HELDERSCHE COURANT
De „Johan de Witt
in
Patria aangekomen
Het proces van koning
Leopold begonnen
Houding van Australië niet bevorder
lijk voor een goede verstandhouding
Kleine schermutselingen
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
Een schip komt thuis
Wat vier Nederlandse zeelieden In
Japanse gevangenschap doormaakten
Een oordeel over Indonesiërs
WEERBERICHT
Een tweed® crediet van
50 millioen dollar
voor Nederland
Geschenk van Nederland
voor Churchill
Tojo doet zelf de was
Ned. stap bij de Australische regering
Zondagsoverdenking
EATERDAO i NOVEMBER 194S,
Se turtuf Ne. SIS.
VERSCHIJNT DAGELIJKS
Advertenties 11 cent per millimeter
HOOFDREDACTEUR J. BIJLSMA
ABONNEMENT PER KWARTAAL: Stad en
omgeving 1 2.60, Postabonnementen i 3.00
li
Vrijdagmorgen in de vroegte zou het
eerste grote Nederlandse mailschip, de
„Johan de Witt" van de Stoomvaart
maatschappij „Nederland", na de ge
hele oorlog buitenslands vertoefd te
hebben, IJmuiden, en daarna Amster-
dam binnenlopen en lang vóór 7 uur
waren wij op de haven van IJmuiden
aanwezig.
Zou de „Johan" op tijd zijn? Geen
sterveling die het wist. Het was alle
maal een beetje vaag. doch het vaagst
van al was de dikke mist. die IJmui
den en verre omgeving in een soort drij
vende watten ingepakt had. Dat was
een lelijk nummer en verscheidene
kaailopers voorspelden, dat geen kapi
tein met dit weer het grote schip zou
binnenbrengen.
Loodsboot No. 13 vertrok en keerde
weer terug. Niets gehoord, niets ge
zien. Het werd 8 uur9 uur.... het
werd 10 uur. De stemming daalde, zo
wel bij de vertegenwoordigers van de
Stoomvaartmaatschappij „Nederland"
als bij de heren van de Shipping". de
Repatriëringsdienst. de douane, etcae-
tera.
Maar om >-alf elf verliet de loods
boot opnieuw de haven en.tegelijk
doemde een machtig silhouet uit de
mist te voorschijn: en daér lag ze: de
„Johan de Witt" op een goeie mijl af
stand! Even later knipoogden de sein
lichten aan boord, daarna loeide dof de
stoomfluit, en uit alles bleek dat het
mailschip binnen zou lopen.
Om half 12 kwam 't binnen. Ondanks
laag water, ondanks het wrak van de
Van Ranselaar. Een vreemd schip, met
z'n grijze „battle-dress". met de ge-
schuttorens op de dekken, met de rode
roeststrepen over de grijze buik. Was
dat die schoongelijnde „Johan" van
voorheen, dat schip flonkerend van
witte verf en properheid? Zij was het,
maar is het wonder, als een schip zo
vele jaren gewerkt heeft als troepen-
transportschip voor de geallieerden? Als
schip, dat itenduizenden soldaten naar
alle fronten bracht en dat alle zeeën
doorkruiste onder de moeilijkste om
standigheden? En dat nooit, maar dan
ook nóóit, respijt gegund werd om even
op verhaal te komen.
Langzaam schoof de „Johan" binnen,
en behoedzaam vlijde het schip zich
even langs de kaai. Aan de reling
staan de passagiers en de equipage. Het
wordt een treffend ogenblik, als al die
gezichten voorbijkomen. Oude gezich
ten. jonge gezichten. Mannen, vrouwen
en kinderen. Allen vertrokken ze jaren
geleden uit dit land. velen in Mei '40.
Nu keren ze terug. En die ogen drin
ken het beeld op: IJmuiden. Kaal en
triest en grijs van nevel. En kapotge-
ramd door bruut oorlogsgeweld. Maar
dan toch maar IJmuiden. het Hollandse
IJmuiden. enhet eerste brokje Pa-
tria. dat deze bannelingen aanschou
wen.
IETS ZACHTER.
Aanvankelijk betrokken, met aan
de kust nog enige regen, later
Plaatselijk opklarend, vooral in het
Zuid-Oosten van het land. Meest
zwakke Zuid-Westelijke wind, iets
zachter.
Vrijdagmorgen is het eerste grote
Nederlandse mailschip, de „Johan de
Witt" van de Stoomvaartmaatschap
pij „Nederland" binnengekomen te
Amsterdam, na de gehele oorlog
buitengaats doorgebracht te hebben.
Onze medewerker, de heer A. C. van
Kampen, is te IJmuiden aan boord
gegaan en maakte de reis naar de
hoofdstad als enige reporter mede.
In bijgaand artikel leest men zijn
bevindingen aan boord en^ zijn ge
sprekken met enkele der opva
renden.
Daar is veel ontroering, vooral als
van 't dek de klanken van het „Wien
Neêrlands Bloed" opklinken. De man
nen kijken onverschillig en trekken
hard aan hun sigaret. Er wordt ge
zwaaid op de kant en er wordt ge
zwaaid op het schip.
De „Johan" zelf bleef er onbewogen
onder. Ze lag daar rustig langs de kant,
de laatste adempauze vóór de laatste
ruk: naar Amsterdariu.
De trossen worden losgegooid en het
schip vaart het Noordzee Kanaal in.
Op weg naar huis.
(Slot volgt).
Het verslag van Dr. Schmidt, de
voormalige tolk van Hitier over diens
onderhoud met Koning Leopold is thans
bekend gemaakt. We lezen daar o.a. in,
dat Leopold grote waardering had
voor het door Hitier begonnen wer»
De koning van Noorwegen en de konin
gin van Nederland zouden nooit terug
keren. maar Duitsland zou niets tegen
het Belgische koningshuis ondernemen,
zo sprak de Führer.
Le Peuple schrijft: „Het proces van
den koning is begonnen".
Het ministerie vu Financiën deelt
mede, dat een twede leningsovereen
komst tussen het Koninkrijk der Ne
derlanden en de in- en uitvoerbank
der Verenigde Staten is gesloten.
Krachtens deze overeenkomst opent
de in- en uitvoerbank ten behoeve
van Nederland nogmaals een crediet
van 50 millioen dollar ter financie
ring van de aankoop en uitvoer nit
de Verenigde Staten van een reeks
nader omschreven Amerikaanse pro
ducten. bestemd voor gebruik in het
rijk in Europa, alsmede ter financie
ring van daarmede verband houden
de diensten van Amerikaanse zijde
ten behoeve van Nederland. De nader
omschreven producten mogen uit dit
crediet worden gefinancierd tot hun
waarde c.i.f., Nederlandse haven in
Europa.
Door H.M. de Koningin aan den
Engelschen Staatsman overhandigd.
Koningin Wilhelmina heeft °P Re
Nederlandse ambassade te Londen oud-
minister Churchill en mevrouw Chur
chill ontvangen. "Zij overhandigde den
staatsman een geschenk van haar volk,
bestaande uit een verzameling brieven,
door zijn voorvader den eersten hertog
van Marlborough aan raadpensionaris
Heinsius geschreven in het kader van
het bondgenootschap tussen het konink
rijk Engeland en de republiek der Ver
enigde Nederlanden tijdens de Spaanse
successie-oorlog.
De Nederlandse ambassadeur, jhr. mr.
E. F. M J. Michiels van Verduynen,
was bij de overhandiging van het ge
schenk aanwezig.
Naar een correspondent van de Daily
Mail meldt, is de vroegere minister
president van Japan Hideki Tojo, gq-
heel hersteld van de verwonding, die
hij zichzelf bij een poging tot zelfmoord
toebracht.
Tojo zit gevangen op een eiland in
de Baai bij Yokohama. Hij moet zelf
zijn was doen omdat hem, als burger,
geen oppasser is toegestaan.
Naar A.N.P-Aneta verneemt, heeft Harer Majesteit» gezant te Canberra
nan>cn3 de Nederlandse regering met de meeste nadruk bezwaar gemaakt tegen
het gebrek san medewerking en hulp. dat ondanks verkregen toezeggingen werd
getoond van de zijde der Australische autoriteiten b(j ons streven om de
moeilijkheden te «verwinnen, ontstaan door de boycot onzer schepen en de
staking van Indonesische bemanningen.
Deze houding heeft o.m. ten gevolge gehad, dat Nederlandse schepen be
laden met relief-goederen niet kunnen uitvaren, waardoor tienduizenden uitge
hongerde geïnterneerden en krijgsgevangenen in Nederlands-Indië daarvan blijven
verstoken. Anderzijds werd, door het uitblijven van politiebescherming, aan sta
kende zeelteden volop gelegenheid gegeven werkwilligen te intimideren en zich
te nestelen in bij de Nederlands-Indische regering in gebruik zijnde gebouwen
en kampen.
Harer Mbjesteits gezant heeft niet nagelaten er op te wijzen, dat deze gang
van zaken, welke de Nederlandse regering met leedwezen en bezorgdheid gade
slaat, het tegendeel van bevorderlijk is voor de goede verstandhouding tussen
beide landen.
Ze voelden zich één van hart en één
van zin. De woorden „twist en twee
dracht", kwamen in hun woordenboek
niet voor. Zelfs de gedachte aan enige
onenigheid kwam bij hen niet op. Ze
ker, hij had op kantoor een collega, die
met zijn ega ais „ka ten hond" leefde
en zij kende een ex-schoolvriendin, die
telkens met haar man onenigheid had,
't boterde niet met die twee, maar zo
iets was bij hen onmogelijk. Alles zouden
ze samen dragen, de vreugde, de zonne
schijn, maar ook als het leed genaakte.
Gebeurde er nu maar in ons mensenleven
altijd grote dingen, ze zouden woord ge
houden hebben, maar het mensenleven
is vol van. die kleine, vaak onbeduiden
de dingen. Onverwacht was 't eerste in
cident gekomen. Waar 't om ging? Ze
durfden 't bijna niet vertellen. Hij wilde
een wandeling maken en" zij bleef lie
ver thuis. Beiden gaven 't niet op. Hij
noemde haar een doordrijf ster, zij hem
een dictator. Schreiend was ze naar
haar moeder gelopen. Gelukkig niet
scheldend, want dan bestaat er minder
kans, dat 't weer „koek en ei" wordt.
In alle geval 't was een onbenullige
zaak. Maar de eerste schermutseling
was er. Een bekende Noorse schrijfster
vertelt in één harer boeken van twee
echtelieden, die van elkaar gingen, om
dat zij aldoor maar vroeg: „Houdt je
wel van mij?" Een Haags predikant
werd eens als bemiddelaar bij een ech
telijke twist geroepen, die nota bene
ging over een poes en een schoteltje
melk. O, die kleine vossen, ze kunnen
zo de wijngaard bederven. Hoe komt
dat nu toch? Omdat wij allen kleine
mensen zijn, die o zo moeilijk over de
dingen heen kunnen zien. De Bijbel
zegt wel, dat man en vrouw één vlees
zullen zijn, maar niet dat ze één mens
zullen zijn. Wij leven In een onvol
maakte mensenwereld en willen het
volmaakte bij een ander zoeken. Wat wij
allen leren moeten? De vrede te bewa
ren. Voorkomen is altijd beter dan ge-
r ezen. Dat kost moeite en strijd, want
dan moeten wij ons eigen „ik" verloo'
chenen.
De Fransen zeggen: „Het is de toon,
die de muziek maakt!" Met een goed
woord is veel te doen. Wij moesten be
ter elkaar begrijpen. Een goed woord
vindt altijd een goede plaats. Er kwamen
minder botsingen in het leven als wij
r.iet zo egocentrisch waren. Onze haan
moet te veel koning kraaien. Wij zijn
„liefhebbers-van ons zelf". Ik las eens,
dat er bij een volksfeest een historische
optocht zou worden gehouden, maar ze
konden geen fakkeldragers krijgen. Ieder
wilde de rol van Prins Maurits of Fre-
derik Hendrik hebben. Daarvoor was
animo genoeg, maar fakkeldrager, dat
was te min. De kneep zit hierin, dat wij
geboren egoïsten zijn, geboren dictators,
c'ie onze wil pertinent willen doorzetten.
En dat is nu juist onze fout. Als Jezus'
discipelen met elkaar twisten, deelt de
Meester geen standjes of vermaningen
uit. maar geeft Hij hen een aanschou
welijke les Hij neemt een bak, vult die
met water en gaat 't werk van een slaaf
doen: de voeten van zijn leerlingen was
sen. Een les om nooit te vergeten. Wij
wassen elkaar liever de oren. Dat doen
wij vaak ruw, wij doen 't met een ze
kere wellust. Als wij óók deze les eens
leerden, dat: „Wie de minste is, de
meeste is!" er kwamen in ons mensen
leven minder schermutselingen, minder
incidenten voor. Zalig zijn de vreed-
z.amen, niet de oorlogmakers.
Zalig zij die vredp»maken, stormen
stillen waar zij woèn,
En waar liefdebanden braken, 't
koude hart weer gloeien doen.
hoe de wereld hen bespot.
Als Zijn kind'ren mint hen God.