Göring Onderhandelt met Rusland „KOUDE OORLOG" I im i am ii om c: r Uit het dagboek van Göring J TERRA INCOGNITA door J. D. VAN EXTER Amerikanen hebben gewonnen Van Alles Wat Vriendschap met Rusland Schijn en werkelijkheid - Geven en nemen - Gevaren van de handel - De handels overeenkomst met Rusland 'n illusie VII r\E PERS van de Westerse geallieerden was er toen van overtuigd, dat de besprekingen meer of minder nutteloos waren, omdat de Russische transport moeilijkheden elk handelsverdrag tot een illusie zouden maken. Proces over een sneeuwstorm Pakjes naar Europa DE Amerikanen kunnen zich, thans meer dan ooit tevoren, zonder gewetensbezwaren overgeven aan het genoegen der vrijgevigheid, nu zij kort geleden door middel van hun verte genwoordiging een enorm geschenk aan Europa hebben gegeven. De „over bruggingshulp" wordt nog aangevuld met een stroom van individuele zen dingen. Er is daarbij meer gebrek aan adressen dan aan mensen, die pakjes sturen willen. En de Amerikanen kunnen zich ook zonder ongerustheid overgeven aan de feestvreugde, want zij zijn van mening, dat zij een grote overwinning hebben behaald; zij zijn er zich van bewust de „koude oorlog" reeds te hebben gewonnen. ABONNEERT U OP DIT BLAD door J. D. v. Exter De tien beste boeken FEUILLETON Durf te Leven Palestijnse tragedie Eén Franse Gravin wisi raad Jody en Sterk p DE VROEGSTE DAGEN van de oorlog in 't Westen handhaafde Duits land de schijn van vriendschap met Rusland. Tegen het eind van 1939 wer den handelsbesprekingen geopend tus sen de beide landen en Duitsland maak te enorme propaganda in het buiten land over de grote mogelijkheden. De besprekingen werden voortgezet door Dr. Karl Ritter, vroeger Duits Ambas sadeur in Brazilië, maar in deze dagen hoofd van de economische afdeling van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Berichten tonen aan, dat gedurende de laatste maanden van 1939 een con flict rees over de vraag, of zijn depar tement gecontroleerd moest worden door Goering als hoofd van het Vier jarenplan. ONDERHANDELINGEN VER LIEPEN MOEILIJK. T)E HANDELSBESPREKINGEN met Rusland werden gekenmerkt door voortdurende moeilijkheden. Berichten uit November 1939 delen mede, dat Rit ter teruggekeerd was naar Berlijn om zich „te beklagen bij Goering". Inderdaad blijkt uit Goerings .dag boek, dat hij en Ritter elkaar in De cember ontmoetten en zijn verslag over hun gesprek begint als volgt: „Gevolmachtigde Ritter, 14 Decem ber (Russische onderhandelingen) Beloften: 900.000 ton olie; 100.000 katoen; 10.000 vlas; 1.000.000 tarwe; 80.000.000 ruw hout. Bruinsteen alle hoeveelheden, Onze wensen: boter, schroot, ijzer erts, vlas. Olleplanten en oliekoeken. Transport van 1.000.000 soyabonen (vracht van 100 millioen) beslist be loofd." Juist vóór het uitbreken van de oor log kon de Mark ruwweg gewaardeerd worden als 4 tegen één dollar, ofschoon een hogere koers van ongeveer 3 tegen één dollar kunstmatig in Duitsland zelf werd gehandhaafd. De inleidende besprekingen werden gevoerd in Moskou eii het is met be trekking hierop, dat Goering zijn bo ven vermelde aantekeningen neer schreef. Zij betreffen in het bijzonder Duitslands behoefte in die dagen en Ruslands aanbiedingen. De besprekingen werden later in Ber lijn hervat en Dr. Ritter geeft Goering een denkbeeld van de Russische eisen, die hem zojuist in Moskou waren ont vouwd. RUSLAND WENST OORLOGS SCHEPEN. TEN GROTE VERRASSING is een met zoveel woorden door RÜsland ge stelde vraag naar oorlogsschepen van Duitsland, of tenminste naar blauw drukken van oorlogsschepen, ©ok is er een aanduiding, dat Rusland U-boten voor Duitsland zou kunnen produceren. De tegenwoordigheid in de Russische delegatie van de heer Tevosian, Sovjet- Commissaris voor de Scheepsbouw, had men tot nog toe altijd opgevat als een aanduiding, dat Rusland belang stelde in koopvaardijschepen van Duitsland en niet in oorlogsschepen. De kruiser Lützow, waarin de Russen zoveel belang stelden (klaarblijkelijk zonder een uitbarsting van woede van de kant van Goering op te wekken), was een zeer moderne gevechtseenheid, een vestzak-oorlogsschip van 10.000 ton, dat op 2 Juli 1939 te Kiel van stap'1 liep. DUITS MYSTERIE-SCHIP CR DOOK een Duits mysterie-schip op gedurende de oorlog. Eerst werd er in Engeland gerappor teerd, dat het schip genaamd was „Deutschland", daarna dat het was ge zonken (tenminste tweemaal), daarna dat het tot zinken was gebracht door de eigen bemanning na een muiterij. In feite zonk het voorgoed door een di recte treffer van de R.A.F. op 30 April 1945, toen 't verankerd lag in de Bal- tische haven van Swinemunde. In zijn gesprek met Goering vervolgt Ritter met te verwijzen naar een com plicatie, die klaarblijkelijk veroorzaakt werd door Generaal von Hannecken, in die tijd een van de hoogste bevelvoe rende experts op het gebied van de bewapeningsproductie (later comman dant in Denemarken). Het schijnt dat hij de Russen niet vertrouwt en meent dat het zeer gevaarlijk is hun teveel ijzer te leveren. Goerings notities delen mede: „Het ijzer-vraagstuk: Hannecken, geen ijzer voor de Russische industrie mag genomen worden van export quota. Maar export van ijzer kan veel voordeliger benut worden voor de ge bruikelijke landen dan voor leverin gen aan Rusland. 70.000 ton noodzakelijk voor Rus land per maand. IJzer dient verkre gen te worden uit verhoogde produc tie." Spoedig na Goerings gesprek met Hit ter keerde de Russische delegatie terug naar Moskou en in het begin van Janu ari 1940 ging Ritter eveneens naar de Russische hoofdstad. HANDELSVERDRAG ILLUSOIR Op 13 Februari 1940 echter werd er uit Moskou en Stockholm bericht, dat een Duits-Russische handelsovereen komst was getekend, dat voorzag in een totale goederenruil van ongeveer 80.000.000 M. Drie dagen later verscheen er voor het eerst een opmerking in de Mos- kouse kranten, dat Duitsland ook wa pens aan Rusland zou verkopen. Ge durende de winter van 1939'40 kwa men er verschillende verhalen van de Amerikaanse Pacific-kust, dat Rus land doende was daar petroleum, ko per en katoen te kopen ter doorzen ding aan Duitsland. In Maart 1941 betuigde mr. Hugh Dalton, de Minister van Economische Zaken, openlijk zijn teleurstelling, omdat „een direct vervoer naar Duits land door middel van de trans-Sibe rische spoorweg inderdaad bestond". Coovrleht R-D.P. W OAT MOET WAAQ. WE.ZEM. HEEHEEM JA. WCq CE LANGE IS ALLES GOED AFGELOPEN, HU IS WEE?. EEHS OHTVLUCHT. MAAft DAAR. HEEFT DE CHEF, BINNENIN 2UN HOOFD, DE ICAHS NIET TOE GE- Kg&GEH. ONDER BEWA1QH6 WOgOT HU WBS6EV0EgP. Dat abnormale Sovjet-importers ook al zouden deze zelf niet doorgevoerd wor den, toch tot gevolg zouden hebben, dat andere overeenkomstige hoeveel heden Sovjet-producten vrijkwamen voor export naar Duitsland". Drie maanden later echter was het hele onderwerp van de Duits-Russi sche handel voorgoed afgedaan, omdat Hitier zijn troepen aan zijn Oostgrens samentrok en hen tegen Rusland deed opmarcheren. ZWIT5AL FABRIEKEN APELDOORN Alsof er nog niet genoeg moeilijk heden in de wereld zijn, dreigt de staat Utah de staat Nevada via een gerechtelijk vonnis te dwingen het uit werpen van droog ijs op in Oostelijke richting trekkende wolken, met. hel doel kunstmatige sneeuwstormen te produceren, te staken. Nevada experimenteert om in de Wasatch-bergen, die in Nevada liggen, doch juist ten Westen van Salt Lake City, betere skigelegenheid te krijgen. Salt Lake City (Nevada) heeft nu aan Reno (Utah) getelegrafeerd: ten zij men op zal houden „onze" wolken te melken en er water aan te onttrek ken, dat de natuur voor „ons" bestemd heeft, zullen „wij" een gerechtelijke actie beginnen, waarin gevraagd zal worden om blijvend te verbieden dat „ons" water door „U" wprdt afgevoerd. SCENARIOSCHRIJVERS IN HOLLY WOOD ONTSLAGEN. Twee vooraanstaande Amerikaanse scenarioschrijvers Ring Lardner en Lester Cole en de film-producer Ed- ward Dmytryk hebben een proces aan hangig gemaakt tegen de filmstudio's, die hen ontslagen hebben, daar zij wei gerden voor de commissie voor on Amerikaanse activiteit te getuigen. Zij eisen 3.163.925 dollar schadevergoeding. door BERTRAND DE JOUVENEL Zelfs in de verst afgelegen staten, in de gebieden, die traditioneel het meest onverschillig zijn jegens Euro pa, hebben de dagbladen op de front pagina onder enorme opschriften ver slag gedaan van de gebeurtenissen in Frankrijk en Italië. De reiziger, die als Europeaan wordt herkend, wordt zelfs op straat ondervraagd naar de moge lijkheid van een communistische over winning met behulp van stakingen en directe actie in het een of ander land. De openbare mening was er zich zeer levendig van bewust, dat hier 'n uiterst belangrijk spel werd gespeeld, thans ademt zij verlicht op omdat één partij gewonnen is. 61. „Geef je terug gemenerik!" gilt Pim met overslaande stem. „We zullen je aanbrengen bij de politie", roept Pom. „En die zet je in de gevangenis!" huilt Pam. Maar.... Gerrit Kraai laat een spottende lach horen. 62. „Als ze me krijgen kunnen dan altijd", krijst hij, terwijl hij wat hoger de boom invliegt. „Maar Gerrit Kra^i vangen ze zo gauw niet". En met die woorden vliegt hij weg. De Britse auteur Somerset Maugham ja juist, die de succestoneelstukken „Journey's End" en „The Painted Veil" schreef kreeg van een Amerikaans blad een briefje, waarin hem werd verzocht de naar zijn mening tien bes te boeken, in de loop der tijden ver schenen, op te sommen. De schrijver voldeed aan het verzoek als volgt: 1. „David Copperfield" van Dickens; 2. „De woeste hoogte" van Emily Bronté; 3. „Madame Bovary" van Flaubert; 4. „Moby Dick" van Melvil- le; 5. „Oorlog en Vrede" van Tolstoi; 6. „De Gebroeders Karamazow" van Dostojewski; 7. „Rouge et Noir" van Stendhal; 8. „Tom Jones" van Fielding; 9. „Pride and Prejudic" van Jane Austen en 10. „Vader Goriot" van Honoré de Balzac. Gelukkig voor degenen, die met de schrijver van me ning verschillen, voegde hij aan zijn antwoord toe dat hij nog minstens tien van dergelijke lijstjes kon opstellen.... EN DE „STERREN"? Hetzelfde blad betrede de filmacteur James Mason in het opinie-onderzoek naar de beste filmactrices. Zijn ant woord: 1. Greta Garbo; 2. Dorothy Mc. Guire; 3. Ingrid Bergman en 4. Bette Davis. RUSSISCH SCHIP ZINKENDE OP GROTE OCEAAN. Te Tokio heeft men berichten ontvan gen, dat een Sowj et-Russisch schip op 300 kilometer afstand van de Japanse kust zinkende is. Men maakt zich ern stig ongerust over het lot van de 800 passagiers. Door: HILL^GONDA VAN REENEN Hij zag de eetkamer in het oudé huis voor zich; een vertrek als een ouderwetse feestzaal, met de lange tafel in het midden, waarop de grote armkandelaar en de glans der prach tige vruchten en de gloed op de port, die rondgediend werd, en de portret ten der doden neerkijkend van de mu ren op die tafel, waaraan ook zij, lang geleden, gezeten hadden. Hij dacht wanhopig en ontroerd: „Ik zal de oude heer in elk geval schrijven. Hem condoleren. Als ik geen afzender op de brief zet, kan hij niet beweren, dat ik het doe, omdat ik iets van hem wil." „Je leest zeker iets bijzonders," zei Dolly. Hij liet de krant zakken, zijn gezicht in de plooi. Zelfs zij mocht de naam niet kennen, die hij zijn uiterste best gedaan had te besmeuren. Nee; zij mocht niets van zijn verleden weten; de toekomst was het enige, dat hij haar te geven had. Hij wist, dat hjj dit aan zijn fam! He verplicht was. „Nee, toch niet," gaf hij ten ant woord. „Het eten is klaar." Zij zaten tegenover elkaar en aten en dronken en praatten. Frank Newton verdiepte zich nog niet al te veel in zijn medemensen zelfs niet in zijn Dolly. Zij bezat een grote aantrek kingskracht voor hem, daarvan was hii zich bewust. Maar verder gingen zijn gedachten over haar niet. De kleur van heur haar, haar glimlach, haar ogen, haar slank figuurtje hij ken de al haar uiterlijke schoonheden, maar de oppervlakkige vragen, die hij zich soms over haar innerlijk stelde, had hij nog niet beantwoord. Hij wist niet waarom voor haar de zon altijd mooier scheen dan voor hem zelf, hij wist niet waarom voor haar de bloe men mooier, kleine kinderen aardi ger, straten gezelliger en het leven in het algemeen schoner was. Maar hij kon niet geheel blind zijn voor de ver andering die in de laatste dagen over haar gekomen was; het was als een v/onderlijk opbloeien, zij was liever dan ooit en zag er stralend uit en van vermoeidheid wist zij niet. Zij was stil ei: gelukkig. Elke dag scheen zij ge lukkiger te worden, En ondanks zijn jeugd en zijn egoïsme en ondanks al les wat er op Riverside gebeurd was, i ist hij. dat zij overal om zich heen r-'- wonderen zag. Maar zij wist ook zo weinig. „Zo veel en toch zo weinig", dacht hij. Zij wist niet hoe warm en mooi het v,as in het zuiden van Frankrijk om deze tijd van het jaar; zij wist niet hoe sinaasappelbomen en camelia's en magnolia's bloeiden; zij wist niets van lange witte wegen, waar dure auto's suisden, mensen naar schitterende in richtingen van vermaak brengend. Zij wist niets van diners 'en soupers en weddenschappen, niets van het druk ke Parijs, niets van de vrouwen lang niet zo mooi als zij zelf en toch schoonheden van naam kleren ko pend, zoals zij zelfs in haar dromen rooit gezien had, massa's geld uitge vend voor hun massages, hun parfums, hun kapsels en hoe bedwelmend de bewondering der mannen hen voor hun moeite beloonden. Zij wist niets van gouden kusten en blauwe zeeën. Zij wist niets van jachtpartijen en niets van renbanen. Zij wist niets van oude zalen bij kaarslicht, met portretten van deftige lieden neerkijkend op de aan wezigen. Alleen op haar eigen manier wist zij meer dan hij. Zij wist hoe zichzelf te bewaren. Die beroemde schilder bijvoorbeeld. Zij had hem verteld van Ward Dow- ning, onverschillig alsof hij een klad schilder was. Het was wonderlijk, dat zij door niets te bewegen was voor hem te poseren. Wonderlijk en vreemd. Natuurlijk was hij er dankbaar voor, aanbad hij haar. „Waar ben je toch met je gedach ten?" vroeg zij. „Ja, ik zit te denken". „Aan wat?" „Aan jou". Het was het gemakke lijkste het daar maar bij te laten. En zij was ook altijd in zijn gedachten. Hij haatte de dagen, die hen nog van hun huwelijk scheidden. „Ik denk altijd aan je, Dolly". In hun omhelzing, die volgde, ver telde zij hem bijna van de grote ver rassing. Zij kon haar verlangen nauwe lijks bedwingen. Maar het zou nog veel heerlijker zijn als zij zijn verba zing zag als hij over een paar dagen slechts te zamen met haar deze kamer betreden zou en de brui loftstaart op tafel zoi^ zien staan. Zij drong het geheim naar het diep ste vak van haar hart terug. Hij zei eensklaps: „Ik zal vinavond afwassen, Dolly; als wij getrouwd zijn, zal ik het elke avond doen". Hij geloofde het, was er meer van overtuigd, dat hij het doen zou dan zij. Dit was een van de dingen, waar van zij maar al te goed op de hoogte was. Zij wist niets van witte wegen in Frankrijk, van de Cöte d'Azur, de schoonheidssalons van Parijs, maar zij wist wel, dat mannen, als zij eenmaal getrouwd waren, niet lang meer af pasten voor hun vrouwen. Zij lachte en zei niets. (Wordt vervolgd). Voor iedereen in de y.S., de krui er zo goed als de buffetjuffrouw, de senator of de journalist, is de strijd aangebonden tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie, of zoals men liever zegt, tussen de democra tie en het communisme. Hoe ver ouderd klinkt thans de benaming „oosterse democratie" waarmede men nog niet zo lang geleden Rusland tooide. Tegenwoordig zegt men „Aziatisch despotisme" of „rood fas cisme". Walter Lippmann heeft die strijd de „koude oorlog" genoemd. Men stelt zich deze voor als een kracht proef op alle fronten ter wereld. Overal voelt men de Stalinistische druk, overal moet een tegendruk worden uitgeoefend. Waarbij overi- rlgens vooropgesteld moet worden, dat deze druk en tegendruk niet tot een gewapend conflict zullen leiden. De koude oorlog brengt een hele reeks schakeringen met zich mede. Be duidelijkste nuancering is die, waarin Amerikaanse militaire missies deelne men aan een burgeroorlog in het te genovergestelde kamp van dat, waar in een Russische militaire missie v/erkzaam is: dit is het geval in Grie kenland en was tevoren het geval in China, totdat Marshall zich uitsprak tegen voortzetting dier politiek in Azië. Marshall heeft zijn voorkeur te kennen gegeven voor meer verzachte vormen van „koude oorlog", zoals economische steun aan democratische regeringen. Die hulp moet nieuwe kracht geven aan de landen, die die steun ontvangen en moet ze politiek in staat stellen de communistische in vloed terug te dringen. HET LICHAAM MOET VER STERKT WORDEN. De leidende gedachte hier is de ver onderstelling, dat de economische wan orde en de armoede de broedplaats vormen, waar de communistische ba cil woekert. Men wil in medische ter men gesproken, het fichaam verster ken, opdat het organisme zelf de krachten zal opbrengen om de bacil te verwijderen. Bij deze gedachte heeft zich thans een andere gevoegd. Voordat langs 'n omweg van een economische verbe tering politieke resultaten worden verkregen, levert de Amerikaanse steun onmiddellijke politieke resulta ten op, aangezien hij aan de democra tische anti-communistische krachten wordt aangeboden en alleen aan deze. In werkelijkheid is 't alleen te dan ken aan de Russische politiek, aan de verkeerde manoeuvres van Stalin, dat DERTRAND DE JOUVENEL. die behoort tot de mèest vooraan staande Franse journalisten, maakt op het ogenblik een reis door de Verenigde Staten, ten einde een studie te maken van de politieke en economische verhou dingen tussen de Oude en de Nieuwe Wereld. Wij zijn erin ge slaagd de publicatierechten van zijn reisbrieven aan te kopen en beginnen vandaag met het afdruk ken van de reeks beschouwingen, die thans uit zijn pen vloeien. Dat zij' onderwerpen behandelen, die in dit tijdsgewricht van het grootste belang zijn, behqeft geen betoog; De Jouvenel is een krach tige persoonlijkheid, met een eigen kijk op de dingen, met wie wel licht niet al onze lezers het eens zullen zijn. Wij menen echter, dat dit ons niet beletten mag desniet temin zijn brieven af te drukken, want zij zijn belangwekkend ook voor hen, die anders over dezelf de dingen mochten denken. ce Amerikaanse hulp dit karakter heeft aangenomen. Wanneer Moskou het Marshall-plan zou hebben aangenomen, zou geen en kel enderscheid mogelijk zijn ge weest tussen de „goede" steunaanvra- gers en de „slechte". Maar nu Rus land de strijdbijl heeft opgegraven te gen* het plan van Marshall en alle communistische partijen van alle lan den gemobiliseerd heeft tegen deze steun, is het volkomen natuurlijker wijze zo geworden, dat de hulp uit drukkelijk wordt voorbehouden voor de democratische landen en regerin gen. (Van een United Press-correspondent) Een 22-jarige Joodse jongen, Moshe Lackman, was de enige van een gezin van zeven, die de oorlog overleefde. Zijn vader en moeder, drie broers en twee zusters werden in een Pools concentratiekamp om het leven gebracht. Moshe had het geluk in 1939 naar Palestina te kunnen vertrekken, waar hij op een boerderij werk vond. Verleden week ontdekten ambtena ren van het Jewish Agency, dat het bericht, dat de, vader van Moshe dood was op een misverstand berustte en dat deze zich levend en gezond op Cy prus bevond, waar hij was heenge bracht, nadat hij op illegale wijze Pa lestina had trachten te bereiken. Een vertegenwoordiger van het Agency haastte zich naar de boerderij waar Moshe werkte om hem het heugelijke nieuws mee te delen, doch kwam juist op tijd, om de begrafenis van Moshe mee te maken, die de nacht te voren door Arabieren gedood was. geleid. Het is dikwijls zeer de moeite waard om kennis te nemen van hetgeen er zo van dag tot dag in de landen ten Zuiden van onze grens gebeurt. Wij doelen dan niet op het geen met grote koppen in de krant staat ver meld, doch op de zaken, die minder grootscheeps worden aangekondigd en juist daarom vaak de geest onder de mensen, die er wonen, weer geeft. Zo is b.v. het Franse weekblad „Samedi-Soir", dat zegt 't grootste we kelijks verschijnende periodiek van La douce France te zijn, één van de bladen, die wij zo nu en dan met veel genoe gen doorsnuffelen. Wat wij in één der laatste nummers lazen, zal zeker in de eerste plaats de vrouw interes seren. Dat ook Frankrijk moeilijke tijden beleeft, weet een ieder, doch het zal zeker verbazing wek ken, dat de Franse vrouw geen hoed kan kopen. Dat betekent niet, dat er geen hoeden zijn, doch de prijs is zo hoog; dat slechts de dames van heren met reuzen inko mens zich de aankoop van een nieuw hoedje kunnen veroorloven. Men kan zich inden ken, dat dit vooral in Parijs, dè stad van de mode sinds eeuwen, tot dramatische gebeurtenis- 1 sen in de wereld van de vrouw heeft Doch Parijs zou Parijs niet zijn als daar niet iemand was, die raad wist te schaffen. Een gravin kwam n.1. op het lumineuze idee xtm hoe den te gaan verhuren, zodat de vrouwen toch hun wensdromen wat be treft de nieuwste crea ties, zullen kunnen ver vullen, al is het dan voor enkele dagen. Het huren van een hoed voor één avond kost minstens 7.50. Ge kunt er ook een kiezen voor 20 per avond. Een abonnement is echter voordeliger. Voor 125 kunt ge gedurende drie maanden twee of drie hoeden per week krij gen; 150 geeft recht op drie hoeden per week en dan drie maanden lang. Voordat een hoed de deur uitgaat, wordt ze behan deld met.... D.D.T. Voor do kostbaarste hoedjes moet bovendien een borgstelling worden ge stort. Het schijnt, dat zelfs de echtvriendinnen van ge neraals tot de klanten van Madame la Comtesse behoren, evenals de be leende „Peter Sisters". Men zal overigens be grijpen, dat de grote mo dehuizen Mevrouw de Gravin's idee haar zeer kwalijk nemen Van het bekende boek: „Jody en het hertejong" is, zoals bekend door de „Metro Goldwyn Mayer" een film gebracht. Ter gelegenheid van het ver tonen van deze film in „Ciné Metro" te Ant werpen, hebben verschil lende instanties o.a. de Koninklijke Maatschappij voor Dierkunde 'n wed strijd voor de jeugd ge organiseerd. Het gaat om het mooiste en eigen aardigste huisdier. Ook in België, waar zoveel meer goederen buiten de distributie val len, woedt de zwarte handel nog voort. Met leuzen en acties wordt door het „Nationaal Strijdcomité tegen het „duur en" 't gevecht tegen het zwarte gevaar geleverd. Steeds ver schijnen er in de kran ten slagzinnen, die wij zen op het onsociale van de zwarthandel en te hoge prijzen, zoals: „Ver wekt concurrentie onder uw leveranciers", „Wei gert steeds overdreven prijzen te betalen, die u lot buitensporige ver koopprijzen dwingen", „Schakelt de smokke laars uit!" Suggestiever was echter een plaatje in de „Volksgazet" van het zelfde comité. We zien bruid en bruidegom op hun huwelijksdag. Ze hebben al ruzie! De bruid weigert het bou- quet, dat haar a.s. echt genoot haar aanbiedt te accepteren. Ze had n.1. gehoord, dat hij het „zwart" had gekocht.....

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1948 | | pagina 3