HELDERSCHE COURANT
ANNEXATIE?
Naastenliefde in de practijk
In het ontvangcentrum
voor ex-politieke gevangenen.
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
Op de conferentie van de „Grote
dne" zaI dit vraagstuk ter sprake ko
men. Het is niet alleen Nederland, dat
"m wensen h<*«. maar ook België,
Frankrijk, Tsjecho-Slowakije en Polen
hebben hun verlangens naar Duits
grondgebied.
Postverzending.
De vissers varen niei uii
fRMDAG 21 JULI 1945.
«9e Jaargang Nr. SS9«
VERSCHIJNT DAGELIJKS
Advertenties 11 cent per millimeter
HOOFDREDACTEUR: J. BIJLSMA
ABONNEMENT PER KWARTAAL: Stad en
omgeving 1 2.60Postabonnementen f 3.00 c
Dit woord heeft voor de meest een
voudige onder onze lezers geen vreem
de klank meer. Het is tal van malen in
de pers, door de radio, in ministeriële
toespraken, naar voren gebracht. We
raken ermee vertrouwd. We gaan het
voelen als een zeker recht dat we heb
ben- Annexatie van Duits gebied.
Duitsland heeft ons niet alleen leegge
roofd, het heeft ons niet alleen ont
zaggelijke morele schade aangebracht,
die moeilijk te herstellen is en waar
van ons geslacht nog jaren lang de ge
volgen zal dragen, maar het heeft ook
nog de meest vruchtbare delen van ons
land door onder waterzetting of door
mijnenvelden, onbruikbaar gemaakt.
Het lijkt vrij logisch, dat we dus
als billijke eis daartegenover stellen,
dat het overwonnen land, die mate
riële schade zal compenseren door een
deel van eigen land af te staan aan
et land, dat moedwillig zo zwaar ge
troffen werd.
alThe/on^w11 'S niet z0 eenvoudig
heeft geie^rj *kt; ervaring
conflicten a ialle mogelijke
zal het naanIeidlng kan geven. Nooit
laideenir volk vergeten, welk
heeft in o Van moederbodem
Duitsers V,En Z6l£s al zullen alle
borden geannexeerde gebied
Dieten hr» I Wil erd, zal het toch con-
homst. De"8611 u" nabiie of verre toe-
OPzicht o Seschiedenis spreekt in dit
ringen p!'iuideliike taal. Elzas Lotha-
beefden van Tiro1 zijn er voor"
he'eft^H*vr'Iej onszejf zijri en blijven".
En dit v koningin eens gezegd,
menina nklUke woord Beeft wél de
weer het Nederlandse volk
zijn t», e Z1in geen imperialisten. We
»at 11ïeden met wat we hadden en
aan on? Wlren' a' hebben we het recht
misdadp6 a'S We voor de Duitse
vraser, en roof schadevergoeding
8 Maar hoe?
nexatie geen voors^anders van an-
•hoeiliiuu1",61 bet °°g ook op de vele
an srVil n' die het in de toekomst
dat Duif?611' liefst zouden we zien,
taalde u, 110 'n goederen terugbe-
*at het 1 bet °ns heeft ontroofd of
Euhrgeh- j6r beeft vernietigd. Laat het
bei> err.'vocr ons werken. We heb-
onze inrt gehrek aan kolen èn voor
baat m;astri® voor onze huisbrand.
eloffen c erieën leveren of grond-
En 3]s y°°r de opbouw van ons land.
kotnen to.ch tot annexatie moet
Wat dé van "''kt ons het meest juist,
artikel leuwe Haagse Courant tn een
Waarin °,V6r vraagstuk schreef en
breidjn_ et h'ad betoogde, dat bij uit-
z°u [„q ,Van grondgebied, dat alleen
,ot Wat6!" geschieden in verhouding
hieid O. door den vijand is ver-
Ons lanHVOrden en om de positie van
hieuw» te versterken bij eventuele
'r?ens aanva' uit het Oosten. Indien
het h;è Zo s°hreef het blad, dan zal
Wijsheid ltraks aankomen op grote
Jte „it j ,n land, dat het alleronder-
n> het»" ernationale kan wil heb-
'°ckomst 'i,gedreven uit angst voor de
fevaar tè 'j uit begeerzucht, loopt
krijgen C!ugertiid het lid op de neus
^0
de Kpu ^en dus voorzichtig
ï>recai>e indeling vah dit uiterst
probleem.
B.
(Van onzen specialen verslaggever.)
Beatrix-huis. Broekseweg 12. Eind
hovenHet is een ruim herenhuis,
zoals vele anderen in deze stad- Het
werd het tijdelijke tehuis voor velen,
na jaren van marteling en druk, uit
Duitsland terugkerende politieke ge
vangenen.
Vader Storm,
zittend achter zijn bureau, vertelt ons
van het prachtige werk, dat hier in het
kader van de organisatie Landelijk
Herstel werd en wordt verricht. Oor
spronkelijk werd het huis ingericht
voor z.g. „Linecróssers", mensen, die
na de bevrijding van het Zuiden heen
en weer „reisden" naar het Noorden
voor oorlogs- en regeringsaangelegen
heden.
Toen de bevrijding van het Noorden
eveneens een feit was geworden, liep
onze taak in deze af. We zagen echter
direct 'n andere nog omvangrijker taak
voor ons weggelegd, n.1. het opvangen
van de nu terugkerende gevangenen,
welke om politieke of principiële rede
nen naar Duitsland werden gesleept.
Telkens als een transport in Eind
hoven arriveert, pikken wij die mensen
eruit en hun belangen worden verder
door ons behandeld. De eerste Buchen-
walders kwamen hier nog aan in ge
vangenispakjes. Zij werden direct van
andere kleren voorzien. Toen het
Noorden nog bezet was, konden de
meesten niet naar hun eigen tehuis te
rugkeren. Zij werden dan in Eindho
ven en omgeving in verschillende ge
zinnen ondergebracht en bleven voort
durend onder onze contróle.
Met eenvoudige woorden zonder eni
ge ophef vertelt de heer Storm over
dit prachtige werk. Het lijkt alles zo
nuchter en eenvoudig, maar dit is werk
dat de inzet vraagt van de gehele per
soon, werk dat gebaseerd is op de
grote levenswet van Christus: „Hebt
Uw naaste lief gelijk Uzelve". Het
Noorden leed nog diep onder de zware
druk van den bezetter, het Zuiden her
ademde reeds. Het initiatief lag bij
haar en de mensen in het Zuiden volg
den de stem van hun hart. Zij hielpen!
Een klop op de deur. 'n Meisie komt
binnen, één der „kinderen" van vader
Storm. Zij vraagt om verband voor
haar gewonde voet. Vader Storm helpt
haar.... Intussen mogen wij wat bla
deren in
het gastenboek-
Daar lezen we de getuigenissen van
hen, die hier een tijdelijk onderdak
vonden, die hier de eerste rust genoten
van de herwonnen vrijheid.
Een Hongaarse jongen schreef: „Zes
tien jaar oud, waarvan twee jaar in
Duitsland. Het is niet erg meer. want
het is nu voorbij. Ik ben in Holland
terecht gekomen, maar ik heb geen fa
milie hier. Nog steeds heb ik niets van
mijn ouders gehoord, zij zijn in het
kamp Auswitz achtergebleven, dit was
het slechtste kamp in Duitsland. Veel
schrijf ik niet. want U begrijpt mij
toch niet.... Einhorn Lejos. 24 Mei '45
Op een andere bladzijde lezen we:
„Dit is heerlijk terug te komen! Heer
lijk weer schone straten en huizen te
zien, vriendelijke Nederlandse gezich
ten. Heerlijk je voet op Neêrlands
grond te zetten; de veerkracht in je
pas te voelen, te weten, dat je vrij
bent eindelijk na 5 jaar. De mensen
van Landelijk Herstel hebben ons nóg
iets geschonken. Hu* eenvoudige, eer
lijk hartelijke ontvangst heeft ons op
echt Nederlandse wijze doen gevoelen,
dat we „thuis" gekomen zijn. Thuis in
een vrij vaderland, dat ons door het
leed zo nó gekomen is. Daarvoor zijn
wij dankbaar". Henk Pelter. Med.
Drs. e.a.
Op het bureau vinden we nog een
schrift met het programma van een
Kerstfeest, gevierd door Hollanders te
Heinkel in 1942, met o.a. een gedicht
van Willy Koek.
Moeder wacht.
Moeder, kun je me niet horen
Nu ik spreek zover vandaan
En ik hunker naar je bijzijn?
Toch niet naar je toe kan gaan?
Moeder, zit je nu te wachten?
Er ontbreekt vandaag toch een!
Blijft die lege plaats nu open
Voor je jongen, mij alleen?
Moeder, zit je nu gebogen?
Valt een traan zilt op je hand?
Dwalen vaak je lieve ogen
Naar mijn beeld thuis aan de wand?
Moeder, als 'je moed kan geven.
Denk aan dezen Heilgen Nacht!-
Denk aan 't Kind, dat mens
geworden
Eens gedood werd, nu veracht.
Lang zal 't immers niet meer duren,
Een neemt 't Lot een goede keer.
En je kunt er van op aan, dan
Keert je jongen spoedig weer.
Ja, vele moeders wachten nog.... Er
is echter geen reden tot grote onrust,
hier in het Beatrix-huis wacht men
ook nog. Een groot aantal Nederlanders
werd door de Russen bevrijd. Deze
zullen vinnenkort aan de Amerikaanse
en Engelse autoriteiten worden overge
geven en dan komt de tweede groote
stroom repatriërenden naar huis!
We vertrekk2n, maar niet alvorens
in het gastenboek met enkele woorden
uitdrukking te hebben gegeven aan.
onze grote bewondering voor het mens
lievende werk. dat hier wordt verricht.
De post wordt vanaf 23 Juli j.1. weer
tweemaal daags verzonden en ontvan
gen. des morgens om 9 en des middags
om 4 uur ziet men de bekende P.T.T.-
auto gaan. De kom van het dorp wordt
met ingang van die datum, ook weer
tweemaal per dag besteld.
toekomst zou kunnen blijken, dat onze
visserij een belangrijke plaats zal gaan
vervullen bij de economie van onze
gemeente- Wij hebben talloze commis
sies (zuivering, onderwijs, her-evacua
tie), 't lijkt ons gewenst, dat er tevens
een commissie wordt gevormd, die de
Helderse handel en economie serieus
in studie neemt, dat is in het belang
van onze gemeente. Had zo'n orgaan
bestaan, dan geloven wij niet, dat men
zich nu voor deze visserij-kwestie ge
plaatst had gezien. Dat men trouwens
van regeringswege deze voedsel-zaak
niet geregeld heeft, verbaast ons. Een
drgelijke onrechtvaardigheid zou nim
mer ontstaan mogen zijn.
de B.
Extra voeding
wordt verlangd
Er is iets niet geheel in orde met de
Helderse visserij. Verschillende zaken
zijn er, die in grote stijl dienen te
worden aangepakt. Allereerst is daar
het voedselprobleem. De vissers te
IJmuiden en Scheveningen krijgen
extra voedsel, daar hun werk tot zware
arbeid wordt gerekend. De Helderse
vissers krijgen deze voedseluitkering
niet.
Reeds een drie weken geleden heelt
men namens de Helderse Vissersver
eniging „Samenwerking" een schrifte
lijk verzoek gericht aan de plaatse
lijke distributiedienst om de vissers
extra voedsel toe te wijzen. Op dit
verzoek is nimmer enig antwoord ont
vangen. Het gevolg is geweest, dat de
vissers genoodzaakt zien binnen te blij
ven, aangezien zij op het normale
rantsoen hun werk, dat soms dagen en
nachten vergt, niet kunnen verrichten.
Wij vinden deze gebeurtenis ernstig,
temeer daar het hier de voedselvoor
ziening van ons volk betreft, doch wij
willen deze kwestie niet afdoen met
de gebruikelijke dooddoener: „Wie zijn
land wil dienen, moet daarvoor wer
ken!" Wij moeten ons in de plaats van
den visser stellen en begrijpen voor
welke moeilijkheden hij momenteel
staat. r
Wanneer de visser uitvaart, begeeft
hij zich in levensgevaar; de mijnen zijn
nog lang niet op een dergelijke wijze
opgeruimd, dat de zee mij'nenvrij is.
De visser bevindt zich hierdoor tijdens
zijn tocht in grote spanning- Het voed
sel, dat de visser meeneemt is abso
luut onvoldoende; het is niet meer dan
het normale voedselrantsoen, en ieder
weet, dat men daarop geen zware ar
beid (en dat is het visserijbedrijf) kan
verrichten. Wij weten, dat de visser,
die van zijn dagenlange tocht huis
waarts keert, op zijn minst gesproken,
verzwakt is door honger, spanning en
rusteloze arbeid. A!s daar nu de on
rechtvaardigheid bij komt. dat men de
vissers te IJmuiden en Scheveningen
wel extra voedsel geeft, kunnen wij
ons voorstellen, dat de animo om uit
te varen (de verdiensten zijn groot bij
het visserijbedrijf, dus juist daarom
behoeft men niet alles er uit te halen,
wat er in zit) niet groot is, en zelfs
zo verkleind is. dat de vissers zeggen:
„Wij wachten af, of wij extra voeding
krijgen toegewezen, eerder varen wij
niet uit."
Wij moeten in den visser geen idea
list zien, die zijn land ten koste van
zichzelf wil dienen. De vissers hebben
het voor en tijdens de oorlog niet best
gehad: een groot deel van hun vloot
is door de Duitsers In beslag genomen.
Deze schepen zijn nog niet terug, ter
wijl de uitkering, welke de gedupeerde
vissers van de Duitse overheid kreeg
voor de inbeslagname van zijn vaar
tuig, momenteel vervallen is. Het wordt
tijd. dat men aan deze dingen de
nodige aandacht gaat besteden.
De vissers hebben gemeend evenals
de andere, hierboven genoemde vissers
extra voedsel te mogen verlangen (kof
fie. boter, suiker en zout), terwijl xtj
tevens zeep en klompen van node
hebben.
Wij vernemen, dat het Centraal Dis
tributieapparaat van deze kwestie werk
gaat maken, en wij hopen, dat men de
rechtmatige eisen van de vissers kan
inwilligen.
Dit willen wtj nog zeggen De visserij
is voor Den Helder een belangrijke
bedrijfstak geworden en juist ia de
