Een volksjongen werd
millionnair
nr\\v
Hors d' Oeuvre
De verjaardag van den „mierenvreter
Hij heeft heimwee naar
zijn jeugdvriendjes
Veerdienst
Enkhuizen-Stavoren gestaakt
Amrikanen mogen Duitse
meisjes trouwen.
Stakingsgolf over Antwerpen
BONT
Wij luisteren morgen naar..
Hilversum L 301 m. 7,-8, 13,— 18,
2°'— 23—: Nieuws. 8.45 AVRO. Or«
kestverken. 9.45 Arbeidsvitaminen. 11.»
sohstenconcert. 14.Voor devrouw.
door TJEERD ADEMA
Onbegrijpelijk.
D postzegels der
Repoebliek Indonesia
FEUILLETON
"„CHANTAGE'T
Jfl een rommelige, doodarme buurt
vr/n New«ï ork (Lower East Side) is
Ofcze herfst een millionnair uit Lon»
den op bezoek geweest. Een geadel»
öe millionnair nog wel, Sir Louis
Sterling uit Regent Street, die heim»
■wee had naar zijn jeugdvriendjes uit
Grand Street.
Sir Louis Sterling is een Brits mag»
naat die toen hij twintig jaar was.
het aloude gezegde, dat Amerika het
land is, waar men er boven op kan
komen, liet voor wat het was en naar
Engeland overstak om fortuin te ma»
ken.
„Ik ging weg" zo zegt hij thans
„omdat ik in een exportfirma de twee»
de plaats innam en de baas er niet
uifrzag, alsof hij spoedig naar de hemel
zou gaan."
Hij ging dus naar Engeland en al zijn
bezittingen bestonden in een diploma
van het Hebreeuwse Technisch Insti»
Tuut, zes pond sterling en een gramo»
foon.
Het was de gramofoon, die hem zijn
fortuin bezorgde.
Binnen vijf jaar was hij de vertegen»
woordiger voor Europa van de Cohim»
!?r .Phonograph Company en binnen
vijftien jaar bracht hij een fusie tot
stand van de vier grootste maatschap»
pijen tot vervaardiging van gramofoons
onder de naam ,,His Masters Voice" en
met een kapitaal van 18 millioen dollar.
Zo werd het jochie uit Grand Street
een magnaat van Threadneedle Street
(de straat waar de Bank van Engeland
is gevestigd).
Hij gaf millioenen weg.
Het meest treffende in de geschie»
denis van dezen man, die werd ge»
boren in een huurkazerne achter een
h1ir i i
OORLOG IS DUUR.
War does not pay. De oorloi
levert geen voordeel op. Hoe het
ook loopt, of men wint of ver
liest, de rekening wordt ten
slotte gepresenteerd.
Duitsland is de verliezer ge
weest en zal moeten betalen.
Maar hoe? Het heeft 41 zijn bezit
aan dit verlies ten koste gelegd
Het heeft milliarden besteed aan
het vervaardigen van een ge
vechtsapparaat, dat nu nauwelijks
de waarde heeft van oud-roest
Het is zo berooid als na de der
tigjarige oorlog; het moet, um de
bevolking in leven te houden
klaplopen bij den vijand
Engeland is de overwinnaar
geweest, Is het er beter aan toe?
Het zit diep in de schuld en moet
wat voeding en kleding betreft
tevreden zijn met een zeer be
perkt rantsoen. De schuld, die
Engeland aan zijn bondgenoten
heeft aan Amerika in de eer
ste plaats ls bijna dubbel zo
groot als de schuld van Duits
land. Zo ongeveer vijf milliard
pond sterling, heeft Lord Inve»
chapel gezegd. Als Duitsland ln
staat zou zijn de eigen schuld te
telgen, en als het dit bedrag aan
den Engelsen minister van finan
ciën gireren kon, zou deze er nog
eenzelfde bedrag bij moeten pas
sen om zich te kunnen beroe
men op een schone lel. Het ls
de oorlog begonnen ter verded'-
ging van „de vrijheid der vol
ken" en het heeft ondervonden,
dat „vrijheid" een duur artikel
ls.
Ook Amerika, de grote geld
schieter, weet dat nu. Want het
ls wel aardig als men ettelijke
milliarden aan zijn vrienden te
vorderen heeft, maar het ls min
der aangenaam wanneer men te
vens weet, dat die vrienden In
solvent zijn
En als men die vrienden nu
maar ten volle vertrouwen kon,
zodat men geen dure oorlogs
schepen meer hoefde bouwen en
geen atoom-energie hoefde ver
zamelen, men zou tenminste op
de duur enige winst hebben be
haald. Doch vertrouwen ls nog
schaarser dan..., goud
Het ls toch maar gelukkig, dat
de mensen zo onbaatzuchtig en
zo weinig materialistisch zljr.
Want ware dat niet het geval,
niemand had een gulden voor de
vrijheid op het spel gezet. De ctj
fers wijzen uit, dat de Idealist het
nog altijd van den materiali-it
wint en dat de menshheid ten
slotte toch meer hecht aan een
Ideologie en aan een ideaal dan
aan materieel bezit.
Of ben lk nu zelf een verblind
Idealist?
KREEFT.
spoorlijn, is niet, hoeveel geld hij
bijeen heeft gebracht maar hoeveel
hij heeft weggegeven.
Naar eigen schatting heeft hij
evenveel weggegeven als behouden;
op zijn vijftigste verjaardag schonk
hij anderhalf millioen dollar weg.
„Mijn lager personeel kreeg een half
millioen, dat ik verdeelde naar hun
dienstjaren, de bedrijfsleiders en af»
delingschefs kregen ook een half mil»
lioen en een flink bedrag ging naar
liefdadige instellingen".
Zijn opvatting is, dat men, zodra men
zijn eigen niveau heeft bereikt in de
levensstandaard, moet zorgen dat: men
genoeg heeft om zich daarop te hand»
haven en de rest van zijn geld moet
weggeven. „Al wat men meer heeft, is
maar papier voor de brandkast", zegt
hij.
Toen hij 68 was, zeide hij opgeruimd:
„Ik geef niet om geld, behalve om het
uit te geven. Ik heb genoeg voor mijn
vrouw en mezelf om er aardig van te
komen en ik heh gezorgd voor de rest
van de familie. Om iets anders geef ik
geen bliksem".
Maar in zaken zal niemand Sterling
de kaas van het brood eten.
„Ik zal altijd geld verdienen", zegt hij.
„In 1939 heb ik de gramofoons er aan
gegeven, maar thans ben ik geïnteres»
seerd bij sommige kunststoffen (plas»
De jongste brandcatastrofe in
New York heeft wederom een groot
aantal slachtoffers geëist. Boven»
staande, per radio overgebrachte
foto toont het toneel van de ramp
na de explosie tengevolge van brand
in een koelhuis, waardoor een be»
lendend perceel van zes verdieoin.
gen ineen stortte. A.P.«P.
tics)". Hij is ook deelgenoot in een
vooraanstasnd Engels bankiershuis.
Toen hij onlangs in Amerika was
aangekomen, deelde hij mede, dat hij
zijn bibliotheek, waarvan de waarde
wordt geschat op meer dan een mil»
lioen dollar en die de kostbaarste par»
ticuliere bibliotheek in Engeland was.
aan de Londense Universiteit had ge»
schonken.
In 1933 werd hij Brits onderdaan en in
1937 werd hij door Koning George de
Zesde bij diens kroning in de persoon»
lijke adelstand verheven.
Louis Sterling wist zichzelf op te
werken van de zoon van een armen
Russischen immigrant tot een lid van
de Engelse aristocratie, maar zijn oude
vrienden uit de New»Yorkse achter»
buurt zeggen, dat hij in wezen niet is
veranderd. Zijn accent heeft na een
verblijf van zoveel jaren te Londen een
zeker Engels vernisje gekregen, msar
het is niettemin nog onvervalst New»
Yorks.
Met Ingang van gistermiddag 12 u-
Is de veerdienst EnkhulzenStavo
ren wegens Usg*nK gestremd. De
treinverbindingen aan beide oevers,
dus de diensten op de lijnen Amster
damEnkhuizen en StavorenLeeu
warden worden ongewijzigd gehand
haafd-
Generaal McNarney, opperbevelheb»
ber in de Amerikaanse zóne van Duits»
land, heeft het verbod van huwelijken
tussen Amerikaanse soldaten en Duit»
se meisjes ingetrokken, met één voor»
behoud. Door dit besluit zullen honder»
den, misschien wel duizenden Amerika»
nen in staat gesteld worden Duitse
meisjes als bruidjes mee naar huis te
nemen.
Het enige voorbehoud is, dat de hu»
welijken slechts mogen plaats hebben
als de soldaten en burgers op het punt
staan naar de Ver. Staten terug te
keren.
Tegelijk met de koude golf is ook een
stakingsgolf over Antwerpen gekomen
Zoais wij reeds eerder meldden, is in
de haven van Antwerpen een staking
onder de havenarbeiders uitgebroken,
die zich snel uitbreidt. O.m wordt een
loonsverhoging ge-eist. De vakbonden
hebben manifesten uitgegeven, waarin de
arbeiders worden aangespoord het werk
te hervatten, doch dit heeft tot nu toe
weinig gevolg gehad. De Antwerpse ha
ven ligt zo goed als stil. Sedert Maan
dagmorgen zijn ook de binnensleepdien-
sten tussen Antwerpen en Gent geheel
gestaakt. De staking op de Antwerpse
scheepstimmerwerven gaat thans reeds
haar zesde week in.
Nu het „bontseizoen" *wr aan»
breekt, ontdekken we soms- jslotseling.
dat een leuke bontkraag, muts of mof
helemaal niet meer to moot »s als we
^raag zouden willen. - ïeest&I >s er een*
Ter wel v.at aan op te kni->T>cn. Vóór
alles geldt echter, dat we uiterst voor»
zichtig dienen te zijn.
Donker gekleurd bont re.rügen roet
warm zand. Het zand in een schone
koekepan lauw.warm maken., met ee.n
doekje het lauwe zand doo- het bont
heen wrijven. Niet in éen richting, daar
dan slechts de oppervlakte van het
bont schoon wordt, doch de aren goed
maar voorzichtig door elkaar wrijven.
Door de warmte neemt het zand het
vet op. Na het wrijven het tussen de
haren achtergebleven zand uit het
bont kloppen. Hiertoe het Nont met de
haren naar beneden °P de "strijkplank
leggen. Met een veerkrachtig stokje het
zand er aan de achterkant u tkloppen
Gladharig bont vervolgens met een
grove kam opkammen.
Zeer vuil bont of bont. waarvan de
haren plat zijn gaan ligge*. reinigen
met een mengsel van zand ert een vet»
oplossend middel (benzirte. tetra of
vlekkenwater). Met een schoon doekje
gedoopt in het mengsel, de haren van
het bont goed door elkaar wrijven,
waardoor het zand tot diep in het bont
doordringt en daar zuiverend werkt,
■et vit,oplossend middel verdampt
sne.; het droge zand door kloppen aan
de achterkant verwijderen. Zo nodig 't
bont nog eens behandelen met alleen
ten vet»oplosscnd middel.
'1 bont schoon maken met een
mengsel van gemalen tarwe of magne»
»ia en een vet»oplossend middel. Hier»
mede door het bont wrijven tot de
vloeistof verdampt is. Dan het bont uit»
■doppen, zoals reeds beschreven en tot
vlot voorzichtig uitkammen.
Caleidoscoop. 20.15 kamerconcert
31-15 „I)e R0(je Pimpernel". 22.15 Ro»
ten in December. 22.45 Nederland in de
wereld. 23.45 „Nocturne".
Hilversum n. 415 m. 7,— 8,— 13,—
2".— 22.—: Nieuws. 8.15 KRO.
"k de (i3g. ioNCRV symphonie»
concert. j|._ KRO De Zonnebloem.
1, lunchconcert. 14.40 NCRV Voor
de vrouw. 16.Bijbellezing. 18.Po»
Pul'"r' orgelbespeling. 20.05 Kerstcon»
eert. 30 viool en piano. 23.Schu»
bert»programma.
59
Zoals bekend, heeft de regering der
Indonesische republiek altijd de ver»
antwoordelijkheid afgewezen voor de
wandaden, welke Indonesiërs in de Ar»
chipel begingen. Het heette dan steeds,
dat het ging om groepen extremisten,
welke zich aan het gezag der republiek
onttrokken.
De Stichting „Indië in Nood" ver»
spreidt nu de afbeeldingen van de nieu»
we postzegels der republiek. Die van 60
cent draagt 't opschrift: „Bandocng
Maret (Maart) 1946 en toont't door
de extremisten in de as gelegde Zuid»
Bandoeng, welke wandaad gepaard
ging met moord en het kidnappen en
wegvoeren van talloze Nederlanders.
Een zegel van 100 cent opschrift
Ambarawa Nop (November 1945
geeft een beeld van het in brand steken
van het vrouwenkamp Ambaiawa,
waar tot de tanden gewapende Indone»
siërs weerloze vrouwen en kin leren
aanvielen en doodden. Een zegel van
200 cent symboliseert de afsluiting van
Soerabaja van water, waardoor niet al»
leen de Nederlanders in die stad gedu»
peerd werden, doch duizenden h.a sa-
wabgrond niet meer bevloeid werden,
zodat de „tani's" (landbouwers) hun
gronden braak moesten laten liggen. En
dat terwijl de Inheemse bevolking van
het nabij gelegen Madoera en die van
Lamongan en Bodjonegoro ten Western
van de stad sterven van honger
Ze waren arbeiders op de grote hout»
fabriek en ze zaten met z'n vijven bij
elkaar in de huiskamer van Klaas van
Dieren om te overleggen wat ze den
directeur op z'n zestigste verjaardag
zoudjn geven.
Het was een idee van Dirk van Hou»
ten, want die stond met de werkbazen
op een heel slechte voet omdat hij lie»
ver lui dan moe was en hij rekende er
op, dat hij zelf de aangewezen man zou
zijn om het cadeautje te overhandigen,
omdat deze attentie en het noemen
van zijn naam in de couranten van
gunstige invloed op zijn positie zou
kunnen zijn.
De fabrieksdirecteur was een izegrim.
Hij keek altijd even zuur. Ze waren al»
lemaal bang voor hem en niemand van
het personeel had er dan ook behoefte
aan den ouwe een cadeautje te geven,
maar Dirk van Houten pleitte er zó en»
thousiast voor. dat ze besloten een lijst
te laten circuleren, waarop alle arbei»
ders konden tekenen.
Toen ze veertien dagen later weer
bijeen kwamen, hadden ze een totaal
bedrag van honderd vijf en twintig gul»
den, zeven en zestig en een halve cent
bij elkaar en ze debatteerden er meer
dan een uur over wat je daar nou voor
kon kopen voor een heer op leeftijd,
die alles al had wat ze maar konden be»
denken.
Een gouden horloge, een vulpen, dat
had de directeur natuurlijk allemaal en
het voorstel van Piet Steen om een
meerschuimen pijp te geven, kwam he»
lemaal niet in aanmerking, omdat de
ouw? ~T <I'e ze onder elkaar heel on«
eerbiedig de „mierenvreter" noemden
nooit rookte.
Ten slotte viel de keus op een globe
en de boekhouder van het kantoor, die
ze in vertrouwen hadden genomen,
vond het een prachtig idee en ging mee
om er een te kopen en dat was maar
goed ook, want als hij er niet bij ge»
weest was, hadden ze vast en zeker 'n
porceleinen beeldje gekocht: een
spaarzaam geklede juffrouw voorstel»
lende, die op een fluitje blies en aan
wier voeten zich drie witte konijntjes
hadden genesteld.
Dirk vond het prachtig, maar de
boekhouder besliste, dat je „meneer"
geen onvolledig geklede juffrouwen kon
aanbieden, zodat ze maar bij het idee
van de globe bleven en de boekhouder
uit zijn eigen zak vier gulden twee»en
dertig en een halve cent moest bijpas»
sen, omdat de aardbol en het mahonie»
houten onderstel niet minder dan hon»
derd en dertig gulden kostte.
In de standaard bleek een barstje te
zitten, maar dat was geen bezwaar zei
de meneer van de winkel want hij ver»
wachtte binnen enkele dagen een ande»
re en die zou hij dan dadelijk naar Piet
Steen sturen, die, als chef van de expe»
ditieafdeling het cadeautje deskundig
zou verpakken.
Piet was altijd de man, die dergelijke
karweitjes moest opknappen en ze had»
den hem dan ook het cadeautje voor
Janus Pleizier toevertrouwd, die de dag
na het jubileum van den directeur zijn
zilveren feest op de fabriek zou vieren.
Janus was bootsman geweest, hij had
op alle wereldzeeën gevaren en het was
niet moeilijk een passend cadeau voor
hem te vinden, aangezien er maar drie
dingen waren waarin hij belangstelde,
namelijk een hartige slok, een beetje ta»
bak en wat warme onderkleding, omdat
hij bij het zwerven over de brede wa»
teren rheumatiek gekregen had.
Enfin, dat was in orde, maar het
voornaamste moest nog voor elkaar ge»
bracht worden, want Dirk »qu bij de
overhandiging van het cadeau een toe»
spraakje moeten houden via dat was
nou juist zijn zwakke PU®K ant als hij
den „mierenvreter" in de verte zag
aankomen, vlogen de zenuwen al naar
zijn keel en hij vreesde op Ket critieke
moment geen woord te kunnen uit»
brengen.
Met behulp van boekhouder
werd er een toespraakje in elkaar ge»
zet. Dat zou Dirk wel van b\titen ieren,
op voorwaarde dat ?let Steen een
beetje achter hem zou staan om te
souffleren als hij onverhoopt mocht
blijven steken.
De volgende morgen kwamen twee»
honderd werklieden "iet het kantoor»
personeel bijeen in de grote fabrieks»
hal, waar de jubilaris in een kring van
commissarissen op een podium was ge»
zeten.
De leden van het ""'"iRingscomité
stonden vooraan en ze duwden Dirk
vooruit, maar die was er^> zenuwachtig
omdat de „mierenvreter al een zuur
gezicht trok, toen hij hem naderbij
zag komen. -
„Zeer geachte ju..iu- bilans", stotter»
de Dirk, „op deze blijde dag zjjn wjj
hier bijeen gekomen o™ U te zeggen
hoe hoog wij uw goede «orgen voor
ons allen in prijs achten
„Op prijs stellen", souffleerde Piet.
„O ja", zei Dirk, ik bedoel natuur»
lijk op prijs stellen. Hm... wij hebben
er ernstig over gedacht wat wij U op
deze voor ®ns zo heugelijke dag zou»
den geven en dat was niet zo gemakke»
lijk, want het moest iets zijn, dat van
onze toegenegen warmte getuigde."
"Dnzc warme toegenegenheid, stom«
fluisterde Piet.
„Van onze warme toegenegenheid,
stom jij bedoel meneer", zei Dirk
met een kleur als een gekookte kreeft
„Zoals de ZOn om de aarde draait zo
hm...zo..zo draaien wij elke dag om
U heen
I Steen haalde machteloos zijn
schouders op. Hij zag geen kans meer
dat te verbeteren, want op 't papiertje
had gestaan: „zoals de aarde om de zon
draait, zo zijt gij het middelpunt van
-V-elijU leven in de fabriek".
'j hehben", zo vervolgde Dirk,
„iets gekocht waar U gezellig mee kunt
spelen.hm ik bedoel iets, dat U af»
leiding zal verschaffen. Aanvaard het
als een bewijs van onze steeds verflau»
wende belangstelling in uwe voorschrif»
ff" moest nota bene „onver»
tlauwde belangstelling" zijn „en wij
hopen, dat U bij het aanschouwen van
ons cai'eau met vriendelijkheid en met
waarlering aan ons zult willen denken.
9 eh .kunnen U thans alleen
het noventtuk presenteren, want in 't
onderstuk zat een scheurtje, maar daar
krijgt F een ander voor. Dat hebben
,E08 niet ontvangen, maar dat zal
t ai' dagen wel worden thuisgezon»
den. Alstublieft meneer de jubilaris".
Dirk zuchtte van verlichting, de com»
missirissen, de heren van het kantoor
en alle werklieden applaudiseerden en
de directeur sneed bedachtzaam het
touwtje door, dat om het cadeau was
gebonden.
Drftia en afgemeten als gewoonlijk
wikkelde de „mierenvreter" het papier
van de globe en toen het er bijna af
was. zagen de leden van het huldigings»
com ,'t dat Dirk bleek werd, dat er
zweetdruppelties op zijn gezicht kwa»
men en dat hij zich aan zijn stoel vast»
f»rC\v niet te vallen.
4 -wa.wat is er?", fluisterde
Piet
Maar Dirk staarde naar den direc»
teur alt etn konijntje naar een nader»
bijkomende giftslang.
De mond van den „mierenvreter" zakte
open van verbazing en hij keek zo ver»
metsend naar den armen Dirk, dat al
dien» collega's verwachtten, dat de man
wan schrik door de vloer zou zakken.
k "icen van afs'buw verwrongen ge»
zicht hield de jubilaris met de linker»
hana een roodbaaien borstrok omhoog
en in zijn rechterhand had hij een
kruikje g, jje beste jenever, die Dirk
'n hele stadje voor Janus Pleizier
had kunnen vinden!
door J. 3 FLETCHER
48).
Eldrick nam de brief met verwonde
ring aan Hij had een goede memorie
en hij herinnerde zich, dat Colling-
wood hem verteld had, dat hij van
Neata had gehoord, dai Pratt op Nor-
mandale Grange was gekomen, Esther
Mawson had gesproken en haar gezegd
had, dat hfj mevrouw Mallathorpe ab
soluut moest spreken Hoewel Eldrick
niet gauw iemand verdacht, flitste 't
hem toch door zijn brein of Pratt mis
schien die middag mevrouw Mallathor
pe die brief had laten schrijven en
hem zelf meegebracht had.
„Ik geloof, dat er nog heel wat mis
verstand is in die zaak," begon hij.
„Mijnheer Collingwood zegt, dat je er
kwam en de kamenier mededeelde, dat
je mevrouw absoluut moest spreken,
zo'n beetje je zelf opdiong, Pratt
„Niets daarvan, mijnheer," weersprak
hem Pratt en liet de brief heen en
weer wapperen. „Staat er niet in die
brief, door mevrouw zelf geschreven,
aat zij mij noodzakelijk wil spreken,
om drie uur? En was het dan n et
absoluut nodig voor mij, om haar te
zien te krijgen? Kom nu. Zou mijn
heer Collingwood niet beter doen, op
zijn eigen zaken te letten? Wat gaat
het hem allemaal aan? Hij loert op
juffrouw Mallathorpe en haar geld
denk ik."
Eldrick suste hem nog een beetje en
ging toen naar zijn eigen kantoor te
rug Op sommige punten was hij he
lemaal gerustgesteld, op andere scheen
het Hem tamelijk geheimzinnig toe In
zijn verslag over het onderhoud, dat hij
aan Robson en Collingwood deed. nam
hij net dan ook min of meer voor Pratt
op. Robson was er verstoord om, Col
lingwood echter was er uiterst ver
baasd over.
„Je kunt toch niet ontkennen. Rob
son, pleitte Eldrick, „dat Pratt er gis
teren heen ging op merouw Mallathor
pe'» eigen verzoek Zij schrijft het hem
zelf. En wat hij zegt over dat aanver
wantschap. dat is ook zo vast als iets.
Ik heb de bewijzen zelf gezien. Het is
toch niet zoo vreemd dat mevouw
Mallathorpe iets zou willen doen voor
den enigen zoon van haar nicht'"
„Iets? Je praat er over alsof net niet
meer is dan dat zij hem een briefje van
honderd had gepresenteerd. Maar het
betekent, dat hij practisch baas is
over enorme sommen. Maar je zult er
r.og wel meer van horen. Wacht maar
Hij ging veel bozer heen dan hij ge
komen was. Eldrick keek Collingwood
vragend aan en schudde het hoofd.
„Ik weet niet wat er anders kan ge
daan worden," sputterde hij. „Zo ver
als ik zie, heeft Pratt het grootste gelijk
van de wereld. Als mevrouw Mallathor.
pe hem haar zaken wil toevertrouwen,
wat kan haar dan weerhouden? Ik zie
er niets vreemds in. Eén ding echter
lijkt me wel zonderling. Waarom heeft
mevrouw Mallathorpe hara dochter niet
gekend in deze? Waarom weigert ze haar
uitleg te geven?"
„Dat is nu juist, waar ik over val,"
zei Collingwood. „Ik begrijp er niets
van en voor zover ik weet, juffrouw
Mallathorpe evenmin. Het scheen hem
het beste, dat hij terug ging naar Nor-
mandale en Nesta verslag uitbracht van
de gebeurtenissen van die middag. Het
verwonderde hem niet, nadat hij de vo
rige dag gezien had, hoe ontstemd en
vastberaden zij kon zijn, baar nog meer
verstoord te vinden.
„Ik wil niet hebben, dat die Pratt hier
komt," zei ze. ,,Hij zal mijn moeder niet
te spreken krijgen, tenminste niet onder
mijn dak. En ik kan niet geloven, dat
zij om hem gestuurd heeft."
„Mijnheer Eldrick heeft haar eigen
brief gezien," onderbrak haar Colling
wood rustig.
„Dan heeft hij haar die brief laten
schrijven, toen hij hier was," hield zij
vol. „Wat die familierelatie aangaat, dat
kan wel zijn. Ik heb er nog nooit van
gehoord. Om 't even, wat voor relatie
hij ook van mijn moeder is, hij zal zijn
neus niet in mijn zaken steken
„Het eigenaardige is," ze: Collingwood
met zoveel nadruk als de omstandighe
den toelieten, „dat uw moeder, tennvn
ste het schijnt zo, u niet in vertrouwen
wil of kan nemen."
Nesta keek hem enige ogenblikken
strak aan, zonder een woord te zeggen.
Teen zij eindelijk sprak was het met
grote beslistheid.
„Precies," zeide zij „Zij houdt iets
voor mij verborgen. En ais zij het me
niet wil zeggen, dan zal ik het wel ont
dekken."
Meer zeide zij niet en Collingwood
nam afscheid. Op de terugweg naar
Barford foeterde hij Linford Pratt uit
als een geslepen en gen'epigen vlegel,
die een of ander smerig zaakje aan de
hand had Maar Pratt zelf was heel
tevreden tot nu toe. Hij had de
eerste slag gewonnen en hield nog een
paar prachtige troeven in de hand. Hij
zat de spelkansen te berekenen de vol
gende morgen, toen er iemand be'de en
toen hij de deur opende, stond daar
Nesta Mallathorpe, alleen
HOOFDSTUK XIV
De kaarten op tafel.
Als er iemand aanwezig was geweest
om de ontmoeting van die twee jonge
mensen te bespieden, zou hij gerien
hebben, dat degene, voor wien het be
zoek onverwacht en onvoorbereid
kwam, uiterlijk zo rustig en benard
bieef alsof de ander slechts gekomen
was om een afgesproken onderhoud te
hebben. De andere evenwel, heel op een
afstand, waardig dooi haar diepe rouw.
v/as onrustig en geagiteerd. pratt bleef
zo op zijn gemak alsof hij weer te
rug was in het kantoor van Eldrick en
Pascoe en een alledaagse bezoekster ont.
ving. Hij zwaaide de deur wagenwijd
open en boog zoo beleefd mogelijk ter
wijl hij slim genoeg was om te doen
aisot hij de zenuwachtigheid van zyn
bezoekster niet opmerkte. Toch onder
de schijn van ka.'m*« beefde hij en het
kostte hem al zijn zelfbeheersing om
niet te laten merken, hoe wild zijn
bart klopte.
„Goeden morgen, mejuffrouw Mal
lathorpe," begon htJ. ..Wenst u mij te
spreken? Kom in mijn prlvé-kantoor.
als het u belieft Ik 'oeb nog geen klerk
cp de kop kunnen tikken ging hij door
terwijl hij haar door de eerste kamer
r.8ar zijn eigen vertrek leidde en haar
een stoel aanbood, „Jioewel tfc meerde
re sollicitanten heb gehad. Maar ik moet
voorzichtig zijn, me;fJffrouw Mallathor
pe, het is een vertrouwenspost. En hoe
gaat het met mevrouw Mal'athorpe, van
daag? Ik hoop, dat ie beterschap aan
houdt?"
Nesta gaf op al 4«ze praatjes geen
antwoord, Ejj in p-nats van de club-
fauteui. welke hij haar aan bood, nam
zij p aats op een stoel, die stijf tegen
ai nü. Jr jtond. Daar ging zij zitten,
even recht en onbuigzaam als de stoel
rug zelf.
„I* wildj rechtuit met u spreken,"
ving zij aa!lj toen Pratt, die begreep dat
het ovet zaken zou gaan aan zijn les
senaar ha<| plaats genomen. ,,Ik wil u
een °-v.m wonden vraag stellen en ik
verwacht een onomwonden antwoord.
Waarom perst u mijn moeder geid af?"
Pratt schudde zijn hoofd met een uit
drukking van treurigheid op het gelaat.
Dan zeeg hij afkeurend naar zijn be
zoekster,
dat u bij nader inzien spijt
zul nobea van. uw woorden, mejuf
frouw Ma lathorpe," antwoordde hij. „U
'"Bso we maar zeggen.... een
Leetje nerveus? Of liever een beetje ont-
s emd u ka'mer was, zoudt u
zu e dingen niet zeggen, zoudt u zo'n
woo-d al» afpersing niet durven ge-
bru' e;. Lieve hemel, daar zou je een
proces ovtr kunnen beginnen Als u
iemand voor had, die gauw op zijn
tener feetrap^ was en als u dat zei, waar
getu.ger, waren, dan kon er van al'.es
uit 'Oortkomen, Maar al ben ik niet
zo n toert man, toch moest u het maar
':ever niet meer zeggen."
(Wordt vervolgd.)
