Göring Onderhandelt met
Rusland
„KOUDE OORLOG"
I
im
i
am
ii
om
c:
r
Uit het dagboek
van Göring
J
TERRA INCOGNITA door J. D. VAN EXTER
Amerikanen hebben
gewonnen
Van Alles Wat
Vriendschap met Rusland Schijn
en werkelijkheid - Geven en nemen -
Gevaren van de handel - De handels
overeenkomst met Rusland 'n illusie
VII
r\E PERS van de Westerse geallieerden
was er toen van overtuigd, dat de
besprekingen meer of minder nutteloos
waren, omdat de Russische transport
moeilijkheden elk handelsverdrag tot
een illusie zouden maken.
Proces over een sneeuwstorm
Pakjes naar Europa
DE Amerikanen kunnen zich, thans
meer dan ooit tevoren, zonder
gewetensbezwaren overgeven aan het
genoegen der vrijgevigheid, nu zij kort
geleden door middel van hun verte
genwoordiging een enorm geschenk
aan Europa hebben gegeven. De „over
bruggingshulp" wordt nog aangevuld
met een stroom van individuele zen
dingen. Er is daarbij meer gebrek aan
adressen dan aan mensen, die pakjes
sturen willen. En de Amerikanen
kunnen zich ook zonder ongerustheid
overgeven aan de feestvreugde, want
zij zijn van mening, dat zij een grote
overwinning hebben behaald; zij zijn
er zich van bewust de „koude oorlog"
reeds te hebben gewonnen.
ABONNEERT U
OP DIT BLAD
door J. D. v. Exter
De tien beste boeken
FEUILLETON
Durf te Leven
Palestijnse tragedie
Eén Franse Gravin wisi raad
Jody en
Sterk
p DE VROEGSTE DAGEN van de
oorlog in 't Westen handhaafde Duits
land de schijn van vriendschap met
Rusland. Tegen het eind van 1939 wer
den handelsbesprekingen geopend tus
sen de beide landen en Duitsland maak
te enorme propaganda in het buiten
land over de grote mogelijkheden. De
besprekingen werden voortgezet door
Dr. Karl Ritter, vroeger Duits Ambas
sadeur in Brazilië, maar in deze dagen
hoofd van de economische afdeling van
het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
Berichten tonen aan, dat gedurende
de laatste maanden van 1939 een con
flict rees over de vraag, of zijn depar
tement gecontroleerd moest worden
door Goering als hoofd van het Vier
jarenplan.
ONDERHANDELINGEN VER
LIEPEN MOEILIJK.
T)E HANDELSBESPREKINGEN met
Rusland werden gekenmerkt door
voortdurende moeilijkheden. Berichten
uit November 1939 delen mede, dat Rit
ter teruggekeerd was naar Berlijn om
zich „te beklagen bij Goering".
Inderdaad blijkt uit Goerings .dag
boek, dat hij en Ritter elkaar in De
cember ontmoetten en zijn verslag over
hun gesprek begint als volgt:
„Gevolmachtigde Ritter, 14 Decem
ber (Russische onderhandelingen)
Beloften: 900.000 ton olie; 100.000
katoen; 10.000 vlas; 1.000.000 tarwe;
80.000.000 ruw hout.
Bruinsteen alle hoeveelheden,
Onze wensen: boter, schroot, ijzer
erts, vlas. Olleplanten en oliekoeken.
Transport van 1.000.000 soyabonen
(vracht van 100 millioen) beslist be
loofd."
Juist vóór het uitbreken van de oor
log kon de Mark ruwweg gewaardeerd
worden als 4 tegen één dollar, ofschoon
een hogere koers van ongeveer 3 tegen
één dollar kunstmatig in Duitsland zelf
werd gehandhaafd.
De inleidende besprekingen werden
gevoerd in Moskou eii het is met be
trekking hierop, dat Goering zijn bo
ven vermelde aantekeningen neer
schreef. Zij betreffen in het bijzonder
Duitslands behoefte in die dagen en
Ruslands aanbiedingen.
De besprekingen werden later in Ber
lijn hervat en Dr. Ritter geeft Goering
een denkbeeld van de Russische eisen,
die hem zojuist in Moskou waren ont
vouwd.
RUSLAND WENST OORLOGS
SCHEPEN.
TEN GROTE VERRASSING is een met
zoveel woorden door RÜsland ge
stelde vraag naar oorlogsschepen van
Duitsland, of tenminste naar blauw
drukken van oorlogsschepen, ©ok is er
een aanduiding, dat Rusland U-boten
voor Duitsland zou kunnen produceren.
De tegenwoordigheid in de Russische
delegatie van de heer Tevosian, Sovjet-
Commissaris voor de Scheepsbouw, had
men tot nog toe altijd opgevat als een
aanduiding, dat Rusland belang stelde
in koopvaardijschepen van Duitsland en
niet in oorlogsschepen.
De kruiser Lützow, waarin de Russen
zoveel belang stelden (klaarblijkelijk
zonder een uitbarsting van woede van
de kant van Goering op te wekken),
was een zeer moderne gevechtseenheid,
een vestzak-oorlogsschip van 10.000 ton,
dat op 2 Juli 1939 te Kiel van stap'1
liep.
DUITS MYSTERIE-SCHIP
CR DOOK een Duits mysterie-schip op
gedurende de oorlog.
Eerst werd er in Engeland gerappor
teerd, dat het schip genaamd was
„Deutschland", daarna dat het was ge
zonken (tenminste tweemaal), daarna
dat het tot zinken was gebracht door de
eigen bemanning na een muiterij. In
feite zonk het voorgoed door een di
recte treffer van de R.A.F. op 30 April
1945, toen 't verankerd lag in de Bal-
tische haven van Swinemunde.
In zijn gesprek met Goering vervolgt
Ritter met te verwijzen naar een com
plicatie, die klaarblijkelijk veroorzaakt
werd door Generaal von Hannecken, in
die tijd een van de hoogste bevelvoe
rende experts op het gebied van de
bewapeningsproductie (later comman
dant in Denemarken). Het schijnt dat
hij de Russen niet vertrouwt en meent
dat het zeer gevaarlijk is hun teveel
ijzer te leveren.
Goerings notities delen mede:
„Het ijzer-vraagstuk: Hannecken,
geen ijzer voor de Russische industrie
mag genomen worden van export
quota. Maar export van ijzer kan veel
voordeliger benut worden voor de ge
bruikelijke landen dan voor leverin
gen aan Rusland.
70.000 ton noodzakelijk voor Rus
land per maand. IJzer dient verkre
gen te worden uit verhoogde produc
tie."
Spoedig na Goerings gesprek met Hit
ter keerde de Russische delegatie terug
naar Moskou en in het begin van Janu
ari 1940 ging Ritter eveneens naar de
Russische hoofdstad.
HANDELSVERDRAG ILLUSOIR
Op 13 Februari 1940 echter werd er
uit Moskou en Stockholm bericht, dat
een Duits-Russische handelsovereen
komst was getekend, dat voorzag in
een totale goederenruil van ongeveer
80.000.000 M.
Drie dagen later verscheen er voor
het eerst een opmerking in de Mos-
kouse kranten, dat Duitsland ook wa
pens aan Rusland zou verkopen. Ge
durende de winter van 1939'40 kwa
men er verschillende verhalen van de
Amerikaanse Pacific-kust, dat Rus
land doende was daar petroleum, ko
per en katoen te kopen ter doorzen
ding aan Duitsland.
In Maart 1941 betuigde mr. Hugh
Dalton, de Minister van Economische
Zaken, openlijk zijn teleurstelling,
omdat „een direct vervoer naar Duits
land door middel van de trans-Sibe
rische spoorweg inderdaad bestond".
Coovrleht R-D.P.
W OAT MOET
WAAQ. WE.ZEM.
HEEHEEM
JA. WCq CE LANGE IS ALLES GOED AFGELOPEN, HU IS
WEE?. EEHS OHTVLUCHT. MAAft DAAR. HEEFT DE
CHEF, BINNENIN 2UN HOOFD, DE ICAHS NIET TOE GE-
Kg&GEH. ONDER BEWA1QH6 WOgOT HU WBS6EV0EgP.
Dat abnormale Sovjet-importers ook al
zouden deze zelf niet doorgevoerd wor
den, toch tot gevolg zouden hebben,
dat andere overeenkomstige hoeveel
heden Sovjet-producten vrijkwamen
voor export naar Duitsland".
Drie maanden later echter was het
hele onderwerp van de Duits-Russi
sche handel voorgoed afgedaan, omdat
Hitier zijn troepen aan zijn Oostgrens
samentrok en hen tegen Rusland deed
opmarcheren.
ZWIT5AL FABRIEKEN APELDOORN
Alsof er nog niet genoeg moeilijk
heden in de wereld zijn, dreigt de
staat Utah de staat Nevada via een
gerechtelijk vonnis te dwingen het uit
werpen van droog ijs op in Oostelijke
richting trekkende wolken, met. hel
doel kunstmatige sneeuwstormen te
produceren, te staken.
Nevada experimenteert om in de
Wasatch-bergen, die in Nevada liggen,
doch juist ten Westen van Salt Lake
City, betere skigelegenheid te krijgen.
Salt Lake City (Nevada) heeft nu
aan Reno (Utah) getelegrafeerd: ten
zij men op zal houden „onze" wolken
te melken en er water aan te onttrek
ken, dat de natuur voor „ons" bestemd
heeft, zullen „wij" een gerechtelijke
actie beginnen, waarin gevraagd zal
worden om blijvend te verbieden dat
„ons" water door „U" wprdt afgevoerd.
SCENARIOSCHRIJVERS IN HOLLY
WOOD ONTSLAGEN.
Twee vooraanstaande Amerikaanse
scenarioschrijvers Ring Lardner en
Lester Cole en de film-producer Ed-
ward Dmytryk hebben een proces aan
hangig gemaakt tegen de filmstudio's,
die hen ontslagen hebben, daar zij wei
gerden voor de commissie voor on
Amerikaanse activiteit te getuigen. Zij
eisen 3.163.925 dollar schadevergoeding.
door BERTRAND DE JOUVENEL
Zelfs in de verst afgelegen staten,
in de gebieden, die traditioneel het
meest onverschillig zijn jegens Euro
pa, hebben de dagbladen op de front
pagina onder enorme opschriften ver
slag gedaan van de gebeurtenissen in
Frankrijk en Italië. De reiziger, die als
Europeaan wordt herkend, wordt zelfs
op straat ondervraagd naar de moge
lijkheid van een communistische over
winning met behulp van stakingen en
directe actie in het een of ander
land. De openbare mening was er zich
zeer levendig van bewust, dat hier 'n
uiterst belangrijk spel werd gespeeld,
thans ademt zij verlicht op omdat één
partij gewonnen is.
61. „Geef je terug gemenerik!" gilt
Pim met overslaande stem. „We zullen
je aanbrengen bij de politie", roept
Pom. „En die zet je in de gevangenis!"
huilt Pam. Maar.... Gerrit Kraai laat
een spottende lach horen.
62. „Als ze me krijgen kunnen dan
altijd", krijst hij, terwijl hij wat hoger
de boom invliegt. „Maar Gerrit Kra^i
vangen ze zo gauw niet". En met die
woorden vliegt hij weg.
De Britse auteur Somerset Maugham
ja juist, die de succestoneelstukken
„Journey's End" en „The Painted Veil"
schreef kreeg van een Amerikaans
blad een briefje, waarin hem werd
verzocht de naar zijn mening tien bes
te boeken, in de loop der tijden ver
schenen, op te sommen.
De schrijver voldeed aan het verzoek
als volgt: 1. „David Copperfield" van
Dickens; 2. „De woeste hoogte" van
Emily Bronté; 3. „Madame Bovary" van
Flaubert; 4. „Moby Dick" van Melvil-
le; 5. „Oorlog en Vrede" van Tolstoi;
6. „De Gebroeders Karamazow" van
Dostojewski; 7. „Rouge et Noir" van
Stendhal; 8. „Tom Jones" van Fielding;
9. „Pride and Prejudic" van Jane
Austen en 10. „Vader Goriot" van
Honoré de Balzac. Gelukkig voor
degenen, die met de schrijver van me
ning verschillen, voegde hij aan zijn
antwoord toe dat hij nog minstens tien
van dergelijke lijstjes kon opstellen....
EN DE „STERREN"?
Hetzelfde blad betrede de filmacteur
James Mason in het opinie-onderzoek
naar de beste filmactrices. Zijn ant
woord: 1. Greta Garbo; 2. Dorothy Mc.
Guire; 3. Ingrid Bergman en 4. Bette
Davis.
RUSSISCH SCHIP ZINKENDE OP
GROTE OCEAAN.
Te Tokio heeft men berichten ontvan
gen, dat een Sowj et-Russisch schip op
300 kilometer afstand van de Japanse
kust zinkende is. Men maakt zich ern
stig ongerust over het lot van de 800
passagiers.
Door:
HILL^GONDA VAN REENEN
Hij zag de eetkamer in het oudé
huis voor zich; een vertrek als een
ouderwetse feestzaal, met de lange
tafel in het midden, waarop de grote
armkandelaar en de glans der prach
tige vruchten en de gloed op de port,
die rondgediend werd, en de portret
ten der doden neerkijkend van de mu
ren op die tafel, waaraan ook zij, lang
geleden, gezeten hadden.
Hij dacht wanhopig en ontroerd:
„Ik zal de oude heer in elk geval
schrijven. Hem condoleren. Als ik geen
afzender op de brief zet, kan hij niet
beweren, dat ik het doe, omdat ik iets
van hem wil."
„Je leest zeker iets bijzonders," zei
Dolly.
Hij liet de krant zakken, zijn gezicht
in de plooi. Zelfs zij mocht de naam
niet kennen, die hij zijn uiterste best
gedaan had te besmeuren. Nee; zij
mocht niets van zijn verleden weten;
de toekomst was het enige, dat hij
haar te geven had.
Hij wist, dat hjj dit aan zijn fam!
He verplicht was.
„Nee, toch niet," gaf hij ten ant
woord.
„Het eten is klaar."
Zij zaten tegenover elkaar en aten
en dronken en praatten. Frank Newton
verdiepte zich nog niet al te veel in
zijn medemensen zelfs niet in zijn
Dolly. Zij bezat een grote aantrek
kingskracht voor hem, daarvan was
hii zich bewust. Maar verder gingen
zijn gedachten over haar niet. De kleur
van heur haar, haar glimlach, haar
ogen, haar slank figuurtje hij ken
de al haar uiterlijke schoonheden, maar
de oppervlakkige vragen, die hij zich
soms over haar innerlijk stelde, had
hij nog niet beantwoord. Hij wist niet
waarom voor haar de zon altijd
mooier scheen dan voor hem zelf, hij
wist niet waarom voor haar de bloe
men mooier, kleine kinderen aardi
ger, straten gezelliger en het leven in
het algemeen schoner was. Maar hij
kon niet geheel blind zijn voor de ver
andering die in de laatste dagen over
haar gekomen was; het was als een
v/onderlijk opbloeien, zij was liever
dan ooit en zag er stralend uit en van
vermoeidheid wist zij niet. Zij was stil
ei: gelukkig. Elke dag scheen zij ge
lukkiger te worden, En ondanks zijn
jeugd en zijn egoïsme en ondanks al
les wat er op Riverside gebeurd was,
i ist hij. dat zij overal om zich heen
r-'- wonderen zag.
Maar zij wist ook zo weinig.
„Zo veel en toch zo weinig", dacht hij.
Zij wist niet hoe warm en mooi het
v,as in het zuiden van Frankrijk om
deze tijd van het jaar; zij wist niet
hoe sinaasappelbomen en camelia's en
magnolia's bloeiden; zij wist niets van
lange witte wegen, waar dure auto's
suisden, mensen naar schitterende in
richtingen van vermaak brengend. Zij
wist niets van diners 'en soupers en
weddenschappen, niets van het druk
ke Parijs, niets van de vrouwen
lang niet zo mooi als zij zelf en toch
schoonheden van naam kleren ko
pend, zoals zij zelfs in haar dromen
rooit gezien had, massa's geld uitge
vend voor hun massages, hun parfums,
hun kapsels en hoe bedwelmend de
bewondering der mannen hen voor
hun moeite beloonden. Zij wist niets
van gouden kusten en blauwe zeeën.
Zij wist niets van jachtpartijen en niets
van renbanen. Zij wist niets van oude
zalen bij kaarslicht, met portretten van
deftige lieden neerkijkend op de aan
wezigen. Alleen op haar eigen manier
wist zij meer dan hij. Zij wist hoe
zichzelf te bewaren.
Die beroemde schilder bijvoorbeeld.
Zij had hem verteld van Ward Dow-
ning, onverschillig alsof hij een klad
schilder was. Het was wonderlijk, dat
zij door niets te bewegen was voor
hem te poseren. Wonderlijk en vreemd.
Natuurlijk was hij er dankbaar voor,
aanbad hij haar.
„Waar ben je toch met je gedach
ten?" vroeg zij.
„Ja, ik zit te denken".
„Aan wat?"
„Aan jou". Het was het gemakke
lijkste het daar maar bij te laten. En
zij was ook altijd in zijn gedachten.
Hij haatte de dagen, die hen nog van
hun huwelijk scheidden.
„Ik denk altijd aan je, Dolly".
In hun omhelzing, die volgde, ver
telde zij hem bijna van de grote ver
rassing. Zij kon haar verlangen nauwe
lijks bedwingen. Maar het zou nog
veel heerlijker zijn als zij zijn verba
zing zag als hij over een paar
dagen slechts te zamen met haar
deze kamer betreden zou en de brui
loftstaart op tafel zoi^ zien staan.
Zij drong het geheim naar het diep
ste vak van haar hart terug.
Hij zei eensklaps: „Ik zal vinavond
afwassen, Dolly; als wij getrouwd
zijn, zal ik het elke avond doen".
Hij geloofde het, was er meer van
overtuigd, dat hij het doen zou dan
zij. Dit was een van de dingen, waar
van zij maar al te goed op de hoogte
was. Zij wist niets van witte wegen in
Frankrijk, van de Cöte d'Azur, de
schoonheidssalons van Parijs, maar zij
wist wel, dat mannen, als zij eenmaal
getrouwd waren, niet lang meer af
pasten voor hun vrouwen. Zij lachte
en zei niets.
(Wordt vervolgd).
Voor iedereen in de y.S., de krui
er zo goed als de buffetjuffrouw, de
senator of de journalist, is de strijd
aangebonden tussen de Verenigde
Staten en de Sovjet Unie, of zoals
men liever zegt, tussen de democra
tie en het communisme. Hoe ver
ouderd klinkt thans de benaming
„oosterse democratie" waarmede men
nog niet zo lang geleden Rusland
tooide. Tegenwoordig zegt men
„Aziatisch despotisme" of „rood fas
cisme".
Walter Lippmann heeft die strijd
de „koude oorlog" genoemd. Men
stelt zich deze voor als een kracht
proef op alle fronten ter wereld.
Overal voelt men de Stalinistische
druk, overal moet een tegendruk
worden uitgeoefend. Waarbij overi-
rlgens vooropgesteld moet worden,
dat deze druk en tegendruk niet tot
een gewapend conflict zullen leiden.
De koude oorlog brengt een hele
reeks schakeringen met zich mede. Be
duidelijkste nuancering is die, waarin
Amerikaanse militaire missies deelne
men aan een burgeroorlog in het te
genovergestelde kamp van dat, waar
in een Russische militaire missie
v/erkzaam is: dit is het geval in Grie
kenland en was tevoren het geval in
China, totdat Marshall zich uitsprak
tegen voortzetting dier politiek in
Azië. Marshall heeft zijn voorkeur te
kennen gegeven voor meer verzachte
vormen van „koude oorlog", zoals
economische steun aan democratische
regeringen. Die hulp moet nieuwe
kracht geven aan de landen, die die
steun ontvangen en moet ze politiek
in staat stellen de communistische in
vloed terug te dringen.
HET LICHAAM MOET VER
STERKT WORDEN.
De leidende gedachte hier is de ver
onderstelling, dat de economische wan
orde en de armoede de broedplaats
vormen, waar de communistische ba
cil woekert. Men wil in medische ter
men gesproken, het fichaam verster
ken, opdat het organisme zelf de
krachten zal opbrengen om de bacil
te verwijderen.
Bij deze gedachte heeft zich thans
een andere gevoegd. Voordat langs 'n
omweg van een economische verbe
tering politieke resultaten worden
verkregen, levert de Amerikaanse
steun onmiddellijke politieke resulta
ten op, aangezien hij aan de democra
tische anti-communistische krachten
wordt aangeboden en alleen aan deze.
In werkelijkheid is 't alleen te dan
ken aan de Russische politiek, aan de
verkeerde manoeuvres van Stalin, dat
DERTRAND DE JOUVENEL. die
behoort tot de mèest vooraan
staande Franse journalisten,
maakt op het ogenblik een reis
door de Verenigde Staten, ten
einde een studie te maken van de
politieke en economische verhou
dingen tussen de Oude en de
Nieuwe Wereld. Wij zijn erin ge
slaagd de publicatierechten van
zijn reisbrieven aan te kopen en
beginnen vandaag met het afdruk
ken van de reeks beschouwingen,
die thans uit zijn pen vloeien. Dat
zij' onderwerpen behandelen, die
in dit tijdsgewricht van het
grootste belang zijn, behqeft geen
betoog; De Jouvenel is een krach
tige persoonlijkheid, met een eigen
kijk op de dingen, met wie wel
licht niet al onze lezers het eens
zullen zijn. Wij menen echter, dat
dit ons niet beletten mag desniet
temin zijn brieven af te drukken,
want zij zijn belangwekkend ook
voor hen, die anders over dezelf
de dingen mochten denken.
ce Amerikaanse hulp dit karakter
heeft aangenomen.
Wanneer Moskou het Marshall-plan
zou hebben aangenomen, zou geen en
kel enderscheid mogelijk zijn ge
weest tussen de „goede" steunaanvra-
gers en de „slechte". Maar nu Rus
land de strijdbijl heeft opgegraven te
gen* het plan van Marshall en alle
communistische partijen van alle lan
den gemobiliseerd heeft tegen deze
steun, is het volkomen natuurlijker
wijze zo geworden, dat de hulp uit
drukkelijk wordt voorbehouden voor
de democratische landen en regerin
gen.
(Van een United Press-correspondent)
Een 22-jarige Joodse jongen,
Moshe Lackman, was de enige van
een gezin van zeven, die de oorlog
overleefde. Zijn vader en moeder, drie
broers en twee zusters werden in een
Pools concentratiekamp om het leven
gebracht.
Moshe had het geluk in 1939 naar
Palestina te kunnen vertrekken, waar
hij op een boerderij werk vond.
Verleden week ontdekten ambtena
ren van het Jewish Agency, dat het
bericht, dat de, vader van Moshe dood
was op een misverstand berustte en
dat deze zich levend en gezond op Cy
prus bevond, waar hij was heenge
bracht, nadat hij op illegale wijze Pa
lestina had trachten te bereiken. Een
vertegenwoordiger van het Agency
haastte zich naar de boerderij waar
Moshe werkte om hem het heugelijke
nieuws mee te delen, doch kwam juist
op tijd, om de begrafenis van Moshe
mee te maken, die de nacht te voren
door Arabieren gedood was.
geleid.
Het is dikwijls zeer de
moeite waard om kennis
te nemen van hetgeen er
zo van dag tot dag in de
landen ten Zuiden van
onze grens gebeurt. Wij
doelen dan niet op het
geen met grote koppen
in de krant staat ver
meld, doch op de zaken,
die minder grootscheeps
worden aangekondigd en
juist daarom vaak de
geest onder de mensen,
die er wonen, weer
geeft.
Zo is b.v. het Franse
weekblad „Samedi-Soir",
dat zegt 't grootste we
kelijks verschijnende
periodiek van La douce
France te zijn, één van
de bladen, die wij zo nu
en dan met veel genoe
gen doorsnuffelen.
Wat wij in één der
laatste nummers lazen,
zal zeker in de eerste
plaats de vrouw interes
seren. Dat ook Frankrijk
moeilijke tijden beleeft,
weet een ieder, doch het
zal zeker verbazing wek
ken, dat de Franse
vrouw geen hoed kan
kopen. Dat betekent niet,
dat er geen hoeden zijn,
doch de prijs is zo hoog;
dat slechts de dames van
heren met reuzen inko
mens zich de aankoop
van een nieuw hoedje
kunnen veroorloven.
Men kan zich inden
ken, dat dit vooral in
Parijs, dè stad van de
mode sinds eeuwen, tot
dramatische gebeurtenis-
1 sen in de wereld van de
vrouw heeft
Doch Parijs zou Parijs
niet zijn als daar niet
iemand was, die raad
wist te schaffen. Een
gravin kwam n.1. op het
lumineuze idee xtm hoe
den te gaan verhuren,
zodat de vrouwen toch
hun wensdromen wat be
treft de nieuwste crea
ties, zullen kunnen ver
vullen, al is het dan voor
enkele dagen.
Het huren van een
hoed voor één avond
kost minstens 7.50. Ge
kunt er ook een kiezen
voor 20 per avond. Een
abonnement is echter
voordeliger. Voor 125
kunt ge gedurende drie
maanden twee of drie
hoeden per week krij
gen; 150 geeft recht op
drie hoeden per week en
dan drie maanden lang.
Voordat een hoed de deur
uitgaat, wordt ze behan
deld met.... D.D.T. Voor
do kostbaarste hoedjes
moet bovendien een
borgstelling worden ge
stort.
Het schijnt, dat zelfs de
echtvriendinnen van ge
neraals tot de klanten
van Madame la Comtesse
behoren, evenals de be
leende „Peter Sisters".
Men zal overigens be
grijpen, dat de grote mo
dehuizen Mevrouw de
Gravin's idee haar zeer
kwalijk nemen
Van het bekende boek:
„Jody en het hertejong"
is, zoals bekend door de
„Metro Goldwyn Mayer"
een film gebracht. Ter
gelegenheid van het ver
tonen van deze film in
„Ciné Metro" te Ant
werpen, hebben verschil
lende instanties o.a. de
Koninklijke Maatschappij
voor Dierkunde 'n wed
strijd voor de jeugd ge
organiseerd. Het gaat om
het mooiste en eigen
aardigste huisdier.
Ook in België, waar
zoveel meer goederen
buiten de distributie val
len, woedt de zwarte
handel nog voort. Met
leuzen en acties wordt
door het „Nationaal
Strijdcomité tegen het
„duur en" 't gevecht
tegen het zwarte gevaar
geleverd. Steeds ver
schijnen er in de kran
ten slagzinnen, die wij
zen op het onsociale van
de zwarthandel en te
hoge prijzen, zoals: „Ver
wekt concurrentie onder
uw leveranciers", „Wei
gert steeds overdreven
prijzen te betalen, die u
lot buitensporige ver
koopprijzen dwingen",
„Schakelt de smokke
laars uit!" Suggestiever
was echter een plaatje in
de „Volksgazet" van het
zelfde comité. We zien
bruid en bruidegom op
hun huwelijksdag. Ze
hebben al ruzie! De
bruid weigert het bou-
quet, dat haar a.s. echt
genoot haar aanbiedt te
accepteren. Ze had n.1.
gehoord, dat hij het
„zwart" had gekocht.....