De
Brabantsche
Brief
van
XoS naait!
RADIO
't HOEKJE
OUDERS
Brandstof-groet
Dwaling
PROGRAMMA
J
VOOR DE
ÖUTTERTJEÜ
Ulvenhout, 19 December 194a
.Amico,
Uit den Ouwenbosch begosten verlejen week
betere berichten te komen. Dè koortsen waren
geweken; den dokter, broeder-Overste en broe-
der-Marcus hadden alle hoop!
Als Kiske-van-den-smid, Driek Frijters zij
nen hulpbesteller, deuzen brief brocht, dan
vatte m'n baaske 'm aan! Ik, och ik ver
wachtte weinig goei nuuws meer van daar; 'k
was te bar geschrokken van ons Eekerske,
zooals 'k 'm getrokken had op 't bovenkamer-
ke van de III Coninghen, op dieën triesten
schemerstond van dieën Zondag. Als ik onder-
weuge was mee den wagel, als ik doende was
op den stillen, winterschen akker, als ik
's avonds bij de plattebuis zat, ja, veur ik in
slaap viel nog even, altij had ik veur bogen 't
trieste beeld van 't roerlooze manneke, oud
van lijden, daar liggend tusschen 't blanke dek.
Had ik veur bogen dat afgetakelde sproeten-
kopke, nie grooter meer dan 'nen vuist, dat
scherpe, moeie4topke, dat aan den dunnen hals
hong lijk 'n verwelkende blom aan den steel.
Ik verwachtte weinig goei nuuwsvan ons
vroegere knechtje, dat uit onzen dienst in dien
van Onzenlievenheer was overgestapt, van on
zen hof naar den kloosterhof was overgegaan,
waar ie nou, op 't steeke „in de III Coninghen",
z'n ijldroomen z'n eigen doodklom op 'nen
endeloozen trap naar den Hemel
Neeë, 'k was nie rap mee 't aanvatten
van den brief van Kiske-van-den-smid.
M'n baaske was me véur. Roetsch, rukte-n-
ie mee 'nen vurk den envelop, vloog mee
groote, angstige oogen den brief deur, gaf 'm
dan aan ons en dan zag ik hoe zijnen mond
beefde.
„Is... eh... is 't nie goed, Dré...?"
Hij wou antwoord geven, maar z'n stem had
geen geluid. Hij knikte, vaag lachend, tranen
in d'oogen. Gooide dan z'nen kop in de holte
van z'nen erm op tafel, de spanning van
weken brak in m'n baaske kapot. Den Eeker
was behouwen, schreven broeder-Overste en
broeder-boer.
Mee den botram nog in 'r hand sloeg Trui
plechtig 'n kruis, zuchtte: „Goddank", en 'k
had den indruk toen, dat die goeie ouwe 'n
gebed beëindigde, dat weken had geduurd...!
„Lees 's veur", commandeerde ze toen
zenuwachtig: „hier, zet mijnen bril maar op"
en opgewonden zocht ze in de tafellaai, boven
haren schoot.
Ja, Trui en ik, we hebben de eigenste oogen,
ziede enneen ik ben mijnen bril altij kwijt.
„Wat nou?" zee Dré III, als ik den brief
veurgelezen had. Maar Trui had 'r plan al ge
trokken. „Guilie", zoo mokte zij den dienst uit:
„guilie gaat oew weegs. Mee oew wagels. Ik
heb vandaag 'nen gemakkelijken pot, peestamp,
ik gaai mee de bus op-en-neer naar ons
Eekerske!"
We keken malkaar 'n zwijgend aan. Trui
naar den Ouwenbosch! We moesten efkes aan
't gedacht wennen. „Als guilie verom komt
staat oew middagpotje klaar," zee ze nog.
Dré III sprong op. Gong naar den kelder.
Kwam verom mee 'n kustelijke flacon fruit
in suiker. „Hier, Trui-van-me, geef 'm dit en
Zeg aan Marcus, dat ie er veur zurgt, dat den
Eeker deuzen compote gebruikt; 't is den
beste dien 'k verkoop."
,,'k Zal nog 'n stuk vetten ham ook mee
nemen," zee Trui: ,,'t jonk mot na al die
koortsen rap op krachten komen en nou mee
die distributie'k weet nie of ze daar..."
Weer was den Dré III geblazen. Kwam
verom mee 'n kistje appelsienen.
„Hier opoe, onbetaalbaar zijn ze, maar veur
den Eeker is niks te goed. En die hebben ze
daar nie!"
En zoo is Trui dieën dag, gepakt-en-gezakt,
naar den Ouwenbosch getrokken.
Sodemearel, m'nen wagel liep lochter, dan
ie lank gedaan had. Gong 't dan toch nog
'nen goeien Kerst worden...?
De velden~lagen wit bevroren, 't Kaal ge
boomte stond in porceleinen pronk langs den
weg. En den winternevel hong zachtkes ge
spreid lijk 'n tulen kleed over deuzen witten,
brozen dag van Advent. We moesten toch
maar..., allee, 'ns mee m'n baaske over pra
ten.
Maar 's avonds, na den eten, lank hadden
we in den schemer zitten napraten. Trui had
goeie berichten meegebrocht, ze had eigens
daar bij broeder Marcus 'nen botram klaarge-
mokt, vet bekleed mee ham en dien mee
kleine stukskes den Eeker opgevoeierd, toen
\had ie twee appelsienen gedronken, maar
na den eten, als we lank hadden na zitten
praten in den schemer, die steeds dikker om
onzen huis gewemeld was, den rossen gloei
der plattebuis den huis verlichtte, dan stond
m'nen baaske op, en kwam dan naar me toe.
Hij lee z'n steuvige klavieren op m'n schou
wers en zee: „opa...?"
Dréke
ÜEh... willen we..., zullen we..., helpte mij
ïnee aan 't Stalleke?"
God, wat was dit 'n schoon uur, na zooveul
dagen spanning en triestigheid!
Ik knikte. Maar in den donker kost ie dat
nie zien.
„Ge zegt zoo niks, Dré!?"
„Wij bouwen 't Stalleke samen, kearel. Net
als vroeger! Ee?"
„We dejen rap de blinden veur, stakken de
lamp aan. Trui ruimde de tafel af en m n
baaske haalde de spullen van 't opkamerke.
Als we 'n uurke geknutseld en gefrutseld
hadden, kwam wéér Kiske-van-den-smid bin
nen. Weer mee 'nen brief. Van Mevrouwke
van Dalen! Ge kent ze beter, denk ik, als
Hanneke-van-den-Vic! Nou! Ge verstaat! Ik
sl°eg m'n handen aan m'n broek af, liet 't
stalleke even 't stalleke, stak m'n hand naar
Trui uit, die er rap neuren bril inlegde en
Kiske bad ik gin erg meer. Dieën nuuws-
gierigen kwiebus stond er nog als ik riep:
••Trui, Hannqke komt heel den Kerstvacantie
naar 't Boschhuis! En... en... en als ik 't goed
begrijp... hier lees eigens, wat dunkt Jou.
Hanneke verbergt iets. Eh toch
Trui las. „Hier Kiske 'n sigaar en donder
nou op, steekneus!"
„Steekneus?!" vroeg Kiske gerokt.
„Zie dat ge wegkomt en breng mergen wéér
goeie tijding, dan krijgde wéér 'n sigaar!"
,,'k Zal m'n best doen," beloofde Kiske:
„navond samen!"
„Snapte gij 't nie... vroeg Trui toen bazig.
En toen snapte-n-ik 't ineens wèl!
Als Trui zóó autoritair optreedt, dan is er
altij maar één groot dink meugelijk...!
„Hanneke..." toen mee een oog naar Dré
III, mocht ie 't wel hooren? „Hanneke ver
wacht..."
Dré III timmerde deur! 'n Bietje nijdig! Hij
voelde al lank dat Trui 'm weer als snotpiek
beschouwde.
„Hanneke verwacht..."
Toen kwekte Dré III: ,,'nen kleine Vic!"
Amico, dat gezicht van Trui! Dieën nijdigen
kop van m'n baaske! In gin dagen had ik zóó
gelachen. ,,'Nen kleinen Vic!" Goeie God, wat
klonk dat schoon...!
Een bezwaar was er veur Hanneke. Of ik
daar iets op wist? Stook! Den eigensten avond
nog heb ik veromgeschreven: „Welkom!
Stook in orde! Boomen genogt hier! En als gij
mee 'nen kleinen Vic zurgt veur 'n echt Kerst-
kmdeke, Hanneke, dan zal 't schoonste gerij
nie goed genogt zijn, onze beste spullen nie
schoon genogt, om jou kindeke naar den doop
te rijen!"
„Allemaal onzin!" critiseerde Trui. „Ge
wit op gin maanden na, wanneer Hanneke be
doelt. Ze kan net zoo goed pas onderweuge
zijn, als, als..., nouja, als ge dat nog nie be-
grept, Idioot!"
„Hij leert 't nooit, Trui!" zee m'n baaske
droog. En pats! daar kloof ie 'n plank in
tweeën, dat Trui verschoot. Lachende' ben
'k toen naar 't postkantoorke gegaan.
Heel 't durp dreef in 'nen groenen mane-
schemer. De schaduwen van 't geboomt ader
den over den weg. Acht slagen uit 't Kerke-
torentje gongden bevend op den roerloozen
vries-avond. Daar docht ik aan ons pastoorke.
Zou 'k...? Beljot, waarom nie? Ge hoeft toch
nie altij naar dieën mensch toe te gaan mee
kwaai nuuws! Hij wit toch ook wel 'ns goei
nuuwke hooren Veural nou 't den Eeker be
trof...! En als ik den brief veur Hanneke ge
post had dan stak ik den maneweg over naar
de pastorie, die verdoken lag in den diepen
nachtschaduw van de Kerk. 't IJzeren hekske
piepte en meteen wierd 'n gordijn mee 'n
splitje opengeschoven. Mie, vaneigens!
'k Belde zoo veurzichtig meugelijk aan.
Maar toch luidde die bel me veul te hard deur
den hollen, steenen gang
Mie dee 'n raamke open. „Komde gij
doen, op zoo'n avondschofje?" snaauwde ze.
„Vragen of gij 'n avondje mee me naar de
bioscoop gaat, troeleke?"
Bens! Raamke dicht. Geschuif mee 'nen
grendel, gerammel mee 'nen ketting, dan gong
de deur open. „Navond, Mieke. Ga-d-ns aan
meneer pastoor zeggen, da 'k 'm efkes sprekeu
wil, asteblief."
„Waarover?"
„Rokt oe nie!"
„Ik mot toch zeggen..."
„Gij mot veul meer zwijgen!"
„Brutale sloeber!"
„Zweer aan m'n hart!"
Mie af. Sleffende deur den hollen tegelgang
of 'r sloffen gezoold waren mee schuurpapier.
Meneer pastoor riep eigens, van boven aan
den trap. „Kom er toen op, Dré; 't is veuls tc
koud in dien gang, jonk!"
„Efkes maar, meneer pastoor."
„Ik heb den tijd, man, de dagtaak is om."
't Was lekker werm in z'n kamer, 'n Groote,
ouwerwetsche vulkachel stond open te bran
den, dat ge den gloei teugen oe aan voelde.
„Goei nuuws?"
„En of!"
„Ga-d-hier zitten, Dré, zóó. Dan leggen we
allebei ons beenen op deus stoeltje, langs de
kachel. Hoe is ie?"
„Van den bollenbof, meneer pastoor!"
„SjegorkeEnne... goei nuuws... kan 't 'n
glaske lijen?"
„Gèren!"
„Ge speurt maar nie ie naauw, ge ziet Stof
fers hee de beelden van den Keststal benejen
gehaald...! 'k Moest ze eerst 'ns inspecteeren,
66?"
Ik ben thuis ook bezig, daaraan. Alleen...
mijn beelden zijn nie levensgroot," lachte-n-ik.
„Ge hebt altij 'n schoon Stalleke," prees
ie en onderwijl was ie naar 'n kast gegaan, 'n
soortement van Mechelsch buffet, waaruit ie
'n glas en 'n flesch nam.
„Doede nie mee, meneer pastoor?"
„Nooit, Dré, ge wit. Ik kan nie slapen mee
'n... „slopmuts", lachte-n-ie.
,,'t Is 'n heele visite hier, mee al die heili
gen," gekte-n-ik. „Maar ze zijn nogal veur-
deelig in den kost, ee!"
„Schei toch uit, spottertZiede nie da
'k staai te morsen!" Z'n witte handje beefde
van den lach, terwijl ie inschonk.
Toen kwam Mie binnen. Zonder kloppen.
Neeë, da's niewaar. Ze klopte, toen ze bin-
nenstond! 'Nen tik mee 'nen soortement van
houten vinger midden teugen 't paneel van de
deur.
„Motte gij soms kof
Ik liet heur m'n glas zien, zee „santjes,
Mieke!"
Mie af, zonder boeh af bah. We hoorden ze
weg-„schuren" over den overloop.
Nou m'n oogen aan 't licht gewend waren,
zae- ik, dat meneer pastoor zijnen ouwen
werktoog weer aan had, ge wit, den dieen
mee de winkelhaken en olievlekken, waarmee
ie nou en dan den toren opklautert naar z n
uurwerk. In z'nen zak stak 'nen kwast,
'StTW Mi d'hand,"
zee ik: „santjes!"
„Het erkennen van een dwaling is iets zeld
zaams en nobels in een menschenleven" (Henry
Bordeaux).
Van dwalingen ls niemand vrfl. Iedereen
dwaalt dikwijls en in vele opzichten. Maar het
is zelden dat wij bereid zijn om een begane
dwaling onmiddellijk en volledig in te zien
en- te erkennen.
Wij praten er liever wat omheen, wij vinden
honderd verontschuldigingen voor onszelve
waar wij, indien de fout door een ander be
gaan was, zonder erbarmen zouden veroor-
deelen.
Wij hebben tallooze en vindingrijke argu
menten om aan te toonen, dat het verkeerde
eigenlijk voor driekwart goed was, dat het
ons als gehéél goed moest voorkomen, dat de
fout door de omstandigheden ontstaan is en
niet door schuld onzerzijds enz., enz.
En al dien tijd dat wij deze fraaie redenee
ringen. houden weten wij in ons hart, dat wij
er radicaal naast zijn, dat wij schuld hebben
en een fout hebben begaan.
Het begaan van een fout behoeft op zichzelf
niet zoo ernstig te zijn, het willen ontken
nen of verbloemen van een begane fout is al
tijd kleinzielig. Men kan een fout nimmer her
stellen door er een tweede fout overheen te
begaan.
Daardoor zet men slechts een stap verder
op den verkeerden weg die men ingeslagen had.
Het weigeren om ongelijk te erkennen is een
gevolg van zelfoverschatting en ijdelheid.
Niemand zal wel zóó grenzeloos ijdel zijn
dat hij zichzelf aanziet voor de volmaakte
mensch, m.a.w. dat hij zou willen beweren dat
het onmogelijk is dat hij ooit een fout zou
maken.
Welnu, gaat dan een stap verder op deze
goede weg van het erkennen dat U in staat
Vaak waren we wat onverschillig,
Al was het dan ook winterweer,
Wanneer men brandstof aan kwam dragen,
Dan riepen we: „Gooi daar maar neer!"
Je moet het zelf maar eens~bekijken,
De kolenkist is niet te wijd,
De achterdeur is altijd open,
Du& zie maar eens en raak ze kwijt!
Nu is dat alles wel iets anders:
„De kolen komen!" roept mijn vrouw,
„De kolen Zijn er!" juich ik zachtjes,
We zijn dan toch maar uit de kou!
En of ze nu een beetje stuiven?
Ach, ongemerkt valt er wat gruis,
Straks staan er stappen in de keuken,
Maar da's toch niet het heele huis?!
Dus treden w'opgewekt naar voren,
En groeten breed den zwarten knecht,
Soms wordt in stilte een sigaartje
Bij stof en gruis gereed gelegd.
We maken vriendelijk, een praatje,
Of wijzen prettig: „Stort U hier!"
Nietwaar, maar steeds met kolen dragen
Is ook niet altijd een plezier!
En is de zjyarte knecht verdwenen,
Dan zien we onzen voorraad aan,
En 't grootste deel van de familie
Komt even in het ^schuurtje staan.
We knikken hoopvol tot elkander:
Ja, ja het doel is toch bereikt,
Mijn bonnen werden toch maar kolen,
Hoe je den toestand ook bekijkt!
O, cokes, o vlotte eierkolen,
O. onvolprezen anthraciet,
Hoe weten we 't thans te waardeeren,
Wat ons Uw warme vriendschap biedt!
Al staan er stappen in de gangen,
Al knarst in breeden kring Uw gruis,
Ons is 't een eer U te ontvangen,
WEES WELKOM, WELKOM IN ONS HUIS!
KROES.
December 1940. (Nadruk verboden).
„Santjes, Dré; ja, ik zeg. toch, 'k ben de
beelden aan 't inspecteeren. Als die 'n heel
jaar op zolder hebben gestaan, kan 'k den
zwarten koning nie van den blanksten her
der onderscheien, man, dus ze krijgen alle
maal eerst 'n veeg mee deus dink. Daarveur
motte wel zooiets hebben, anders slade alle
neuzen, ooren en baarden af."
Toen gong ik vertellen van den Eeker! Hoe
blij we waren dat 't manneke behouden was.
Dat Trui vandaag naar den Ouwenbosch was
gewist. En mee goeie berichten was verom
gekomen.
„En haalde 'm nou hier, Dré?"
„En of, meneer pastoor! Als 't éven kan.
'k mot eerst mee den dokter klasjeneeren. ee,
dan halen wij 'm veur Zondag thuis!"
„Kom 'm dalijk opzoeken," zee 't pastoorke.
Toen vertelde ik meteen ook maar van
Hanneke, van m'nen brief en... en dat we
stillekes hoopten op 'n Kerstkindeke.
Hij sloeg z'n witte handjes in malkaar.
„Man!" riep ie: „dét zou schoon zijn!"
Daarop doei 'k nog 'ns vor Dré!"
Amico, 'n uur is niks, als ge zoo gezellig
samenzijt. 't Was laat als ik thuiskwam.
Maar 't kan vandaag bij Trui wel iets lijen
Ze is heelegaar opgefleurd. En m'n baaske...?
Hij zingt als 'nen veugel in Mei! Werkt aan
't Stalleke, kolossaal! Al drie bloedblaren!
En als ik oe nou vertel, dat Kiske-van-den-
smid nog 'nen brief gebrocht heeft, eenen uit
Amsterdam en dat...
Nouja. de rest de volgende week, horre.
'k Heb gin plek meer.
Veul groeten van Trui, Dré III en als altij
gin horke minder van oewen
bent tot het maken van fouten en erkent ook
inderdaad elke begane fout, onmiddellijk
nadat Uw geweten, dat nooit slaapt en geen
vergissingen maakt, U een dwaling doet be
seffen.
Waar gedwaald is, daar is onrecht begaan.
Onrecht kan soms hersteld worden, hetzij ge
heel of gedeeltelijk, maar het minste dat U
kunt doen is wel: ruiterlijk bekennen: „het
was mijn schuld. Ik heb verkeerd gedaan. Het
spijt mij."
Dit heeft het voordeel dat U een einde maakt
aan een onzuivere gedachte en toestand door
een' zuivere toestand tescheppen.
Het móet al een kleinzielig en benepen
mensch zijn die tegen U blijft wrokken nadat
U ronduit en volmondig Uw ongelijk erkend
heeft.
En al mocht dit voorkomen, dan heeft U
toch de voldoening van te beseffen, dat U ge
daan heeft wat loyaal en behoorlijk is.
Dr. JOS. DE COCK.
ZONDAG 22 DECEMBER 1940.
Hilversum I. 415 m.
Nederlandsch Programma. 8.00 KRO. 1.00
—7.15 AVRO.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 Wij beginnen den dag.
8.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
11.00 Gramofoonmuziek.
12.00 Declamatie.
12.15 Nederlandsche muziek (opn.).
12.30 Causerie „De ordeningsgdachte ln de
land- en tuinbouw in het verleden".
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
1.00 AVRO-Amusementsorkest en solist.
1.45 Nederlandsch Verbond voor Sibbekunde:
„Wie en wat waren onze voorouders", lezing
2.00 Concertgbouworkest en solist.
3.00 Radiotooneel.
3.40 „Madame Butterfly", opera (ppn.).
5.10 Sportnieuws ANP.
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling ANP.
5.30 Kinderkoor „Zanglust" met pianobegelei
ding.
5.55 AVRO-Musette-ensemble en soliste.
6.25 Kerst-declamatorium.
6.45 Actueele reportage of gramofoomuziek.
7.00 Nieuwsberichten ANP, sluiting.v
Hilversum H, 301 m.
8.00 NCRV. 2.00 VARA, 4.00 VPRO. 5.15—
7.00 VARA.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Gewijde muziek (opn.).
8.30 Morgenwijding.
9.30 NCRV-Harmonie-orkest (opn.).
9.55 Gramofoonmuziek.
12.00 Orgelconcert (opn.).
12.25 Causerie „Kent gij uw Bijbel" (opn.).
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
1.00 Gramofoonmuziek.
1.40 Cyclus „Eens Christen's reize naar de
Eeuwigheid in dezen tijd" (opn.).
2.00 VARA-Almanak,
2.02 Schrammelkwartet en soliste.
2.25 Boekbespreking.
2.45 Gramofoonmuziek.
2.50 Residentie-orkest.
3.50 Gramofoonmuziek.
4.00 Boekenpraatje.
4.15 Studiodienst.
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling ANP.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Bravour en Charme.
6.30 Gramofoonmuziek.
6.42 VARA-Almanik.
6.457.00 Actueele reportage of gramofoon
muziek, sluiting.
MAANDAG 23 DECEMBER 1940.
Hilvereurj I. 415 m.
Nederlandsch programma. VARA.
8.00 Nieuwsberichten ANP, gramofoonmuziek
(Ca. 8.30 VARA-Almanak).
10.00 VPRO: Morgen wij ding.
10.20 Declamatie.
10.40 Pianovoordracht.
11.10 Declamatie.
11.30 Orgelspel en zang.
12.00 Esmeralda en soliste (In de pauze
VARA-Almanak).
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP,
I.00 VARA-orkest en soliste.
2.00 Voor de vrouwen.
3.00 Gramofoonmuziek.
3.30 Cello en piano.
4.00 Gramofoonmuziek (met toelichting).
4.30 Voor de kinderen.
5.00 Gramofoonmuziek.
5.15 Nieuws-, economische en beursberichten
ANP.
5.30 VARA-orkest.
6.15 Lezing „De ouderdomsverzorging",
6.30 Gramofoonmuziek.
6.42 VARA-Almanak.
6.45 Actueele reportage of gramofoqnmuziek.
7.007.15 Economische vragen van den dag
en nieuwsbrichten ANP, sluiting.
NCRV.
Hilversum H, 301 m.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Schriftlezing en meditatie.
8.25 Gewijde muziek (gr.pl.).
8.45 Gramofoonmuziek.
9.50 Zang, clavecimbel, piano en gramofoon-
muziek.
10.30 Morgendienst.
II.00 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Reportage.
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP,
1.00 Celesta-ensemble.
1.40 Gramofoonmuziek.
2.20 Celesta-ensemble.
3.00 Gramofoonmuziek.
3.10 Viool met pianobegeleiding en gramo
foonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.15 Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 VPRO: Cyclus „Het gezin in onzen tijd",
5.15 Nieuws-, economische en beursberichten
ANP.
5.30 Berichten.
5.35 Pianovoordracht.
6.00 Molto Cantabile. v
6.457.00 Actueele reportage of gramofoon
muziek.
t.a.v.
Dré.
KIND EN KRANT.
Neen, ik wil het nu eens niet hebben over
cTe schaduwzijde van v net kr-ntlezei- door
kinderen. Er ligt mij thans iets anders op
het hart. Ik las 'n dit blad, dat een groot
aantal kinderen in Den Halder van onderwijs
verstoken zijn of niet zooveel lesuren ont
vangen als in normale tijden. Nu heb ik in
mijn eigen omgeving een ergelijken toestand
ook wel gekend en weet ik uit ervaring, dat,
wanneer zoo'n toestand lang duurt, de kin
deren stellig achteruit gaan. Nu helpt klagen
over deze dingen niets. Wanneer er maar iets
aan te doen valt, zal de betrokken overheid
wel a les in het wérk steller om dit „iets" tot
in de kleirste bijzonderheden uit te putten in
het belang van de kinderen. Het ligt niet op
min terrein de overheid van advies te dienen,
evenmin de onderwijzers in Den Helder raad
te verschaffen. Wel mag ik de ouders-lezers
van dit blao van advies dienen.. Welnu: tot
hen zou ik dan et vo'gende willen zeggen:
Wanneer u een krant leest, kunt i' zelf uw
kinderen op taalgebied heel wat leeren. Het
belangrijkste vak is en blijft de moedertaal.
De moedertaal zuilen uw kinderen steeds
noodig hebben b(j latere studie en hoe beter
zij deze leeren hoe gemakkelijker hun latere
studie zal verlooyn. De vraag is: Hoe kunt
gfl als ouder uw kind op dit terrein bezig
houden en oefenen. Ik wil enkele voorstellen
aan de hand doen
Daar is in de eerste plaats de rubriek voor
de Kinaeren, welke, laar ik reeds herhaal
delijk kon vaststellen, bij Kindervriend in
goede handen is. Ik zag, dat Kindervriend
briefwisseling onderhoudt met uw kinderen.
Ik weet niet, of ook uw kinderen correspon-
deeren, maar als zij het tot nog toe niet
deden, spoort hen dan aan het ook eens te
proberen. Het schrijven van brieven is de
beste taaloefening, welke ik voorhands ken.
Is ook het meest op de practijk van het
leven gericht. Een kinderrubriek biedt juist
zoo'n mooie gelegenheid aan de kinderen om
echt» brieven te «chrijven.
In de tweede plaats zor ik, aio ik in uw
plaats verkeerde, mijn kinderen iederen
avond een stukje uit deze rubriek laten
voorlezen. Dit luidoplezen heeft enorme be-
teekenis en kan juist ir deze dagen, nu men
uit den aard der zaak binnenshuis moet blij
ven, zoo goed beoefend worden. Het heeft
bovendien het voordeel, dat de avond wat
„breekt" nu er voor ander verzet heel wat
minder gelegenheiu bestaat.
In de derde plaats zou het zeer goed zijn,
als u uw kinderen iederen avond eens een
stukje uit de krant (de Kinderkrant n.1. ili
verband met de nieuwe spellingliet na
schrijven. Dat is een goede schrijfoefening
en steunt in belangrijke m„.te het taalonder
wijs. Waarlijk, wanneer men wil, kan men
'zijn kinderen best wat laten leeren. Dit be
hoeft niet eens geld te kosten. Wil men er
wat geld aan besteden, dan zou ik zeggen:
koop voor uw kind een goede atlas en een
woordenboekje en laat het nu den eenen
avond eens de plaatsen en landen, welke op
een bepaalde bladzijde van de krant genoemd
worden in de itlas opzoeken en den anderen
avona een veertig vreemde woorden opzoe
ken in het woordenboekje.
Ik wil wedden, dat de kinderen dit gaarne
doen en ik kan u verzekeren, dat de vruch
ten van dit huiswerk niet zullen uitblijven.
Ten slotte zou ook de redactie van het
blad in deze richting iets kunnen doen. En
kele jaren geieden heb ik in een aantal ge
westelijke bladen, welke elders in ons land
verschenen, een rubriek geleid voor de kin
deren van 6—14 jaar. Deze rubriek beoogde
algemeene ontwikkeling aan te brengen bij
de jeugdige lezertjes. Wekelijks gaf ik wat
rekenvraagstukjes, iets over aardrijkskunde
en geschiedenis en taal. De week daarop
kwamen de antwoorden. Ik heb toen kunnen
vaststellen, dat ztker meer dan driehonderd
kinderen in die streek dit krantenonderwijs
trouw volgden! En nog vind ik de bewijzen
daarvoor in de brieven, welke in van mijn
oud-cursisten ontving. Het zou misschien
best mogelijk zijn, dat een onderwijzer uit
Den Helder zich met zoo'n rubriek wilde be
lasten. Ik kan dit natuurlijk niet beoordee-
len, maar weet uit persoonlijke ervaring, dat
een dergelijke rubriek veel nut kan stichten.
OVEEKA.
Het laatste idee heeft, onder de huidige om
standigheden, onze volle instemming. Vooral
nu veel Heldersche kinderen van onderwijs
verstoken zijn. In normile tijden meenen we,
dai de kinderen aan hun huiswerk voldoende
hebben.
Is er een onderwijzer, die deze rubriek wil
verzorgen, dan verzoeken wij hem, zich met
onze redactie in verbinding te stellen.
Red. H Crt.
