Brabantsche
Brief
vanDré
't HOEKJE
OUDERS
naait!
De
Tuinhoekje
5 December
ÜUTT
UI venhout, 28 November 194(1
Amico,
Ons Eekerske makt 't nie goed.
Zijnen maandelijkschen brief was verlejen
week nie afgekomen en ook de Hoppenbrou-
wersen hadden niks van den Sjaak vernomen.
„Ik vind 't maar gek," had Trui al 'n paar
keer gezeed. En als ik daarop gin asem gat
die vrullie hebben dikkels zoo weinig noo-
dig, om overstuur te geraken, dan zee ze
op 't end: „da's nie in den haak, mee onzen
Eeker, wa-d-ik oe smoes!
Nog had ik gezwegen, karjuu, Dré III
was er óók nog! En waarom nou dat baaske
nog meer in onrust jagen, nog had ik ge
zwegen dus, maar nie temin: er tolde van
alles deur m'nen kop.
„Zeg nou toch ook 's iets, harteloozen
vent!" viel Trui uit. Toen keek ik m'n ze
nuwachtige wijf 'ns verwijtend aan, beduidde
haar mee 'n rap, schuin oogske dat ze om
ons baaske moest denken, waarop ik „luch
tig" beweerde: „mergenochtend komt er weer
'nen post, laten we die nou eerst 's kalm af
wachten. Als er iets ergs was, zou Broeder-
Overste toch wel schrijven! Wat zegde gij,
Dré!"
„Jaweljawel Opa..., maar
„Wattemaar, jonk?"
„Ikke'k hoop, dat... dat er gin brief -
ke van Broeder Overste komt."
Ik keek *'m vragend aan. Ochja, hij wit
er iets meer van, den gast, hij is daar jaren
op de Kostschool gewist, ként nog wel de
manieren-van-doen van de Broeders.
„Kek," gong ie toen wijer, peinzend in het
vuurke van z'n pijp: „kek, als den Eeker ziek
is, dan..., dan schrijven ze daargunder dat
nie dalijk. Zien 't even af, om oe nie noode-
loos ongerust te maken." Toen zag ie ons
mee groote, doffe oogen aan en sprak mee
geknepen stem: „komt er dus vandaag of
mergen 'n briefke van Broeder-Overste, dat
onzen Eeker... eh... ehlicht ongesteld" is,
dan..."
Hij stond op. Snoot z'n neus. Beende 'n
paar stappen deur den huis. Riep toen drif
tig: „dan dan rij ik dalijk naar den Ouwen-
bosch! Ginmensch, die me daargunder van
mijnen Eeker weghoudt!"
Toen was m'n baaske naar 't achterhuis
gegaan, de deur hard dichtgooiend achter 'm.
't Bleef dieën avond stil tusschen ons. Ja,
we zaten veul in ongerustheid, al hadden
we 'r de leste dagen weinig over gesproken.
We weten ommers: den Eeker is nie sterk.
In prille jaren was den kleinen zwerver z'n
levensgewaske té dikkels vertrapt onder 'nen
onbehouwen beestenhoef.
Den anderen mergen brocht Kiske-van-den
smid, ge wit, den hulppostbooi van Driek
Fryters, 'n krantje uit Zeeland.
„Anders niks, Kees?"
„Gin tijding, goeie tijding", zee Kiske wijs-
geerig: „allee, goeienmergen samen!" En mee
z'n lantèèrntje onder den mantel, trok ie
wijer, den donker in.
„Jaja", zee Trui ontevrejen: „gin tijding,
goeie tijding, ik heb da nooit gemorken."
En ze slurpte aan haar tas koffie.
„Gin tijding, goeie tijding", zee m'n baaske:
„als er vandaag weer gin bericht komt, dan
hang ik mergen aan de bel van St. Louis!"
't Was buiten nog volop nacht. Dik hong de
stilte om den huis. Gin enkel gerucht, niet
van de kiepen, noch van de verkens, was te
vernemen. In den stal naastaan, daar hoor
den we de runders nog slapen, de groote
lijven soms bewegen in 't strooi. 'Nen fijnen
houtgeur hong nog in den huis, van 't aan
maken der plattebuis, die mee 'n gloeiend
kleurke op den pot te snorren stond deur
den onbestemden vroegen Novembermergen.
lederen dag van deus adventstij leunt den
vrimden mergen, mee den ongewonen uur
stand op de steertklok, zwaar op onzen nek.
Den boer, z'n vee, z'n bedrijf, 't leefde altij
mee den zonnestand, 't Gaf ons zoo'n zeker
heid, zoo'n vastheid, zoo 'nen steun in onzen
arbeid, in onzen dag, in ons zielement. Dieën
gouwen horloge van God, wij kunnen 'm
nie missen in onzen arbeid, op den akker,
deur den dag, in alle gelukkige uren, die we
altij van Zijn klok aflazen. Wij zijn in 't wèèr-
garen. Zien naar de steertklok, maar wach
ten op de zon. Zoo zitten we 'smergens om
de tafel, 'n uur te vroeg. Bij de lamp. 'n Werk
loos uur, langzaam wegtikkend mee den slin
ger van de klok, daar in den halfschaduw
van de lampekap.
'n Vliegmachien gierde mee stootend ge
brom over 't durp. Wij keken malkaar 'ns
aan ,,'Nen Duitscher", stelde Dré III vast. Ik
knikte. Trui zweeg. Daar was er wéér een.
Laagvliegend, razend van snelheid, nie wijd
boven ons dak. ,,'Nen jager", stelde Dré III
vast. Ik knikte. Trui luisterde, hield den
asem in, zweeg. Angstig draaiden heui oogen
deur den kop. „Die mannen kunnen ten
minste vort", zee m'n jonge baaske: „ik zit
maar te wachten lijk 'n muurbloem op 'nen
vrijer."
„Zwijg toch, snotpiek!" viel Trui uit:
„zijde nog jaloersch op zulke menschen, as
die oorlogsvliegers?!"
Toen sloeg den driftkop mee de hand op
tafel en riep: jja!"
Verontwèèrdigd stond Trui op. Gong de
tafel afruimen. Zee, na 'n lange minuut van
mokken: „ge wit nie wa ge zegt, snotaap!
Ik moest oe 'n fleir om oewen kop geven!"
Toen waggelde ze weg, mee 'nen stapel bor-
dekes en kommekes naar 't achterhuis.
Ochèrm, Trui, die goeie, ze verstaat dat
le. Ze beseft nie, hoe zoo'nen jongen reus. die
mee z'n krachten ginnen raad wit; nie dragen
kan nochtans den penitentie van afwachten
van niksdoen. Zij kent nie den hartstoch van
zoo'nen jongen veróverèèr, die heel de weareld
in z'n vjzeren knuisten zou willen rapen, om
ze dan mee éenen trap in 't doel te schuppen!
,,'Nen boer mee kantooruren". Als ge 'm dét
hoort zeggen, dan zoude denken, dat elk kan
toor 'n boudoir was, iederen kantoorman 'n
juffrouw-in-de-zij.
Hij kan nie vort. Zijn winkelplannen nie
wijer uitbouwen. De conservenfabrieken nie
forceeren. 's Mergens „de zon nie uit heur
nest trekken", lijk ie eenen keer foeterde.
Dikkels mot ie „nee-verkocpen". Onzen vee
stapel wierd gedund. Z'n knechtje, den Eeker,
deur hum van den weg opgeraapt, opgevoed,
geleerd, hij raakte 't kwijt in den dienst
van Onzenlievenheer. 't Zijt m'n baaske nie
mee. En hij is veul te jonk om billijk te zijn
en te erkennen dat iedereen er zoo mee staat.
Dan, vergimmen, dan zou ie als ie kost, in
staat zijn den stuurknuppel van 'n vliegtuig
in z'n klavieren te klemmen, mee te gaan
vechten veur 'n rap ende aan den oorlog.
Allee, zeuventien jaren, sterk als 'nen jon
gen stier, bestend van dadendrang, fier op
z'nen stiel, als 'nen vorst zoo trotsch op z'n
land en bedrijf, kan 't anders Maar
Trui, die goeie, ze verstaat dat allegaar nie
én... kan 't anders??
„Snotaap, 'k moest oe 'n fleir om oewen
koji geven!" En den snotaap zet Trui dan
op de stoof, stikt z'nen ondeugenden kop
vooruit, zoodat Trui er nou bij kan, zegt dan:
„doe me gin zeer, Opoeke, kinderen slaan is
gin kunst!" En die twee, die van malkaar
weinig begrijpen, kijken malkaar in de lachen
de ocgen en denken 'tzelfde: „ge bent nie
wijzer."
'k Mag ze geren zoo zien, m'n brave wijf,
m'n dapper baaske, samen 't licht van m'n
oogen
Als ik nadenmiddag thuisgerejen was mee
groentenwagel, was er 'nen brief uit den
Ouwenbosch. Van... Broeder-Overste. Ons
Eekerske was „ongesteld". Ik moest me nog
maar nie ongerust maken. Maar Br. Overste
wilde 't toch nie langer onder !m houwen.
D'n dokter zag 't nie al te zwaar in en onzen
braven Eeker had goeien oppas! Hij lag me
op ziekenzaal, maar bij Broeder-boer, Broeder
Marcus, „Inde Hlg. III Coninghen" 't stêeke
op ons landgoed Albano.
„Waadde Dré, maak je vooral niet onge
rust, wij krijgen onzen Eeker er wel boven
op", zoo eindigde den brief.
'k Had eerst den brief deurgevlogen. Dan
las ik 'm nog 'ns kalmer over. Dan zag ik
naar Trui, die mee 'n bleek, stroef gezicht op
mij wachtte.
„M'n baaske", docht ik eerst. Dan vroeg ik:
„wat dunkt jou, Trui?"
„Da's daar nie goed", zee ze mee over
slaande stem: „God wit, hoe lank 't manneke
daar al zoo leet."
Ik knikte. „Eh... 't is hier benaauwd, Trui.
deur
open.
dieën etens-
Zet toch de
damp...!"
Wijer spraken we veurloopig nie. Maar den
kop vol krioelende gedachten. Ook onder den
eten wierd nie gesproken van beteekenis. Den
dag duisterde alweer weg. Trui's stroeve ge
zicht, onder 't witte mutske, zag ik als 'n
lichte vlak op den duister in den huis. Dan
zee ze: „hjj is zwak... 't kloosterleven, ge wit
hoe braaf ie is, zal te zwaar zijn veur 't man
neke. We... we moesten 'm..."
Ik keek ze 's aan. „We moesten 'm maar...
maar weer..."
Ze wou 't mij laten zeggen, begreep ik wel.
„Hier halen, bedoelde?"
„Ja!" knikte Trui greet.
„Hij zal eigens nie willen. Trui." Toen zwe
gen we weer en zachtekensaan kwam in m'n
ooren gestommeld dat zinneke van den Eeker,
toen ik 'm had weggebrocht in de bus: kom-
merniemeerinverrom", overgenomen als 't
ware deur d'e rammelende autobus: ,.kom-
merniemeerinverrom, kommerniemeerin-
verrom".
'n Uur later kwam Dré III thuisgerejen
mee 't pèèrd. Handig en rap spande-n-ie
den beest uit, ree den wagel in 't schoep,
zette Bles op stal, bij 'nen gevulden ruif.
„Middag samen! Gin nuuws zeker?" zoo
kwam ie binnen. Ik gaf 'm den brief.
Mee één oog zag ie onmiddellijk dat- den
brief van Br. Overste uit den Ouwenbosch
was. Spierwit wierd 't jonk. Gooide dan
den brief op tafel en zee: ,,'k gaai dalijk naar
'm toe. En werendig, zonder den brief gelezen
te hebben, keerde-n-ie z'n iegen om, docht
om gin eten, om ginnen rust, gong naar z'n
fiets.
„Dré!"
„Ja, Opa, vertel 't me straks maar!"
„Dré, luister!"
„Rap dan! Mót naar m'nen Eeker!"
Trui begost te simmen. Zoo die kleinman-
nen ook veur malkaar gestrejen zijn!
„Kek's, Dré, neem nou eerst 'nen hap eten
en laten wij samen dan 'ns overleggen."
„Ik heb gin trek", zee-t-ie stroef en ver
beten: „lot me nou géén! In Jezusnaam!"
„Trui hee gezeed: we moesten perbeeren
onzen Eeker hier te krijgen!" Toen begost ie
te luisteren.
„Ga nou eerst 'ns zitten!" Drie zweetpèèrls
stonden op z'n neus. Dof waren z'n oogen.
die verstrooid tuurden in 't niks. Dat ken ik
van 'm. Dan woelen de gedachten deur z'nen
kop. Trui schepte z'n eten op, paaide 'm, om
toch eerst 'n hapje te eten. Toen kost ik mee
'm overleggen. En 'n uur later reien we
samen weg, mee de sjees, vol mee beddegoed,
veur 't geval...
Moeilijk rijen in den oorlogsdonker en mee
gedempte lantèèrns. Maar één geluk: de
wegels zijn nie druk in den avond. We spra
ken weinig. Want m'n baaske had al zijnen
attentie n,oodig, om Bles sjecuur, rap en veilig
deur den donker te toornen. Veurovergebogen
de toom strak, klakkend mee de tong, den
donker deurborend mee z'n jonge oogen.
stuurde-n-ie 't gerij langs de bosschen. over
de stikdonkere wegels, veilig naar St. Louis
En als we daar eindelijk aankwamen, rap
roestemming kregen om naar de III Coning
hen te gaan, mee 'nen lantèèrn deur de akers
't stceke vonden, dat daar verloren te
drijven lag op 'n eenzame zee van onendigen
donkeren mist, dan klopten we aan bij Br.
Marcus. 'Nen langen, schralen, zwarten
mensch, mee 'nen baard van drie da.gen, zoo
donker als zijnen toog. Hij praatte zacht, zee:
„sstt, menschen, hij slopt."
VOOR DE
OPVOEDING TOT GEMEENSCHAPSZIN.
Men roept om meer gemeenschapszin. Ik
versta dien roep. Voor 10 Mei riep men ook
al om meer gemeenschapszin en als ik me
goed herinner, heeft men er altijd om geroe
pen. Heeft men altijd de school het verwijt
gemaakt, i'at zij te weinig in deze richting
opvoedde.
Ik wil de fouten der school op d't terrein
niet verdoezelen of goed praten. Ik weet
echter, dat de onderwijzer, die werkte naar
den geest van het in art. 42 der L. Onder
wijswet 1910 vermelde, steeds getracht heeft
zijn leerlingen gemeenschapszin bij te bren
gen.
Kleine Klaartje komt thuis. Moede staat
te praten met buurvrouw.
„Dag, Moe. Dag buurvrouw!"
„Dag kind. Hl., hoe was het op school?"
„Keetje van Vliet heeft toch zoo'n mooie
jurk, moe. Prachtig, gewoonweg."
„Zoo," zegt Moe.
En tegen buurvrouw: „Begrijp jij, waar ze
het van doet? („Ze" is vrouw van Vliet). Dat
koopt maar nieuwe kleeren en dost de kin
deren maar uit. je begrijpt er nik: van. Ik
weet niet, maar... er, als daar niet iets achter
schuilt. (Een veelbeduidend knikje volgt.)
Kleine Klaartje is nog t jong om de be
doeling van dit ^ebaar te begrijpen. Buur
vrouw snapt het beter! Een druk gesprek ont
wikkelt zich. Ik weet niet oi de onderwijzei
van kleine Klaartje dien dag getracht heeft
zijn kinderen gemeenschapsgevoel bij te bren
gen, maar vast staat, dat in deze enkele mi
nuten al zijn wert naar de maan gebracht
wordt door Moeder en Buurvrouw!
Henk Verweij zit 3a* tafel. Vader, Moeder
en de broertjes en zusjes zitten daar ook. Het
gezin zit ran den maaltijd Als allen klaar
zijn en Vader gelezen heeft, blijft men nog
wat zitten. „En Henk," vraagt vader, wat
heb a vanmorgen op school alzoo gedaan?"
„Rekenen, taal en toen spelen en daarna
vertellen."
„Wat heeft de meester verteld?"
„Het verhaal van den barmhartigen Sama
ritaan," antwoordt Henk. En weldra is hij
druk aan het vertellen.
Plots gaat de huisbel. Vsder >tjkt naar de
deur. Een koopman belde zoo juist.Men kent
dezen figuur: een houten bakje met wat
veters, knoopen, lucifers, scheermesjes, etc.
Weinig koopwaar en veel verlangen naar
wat eten of wat verdiensten.
De man komt meestal op het middaguur.
„Hè, daar is die kerel al weer."
„Niets noodig vandaag" roept vader van
verre en de koopman blijft nog even wachten.
De man heeft waarschinlijk honger. Hij treu
zelt nog wat. Niemand staat op Ten slotte
verdwijnt de man en Henk .ertelt weer ver
der. De school voedt de kinderen niet vol
doende op tot gemeenschapszin. U kent de
klacht, niet waar?
Maar wat geschiedt hier aan tafel, waar
men zoo juist „gelezen" heeft en nu luistert
naar het verhaal van den meester over den
barmhartigen Samaritaan
He* ligt niet in mijn bedoeling nog meer
voo beelden te geven. Ik wil er alleen nog
maar op wijzen, dat de schot 1 de kinderen
slechts vijf uren per dag l.eeft. dat de school
in de eerste plaats gedurende die vijf uren
onderv*zer moet. Goed: opvoedend onderwij
zen dan! Negentien uren van den dag is het
kind thuis, in huis of op straat, bij zijn ouders
of familie. Daar ziet het gedurende vele uren
per dag de toepassing van den zoo zeer be
geerd gemeenschapszin
Moeizaam bouwt de school op! Snel en on
verbiddelijk vern elt de opvoeder btiiten de
school vaak, wat de onderwijzer stukje voor
stukje opbouwde.
Tk v-rsta den roep om meer gemeenschaps
zin Ik wil toegeven, dat niet overal in de
school aan dit deel ier opvoeding voldoende
tijd en aandacht oesteed worit. maar... wat
doet de opvoeder-onder, 'ft doet de opvoeder-
van-de-straat? Ik vraag geen antwoord: ik
verzoek Heen maar rond te willen kijken
en de luisteren naar het gepraat in huis en
op straat in het bijzijn van kinderen. U weet
dan, wat ik weet!
De school kan tot gemeenschapszin opvoe
den. zij wil het doorgaans ook wel doen, maar
men koestert te overdre er verwachtingen als
men meent, dat 'n vijf uren >an een etmaal
voldoende weerstand gelegd wordt in de kin
derziel om de ervaringen, welke het kind bui
ten de school opdoet en die lijnr cht in strijd
zijn met het in school aangekweekte hun in
vloed te ontnemen.
Oveeka.
En meteen had ik volle zekerheid over den
goeien oppas, als waarover Br. Overste al ge
schreven had. „Hij is veul ziek", zee Br.
Marcus: „lot 'm slapen, Dré, in Godsnaam.
„Maar ik mót 'm zien", zee m'n baaske.
Stillekes op de teenen, is ie mee Br. Mar
cus naar boven gegaan.
Snikkend kwam m'nen jongen reus weer
verom. „Opa, m'nen Eeker... is... 'r nie... me
half meer."
En onderweuge vertelde den Dré: „wat
ben ik geschrokken. Lijkwit, den mond open,
de rosse haren nat van zweet, zoo lag ie daar
in 't bed. Maar 't dek was zoo plat, of er gin
lichaam onder lag." Br. Marcus had gezeed,
dat den Eeker veul te hard werkte, te zwaar
vastte en halve nachten op zijnen bidstoel zat,
mee den potternoster. ,,'t Is spuust 'n heilig
manneke" had den broeder gezeed. En toen
Marcus dat 'ns vlakweg aan den Eeker ge
zeed had, had ie 'n kleur gekregen, veul meer
gegeten dan anders en... teugen de regle
menten in, 'n sigaar aangestoken uit Marcus
kistje. Ook had ie dieën eigensten dag, als
Br. Marcus had gezeed: „Eeker, doet 'ns wat
kolen op de kachel", den broeder ten ant
woord gegeven: „doe-d-eigens toch ook 's
iets! Ik zit nou te lezen!"
Broeder Marcus was stiekum content ge
wist, dat den Eeker dieën dag zoo „zondig"
had geleefd. Maar al rap was 'rn duidelijk
geworden, hoe 't manneke alle verdenking
van heiligheid af had willen schudden om...
„wel", zee Marcus, „om z'n eigen te be
waren veur de zonde van ijdelheid."
„Opa", zee den Dré onderweuge: „we zijn
onzen Eeker kwijt, 'k Had altij nog 'n bietje
hoop..., maar..., maar z'n woonwageltje op
zolder, daar komt ie niemeer in verom!"
Ik schrok, als m'n baaske nou perces de
eigenste woorden van den Eeker gebruikte,
'n Rosse maan klom gunder, in 't landschap,
boven de nevels uit. Hoog boven ons, blonk
'nen sterrenhemel in blaauw-zwarten glans.
Daar boorden ineens zoeklichten achter den
kim uit deur den nacht. Afweergeschut blafte
deur den nachtelijken buiten. En lijk 'n kind
zo overwonderd zat ik te staren in den nacht
peinzende op de bedoelingen van God. Die
ons knechtje afnam, dat daar wijer op in 't
stille stêeke van den kloosterakker nou zoo
ziek lag; Die de weareld sloeg aan alle kan
ten: Die...
ik gaf 't wijers maar op, stak m'n pijp aan,
had geren zoo willen blijven rijen deur den
schoonen nacht, vol gevaar, naar 't end van
de weareld...!
Zware tijen.
Veul groeten van Trui, Dré III en als alty
gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
HEESTERS, DIE IN DEN WINTER ONZE
AANDACHT VRAGEN.
Als in het late najaar de meeste planten
verdwenen zijn en boomen en heesters bla
derloos staan, kan de tuin toch nog wel onze
aandacht boeien. Er zijn velschillende
heesters, die door hun vruchten op
vallen. Daarom willen vij bij het naderen
van de Decembermaand deze eens nauwkeu
rig bekijken. Het zijn de besdragende hees
ters, die wij op het oog hebben. Men onder-
scheld hier twee groepen er wel de groen-
blijvende heesters en heesters, die in den
winter hun bladeren verliezen. Oppervlakkig
lijken de eerste het mooiste, omdat men er
het geheele jaar wat aan heeft. Toch moet
men niet uit het oog verliezen,' dat de blade
ren der groenblijvende heesters in de lente
ei in den zon,er eer donker zijn en daarom
in den tuin niet mogen domineeren. Wel kan
men eenige groerrilijvende heesters bij elkaar
nemen als men daar een rand van vaste
planter voor zet. Deze trekken de aandacht
in zomer en herfst, terwijl de heesters in den
winter op den voorgrond treden.
Welke zijn nu de meest geschikte beshees
ters in den tuin?
Wij noemen eerst de Hulst of Ilex Aquifo-
iuin. Aan te bevelen is de variëteit pyrami-
dalis, die een mooie vorm heeft en eiken
winter vele bessen draagt. Daar aquifolium
naaldblad beteekent, verwondert het ons
niet, dat de glanzende bladeren ook stekelig
zijn Soms ziet men hulst zo .de bessen. Dat
komt doordat in den bloem *r hulst uitslui
tend meeldraden of stampers zijn, terwijl
bovendien op elke struik slechts bloemen
van een soort voorkomen. De hulst heet
daarom tweehuizig. Heeft nen dus een hulst,
die nooit bessen draagt, dan is dat een man
nelijk exemplaar. Bij het koopen moet men
daarop verdacht zijn.
Een tweede besdragende heester is de
groenblijvende Mahonia Aquifolium. Ze heeft
n het voorjaar mooie gele bloemtrossen. De
blauw-berijpte bessen zijn in tegenstelling
wat men wel eens meent niet vergiftig.
De roodbruine bladeren geven vooral in den
wmter een mooi effect.
De derde heester, die hier wordt genoemd,
is de Skimmia japonlca. Zij blijft laag, maar
kan rijk bloeien, terwijl ze later mooie roode
bessen heeft. Evenals de Hulst is zij twee
huizig. Wil men zeker zijn van bessen, dan
plant men een mannelijk exemplaar
Skimmia ohlata naast onze Skimmia ja-
oonica. Deze heester heeft het groote be
zwaar. dat zij niet geheel winterhard is
Als volgende heester mag genoemd wor
den Pernettia mucronata Zij is ook een laag-
bhjvend heestertje. Zij behoo t tot dezelfde
amilie als onze heide en wordt niet hooger
dan 50 cm.
Een veel grootere heester is de Cotoneaster
ot Dwergm.spel. Zij wordt vaak geplant in
rotstuintjes of tegen muurtjes, waar zh
wonderwel op haar plaats is. Cotoneaster
sa.ic.fo.ia en Cotoneaster horizontalis zijn be
kende vertegenwoordigers. Zeer aan te be
velen is ook Cotoneaster adpressa om zijn
mexue bessen. Tijdens den bloei worden de
Ct"rS Kdr Onderden bijen bezocht.
De Sneeuwbes of Svm(,horlcarp„s wordt
Xntinlen^He^ «^heester tmsschen be-
ntingen. Het bloempie is maar nietig. De
bessen znn wit van kleor "- L r
spoed'g bruin. ™aar WOrden
In het najaar en in den winter worden de
Dreigende luchten en
donkere dagen,
Stormen, die gierend de
landen door gaan,
Striemende, alles door
dringende regens,
Zeggen den dag van Sint
Nicolaas aan.
Vijfde December, o dag van
verlangens.
Dag vol van wenschen, voor
groot en voor klein,
Doe ons gelooven dat naast
alle wenschen,
Ook nog de schoone
vervullingen zijn.
Dreigende luchten en
donkere dagen,
Stormen, die angstig de
wereld door gaan.
Houden de harten der
menschen gevangen,
Doen hen met handen vol
vragen daar staan.
Heel ons bestaan is één
wereld vol wenschen,
Wenschen om arbeid, om
vreugde, geluk.
Wenschen om lijdzaamheid,
liefde en leven.
Wenschen om uitkomst na
tijden van druk.
Wenschen om vrêe, tusschen
landen en volken,
Wenschen om vrêe, tusschen
menschen en mensch..
Vijfde December, wij heeten
U welkom,
Geef ons vervulling,
vervulling van wensch.
HUIBERT FENIJN
(Nadruk verboden).
BENT U SPORTIEF?
Wij hebben hier meer het oog op „sportief"
in moreelen zin, dus niet Uw prestatie op
zwem-, voetbal-, hocky- of tennis-gebied. Een
in moreelen zin sportieven mensch beschikt
over een groote dosis aanpassingsvermogen.
En nu is het eigenaardige dat bijna niemand
zich laat verstaan op aanpassingsvormogen,
maar dat wèl velen zich laten voorstaan op
'gebrek aan aanpassingsvermogen.
Zij zijn zoo en zoo gewend iets te doen,
zij kunnen volgens hun zeggen niet buiten
dit en dat, en wel zoo en zooveel ervan per
dag. Als men hen hoort redeneeren zou men
zoo denken dat de krigloop van de aarde
om de zon ernstig verstoord zou worden,
indien er betreffende hun gewoonten en ge-
woonte-tjes eens in de kabel een kink zou
komen.
Wei, oorlog en distributie bekommeren zich
in het geheel niet om gewoonten of ge-
woonte-tjes. Er wordt eenvoudig bepaald.
Zóóveei is er voor ieder, dat is een eerlijke
verdeeling van het nog aanwezige over de
massa en hoe je er mee wilt omspringen
moet je zelf maar weten!
Ald"s zijn er vele kinken in heel wat kabels
gekomen. En de menschen zonder aanpas
singsvermogen, die bijna alle óf verwend óf
egoïsten zijn, slaan de handen in elkaar en
klagen, dat het zoo onmogelijk gaan kan, dat
ze er niet mee toe kunnen en waar het toch
heen moet als het nog erger wordt
Zij vergallen hun eigen humeur en dat van
hun omgeving en... schieten met dat alles
niets op.
De mensch met aanpassingsvermogen zegt
niet veel. Hij aanvaardt den toestand zooals
die eenmaal is. Hij beseft, dat er voor tallooze
gezinnen, ja, voor geheele volkeren, ernstiger
dingen op het spel staan dan schaarschte in
dit of*dat opzicht.
Hij óverweegt even rustig voor zichzelf; die
en die hoeveelheid voor zoo of zooveel tijd.
Wat is beter, een dag of tien voor normaal
gebruik en de verdere maand zonder? Of het
beschikbare verdeelen over den geheelen tjjd
dat de bon geldig is?
Het antwoord verschilt naar gelang van zijn
persoonlijke geaardheid en behoeften. Dat ant
woord op zichzelf is ook niet belangrijk. Be
langrijk is, dat hij niet klaagt noch mort en
anderen het leven niet vergalt met zijn proble
men, die trouwens ook hun problemen zijn. En
tevens realiseert, dat er ernstiger dingen tus
schen hemel en aarde gaande zijn dan een
beetje schipperen met distributie.
Hij kan dit, omdat hij op het sportieve stand
punt staat: „roeien met de riemen die men
heeft".
Juist, roeien ermede en niet eindeloos er
over uitwijden hoevéél te kort die riemen wel
zijn. Dat is sportief!
En onze tijd is bjj uitstek geschikt om spor
tiviteit naar den geest aan te kweeken!
Dr. JOS. DE COCK.
Nadruk verboden.
besdragende heesters veel bezocht door vo
gels, die de bessen met graagte eten. Het
helpt hen door de sch.ale en donkere tijden
heen. De bottels van botanische rozen zijn
eveneens bekend. Zij worden eerst door vo
gels gegeten, als het flink gevroren heeft.
Het harde vruchtvleesch is daardoor zacht
geworden. De sage zegt, dat z\j, die in Oude
jaarsnacht deze bottels eten, het geheele
volgende jaar niet ziek worden.
L v. d. LIJN.
