Brabantsche Brief van 't HOEKJE OUDERS Zak naait! RADIO PROGRAMMA J uinhoekje Onze gevederde vrienden in barre dagen Ulvenhout, 16 Januari 1941. Amico, Van de week heb ik kennis gemokt (op pam- pier!) mee 'nen dapperen kearel! Die. op 'n open briefkaart, dingen durft te schrijven, waarveur ge, in den ouwen tijd 'n jaar, vandaag tien jaren den bak kunt ingaan. Ik zeg maar zoo: mooi of lillijk, als ge din gen durft doen, waarmee ge 'n jaar of tien cel riskeert, dan zijt ge toch altij nog 'nen durver! Jammer genogt ontbrak aan deus dappere daad één kleinigheidje. Den dappere onder- teekende nie mee zijnen waren naam. Ja, da's jammer. Veul van de glorie der dapperheid gong nou verloren. En ook...: de gelegenheid om deuzen held zijn dappere daad te honoree- ren mee 't hardtoekomende loon, dat 'm eigen lijk zoo eerlijk toekomt. Als ik deuze week dieën briefkaart-gladiator van antwoord zal dienen, dan, amico, dan doei 'k dat nie omdat ie me zoo bar interseert, want heldendom... allee, daarvan heb ik sinds 10 Mei m'nen buik stampvol. Ik heb er nooit in geloofd, trouwens! lederen mènsch is den angst veur 't eigen hachie ingeboren. Zelfmoorde naars zijn krankzinnigen. In radelooze krank zinnigheid springen ze te water en roepen dan om hulp. Maar... daar is nog wèl verschil tusschen 'nen stroo- penden Blaauwe, die „ijskoud", tusschen de beenen van 'nen maréchaussee deur, 'nen haas schiet, en 'nen kwast, die onder valschen naam 'n groot Volk veur ploerten en lafaards uitmaakt, op 'n briefkaart. En dat gevaarlijk pampierke bij 'nen fatsoenlijken mensch dan thuis stuurt! .Maar misschien..., misschien is ook deuze daad begaan in 'n bui van krankzinnigheid. En zou den kwiedam om hulp gaan roepen op den eigensten oogenblik, dat 'nen wagen veur z'n deur stopte en 'm verzocht wierd, om maar „even" in te stappen...! Neeë, deuzen briefkaart-hero3 interseert me nie zoo bar. Wat me wèl bar interseert, dat er veul, té veul van die soort kwiebussen zijn, dien den krantenman willen aanzetten tot soortgelijke „heldendaden" als op zulke brief kaarten. Mee 't „kleine" verschil dat den kran tenman bekend, den briefkaartbengel onbe kend is! Wat me wèl bar interseert, dat er nog veul te veul krantenlezers zijn, die veur huilie kwartje abonnementsgeld per week ook nog 't genoegen eischen op geregelde tijdstippen huilie redactie aan 'nen strop te zien bengelen. Och, 't is misschien 'n „leuk" tijdverdrijf veur onz' evennaasten, om ons te zien hangen: onder naastenliefde gaat 't Menschdom nie gebukt. Maar veur 'n kwartje pront betaald abonnement kunnen wij toch nie den kraaien- marsch hangen te blazen. Veur gin twee kwar tjes zelf! Maar genogt, veurloopig. Ik ren m'n eigen veuruit. (Ja, ge zou 't haast wel op 'n loopen zetten!). Ik sprak daarsjuust van krankzinnigheid. Me dunkt, mijnen briefkaartschrijver en zijn soortgenooten, zijn mee die geestesziekte meer en minder behept. Veur er grootere ongelukken gebeuren deur deus van verantwoordelijkheidsgevoel versto ken kwiedammen, wil ik geren perbeeren, mee 'n paar verhelderende eenvoudige woorden, deus geesteszieken helpen te genezen. Want geloof me: ik heb ginnen haat aan deus verblinde menschen. En 'n helder woor- deke kan wonders doen. 'n Helder gedacht is dikkels meer wèèrd veur 'nen overspannen tiep, dan alle geleerdheid van 'nen koudwater- straal-specialist. Dan alle zenuwstillende mid- delcrjnen, die 't dure fleschke nie wèèrd zijn, waarin ze verpakt zitten. En als ik meen, dat verhelderende woordeke te kunnen spreken, dan voel ik 't als 'nen plicht jegens God en den evennaaste, om dat te doen. Mijnen briefkaartschrijver, die o.a. beducht is, dat de Nederland^the kranten worden ge drukt met „Moffrikaansch opium" (gekken verklèèren altij 'n ander veur krankzinnig), deuzen mensch begost als volgt te schrijven: „Met veel genoegen heb ik uw laatsten brief in de „Nieuwe Dag" gelezen en uwe houding op oudejaarsavond. Ge hebt uw toeteloeris te vroeg Zalig Nieuwjaar gewenscht. Hier ver nam ik de heilwenschen om 10 minuten over half 2. zooals" nou komt 't) „zooals 't echte Nederlanders betaamt". Wijer zal ik mee den onzin nie gaan, de krant is te goed om bedrukt te worden mee... wel mee „opium". In ieder geval, ge herinnert oe mijnen Oud- en Nieuwjaarsbrief wel, amico, in ieder geval: ik ben, omda 'k m'n Trui, bij de leste twaalf slagen van 1940 op de klok- waarop-we-leven, Nuuwjaar wenschte, 'nen sootement van Landverrader. Ons pastoorke, die zijnen ouwen toog mee olievlekken en winkelhaken aantrok, den hoo- gen torentrap opklom om de kerkklok 100 minuten veuruit te zetten, volgens veurschrift van de overheid, ons pastoorke is dus... 'nen Landverrajer! Mijnen briefkaartheid, die als „echten Ne derlander" pas om 10 min. over half twee 1941 liet ingaan, mijnen kleur- en waschechten Nederlander zegt teugen zijnen patroon: „Baas, ik kom mergen nie om 9 uur op kan toor, doch om tien minuten over half elf. want ik ben 'nen echten Nederlander en heb mee jouw landverraad nie te maken!" Teugen zijnen pastoor of dominé heeft ie dus gezegd: „eerwaarde, ik kom veurloopig nie naar de kerk, want als ik kom, is den dienst net afgeloopen; ik ben 'nen echten Neder lander!" Teugen de Spoorwegen zal ie gezeed hebben g'had: „jullie treinen loopen allemaal honderd minuten te vroeg; jullie zijn landverraders! Amico, wat mot 't veur zoo-'nen mensch 'n hard leven zijn vandaag. Eiken hap eten, dien ie in zijnen mond stikt, is 'n daad van Land verraad, want hij eet telkens honderd minuten „te vroeg". Ja, zoo mot ge krankzinnig worden! Hij mot 's avonds om 12 uur binnen zijn, an ders... den amigo in. Maar hij gaat dan in pro ces. Om aan te toonen, dat 't pas tien veur half elf was. De rechters lachen stillekens achter hun witten, „althans witachtigen" bef en veroordeelen den kwiebus. Hij gaat in hooger beroep. De edelgrootacht- baren luisteren naar zijn klokverhaal „althans doen alsof" en bevestigen 't vonnis van de Rechtbank, doch verhoogen de straf. (Ieder heeft zoo z'n eigen manier om 'nen gek te cureeren). Den kwiedam gaat in cassatie. En de Raads- heeren hooren oogenknipperend 't klokverhaal aan, krabben 'ns in 't haar, „althans daar, waar verwacht moge worden dat zich haar bevinden zal!" en veroordeelen den „echt-Ne- derlandschen-klokkenist", mee 'n schepke er bovenop. Na 'n jaar procedeeren is van Gekkum er heilig van overtuigd, dat de weareld uit louter gekken bestaat. En is ie rijp veur 't Gebouw waarin allemaal Napoleonnen, Uitvinders van 't zwartgaren, en neven van den Keizer van Siam resideeren, die zich teleurgesteld terug trokken van de" weareld-vol-gekken. Hier in 't gekkenhuis vertellen ze den stum per natuurlijk dat in dit Huis der Wijzen de klok honderd minuten achterloopt bij den tijd van Europa en als den kwiebus dan maar gin kijk heeft op den zonnestand, wat mee zoo'nen grootstedeling die zoo tobt mee den klokkestand nog gin groot wonder zou zijn, dan komt ie, laten we hopen, tot rust. En dan betaalt de familie z'n vonnis wel. Zoo, amico, bekijk ik den held, die den mond (mijn briefkaart) zoo vol heeft over „lafbek ken, die zich verschuilen tusschen de dap pere Nederlanders". Wiens wijze woorden „paarlen voor de zwijnen" zijn, lijk ie beweert. Die onze propclub op wil schepen mee den zoo lang overleden en nooit gevonden Judas. Die „betoogt", dat ik mee mijnen Nuuwjaars- wensch aan m'n goeie wijf, millioenen echte Nederlanders, die snakken naar bevrijding, daarin dwars zit. Ik wist werendig nie, da'k 't snakken zoo teugen kost gaan. Wel hoop ik rap 't middel te vinden nou, om de weareld eenen snak naar Vrede te doen verzuchten. Veur zoowijd dat in mijn veul beperkt ver mogen ligt, heb ik, Landverrajer of nie, dit al jaren en jaren geprobeerd. Ge kent m'n brieven. En ik zag den oorlog jaren en jaren aankomen uit den afschuwelij ken onvrede, die bekanst iedere menschenziel verkankerde. Ik nie alleen. Daar zijn meer ...ehLand- verrajers" gewist, die in woord en geschrift, van den kansel en achter den microfoon, jaren en jaren, rusteloos zwoegend onder 't Juk van God opgelegd, den menschen bezwoeren tot Vrede in 't zielement. Tot meer Naastenlief de. Tot inniger eenheid. Tot oprechter gebed. Maar we riepen in den woestijn. En... doen dat nog! Maar 't juk van God blijft drukken in den schouwers. En we roepen altij deur! En zijn daarom, volgens den klokke-kwiebus: „fuhrer- kes". Mee dat woord komt den ouwen haat en af gunst weer om den hoek kijken. Mee dat woord is er van de deugden van d.g. „echte Nederlanders" weinig te gelooven. Ochèrm! Wierden alle „echte Nationalisten" toch 'ns echte Christenen. Kinderen van eenen Goddelijken Vader. Die veural één grens in 't oog hielden: die van de aarde naar den Hemel! Wat is die eeuwige grens toch veul belang rijker dan al die rooie strepen op de landkaar ten, die dagelijks veranderen en die in de eeuwen al zooveul bloed gekost hebben! En waar we slechts zestig, zeuventig, als 't veul is tachtig wegvliegende jaren mee te maken hebben. Ja, amico, nou schrijf ik als 'nen echten Landverrajer. Want eerst voel ik me Christen, dan weareldburger. dan Nederlander. Dat zooiets nie in de kraam te pas komt van sommige heerschers, is nie mijn schuld. Ik schijn, daar in Brabant, op den buiten mee z'n wije akkers en de kerktorentjes en meulentjes aan eiken kim, daar in 't boerenbedrijf, waar gewerkt, geploeterd wordt van den vroegen mergen tot na den zonsondergank, gesap peld zonder kansen op gouwen eerekruisen en dubbele pensioenen, ik schijn verkeerd te zijn opgevoed. Maar één ding weet ik. Weet ik verrèkt goed!«En 'k heb 't even veur Kerstmis, nog zoo kort gelejen, uitgebreird veur den radio: Maria schonk heur Kindeke nie aan de „Anti's". God vernederde zich nie veur de „Pro's". 't Onbegrijpelijke Godswonder geschiedde nie veur de „Neutralen"... Bethlehem is veur alle Menschen! Daar, in 't blanke licht der Waarheid, wierd ons aller Kindeke geboren, dat eenmaal den lesten druppel bloed vergieten zou, veur... veur gin „Anti's" alleen; veur gin „Pro's" alleen; veur gin „Neutralen" alleen, maar veur alle Menschen van Goeden Wille veur den Vrede op aarde! Zooals somtijen den korten dag van Advent toch nog wel eindigt in 'nen groeienden kim, waarop 'n tonkelend zonnevuur karbonkelt lijk 'n gouwen Godslamp, zoo blijf ik hopen op 'nen Kerst, die deus poover Menschdom tot één, groot, diep verlangen naar den Vrede brengt. Tot... eenen Verrajersbond aan... aan den oorlog! Tot: een hartelijke, een Christelijke Gemeen schap van Vrede!" Kek, dat weet ik goed: God kwam ter aarde en stierf op die aarde veur ons allemaal. En nie veur de „Echte Nederlanders" alleen, die zich zoo noemen om... om hunnen ouwen haat en afgunst te ver blommen teugen de werkers, die iederen dag nog 24 uren tekort komen! Die God's Juk torsen, dat met diepe moeten in de ziel drukt. Zeg, echte Nederlander (mee valschen naam) doe gewoon, lijk de boer! Bid en werk. Zooveul ge kunt. Dan komt de Vrede in oew zielement. En da's veul gewon nen. Daarvan mot den Weareldvrede komen en nie van „snakken" naar... de vrijheid zegt ge? Ge bedoelt naar nog meer bloedvergieten, van ons allemaal! Dwaas, die ge zijt! Vol. Veul groeten, amico, van Trui, Dré III, den Eeker en als altij gin horke minder van oewen t.a.v. Dré. VOOR DE 'T HOEKJE VOOR DE OUDERS. We zagen reeds vroeger, dat, wanneer de rijping van het kind bereikt is, het kind a.h.w. in het leven treedt. We hebben toen tevens stilgestaan bij het feit, dat de rijping niet bij alle kinderen op denzelfden leeftijd een aan vang neemt en dat onderzoekingen er op wij zen, dat de kinderen van thans sneller dezen rij pingsleeftijd bereiken dan die van ettelijke tientallen jaren terug. De kinderen van tnans bereiken niet alleen lichamelijk sneller den rijpingsleeftijd, ook op geestelijk-verstandelijk gebied valt op te merken, dat de jeugd van thans vroeger „wijs" is. Men hoort het zoo dikwijls zeggen: „De jeugd van thans weet veel meer, dan wij in onzen tijd op dien leef tijd". Inderdaad, dat is niet zoo maar een ge zegde, het is waarheid. De jeugd van thans is vroeger rijp. Dit is voor ons volwassenen wel °ens°moeilijk, wij zien de kinderen gaarne zoo lang mogelijk kind, d.w.z. lief. eenvoudig, vroolijk en opgeruimd en wij hebben wel het land aan kinderen die te „vroeg wijs zijn" voor hun leeftijd. Anderzijds ziet men dikwijls, dat de ouders het fijn vinden, dat hun jongen of meisje toch zoo verstandig is en al zooveel v^ect. Tja, het is eigenaardig gesteld in de men- schenwereld. Er zijn tegenstellingen bij de vlêfit! Maar om nog eens terug te komen op den pubertiteitsleeftijd. Wanneer het kind dien be reikt, verandert zijn gedrag zeer sterk. In deze levensperiode wordt de jongere zich allereerst bewust van de problematiek der mensehehjke relaties „Hij 'begint te zwelgen in gevoelens voor menschen, onder gevoelens voor menschen te lijden, hij neemt stelling voor en tegen men schen en begint handeling en karakter en motieven te beoordeelen, recht en plicht, aan spraken en behoeften in verhouding tot men schen worden onderwerp van discussie, van overpeinzing en zoodoende van het bewust- zijn." Dit is een zeer belangrijke opmerking, waar op ik de ouders niet genoeg kan wijzen. Im mers, wanneer de zaak zoo staat met de jon geren, dan beteekent zulks, dat wij, wanneer we in ons leven buiten de streep gaan, ons onder het oordeel weten van onze jongeren. Zij houden zich met die dingen ontzaglijk be zig. In het familieleven zien zij relaties en be trekkingen, welke bij hun allerlei gevoelens doen ontstaan. Zij trekken partij, zooals men dat wel pleegt te noemen, voor vader of moe der, voor tante of oom en zullen wel steeds aan de zijde van de zwakkeren gaan staan. Wanneer, om een enkel voorbeeld te noemen, vader of moeder verongelijkt worden door broers of zusters, dan zullen de jongeren in felle verontwaardiging de ooms en tantes ver oordeelen, zullen zij verder gaan, dan hun eigen ouders, zullen zij hun oordeel veel scher per vellen en zich zoo sterk met deze proble men bezig houden, dat en voor hun zelf en voor hun ouders het leven geruimen tijd zeer moeilijk wordt. Mij zijn gevallen bekend, dat tengevolge van een erfeniskwestie eenige broers en zusters van elkaar vervreemden. Hun kinderen trok ken echter voor de respectievelijke ouders par tij (uit den aard der zaak, het kind zoekt in normale gevallen steeds schuld in de laatste plaats bij zijn ouders) en de vervreemding tusschen de neefjes en nichtjes was veel groo- ter dan die tusschen de broers en zusters, die elkaar wel weer gevonden zouden hebben. De jongeren gebruiken in zulke gevallen groote woorden, hebben het over gemeenheid, laag heid, enz. en zien de problemen door een ver grootglas. Wij als ouders moeten dan ook voortdurend rekening houden met de eigenaardigheden van den jongere in den pubertiteitsleeftijd. Niet alleen tegenover de jongeren maar ook t.a.v. onze relaties moeten wij zoo veel mogelijk de problemen zien op te lossen in zachtmoedig heid en vriendschappelijke gezindheid. Goede gezindheid, is van ontzettend groote beteekenis in het leven van ons allen, maar van nog grooter belang bij de opvoeding van de kinderen en vooral, wanneer zij den „lasti- gen" leeftijd bereiken! OVEEKA. IETS OVER FOUTEN. Een mensch die eenig levensbegrip heeft ver spilt geen tijd met het betreuren van begane fouten. Hij analyseert ze alleen grondig en tracht na te gaan, welke precies zijn fout ge weest is en uit welke karakterfout dit feilen is voortgekomen. Dit met het doel, om in de toe komst het maken van dezelfde fout zoo moge lijk te voorkomen. De niet overmatig zelfingenomen mensch zal onmiddellijk toegeven, dat hij fouten maakt en dat het niet erg is om fouten te maken voor iemand die er ten alle tijden op bedacht is, om met zijn ervaringen zijn voordeel te doen. De meesten van ons hebben echter een te groote dosis aangeboren bemoeizucht om anderen de gelegenheid te laten, om op hun beurt van hun fouten te leeren. Wij willen veel te graag demonstreeren dat wij het beter weten en met de beste bedoelingen bezielt, randen wij zoo doende dikwijls de zelfstandigheid van anderen aan. Een mensch wordt niet volwassen naar den geest zonder, in figuurlijken zin, schram men en builen op te doen, en U bewijst hem een grootere dienst, dan door hem pasklaar een veilige gedragslijn op te dringen, waar van hij niets leert en waarbij hij toch op een oogenblik hulpeloos zal staan, aangezien wij alleen met vastberadenheid kunnen volvoeren, wat in ons binnenste gerijpt is. Wie aan een ander de gelegenheid tot het opdoen van ervaring onthoudt, uit angst dat die ervaring wel eens pijnlijk zou kunnen z'jn, handelt precies als iemand, die een gezond mensch voortdurend binnenshuis zou willen houden uit angst dat die persoon als hij bui ten kwam wel eens kou zou kunnen vatten. Iedereen zal de kans op een verkoudheid ver kiezen boven een voortdurend verblijf bin nenshuis. Het komt voor dat iemand zich zui ver belangeloos gedrongen gevoelt om raad te geven, maar veelal komt bij dezen drang tot raad geven een groote dosis zelfingenomen heid en heerschzucht. Wie het waarlijk goed meent met een jon ger mensch, die zal juist zooveel mogelijk trachten, om diens onafhankelijkheid te ver sterken, om hem te leeren om de oplossing van zijn eigen problemen zelf te vinden en tot een goed einde te brengen. U moogt een weg wijzer zijn op den levensweg, wanneer U reden heeft om aan te nemen dat U beter bevoegd bent tot oordeelen dan de persoon die op dat oogenblik geen oplosing weet, maar U moogt hem nooit bij een arm nemen en met geweld een bepaalden weg opdrijven. Heel wat jonge menschen hebben verdriet gehad en meer moeilijkheden dan noodig was geweest, doordat ouders of opvoeders te wei nig vertrouwen hadden in het initiatief en de draagkracht van de Jeugd en hun onafhanke lijkheid knotten door hun geen enkel besluit zelf te laten nemen. De Jeugd bezit nog de vrijmoedigheid, om zelf om raad te vragen wanneer zij geen uitkomst meer ziet. De mensch die in het Leven overal zoekt, die iedereen om raad vraagt en open staat voor eiken invloed, zal het tenslotte nergens vinden, want wij worden in het Leven nu een maal altijd naar ons zelf verwezen. Een mensch van ervaring weet, dat slechts hetgeen wij zelf zoeken en vinden, blijvende waarde heeft. Laat daarom aan de Jeugd een kans om haar eigen paden te zoeken. Gaan ze daarbij langs een omweg, vertrouwt dan dat ook die omweg hen wat leeren zal. Dr. JOS. DE COCK. Nadruk verboden. T In dezen tijd vai. het jaar is de grond vaak hard en soms met een sneeuwlaag bedekt. Dan is het voor de vogels wel erg moeilijk. Met opgezette eeren zitten ze stil in een beschut hoekje. Bessen zijn voor een groot deel reeds verorberd en de toekomst is niet rooskleurig. De tuinliefhebber, die met zijn kleine vrienden m beleeft, helpt hen dan zooveel mogelijk deze bange tijden door te komen. Waar -.oor voed sel gezorgd kan worden, moet echter ook het drinkwater niet vergeten worden. Dit laatste natuurlijk vooral als het ijs het voor de vogels onmogelijk maakt bij 't water van grachten en slooten te komen. Wat kan men nu geven om den nood te lenigen? De insectenetende vogels zooals de zwaluwen zi„n reeds lang vertrokken naar het warme Zuiden. Voor de overblijvende vogels kan men alle voedselresten gebruiken. Toch hebben de verschillende vogels wel voor keur. Wie de kleurige meezen bij zijn huis wil zien, strooit wat Gesnipperde kaaskorstjes in het voederbakje. Feepjes spek, spekzwoerdjes en zonnepriten zijn wel heel groote lekker nijen. Enkele fami^es, die nog pinda's hebben, kunnen de meezen daar ook extra op vergasten Men legt het voedsel in voederbakjes. .Deze ziet men in de bloemenwinkels wel te koop aan geboden. Een knutselaa. kan ze wel zelf ma ken! Het is gewoi nlijk van boven afgedekt en aan een paar kanten dicht. Heeft men geen voederbakje, dan kan een gewoon tafeltje ook wel dienst doen. Het moet echter wel hoog zijn om katten de gelegenheid te ontnemen slacht offers te maken onder de hongerige gasten. Bovendien is het overblijvende voedsel dan veilig voor ratten. Rotte appels zijn dan een lekkernij voor merels. Ze zr'n zacht voor den snavel. Men ooie deze dus niet in het vuilnisvat, maar werpe ze in den tuin op den grond. Veel moeil.jker dan het verstrekken van voedsel is het zorgen voor drinkwater, omdat dit zoo spoedig bevroren is. Heet water in een houten nap of op een diep schoteltje kan hier echter goede diensten bewijzen. In een huishouding met kinderen is deze zorg natuurlijk aan hen opgedragen' Ze leeren met terdaad. dat men er vreugde aan beleeft als men goed voor dieren is. En wat is het mooi allerlei soorten van vogels bij het voederbakje zich te zien verdringen. Musschen, roodborstjes lijstjes, vinken, winterkoninkjes en zelfs zeld zame vogels komen zoo bij onze huizen. Laat ieder in deze barre dagen zijn best doen den nood der vogels mede te verzachten! ZONDAG 19 JANUARI 1941. Hilversum I. 415 m. Nederlandseli Programma. 8.00 KRO. 1.0O—10.15 AVRO. 8.00 Wij beginnen den dag. 8.30 Nieuwsberichten en praatjes voor den boer (ANP). 8.45 Gramofoonmuziek. 10.30 Hoogmis. 11.45 Gramofoonmuziek. 12.00 Declamatie. 12.15 Rotterdamsch Philharmonisch orkest e* solist (opn.). 12.30 Lezing „De jeugd en de vrije tijd". 12.45 Nieuws- en economische berichten ANP, 1.00 Orgelspel. f 1.15 Bram Kwist's tokkelorkest en orgelspel. I.45 Nederlandsen verbond voor Sibbekunde: Lezing „Wie en wat waren onze voorouders" 2.00 Causerie „Nederlandsche dichters en pro» zaschrijvers uit vroeger eeuwen en wij". 2.15 Concertgebouworkest en declamatie. 3.30 Uit Berlijn: 57e Verzoekconcert voor de Duitsche weermacht. 6.00 AVRO- Amusementsorkest en „Klaver Drie". 6.45 Een plaatje en een praatje van Guu» Weitzel. 7.00 Nieuw-Hollandsch strijkkwartet. 7.30 Berichten (Engelsch). 7.45 Gramofoonmuziek. 8.00 Nieuwsberichten ANP. 8.15 Gramofoonmuziek. 8.30 Berichten (Engelsch). 8.45 „La dame blanche", verkorte opera. 9.50 Gramofoonmuziek. 10.0010.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting. Hilversum II. 301 m. 8.00 NCRV. 2.00 VARA. 4.00 VPRO. 5.15— 7.15 VARA. 8.00 Orgelconcert. 8.30 Nieuwsberichten en praatjes voor den boer (ANP). 8.45 Morgenwijding. 9.45 Gewijde muziek (opn.). 10.00 Gramofoonmuziek. II.25 Gewijde muziek (opn.). 12.00 Zang met orgelbegeleiding. 12.25 Cyclus „Kent gij Uw Bijbel?" (opn.). 12.45 Nieuws- en economische berichten ANP. 1.00 Gramofoonmuziek. I.40 Cyclus „Eens Christen's reize naar d« Eeuwigheid in dezen tijd (opn.). z 2.00 Esmeralda. 2.30 Gemengde Zangvereeniging „Kunst en strijd". Amsterdam, Haarlemsche orkestver- eeniging en solisten. 3.55 Gramofoonmuziek. 4.00 Boekenpraatje. 4.15 Studiodienst. 5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling ANP. 5.30 Voor de kinderen. 6.00 De Ramblers. 6.30 VARA-Almanak. 6.32 Orgelspel. 6.45 Een plaatje en een praatje van Guus Weitzel. 7.007.15 Orgelspel, sluiting. MAANDAG 20 JANUARI 1941 Hilversum L 415 m. Nederlandse programma. VARA. 8.00 Gramofoonmuziek. 8.30 Nieuwsberichten ANP, gramofoonmuziek, 10.00 VPRO. Morgenwijding. 10 20" Declamatie. 10.40 Pianovoordracht. II.10 Declamatie. 11.30 Gramofoonmuziek. 12.00 Orgelspel (Ca. 12.30 VARA-Almanak). 12.45 Nieuws- en economische berichten ANP. I.00 VARA-orkest. 2,00 Voor de vrouwen. 3.00 Oost-Nederlandsch strijkkwartet. 3.45 Declamatie. 4.00 Gramofoonmuziek (met toelichting). 4.30 Gramofoonmuziek. 4.45 Voor de kinderen. 5.15 Nieuws- economische en beursberichten, ANP. 5.30 Hawaiian-opnamen. 5.45 VARA-orkest en soliste. 6.42 VARA-Almanak. 6.45 Actuele reportage of gramofoonmuziek. 7.00 Economische vragen van den dag (ANP) 7.15 Reportage. 7.30 Berichten (Engelsch). 7.45 Orgelspel. 8.00 Nieuwsberichten ANP. 8.15 Orgelspel. 8.30 Berichten (Engelsch). 8.45 De Ramblers. 9.15 Esmeralda en solisten. 10.0010.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting. Hilversum H. 301 m. NCRV. 8.00 Schriftlezing en meditatie. 8.15 Gewijde muziek (opn.). 8,30 Nieuwsberichten ANP. 8.45 Gramofoonmuziek. 10.30 Morgendienst. II.00 Hollandsch Kamermuziek-Ensemble en gramofoonmuzie 12.00 Berichten. 12.15 Reportage of muziek. 12.45 Nieuws- en economische berichten ANP. 1.00 Jac. Stoffer's sextet. 2.00 Voor de scholen. 2.35 Gramofoonmuziek. 2.50 Viool met pianobegeleiding en gramofoon muziek." 3.30 Gramofoonmuziek. 3.45 Bijbellezing. 4.15 Voor de kinderen. 4.45 Gramofoonmuziek. 5.00 VPRO: Cyclus „Het gezin in onzen tijd". 5.15 Nieuws- economische- en beursberichten ANP. 5.30 Berichten. 5.35 Zang met pianobegeleiding en gramofoon muziek. 6.05 Gramofoonmuziek. 6." 5 Lyrisch Mandoline-ensemble. 6.45 Actuele reportage of gramofoonmuziek. A, v. d. LIJN. 00—7.15 Friesch praatje (ANP), sluiting.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1941 | | pagina 9