunst,
welke van beteekenis is niet alleen voor de
momenten, waarin het huiswerk gemaakt
wordt, maar bovenal ook voor de vorming van
den wil bij het kind. In latere jaren zal het
juist van die goed geleide wilsvorming nog
vele vruchten kunnen plukken.
Hoog was dan den prijs, maar weerdevol
't Goed!
Zoo bekeken, kunde toch weer in vol ver
trouwen den kop naar den Hémel heffen.
Dan hoeft g'oew zielement nie langer te mar
telen mee de verwijtende vraag: „God!
Waarom?"
Levensrecht veur iedereen! Da's den gou
wen sleutel naar 't Geluk, dat zoolang afge
sloten lag veur deuze menschheid, de bekla-
genswèèrdigste, die in de eeuwen geleefd
heeft.
Levens .recht! Hoe is 't meugelijk
dat zooiets gevraagd, geëischt, op 't end om
geoorloogd mot worden Ja, hoe is 't
meuglelijk dat 't woord, levensrecht, be
staat?! Enne amico, 't woord bestaat we
zenlijk veul langer, dan sinds 3 Sept.
1939, horre!
Neeë, veur mij is den oorlog al lang aan
den gang. Ik begin dus 't end al te zien!
M'nen grooten troost, als ik deus iaar af
schrijf, gierig afschrijf, m'n stil geluk om
den schoonen Herfst, die al in d' ouwe kerk
ramen te vlammen staat
Kom, ik zal er 'ns gaan afscheien. 'k Mot
de blinden veur gaan doen. Verduistering!
Veul groeten vtyi Trui. Dré III, den Eeker
en altij gin horke minder van oewen
t. a. v.
DRÉ.
om een voorbeeld te noemen. Men moet hul
de brengen aan de Duitsche vindingrijkheid,
welke dit probleem zoo schitterend heeft
weten op te lossen.
Men kan op de Messe verschillende soor
ten damestasschen bewonderen, die bedrieg
lijk op tasschen van echt leder gelijken. Ook
de industrie, die deze stof te verwerken
krijgt, is er uitstekend over te spreken.
Kunstleder, dat kalfsleder ver
vangt.
Daar is in de eerste plaats een stof, die
„alkor" gedoopt is. Zij is buitengewoon soe
pel en scheurt niet in. zoodat zij zeer ge
schikt is voor de vervaardiging van kof
fers, valiezen, actentasschen en kleinere
lederwaren. Ook zeer bruikbaar is „monaker"
dat overal kan worden gebruikt, waar men
vroeger genoodzaakt was, zijn toevlucht te
nemen tot echt leder.
Dit kan ook gezegd worden van het „kal-
bun". dat kalfsleder kan vervangen. Dit kal-
bun wordt dan ook reeds veelvuldig voor
damestasschen gebezigd. Het is zeer soepel
en bestand tegen druk, vocht, vet en olie.
Het kan gemakkelijk worden schoonge
maakt zonder vlekken te vertoonen. Dit is
eveneens het geval met „clastophan". dat
wordt gebezigd voor de vervaardiging van
kleinere toiletartikelen.
Verder noemen wij nog „taleda" en „tal-
ceo". alsmede een kunstharsproduct, „nipe-
lam", dat er uitziet als lakleder en waar
van gordels worden gemaakt. Voor dit doel
wordt ook veel kunst-vischleder aangewend.
Men is van meening, dat dit laatste sterk
in gebruik zal komen, aangezien voor de
vervaardiging allerlei soorten in Duitschland
inheemsche visschen in aanmerking komen.
Aangezien het looi-procédé voor vischleder
sterk is verbeterd, kan de fabricage thans in
het groot ter hand worden genomen. Men
gelooft, dat hiervoor een groote toekomst
is weggelegd.
(V. P. B.)
Ook bij de studie kan vaak door minder
ontwikkelde ouders hulp verleend worden. Ik
denk aan het overhooren van kernen van les
sen, welke bijv. woorde.ijk gememoreerd wor
den. Stellingen in de wiskunde, formules, jaar
tallen, enz. kan iedere vader of moeder over
hooren, daar de leerboeken als controle den
ouders ter hand gesteld kunnen worden.
Ten slotte is er nog een heel belangrijke
kwestie: hoe moet het kind studeeren? Wat
moet het woordelijk van buiten leeren, wat
dient het slechts eens of tweemaal over te
lezen? Hoe moet het een les verwerken?
Dit alles raakt de techniek van het stu
deeren.
Een kind moet leeren. Vele kinderen ver
staan de kunst van studeeren niet en leeren
alles van buiten, wat tengevolge heeft, dat
zoo'n kind na een paar maanden niets meer
weet van hetgeen het voor vier weken leerde.
Niemand kan nu eenmaal alles in zijn hoofd
opproppen. Er moet een keuze gedaan wor
den. Hoofdzaken moeten onderscheiden wor
den van bijzaken, enz., enz.
Er zou reeds heel wat gewonnen zijn, wan
neer de leeraren in het eerste leerjaar de kin
deren de studietechniek bijbrachten.
Het schijnt evenwel, dat dit op vele scholen
niet gebeurt. Uit di^ feit meen ik het groote
aantal mislukte candidaatjes te kunnen ver
klaren.
Reeds op de lagere school moet al begon
nen worden met de kinderen te leeren, hoe
zij hun huiswerk dienen aan te pakken, en
zoo dit niet meegegeven wordt, hoe zij een
les onder schooltijd op de beste wijze tot hun
eigendom kunnen maken. De nieuwere resul
taten van onderzoekingen op dit terrein
geven ons waardevolle richtlijnen en het is
dan ook zijn bedoeling in het volgende arti
keltje een aanvang te maken met de behan
deling van goede studietechniek voor de leer
lingen.
Ik hoop dit zoodanig te doen, dat vele
ouders aan de hand van de gegeven richt
lijnen, zelf hun kinderen kunnen helpen bij
de studie.
Oveeka.
uitstel.
Uitstel Is energie-verUes, hoe je ook de zaak
beziet. Waarom stellen wij iets uit? Soms uit
gemakzucht, maar meestal omdat we er
geen zin in hebben. Stelt U voor, dat U iets
door te maken heeft dat onaangenaam is,
een pijnlijk onderhoud, een bezoek aan den
tandarts of gewoon een vervelend werkje. U
heeft er tegenzin in en U. denkt: „Het kan
morgen ook nog wel."
Inderdaad, het kan morgen ook, maar denkt
U dat Uw tegenzin morgen minder zal zijn
dan vandaag Wij verzekeren U het tegendeel
U zult er morgen r og minder zin in hebben dan
vandaag en daarenboven in stilte geërgerd
denken: „had ik het nu gisteren maar ineens
afgedaan, dan zat ik er vandaag niet meer
mee."
Daar komt nog iets bij. Wanneer U tegen
beter weten in besluit om iets onaangenaams
tot morgen uit te stellen, dan is het Uw be
doeling om er vandaag óók niet meer aan te
denken. Want in Uw onderbewustzijn blijft U
er tegen opzien, en elk uitstel maakt dit tegen-
op-zien grooter. Het eenige dat U bereikt met
uitstellen is, dat U veel meer van Uw tijd
laat vergallen dan noodig is, door iets onaan
genaams dat toch gebeuren moet. Neemt bij
wijze van spreken moed in twee handen en
handelt de kwestie direct af.
Bovendien, hoe dikwijls gebeurt het niet
dat iets waar wij erg tegen opgezien hebben,
tenslotte erg meevalt? Dan is het dubbel jam
mer van den tijd dien wij door ons uitstellen
noodeloos aan onprettige gedachten besteed
hebben.
Trouwens, degenen die van uitstellen een
gewoonte maken zijn meestal tobberige men-
schen, let U er maar eens op.
De eene is van nature meer tot tobben ge
neigd dan de ander. Maar voor iedereen is het
goed zich te doordringen van de gedachte, dat
tobben vruchteloos is. Met tobben wordt niets
veranderd en kan niets opgebouwd worden.
Nu kunt U zeggen: „Ja, maar als ik in
moeilijkheden zit waarvoor ik geen uitweg zie,
dan kan ik niet vermijden, dat ik tob."
Tóch trachten niet te tobben. Gaat iets doen
wat al Uw aandacht opeischt, al is net iets
dat aan de bestaande moeilijkheden niets kan
veranderen.
Het gaat erom, dat U actief met iets bezig
bent. Tobberige gedachten doen altijd hur. aan
vallen op ons als wij passief zijn. Door actief
te zijn, onverschillig op welk gebied, verhin
dert U dat tobberige gedachten Uw energie
ondermijnen. Door actief te zijn vergroot U
Uw weerstand, waardoor U beter in staat bent
om moeilijkheden het hoofd te bieden.
Zoo ziet U, dat bewust ter hand genomen
intense bezigheid indirect wel degelijk helpt
tot oplossing van elke moeilijkheid waarin U
kunt verkeeren.
Bezigheid is altijd opbouwend. Wanneer Uw
gedachten in een kring ronddraaien en U vindt
geen uitkomst: Neemt iets ter hand en tracht
het zoo goed en zoo snel mogelijk te doen.
Het resultaat zal zijn: Gekalmeerde zenuwen
en evenwichtiger denken, ergo: Véél meer kans
op het vinden van een oplossing.
Dr. JOS DE COCK.
