Het Amerikaans bezoek aan onze stad De taak was de vijand in zijn zwakste zijde treffen Hoe Sam en Slokkie op reis gingen Stadsnieuws Rondom de Werlzuivering De Korte Golf Wijze van distributie in Den Helder enig in Europa IV De taak, die de directie van de werf had, was geen gemakkelijke. Zij had te waken over het bedrijf, waar de vijand was binnengedrongen en zij had te zorgen voor het personeel, dat vijf Jaar lang, als een zwaard van Damocles, boven bet hoofd hing; uitzending naar Duitsland, Om die beide taken met succes te vervullen, moest zij een opportuniteitspolitiek voeren. Zij moest trachten den vijand in zijn zwakste zijde te treffen. Eerste taak was dus die op te sporen. Bij den Duitsen directeur, Ahlers, was dat zijn omkoop baarheid. Met dezen Duitser viel te marchanderen. Op het oog een ruwe bonk, die dikwijls grof en onbeschaafd in zijn optreden was, had deze man een klein hart en was gemakkelijk te beïnfluenceren. Van het begin van de bezetting af heeft Ahlers geweten, dat de directie van de werf anti-Dutts was en dat niemand van de ingenieurs ooit ge twijfeld heeft aan de uiteindelijke overwinning van de gealliëerden. Dat was hem vaak bitter en in een ge sprek met een van de ingenieurs, na een opzienbarend succes van het Duitse leger, vroeg hij, of de Hollan der nu nog niet geloofde in een Duit se overwinning. Op het positieve neen van dezen werfingenieur, heeft Ahlers verbitterd opgemerkt: „En toch ben ik er van overtuigd, dat u over 10 jaar nationaal-socialist zult zijn." „Laat ons dan over 10 jaar daarover nog maar eens praten", merkte de ingenieur lakoniek op en als Ahlers hem later nog eens polste, dan werd hij afgescheept met de opmerking: „Over 10 Jaar zouden we het hier over hebben." Dat verdroot den Duitsen directeur. HIJ wist, dat dit de houding van de gehele directie was. Nooit heeft een van d«.,di- rectieleden van de werf het in dit opzicht aan duidelijkheid laten ontbreken. Geen vriendschap maar tact Overigens moest de directie tact ge bruiken om de Duitsers niet tegenover zich te krijgen en daardoor voor perso neel en bedrijf meer te bederven dan te beschermen. Men voelt de moeilijkheid: geen vriendschap, ook geen vriendelijkheid, maar toch ook geen houding, die de Duitsers tot onbezonnen handelingen kon brengen. Daarmee zou bedrijf en personeel ernstig geschaad kunnen worden. En dat moest vóór alles voor komen worden. Weggaan kon de directie niet, omdat ze daarmee de leiding van het gehele be drijf in Duitse handen gegeven zou heb ben en het personeel onbeschermd ach tergelaten zou hebben. Daarmee zou de sabotage, die vijf jaar lang geduurd heeft, onmogelijk zijn geworden en zou er on getwijfeld veel meer personeel naar Duitsland zijn gezonden. Belangrijk winstpunt. De directie van de Marinewerf heeft b.v. kans gezien om het aantal werklie den, dat naar Duitsland zou worden uit gezonden en dat op 375 was bepaald, te rug te brengen op 175. Er is op de houding van de directie meermalen critiek geweest, critlek van mensen, die als buitenstaander zo ge makkelijk tot oordelen in staat waren, maar die, door hun positie, zelf buiten schot konden blijven. Zo hebben we in oorlogstijd en vooral daarna, verhalen gehoord, die de directie zouden veroor delen. Beschuldigingen We willen daar enige van nader onder de loupe nemen. Daar is b.v. de beschul diging, aan het adres van den waarn directeur, dat hij N.S.B.-ers in dienst zou hebben genomen. De waarheid is, dat de Duitsers N S.B.- ers aanstelden. Evenwel, op een perso neel van 2600 man, waren er slechts 8 N.S.B.-ers aangesteld, van wie er nog 3 zijn verwerkt of weggegaan. Het percen tage was dus wel zeer gering en men vond deze elementen tenslotte in alle be drijven ingedrongen. Zo was een Schouw- vlieger op het distributiekantoor en wa ren een de Draayer en Lookman op de Ambachtsschool. Er is den waarn. directeur verweten, dat hij de inrichting van Ahlers' woning te kostbaar heeft gemaakt. Een bedrag van f 20.000 was door het departement, op voorstel van den heer de Klerk gevo teerd voor electr. verwarming, restaura tie, badkamer, meubilering en stoffering Het derde artikel werd opgenomen In ons nummer van Maandag 4 Februari. Dit bedrag is in de eerste plaats te be schouwen als een omkoopsom voor Ahlers, die de belofte had gedaan, dat hij, op voorwaarde, dat zijn woning op de werf zou worden ingericht, de bom- bardementsschade voor rekening van Duitsland zou nemen. Volgens het land oorlogsreglement moest de schade door Nederland zelf gedragen worden. Die schade bedroeg toen reeds een bedrag van bijna 200.000 ^gulden, zodat hierbij een belangrijk voordeel voor het rijk ge boekt werd. Maar bovendien maakte men Ahlers murw en wist men op deze wijze meer voor het personeel gedaan te krij gen. Met dezelfde motieven kocht de on dergrondse beweging Duitsers om, om goede Nederlanders uit hun handen te houden of te halen. De Duitse directeur wordt vertrouwelijk. Deze tegemoetkoming was dan ook waarlijk niet te beschouwen als een vriendelijkheidje aan het adres van Ahlers, maar zij paste in het kader van de opportuniteitspolitiek. En zij had succes. In vertrouwelijke buien deelde de Duitse directeur belangrij ke dingen mee, waarmee de Holland se directie haar nut kon doen. Zo vertelde Ahlers eens, dat hij wist, dat door personeel van de brandweer ille gale drukwerken werden verspreid. Daar op stond de doodstraf De heer de Klerk ontkende en gaf de waarschuwing door. Toen hij Ahlers daarna vroeg of er wat gevonden was, zei deze: „Ik ben niet gek, er zou niets gevonden worden" Ahlers begreep dus, had waarschijnlijk opzettelijk gewaarschuwd. Zo gaf hij een wenk als hij wist, dat er naar de En gelse zender werd geluisterd of wanneer er andere dingen gebeurden, die in strijd met de bepalingen waren. Nogmaals: dit kon de directie bereiken door tactisch optreden, zonder laffe vriendelijkheid of tegemoetkomendheid. Nimmer heeft men Ahlers b.v. thuis ont vangen of nooit heeft men hem een be zoek gebracht in zijn particuliere woning. Dat gebeurde wel enige malen in zijn dienstwoning en daarover is dan ook danig geroddeld. In een volgend artikel zullen wij dit en nog enige andere beschuldigingen be handelen. B. Moet je hore! kwam haar stem lichtelijk verontwaardigd ach ter de gedrukte waaier van de krant vandaan. Zij liepen gearmd! Be spottelijk! Had jij dan soms liever, dat ze met tien passen afstand achter me kaar aan wandelden, zij voor en dan hij, of hij voor en dan zij? En hoe lopen wijzelf, als we een enkele keer naar de comedie gaan, verruk king van mijn ogen? Maar zij laat zich niet zo gauw meer met Oosterse beeldspraak af schepen als in het verleden. jij snapt nou ook nergens wat vani vond zij gevat. Men moet je alles haarfijn voorkauwen en in de mond stoppen. Ik heb het niet over een jong stel, maar over man nen! Dat is inderdaad een eigenaardig stel mannen, moest ik toegeven. Maar misschien had men hen ergens een jandoedel teveel geschon ken of zo en kwamen ze juist van een fuifje. Moet je daar nou zoveel ophef van maken? Bespottelijk! Doch ik had het natuurlijk weer misgeraden. Zij zuchtte gelaten. Het gaat over twee diplomaten, Bevin en Wisjinski! Dóór, lees dan zelf! En ze hadden net tevoren een heftige woordenstrijd gehad! Aauuw, zei ik, meen je dat. Nou, ik kan wel merken, dat je nog nooit in de ambassade bent geweest, als je daar zo vreemd van opkijkt. En hebben wij dan nooit eens ver schil van mening over het een en ander? Ik vind het bijvoorbeeld een hoogst ontactische zet van je, dat je mij hier alleen garnalen laat pellen, waar ik toch al zo'n vervloekte hekel aan heb, terwijl jij met je prettig humeur maar in een mollige fauteuil ligt te lanterfanten, en mij verwijt, dat ik geen helderziende ben. Als ik zo verder moet leven, ga ik net zo lief naar Griekenland. Er verscheen een boosaardige trek op haar gelaat, en zij rukte meteen nijdig de pan van de tafel. Bah, wat een akelig mispunt! siste zjj woedend. Ze heeft in recordtijd alle garnalen het jekkertje uitgetrokken, en wei gerde per sé mijn hulp. Ik mocht haar niet eens de krant voorlezen. Maar we zijn des avonds toch arm in arm naar de operette ge weest. En we hadden er zelfs geen tolk bij nodig! F a b u 1 i s t. In vervolg op ons verslag van gisteren betreffende het bezoek van de Ameri kanen aan onze stad, geven wij hieronder het verdere verloop van deze dag. Het buurtcomité Loodsgracht had bij monde van den heer J. Sieben de aardige geste, den heren Giblin en Webster een schitterende bos gele narcissen aan te bieden, die vergezeld gingen van een in Delfts blauw uitgevoerd schild, waarop in relief was aangebracht de Nederlandse leeuw. Een dame bood tulpen aan aange zien zij geen vlag bezat en op deze ma nier toch aan haar dank uiting wilde geven. Mr. Giblin gaf de wens te kennen, deze bloemen te leggen op het monument "an de gevallen geallieerde piloten in de Na het Singel werd naar de Vischbuurt gereden, waar, op hun eigen verzoek, de Red Cross-functionarissen deelnamen aan de huis-aan-huis-afgifte van de prachtige gaven. Dit is ongetwijfeld het hoogtepunt geweest van deze, voor Den Helder zo belangrijke dag. De vlotheid waarmede zij optraden stempelde hen ongetwijfeld tot mensen met een warm voelend hart Vroonstraat, een daad die bedoeld was f™or de noden van hun naasten en door om al diegenen te eren, die hun leven .*un optreden wisten zij onmiddellijk aller hebben gegeven voor de overwinning. Bezoek H.A.R.K.-magazijn. Na deze plechtigheid bij het monument, waarbij door den heer v. d. Zijp namens het buurtcomité foto's van de onthulling van het monument werden aangeboden, werd het centrale magazijn van de H.A.R.K. bezichtigd, waar de gratis uit reiking van kleding normaal doorgang bleef vinden en de volle belangstelling had van het hoge gezelschap. Na een rondrit door de feestelijke stad, waarin de open plekken van gebombar deerde en nutteloos gesloopte huizen de volle aandacht hadden, keerden de Ame- door G. TH. ROTMAN. (Nadruk verboden). 7P. Nu, de oplossing van het geval was eenvoudig genoeg, maar daarvoor moest de mooie wagen van Rondlobbes er aan geloven. Dat ging nu eenmaal n'ct an ders, want dr. Dikpoot kon daar niet blijven zitten, tot hij een ons woog en dat was een aardig poosje De neus hoorn deed dus een paar stevige rukken en de wagen viel in stukken en brok ken uit elkaar. 80. „Dat zal me m'n zak kosten!" zucht te dr. Dikpoot, terwijl hij zich uit de overblijfselen van het wagentje be vrijdde. Toen klom hij op de rug van de neushoorn en de reis werd voortgezet Katjemau, die zich bij z'n nieuwe vrien den aangesloten had, wees hun de weg. Het viel de arme neushoorn niet mee, want dr. Dikpoot was zwaar en het zweet parelde het arme dier dan ook op (ie kop. rikanen terug naar het Singel, waar het afhalen begon van de hoeveelheden zeep en levertraan. Met grote voldoening na men de heren Giblin en Webster kennis van de methode van distribueren, welke enig in Europa mag worden genoemd. Red Cross functionarissen nemen deel aan distributie. harten voor zich te winnen. De met vlaggen versierde paard-en-wa gen werd geëscorteerd door een onver valst pierement, dat zijn klanken Jui chend door de smalle straatjes stuwde. Het was een gelach en een gepraat zon der weerga. Een ieder was dankbaar voor de gaven en men stak dat deze keer heus niet onder draaiorgel of paard en-wa gen I Alle waarlijk schone zaken nemen im mer een te snel einde, en onder luid hoera-geroep verliet het gezelschap deze buurt, die zich van haar beste zijde had laten zien. Ze komen terug. Na de lunch, waar diverse sprekers het woord voerden, moesten onze be zoekers wegens bezigheden elders, Den Helder tot hun spijt verlaten. Zij deelden ons echter nadrukkelijk mede, dat het deze keer niet was ,,good-bye"i doch „so long!" Den Helder mag zich gelukkig prijzen, deze bezoekers zulk een ontvangst tc hebben bereid. Zij verdienden het, want hetgeen door de organisaties, welke zij vertegenwoordigden, verricht wordt, is van onschatbaar belang voor de physteke wederopbouw van onze gehele Neder landse volksgemeenschap. Dank aan allen. Wij willen deze reportage niet besluiten zonder in de allereerste plaats de heren Giblin en Webster te danken, die tijdens hun korte verblijf in Holland de vriende lijkheid hadden, onze geteisterde stad te bezoeken, en de heren v. d. Winden, Broekmans en Carstens voor hun werk zaamheden inzake het organiseren van dit bezoek. Verder allen die hebben medegewerkt deze ontvangst tot zulk een festijn te maken. De „vlaguitstekers", hen dl8 oorkonden of bloemen hebben aangebo den, de buurtverenigingen en zeer zeker niet te vergeten hen die zorg gedragen hebben dat aan het Singel alles punc tueel klopte; en last but not least de spe ciale reporter van Polygoon, de hee Blansjaar, die op zo 'n prettige wijze O fllmreportage verzorgde! Kindly greetings to our America friends en burgers van Den Helder, on dank!

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1946 | | pagina 2