Builen de provincie ud- Benjamino Gigli N1PPER EN PELLE Het granaatappelsap Voetbalprogramma voor Zondag X&c^iniicAe. \nadqejvinqetx Aangeven van den bal Episoden uit zijn leven FEUILLETON JUmA eihet ÏÏl. Qelt INTERESSANT PROGRAMMA IN AFDEELING III. Het competitierad zal morgen in Noord- Holland niet draaien door een speelverbod, waaromtrent men elders in dit nummer nadere gegevens vindt. De clubs uit Noord- Holland, die buiten de provincie een uit wedstrijd hebben, kunnen wèl de voetbal schoenen aantrekken. In de lagere afdee- lingen, staat alles stil, omdat de spelers al len uit Noord-Holland komen. De voetballiefhebbers in ons district kun nen dus ook thuisblijven. Afd. III. Zoowel NEC als Heracles hebben morgen oogenachijnljjk een matig tegenstander te bezoeken, doch in werkelijkheid zal het niet meevallen. In Nijmegen v ordt n.1. de derby gespeeld. Quick toonde Zondag j.1. tegen He racles, en nog wel met 6 'n val Iers, een lastig tegenstander te zijn. We houden het op een... gelijk spel. Heraeles moet naar Go Ahead. Eens de strijd in het Oosten, doch ook nu lang niet van onbelangrijkheid gespeend. Want Go Ahead is nog lang niet veilig, een overwinning voor de Deventenaren zou hun een eind uit de gevaarlijke zöne brengen. Toch zou ook hier een gelijk spel niet vreemd zijn. Enochedé werd Zondag J.1. uitgeschakeld, zoodat AGOVV nu meer kans heeft op een puntje dan anders het geval zou zijn. Wage- ningen ontvangt Hengelo en de thuisclub zal er goed aan doen nu toch weer eens voor een overwinning te zorgen. Doch ook Hen gelo zal voor de punten vechten. Ook hier is een draw lang niet onwaarschijnlijk. Tubantia wacht op een misstap der leiders en zal zelf toch zeker van de Enschedesche Boys win nen! Een interessant programma dus. Afd. rv. De laatste kans, om de spanning weer te doen terugkeeren, is Zondag alweer aan wezig. Wanneer PSV tegen NOAD in Til burg zou verliezen, heeft NAC, welke zelf Willem n toch wel zal kloppen, weer een kans, want in 8 wedstrijden is een punten- voorsprong van twee punten nog lang geen weelde. PSV zal het echter naar alle waar schijnlijkheid zoo ver niet laten komen. Eind hoven ontvangt Juliana, welke de gasten na veel inspanning kunnen overwinnen. Lim- burgia heeft weer een kans op puntenwinst nu BW komt. het zal wel te pas komen. Helmond en Roermond zullen uitvechten, wie voorloopig de laatste plaats zal bezetten. De thuisclub heeft de beste papieren. Afd. V. In 't Noorden heben we een programma, dat al eenige malen meer vastgesteld en door ons besproken werd. We zullen ze dan ook in 't kort behandelen. Achilles en HSC ont moeten elkaar in Assen; de thuisclub staat er slecht voor, terwijl de Hoogezanders nog een kans hebben. We verwachten een kleine overwinning voor HSC. WW heeft de eer de leiden te ontvangen; hoewel wij de kracht van de Winschotenaren op eigen veld niet onderschatten, gelooven wij toch, dat Be Quick zal winnen. GVAV zit in nood, wat vopr Velocit's niet zoo leuk is. Het zal spannen in Groningen, met Velo als favoriet. Heerenveen, zander Lenstra, zal van Veendam winnen en zic'i dan tevens vrqwel uitgeschakeld voor de laatste plaats beschouwen. Een vr.n de fouten, die het groot-te deel van de Nederlandsche voetballers vergezel len blijft, kan men gevoeglijk terugbrengen naar het eerste moment, waarop de jeugdige knaap en zijn vriendjes het spel begint. Aldus „De Sportkroniek". Zóó zijn we vroeger allemaal aangevan gen: ergens in een stille straat met een klein balletje of op een hoekje weiland met een Ouden heuschen bal. Let eens op wat daarbij geschiedt en hoe reeds bij zulk eenvoudig kinderspel de veel gehoorde uitroep „Centeren" wordt gebezigd. De jeugd 'erstaat onder centeren het naar elkaar toespelen van den bal.. Maar helaas steeds op of vlak voor den voet van het doorgaans stilstaande kameraadje. Dit nu mogen we beschouwen als een paar jeugdzonden van het Nederlandsche voetbal: het afspelen van den bal direct op den voet van een medespeler, waarmede onafscheide lijk het te laat in beweging komen van den speler, voor wien de bal bestemd is, gepaard gaat. Bij de opleiding van jeugdspelers dient alle aandacht besteed te worden, om den knapen zulke fouten af te leeren. Onze spelers moe ten zich aanwennen den bal af te geven in de vrije ruimte voor den speler, en, wat mid den- en voorhoedespelers betreft, zooveel mogelijk over den grond. Elke speler moet zich daarop toeleggen, waarbij allen spelers telkens o_ .ieuw aan het verstand gebracht moet worden, dat met het spelen in de vrije ruimte bedoeld v ordt, dat zij den op deze wijze toegspeelden bal moeten trachten te hereiken. Met toegepast aangeven in de vrije ruimte vóór de medespelers houdt men vaart in het spel en men kan indien de bal bovendien snél van rechts naar links of omgekeerd wordt gespeeld, telkens de tegenpartij voor lastige problemen plaatsen. Spelers, die altijd precies op den man cett- teren en spelers, die traag in beweging ko men, zijn remmen op de kracht van een elf tal. Zij belemmeren het tempo van de ploeg en zij geven de tegenpartij telkens een ge makkelijke kans om in te grijpen. Houdt het „centeren" van de aspiranten, junioren en jeugdspelers in de gaten; daar worden onbewust fouten aangeleerd, die voor de verdere ontwikkeling van de spelers fnui kend kunnen zijn. VIJFTIG JAAR EN ACTIEVER DAN OOIT! De groote opera-zanger Benja mino Gigli werkt den laatsten tijd veelvuldig mede aan Dnit- sche films. Binnenkort zal de zanger weer te hooren zijn in een nieuwe groote Tobisiilm: „Traum-Musik". Ook in de wereld van de kunst gaat de roem van den een dikwijls op den ander over. Enrico Caruso, eens 's werelds groot ste zanger, mocht een volkomen unieke plaats innemen in de wereld van het bel canto, het is Benjamino Gigli, de vijftig jarige zanger die de schoone traditie van den smetteloozen Italiaanschen tenorzang verder draagt in vele landen der aarde. Geboren in 1890 uit een gezin van zes kinderen in het kleine dorp Porto Reca- nati, idyllisch gelegen aan de Adriatische Zee, maakte de jeugdige Benjamino al vroeg kennis met <len ernst van het leven. Buiten de schooluren repeteerden de jeug dige Gigli's (vier jongens) met het kerk koor van Porto Recanati. De stem van Benjamino trok al spoedig de aandacht, in het bijzonder van den organist van de kerk, maestro Quirino Lazzarini, die de eerste zangpaedagoog van den later zoo beroemden zanger werd. Hij drong er op aan bij de ouders van Gigli, dat Benjamino naar Rome zou worden gezonden, opdat hij verder studeeren en zijn stem ontwik kelen kon. Vader en moeder die zeer arm waren, getroostten zich een schier boven- menschelijke inspanning en vele offers om gehoor te kunnen geven aan den na- drukkelijken wensch van den maestro en zoo mocht de organist, die nog heden ten dage in leven is, het genoegen smaken zijn beschermeling te zien opgroeien tot een der vermaardste kunstenaars van Italië en van de gansche wereld. Arm. Arm en zonder eenig bezit kwam Gigli in Rome, waar hij allereerst een baantje als huisknecht aannam om in zijn onderhoud te kunnen voorzien. Daarna werd hij bedien de bij een apotheker. Maar ook dat beviel niet op den duur; de foto grafie trok hem aan en hij vestigde zich in een volkswijk als foto graaf. Maar zijn ideaal, zanger te worden, gaf hij niet op. Hard stu deerde hij verder en hij slaagde er in een studiebeurs te krijgen. Het eerste succes bleef niet uit; uit der tig candidaten werd Gigli gekozen. Lid van de Sixtijnsche kapel, stu deerde hij vanaf 1911 bij Cotogni, later bij Rosatie. Als winnaar trad x hij uit den strijd op een groot ope ra-concours en zoo kon hij debu- teeren in Ponchiellio's Gioconda. Het debuut gaf den stoot tot een reeks ongekende successen. Hij werd geënga geerd in Ferrara, daarna in Bologna, Pa- lermo en Genua. In deze laatste stad de buteerde hij in Manon, vervolgens trad hij in Turijn op. Nadat hij gedurende den wereldoorlog voor liefdadige doeleinden in geheel Italië gezongen had, werd Gigli een contract aangeboden door deNew Yorksche Metropolitan en 12 jaar lang maakte Gigli van het opera-gezelschap deel uit. Toen keerde hij in Europa terug en nadat de eerste pogingen mislukten slaagde men er tenslotte in hem te win nen voor de sprekende film. Veel films met Gigli in de hoofdrol vonden reeds hun weg, een nieuwe: „Traum-Musik" zal bin nenkort in ons land worden vertoond. Een amusante periode uit de eerste jaren van Benjamino Gigli's zangstudie, is de volgende. Het was eenige jaren voor den oorlog. Gigli was pas van zijn geboorteplaats Re canati. waar hii sinds zijn kindsheid kerk zanger geweest was. naar Rome verhuisd, om aan het Conservatorium di S. Cecilia onder leiding van de zeer bekende zang- paedagogen Enrico Rosati en Carlo Cotogni zijn alreeds goed ontwikkelde stem verder te vormen en de techniek van de beroemde Italiaansche school meester te worden. De beide leeraren waren over hun nieu wen leerling bovenmate tevreden en voor spelden hem een groote toekomst. De toon- volume. vooral in de laagte, was voortref felijk. Ook de zuiverheid «n de weeke klank van Gigli's stem werden onder leiding van de beide ervaren Maestros van week tot week beter. Zoo was men tenslotte toe aan de hoogere registers en daarmede aan het leeren van de hooge C. Ook hierbij overtrof Gigli de verwachtingen en de beide heeren verheugden zich zeer over den begaafden leerling. Slechts met de hooge C. zelf wild» het maar niet vlotten. Bij het afzingen van den toonladder kwam Gigli altijd maar weer tot de B. Tot den verderen halven toon tot aan de C. kon hij het niet brene gen, hoezeer hii zich ook inspande. Allengs ergerden Rosatie en Cotogni zich hevig, dat het maar niet wilde gelukken, dit laatste kleine gedeelte van den weg te ovenmeeste- ren. „U kunt het. .Signor". beweerden zij" eenstemmig. „U moet het beslist klaarspelen. Het is maar inbeelding, wanneer II plotseling blijft steken. U hebt niet genoeg zi*fvertrouwen. U gelooft veel meer. dat het U on- mogeliik is een halven in9n hooger te komen en daarom krijgt U het niet te pakken. Het is niets dan inbeelding!" Maar deze verzekeringen hielpen niet. Gigli ergerde zich eveneens buitengewoon over zijn zwakheid. Op zekeren morgen had hij weer les. Op den muziekhouder van den vleugel lag de glans-aria uit de „Troubadour Di fiuella pira, in het midden waarvan de zanger de hooge C. langen tijd moet aanhouden. Toen men zoover gekomen was. stokte Gigli weer. Rosatie, die begeleidde, zag hem ern* stig aan. „Vandaag zal ik het U leeren". zei hij streng, „zingt U eerst dit maar eens! En hij sloeg een toets meer naar links aam Gigli begon opnieuw. De B. slaagde als steeds goed. „Niet ophouden", riep Rosati. „verderf verder! Voller! Voller astublieft. Doet H best!" Zuiver en steeds krachtiger klonk de toon. Gigli zong tot zijn hoofd rood was van inspanning en hij niet verder meer kon. Toen week de strengheid van Rosati's gezicht en maakte plaats voor een onbe daarlijk schaterend gelacht. Gigli zag zijn leermeester bevreemd aan. want hii meen* de. dat deze plotseling het verstand verlcn ren had. „Ja. Signor," verklaarde Rosati, nadat hij gekalmeerd was. „ziet U, met soek vangt men muizen. Vergun mij, U te feli* citeeren. U hebt de hooge C. zoojuist met bewonderenswaardig gemak gezongen. Ik heb namelijk gisterenavond den geheelen vleugel een halven toon hooger laten stemmen! Van toen af zong Gigli de hooge C. zon der veel moeite. 61. Nipper en Pelle doen geen half werk. 1. „Nu, ik "eloof, dat we dien hondenvanger de schrik op het lijf gejaagd hebben! Heb je gezien, hoe h(j maakte, dat hij uit de voe- ten kwam 2. „Nu gaan we ook nog zijn wagen verstoppen, dan moet hij maar eens zien, wanneer hij weer op hon- denroof kan uitgaan. 3. En met vol gas gaat het nu diep het bos in. 62. De circusleeuw komt weer te voorschijn. 1. „Hier za 1 hij zijn wagen niet zo gemakkelijk vinden, daar sta i' voor in." 2. „Dan wo-r*t het wel eens tijd, dat we naar huis gaan" 3. De rondzwervende circus leeuw blijft bij de elgenaar- digee wagen, die hem aan zijn kooi in 't circus herin nert, staan. 40. HOOFDSTUK XXXIV. Het was een heel aardige huwelijks plechtigheid! zei Blanche, een dag of veertien lacer hoogst voldaan. En het was eigenlijk wel goed dat er niet zooveel genoodigden wa ren; het is heelemaal een familie-aangele genheid. Ik had graag gewild, dat Diana er wat gelukkiger had uitgezien, zei Lady Carvis, bijna in tranen. Och, daar moet je je niets van aantrek ken. Een jong meisje weet bij een dergelijke gelegenheid zelden haar houding te bepalen óf ze ginnegapt den heelen tijd, óf ze kijkt droevig, wist Blanche. Lady Carvis wist hierop niet veel te zeggen en ze wi'.de ook vooral riet ondankbaar lijken. Haar oudste dochtei had oor alles gezorgd en ze had in den korten tij 1, die beschikbaar was, werkelijk wonderen verr'cht. Haar heele huis had ze onderste boven gekee.d voor de feestelijke gebeurtenis en ze had de laatste weken van den eenen winkel naar den ande ren gehold voor Diana's uitzet. En nu, na de plechtigheid, was ze, zooals te begrijpen was, zeer 'agenomen met zichzelf. Alles was op rolletjes gegaan en dat was wel in hoofdzaak te danken aan haar zorg ei beleid. Dat Mar- jorie geweigerd had bij het huwelijk tegen woordig te zijn deerde 'laar niet. Marjorie was altjjd een beetje eigenaardig geweest dit was natuurlijk weer een van haar grillen. •Per saldo vond ze het niet zoo'n groote ramp, want het kwam haar voor, dat Diana zonder Marjorie heel wat gemakkelijker was. Blanche vond uat haar jongste zusje ge weldig bofte. Ze was namelijk op weg naar het Zuiden van Frankrijk, jets dat altijd een van haar grootste wenschen was geweest. Maar aangezien Jim er niets voor voelde, was er r.ooit iets van gekomen en de kans, dat het nog ooit gebeuren zou, was niet groot. Ze was dan ook tamelijk verontwaar digd, dat de jonge bruid zoo weinig enthou siast was. En daf was ook inderdaid zoo; het was piana absoluut onverschillig waarheen ze ging hoofdzaak voor haar was dat ze nu u: Tarford weg was. De enkele dagen dat ze daar neg was gebleven, na baar afscheid van Edmund Weston, hadden haar ondrage lijk geleken en ze was blij dat ze met Blan che mee kon gaan naar Londen. Sinds haar vertrek uit Tarford had For- tescue niet veel( van haar gezien. Er was nog zooveel te doen en Blanche had den heelen tijd beslab op haar gelegd. Maar hij kon wachten zijn beurt zou spoedig ko men! Na de trouwplechtigheid waren ze naar Parijs gevlogen. Onder normale omstandig heden zou dit een heel evenement voor Diana geweest .-.jn, maar nu kon ook dit haar niets schelen. Ze voelde zich doodmoe en leeg en schrijnend besefte ze dat ze dezen dag voor goed er onherroepelijk een deur achter zich gesloten nad. Gedurende de reis bemoeide Fortescue zich weinig met haar. Alleen keek hij haar van tijd tot tijd aan; hij had dan iets van een dier, dat op zijn prooi loert. In Parijs aangekomen, brecht hij haar naar een van de voornaamste hotels, waar hij een weelderig appartement had gehuurd. Ze werden door den gérant ontvangen, die onderdanig voor hen boog en hen persoonlijk n-ar hun kamer bracht. Fortescue bestelde een klein, doch uitgelezen diner en, steeds buigend, verdween de man om de orders uit te voeren. En een oogenblik later was een heele staf bedienden bezig alles voor hen in gereedheid te brengen. Diana ontdeed zich van hoed en mantel en moe liet ze zich in een diepe fauteuil val len. Ze hoopte dat die drukte gauw afgeloo- pen zou zijn en dat het haar dan was toege staan wat te rusten. Gelukkig duurde het af en aan loopen niet lang; de zware deur werd zacht dichtgetrok ken en nu waren ze alleen Fortescue rolde een groote dientafel tot naast haar fauteuil. Ziezoo, zei hij, nu kunnen we eten, drinken en vrooljjk zijn! Hij schonk een glas vol met schuimende champagne en reikte het haar aan en dit gebaar bracht haar een mistigen nacht ln herinnering. Ook toen hadden ze op een ka nier gegeten, haast even pompeus als deze en ook toen was het eerste, wat Fortescue gedaan had, een glas champagne voor haar inschenken. En met een steek van pijn bracht ze het glas aan haar lippen en ledigde het snel. Hi, keek critlsch naar haar. Daar zal je van opknappen, zei hij tevreden. En laten we hojjen, dat je dien afgedankten minnaar van je er door vergeet! Even kromp ze ineen. Wat bedoel je? vroeg ze. Oh, dat weet je heel goed, zei hij op luchtigen toon. Ik vraag me af hoeveel leugens hij over me heeft verteld. Enfin, niettegenstaande '.at ben je met me ge trouwd; ik wist trouwens wel, dat Je dat doen zou. Nu, mijn lieve, op onze gezondheid .en ons toekomstig geluk!" Hij ledigae zijn glas en vulde het hare meteen weer bij. Het is vanavond voor ons een heel bij zonder feest zei hij, en da# dient gevierd te worden. We mogen ons gelukkig achten dat alles zoo vlot en zonder complicaties verloopen Is. Ben je me niet dankbaar, dat ik met je getrouwd ben? Dankbaar na alles, wat hij haar had doen lijden! Ze wilde hem op feilen toon haar verontwaardiging naar het :oofd slingeren, maar iets in zijn oogen weerhield haar. Zoo, met dien leerenden blik, leek hij op een kat, die met een muis speelt. Ik veronderstel, dat je het niet deed terwille va. mij, zei ze alleen. Treiterig keek hij haar aan. Dat heb je goed begrepen, mijn lieve. Ik ben met je ge trouwd omdat ik daar zelf plezier in had, maar niettegenstaande dat moet het voor jou, volgens mij tenminste, 'n reden tot dankbaarheid zijn." Diana zei niets meer; zjjn beleedigingen raakten haar niet. Ze hoopte alleen maar dat hij geen toespelingen meer zou maken op Ed mund Weston als hij dat deed zou ze het kunnen uitschreeuwen, dat voelde ze. Kom, eet eens iets, moedigde hij aan en zette kleine schaaltjes met hors d'oeuvre bij haar neer. Ze bediende zich van de verschillende ge rechten en toen ze eenmaal was begonnen te eten, merkte ze dat ze .werkelijk hongerig was. Na afloop van den maaltijd voelde ze zich verkwikt. Beter nu? vroeg hjj. Ze knikte. Veel beter. Ik geloof, dat ik vandaag niet veel gegeten heb, ofschoon lk het me niet goed kan herinneren. Nog een glas champagne! stelde hij voor en stond op om haar glas nog eens bij te vullen. Liever niet, weerde ze af. De heb werkelijk genoeg gedronken. Dan drink je vandaag maar eens een beetje meer, zei hij. Ik weet wat het beste voor je is. En denk er aan ik ben de oudste, dus moet je mij gehoorzamen. Plagend gaf hij haar een tik op haar wang en zelf was ze er over verbaasd dat ze dit toeliet zonder te protesteeren. Dat is een an de dingen, die je zult hebben te leeren, vervolgde hij op luchtigen toon. Ik ben je man, dus ben je mij ge- hoorr aamheid verschuldigd. Als ik je ooit ergens voor noodig heb, zal ik het je wel zeggen. Maar denk er aan, ongevraagde In menging in mijn zaken wensch ik niet! Ik ben heelemaal niet nieuwsgierig naar jouw zaken en lk wensch me daar zeker niet mee te bemoeien, zei Diana. Dat is dan in orde, zei hfl, het hatelijke in haar woorden kalm negeerend. En nu we toch zoo aan het praten zijn, wilde ik je meteen zeggen dat, nu je getrouwd bent, je niet moet denken dat je eigen weg kunt gaan. Hoor eens! We leven niet in de middel eeuwen! Diana had een kleur van veront waardiging. Met voldoening keek hij naar haar. Dat was tenminste beter dan het vermoeide, bleeke meisje van zoopas! Mogelijk ben ik een beetje ouderwets, gaf hij toe. Mrai ik hecht nu eenmaal aan de traditie, dat in een huwelijk de man het oppergezag heeft en ik zal niet aarzelen dat gezag te laten gelden, indien me dat noodig lijkt! Diana stond op en plotseling voelde ze, dat de champagne haar uuizelig maakte en ze moest zich aan de tafel vastgrijpen om niet te vallen. Maar gelukkig ging de duize ling spoedig over. Onderwijl hoorde ze steeds dien earrenden stem. Je bent ïog jong, t„ijn lieve Perse- phone, erg jong! En je zult nog een heeleboel hebben te leeren. Maar niet alles op eens, dat zou te veel voor je zijn. Eén les tegelijk is genoeg! Je leert me iets, dat waarschijnlijk niet je bedoeling is, zei Diana. Zo en wat ia dat als ik vragen mag? Je leert me ou haten! Wel ben ik met je getrouwd, maar ik weiger je slavin te zijn! Trillend van opwinding stond ze voor hem. Plotseling greep hij haar pols beet en, met zijn gezicht heel dicht bij het hare, zei hij lachend: Dwaas, klein meisje! Had je werkelijk gedacht iets meer te zijn dan mijn slavin? En als je er zoo'n zin in hebt mij te haten, dan doe je dat maar gerust, hoor! Mij laat dat onverschillig! (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1941 | | pagina 10