van Dré 'T JUTTERTJE Tob nooit BLUFT VAREN 't HOEKJE OUDERS Radioprogramma Contact Per schip naar West-Afrika, de U.S.A. en Argentinië M 1939-1940 Brief Ulvenhout, 11 Sept. 1941. Amico, Kearels als den Vic veranderen nie veul. Niks! Deuze tiepen zrjn deur O.L.H. in 'nen vasten vurm gegoten, geloof ik, lijk 'nen boom. Zoo'nen boom heeft z'n taak, een die wij dikkels maar veur 'n klein deel bevroeden, als we 'r iets van bevroeden...! Duuzenden die 'nen boom nooit aankijken, daarveur ginnen tijd hebben, 'm pas zien als... als ze 'r mee 'n 100 km vaart teugen aan rijen, 't Verhaal, dat ze dan van zoo'nen boom kunnen doen, is 't verhalen dan nie eens wèèrd. Ik zeg, zoo'nen boom heeft z'n taak; taak, •die wij dikkels maar veur 'n deeltje deurgron den! Wat kan zoo'nen simpelen, troxrwen reus nie in 'n menschenleven zijn...? JLfebt ge zoo' nen kanjer wel 'ns op z"nen sc'xoeft geklopt? Neeë Nou, dan bevroedt ge yan z'n taak ook gin snars de complimenten van 'nen boer! Ik wil 't gèren weten, 'k heb dikkels, op moeilijke dagen... Hé?! Gong den Dré ook wel 'ns gebukt onder moeilrjkhedens, onder zwarigheden, on der trieste dagen. Ja, man, 'k treb 't oe meer verteld: ik ben ginnen „dichter", die mee z'n zwarigheid te koop loopt in sentimenteele versjes. Ge komt als kearel op de weareld of als... mem- mert. Kent ge dit straf-Brabantsche woord? „Memmert" („Mem is tiet; zoek nou verder maar eigens uit, wat wij mee 'nen „mem mert" bedoelen!) Ge k/>mt als kearel op de weareld, of als memrr/ert, maar ik hoop nou nie, dat ge den ken gaat, dat veur mij alle dichters mem- mer'cs zijn! Onze ouwe dichters hadden heel wat te zeggen. Teveul... om over d'r eigen te... memmen. Ik hoop dat ge me nou ver staat. Wei zijn taak opvat in dienst van God, als Toeping dus, veur zijn evennaasten dus, die iieeft ginnen tijd veur z'n eigen. Die heeft soms ginnen tijd om z'n eigen te scheren. Zie naar 'nén boer, zie naar den Vic, kwaje klanten veur dén barbier, amico! Weet ge wanneer den Vic b.v. eet?,Als Herman, zijnen hondebeest, begint te geeuwen. Dan denkt den Vic eraan om veur Herman 'n korst brood klein te snijen. Zien eten, doet eten, dus dan kerft den Vic ook veur z'n eigen, 'nen brok van dat eigense brood af. En werkende stouwt ie den brok deur zijnen nek. Zoo'nen boom, na zijnen wasdom, neeë, dan verandert ie nie veul meer. Eeuwen doet ie daar stil zijn taak. Z'n troostende taak aan den kleinen mensch daar aan zijnen voet, die gebukt gaat onder de slagen van 't leven. Z'n beschuttende taak aan mensch en dier en plant, daar onder zijn kolossalen blaren- kroon, die 't felste van de heete zomerzon opvangt. Z'n schoone taak veur den rustenden mensch, die in slaap gaat onder 't ruischende liedeke van 't windgerucht deur 't geblaart. Z'n beschermende taak aan de veugels. Z'nen blarenval in den altij vragenden grond. En veural: zijn schoonheid in alle jaartijen, die lbalsum is op mennigt zielement, die troost is veur mennigt zware hart; die vreugde is veur de goeien onder ons; die inspiratie is veur de bésten onder de menschen. In 't Voorjaar, als zijn versche spruiten op de deinende takken te blinken staan in de zon lijk kèèr- senvlamkes op 'nen gesmeden kroonluchter! •In den zomer, als uit zijnen vollen bla- renkroon 't windeliedeke zoemt en ruischt deur de dreven, poorten van den zomer, poor ten tot den ender toe! In 't voorjaar, als 't rijpe blad in saffranen luister, in bronzen bloei, in rossen gloei den water klèèren hemel siert! In den Winter, als den witten takkenkroon, lijk 'n ragfijn watermerk zoo transparant, te sieren staat dén donkeren Adventhemel zijn schoonheid in alle jaartijen is éénen geud veur iederen mensch, die tijd overhuo- den en spendeeren kan aan Gods Schepping...' Zulke boomen veranderen nie veul. Ze staan daar in den buiten, van jaar op jaar huiliën plicht te doen, huilie taak in soberen uitbun- digen, in gouden en in witten praal. Vol maakt! Stormen gaan over den top, zonnebrand verschroeit den kroon, de gloeiende zweep van den bliksem striemt langs zijnen bast... hij blijft daar gelaten en schoon zijnen plicht te doen tot balsum, tot troost, tot vreugd, tot inspiratie van den mensch; tot beschut ting van 't dier; tot bemesting van den grond. Onveranderlijk stoer; geweldig ja! Ik zee: kearels als den Vic veranderen nie veul. Dezen toovenèèr van 't palet doet zijnen plicht, zijn taak van God, in soberen, in uit- bundigen, in gouden en in reinen praal. Volmaakt! Stormen woedden over zijnen witten kop, ge wit, verdriet schrijnde, brandde z'n zielement, de gloeiende zweep van trouwe loosheid ranselde zijnen bast... gelaten, ver beten bleef ie zijnen plicht doen, mee ieder werkstuk ontstak ie weer 'n kèèrs op den luchter van God tot heil van den medemensch Oorlogen kunnen woeien over de weareld, hongerblokkaden, grandiooze vernietigin gen, bombardementen- en spooknachten de weareld teisteren, den werker, den knecht van God blijft onberoerd zijn taak doen, den Vic is 'nen kearel en ginnen memmert! Politieke stormen, revoluties kunnen den mensch verschrikken, „maar wie zich laat leiden door den geest voor em is er geen wet, die hem treft!" zoo schreef Paulusa! aan de Galaten. „Tegen zulken richt zich geen enkele wet, zij hebben hun vleesch, met al z(jn ondeugden en begeerten aan het kruis ge slagen; zij behooren Christus toe!" Als ik deuze woorden van Paulus Zondag mergen in de kerk las en overdocht, dan gon- gen m'n gedachten al rap naar den Vic daar in 't boschhuis, waar ik 'm heb zien verom- komen, van Amerika, sjuust of ie öm den hoek even 'n pak tabak was gaan halen. Mee zijnen hond achter 'm aan. Ja, hij is alweer aan den arbeid, Vic! 't Is... „hoogseizoen" veur 'm.,,Drré, elke minuut van deze Herfstdagen hangt gouden schoonheid van den eeuwig wisselenden hemel! God!" 't woord echode twintig keeren teugen de boomen: „Gód! ik heb han den tekorrt om te werken!" Beide knuisten hief ie trillend omhoog; ik geloof, ze moesten daarboven zien, dat ie maar twee klavieren had...! „Dré, Tt zou heel den dag kunnen dénken, dat ik weer in m'n bosch terug ben, maarr, 'k heb wel iets anders te doenn!" Eiken zenuw staat gespannen, heel zijnen geest is éénen actie, de aders zwellen blaauw op z'nen kop, hij kan de pracht van deus tij nie ién! En 't bosch galmt van zijnen zang, van z'n gebrul, telkens als ie z'n stem-al-'n-klok laat dreunen, laat galmen deur den stillen Herfst, die lijk gouwen regen van de boomen spren kelt. Oorlog? Nou ie verom is, bij z'n Hanneke en den kleinen Vic, oorlog bestaat nie veur 'm. Hij heeft niks te winnen niks te ver liezen, hij heeft zijnen schoonen arbeid, z'n edele talenten, zijnen eeuwigen werkhonger! En den Vrede in z'n ziel. Want hij heeft gin macht te verliezen, gin geld en ginnen naam te verspeulen! Want de macht over z'n kunst, dat beseft ie diepin, zal altij tekort schieten en den strijd daar om, is „alleen maar" één voortdurend vragen aan God, één worsteling mee de gereedschappen, één aamechtig pogen, dat gaat buitenom de menschen. Z'n geld, hij gaf 't weg aan zijn Lien en z'n Hanneke, ge wit waarom ie weer naar Amerika gong. Z'nen naam? Die is grooter, dan ie eigens beseft, grooter dan 'm interesseert, groot ge- nogt veur de Dollarikanen om er geren geld op te geven! Neeë, den Vic heeft mee den oorlog en de politiek nie te schaften, hij is onafhankelijker dan 'nen millioennair, hij is zoo onafhankelijk als 'nen... landlooper! Den Vic heeft geen ander verlangen dan veul dag, om lank te kunnen werken! Dan veul ruimte, om wijd te kunnen dwalen! Dan 'n goeie werkplots, 'nen vèèrdigen atelier om er naar hartelust te kunnen zwoegen, daar onder den levensgrooten Christus aan het berken kruis teugen den gebeitsten wand. Zoo klein als ie van postuur is, hij is té groot, te stoer, te geweldig, dan dat stor men, zonnebrand en kwaje tijen 'm kunnen genaken. Hij is lijk 'nen boom van God, hij is geroepen! Gelouterden, gelukkigen mensch, die... „zijn vleesch aan het kruis geslagen heeft." Die z'n brood breekt mee zijnen hond. Die rechtop in de weareld staat en doet en denkt en werkt en leeft naar den wetboek van z'n hart, naar de Gebojen Gods, zonder vrees, lijk 'nen kearel. En nie als 'nen „memmert", die den ganschen dag te zuchten zit omdat ie... z'n speldeke nie mag of nie durft te dragen! Ik vraag me af, of ie iets van speldekens weetOuwen kunstenèèr, hij heeft mee z'n penseelen, heel wat te zeggen. Te veul... om over z'n eigen te memmen. Ik hoop dat ge me verstaat! Hanneke is nog 'n paar dagen gebleven. eWantj ocherm, ze kost zoo moeilijk van 't Boschhuis loskomen, nou den Vic er weer was.. En den Vjc, hij kost toch z'n klein- kindeke nie laten gaan, veur 't jong „Opa" zeggen kost...! Daar kwam nog iets bij. Z'n distributiespullen! Als ie daar eigens Veur zurgen moest, liep alles in 't wèèrgaren. Wat 't nou toch ook wel doet, want hoe kan is wijs worden uit al die bonnekes én punten...? Heel den boel heeft ie bij ons op de tafel gekwakt. Trui zal de zaken bijhouwen veur 'm. Op 't gemeentehuis is ie woeiend wegge kropen, toen ie gin bonnen veur Herman krij gen kost, mee deuzen historischen volzin: „hou mijn rrotz... dan ook maar!" Ja, als Hanneke nie even gebleven was, dan zat den Vic zonder eten én... wat veul erger was, dan kost den kleinen Vic nog gin „Opa" zeggen! Hanneke heeft thuis, daar ieverans bij Zwollen telefoon. Dré III heeft ook zoo'n dink. Iederen avond komt den Vic telefoneeren! Mot Hgnneke den kleinen in z'n billekes knij pen, want den Vic mót 'm hooren! Om oe te bedooien. Trui zit te gieren van den lach, mee tranen in d'r oogen. Van de week wierd 't gesprek verbroken! Ochèrme! Wat gong ie te keer. „Meneer Zonneveld", riep Dré III: 't is ginnen koffie- meulen!" En owee, toen 't telefoon juf ferke veur den dag kwam. „Wat dacht u, juffrouw? Dat u met kwa jongens te doen hebt?! Voorr den donderr! Ik ben Victorr Zonneveld! En ik wensch te sprreken met m'n... Kleinzoonn! Vèrstaat U „Kind, het kan heusch niet", zei Marja Alster tegen haar veertienjarig dochtertje, en deed haar best, om de diepe zucht die wilde volgen, te onderdrukken. Wat „niet kon", was het deelnemen aan een danscursus, waarvoor een klasgenootje Kit was komen vragen. Marja piekerde nog na, of het niet toch zou kunnen, maar vond geen uitweg. De vijftien gulden lesgeld zouden mis schien nog met veel hoofdbrekens bij elkaar te krijgen zijn, maar alles wat erbij kwam, twee dansjurken en tramgeld bij slecht weer. Werkelijk, het kon niet. Kit schopte verveeld tegen de verf van de lambrizeering, een rim pel tusschen haar heldere oogen en een wre velige trek om den mond. „Kit, denk om de verf alsjeblieft", zei Marja zachtzinnig. Kit antwoordde niet, liep met een geërgerd: „bij ons kan ook nooit wat", de kamer uit. Marja ging door met strijken, moedeloos en onvoldaan, hoewel ze strijken geen naar werk vond. Ze dacht: „Kit heeft geljjk, er kan hier nooit wat. Ik moet. noodig mijn wintermantel laten opknappen en het kan niet. En zoo ga je maar door. Och, voor me zelf stap ik over die dingen wel heen, maar dat je een kind van Kit's leeftijd elk genoegen moet weigeren omdat er geen geld voor is, dat is dikwijls hard". Toen Frans Alster thuiskwam, vond hij zjjn altijd-bezige vrouw werkeloos in een fauteuil zittend, met een vermoeid, betrokken gezichtje en een cigaret tusschen haar lippen. „Heb je hoofdpijn?" vroeg hij, haar onder zoekend aanziende. „Weineen, wanneer heb ik dat ooit?" antwoordde Marja geforceerd op gewekt. „Wil je thee, er is nog." „Graag". Terwijl zij zijn thee bij hem neerzette, trok hij haar aan een hand naar zich toe, en zei rustig en hartelijk: „er is wat Marja. Vertel het mij maar". „Er is niets", probeerde ze nog te ontken nen, haar mondhoeken trekkend van misluk kende zelfbeheersching. Maar hij trok haar ineens op schoot, waarop ze niet verdacht was, en draaide haar gezicht naar zich toe, keek in de oogen die ze wijd opensperde om haar tranen in te houden. Toen zei Frans, beginnend met een kinderlijke uitdrukking van Kit: „Wel, er is wel wat. Kom, vertel het mij maar gauw". Ze knipte snel een paar maar met de oogen, zei toen heesch: „Ach, ik praat er niet graag over. Dan is het net, dan zou je nog den ken dat ik jou iets verwijt". „Dat denk ik heelemaal niet", zei hij troostend „Ik denk alleen dat je erg veel alleen wilt dragen op je smalle schouders, en dat je meer contact met mij moest houden, juist als er moeilijkheden zijn. Verdraaid, je bent soms nog koppiger dan Kit. Nu, hoor ik nog wat?" Toen stortte Marja haar hart uit, over alles, de wintermantel en de. kapper, wat, ze zelf kinderachtig noemde en over de dansles sen van Kit, wat haar het hoogste zat. „Ja kind", zei Frans tenslotte, „ik begrijp het allemaal wel. Je had er alleen eerder over moeten spreken. Ik heb wat over van die groote post privé, die je nu absoluut wilt, dat ik elke maand neem genoeg voor je dat? Die kabel ligt er net zoo goed voor Victorr van Dalen, mijn Kleinzoonn, als voor. Wie Oók?!" Amico, we hebben ons eigen kromgelachen! De telefoon heeft er 'nen goeien klant bij gekregen, da's zeker! Gisterenavond zee-t-ie: „weet je wat bliksems jammer is, Drré?!" „Nou?" „Da 'k zwarte Johnny in Boston niet kan opbellen met dat ding. Die moest m'n klein zoon, óók 'ns kunnen hooren!" Hij méénde 't. 'k Heb geschaterd. Kom, ik schei er af. Ik kan over hun blij ven vertellen. Ge hoort vaneigens nog "veul meer. Maar hij heeft óns nog zoo weinig verteld. Hij doet niks dan vragen, vragen. Dat „gat" van anderhalf jaar mot eerst dicht...! Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeket en als altij gin horlte minder van oewen mantel en voor je lokken. Maar die dans cursus „Geef het geld dan daarvóór", zei Marja gretig. „Voor mjj komt het er niet zoo op aan". „Wel wis en waarachtig niet. Ik zal wel eens met onze groote dochter spreken. Als ik Kit ken, zou zij niet eens willen dansen ten koste van een onooglijke jas en een on verzorgd kapsel van haar moeder". „Natuurlijk niet", riep Kit die net binnen kwam. „Blijf toch zitten mams, ik weet hoe prettig of je uit kunt jammeren bij paps op schoot." Marja lachte door haar tranen heen, en Frans zei: „je kunt er nog best bij, brutaal tje. Ook wat te jammeren Niet Dan stel ik voor om gauw te gaan eten, dan gaan we vanavond met ons drieën naar die mooi film in Palace". „Hoera", riep Kit, „gauw handen was- schen". En weg was ze. Frans zei zachtjes tegen Marja: „Wat inderdaad niet kan, niet kunnen moest, dat is dat jij net zoolang het contact met mij verwaarloost, tot je heelemaal heesch bent van overdreven en averechtsche zelfbeheer sching. Zul je daaraan denken, Marja?" Nadruk verboden. Ds. Jos de Cock. ZONDAG 14 SEPTEMBER. Hilversum I. 415,5 m. 8.00 Gewijde muziek (gr. pl.). 8.30 B.N.O.: Nieuwsbe richten. 8.45 Gramofoonmuziek. 11.30 Kinderkoren ,,De Krekels" en „De Merels". 12.00 Solistenconcert. 12.45 B.N.O.. Nieuws- en economische berichten. 1.00 Neder- landsch Verbond voor Sibbekunde. Vragenbeantwoording. 1.15 Philharmonisch kwartet. 2.00 Declamatie. 2.15 Ope ningsconcert van het Eerste Nederlandsche Radio-Muziek feest. 4.30 Collegium „Musica Divina". 5.00 Een praatje over vioolbouw. 5.25 Gramofoonmuziek. 5.30 Voor de jeugd. 6.00 Gramofoonmuziek. 6.10 Sport van den dag. 6.35 En semble Bandi Balogh. 7.00 Actueel halfuurtje. 7.30 Boyd Bachman en zijn orkest. 8.00 Declamatie met muzikale omlijsting. 9.00 Arnhemsche orkestvereeniging (opn.). 9.30 Gramofoonmuziek. 9.45 B.N.O.: Nieuwsberichten. 10.00 10.15 B.N.O.: Engelsche uitzending: „An American sees Holland". Aanvulling voor Zondag 14 September Hilversum I. 2.15 Toevoegen: (Met openingsrede door Prof. Dr. T. Goedewaagen. In de pauze: Rede door den heer Jan Go vers). Hilversum II. 301,5 m. 8.00 Gramofoonmuziek. 8.30 B.N.O.: Nieuwsberichten. 8.45 Gewijde muziek. 9.00 Vroegdienst. 10.00 Zondagmor gen zonder zorgen 12.00 Cyclus „Kent gij Uw Bijbel?" iopn.). (Voorbereid door de Christelijke Radio Stichting). 12.15 Gramofoonmuziek (met toelichting». 12.45 B.N.O. Nieuws- en economische berichten. 1.00 Zang met pianobegeleiding en gramofoonmuziek. 1.35 Gramofoon muziek. 2.00 Gevarieerd programma. 4.00 Wijdingswoord (Voorbereid door de Christelijke Radio Stichting5.30 B.N.O.Sportuitslagen. 5.40 Het Sylvestre-trio. 6.20 Gra mofoonmuziek. 7.00 Actueel halfuurtje. 7.30 Gramofoon muziek. 7.45 Reportage. 8.00 Omroeporkest, solisten en gemengd koor. 9.00 Boyd Bachman en zijn orkest en Klaas van Beeck en zijn orkest. 9.45 B.N.Ó.: Nieuwsbe richten. 10.0010.15 Gramofoonmuziek. MAANDAG 15 SEPTEMBER. Hilversum I. 415,5 m. 6.45 Gramofoonmuziek. 6.50 Ochtendgymnastiek. 7.00 Gramofoonmuziek. 7.45 Ochtendgymnastiek. 8.00 B.N.O.: Nieuwsberichten. 8.15 Morgenwijding. 8.25 Orgelconcert (opn.). 8.40 Concertgebouworkest, Oratoriumverceniging en solisten (opn.). 9.15 Voor de huisvrouw. 9.20 Gramofoon muziek. 11.00 Het Sylvestre Trio. 11.25 Declamatie. 11.45 Het Sylvestre Trio. 12.00 „De Kamermuziekspelers". 12.40 Almanak. 12.45 B.N.O.: Nieuws- en economische berichten. 100 Het Nederlandsch Kamerorkest. 2.00 Gerand Lebon en zijn orkest en gramofoonmuziek. 3.00 Voor de vrouw. 3.45 Gramofoonmuziek. 4.00 Viool en piano. 4.30 Utrecht's Stedelijk orkest iopn.). 4.45 Voor de jeugd. 5.15 B.N.O.: Nieuws-, economische- en beursberichten. 5.30 De Melo- disten en solist. 6.15 Voor de vrouw. 6.30 De Ramblers. 7.00 Actueel halfuurtje. 7.30 Omroeporkest (opn.». 7.40 Reportage. 8.00 Concertgebouwkwintet en zang met pianobegeleiding. Als intermezzo: Causerie „De beoefening van de kamermuziek in Nederland". 9.00 Orgelconcert (opn.). 9.30 Gramofoonmuziek. 9.45 B.N.O.: Nieuwsberich ten. 10.0010.15 B.N.O.: Engelsche uitzending: Things worth knowing about Holland. Hilversum II. 301,5 m. 6.458.00 Zie Hilversum I. 8.00 B.N.O.: Nieuwsberich ten. 8.15 Gramofoonmuziek. 10.00 Morgendienst. 10.20 Gra mofoonmuziek 11.00 Declamatie. 11.20 Zang met pianobe geleiding en gramofoonmuziek. 11.50 Gramofoonmuziek. 12.00 Frans Wouters en zijn orkest. 12.45 B.N.O.: Nieuws- en economische berichten. 1.00 Otto Hendriks en zijn or kest en gramofoonmuziek. 2.00 Arnhemsche Orkestveree- niging, solist en gramofoonmuziek. 4.00 Orgelconcert en zang. 4.30 Gramofoonmuziek. 5.00 Voor de -jeugd (Voor bereid door de Christelijke Radio Stichting). 5.15 B.N.O.: Nieuws-, economische- en beursberichten. 5.30 Pianovoor dracht. 6.00 Cyclus „Arm en rijk in het Nieuwe Testa men". 6.15 Boyd Bachman en zijn orkest. 7.00 Actueel halfuurtje. 7.30 De Romancers. 7.45 Politiek weekpraatje. 8.00 De Romancers. 8.25 Landmans Lust. 9.00 Klaas van Beeck en zijn orkest en gramofoonmuziek. 9.45 B.N.O.: Nieuwsberichten. 10.0010.15 Gramofoonmuziek. t.&.V. Dré. HOLLAND IX. Alles ging goed. tot 's middags de „Zwar te Zee" plotseling een wending maakte en zijn fluit liet loeien. Maar ook onze dubbele uitkijk op de bak had het gevaar gezien en ook wij voeren in een mooie bocht om een drijvende mijn heen. die nu nog geen 100 M. van ons afdreef en gaven het sein aan de achter ons varende schepen door. Na een kwartier gebeurde dit nog eens. we zagen trouwens voortdurend op eenigen afstand drijvende mijnen. Ook in de machinekamer kregen we op wacht een extra-mannetje en we waren blij. wanneer die wacht er weer op zat. want onder deze omstandigheden was het aan dek toch wel aangenamer! Nu kwam de Nederlandsche kust in zicht, het was ondertusschen donker geworden en we zagen de vele lichtjes aan de kust en de speurende zoeklichten van de kust wacht. De loods kwam aan boord en we voeren den Nieuwen Waterweg binnen. Het gevaar was voorbij, de sloepen werden weer binnenboord gedraaid en de reddings gordel opgeborgen. Inmiddels begon ieder een zich te poetsen en te verkleeden. zooals het steeds gaat. wanneer een schip na een reis weer in Holland binnen komt. Ieder wil zijn naasten liefst zoo voordeelig moge lijk onder de oogen komen. En dit werd nu wel een zeer hijzonder weerzien, een ander weerzien dan dat na een een reis die alleen maar te lang duurde voor de arhterblijvenden. maar die toch met een zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vol bracht zou worden. Om 8 uur belde de telegraaf af en lagen we voor den wal. De douane en de heeren van de reederii kwam aan boord. Mij werd direct gevraagd of ik de volgende reis weer mee wilde gaan en men verzekerde me. dat ik daarvoor weer uitstel van militai ren dienst zou krijgen aangezien we nu VOOR DE In den strijd tegen de gebreken van de kinderen is er slechts een probaat middel: den strijd aanbinden tegen eigen gebreken en die van hen, in een of andere wijze betrok ken bij de opvoeding onzer kinderen Niet alles wat we tegen de kinderen zeggen, voedt hen op. Er zijn genoeg kinderen gees telijk doodgepraat met allerlei gezeur over wat het kind wel en niet moet doen. We moeten het kind houvast geven aan de practijk. In onze kinderen leven we zelf. Her haaldelijk zien we onze tekortkomingen in onze kinderen tot uiting komen. Noem het, wat mij betreft, erfzonde, erf- gebreken of wat ook. Het komt er maar op aan, dat we de dingen zien, zooals ze zijn, d.w.z. dat we eerlijk willen bekennen, dat wat ons in het kind niet aanstaat, of in ons of in de ziel van hen of haar, die het om ringen, leeft en niet deugt. En nu moeten we vooral oppassen niet elke kleinigheid groot te zien. Ik bedoel dit: er zijn dingen, die niets anders zijn dan kleine tekortkomingen, omdat het kind nog niet volgroeid is. Ik zou het ook zoo kunnen zeggen: de groote kunst is het leeren onderscheiden van het belangrijke van het onbelangrijke, het erge van het minder erge. Hiervoor is in de eerste plaats noodig: liefde voor het kind. Dit is het geheim van alle opvoeding. Waar geen liefde overheerscht, komt van opvoeding niets terecht. En nu bedoel ik natuurlijk niet die onzin nige sentimentaliteit van sommige ouders. Dat heeft al heel weinig met liefde te maken, dat is vaak uitvloeisel van eigenliefde. Neen, liefde kan ongetwijfeld wel eens hard zijn, streng, rechtvaardig. Maar ze is nooit onrechtvaardig, nimmer te streng of te hard. Het liefdevolle moederhart weet. waar niets geschipperd en ook waar wel wat door de vingers mag gezien worden. Van veel belang zijn voorts geduld, ver trouwen en kennis van het kind. Vooral ook deze laatste. Te vaak kent men zijn kind niet, omdat men er geen tijd aan besteedde het waar te nemen. In onzen tijd valt er voor de ouders niet zoo hee) veel te doen, tjjd om met de kinderen bezig te zijn is er bijna niet meer. Ik heb daar vroeger meermalen de aandacht op gevestigd. Moeders en vaders, die steeds van huis zijn, kinderen, die altijd maar weer alleen moeten spelen en zich ver maken. In zulke omstandigheden komt er van regelmatig waarnemen van het kind niets en ziet men aileen maar de groote on verwachte gebeurtenissen. Dan wordt er flink op los geslagen en gekeven en gestraft. Laten we nu allen eens beginnen met onze kinderen wat beter waar te nemen in hun doen en laten, bjj letten en spelen, wande len, enz. Weldra zullen we dan allerlei kleine trek jes merken, welke ons nader tot het kinder hart brengen en ons iets leeren van het we reldje, waarin het leeft. Dan gaan we zien hoe onvolgroeid het kind nog is, maar ook, hoe daar reeds vele trekken aanwezig zijn. welke, mits verzorgd, en in een gunstigen sfeer, ons kind kunnen maken tot een fer- men flinken jongen, een kloek en lieftallig dochtertje. En begin niet met fitten. Iemand schreef eens boven een opvoedkundig opstel: „Niet opgevoed maar opgevit". Juist, zulke dingen komen voor! Herhaaldelijk maar verbieden, beknorren, vitten! Als we steeds voor oogen houden, dat het kind nog een onvolgroeid wezen is, zullen we vele kleine tekortkomingen wel in de juiste verhouding leeren zien. Zeker, we zullen ze niet zonder onze volle aandacht eraan ge schonken te hebben, laten passeeren, maar onze manier van optreden zal zoo geheel anders zijn. Tal van kindergebreken zijn eenvoudig verschynselen van geestelijken groei. Tusschen deze twee feiten bestaat een innig verband, dat helaas maar al te vaak over het hoofd gezien wordt. Een kind liegt. Ja. zoo meenen we opper vlakkig. Wanneer we verder denken en zijn geestelijken groei in oogenschouw nemen, komen we tot de conclusie, dat het nog niet zuiver kan waarnemen, evenmin kan voor stellen er. dat kinderleugens dikwijls fantasie- leugens zijn. In zulke gevallen beginnen we met het kind te leeren waarnemen, goed waarnemen Zelfs groote menschen hebben dit noodig. Hoe dikwijls wordt er maar wat gefanta seerd, als een ander meent, dat er sprake is van bewust liegen. Daarom: nogmaals en nogmaals, leer het kind kennen, tracht het waar te nemen in zyn werken, spelen en handelen. Dan zult ge steeds meer tot de conclusie komen, dat het nog niet kennen, het nog niet kunnen, oorzaak zijn van gebreken en tekort komingen. En dan zullen we ook meer geloof in de opvoedingsmogelijkheden krijgen. Oveeka. regeeringslading zouden vervoeren. Ik vroeg eenig uitstel om erover te denken, maar het lokte me wel zeer- toe. Het was intus- schen te laat geworden om naar huis te gaan en ik besloot nu met den electricien nog even de stad in te gaan en den vol genden morgen naar huis te gaan, We gingen met het bootje van de Spido, die ons van de Maashaven naar de stad bracht. Met ons ging een deel van de be manning,, die door hun vrouw of familie werden afgehaald. Het was triest en echt Hollandsch regenweer, toen we met het kleine bootje door de Rotterdamsche wate ren voeren We brachten den avond in enkele café's door en gingen toen weer naar boord terug. Den volgenden morgen ging ik van boord en kwam dan na deze lange, mooie reis gelukkig en wel thuis aan en merkte nu pas, dat het hier ook echt winter was geworden, in den tijd dat ik weg geweest was. Zondags kwam ik weer aan boord', om voor dezen dag de wacht over te nemen. Op zulke wachten hoef je niet in de ma chinekamer te zijn, dat doet de wachtheb bende olieman, de maehinist is dan alleen voor bijzondere gevallen en voor de verant woording aan boord. Ik hoorde nu, dat de volgende reis naar Zuid-Amcrika zou zijn en hiermee was mijn besluit genomen, ik ging weer mee. Zoo hieven we nog enkele dagen in Hol land. afwisselend thuis en aan boord, voor wacht en toezicht bij de reparaties, die verricht werden voor de nieuwe groote reis. Vlak voor het vertrek werd het aantal berichten over gezonken schepen steeds grooter. hetgeen voor de achterblijvenden niet zoo leuk was. Dinsdag 12 December,, om 6 uur vertrok ken we uit Rotterdam. Om 3 uur kwamen we in de Downs aan, en daar we nu alleen grond als hallast hadden konden we reeds den volgenden morgen om 8 uur onze reis voortzetten. In de Downs leerde ik voor het eerst manoeuvreeren met de machine. Het zou een weinig afwisselende reis worden, we wisten in welken toestand we uitvoeren en wenden daar nu gauwer aan dan de vo rige reis. De Golf van Biscaje was, zooals steeds, weer wat wild. maar verder hadden we een spiegelgladde zee tot Sint Vincent, waar we ?0 December aankwamen. We zouden hier olie laden. We lagen aan alle kanten omsloten door bergachtige ei landen. nehoorende tot de groep Kaap Ver- dische eilanden. Het plaatsje St. Vincent lag hier hijzonder schilderachtig aan dc kust. tusschen 2 hooge bergen. Het zag er kleurrijk uit. Al gauw kwamen er allerlei menschen aan boord, waaronder ook tal rijke kooplui, met kreeften, eieren, schelpen, sinaasappelen, kralen, enz. Het was ver wonderlijk te zien wat men hier voor één pakje Shag kon krijgen, daarbij vergeleken scheen het geld geen waarde te hebben. De eilanden zijn Portugeesch bezit, de bevolking is gekieurd en verschilt niet veel van negers, iets lichter van kleur en iets meer gecultiveerd. We lag-n hier voor anker en konden niet aan wal gaan. Het olieliden was spoedig klaar, maar het bleek dat we een lekkage in he^ motorblok hadden en dit moest worden gerepareerd. Met de hulp van een F.ngelseh ingenieur, die hier een soort renaratiewerkplaats had, werd de schade hersteld. Na 3 .lagen met man en marht. dag en nacht te hebben gewerkt, konden we de reis op 23 December om 12 uur voortzetten. Wordt vervolgd. DE OUDSTE BOOM. De oudste boom ter wereld is een kastanje, en staat op Sicilië, alle toeristen maken om hem te zien een uitstapje naar de helling van de Efna. De stam bestaat uit verschei dene ineen gestrengelde deelen. die op één wortel groeien; samen hebben zij een om trek van 58 meter. Het is de oudste hoorn ter wereld. Hij was al beroemd ten tijde van Plinius en telt dus ongeveer 19 eeuwen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1941 | | pagina 3