Onze duinen ais „Atlantikwall" r Kanonnen zongen MONICA Eenbenig gymnast: Sjef Meyer GRATIS! DE PAMPUS-PIRAAT door j. Ze hadden nog nooit een trein gezien... Oplichter met fantasie! Waar een wil is, 15 een weg VAN EXTER hei lied van de vrijheid Herr Himmler wilde praten Distributievrije plastic Wij luisteren morgen naar. Treedt Eisenhower at? HUIDVERZORGING. FEUILLETON Verloofd HOE ZIET het leven er uit voor een Jongen van 17, die bij een on geluk een been verliest? Niet bijs ter rooskleurig, vooral niet wan neer hij zijn hart aan de turnsport heeft verpand. Maar hier is het verhaal van een man, wien een been werd geamputeerd en die nu met acrobatisch turnen een eerlij ke boterham verdient. Hij zwemt, fietst, rijdt motor en auto. SJEF MEYER, Luikenaar van ge boorte, groeide op in Z.-Limburg en was in Sittard ondanks zijn jeugd een prominent lid van de turnvereniging. De zwartste dag van zijn leven viel in 1924, toen hij als 17-jarige met zijn motor tegen een boom reed. Een half jaar later strompelde hij 't ziekenhuis uit met één been. Het andere was ge amputeerd. Een leven op krukken, 'n leven van onbruikbaarheid en hulpbe hoevendheid scheen vóór den jongen te liggen. Maar Sjef wilde niet onbruikbaar en hulpbehoevend zijn, hij wilde niet het meewarig beklag van anderen. Hij zocht de turnvereniging weer op en zag zijn kameraden oefenen aan de ringen en rekstok, op bok en brug. He viger dan ooit tevoren kwam het oude verlangen weer boven. Twee jaar na het ongeluk schreef Sjef in voor de turnkampioenschappen van Limburg - en werd derde. Een jaar later werd hij kampioen. In de turnwedstrijden om het kampioenschap van België eindig de hij als goede derde. „OP BEROEP" TOT DUSVER was Sjef amateur ge weest. Van kindsbeen af echter had 't circusleven hem onweerstaanbaar aan getrokken, maar thuis was men niet erg gecharmeerd op „het rijk van zand en zaagsel". Sjef's ouders wilden hun zoon geen circusartist zien wor den. Doch weldra kwam het moment, dat Sjef meerderjarig werd en zijn oude liefde kon volgen. Hij trok naar Amsterdam en ging zich „op beroep" bekwamen. In een klein circus vond 't eerste optreden plaats. Wilskracht en volharding hadden gezegevierd over de lichamelijke handicap. Kort vóór de oorlog bevond zich onder de toeschouwers van een open luchtvoorstelling op de kanovijver in Ermelo een Rotterdamse costuumnaai- ster. Zij zag Sjef in zijn trapezenum mer en werd na eindeloos aanhouden 14 dagen als partner op proef genomen. Die proef slaagde en nu trekken de eenbenige gymnast en de voormalige costuumnaaister reeds tien jaar door Nederland en Europa. Het trapezenummer is afgeschaft en de Cornels, zoals hun toneelnaam luidt, blijven dichter bij de begane grond Hun nummers Verraden een verbluf fende gymnastische vaardigheid, welke alleen door intensieve en onafgebroken training kan worden behouden. Elke vrije dag wordt daaraan dan ook be steed op een artistenzolder aan de Oudeschans te Amsterdam, waar dan 4 uur achtereen ingespannen wordt ge oefend. OP 'T KANTJE AF DE CORNELS traden derhalve hier te lande, in België, Frankrijk en in de Balkan op. In Joego-Slavië liepen zij eens 's avonds na de voorstelling naar hun hotel terug, toen een auto hen verblindde. Juist bevonden zij zich bij een trap, die naar het lager liggende straatdeel voerde. Hals over kop rol den zij de stenen af. Sjef verwondde zijn been, zijn partner brak beide hak ken van haar schoenen en liep een geblesseerde arm op, terwijl beider jas sen aan flarden hingen. Maar de vol gende avond trad het tweetal weer op, zij het ook moeizaam hun pijn ver bijtend. Nooit incidenten tijdens uw op treden gehad? In Wenen werkten wij eens op een podium, waar de bezoekers tafeltjes vlak omheen zaten. Bij 't achterwaarts gaan van 't turn- toestel springen kwam ik juist op de rand van het podium terecht. Ik ver loor mijn evenwicht en had geen tweede been om het weer te herwin nen. In een onderdeel van één seconde zag ik achter mij het tafeltje vol gla zen en flessen. Ik mocht met mijn rug spieren geen val in glasscherven ris keren, bedacht ik in een flits. Achter het tafeltje was een kleine open ruimte en eer ik het zelf goed wist was ik met een miraculeuze sprong over het tafeltje heen. Ik begrijp nog niet, hoe me dat toen gelukt is. Het publiek dacht, dat dit alles tot het normale nummer behoorde, en applaudisseerde uitbundig. Toen ik de zaak aan de di rectie uitlegde, vroeg men mij die sprong iedere avond te herhalen. Daar ben ik natuurlijk niet op ingegaan. Een mens moet niet te veel willen. Na de oorlog al weer op tournée geweest? Vier dagen na de Bevrijding tra den wij in het voormalige ..Kame- radschaftshaus Erika" aan 't Museum- pjein voor de B. S. op. Kort daarop zocht het Amerikaanse leger vier va- rieténummers. De selectie vond plaats in Hilligersberg; er waren 35 candi- daten. Wij behoorden tot de vier uit verkorenen. Op die tournée door de Amerikaanse bezettingszóne in Duits land hebben wij ons dankbaarste pu bliek gehad, vooral de Amerikaanse jongens die aan het front zelf een been hadden verloren. Voor hen zijn mijn prestaties een hele bemoediging geweest, zoals ze mij zelf meermalen hebben verteld. Dan is het gesprek afgelopen, want Sjef Meyer moet nog even een kennis bezoeken. Hij stapt op zijn fiets en verdwijnt in het grote-stadsverkeer. geen beklagenswaardig mens, maar een volwaardig medeburger. N. P, C. Zij, die zich van heden af op 4it blad abonneren, ontvangen de tot 1 Juli verschijnende nummers Copyright R.DP haiic mitp pob-1 utrecht' algemeen rxitie-bericht n» stow6en0em0e inspec TEUR MAAKT BEKENO... HeoeN- AVONC OC MET EILANC OAMPuS IS GESIGNALEERD OE lAN- &E,GESPELD MET OE BE&IN- LETTERS VANwiENS OP SPORING EN AANHOOONG RpEDS WERb VERZOCHT ih BERjCHT ja CUE rad»0-tel£MMlE IS een grpte voortgang te bedenken, dat OE POB l vanuit utrecht het alle politie-BuRpAun autos EN man schappen kan spreken, zon oer. dat iemand anders er iets van kan opvangenof het zou al 'N hele knappe ama zo. ihspecteurtje alleen een hele knappe amateur kan dat apparaat nabouwen. ..MAMAik ben MÉÉR DA.N een knap amateur en ik OOK. ZAL DAT BE WD ZEN de h.p.s. vaart op volle kracht weg om oe inspecteur. aan booro te ne men en hem haar T ellano pampus te brengen. deze politie-boot staat in radio-telefonische verbinding met- de auto van barenose ole nu van ALK MAAR onderweg is naar amsterdam Dertien Lappenkinderen uit het Noordelijkste deel van Zweden onder gingen dezer dagen de sensatie van hun leven. Deze kinderen, die nog nooit in hun leven een trein, een auto of zelfs een motorboot hadden gezien, maakten een schoolreisje naar Stock holm. Eerst moesten ze vele uren met paarden reizen voor ze de dichtst bij- zijnde bus bereikten. Het Zweedse stadje Lulea was een openbaring voor hen. Met grote ogen volgden de Lap penkinderen de weinige auto's, die door de straten reden en bewonderden de hoge huizen van het stadje. In het pension waar ze de eerste macht door brachten vochten ze uren met elkaar om het voorrecht het licht aan en uit te mogen doen. Electrisch licht was hun een volkomen onbekend begrip. Is een luchtreis voor velen reeds een vreemde gewaarwording, men kan zich voorstellen wat het betekende voor de primitieve kinderen toen ze in de vliegmachine van de Zweedse Luchtvaart Maatschappij Aba moesten stappen, die een dagelijkse dienst tus sen Lulea en Stockholm onderhoudt. Nooit tevoren is een vliegreis in zulke volmaakte stilte gemaakt als deze reis van Lulea naar de Zweedse hoofd stad. Toen de piloot ter ere van zijn gasten laag over hun huisjes vloog konden zij geen woord uitbrengen. De Lappen zijn van nature een wei nig spraakzaam volk, maar tekenen kunnen ze des te beter. De reden van hun vlucht met de Zweedse Lucht vaart Maatschappij was n.1., dat zij een nationale tekenwedstrijd, uitge schreven door een groot Zweeds dag blad, hadden gewonnen. Het mooiste ogenblik was, toen ze in het Zweedse nationale museum hun eigen tekenin gen zagen hangen. in Maar toch licht er een eigenaar dige gloed in de ogen van die uit gehongerde lichamen. Het licht van de hoop. Soms, op stille da gen als de wind uit het zuiden waait, zijn er van die plotselinge trillingen in de lucht, schijnt er ver weeg een onweer over te trek ken. Inderdaad, ver in het zuiden zingen de geallieerde kanonnen hun lied van de vrijheid. Dreunend met machtige accoor- den passeren dagelijks de giganti sche luchtvloten van Engelsen en Amerikanen ons geknechte en zo zwaar beproefde Hollandse land. Vol heimwee staren wij dikwijls Het Ministerie van Economische Za ken deelt mede, dat alle uit plastic en gummi-sheet vervaardigde kleding, voorzover daarin niet meer textiel of textielvervangende weefsels zijn ver werkt dan ten hoogste 50 pet. van het gewicht of de oppervlakte, voortaan zonder in ontvangstneming van tex tielpunten dient te worden verkocht en afgeleverd. Het bovenstaande geldt niet voor genummerde kleding of weefsels. naar boven, maar dan begrijpen wij het. Die jongens daarboven ons, dat zijn onze wrekers. Zij zullen het betaald zetten alles wat ons aan moord, roof, verraad, uit hongering, gemeenheid is aange daan. Onze rekening is hoog, uit zonderlijk hoog, maar moet wor den voldaan! Niettemin kruipen de maanden slechts langzaam voorbij maar als het voorjaar daar is en de velden weer hun traditionele bloemenpracht ver tonen, schijnt het einde toch werke lijk nabij. Diep dringt het 2e Britse leger Noord-Duitsland binnen en het befaamde pantserleger van generaal Patton schijnt dag en nacht door te stoten. Herr Himmler, de grootste beul aller tijden wil praten. Hem wordt ondub belzinnig te verstaan gegeven, dat er niet te praten valt, hij heeft slechts te kiezen tussen onvoorwaardelijke ca pitulatie of volkomen vernietiging. De Duitser weet, dat de geallieerden het laatste volkomen in hun macht heb ben. Hij lanceert zijn laatste troef en wil zich onvoorwaardelijk aan de En gelsen en Amerikanen overgeven. ONVOORWAARDELIJKE CAPITULATIE Kortaf laat generaal Eisenhower hem weten, dat er ook nog een Rus sische bondgenoot bestaat. Diens be faamde artillerie schiet trouwens de eens zo trotse Duitse hoofdstad volko men in puin en de andere vazalsta ten zijn reeds lang onder de voet ge lopen. Het hoofd der Gestapo begrijpt dat hier niets meer te redden valt. Keitel, Jodl en Donitz tekenen de on voorwaardelijke capitulatie. Von Frie- deburg en Himmler maken zelf een eind aan hun leven. In Nederland voert kolonel-gene raal Blaskowitz het bevel over het leger. Een ogenblik schijnt het of hij ir. z'n eentje door wil vechten, doch zijn verstand wint het ten slotte. Op de 5e Mei 1945 's morgens om 8 uur wordt de in „Hotel de Wereld" te Wa- geningen getekende overgave van kracht. Toch duurt het nog een paar da gen alvorens de Canadese voorhoe den geheel West-Nederland hebben bezet. En zij worden begroet en be jubeld zoals hier nog nimmer men sen bejubeld zijn. Onze ogen wor den vochtig. Dit zijn onze bevrijders, thank you boys, thank you very much, well done! God bless you all! Daar gaan zij, breed lachend, vrien delijk wuivend, de kerels van de Sea- forth Highlanders, het West-Toronto- regiment, the Royal Signals ,het Royal Army Service-Corps en hoe de be- loemde Canadese eenheden ook meer mogen heten. Geen wagen passeert er of hij is versierd met klapperende oranje-vlaggetjes en waar dit maar even mogelijk is beladen met een juichende kinderschaar. Vijf jaren geleden was er ook eens een intocht! Waaiervormig verspreiden de Cana dezen zich ook in het kustgebied en daar vinden zij volkomen onbe schadigd de roemruchte Atlantic- wall. (Slot volgt) Hilversum I, 301 M. geeft nieuws om 7, 8, 6, 8 en 11 uur. 7.30 Muziek bij het ontbot. 8.43 gram.muziek. V.P.R.O.: 10.00 Morgenwijding. V.A. R.A.11.00 Arb. continubedrijven. 12.00 Kon. Mil. Kapel. 1.00 Ned. strijdkrachten. 1.30 Miller sextet. 2.15 Omroeporkest. 3.00 Boekbespreking. 3.15 Symphonieconcert. 5.00 Sport- praatje. 5.30 Om en nabij de twintig. 6.30 Ned. Strijdkrachten. V.P.R.O.: 7.30 Rijpere jeugd. V.A.R.A.: 8.15 En nuOké. 9.30 The Ramblers. 10.00 Hoorspel. 10.30 Cabaret. 11.15 Dans muziek. Hilversum II, 4.15 M. geeft nieuws om 7, 8, 1, 7, 8 en 11 uur. K.R.O.: 8.30 Hoogmis. 10.15 Orkestmuziek. 11.00 De Zonnebloem. 12.03 Ned. componis ten. 12.30 Lunchconcert. 1.45 Film kwartier. 2.00 Omroepkamerorkest. 4.00 gram.muziek. 5.00 De Wigwam, 6.30 Buffalo Bill. 7.20 Ensemble Fan tasia. 8.05 De gewone man. 8.30 Henri de Greeve. 9.00 Orkest zonder naam. 9.30 Muzikale tombola. 9.50 AjaxVolewijckers. 10.05 Cabaret. 11.20 Radio Philharmonisch orkest. De „Stad Alkmaar" gereed voor de tewaterlating op de scheepswerf van Piet Smit te Rotterdam. Tegen zonnebrand, stuklopen, door zitten, schrijnen, smetten, en ter ver betering der huid: Purol of Purolin. Door 't crême-karakter is Purolin ge liefd door de vrouw voor zichzelf en de baby. (Ingezonden mededeling). Volgens een bericht van de Ameri kaanse journalist Walter Winchell in de „New York Mirror" zou generaal Dwight Eisenhower, chef van staf van het leger der Verenigde Staten, aan president Truman om ontslag hebben verzocht en voorzitter worden van de Columbia Universiteit in New York, in de komende herfst. Volgens Winchell zou het verzoek om ontslag ongetwij feld aanvaard worden. Bevestiging van dit bericht kon niet verkregen worden. is Sir Adrian Boult, de dirigent van het B.B.C.-orkest, dat op 25 Juni en 2S Juni in ons land zal concerteren, tijdens de repetitie met zijn orkest. NAAR HET ENGELS VAN BERTA RUCK DOORi J. JORISSEN 6) De angst, zonder werk te zullen komen, vervolgde mij zelfs in de on dergrondse, totdat ik dicht bij mijn huis was gekomen en daar, vóór ik naar binnen ging, aan de arme man die altijd wat tekent met krijt op het trottoir en daar geld voor tracht op te halen, voor het laatst, naar ik vrees de, nog iets gaf voor zijn schone te kening „een gestrand schip" met daar onder de woorden, „evenals de kun stenaar zelf, aan de grond!" „Ik zit ook aan de grond. Blossom Dit zal wel de laatste stuiver zijn. die ik je geven kan!" zei ik met een glim lach vol wanhoop. Toen ging ik de grote poort in en k,r>m de stenen trap op. die naar on ze goedkope kamers voert op een 1 hoorde tegelijk het geluid van snikken. van de bovenverdiepingen; de kamers die zes maanden lang ons huis zijn geweest. Hoe lang zou ik mijn aandeel in de huur nog kunnen opbrengen? HOOFDSTUK III. Ik ben altijd lang voor Cicely Har- radine thuis. We leerden elkaar ken nen. toen wij beiden een kamer ge huurd hadden in een Tehuis, waar je die voor 10 sh. in de week kon krijgen. Zij was ook een wees zonder enige kennissen van betekenis en met een heel klein beetje geld. Dit gebruikte ze om tekenlessen te nemen. Ze hadden r>i> haa* thi'is altijd gezegd, dat zezo'n aanleg had. Haar plan was later mode platen te tekenen. Ze had gehoord (dal hebben wij allen wel eens gehoord) dat dat werk bijzonder goed betaald wordt, dat men er zelfs fortuin mee kan mal""i Zij had echter niet beseft dat voor een meisje, zoals zij, knap. goedhartig, maar zonder grote aanleg, niet zoveel wegen tot fortuin voeren. Ik was zeer verbaasd, toen ik van daag bij mijn binnentreden op de twee dehands rustbank met cretonne over- trQkken iemand zag liggen Eigenlijk zag ik niet veel meer dan een paar shawls en daarboven uit wat verwarde rode krullen en een verband maar ik „Cicely!" riep ik ontsteld uit. „Ben je al thuis? Wat is er gebeurd?" „O, zo iets heel ergs!" klonk het klagend, en Cicely trachtte wat over eind te komen. „Toen ik om twaalf uur wegging, om te gaan eten, gleed ik uit over een bananenschil, die de een of andere naarheid midden op straat had gegooid. Neen, Tots, het was niet de schuld van mijn schoentjes, daar hoef je niet mee aan te komen! en ik verstuikte mijn enkel en kwam met mijn hoofd tegen de rand van het trottoir terecht. Ze brachten mij thuis met een taxi, en de dokter is er ge weest en hij zegt, dat ik mijn voet veertien dagen niet op de grond mag zetten en wat wat moet ik begin nen? Ik ben natuurlijk meteen mijn baantje kwijt", jammerde zij. De baas neemt mij stellig niet terug; want er is •en nichtje van deze of gene die al lang hoopte, mij te verdringen. Zij zal het nu natuurlijk inpikken! En wat moet ik dan 4oen?" Zij deed niets dan snikken, en ik wist niet beter te doen dan haar mooie handjes, die echter voor niets deugden, zachtjes te strelen. „En nu moet ik die dokter ook nog betalen! En over drie weken komt de huur we°r' Wij moeten hier altijd om de huur danken; thuis behoefde dat nooit. En ik heb niets meer liggen, nu ik pas die fiets heb gekocht voor enze Zaterdagmiddag. Is het niet af schuwelijk? Wat zijn de meisjes, die bij hun ouders thuis moeten blijven, niet altijd jaloers op ons, omdat wij ze vrij en onafhankelijk zijn! Als ze maar eens wisten, hoe ellendig het is, als wij ziek worden en niet meer dan een shilling op zak hebben!" Ik glimlachte even. „Ja, jij lacht om alles, Tots, maar ik ben er ernstig genoeg aan toe. Ze ven en een halve shilling! Dat is alles wat ik in de wereld bezit! En jij hebt niets dan je vijf en twintig shilling in de week!" „Ja", dacht ik, „en zelfs dat kleine salaris ben ik morgen kwijt, want als ik de baas zeg, dat ik zijn aanbod niet kan aannemen, krijg ik bijna ze ker mijn ontslag. Na zijn toespelling op mijn werk, na al de waarschuwin gen van meneer Dundonald, kan ik weinig anders verwachten. Het was echtei; nu het ogenblik niet. om mijn arm. wanhopend kame raadje deelgenoot te maken van mijn aanstaande ellende. Al zouden wij bei den aan de grond zitten, dan moest ik dat nog. voor het ogenblik tenmin ste. voor haar stilhouden. (Wordt vervolgd) Hij ging voor in gebed Met de arrestatie van een 25-jari- ge Haagse kantoorbediende heeft de Rotterdamse politie een oplichter en fantast In handen gekregen. 't Was tijdens een verjaarsfuifje, dat een kennis van een politieman vol trots vertelde, dat hij voor het eerst van zijn leven een jonkheer in zjjn auto had gehad, „een fijne vent, en zo doodgewoon" Hij had hem ge holpen op adressen in Rotterdam en Den Haag een oude luitenantsuniform te halen, bestemd voor een luit, wiens goede uniform bij een auto-ongeval „in de soep gereden" was. De politieman vond het een vreemd geval en toog op pad, waarbij hij al dra een aanknopingspunt had, dat hem in contact met de „jonkheer" bracht. Een nader onderzoek deed vermoe den, dat de man zich na de bevrij ding hoofdzakelijk met oplichterijen had bezig gehouden. In het concen tratiekamp Wöbeling, waar hij enige tijd had doorgebracht, had hjj »ch reeds voor meer uitgegeven dan hij was. Hij liet zich doorgaan voor een dominè'szoontje en ging, om zijn be wering geloofwaardig te doen schij nen, voor in gebed, maar ondertussen zou hij zijn medegevangenen op ve lerlei manieren bestolen hebben. In Juli 1945 meldde hij zich by de B.S. in een dorpje in de Achterhoek, waar hij fantastische belevenissen uit het con centratiekamp vertelde en een lezing hield in tegenwoordigheid van de no tabelen van het dorp, tijdens welke hij beweerde de enige man te zijn, die wist waar de slachtoffers uit aijn kamp begraven lagén. Hij wist het zelfs gedaan te krijgen een auto te krijgen om de families der slacht offers te bezoeken en een prachtige verklaring van de B.S.-commandant af te troggelen. Met behulp van gestolen blanco for mulieren stelde hij daarna zelf een verklaring op waarin de burgemees ters in Twenthe hem grote dank be tuigden voor het vele belangrijke werk, dat hij verricht had. Later toog hij op audiëntie bi) hooggeplaatste personen, die hem op hun beurt weer van aanbevelingsbrie ven, nu echte, voorzagen. Hij liet aich zelfs door een verslaggever van een Amsterdamse krant interviewen, die het verhaal met grote opmaak publi ceerde. Een Krommeniese fabrikant leende hem na het verhaal gelezen te heb ben, zijn auto, waarom hij wederom had gevraagd. Na vier maanden kon de eigenaar de wagen zwaar beschadigd in Half weg ophalen. Hij had er een goede tijd mee gehad. Met vele vrouwen had hij kennis gemaakt, dank aij ifln „slee" en hij had kans gezien be dragen van enkele honderden guldens van verschillende er van los te krij gen. De menslievende stichting Puttens jeugd misbruikte hij om bij fabrikan ten goederen los te krijgen, die hij in plaats van voor het goede doel ten eigen bate aanwendde.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1947 | | pagina 3