Brabantsche
Brief
van
't HOEKJE
OUDERS
Zak naait!
RADIO
PROGRAMMA
J
uinhoekje
Onze gevederde vrienden in
barre dagen
Ulvenhout, 16 Januari 1941.
Amico,
Van de week heb ik kennis gemokt (op pam-
pier!) mee 'nen dapperen kearel! Die. op 'n
open briefkaart, dingen durft te schrijven,
waarveur ge, in den ouwen tijd 'n jaar,
vandaag tien jaren den bak kunt ingaan.
Ik zeg maar zoo: mooi of lillijk, als ge din
gen durft doen, waarmee ge 'n jaar of tien cel
riskeert, dan zijt ge toch altij nog 'nen durver!
Jammer genogt ontbrak aan deus dappere
daad één kleinigheidje. Den dappere onder-
teekende nie mee zijnen waren naam. Ja, da's
jammer. Veul van de glorie der dapperheid
gong nou verloren. En ook...: de gelegenheid
om deuzen held zijn dappere daad te honoree-
ren mee 't hardtoekomende loon, dat 'm eigen
lijk zoo eerlijk toekomt.
Als ik deuze week dieën briefkaart-gladiator
van antwoord zal dienen, dan, amico, dan doei
'k dat nie omdat ie me zoo bar interseert, want
heldendom... allee, daarvan heb ik sinds 10
Mei m'nen buik stampvol. Ik heb er nooit in
geloofd, trouwens! lederen mènsch is den angst
veur 't eigen hachie ingeboren. Zelfmoorde
naars zijn krankzinnigen. In radelooze krank
zinnigheid springen ze te water en roepen
dan om hulp.
Maar...
daar is nog wèl verschil tusschen 'nen stroo-
penden Blaauwe, die „ijskoud", tusschen de
beenen van 'nen maréchaussee deur, 'nen haas
schiet, en 'nen kwast, die onder valschen
naam 'n groot Volk veur ploerten en lafaards
uitmaakt, op 'n briefkaart. En dat gevaarlijk
pampierke bij 'nen fatsoenlijken mensch dan
thuis stuurt!
.Maar misschien..., misschien is ook deuze
daad begaan in 'n bui van krankzinnigheid. En
zou den kwiedam om hulp gaan roepen op den
eigensten oogenblik, dat 'nen wagen veur z'n
deur stopte en 'm verzocht wierd, om maar
„even" in te stappen...!
Neeë, deuzen briefkaart-hero3 interseert me
nie zoo bar. Wat me wèl bar interseert, dat
er veul, té veul van die soort kwiebussen zijn,
dien den krantenman willen aanzetten tot
soortgelijke „heldendaden" als op zulke brief
kaarten. Mee 't „kleine" verschil dat den kran
tenman bekend, den briefkaartbengel onbe
kend is!
Wat me wèl bar interseert, dat er nog veul
te veul krantenlezers zijn, die veur huilie
kwartje abonnementsgeld per week ook nog
't genoegen eischen op geregelde tijdstippen
huilie redactie aan 'nen strop te zien bengelen.
Och, 't is misschien 'n „leuk" tijdverdrijf
veur onz' evennaasten, om ons te zien hangen:
onder naastenliefde gaat 't Menschdom nie
gebukt. Maar veur 'n kwartje pront betaald
abonnement kunnen wij toch nie den kraaien-
marsch hangen te blazen. Veur gin twee kwar
tjes zelf!
Maar genogt, veurloopig. Ik ren m'n eigen
veuruit. (Ja, ge zou 't haast wel op 'n loopen
zetten!).
Ik sprak daarsjuust van krankzinnigheid.
Me dunkt, mijnen briefkaartschrijver en zijn
soortgenooten, zijn mee die geestesziekte meer
en minder behept.
Veur er grootere ongelukken gebeuren deur
deus van verantwoordelijkheidsgevoel versto
ken kwiedammen, wil ik geren perbeeren, mee
'n paar verhelderende eenvoudige woorden,
deus geesteszieken helpen te genezen.
Want geloof me: ik heb ginnen haat aan
deus verblinde menschen. En 'n helder woor-
deke kan wonders doen. 'n Helder gedacht is
dikkels meer wèèrd veur 'nen overspannen
tiep, dan alle geleerdheid van 'nen koudwater-
straal-specialist. Dan alle zenuwstillende mid-
delcrjnen, die 't dure fleschke nie wèèrd zijn,
waarin ze verpakt zitten.
En als ik meen, dat verhelderende woordeke
te kunnen spreken, dan voel ik 't als 'nen plicht
jegens God en den evennaaste, om dat te doen.
Mijnen briefkaartschrijver, die o.a. beducht
is, dat de Nederland^the kranten worden ge
drukt met „Moffrikaansch opium" (gekken
verklèèren altij 'n ander veur krankzinnig),
deuzen mensch begost als volgt te schrijven:
„Met veel genoegen heb ik uw laatsten brief
in de „Nieuwe Dag" gelezen en uwe houding
op oudejaarsavond. Ge hebt uw toeteloeris te
vroeg Zalig Nieuwjaar gewenscht. Hier ver
nam ik de heilwenschen om 10 minuten over
half 2. zooals" nou komt 't) „zooals 't echte
Nederlanders betaamt".
Wijer zal ik mee den onzin nie gaan, de
krant is te goed om bedrukt te worden mee...
wel mee „opium".
In ieder geval, ge herinnert oe mijnen
Oud- en Nieuwjaarsbrief wel, amico, in
ieder geval: ik ben, omda 'k m'n Trui, bij de
leste twaalf slagen van 1940 op de klok-
waarop-we-leven, Nuuwjaar wenschte, 'nen
sootement van Landverrader.
Ons pastoorke, die zijnen ouwen toog mee
olievlekken en winkelhaken aantrok, den hoo-
gen torentrap opklom om de kerkklok 100
minuten veuruit te zetten, volgens veurschrift
van de overheid, ons pastoorke is dus... 'nen
Landverrajer!
Mijnen briefkaartheid, die als „echten Ne
derlander" pas om 10 min. over half twee 1941
liet ingaan, mijnen kleur- en waschechten
Nederlander zegt teugen zijnen patroon:
„Baas, ik kom mergen nie om 9 uur op kan
toor, doch om tien minuten over half elf. want
ik ben 'nen echten Nederlander en heb mee
jouw landverraad nie te maken!"
Teugen zijnen pastoor of dominé heeft ie dus
gezegd: „eerwaarde, ik kom veurloopig nie
naar de kerk, want als ik kom, is den dienst
net afgeloopen; ik ben 'nen echten Neder
lander!"
Teugen de Spoorwegen zal ie gezeed hebben
g'had: „jullie treinen loopen allemaal honderd
minuten te vroeg; jullie zijn landverraders!
Amico, wat mot 't veur zoo-'nen mensch 'n
hard leven zijn vandaag. Eiken hap eten, dien
ie in zijnen mond stikt, is 'n daad van Land
verraad, want hij eet telkens honderd minuten
„te vroeg".
Ja, zoo mot ge krankzinnig worden!
Hij mot 's avonds om 12 uur binnen zijn, an
ders... den amigo in. Maar hij gaat dan in pro
ces. Om aan te toonen, dat 't pas tien veur
half elf was. De rechters lachen stillekens
achter hun witten, „althans witachtigen" bef
en veroordeelen den kwiebus.
Hij gaat in hooger beroep. De edelgrootacht-
baren luisteren naar zijn klokverhaal „althans
doen alsof" en bevestigen 't vonnis van de
Rechtbank, doch verhoogen de straf. (Ieder
heeft zoo z'n eigen manier om 'nen gek te
cureeren).
Den kwiedam gaat in cassatie. En de Raads-
heeren hooren oogenknipperend 't klokverhaal
aan, krabben 'ns in 't haar, „althans daar,
waar verwacht moge worden dat zich haar
bevinden zal!" en veroordeelen den „echt-Ne-
derlandschen-klokkenist", mee 'n schepke er
bovenop.
Na 'n jaar procedeeren is van Gekkum er
heilig van overtuigd, dat de weareld uit louter
gekken bestaat. En is ie rijp veur 't Gebouw
waarin allemaal Napoleonnen, Uitvinders van
't zwartgaren, en neven van den Keizer van
Siam resideeren, die zich teleurgesteld terug
trokken van de" weareld-vol-gekken.
Hier in 't gekkenhuis vertellen ze den stum
per natuurlijk dat in dit Huis der Wijzen de
klok honderd minuten achterloopt bij den tijd
van Europa en als den kwiebus dan maar gin
kijk heeft op den zonnestand, wat mee
zoo'nen grootstedeling die zoo tobt mee den
klokkestand nog gin groot wonder zou zijn,
dan komt ie, laten we hopen, tot rust. En
dan betaalt de familie z'n vonnis wel.
Zoo, amico, bekijk ik den held, die den mond
(mijn briefkaart) zoo vol heeft over „lafbek
ken, die zich verschuilen tusschen de dap
pere Nederlanders". Wiens wijze woorden
„paarlen voor de zwijnen" zijn, lijk ie beweert.
Die onze propclub op wil schepen mee den
zoo lang overleden en nooit gevonden Judas.
Die „betoogt", dat ik mee mijnen Nuuwjaars-
wensch aan m'n goeie wijf, millioenen echte
Nederlanders, die snakken naar bevrijding,
daarin dwars zit.
Ik wist werendig nie, da'k 't snakken zoo
teugen kost gaan. Wel hoop ik rap 't middel te
vinden nou, om de weareld eenen snak naar
Vrede te doen verzuchten.
Veur zoowijd dat in mijn veul beperkt ver
mogen ligt, heb ik, Landverrajer of nie, dit al
jaren en jaren geprobeerd.
Ge kent m'n brieven. En ik zag den oorlog
jaren en jaren aankomen uit den afschuwelij
ken onvrede, die bekanst iedere menschenziel
verkankerde.
Ik nie alleen. Daar zijn meer ...ehLand-
verrajers" gewist, die in woord en geschrift,
van den kansel en achter den microfoon, jaren
en jaren, rusteloos zwoegend onder 't Juk van
God opgelegd, den menschen bezwoeren tot
Vrede in 't zielement. Tot meer Naastenlief
de. Tot inniger eenheid. Tot oprechter gebed.
Maar we riepen in den woestijn.
En... doen dat nog!
Maar 't juk van God blijft drukken in den
schouwers. En we roepen altij deur! En zijn
daarom, volgens den klokke-kwiebus: „fuhrer-
kes".
Mee dat woord komt den ouwen haat en af
gunst weer om den hoek kijken.
Mee dat woord is er van de deugden van
d.g. „echte Nederlanders" weinig te gelooven.
Ochèrm! Wierden alle „echte Nationalisten"
toch 'ns echte Christenen. Kinderen van eenen
Goddelijken Vader. Die veural één grens in
't oog hielden: die van de aarde naar den
Hemel!
Wat is die eeuwige grens toch veul belang
rijker dan al die rooie strepen op de landkaar
ten, die dagelijks veranderen en die in de
eeuwen al zooveul bloed gekost hebben! En
waar we slechts zestig, zeuventig, als 't veul
is tachtig wegvliegende jaren mee te maken
hebben.
Ja, amico, nou schrijf ik als 'nen echten
Landverrajer. Want eerst voel ik me Christen,
dan weareldburger. dan Nederlander.
Dat zooiets nie in de kraam te pas komt
van sommige heerschers, is nie mijn schuld. Ik
schijn, daar in Brabant, op den buiten mee z'n
wije akkers en de kerktorentjes en meulentjes
aan eiken kim, daar in 't boerenbedrijf, waar
gewerkt, geploeterd wordt van den vroegen
mergen tot na den zonsondergank, gesap
peld zonder kansen op gouwen eerekruisen en
dubbele pensioenen, ik schijn verkeerd te
zijn opgevoed.
Maar één ding weet ik. Weet ik verrèkt
goed!«En 'k heb 't even veur Kerstmis, nog zoo
kort gelejen, uitgebreird veur den radio:
Maria schonk heur Kindeke nie aan de
„Anti's".
God vernederde zich nie veur de „Pro's".
't Onbegrijpelijke Godswonder geschiedde nie
veur de „Neutralen"...
Bethlehem is veur alle Menschen!
Daar, in 't blanke licht der Waarheid, wierd
ons aller Kindeke geboren, dat eenmaal den
lesten druppel bloed vergieten zou, veur...
veur gin „Anti's" alleen;
veur gin „Pro's" alleen;
veur gin „Neutralen" alleen,
maar veur alle Menschen van Goeden
Wille veur den Vrede op aarde!
Zooals somtijen den korten dag van Advent
toch nog wel eindigt in 'nen groeienden kim,
waarop 'n tonkelend zonnevuur karbonkelt lijk
'n gouwen Godslamp, zoo blijf ik hopen op 'nen
Kerst, die deus poover Menschdom tot één,
groot, diep verlangen naar den Vrede brengt.
Tot...
eenen Verrajersbond aan...
aan den oorlog!
Tot: een hartelijke, een Christelijke Gemeen
schap van Vrede!"
Kek, dat weet ik goed: God kwam ter aarde
en stierf op die aarde veur ons allemaal. En
nie veur de „Echte Nederlanders" alleen, die
zich zoo noemen om...
om hunnen ouwen haat en afgunst te ver
blommen teugen de werkers, die iederen dag
nog 24 uren tekort komen!
Die God's Juk torsen, dat met diepe moeten
in de ziel drukt.
Zeg, echte Nederlander (mee valschen
naam) doe gewoon, lijk de boer!
Bid en werk. Zooveul ge kunt. Dan komt de
Vrede in oew zielement. En da's veul gewon
nen.
Daarvan mot den Weareldvrede komen en
nie van „snakken" naar... de vrijheid zegt ge?
Ge bedoelt naar nog meer bloedvergieten,
van ons allemaal! Dwaas, die ge zijt!
Vol.
Veul groeten, amico, van Trui, Dré III, den
Eeker en als altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
VOOR DE
'T HOEKJE VOOR DE OUDERS.
We zagen reeds vroeger, dat, wanneer de
rijping van het kind bereikt is, het kind a.h.w.
in het leven treedt. We hebben toen tevens
stilgestaan bij het feit, dat de rijping niet bij
alle kinderen op denzelfden leeftijd een aan
vang neemt en dat onderzoekingen er op wij
zen, dat de kinderen van thans sneller dezen
rij pingsleeftijd bereiken dan die van ettelijke
tientallen jaren terug. De kinderen van tnans
bereiken niet alleen lichamelijk sneller den
rijpingsleeftijd, ook op geestelijk-verstandelijk
gebied valt op te merken, dat de jeugd van
thans vroeger „wijs" is. Men hoort het zoo
dikwijls zeggen: „De jeugd van thans weet
veel meer, dan wij in onzen tijd op dien leef
tijd". Inderdaad, dat is niet zoo maar een ge
zegde, het is waarheid. De jeugd van thans is
vroeger rijp. Dit is voor ons volwassenen wel
°ens°moeilijk, wij zien de kinderen gaarne zoo
lang mogelijk kind, d.w.z. lief. eenvoudig,
vroolijk en opgeruimd en wij hebben wel het
land aan kinderen die te „vroeg wijs zijn"
voor hun leeftijd. Anderzijds ziet men dikwijls,
dat de ouders het fijn vinden, dat hun jongen
of meisje toch zoo verstandig is en al zooveel
v^ect.
Tja, het is eigenaardig gesteld in de men-
schenwereld. Er zijn tegenstellingen bij de
vlêfit!
Maar om nog eens terug te komen op den
pubertiteitsleeftijd. Wanneer het kind dien be
reikt, verandert zijn gedrag zeer sterk. In deze
levensperiode wordt de jongere zich allereerst
bewust van de problematiek der mensehehjke
relaties
„Hij 'begint te zwelgen in gevoelens voor
menschen, onder gevoelens voor menschen te
lijden, hij neemt stelling voor en tegen men
schen en begint handeling en karakter en
motieven te beoordeelen, recht en plicht, aan
spraken en behoeften in verhouding tot men
schen worden onderwerp van discussie, van
overpeinzing en zoodoende van het bewust-
zijn."
Dit is een zeer belangrijke opmerking, waar
op ik de ouders niet genoeg kan wijzen. Im
mers, wanneer de zaak zoo staat met de jon
geren, dan beteekent zulks, dat wij, wanneer
we in ons leven buiten de streep gaan, ons
onder het oordeel weten van onze jongeren.
Zij houden zich met die dingen ontzaglijk be
zig. In het familieleven zien zij relaties en be
trekkingen, welke bij hun allerlei gevoelens
doen ontstaan. Zij trekken partij, zooals men
dat wel pleegt te noemen, voor vader of moe
der, voor tante of oom en zullen wel steeds
aan de zijde van de zwakkeren gaan staan.
Wanneer, om een enkel voorbeeld te noemen,
vader of moeder verongelijkt worden door
broers of zusters, dan zullen de jongeren in
felle verontwaardiging de ooms en tantes ver
oordeelen, zullen zij verder gaan, dan hun
eigen ouders, zullen zij hun oordeel veel scher
per vellen en zich zoo sterk met deze proble
men bezig houden, dat en voor hun zelf en
voor hun ouders het leven geruimen tijd zeer
moeilijk wordt.
Mij zijn gevallen bekend, dat tengevolge van
een erfeniskwestie eenige broers en zusters
van elkaar vervreemden. Hun kinderen trok
ken echter voor de respectievelijke ouders par
tij (uit den aard der zaak, het kind zoekt in
normale gevallen steeds schuld in de laatste
plaats bij zijn ouders) en de vervreemding
tusschen de neefjes en nichtjes was veel groo-
ter dan die tusschen de broers en zusters, die
elkaar wel weer gevonden zouden hebben. De
jongeren gebruiken in zulke gevallen groote
woorden, hebben het over gemeenheid, laag
heid, enz. en zien de problemen door een ver
grootglas.
Wij als ouders moeten dan ook voortdurend
rekening houden met de eigenaardigheden van
den jongere in den pubertiteitsleeftijd. Niet
alleen tegenover de jongeren maar ook t.a.v.
onze relaties moeten wij zoo veel mogelijk de
problemen zien op te lossen in zachtmoedig
heid en vriendschappelijke gezindheid.
Goede gezindheid, is van ontzettend groote
beteekenis in het leven van ons allen, maar
van nog grooter belang bij de opvoeding van
de kinderen en vooral, wanneer zij den „lasti-
gen" leeftijd bereiken!
OVEEKA.
IETS OVER FOUTEN.
Een mensch die eenig levensbegrip heeft ver
spilt geen tijd met het betreuren van begane
fouten. Hij analyseert ze alleen grondig en
tracht na te gaan, welke precies zijn fout ge
weest is en uit welke karakterfout dit feilen is
voortgekomen. Dit met het doel, om in de toe
komst het maken van dezelfde fout zoo moge
lijk te voorkomen.
De niet overmatig zelfingenomen mensch zal
onmiddellijk toegeven, dat hij fouten maakt en
dat het niet erg is om fouten te maken voor
iemand die er ten alle tijden op bedacht is, om
met zijn ervaringen zijn voordeel te doen. De
meesten van ons hebben echter een te groote
dosis aangeboren bemoeizucht om anderen de
gelegenheid te laten, om op hun beurt van hun
fouten te leeren. Wij willen veel te graag
demonstreeren dat wij het beter weten en met
de beste bedoelingen bezielt, randen wij zoo
doende dikwijls de zelfstandigheid van anderen
aan. Een mensch wordt niet volwassen naar
den geest zonder, in figuurlijken zin, schram
men en builen op te doen, en U bewijst hem
een grootere dienst, dan door hem pasklaar
een veilige gedragslijn op te dringen, waar
van hij niets leert en waarbij hij toch op een
oogenblik hulpeloos zal staan, aangezien wij
alleen met vastberadenheid kunnen volvoeren,
wat in ons binnenste gerijpt is.
Wie aan een ander de gelegenheid tot het
opdoen van ervaring onthoudt, uit angst dat
die ervaring wel eens pijnlijk zou kunnen z'jn,
handelt precies als iemand, die een gezond
mensch voortdurend binnenshuis zou willen
houden uit angst dat die persoon als hij bui
ten kwam wel eens kou zou kunnen vatten.
Iedereen zal de kans op een verkoudheid ver
kiezen boven een voortdurend verblijf bin
nenshuis. Het komt voor dat iemand zich zui
ver belangeloos gedrongen gevoelt om raad
te geven, maar veelal komt bij dezen drang
tot raad geven een groote dosis zelfingenomen
heid en heerschzucht.
Wie het waarlijk goed meent met een jon
ger mensch, die zal juist zooveel mogelijk
trachten, om diens onafhankelijkheid te ver
sterken, om hem te leeren om de oplossing
van zijn eigen problemen zelf te vinden en tot
een goed einde te brengen. U moogt een weg
wijzer zijn op den levensweg, wanneer U reden
heeft om aan te nemen dat U beter bevoegd
bent tot oordeelen dan de persoon die op dat
oogenblik geen oplosing weet, maar U moogt
hem nooit bij een arm nemen en met geweld
een bepaalden weg opdrijven.
Heel wat jonge menschen hebben verdriet
gehad en meer moeilijkheden dan noodig was
geweest, doordat ouders of opvoeders te wei
nig vertrouwen hadden in het initiatief en de
draagkracht van de Jeugd en hun onafhanke
lijkheid knotten door hun geen enkel besluit
zelf te laten nemen. De Jeugd bezit nog de
vrijmoedigheid, om zelf om raad te vragen
wanneer zij geen uitkomst meer ziet.
De mensch die in het Leven overal zoekt,
die iedereen om raad vraagt en open staat
voor eiken invloed, zal het tenslotte nergens
vinden, want wij worden in het Leven nu een
maal altijd naar ons zelf verwezen.
Een mensch van ervaring weet, dat slechts
hetgeen wij zelf zoeken en vinden, blijvende
waarde heeft.
Laat daarom aan de Jeugd een kans om
haar eigen paden te zoeken. Gaan ze daarbij
langs een omweg, vertrouwt dan dat ook die
omweg hen wat leeren zal.
Dr. JOS. DE COCK.
Nadruk verboden.
T
In dezen tijd vai. het jaar is de grond vaak
hard en soms met een sneeuwlaag bedekt. Dan
is het voor de vogels wel erg moeilijk. Met
opgezette eeren zitten ze stil in een beschut
hoekje. Bessen zijn voor een groot deel reeds
verorberd en de toekomst is niet rooskleurig.
De tuinliefhebber, die met zijn kleine vrienden
m beleeft, helpt hen dan zooveel mogelijk deze
bange tijden door te komen. Waar -.oor voed
sel gezorgd kan worden, moet echter ook het
drinkwater niet vergeten worden. Dit laatste
natuurlijk vooral als het ijs het voor de vogels
onmogelijk maakt bij 't water van grachten
en slooten te komen.
Wat kan men nu geven om den nood te
lenigen? De insectenetende vogels zooals
de zwaluwen zi„n reeds lang vertrokken
naar het warme Zuiden. Voor de overblijvende
vogels kan men alle voedselresten gebruiken.
Toch hebben de verschillende vogels wel voor
keur. Wie de kleurige meezen bij zijn huis wil
zien, strooit wat Gesnipperde kaaskorstjes in
het voederbakje. Feepjes spek, spekzwoerdjes
en zonnepriten zijn wel heel groote lekker
nijen. Enkele fami^es, die nog pinda's hebben,
kunnen de meezen daar ook extra op vergasten
Men legt het voedsel in voederbakjes. .Deze ziet
men in de bloemenwinkels wel te koop aan
geboden. Een knutselaa. kan ze wel zelf ma
ken! Het is gewoi nlijk van boven afgedekt en
aan een paar kanten dicht. Heeft men geen
voederbakje, dan kan een gewoon tafeltje ook
wel dienst doen. Het moet echter wel hoog zijn
om katten de gelegenheid te ontnemen slacht
offers te maken onder de hongerige gasten.
Bovendien is het overblijvende voedsel dan
veilig voor ratten. Rotte appels zijn dan
een lekkernij voor merels. Ze zr'n zacht voor
den snavel. Men ooie deze dus niet in het
vuilnisvat, maar werpe ze in den tuin op den
grond. Veel moeil.jker dan het verstrekken
van voedsel is het zorgen voor drinkwater,
omdat dit zoo spoedig bevroren is. Heet water
in een houten nap of op een diep schoteltje
kan hier echter goede diensten bewijzen. In
een huishouding met kinderen is deze zorg
natuurlijk aan hen opgedragen' Ze leeren met
terdaad. dat men er vreugde aan beleeft als
men goed voor dieren is. En wat is het mooi
allerlei soorten van vogels bij het voederbakje
zich te zien verdringen. Musschen, roodborstjes
lijstjes, vinken, winterkoninkjes en zelfs zeld
zame vogels komen zoo bij onze huizen. Laat
ieder in deze barre dagen zijn best doen den
nood der vogels mede te verzachten!
ZONDAG 19 JANUARI 1941.
Hilversum I. 415 m.
Nederlandseli Programma.
8.00 KRO. 1.0O—10.15 AVRO.
8.00 Wij beginnen den dag.
8.30 Nieuwsberichten en praatjes voor den boer
(ANP).
8.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Hoogmis.
11.45 Gramofoonmuziek.
12.00 Declamatie.
12.15 Rotterdamsch Philharmonisch orkest e*
solist (opn.).
12.30 Lezing „De jeugd en de vrije tijd".
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP,
1.00 Orgelspel. f
1.15 Bram Kwist's tokkelorkest en orgelspel.
I.45 Nederlandsen verbond voor Sibbekunde:
Lezing „Wie en wat waren onze voorouders"
2.00 Causerie „Nederlandsche dichters en pro»
zaschrijvers uit vroeger eeuwen en wij".
2.15 Concertgebouworkest en declamatie.
3.30 Uit Berlijn: 57e Verzoekconcert voor de
Duitsche weermacht.
6.00 AVRO- Amusementsorkest en „Klaver
Drie".
6.45 Een plaatje en een praatje van Guu»
Weitzel.
7.00 Nieuw-Hollandsch strijkkwartet.
7.30 Berichten (Engelsch).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 Gramofoonmuziek.
8.30 Berichten (Engelsch).
8.45 „La dame blanche", verkorte opera.
9.50 Gramofoonmuziek.
10.0010.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
Hilversum II. 301 m.
8.00 NCRV. 2.00 VARA. 4.00 VPRO. 5.15—
7.15 VARA.
8.00 Orgelconcert.
8.30 Nieuwsberichten en praatjes voor den
boer (ANP).
8.45 Morgenwijding.
9.45 Gewijde muziek (opn.).
10.00 Gramofoonmuziek.
II.25 Gewijde muziek (opn.).
12.00 Zang met orgelbegeleiding.
12.25 Cyclus „Kent gij Uw Bijbel?" (opn.).
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
1.00 Gramofoonmuziek.
I.40 Cyclus „Eens Christen's reize naar d«
Eeuwigheid in dezen tijd (opn.). z
2.00 Esmeralda.
2.30 Gemengde Zangvereeniging „Kunst en
strijd". Amsterdam, Haarlemsche orkestver-
eeniging en solisten.
3.55 Gramofoonmuziek.
4.00 Boekenpraatje.
4.15 Studiodienst.
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling ANP.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 De Ramblers.
6.30 VARA-Almanak.
6.32 Orgelspel.
6.45 Een plaatje en een praatje van Guus
Weitzel.
7.007.15 Orgelspel, sluiting.
MAANDAG 20 JANUARI 1941
Hilversum L 415 m.
Nederlandse programma.
VARA.
8.00 Gramofoonmuziek.
8.30 Nieuwsberichten ANP, gramofoonmuziek,
10.00 VPRO. Morgenwijding.
10 20" Declamatie.
10.40 Pianovoordracht.
II.10 Declamatie.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Orgelspel (Ca. 12.30 VARA-Almanak).
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
I.00 VARA-orkest.
2,00 Voor de vrouwen.
3.00 Oost-Nederlandsch strijkkwartet.
3.45 Declamatie.
4.00 Gramofoonmuziek (met toelichting).
4.30 Gramofoonmuziek.
4.45 Voor de kinderen.
5.15 Nieuws- economische en beursberichten,
ANP.
5.30 Hawaiian-opnamen.
5.45 VARA-orkest en soliste.
6.42 VARA-Almanak.
6.45 Actuele reportage of gramofoonmuziek.
7.00 Economische vragen van den dag (ANP)
7.15 Reportage.
7.30 Berichten (Engelsch).
7.45 Orgelspel.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 Orgelspel.
8.30 Berichten (Engelsch).
8.45 De Ramblers.
9.15 Esmeralda en solisten.
10.0010.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
Hilversum H. 301 m.
NCRV.
8.00 Schriftlezing en meditatie.
8.15 Gewijde muziek (opn.).
8,30 Nieuwsberichten ANP.
8.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
II.00 Hollandsch Kamermuziek-Ensemble en
gramofoonmuzie
12.00 Berichten.
12.15 Reportage of muziek.
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
1.00 Jac. Stoffer's sextet.
2.00 Voor de scholen.
2.35 Gramofoonmuziek.
2.50 Viool met pianobegeleiding en gramofoon
muziek."
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.15 Voor de kinderen.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.00 VPRO: Cyclus „Het gezin in onzen tijd".
5.15 Nieuws- economische- en beursberichten
ANP.
5.30 Berichten.
5.35 Zang met pianobegeleiding en gramofoon
muziek.
6.05 Gramofoonmuziek.
6." 5 Lyrisch Mandoline-ensemble.
6.45 Actuele reportage of gramofoonmuziek.
A, v. d. LIJN. 00—7.15 Friesch praatje (ANP), sluiting.