Brabantsche
Rfigf
van Dré UL1^L
RADIO
Tob nooit
De
PROGRAMMA
Geluk
Ulvenhout, 24 April 1941.
Amico,
Als, na 't eerste schoft in den akker,
den oogenblik is aangebroken om mee den ge-
lajen wagel weg te rijen naar stad, dan is 't
mee 'n bietje jaloersigheid, da 'k over den
steenweg, langs de zonovergoten velden, langs
de jonge akkers, langs de runders daar aan
den waterkant, langs 't volk daar wijerop in
't akkerland, den wagel naar de stad douw.
't Is zoo goed op den buiten, nou de komen
de Mei, de Bloeimaand, heur blomkes strooit
in 't welig veldgewas der Grasmaand. 't Is
zoo goed op den buiten nou, onder de hooge
lochten waarin de witte voorjaarswolken drij
ven, straf glanzend van de zon. 't Is zoo deugd
zaam op den buiten nou, in die lichte stilte, die
hier rondwaaiert op 't spulsche zonnewindeke,
dat gouwen schervels toovert op de' Mark, dat
ravot mee 't zonneke deur 't rustelooze gras
gewas, mee den witten bloei van madeliefkes,
lenteklokskes, kandelèèrkes.
Hag! 's Is nieverans beter zijn, dan in
d'open velden, waar 't Voorjaar van den hemel
klast in overdaad van licht. Waar de verre
enders wegnevelen in 't zuiveren lichtgewemel,
dat over d'eerde danst. Nieverans beter dan
hier, alleen mee de veugels, die zwieren langs
't wolkenspul; dan mee 't windeke, dat, ge
loof ik, fliert uit de zon! Dan mee de runders,
die gunderwijd verdoken liggen in de malsche
wei, soms hun groote, bonte lijven spiegelen
in de diepblaauwe Mark.
Daar fliert 'n koppelke kapellen uit den
slootkant, 'k docht sjuust, 't waren twee
vroege boterblomkes die daar bloeiden. Maar
't is schoonder! Ze sieren nie deus plekske
langs den sloot, ze sieren de heele wei. deus
schepseltjes, zoo schoon geschapen als de
blommen!
Bonten tule hangt over 't geboomt. In alle
tinten van pastel. Hier staat 'n teer citroen
geel teugen den ultramarijnen hemel gespren
keld, zoo schoon of 't goud uit de zon is neer-
gedaauwd over den wilgekruin.
Daar flonkert groenen „dauw" aan de boom
toppen. Gunder zwijmelt 'nen pèèrsen „damp"
over de kolossale buuken.
De Mei peerit over 't geboomt en struikge
was.
Nóg staat den Winter mee één been in 't
Voorjaar, maar Mei is komend! Want den
pruimenboogerd van mijnen overbuur staat te
blossemen! Tot schuimens-toe! Tintelwitte
vlokken van louter blomtrossels blanken deur
den vruchtenhof, 'nen kijk diep!
Eénen, diepen kijk van stillen, reinen bloei.
Eénen zwanger van zoeten blommengeur
hangt daar tusschen de manshooge boomkes
onder den witblossemenden sluier, bespikkeld
mee transparante figuurkes uit 't hemel-
blaauw.
Hah. 't Is nieverans beter zijn, dan op den
buiten nou, waar 't Voorjaar van den hemel
klast; waar de verre enders wegnevelen in
't zuiveren lichtgewemel dat over d'eerde
danst. Waar de kapellen flieren, de veugels
langs de wolken zwieren. En waar 't zonne
goud te drillen ligt onder 't windeke op de
Mark.
Ja, ik ga nooi van m'n gedoeike 's mer-
gens. Want in stad... Allee, den vrêe van deus
tij is alleen op den buiten. Bij de kapellekes.
Bij de veugels. Bij 't zonnewindeke. Bij de
runders, bij den blossem, bij... wel overal,
waar gin menschen zijn. Gin afgunst dus. Gin
eerroof. Gin teenengetrap, om oew plekske
in de zon af te stelen. Gin gehuichel. Doch
alleen „maar": rust en schoonheid, lijk 't veur
iederen mensch bedoeld en weggelegd is deur
zijnen Schepper!
Neeë, na dat eerste schoft in den akker,
ga 'k nie geren van mn gedoeike.
Warm komt de zon al op, 'Nen eersten
veugel fluit deur den daauwnatten mergen.
'Nen leeuwerik klapwiekt zingend naar den
dageraad. 'Nen tweeden veugel fluit. En dan,
ineens, dan „hagelt" den veugelenzang over
't land. Den nuuwen dag is geboren. Den daauw
glimt en „leeft" als veugelenoogskes in 't jonk
gewas.
Den donkeren èèrde van den akker klontert
en koekt onder m'n klompen. Hij riekt naar
't Voorjaar: broeisch, malsch, hartig. Veur
m'n plazier klaauw ik in dieën goeien grond,
grond van m'n eigen; grond waarin 'm Vader
z'n zweet en z'n krachten al liet. Grond,
dien 'k al zestig jaren ken. Ken mee al z'n
hebbelflkhedens. z'n wonders, z'n gaven, z'n...
zurgen. Grond, waarin ik m'n heele leven
ploeterde; dien 'k zoo geren voel hangen aan
m'n handen; grond, waarin ik gulzig vroeten
kan. Grond, waarin en waarveur ik zoo dik-
kels, als den dag er zjjn eerste licht op stroot-
de, m'nen eersten Vader-ons opzee.
Grond zoo dikkels gezegend deur Onzenlie-
venheer, mee rijke vrucht, mee overdadigen
oogst, grond, die 'n stuk van m'n zielement
geworden is.
Grond, waarin m'n geloof opgroeide, gelijk
mee de vruchten, waarom wij altij, altij vra
gen...!
En als Ik ennigte uren gewerkt heb in dieen
kustelijken, in dieën dierbaren grond, onder
den huiver van den vroegen mergen, waarin
alleen 't windeke vezelde tusschen 't jonk ge
was, dan schemert daar aan den ender 'n
moirré van zonnenevel, tot er de bloeiende
velden in verloren gaan!
Streelend schuift 't lage Zuidenwindeke over
den vruchtbaren eerde, lekker in m!n mouwen,
over m'n klamme vel.
Dan efkes rustig, languit bij den waterkant
niks anders doen dan asemen, zoo maar stille-
kes leven lijk 'n blom en oew eigen laten be
schijnen deur 't pittig zonneke, 't windeke
laten kruipen in oewen nek, over oew bloote
borst, langs oew sokken, te leven zóó. heele-
gaar gedachtenloos in de hand van den Schep
per van heel den schoonen mergen, da's één
genieting, da's één lieve lust.
Oew zielement laten wegdrijven als 'n blom-
mepluis op 't windeke, da's wegdroomen
naar den Hemel, waar louter vrêe en rust is
veur 'nen moeigewerkten, veur 'nen moeige-
vochten mensch, die zat is van geplaag, van
konkelarij en gespannen strikken en al wat
zoo tot de maatschappelijke samenleving van
God's kinders schijnt te behooren.
En als ik dan mee sluimeroogen boven aan
dieën graskant ligt, zuigende op 'n sappig
zuringsteeltje en ik kijk de wije Schepping af,
over den blekkerenden, vonkenden waterspie
gel, die krioelt van petieterig leven van on-
zichtbaarkleine schepseltjes, ik zie dan
wijerop m'n Meidurpke rusten op den dons
van 't nuuwe groen, overwerld van zonnepoe-
ier en onder 'n stilte die 'k over den water
spiegel zweven hoor, dan... ineens... dan komt
den duvel van 't plichtgevoel aan m'n lurven
trekken en 'k spring omhoog of er 'n adderke
in m'nen... rug beet.
Dan, na den eten, op route mee den wagel,
zwaar van d'akkervrucht. En 't eerste klan
tje beweert, terwijl 'k de patatten afweeg:
„hou maar goeien moed, Dré, we staan er
bestig veur hebben „ze" gezeed!"
„Goeien moed houwen, juffrouw? Ik heb
nog nie anders gedaan! Ik wéét dat we 'r goed
veurstaan...! Kom maar 'ns kijken, op den
buiten, mensch! Den Zomer ziede woelen in
eiken blad- en blombolster! Ge próeft 'm als
ge diep ase..."
Maar wijer kan 'k nie komen, want 't wefke
d'r oogen steken lijk angels in m'n ziel,
Onbegrijpelijk staar ik ze aan. Zwijg. En dan:
„Zoo... Judas! Hoorde gij óók bij de verrajers,
die...
En dan heb ik 'n heele toer, amico, om mee
'nen „leutigen" slag, mee 'n lachend gezicht
en 'n bitter hart deus kwebbel als klantje te
beschouwen
Dan zegt er een: „vandaag nie!" En deus
engeltje dondert de deur veur oe.w gezicht toe,
dat 'n passeerend oud-manneke naar... den
bomtrechter speurt,bevend over al z'n lejen.
En ik gaai wijerop, peinzend op wat jlc [gis
teren misschien „teveul" gezeed zou kunnen
hebben teugen dieën lesten weerborstel, die
den huisbaas z'n deur gebruikt, om heur even-
menschen de stuipen op 't lijf te jagen.
Maar ik ben al bij nommer drie. En deus
ouwe merakel orakelt: „elf Mei, Dré; dan ge
beurt er 'n wonder!"
Ik knik. Leg heur eierbonnekes in m'n
boekske. En maak dan de rekening op. „Zeu-
ven-en-dertig centen astemblief, juffrouw."
Zij: „elf Mei gebeurt er 'n wonder."
Ik: „Zonsverduistering, juffrouw?"
Zij: „Luiserde gij dan nooit naar den
radio...
Ik: „gin tijd, jufrouw, deus maanden".
Zij: „Zoo! Dus 't kan jou nie schillen hoe
't gaat mee oew land...?"
Ik: „M'n land, mensch? Ik staai er mee op
en gaai er mee naar bed. 't Is 'nen zurg, horre,
zoo'n boerenbedrijf!"
Zij: „Dan weet ik genogt". Bens! De deur
wordt dichtgesallemanderd, dat ge 't kiepevel
op oew lijf voelt pukkelen.
Vort, Bleske, naar 't volgend stekelsverken!
M'nen trouwen beest zet z'n eigen schrap, net
als den baas, daar rolt den wagel weer wijer!
'Nen kearel doet open. „Mergen, meneer
Jansen! Wat mak 't zijn, astemblief?"
Jansen: „Zeg, Dr'é, vertel me nou 's: waarbij
hoorde gij nou eigenlijk...?"
Ik: „Bij de ploeg die den productieslag pro
beert te winnen veur Nederland, meneer Jan
sen!"
Jansen: „Da's mooi gezeed. maar nou eerlijk:
zijde gij ook lid van En hij draait
zjjn revér om, laat z'n speldeke zien.
Ik: „Meneer Jansert, 't bordeke is in den
maak, mergen hangt 't aan den wagel: „in de
zaken gin politiek", staat er op".
Jansen: „Flapdrol! Wat kost den blomkool?"
Ik: „Zeuven stuivers".
Jansen: „En de spruiten?"
Ik: „Die zijn gedaan meneer Jansen".
Jansen: „Wat krijgen die Engelschen op 'r
smoel, ee!"
Ik: „Ja. Erme Grieken!"
Jansen: „Ik vertrouw jou nie, Dré!"
Ik: „Ik lever hier toch al zeuventien jaren,
meneer Jansen".
Jansen: „Jood!"
Ik: „Meneer Jansen, nou kennen mij al zoo
veel jaren. Ge wit, wie ik ben, wat ik ben, hoe
ik en! En nou hebt ge in één minuut al nege-
gaan of ik N.S.B.er, Unieman of jood ben...!
Is dat nou billijk?"
Jansen: „Vrek maar!"
Ik: „Gin horke minder!"
Jansen: „Gif dan maar 'n blomkooltje afleg
ger!"
Ik: „Astemblief".
Jansen: „We... we... wablief?? Zoo 'n snert-
dink zeuven stuivers?"
Jansen: „Wil ik jou 's iets zeggen... Ik ver
ander van groentenboer! 'k Zal maar 'ns zoe
ken naar 'n partijlid, dan weet ik zéker nie be
lazerd te worden! Bonjour!"
Amico, ik kan oewen krant volschrijven mee
zulke gesprekken. Maar deus weinigen heb ik
'ns opgeschreven g'had, om oe duidelijk te
maken. Waarom ik 's mergens zoo nooit den
akker in den steek laat.
De menschen praten over 'nen Nieuwen Tijd.
Geloof me, ik bén veur 'n grondige vernieu
wing! Afijn, dat witte, dunkt me! Ik kost mee
den ouwen tijd niet dwepen. Daaraan mankeer
de veul. Heel veul!
Maar één benaauwd gedacht bekruipt me
wel 'ns! Den Nuuwen Tijd mot gevurmd wor
den deur de... „ouwe" menschen. Ik bedoel:
deur de lui van vroeger, die den ouwen tijd
toch ook meevurmden en misvurmden!
't Zou van groot, van héél groot belang zijn,
als de menschen van vandaag begrijpen
kosten, ik zonder niemand uit, dat de
vernuuwing bij d'r eigen mot beginnen. M'n
recept van vroeger nog! Dat we den Nuuwen
Tijd nie motten verwachten van... van onzen
evennoste. i
Zóólank blijf ik m'nen buiten nog maar-
trouw! Ik snak naar Vrede.
En ik kan 'm onder de menschen nie vin
den.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
WAT MENIGEEN NIET WEET.
Vele geschiedkundigen beweren, dat Dio-
genes nooit in een ton heeft gewoond.
Een van zijn vijanden zoü eens geschreven
hebben: „Een dergelijke man moest eigen
lijk in een ton leven als een hond.
De inwoners van Tacoma in den staat
Washington hebben ook hun trots. Deze
heeft hoofdzakelijk betrekking op een
bergtop, die vanaf een hoogte van 14.418
voet op het stadje neerkijkt. Tot hun groo
te verdriet hoorden zij eenigen tijd geleden,
dat een naburig stadie een berg had. die
10 voet hooger was. Dadelijk besloten de
Tacoina'ers „hun" berg kunstmatig te ver-
hoogenl zij hebben thans een technische
commisie ingesteld, die zoo snel mogelijk
moet onderzoeken, hoe men het goedkoopst
en het veiligst de ontbrekende tien voet
on den bergtop kan plaatsen.
IN HET GEITEWEIDJE
STOND EEN HééL KLEIN GEITJE
Tl1* 1
Foto P.I.B.
(Jacgueline van der Waals)
Miarco Minchetti (18181886). die drie
maal minister-president van Italië is ge
weest, kende alle werken van Virgilius,
Dante, Tasso, Ariosto en Thomas a Kern-
pis. Er werd van hem verteld, dat hij in
staat was. om elke gewenschte passage
uit de werken van deze acteurs van voren
naar achteren of omgekeerd te citeeren. Hij
sliep altijd met een dichtwerk onder zijn
kussen.
De fabels in verschillende landen hebben
verschillende dieren tot hoofdpersoon. Wat
bij ons Reintje de Vos is, is de spin in
West-Indië de covote en de raaf in Ameri
ka, de kantjil (dwerghert) op Java en
Sumatra, de spookaap op Celebes en de
haas in Afrika.
Volgens de legende ontstond de roos uit
het bloed van Adonis of bij de geboorte
van Anhrodite uit het van haar afvallend
schuim der zee.
In vele Oostersche landen gebruikt men
sinds overoude tijden vingerafdrukken als
onderteekening van passen, schuldbeken
tenissen, en andere oorkonden. Onder ko
ning Asoka diendert in Voor-Indië voetaf
drukken voor hetzelfde doel. Is dit mis
schien iets voor de nieuwe persoonsbe
wijzen?
ZONDAG 27 APKIL 1941.
Nederlandsen Programma.
Hilversum I. 415.5 m.
8.00 Gramofoon.ni.ziek.
8.30 BNO: Nieuwsberichten.
8.45 Gramofoonmuziek.
10.55 .ozart-eoncert i,opn
12.00 Gramofoonmuziek.
12.42 Alma a-k.
I.45 Nederlandsch Verbond voor Sibbekunde:
„Kent U de dibbe?" causerie.
2.00 Amusementsconcert en soliste.
2.45 Voor de boeren.
3.30 Uit Berlijn: 71e Verzoekconcert voor de
Duitsche Weermacht.
6.00 Voor de kinderen.
6.30 Revue-programma.
7.30 viool en piario.
8.00 BNO: Nieuwsberichten.
8.15 Spiegel van den dag.
8.30 Berichten (Encelsch).
8.45 Omroeporkest en soli' te.
9.45 BNO: Engelsche berichten.
iO.OO BNO: Nieuwsberichten, sluiting.
Nederlandsch Programma.
Hilversum II. 301,5 m.
8 00 Orgelconcert (opn).
8.30 BNO: Nieuwsberichten
8.45 G-amofoonmuziek.
9.00 Studio-Vroegdienst (voorbereid door het
Vrjjz.-Prot. Kerk comité).
10.00 Gramofoonmuziek.
10 45 Revida-sextet
II.30 Kinderkoor „De Merels".
12.00 Cyclus „Kent „o Uw Bijbel?" (gr.pl.
voorbereic door de Christ. Raaio-Stichting).
12 15 Bach-cantate (opn.).
12 45 BNO: Nieuw - en economische berichten.
1.00 f.usiquette en gramofoonmuziek.
1.50 Gramofoonmuziek.
2.00 Fragmenten uit de opera „Die Meistersin-
ger von Nürnbirg" (opn
4.00 Nederlandsch-Hervormde Kerkdienst
(voorbereid door de Christ. Radio-Stichting)
5.30 Sportuitslagen.
5.35 Montmarti-e-programma.
6.15 Pianovoordracht.
6.45 Sport van den dag.
7.00 Radiotoonee).
7.25 Schrammeikwartet en soliste.
7.45 Sportwetenswaardigheden.
8.00 BNO: Nieuwsberichten.
8.15 Gramofoonmi ziek.
8.30 Omroeporkest, solistej en dames- en
mannenkoor.
9.30 Radiotoonzel.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.00 BNO: Nieuwsberichten, sluiting.
MAANDAG 38 APRIL 1941.
Nederlandsch Programma.
Hilversum I. 415.5 m.
6.45 Gramofoonmuziek.
6.50 Ochtendgymnastiek.
7.00 Gramofoonmuziek.
7.45 Ochtendgymnastiek.
8.00 BNO: Nieuwsberichten.
8.15 Dagopening (voorbereid door het Vrijz.-
Prot. Kerkcomité).
8.25 Gewijde muziek (grpl.).
8.45 Gramofoonmuziek.
10.00 Gerard L bon en zijn orkest (10.20
10.40 Declamatie).
11.15 Viooi, piano en gramofoonmuziek.
1°.00 De Ramblers.
12.30 Gramofoonmuziek.
12.42 Almanak
12.45 BNO: Nieuws- en economische berichten
1.00 De Romancer„ en soliste (1.301.45 Gra
mofoonmuziek).
2 10 Voor de vrouw.
2 30 Melodisten en het Rococo-octet.
3.45 Gramofoonmuziek.
4.30 Muzikale causerie met illustraties aan
de txiano,
5.10 Gramofoonmuziek.
5.15 BNO: Nieuws-, economische en beursbe
richten.
5 30 Gramofoonmuziek.
5.45 Orgelspel.
6.15 Boekbespreking.
6.30 Omroeporkest (7.007.15 BNO: Econo
mische vragen van den dag).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Nieuws jerichten.
8.15 Spiegel van den dag.
8.30 Berichten Fngelsch).
8 45 „Die v-estdeutscne Kammermusikvereini-
ging".
9.45 BNO: Engelsche berichten.
10.00 BNO: Nieuwsberichten, sluiting.
Ne^jrlandsch Programma.
Hilversum II. 301,5 m.
6.45 Gramofoonmuziek.
6.50 Ochtendgymnastiek.
7.00 Gramofion.nuziek.
7.45 Ochtendgymnastiek.
8.00 BNO: Nieuwsberichten.
8.15 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgendienst (voorbereid door de Christ.
Radio-Stichting i
10.20 Pianovoordracht.
11.00 Declamatie.
11.20 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Omroeporkest (12.451.00 BNO:
Nieuws- en economische berichten).
1.30 Orgelspel.
2.00 De Haariemsche orkestvereeniging, so
liste en f ramofoonmuziek.
3.30 Huishoudelijke vraagbaak.
3.45 Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de >eugd.
5.00 Vertelling (voorbereid door de Christ.
Radio-Stichting),
o.l5 BNO: Nieuws-, economische en beursbe-
richter,
530 Ensemble Tonny Roxir' met piano-inter-
mezzi (6.006.15 Gesprekken met luiste
raars, voorbereid door het Vrijz.-Prot. Kerk-
comi
8 45 „De organisatie der gilden", vraagge
sprek.
7 00 BNO: Friesch praatje
7 15 Zang e.. p'ano.
8.00 BNO: Nieuwsberichten.
8 15 Spiegel van den dag of gramofoonmuziek.
8.30 Omrorporket.
9.30 Voor d" ouders.
9.45 Reportage.
10.00 BNO: Nieuwsberichten, sluiting.
Wij verwachten allemaal het geluk of wij
nu jong of oud, rijk of arm, gecompliceerd of
eenvoudig van geest zijn. Zelfs de meest ver
stokte cynicus heeft een hoekje in zijn hart,
waar hij nog een vertrouwend kind gebleven
is en hoopt op hetgeen voor hem geluk ver
tegenwoordigt.
Wat is geluk? Het antwoord op deze vraag
hangt nauw samen met de persoonlijkheid van
degene, aan wie die vraag gesteld wordt.
De een zal zeggen: „geluk is Roem", een
tweede „geluk is Rijkdom", een derde „geluk
is Liefde". En hoe dikwijls gebeurt het, dat
wij datgene krijgen, waarvan wij gedacht
hebben dat het voor ons geluk vertegenwoor
digde en dat wij dan, tegen alle verwach
ting in, volstrekt niet gelukkig zijn.
Misschien is het beste antwoord op de
vraag: „Wat is Geluk"? „Geluk is een
gemoedsstemming".
Gelukkige menschen hebben veel punten
van overeenkomst onafhankelijk van hun
type, onverschillig van de oorzaak van hun
geluk. Ze zijn zachter, begrijpender, hulpvaar
diger en hartelijker dan voordat ze gelukkig
waren. En wie zijn geluk verloren heeft,
wordt meestal bitter en egocentrisch on
toegankelijk voor het Lief en Leed van
anderen. Dat is begrijpelijk, tenminste wan
neer het niet te lang duurt. Er zijn menschen,
die zooveel nadruk legen op een verloren ge
luk, dat ze zich als het ware afsluiten voor al
wat het leven levenswaard maakt. Zij bezien
dat eene wat verloren ging door een ver
grootglas, en zijn ziende blind voor al het
andere.
In hun hart vinden ze zichzelf martelaren,
maar in werkelijkheid zijn ze alleen maar
kortzichtig en eenzijdig. t
Zou niet elk mensch op een oogenblik in
zijn leven het geluk verliezen? Hebben wij
niet allen in onze herinnering een verloren
Paradijs iets waarvan wij alles verwacht
hebben, en dat tenslotte geworden is tot een
nauwelijks meer gevoelig lidtèeken in ons
hart? Waarschijnlijk wel maar ongelukkig
degenen die door het verloren Paradijs tegen
over het verdere leven een negatieve houding
aannemen. Wij kunnen niet voorkomen, dat
een teleurstelling ons treft, maar wjj kunnen
er wel voor waken dat wij te lang onze ge-
heele aandacht concentreeren op een teleur
stelling.
Hct leven is zoo veelzijdig en biedt zooveel
mogelijkheden, als men er zich maar voor open
stelt.
Zelfs zoolang men nog wacht op het geluk,
karn men uren doorleven in een gemoedsstem
ming van gelukkig zijn.
„Ergens op de wereld is een klein beetje
geluk", heet het in een oud liedje.
Het zou juister zijn te zeggen: „overal op de
wereld is een beetje geluk" als men het
maar weet te vinden en te waardeeren.
Het behoeft niet veel te zijn een onver
wachte mooie dag de teere tinten van een
zonsondergang, de vertrouwelijkheid waarmee
een jong kind of een dier ons tegemoet komt,
dat kan al voldoende zijn om ons een oogen
blik gelukkig te maken. En het leven bestaat
uit oogenblikken.
Tracht Uw aandacht los te maken van Uw
merk en ^>arac''i3" om de lichtpuntjes op te
Nadruk verboden.
Dr JOS DE COCK.
