De man met de
ijzeren handen
SS - Kriegsberichter
Or. ïabbenbeck
DE LUCHTROOVERS VAN HOITIKA
De 1/uudaeeHwoMec
Arrestaties
in Breukelen
Het vergiftigingsdrama
te Veendam
Radioprogramma
Een gebit als van een leeuw
vertelt van zijn
bevindingen
Hij had even kaas gehaald
Interessante grepen
12.
•3 JAAR, MAAR NOG STEEDS
BREEKT HIJ HOEFIJZERS.
Zoo heel toevallig ontmoetten wij
in de vriendelijke forensengemeente
Laren, zittend in de schaduw van
zijn tusschen groen verstopt buiten
huis den heer Scharp, alias „de
man met de ijzeren harnien", al
dus vangt het Vad. een interes
sant artikel over een groot ama-
f teur-athleet aan Wanneer men hem
van den weg af met een krant en
een kopje thee in een tuinstoel
temidden der bloemen ziet, in zijn
licht zomercostuum echt behaaglijk
genietend van het zonnetje. gelooft
men niets van de verhalen, die
men zoo in Laren heeft hooren
fluisteren over hoefijzers, die met
de hand gebroken worden om
over smeedijzeren kettingen nog
niet eens te spreken. En zou het
ook waar zijn, dat deze man met
de bloote vuist een draadnagel met
een, enkelen slag door een dikke
plank kan slaan?
„Wij hebben reeds een en ander van u
gehoord, maar dat zal toch wel overdreven-
zijn?" leiden wij het gesprek in, doch de
heer Scharp wijst terzijde. „Kijkt u maar
eens in het tuinhuisje.'" In het kleine
bouwseltje van boomstammetjes hangen
verschillende „st.ille getuigen": hoefijzers,
gebogen ijzeren staven.
Onze gastheer heeft reeds een hoefijzer
in de handen' genomen, dat onder zijn
machtigen greep' buigt. Nu vouwt hij het
metaal op als een stukje karton nog even
wringen en het hoefijzer is in twee stukken.
„Ik kan ook een "spel kaarten met één
greep doormidden scheuren. Als het moet
ook twee spel op elkaar," verhaalt de
heer Scharp en wij beklagen in gedachten
den man, die zich ooit tot een handtaste
lijk meeningsverschil met dezen Hercules
zou laten verleiden. Maar de man met de
ijzeren handen heeft slechts één keer in zijn
leven gevochten, n.1. als jongen. Dadelijk
na de eerste klap dacht hij echter: „Dat
moet je nooit meer in je leven doen, want
ja maakt anders ongelukken."
Searpia.
De dagen zijn reeds lang voorbij, dat de
naam van den athleet „Searpia" als „het
nummer" op verschillende programma's
prijkte: hij heeft voor tal van volle zalen
groote successen geoogst en Sprestaties ge
geven. die maar door bitter weinig anderen
tot nog toe ook maar ©enigszins geëvenaard
werden. Het merkwaardige is echter, dat de
heer Scharp ook nog op dezen leeftijd
hii heeft toch-immers den drempel over
schreden, die naar de zeventig leidt wel
haast nog geheel over zijn oude kracht
beschikt.
Overigens was dit leven in menig opzicht
bewogen en interessant. Oorspronkelijk lag
het in de bedoeling, dat de jonge Scharp
de voetstappen van zijn vader, die het tot
generaal-majoor gebracht had, zou volgen
en officier zou worden. Maar door verschil
lende omstandigheden ging dat niet ^door-
wij vinden hem later terug als ambtenaar
op de gemeentesecretarie te Amsterdam,
die zich 's avonds ontpopt als athleet, die
in dcfelle lichtwerpers het honderd veertig
pond zware wiel van een mallejan op zijn
kin balanceert, ijzeren kettingen op zijn bi
ceps en door middel van zijn borstkas
breekt en zelfs een fietser op zijn kin in
evenwicht houdt!
Ondertussohen was hij /oo verstandig, na
zijn dertigste jaar een streep te zetten
onder deze carrière, omdat deze kracht
toeren tenslotte ook van het sterkste li
chaam veel eischen.
Zoo is deze man dan 63 geworden en
buigt nog een ijzeren staaf van 22 c.M.
lengte en één c.M. doorsnede, die eerst bij
een gewicht van... duizend Kg. gaat bui
gen, geheel krom. Men moet zich dat niet
voorstellen in den stijl van „een greep
©en druk afgeloopen", want zoo is het
niet. Deze toer kost enorm veel krachts
inspanning, waarbij de uiteinden van de
staaf omwikkeld worden met lappen en
waarbij de knieën ook te hulp geroepen
worden. Het is bijpa een worsteling, maar
de hoofdzaak is. dat hgj lukt.
Aan het Oekraïnsche front
De S.S.-Kriegsberichter dr. D. Tappenbeck
geeft in het volgende eenige van zijn in
drukken die hij tijdens den veldtocht in het
Oosten heeft opgedaan.
Na te hebben opgemerkt, dat de bewoners
van de Oekraïne hun sympathie voor de
Duitsche troepen niet onder stoelen of ban
ken staken, wijst hij op de merkwaardig
heid hoe de rust snel' weerkeerde op de
plaatsen, waar de Duitschers hun intocht
hadden gehouden.
Reeds op den eersten dag na aankomst
van den Duitschen soldaat Werd het werk
hervat op het land, dat jaren geleden den
boerén toebehoorde, maar dat zij na de
onteigening door de Sovjets, als landarbei
der tegen een hongerloon moesten bewer
ken. Stalin had bevolen, het koren in brand
te steken, maar de oogst werd overal bin
nengehaald. Op onze vraag, aldus dr. Tap
penbeck, of de boeren dan niet bang waren,
dat de bolsjewisten weer zouden terugko
men,, kregen wij een antwoord, dat aan
duidelijkheid niets te wenschen overliet:
„Hoe kan dat nu? Jullie zijn er immers.
Voor ons is de oorlog afgeloopen". Zoo
gaat het ook met de tallooze gevangenen
die in onafgebroken rijen langs de wegen
trekken. Alle Oekrainers onder hen worden
op staanden voet in vrijheid gesteld en zoo
kan men soms op slechts enkele kilometers
achter het front Sovjetsoldaten zien rond-
loopen. die Oekrainers blijken te zijn. 'Vaak
geven zij zich in hun 'dorpen op voor orde
diensten en dan waken zij tegen eventu-
eele sabotage van bolsjewistische of Joöd-
sche zijde.
Een volk van ruim dertig millioeii men-
schen. dat in'alles van de Russen verschilt,
krijgt weer'hoop op de toekomst. Een land,
waarvan de ontwikkeling tot nu toe stel
selmatig?- door zijn overheerschers werd ge
remd. en waar hongersnood en bittere ar
moede heerschten, is door zijn natuurlijke
vruchtbaarheid als het ware voorbestemd
om in de nieuwe orde weer de korenschuur
van Europa te worden.
„Een stap in de goede richting".
Onder de schaarschc berichten, welke ons
hier aan het .front uit het vaderland be
reiken. zoo vervolgt dr. Tappenbeck zijn
relaas, was ook het verheugende nieuws,
dat ook in ons land een vrijwilligerscorps
voor den strijd tegen het bolsjewisme is op
gericht, en dat ©en deel van dat corps zich
reeds op weg naar. het Oostelijk front be
vindt. Wij achten het een goed teeken. dat
nu ook in breedere kringen van ons volk
hun negatieve, „afwachtende" houding ten
opzichte van de troote worsteling opgeven.
Wij roepen allen, die onze gelederen in den
strijd tegen onzen doodsvijand, het bolsje
wisme. komen versterken, een, hartelijk
welkom toe. Zij zullen hier met onze natio
naal socialistische volksgemeenschap ken
nis maker^ en zij zullen die hardheid op
doen, die in den strijd om het bestaan nu
eenmaal noodzakelijk is.
Wij S.S.-mannen, hebben, deeüs op „eigen
initiatief en deels naar aanleiding van den
oproep van den leider der N.SJ3., de uni
form der Waffen S.S. aangetrokken, om met
citen Ftihrer van alle Germanen te strijden
voor de overwinning van onze wereldbe
schouwing. tegen welken tegenstander dan
ook.
Tenslotte vertelt dr. Tappenbeck nog van
een motorrijder, afkomstig uit Weenen, die
een paar hooge onderscheidingsteekens
droeg, verkregen in den veldtocht tegen het
communisme, terwijl hij vroeger overtuigd
aanhanger was geweest van de communis
tische leer.
De vuist als hamei.
Het blijkt inderdaad ook geen' „gerucht"
geweest te zijn, dat hij met één slag met de
hand. een spijker door hout van enkele
centimeters dikte heen kan slaan.
„Als schooljongen trok ik reeds spijkers
zonder tang maar met mijn vingers uit
kisten en met het slaan van spijkers op
deze manier had ik bij mijn kameraden
altijd veel succes. Ik heb dat later geper
fectioneerd en tot een. soort sport ge
maakt..."
De heer Scharp omwikkelt den kop van
den draadnagel met een lap de plank
ligt tusschen twee stevige tafeltjes gereed.
Nu haalt hij ver uit en duikt heelemaal in
elkaar... in een wijde boog flitst het
dunne metalen voorwerp op het hout neer
en zie het wonder is gebeurd: de punt
steekt er aan den anderen kant door. Zal
er een 63-iarige elders gevonden worden,
die hem dat nadoet?
De man met het „leeuwengebit".
Laten we ook niet, verzuimen, te vertellen,
dat de tandartsen den heer Scharp den
man met het ..leeuwengebit" noemen: hij
heeft al zijn tanden en kiezen nog.
Overigens heeft hij met zijn tanden vroe
ger heel wat gewichten opgebeurd en tot
voor enkele jaren waagde hij het zelfs
nog met zijn gebit een volwassen persoon
van den grond te heffen.
Het soort „ijzeren mannen" als de heer
Scharp. is slechts heel dun gezaaid en
wanneer men hem op een oude vergeelde
foto op de planken in actie ziet een
breede gestalte met imponeerende spier
bundels en op een vraag moet hooren.
vlat „dit ook amper veranderd is", dan be
grijpt men nog beter, dat deze man tot de
topklasse der Nederlandsche athleten be
hoord heeft.
stallen en wel voornamelijk van boter, kaas,
chocolade, rijwielen, gilettemesjes, scheerap-
paraten en wat dies meer zij. Bij tal van
winkeliers hebben zij hun slag weten te
slaan, terwijl eveneens tal van veehouders
de dupe zijn geworden van de practijken van
de bende. De zes aangehoudenen zijn aan
vankelijk overgebracht naar. Utrecht, daar
voorgeleid voor den officier van justitie en
ingesloten in het huis van bewaring aldaar.
•e%
Zijn
9. Het zeil was veel te
stevig vastgemaakt
veel te sterk voor
krachten. Wat erger
was. de boot schoot
nog steeds met een
flinke vaart door het
water. Waar werd hij
naar toe gebracht?
Wacht eens, hij had een
mes in zijn zak. Hij
haalde het te voorschijn
en probeerde een snede
in het zeil te maken en
de touwen door te snij
den. Plotseling... een
hand, een greep en...
Piet was zijn mes
kwiit.
10. Hij werd nu razend
van angst. De boot
gleed maar verder en
verder. Hoe ver zou hij
mi- wel van zijn gelief
koosd speelplek je af
zijn? Hij kroop als een
worm onder een bloem
pot onder het zeil rond.
Plotseling hoorde hij
die motor stoppen, de
boot botste ergens te
gen aan... een minuut
lang bleef het.stil...
"FÖA«\A* "Pii X*
Klaarheid gebracht in een reeks
i diefstallen.
Na een intensief onderzoek is het den ge
meenteveldwachter van Breukelen, in sa
menwerking met den gemeenteveldwachter
van ter Aa gelukt klaarheid te brengen in
een reeks diefstallen. Zes personen werden
reeds gearresteerd en zoo 'goed als zeker
zullen de komende dagen nog meer arres
taties volgen. Reeds is aan het licht geko
men, dat de thans gearresteerden zich schul
dig hebben gemaakt aan een dertigtal diéf-
De man, die terugkwam
maar nu met voMe koffers.
Uit de autobus van de Goóisehé Tramweg
Maatschappij stapte te Loenen a.d. Vecht
een onbekende man, die in iedere hand een
koffer droeg. Te oordeelen naar de gemak
kelijke houding moesten de koffers zeer
weinig bevatten.
Vreemd deed het dan ook aan, dat
de man na 'n half uurtje weer door
het dorp liep, maar nu blijkbaar een
zware last torsende. De man stapte
in de autobus en wilde zich naar
Amsterdam begeven, doch een twee
tal marechaussees verzocht hem een
oogenblik uit te stappen. Natuurlijk
moest de man aan dit verzoek vol
doen. De koffers werden geopend en
hierin bleek een partij gestempelde
en ongestempelde kaas te zitten.
Gebleken is, dat deze kaas afkomstig was
van een winkelier te Loenen. De aangehou
dene werd entkele uren later op vrije voeten
gesteld. De kaas blijft echter op het politie
bureau. Het onderzoek in desm zaak is nog
gaande en onderzocht zal worden, waar de
kaas is gefabriceerd en vermoedelijk zullen,
behalve de kooper en de verkooper, nog wel
meer personen met den econoffnischen rech
ter kennis maken.
Verdachte pleegt zelfmoord
De 45-jarige baker Mej. A. D., uit Veendam,
die ervan verdacht werd haar echtgenoot en
mevrouw Ï^olema-Engelkens door .middel
van arsenicum van het leven te hebben be
roofd, heeft gisternacht in haar cel in het
huis van bewaring te Groningen door zelf
moord een einde aan-haar leven gemaakt.
More d°9ene;
EeVg Vop
Dan U °-° h«T W0*'
So en
ZATERDAG 6 SEPTEMBER 1941.
Hilversum I. 415,5 m.
6.45 Gramofoonmuziek.
6.50 Ochtendgymnastiek.
7.00 Gramofoonmuziek.
7.45 Ochtendgymnastiek.
8.00 BNO: Nieuwsberichten.
8.15 Gramofoonmuziek.
9.15 Voor de huisvrouw.
9.25 Gramofoonmuziek.
10.00 Ernstige muzik (e.o.).
12.00 Omroeporkest (e.o.).
12.40 Almanak.
12.45 Nieuws- en economische berichten.
12.45 BNO: Nieuws- en economische bericht.
1.00 Omroeporkest en solist.
1.45 Orgelconcert.
2.00 Voor her gezin.
2.20 Gramofoonmuziek.
2.40 Eerste Nederlandsche Radio-Muziekfeest
voor Harmonie- en Fanfare orkesten. (In
de pauzes: Voordracht en gramofoonmuz.).
4.00 Bijbellezing (Voorbereid door de Chris
telijke Radio Stichting).
4.20 Gramofoonmuziek.
4.35 Voordracht.
4.50 Vervolg muziekfeest.
5.15 BNO: Nieuws-, economische en beurs
berichten.
5.40 Vervolg muziekfeest.
6.05 Gramofoonmuziek.
6.15 Voor de binnenschippers.
6.30 Ramblers.
7.00 Actueel halfuurtje.
7.30 Gevarieerd Zaterdagavond programma.
8.45 Voor den boer.
9.00 Bandi Balogh.
9.30 Causerie: „De invloed van de Nederland
sche bouwkunst in Duitschland".
10.0010.15 BNO: Engëlsche uitzending:
Duch news reel.
Hilversum H. 301,5 m.
6.45—8.00 Zie Hilversum I.
8(po BNO: Nieuwsberichten.
8.15 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.20 Omroeporkest en solist (e.o.).
11.20 Gramofoonmuziek.
11.35 Klaas van Beeck en zjjn orkest.
12.00 Boyd Bachman en zijn orkest.
12.45 BNO: Nieuws-, en economische bericht.
1.00 Zang met pianobegeleiding en gramo
foonmuziek.
1.40 Voor de rijpere jeugd.
2.00 Utrechtsch Stedelijk Orkest en soliste.
2.45 Stad en Land.
3.00 Utrechtsch Stedelijk Orkest.
4.00 Omroeporkest en soliste (e.o.).
5.00 Bijbellezing.
5.15 BNO: Nieuws-, economische en beursbe
richten.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.00 Cyclus: „In een nieuw licht bezien
(Voorbereid door de N.S.B.).
6.15 Zutphens Vrouwenkoor.
7.00 Actueel halfuurtje.
7.30 Orgelconcert.
7.45 Reportage.
8.00 Concertgebouworkest en solist.
9.00 Gramofoonmuziekj
9.45 BNO: Nieuwsberichten.
10.00 Dagsluiting (Voorbereid door de Chris
telijke Radio Stichting).
10.0510.20 Brandende kwesties, causerie,
(e. o.).
Ernstige muziek:
De pianiste Miek Engelenburg voert met
het U.S.O. van 14.00—14.45 en van 15.00—
16.00 uur over. den zender Hilversum II
o.l.v. Willem van Otterloo de fantasie voor
piano en orkest van Claude Debussy uit.
Van 18.1518.45 Hilversum II zingt het
Zutphens Vrouwenkoor onder leiding van
Adrian C. Schuurman de Meese k trois volx
van André Caplet..
Voor de jeugd:
Van 13.40—14.00 uur Hilversum II behan
delt Ds. J. C. van Wijk in zijn bespreking
„Wat wil je later worden?" de opleiding
tot onderwijzeres en de opleiding op da
huishoudschool.
Reportages:
Paul de Waard geeft van 19.45—20.00 uur
Hilversum II een beeld hoe de arbeiders in
de werkverruiming gehuisvest zijn. De re
portage is getiteld; „Arbeiders in de werk-
verruiming".
Feuilleton
door Adriaan J. Huisman
Eerst zagen zij niets dan een massa schuim
dat met een ongelooflijke snelheid over de
rots schoot. Boven haar hoofden verdween
de top van den vuurtoren in de duisternis
van den nacht. En daartusschen vochthet
licht met zjjn vijand en overwon. Dagmar zag
alleen het lichtschip „Lindesnus" en het ge
flikker van den vuurtoren op Frettenor, ver
der kon zij niets onderscheiden. Terwijl OlseD
haar de richting, waarin zij kijken moesten
trachtte aan te wgzen, moesten zij nog twee
maal voor een golf bukken. Maar na de
tweede maal zagen zij werkelijk een kleine
lichte stip, welke uit de zee scheen op te dui
ken. Na veel moeite lukte het de bakboord
en stuur'ooordlichten te onderscheiden, waar-
'door ze de richting van het. schip konden be
palen. Maar telkens werden de lichten door
hooge golven aan het oog onttrokken.
Aldoor maar vervolgde het schip zijn weg,
een noodlottig einde tegemoet.
Het was niet zoo heel moeilijk de vaart van
het schip te schatten.
Daar het niet gemakkelijk was zich in den
storm verstaanbaar te maken, kroop Hildur
naar Olsen en schreeuwde hem uit alle macht
in zijn oor:
Loopt het op de rots af?
Ik ben er bang voor, schreeuwde hij
terug.
Maar dan zijn zjj verlorCn.
Ja, tenzij zij er in slagen in het Zuid
westen er om heen te loopen.
Olsen moest de meisjes een oogenblik al
leen laten, om naar het licht te kijken, dat
echter nog volkomen in orde bleek, zoo dat
hij even later weer terug was. Hij vond de
beide meisjes dicht tegen elkaar aangedrukt,
•om zoo min mogelijk aangrijpingspunten aan
den wind te geven.
Ze doen hun best om niet op de rots te
loopen, riep hij, na eenigen tijd hét schip
aandachtig gadegeslagen te hebben. Maar
ze zijn al twee keer met hun voorsteven
dezen kant opgeslagen. Ik ben erg bang, dat
ze verloren zijn.
En het was misschien maar om een uur te
doen! Dan zou het getij veranderen en het
schip te hulp komen, terwijl nu reeds een
sleepboot met wakkere mannen aan boord
op het punt stond uit de haven van Christian-
sand te vertrekken, om een poging te wagen
tot redding van het tot ondergang veroor
deelde schip.
Maar er was geen uur leven meer aan het
schip beschoren. Op den toren hoorden zi^ nu
duidelijk het loeien van de stoomfluit en
zagen zij de vuurpijlen, welke onophoudelijk
werden afgevuurd, zonder dat zij In staat
waren oök maar iets te doen. Het schip was
nu in een nog slechtere positie dan toen zij
het voor het eerst zagen. Het was veel dich
ter bij de rots gekomen, terwijl de wind nog
maar steeds uit hef Zuidwesten bleef razen
en het getij landwaarts was gericht. Eén uur
en het schip zou gered zijn, maar dit uur
werd het niet toegestaan.
Kunnen we dan niets doen, schreeuwde
Dagmar, half krankzinnig van ontzetting bij
de gedachte, dat het schip daar voor hun
oogen verbrijzeld zou worden.
Niets, klon khet somber. Zij zijn in Gods
hand.
Zij konden hun oogen niet afhouden van
het schip, dat zijn verderf tegemoet ging. De
stoomfluit zweeg. Hadden de opvarenden de
hoop opgegeven? Plotseling schoot een vree-
selijke gedachte door Olsen's hoofd. Rollend
en stampend kwam het schip recht op hen
aan. De vuurtoren stond op het hoogste deel
van de rots, welke van het Zuidwesten naar
het Noordwesten liep. Bij laag water echter
kwam een groot deel van de grondvesten van
den granieten kolos bloot. Wat, als dit schip,
dat toch zeker tienduizend ton groot was,
tegen den toren aanbotste? Het hing er maar
van af, of het op het laatste oogenblik zou
worden opgetild of neergedrukt. Werd de
voorsteven op het laatste moment omlaag
gedrukt, dan zou het schip tegen de rots
loopen, daar een stuk afslann en waarschijn
lijk zelf in tweeën breken. In het andere gevjil
zou het met zijn volle gewicht tegen den vuur
toren oploopen en dezen vernielen. Zoodat èn
schip èn toren van dit aardrijk zouden ver
dwijnen; met al de opvarenden en bewoners!
Olsen staarde naar het op -en neer dansende
schip met halfversufte oogen. Hjj zag als in
een droom, dat de officieren en bemanning
al hun krachten inspanden, om een botsing
met de rots te voorkomen. Maar het gelukte
hurr niet het schip ook maar een centimeter
naar stuurboord te laten draaien, daar juist
van dien kant getij en water hun vereenigden
aanval op het hulpelooze vaartuig richten.
Toen het schip misschien nog maar twee
scheepslengten van den toren verwijderd was,
meende Olsen een donkere gedaante op de
brug een signaal naar het kaartenhuis te zien
geven. Het volgend oogeixblik draaide het
schip om, maar, was nu tevens een volkomen
machtelooze speelbal van de golven gewor
den, van de golven, welke er vermaak in
schenen te vinden, het op de rotlen te pletter
te werpen.
Het schip werd opgenomen en op een hoog
punt neergesmakt en alsof dat nog niet vol
doende was, werd nogmaal het achterschip
opgeheven. Zoo kwam de boot, opzij liggend,
eindelijk tot rust.
Olsen vpnd zijn stem terug, want hij wilde
uiting géven aan den eerbied, welkten hij voor
dien onbekenden kapitein voelde, die, toen hij
merkte, dat zijn schip verloren was, het lie
ver op een ongunstiger plaats van de rots had
gezet, dan gevaar te loopen den vuurtoren
te beschadigen of te vernielen.
Daar gaat een goed schip, riep hij uit,
onder bevel van een nobelen kerel!
HOOFDSTUK VII
Een moedig man.
Nauwelijks hadden de» woorden Olsen's lip
pen verlaten, toen een groote golf over het
schip sloeg en het voor een oogenblik geheel
aan het oog onttrok. Het was zeker, dat deze
golf een aantal opvarenden het leven zou
kosten, even zeker als het feit, dat het schip
voor hun oogen In tweeën zou breken. De
wind, die nog steeds hevig was, het gedonder
van bet. stijgende water tegen de rotsen en
de wolken schuim, die alles in een waas hul
den, maakten, dat men niets nauwkeurig kon
onderscheiden.
Maar toen de donkere watermassa zich
terugtrok, gebeurde het vreeselijke, dat Olsen
zeker voorzien zou hebben als zijn geest niet
reeds met zooveel andere dingen vervuld was
geweest. Nu het achterschip niet meer door
water werd ondersteund, moest het schip óf
van de rots afglijden, óf in tweeën breken
Het laatste was wel zoo waarschijnlijk als het
eerste. En zelfs als het soOip nu aan de ver-
meling ontkwam, zou dat slechts uitstel van
executie beteekenen. J
De laatste golf had ook de positie van het
voorstuk van het schip iets gewijzigd; het lag
nu met één zijde naar zee gekeerd en de
hooge voormast bevond zich op betrekkelijk
geringen afstand van den omloop, waarop
Olsen met zijn beide dochters stond te kijken.
Doordat de machinekamer was vernield,
beschikte de boot niet langer over stoom en
<on ook de dynamo niet meer werken, zoodat
alles aan boord in het duister was gehuld,
wat aan de beide meisjes een afgrijselijk
schouwspel bespaarde. De meeste eerste klas
passagiers hadden zich in de salons ver
zameld, terwijl een ander deel zich voor de
deuren en in de gangen verdrong, daar de
toegang tot het dek hun op last van den
eerstenofficier was ontzegd.
Eindelijk brak de romp als een lucifers-
U ,le 'n tweeën en met donderend geweld
stortte de achterste helft in de diepte, meer
r^?, idf heIft van de opvarenden meesleepend.
Gelukkig voor de overigen en de toeschou-
j^ers op den torenomloop werden de doods-
kreten van al die menschen overstemd door
e geraas van den storm en de woedende
zee.
Dagmar en Hildur schreeuwden het uit van
ontzetting. Olsen, die vreesde, dat het over
gebleven deel van het schip nu tegen den
toren geworpen zou worden trok hen achter-
Toen het schip doormidden brak, werd ook
een wand van de salons afgerukt, en de zee,
ale hier een nieuwe gelegenheid vond onheil
te stichten, haalde met lange grijparmen tal
looze slachtoffers naar zich toe.
(Wordt vervolgd..)'
