Brabantsche
Brief
van Dré
't HOEKJE
OUDERS
RADIO
XoS naait!
De
PROGRAMMA
VOOR DE
t aatstgenoemde vertelde ons het voorval
en eindigde: „Het is een vreemde gewaarwor
ding wanneer je jezelf als materieel doodarm
beschouwt, en dan ontdekt," dat je iemand die
het nog beter gehad heeft dan jezelf, nog
kunt helpen, ik schaamde mij een beetje."
UÜTTERTJEB-C5
Ulvenhout, 26 Sept. 1940.
Amico,
De pampieren waren in orde gekomen. Van
eigens! Trui was druk doende mee den Eeker
zijnen uitzet; mee d'r zenuwachtig klurke op
d'r wangen zag ze den stapel ondergoed steeds
hooger' worden en lederen keer als er weer
één of twee stuks gereed waren, of bemach
tigd in de winkels, dan kwam alles weer uit
de kast te veurschijn en Trui telde, telde: „zes
van ditte, zes van datte, zes van zus en zes
van zoo', mee 't plazier van 'n zurgzame huis
vrouw, die 't gelukkigst is, als ze zurgen
kén!
Veur alle zekerheid gong 'k nog 'ns naar
de pastorie, den Eeker was nou al 'n week
of vier onderhanden van ons pastoorke,
'k docht, ik gaai 'ns even m'nen dank uit
gooien daar.
Hij zat in z'n grnote werkkamer, donker en
kil van den Herfst, 't Was al wijd in den
middag. Deur zijn beregende ramen, opzij de
pastorie, duisterden m'n akkers onder de dikke
lochten, waarin 'nen zwarten zwerm struische
kaauwen traagwiekend rond te slieren hong.
Den zwerm kost teugen de windvlagen nie
op.
't Schriele, zwarte pastoorsfiguurke zat ge
doken in zijnen rooten rolbureau, daar in den
versten hoek, bij 'n hoog raam en zonder op
te kijken van z'n schrijfwerk, riep ie: „kom
finnen, kom er in, Dré en vat 'nen stoel, 'n
sjegaar en de lucifers staan op d'ouwe plek.
„Ge verprutst oew oogen, meneer pastoor".
„Rookte gij maar", zee-t-ie: „nog evenkes".
'k Gong achter z'nen rug, bij 't raam zitten,
aan de rooktafel. Als ik opgestoken had, viel
me op, dat ie 'nen dikken wollen das omge
draaid had. De enden hongen op z'n gebogen
rugske. Z'n bonnètje, huislakske, stond achter
in den nek. Niks was te hooren, dan 't regen-
geklek op de ramen, 't kratsen van z'n pen
in de poppels op 't kerkhoveke.
Mie kwam binnen. Zonder kloppen. Van
eigens! Wie is hier de baas? Ozoo! Maar ge
kunt nooit kwaad worden op deuzen prots-
makert, want net als nou, nou brocht ze
twee bakken strafgeurenden koffie binnen en
'nen trommel koeken, of de bonnekesplaag
nog wijer van dezen vredigen huis vandaan
was, dan den oorlog eigens.
„Dat luste zekers wel?" snaauwde ze.
„Geren Mieke, dat ruukt goed! Maar op
antwóord had ze nie gewacht. Ze stond al
naast meneer pastoor, drukte 'm wat opzij,
zeggende: „ga-d-'s weg, gij, mee dieën erm".
Ze schoof z'n pampieren weg en zette dai. de
tas koffie neer, mee de woorden: „de koeken
staan achter oe". En veur ze de kamer uit-
gong, teugen mij nog: „en gij, ge morst gin
assie, horre".
„Neeë..." toen trok ze de deur toe: „...ste
kelsverken".
't Pastoorke schreef wijers. Zee alleen: „lot
'm nie koud worden, Dré" en ik hoorde aan
z'n toontje, dat ie stillekes leut had om 't
„stekelsverken".
„Ga-d-oewen gank, 'k heb den tijd meneer
pastoor". Hij schreef.
De kaauwen vlogen óver den boschkam, uit
't zicht. De locht brak. En heel even gloeide
'nen koperen zonnebussel over 't kleddernatte
landschap.
Kloosterachtig gongde de huisbel deur de
pastorie, 'n Oogblikske later wierd er geklopt.
„Kom binnen, Driek", riep meneer pastoor.
Toen kwam mee 'n oogknipske naar mij, Driek
Stoffers, d'n kuster binnen, z'n pet in den
zak friemelend. Mee 'n schuin oog keek ie
naar m'nen koffie en m'n sigaar.
„Ja? Driek?" vroeg meneer pastoor, ter
wijl ie z'nen brief droogvloeide.
„Ik weet nie of ge 't al gemorken hebt,
maare..."
„Is er weer iets m ee de klok?"
„Ja. Hij is van den slag".
„Verroest! Alweer?"
„Ja. Da-d-is nog al 's".
„Pak 'nen koek".
„Asteblief."
„Ge wit 't zeker? Driek?"
„Oejeejoe! Pscht! Hoei sloegom sst sjes
oeren nelf ksss... keeren. Wemmen... pfff...
boe ba bij ons thuis oer amaal oenoem mee
geteld!" zoo tobde den Driek mee z'n mond
vol koekkruimels.
„Zeg da nog 'ns jonk?" vroeg: ons pas
toorke lachend: ,,'k' heb meer kruimels dan
woorden in m'n ooren gekregen!"
„Hij sloeg om zes uur elf keeren", zee den
Driek toen: „wij hebben bij ons thuis allemaal
meegeteld."
Afijn, kort en goed, ik ben mee ons pas
toorke den toren opgek-affeld, om 't slagwerk
om te zetten. Den Driek heeft hoogtevrees,
ziede, Jan van Schaffelèèr-neigingen, om 't
mooi te zeggen.
Ons pastoorke is eigens klokkenmaker in
zijnen vrijen tijd en ik ken 't uurwerk ook wel
zoo'n bietje, mag ik zeggen, want 't inwendige
van ons kerkklok komt veul overeen mee 't
uurwerk van m'n stèèrtklok en die ken ik van
binnen en van buiten.
Uit 'n rommelkast op z'n kamer, 'n kast
waar ik altij jaloersch op ben, maar ja, Mie
kan veul prots hebben, op stuk van zaken is
't pastoorke vrijgezel en kan gin Trui 'm zoo'n
geriefelijke rommelzooi achter 'n kastdeur
ie 'nen ouwen toog vo' winkelhaken en verf-
verbiejen! ik zeg, uit 'n rommelkast nam
vlekken, trok dien voer zijnen „goeien" 'sweek-
schen soutane, zeggende: „da's werm imper-
sant, man". Dan scherlde-n-le uit die eigenste
kast 'nen schroevendraaier op, 'n tang, sleu
tels en 'nen zaklantèèrn, stak al 't ijzeren ge
reedschap in zijnen slipzak en gaf mij de zak
lamp in handen. Ik lee m'n sigaar weg, trok
m'n petje wat vaster over den kop en zoo
gongen we langs de sacristie de kerk in. klom
men 't koor op. Daar, achter den urgel, is 'n
lage, zwart-eiken deur, naar den eigenlijke
torentrap. Ik „knipoogde" mee m'nen lan
taarn, meneer pastoor schoof 'nen grooten,
reostigen sleutel in 't slot en mee als de deur
openkraakte, viel 'nen kouwen wind op onzen
nek.
„Dré", zee-t-ie: „gade gij véur, ge klimt
maar naar 't daglicht. Langzaamaan, nie pra
ten, we zijn zoo jonk niemeer veur al die
trejen. Hou den lantèèrn achter oe, as ge wilt,
ten we dan wel over den Eeker, daarover
dan kan ik ook zien waar ik blijf. Boven pra-
gaat 't toch?"
„Gerajen, ja!"
„En nou... Hij draaide de deur toe en dee
z' op slot. „Ziezoo". Toen 'n lollig knip-
oogske: „Mie..., ziede!"
De Herfst gierde om den toren. Heimelijk
kraakte 't in de droge, eiken balken en span
ten, waarbinnen de trejen, de trejen altij maar
draaiden, omhoog, omhoog, deur den kraken-
was, de trejen en de balken z'n skelet. Bij
den duister, die lijk 'n levend wangedrocht
eiken windstoot knerste en klaagde 't daar
binnen, ge luisterde daarnaar in stille span
ning. 'n Ouwe lucht van stof en kalk piekte in
m'n keel, maakte den mond droog. Maar dan
ineens, dan waaide den wind vrij om m'nen
kop, dan rook ik den regen,'die waasde over
de landerijen, over Ulvenhout, daar v jd be-
nejen.
Meneer pastoor kwam naast me staan, even
ruuken aan den zilten Herfst, die om den
toren hong. We zwegen. Dejen ons te goed aan
de reine lucht, die rijkelijk kwam toegewaaid
deur 't galmgat. Dejen ons te goed aan de
eeuwige schoonheid, die elk panorama is. ,,'k
Mag hier altij geren zijn", zee-t-ie toen, weer
op asem. ,,'k Was hier verlejen maand nog,
die klok hapert veul teugesworrig, oew koren
stond geel, de maisvelden daar golfden lijk
zeegroene meren, de torenveugels wiekten
om m'nen kop en machtige witte wolkgevaar
ten, blinkend van den zonneglans, dreven over
jouw land,... Dré", hij kneep in m'nen erm:
Dré, ik heb hier 'nen heelen middag gestaan
en wel honderd keeren teugen Onzenlieven-
heer gezeed: God, wat hebt ge me toch 'n
schoone parochie gegeven!" .urn
„Enne... Mie?"
En leutig zee-'t-ie: 'k had de deur op 't koor
weer op slot zitten, net as nou! Maar op het
lest gong ze déér op den weg staan, omhoog
turen. Maar... hihihi..., dat zat 'r nie glad,
want ze keek sjuust in de zon...! Man, 't was
zoo'nen plazierigen, schoonen middag. Dicht
bij Onzenlievenheer, wijd van..."
„Mie!" riep ik.
„Nouja, Dré, 't is 'n goeie ziel."
Hij wil er gin kwaad van hooren, afijn, van.
niemand! Toen sloeg de klok dertien keer.
„Da's dus half zeuven", lachte-n-ik. Daarmee
begon den arbeid, die nogal rap gereed was.
Allee, er was niks kapot; 'n tandrad is veul
uitgesleten en dat zou vernuuwd motten wor
den. Maar zoo lank ons pastoorke zoo geren
„dicht bij O.L.H. is", zoo geren omhoog kraf-
felt in zijnen toren, zal den klokkenmaker
weinig reparatie van 'm krijgen...!
Eén ding: de boel zat goed in den olie.
En als we gereed waren, dan had meneer
pastoor 'n rejale zwarte vetveeg over z'n ge
zicht en z'n mouwen..., die blonken!
Ik had trouwens ook 'n behoorlijk smeer
seltje op m'rt bakkes! Dat merkte-n-ik dalijk,
als ie langs m'n oor keek en stillekes lachte...!
Ik zweeg toen ook maar en hum zoo wijs, mee
z'n veeg.
„En nou den Eeker," zee-'t-ie toen, mee de
gereedschappen in z'n handen, want we gon
gen op den trap zitten, in den donker, uit den
tocht.
Ik vertelde 'm, dat den Eèker z'n pampieren
in orde waren, dat Trui tennostenbjje gereed
was mee z'nen uitzet, dus da 'k er over docht,
om 'ns naar den Ouwenbosch te gaan om daar
den Eeker te laten „bezichtigen".
Pastoorke knikte. Seerjeus schudde 't cro-
cuskopke op den dunnen nek. 't Was nou zóó
donker: z'n vetveeg zag ik niemeer; alleen
maar 't wit van z'n haren, dat nog 't allerleste
van den dag vong, hier in den donkeren toren,
mee 't gedurig gekraak en gepiep in 't uitge
droogde hout, waarin bersten zoo wijd, dat
g'oewen vinger er in kunt leggen.
„Dré", zee-t-ie eindelijk: 'k heb 't manneke
nou vier weken bij me g'had, haast eiken
avond. Ik ken 'm as... as... as dat uurwerk
daar. 'k Zie dwars deur 't jonk z'n zielementje
henen." Dan zweeg ie even. Koos z'n woorden.
„Eh... mm..." Weer knikte-n-ie. „Dré, breng
'm naar de Broeders en gaauw!"
„Gaauw...
,,'t Jonk zal er gelukkig worden!"
„Bedoelde 't zoo, ja...?"
„Zóó bedoel ik 't ja, Dré. M'n gevoel zee
me..., 'k weet 't wel zekersochneeë, breng
'm weg. Ge zult er nooit spijt van hebben!"
'k Vond dat ie gejaagd was. Zoo ineens.
Wat zat daar achter...? Wat voelde deus
ouwe, wijze herderke, dat menschenzielen leest
als opengeslagen boeken?
We zaten nog even te zwijgen op dieën don
keren, krakenden trap. Dan schuurde de ket
tingen deur 't uurwerk. De klok bamde zeuven
slagen den toren uit, die alle zeuven ïyk ge
wichten op m'nen schoeft vielen.
„Ih orde", zee ik dan, als "t gedreun uit
m'n ziel was.
Wablief
"De klok is weer goed. Ze sloeg zeuven
keeren."
Xs 't waar?"
„Verroest, hebt ge dét nie g'hoord...?"
„Ne... ne... nja, geloof ik toch", lachte-n-ie
peinzend.
Naast malkaar gongen we nou den hoogen
torentrap af. 't Wierd donkerder, hoe wijer
we benejen kwamen. Ik lichtte de trejen bij,
hij hield me kinderlijk vast aan m'nen pols.
Als we 'n kwartier later in de keuken kwa
men, om onze handen te wasschen, dan
snaauwde Mie: „wel sodeknikker, dócht ik 't
nie?! Ge zijt wéér in den toren g;ewiest!"
„Niewaar, Mie", jokte-n-ie kleintjes.
XJ/irSLEVEN.
II.
In mijn vorig artikeltje o"er gezinsleven be
paalde ik mij in nooldzaak tot enkele alge-
meene opmerkingen. Ik "besef evenwel, dat de
ouders gaarne ook eenige richtsnoeren willen
vernemen voor een goed gezinsleven in ver
band met de opvoeding van hun kinderen in
dezen tijd. Welnu: veel weet men zelf. Ik
behoe, u .net te 'ertelier-, dat meeningsver-
schillen van ouders, in het bijzijn van de kin
deren uitgestreden en gekeven, ontzettend
veel kwaad stichten. Dergelijke dingen weet
ieder Weldenkend mens'" Ik wil dan ook niet
spreken o\er de levenshouding dc- ouders in
hun huwelijksleven. Liever wil ik wijzen op
de kleine dingetjes in het leven van alle dag,
welke het gezinsleven zoo rijk kunnen maken
en voor de opvoeding der kinderen daardoor
zoo van beiang is. Ik noem dan in de eerste
plaat- de muzikale op- oeding der kinderen.
De ervaring heeft mij herhaaldelijk geleerd
van-welke beteekenis deze is. Ik ken bijv. een
gezin van acht kinderen, jongens en meisjes.
De vader is gestorven en Je moeder bleef met
haar acht kinderen, waarvan enkele nog zeer
jong waren,achter, Deze vrouw heeft haar
zware taak op waarlijk schoone wijze weten
te vervullen. Vaak kwam ik in dit gezin en
stond dan verbaasd over den prettigen geest,
welke er in dit arbeidersgezin heerschte. De
oudste zoon stond zijn moeder trouw terzijde
cn d, twee dochters waren meer dan een hulp
in de huishouding. Het heele stel hield van
muziek. De een speelde viool, een tweede
r lier, een derde -anjo, eer vierde, minder
muzikaal begaafd, vervulde den rol van slag
werker. Kortom: het ge'iecie stelletje vormde
een orkestje, dat opging in de muziek. Moeder
liet alles, maar begaan. Zij moedigde aan en
prees maar. Radio kor, er niet aangeschaft
worden, doch de muziek van het eigen orkestje
wa voor dit gezin van veel meer waarde.
Vaak ben ik getuige geweest van de gezellige
muziekavondjes in dit gezin. Er was een roe
rende eenheid in dit gezin en ik geloof, dat
het orkestje daar voortdurend voor zorgde.
Als ouders kan men zijn kinder n niet vroeg
genoeg wennen aan een zeer persoonlijke
taak, zegt de bekende paedagoog Dl. Joh. van
der Spek ergens.
Inderdaad! Men geve het kind voortdurend
een ondracht. In het gezirsleven kan dit ge
makkelijk geschieden. De een poetst de schoe
nen, de ander -harkt den tuin tij, een derde
mag de boodschappen doer enz. Wekelijks
kan men deze opdrachten verwisselen, zoodat
elk kind een prettige en minder prettige op
dracht te vervullen krijgt. De zorg voor an
deren is iets, wat voor de wijdere samenleving
van ontzaglijke beteekenis is. In een gezond
gezinsleven leert het kind deze zorg reeds
vroeg tot realiteit brengen en bij iedere ver
vulling van een opdracht op dit terrein, ver
rijkt het zich weer met dat kostbare goed:
gemeenschapsgevoel.
±n onzen tijd raakt veel van het gezamen
uit en thuis van ,:et gezin teloor. Het wordt
waarlijk een zeldzaamheid een' geheel gezin
uit wandelen te zien. Ieder vliegt op eigen ge
legenheid uit en op verschillende tijdstippen
keert men weer terug, vaak zonder denzelf
den dag het gezin nog bij elkaar gezien te
hebben. Zelfs de 'ezamenlijke maa'tijden ra
ken uit den tijd. Dit zijn bedenkelijke ver
schijnselen en het is noodig, dat we ons allen
op dit terrein eens gaan bezinnen!
Nog een factor moet genoemd worden. De
beteekenis van het vreemde personeel in het
gezin. Ik denk hierb'j aan kostgangers,
dienstboden, etc. Bij de keuze van dit dienst
personeel moge men »vel goed opletten. Ook
het nemen van een kostganger kan naast
financieel voordeel groot nadeel opleveren
voor het gezinsleven en de opvoeding der kin
deren. Al heel dikwijls is 1 et gebeurd, dat dit
nadeel ontzettende gevolgen had voor het be
trokken gezin. c
Met name moet gewezen worden op de
sexueele opvoeding. De kostganger-huisge
noot kan in dit verband een gevaai zijn.
Ten slotte wil ik dan nog wijzen op het ge
heim van alle opvoeding: vertrouwen. Ver
trouwen wekken en vertrouwen schenken.
Zie daar het grooie geheim der opvoeding.
Wanneer het kind vertro wen heeft in zijn
ouders en het weet, innerlijk zeer goed weet,
dat zijn oudera hem volkomen vertrouwen,
dan worden heel wat verketerde dingen in
den kiem gesmoord. Het vertrouwen van de
ouders beschamen, is voor een kind, dat de
beteekenis van vertrouwen kent, een ontzet
tend iets. Maak als ouder daarvan een goed
gebruik.
OVEEKA.
ZONDAG 29 SEPTEMBER 1940.
Jaarsveld, 414,8 m.
8.00 NCRV. 12.00 VARA, 6.00 NCRV. 7.00
VPRO. 8 00—9.00 VARA.
8.00 Nieuwsberichten ANP,
8.10 Schriftlezing, Medicatie.
8.25 Gewijde muziek (opn.).
9.05 Gramofoonmuziek.
10.20 Doopsgezinde Kerkdienst, hierna: Or
gelconcert.
12.00 VARA-orkest (12 451.00 Nieuwsber.
ANP. 1.001.15 Gramofoonmuziek).
2.00 Letterkundig overzicht.
2.20 Orgel en zang.
2.50 Tuinbouwpraatje.
3.20 Esmeralda en solist.
4.00 Voor de kinderen.
4.30 VARA-Meisjeskoor „De Krekels".
5.00 Gramofoonmuziek.
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling (ANP).
5.30 De Golfbrekers.
5.40 Sportpraatje.
6.00 Wijdingswoord.
7.00 Studiodienst.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Bravour en Charme.
8.40 „De komende radiowinter", toespraak;
45 Gramofoonmuziek.
8.559.00 Nieuwsberichten ANP en sluiting.
Kootwijk, 1875 na.
AVRO-uitzending.
7.00 P"richten (Duitsch).
7.15 Berichten (Engelsch).
7.30 Gramofoonmuziek (Om 8. K> Nieuwsbe
richten ANP).
9.30 Bach-'-antate (opn
10.00 Berichten (Duitsch).
10.15 Morgenwijding.
10.30 Sylvestre-trio.
11.15 Berichten (Engelsch).
11.30 Concert (opn.).
12.30 Berichten (Duitsch).
12.45 Nieuwsberichten ANP, eventueel Gra
mofoonmuziek.
1.00 AVRO-Amusementsorkest en soliste.
I.±5 Gramofoonmuziek.
2.00 Berichten (Duitsch).
2.15 Omroeporkest en soliste.
3.30 Berichten (Engelsch)
3.45 Orgelspel.
4.15 Gramofoonmuziek.
5.00 Duo Ja met orgelbegeleiding (opn.).
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling (ANP)
5.30 Amabi'e-kwintet.
6.15 Berichten (Engels).
6.30 Puszta-orkest.
7.00 Kroniek van de week.
7.15 Gramofoonmuziek (7.307.45 Berichten
Engel-ch).
8.00 Berichten (Duitsch).
8.15 Nieuwsberichten ANP.
8.25 Gramofoonmuziek.
8.30 Berichten (Engelsch).
8.45 Gramofoonmuziek.
8.5o9.00 Nieuwsberichten ANP en sluiting.
MAANDAG 30 SEPTEIMBER 1940.
Jaarsveld, 414,8 m.
KRO-uitzending.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 Wij beginnen den dag
8.30 Gramofoonmuziek.
10.00 VPRO: Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek
II.30 Godsdienstige causerie.
1' .00 Berichten.
12.05 Gramofoonmuziek.
12.15 Geza Kiss en zijn Hongaars orkest
(12.451.15 Nieuws- en economische be
richten ANP en gramofoonmuziek).
1.45 Gramofoonmuziek.
2.00 Vrouwenuur.
3.00 Gramofoonmuziek.
3.45 Rococo-octet.
4.15 Gramofooiimuziek.
4.30 KRO-Melodisten en soilst.
5.15 Nieuws- en economische berichten ANP.
5.30 KRO-orkest.
6.15 Gramofoonmuziek (6.456.50 Ber.).
7.00 Vragen van den dag (ANP).
7.15 Gramofoonmuziek,
7.20 Voor de jeugd.
7.35 KRO-symphonie-orkest.
8.00 Nieuwsberichten ANP, gramofoonmuziek
8.15 KRO-Melodisten en solist.
8.30 Radiotooneel met luisterwedstrijd.
8.50 Wij sluiten den dag.
8.559.00 Nieuwsberichten ANP,
Kootwijk, 1875 m.
NCRV-uitzending.
7.00 Berichten (Duitsch).
7.15 Berichten (hngelsch).
7.30 Gramofoonmuziek.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Schriftlezing, Meditatie.
8.25 Gewtjce muziek (gr.pl.)
8.35 Gramofoonmuziek.
P.30 Pianovoordracht en gramofoonmuziek.
10.10 Gramofoonmuziek.
11.15 Berichten Engel ®ch).
11.30 Amsterdams salonorkest en gramofoon
muziek (12.30—12.45 Berichten Duitsch.
12.451.00 Nieuws- en economische berich
ten ANP).
2.00 Berichten (Duitsch).
2.15 Gramofoonmuziek.
3.30 Berichten (E gdsch).
3.45 Zang, viool en gramofoonmuziek.
5.00 Berichten (Duitsch).
5.15 Nieuws- en t conorr.ische berichten ANP.
5.30 Revida-sextet en gramofoonmuziek
6.15 Berichten (Engelsch).
6.30 Revida-sextet.
7.00 Vragen van den dag (ANP).
7.15 Berichten.
7.30 Berichten (Engelsch).
7.45 Reportage of muziek
8 00 Re- -.hten (Duitsch).
8.15 Nieuwsberichten ANP en gramofoon
muziek.
8 30 Berichten (Engelsch).
8 dmg^opn )nSt' kerkkoor met °rgelbegelei-
8.55—1.00 Nieuwsberichten ANP en sluiting.
„Niewaar...? En... dé dan...?!"
Ze wees op de olieveeg over z'n wang.
„Da's van 'nen veugel", schaterde-n-ik:
Toen... ongeloofelijk bekanst..., toen rook
Mie aan z'n gezicht en streng als 'nen veld
wachter beweerde ze: „da's mesjienolie, ik
ruuk 't!"
Wij zwegen, waschten.
„Is dat 'n weer, veur zoo 'nen ouwen mensch,
om in dieën lammenadige toren te kruipen...?
As ge ziek wordt ik kijk nie naar oe om,
horre!"
„Onkruid vergaat nie, Mie", zee meneer
pastoor goeiig: „maar dat gij dat kunt ruu
kenj
Toen ben 'k m'n sigaar nog efkes gaan halen
van zijn kamer en ben naar huis gegaan.
Den Eeker is weg nou. Veurgoed. We mis
sen 'm veul. 'k Zal oe nog wel vertellen hoe
't allemaal zoo rap in z'n werk is gegaan.
Dré III is er beroerd van!
Vol.,
Veul groeten van Trui, Dré III en als altjj
gin horke minder van oewen
t.a.r.
DRffi.
HET GROOTE TEKORT.
Wanneer en waarom is een mensch bekla
genswaardig? Wel dat hangt heelemaal van
die mensch af.
De ééne trekt het zich moeten bekrimpen
op materieel gebied heel erg aan, de ander
zegt: „Zoolang ik gezond ben en menschen
om mij heen heb, die van mij houden, zijn
materieele zorgen nog wel te dragen".
Ons persoonlijk ijkt ;en gebrek aan de ge
zondheid een erge bezoeking en toch loopen
ook déérover de meening uiteen, want men
treft menschen aan, die aan een ernstige,
soms zelfs ongeneeslijke kwaal lijden, en die
opgewekter en tevredener zijn dan menig an
der die kerngezond is.
Wie zichzelf beklagenswaardig vindt, ie
beklagenswaardig, alleen al door zijn ge
moedstoestand.
Want in dien gemoedstoestand, in hét
eigen innerlijk schuilt het groote tekort,
het tekort aan bereidwilligheid om „ervan te
maken wat ervan te mak n is".
Ieder mensch die zichzelf misdeeld of onge
lukkig voelt, om welke reden dan ook, ont
moet soms iemand die er slechter aan toe is
dan hy. Maar meestal is htj teveel verdiept
in de moeilijkheden van het eigen lot, om dit
op te merken.
Wanneer wf den moed verliezen, wanneer
onze opgewektheid ons voortdurend begeeft,
wanneer wjj ons afvragen waaraan wij alles
wat ons treft verdiend hebben, dan zal het
ons helpen om ons op te richten, wanneer wij
iemand ontmoeten die het zwaarder heeft
dan wij.
Vooral wanneer die mensch zijn lot dapper
draagt, en nog méér wanneer wij hem of haar
nog met het een of ander kunnen helpen.
Zelfbeklag, wanhoop en bitterheid sluiten
ons op in een cirkel. Geen beter middel om
die cirkel te verbreken, c.an de ontdekking
dat wy het nog niet zóó moeilijk hebben of
er is iemand, die het moeilijker heeft en die
wij nog kunnen helpen.
Dit blijkt uit een (historisch) voorbeeld, dat
wij laten volgen. Hier vas sprake van finan-
cieele nood in velschillende graden, en de
meeste menschen hechten aan geld. Hetgeen
begrijpelijk is, want in de hedendaagsche
Maatschappij is een werkelijk nijpend gebrek
aan geld inderaaad een groote handicap.
Een dame, die een vrijwel zorgeloos be
staan geleid had, zag zich door de tijdsom
standigheden genoodzaakt, zich tot het strikt
noodige te bepalen.
Geen bioscoop meer, eenvoudige kleeding,
één kleine kamer inplaats van twee ruime
kamers, eenvoudig eten. Zij vond zich inner
lijk beklagenswaardig. Tot zij een oude kennis
in de stad ontmoette, die het vroeger nog rui
mer gehad had dan zij. Deze kennis (een
schoolvriendin) bleek op zoek naar een ka
mertje, waar men haar eenige dagen crediet
voor de huur wilde geven, aangezien zij zelfs
over de contanten voor logies met ontbijt ia
het eenvoudigste hotel nie! meer beschikte.
Zij was er heel opgewekt onder, vroeg
niets, en zei eenvoudig: „Het is pas 3 uur, ik
vind wel iets".
De dame, die zichzelf zoo beklagenswaar
dig had gevonden, zei onmiddellijk: „Zoek
niet langer. Een week kamerhuur kan ik je
nog wel voorschieten."
Dat is de juiste reactie, zich schamen,
niet omdat men zijn levenswijs moet wijzi
gen, niet omdat men niet meer kan koopen
wat men lacht te koupen, maar wel omdat
men zoo ten onrechte gewanhoopt heeft, om
dat men zoo overdadig veel tijd en energio
aan zelfbeklag heeft besteed.
Wanneer U ongelukkig bent, wanneer UW
perspectief donker, dreigend donker lijkt,
zoekt dan bet groote tekort in Uzelf, en het
zal lichter worden.
DR. JOS DE COCK.
