Overgave aan Schreieder na verhoor
van zes-en-zeventig uur
Nederlands vliegtuig bracht pelgrims van
Zanzibar naar Djeddah
Russen maken toestand in
Berlijn nog gekker dan gek
Thomas de Vervolger komt nu
zelf voor het gerecht
Hei was de hel in alle gruwelijkheid
Denieuwehadsji's waren zeertevreden
Zij had een verliefde neef, die
dokter was in Indonesië
Ik was geheim agent in oorlogstijd (XXII)
Drama van romantiek
bedrog
en smerig
Verhaal van splinter en balk
Amerikaanse rechtszaak die een enorme
belangstelling zal trekken
Dagen van de Spaanse
inquisitie herleefden
r
Holmeester stond voor
zeer ongewone
problemen
J
Invoering van speciale
identiteitskaarten
MAANDAG tt NOVEMBER 194*
pE WOENSDAG GAAT LANGZAAM VOORBIJ en ook de nacht en nog
een dag en nog een nacht. Vrijdagmorgen zit ik nog steeds geboeid op mijn
rfoei. Ik ben volkomen uitgeput. Ik heb geleerd met open ogen te slapen, ik heb
geleerd «onder schaamtegevoel mtfn water in mijn broek te laten lopen, ik heb
geleerd verschrikkelijke stormen van woede over me heen te laten razen zonder
In de verdediging gedreven te worden. Beledigingen, belachelijkmakingen, be-
gpotting, honger, dorst, de rook van een sigaret, die verlokkend In mijn gezicht
geblazen wordt, de scherpe schittering der electrische lampen, ik heb alles door
gaan. De tijdgrens na de eerste vier en twintig uur heb ik overschreden met een
gevoel van voldoening: en trots. De tweede Is gepasseerd zonder enig gevoel. Elke
poging om thans nog mun zenuwtoestand of die gehate kamer of die sluwe man
nen ie beschrijven is volkomen nutteloos Ik kan zeggen, dat ik moe was, of uit
geput of wanhopig of apathisch, het is allemaal waar en toch lijkt het niet op de
toestand, waarin ik me in werkelijkheid bevond. Het was de hel in alle gruwe
lijkheid.
handelingen afweten, ben ik bereid u
mijn erewoord als Duits officier te ge
ven. dat zij nooit iets van uw aanwezig
heid hier zullen horen en nooit enig na
deel zullen ondervinden. Hoe u ook over
ons en onze principe's denkt, u kunt eer
lijkheidshalve niet weigeren het ere
woord van een officier te aanvaarden".
TK HEB BESLOTEN mijn krachten
•'tot het uiterste in te spannen om de
derde vier en twintig uur-grens te ha
len en dan de situatie opnieuw te over
wegen. Wanneer ik mijn spel wil spe
len, bestaande uit het gedeeltelijk ver
tellen van de waarheid, ben ik genood
zaakt te praten zolang ik mezelf nog
onder controle heb. Verg ik te veel van
mijn krachten en stort ik werkelijk in,
dan zeg ik misschien méér dan ik van
plan ben.
De groep, die Vrijdagmorgen om acht
uur in dienst komt, is me onbekend en
verschilt van de anderen, in dier voege
dat ieder der vier een „leider" schijnt te
zijn of tenminste een man van grote ca
paciteiten. Ze zien er uit als heren en
bepalen zich tot een snel en gevaarlijk
kruisverhoor. Het is de eerste keer, dat
zij alle pogingen in het werk stellen om
een samenhangend verhaal van mijn le
ven vanaf 1939 tot nu toe uit me te krij
gen.
Om hen bezig te houden beweer ik,
een ondergedoken officier van het Ne
derlandse leger te zijn en me verborgen
te hebben gehouden om niet als krijgs
gevangene naar Duitsland gestuurd te
v/orden. Ik praat er maar een beetje op
lOS.
Een poosje schijnen ze de mogelijk
heid van de juistheid te overwegen,
rr.aar dit is slechts komedie. Al die tijd
heb ik getracht uit te vinden hoeveel ze
van me weten, en in hoeverre mijn ar
restatie het gevolg is van verraad. In
dien dit het geval is, zou het de last van
mijn persoonlijke verantwoordelijkheid
aanzienlijk verlichten. Na een zeer on
gebruikelijke pauze, waarin zij met el
kaar bij het raam staan te overleggen,
begint één van de S.D.-ers over Enge
land te praten Ik geef toe, dat ik daar
vóór de oorlog geweest ben in verband
met mijn studie. Of ik het een prettig
land vind en of ik er vrienden heb? Een
tijd lang onderzoeken ze dit nieuwe ge
bied-en gaan dan plotseling over op ra
dio. Houd ik van radio? Dol op mu„
ziek? Concerten of lezingen? Weet ik
iets van de technische zijde af? Eh
heb ik soms morse geleerd?
Ik voel, dat ik dit alles niet lang
meer uithoud en besluit vrijwillig
„door te slaan", zolang ik daartoe nog
de kracht heb. Maar dit moet lang
zaam gaan, want het gevaar bestaat,
dat zij ontdekken waarom ik met de'
tijd gespeeld heb.
^LS IK DIT gruwelijke spel ruim 65
uur heb volgehouden komt Joseph
Schreieder er zelf weer aan te pas. Ik
begin dan tekenen te geven, het niet
meer uit te houden. Geheel volgens mijn
verwachting probeert hij weer de wer
kelijke reden voor mijn koppigheid te
ontdekken, de werkelijke grond voor
mijn vrees. Ik zeg hem ronduit dat ik
bang ben, dat zij zich op mijn familiele
den zullen wreken.
„U zegt, dat u een officier bent!" zegt
Schreieder. „Is dat juist?"
.,Dat is waar!" geef ik toe.
„Wanneer u dan op uw erewoord als
officier verklaart, dat zij niets van uw
Hij zou verbaasd zijn, wanneer hij zou
horen wat ik allemaal bereid ben niet
te aanvaarden, maar hij wijst me de uit
weg waarop ik zit te wachten. Nog één
maal grijpt hij terug op zijn oude tak-
tiek, wanneer ik weer „van mening ver
ander" om mijn overgave nog realisti
scher te doen lijken.
„V beseft toch wel, dat het gemak
kelijk genoeg is met andere middelen
uw naam te weten te komen", snauwt
hij. „Wat zou er volgens u gebeuren,
wanneer we een foto van u met geslo
ten ogen in de krant zetten met een
aardig berichtje, dat uw lijk in één
van de grachten gevonden is en of de
familieleden tich alsjeblieft bij de po
litie willen melden?
Gelooft u niet, dat uw moeder of
iemand anders daarop zou reageren?"
Ik laat me geleidelijk door hem af
matten, onttrek hem nog de belofte, dat
ik behandeld zal worden overeenkomstig
de conventie van Genève een kleine
hoop en geef me dan over. Er zijn
zes en zeventig uur verstreken, meer
dan driemaal de overeengekomen tijd
om mijn medewerkers in de gelegenheid
te stellen te verdwijnen. Ik kan tevre
den zijn.
Het eerste, wat de vierjarige Minke
Wuite bijy aankomst op het vlieg
veld La Guardia bij New York
deed, was haar klompjes uittrek
ken, die haar na de lange reis van
Amsterdam wel een beetje waren
gaan knellen. De familie Wuite,
bestaande uit vader, moeder, 2 jon
gens en 2 meisjes, is uit Warga in
Friesland naar de Ver. Staten
geëmigreerd, waar zij zich in
New Berg (Oregon) zal vestigen.
^EDERLAND HEEFT ZICH een vaste plaats veroverd in de Hadsji-luchtvaart,
een nieuw na de oorlog ontstaan bedrijf, dat zich in sterke mate schijnt te
zullen ontwikkelen, profiterend van het gebrek aan scheepsruimte overal ter
wereld. En dat Nederland in dit geval de luchtvaartmaatschappij Aero-
Holland, gevestigd op het vliegveld Ypenburg er een aandeel in heeft gekre
gen is te danken aan het initiatief van onze consul op het kleine Britse eiland
Zanzibar voor de kust van Oost-Afrika, de heer J. B. Zweerts. Op Zanzibar wo
nen vele Pakistaanse en Arabische handelaren, die de Mohammedaanse gods
dienst belijden. Gelijk overal ter wereld is het de hoogste wens van deze volge
lingen van de Profeet eenmaal een bedevaart naar Mekka te maken. Na de oor
log was het echter moeilijk scheepsgelegenheid naar Arabië te krijgen.
Dit overwegende stelde de heer Zweerts een groep adspirant-pelgrims voor te
gaan vliegen. Hij rekende hun voor, dat de hogere prijs ruimschoots werd goed
gemaakt door de tijdwinst. Een schip doet er van Zanzibar naar Djeddah drie
weken over, een vliegtuig legt die 4000 km in twee dagen af. Na veel overleg
gingen zij op het voorstel in.
- - -
J/ORTE TIJD daarna streek de Neder-
derlandse Dakota PHTFA, ge
zagvoerder Peter Binnenkade uit Den
Haag, neer op het in het oerwoud uit
gekapte vliegveld van Zanzibar, Dat
was een sensatie in de stad! Want al
heeft de R.A.F. er in de oorlog een
vliegveld laten aanleggen, van gere
geld luchtverkeer is er geen sprake.
Fen Dakota was er nog maar een
maal geweest en een vliegtuig om pel
grims af te halen nog nooit. Binnen
kade was op 17 September van Ypen-
Éurg vertrokken. Er waren meer dan
500 bezoekers aanwezig toen de blan
ke vogel met zijn uit vijf blonde jon
ge kerels bestaande bemanning, die
met diep ontzag werd aangestaard,
netjes aan de grond was gezet op Zan
zibar. En alle 500 wilden het toestel
van binnen bekijken
De volgende dag, zo vertelde gezag-
£EN BEJAARD ECHTPAAR te Am
sterdam deelde de kinderpolitie
viede, dat een 23-iarig meisje, F. G.
uit Bussum, dat bij hen inwoonde, een
IS-jarige vriendin had, J. van 't H., en
dat het deze vriendschap vreemd
vond. De kinderpolitie stelde een on
derzoek in, bracht beide meisjes, die
samen op een kantoor werkten, naar
het bureau over en daar kwam het
volgende verhaal te voorschijn:
De 15-jarige had bemerkt dat haar
collega zich zeer tot de andere sexe
voelde aangetrokken. Zij deed een ver
haal, dat zij in Indonesië een neef had,
die dokter was. De 23-jarige werd een
foto getoond en zij raakte dadelijk in
vuur en vlam voor deze Adonis. Het
jongste meisje schreef naar neef die
ih het geheel niet bestond en deze
„schreef terug" dat hij wel wat voor
de Bussumse voelde. Dit bericht werd
®et grote vreugde door de 23-jarige
ontvangen. Zij voelde zich zó gelukkig,
dat zij er vlot in vloog, toen het jong
ste meisje haar vertelde, dat de neef in
Indonesië een doktersfonds had ge
sticht ten bate van de jongens in de
Dost, waarvan iedereen lid kon worden.
Het nieuwe lid moest direct 36 gulden
betalen en dan verder 5 gulden per
maand contributie. Hiervoor kreeg men
een lidmaatschapsbewijs met eigen fo
to- Mej. G. betaalde en kreeg haar lid
maatschapsbewijs waarop getikt was:
verloofde van Emiele Gijzen (de naam
van de gefingeerde neef).
Regelmatig toonde de 15-jarige brie
ven van neeflief, waarin deze om siga
retten vroeg. Het oudere meisje four
neerde ook voor dit doel de benodigde
gelden. De neef schreef bovendien dat
de meisjes maar veel naar de bioscoop
moesten gaan en dan dure plaatsen
moesten nemen. Later zou hij zijn a.s.
verloofde het geld wel terugbetalen.
Op een dag vertelde de 15-jarige, dat
de mogelijkheid voor de jongens in de
Oost bestond om een maand met ver
lof naar Nederland te komen per vlieg
tuig. Hiervoor moesten zij echter loten
kopen, die 10 gulden kostten. De jon
gedame betaalde vlot enige malen een
tientje in de hoop dat haar aangebe
dene ook eens tot de gelukkige zou be
horen. De neef schreef dat hij een 4-
jarig kindje had geadopteerd en dat
hij daarvoor speelgoed wilde kopen.
Weer tastte de „verloofde" in haar
beurs. Zij ontving weliswaar zelf nooit
een brief, maar geloofde onvoorwaar
delijk in haar toekomstig geluk.
Haar bereidwilligheid om te betalen
ging zo ver, dat zij steunde, toen het
15-jarig meisje vertelde, dat zij een
vriendin had. die veel geld had verlo
ren en dat zij deze vriendin af en toe
wat toestopte. In totaal werd de Bus
sumse op deze wijze ongeveer f 500
afhandig gemaakt. Voor die prijs bleef
zij de draagster van de prettige ge
dachte een „verloofde" te hebben.
Een nader onderzoek heeft aan het
licht gebracht dat de jeugdige oplich-
ster kennis had aan een jongen, met
wie ze al het geld heeft opgemaakt.
voerder Binnenkade mij dezer dagen
stapten er tien pelgrims in, nog enigs
zins huiverig voor de komende lucht
reis. Zij waren gekleed in zeer uiteen
lopende gewaden in bonte kleuren.
Hun bagage bestond uitsluitend uit
mondvoorraad. Een hunner, een Pa
kistaanse millionnair, werd gebracht
in een dure Amerikaanse slee-van-
een-wagen, maar hij was gekleed in
een sjofel colbertje met scheuren op
de rug en ellebogen door de mouwen;
bij wijze van bagage had hij een open
emmer vol rijst bij zich.
Nakomeling van Mohamed....
Te Mombassa stapten nog elf passa
giers in. Daar was er een bij, die de
zeldzame groene tulband droeg, teken
"an rechtstreekse afstamming van
Mohamed. Voor hij instapte las hij 'n
hoofdstuk uit de Koran, sprak een ge
bed uit en zegende de machine. Onder
het roepen van „Allah il Allah!" stap
te hij de cabine binnen. De eerbied,
waarmee zijn mede-passagiers hem
omringden, belette hem niet geduren
de de gehele reis als de grappenmaker
van het gezelschap op te treden.
De hofmeester had het niet gemak
kelijk aan boord, want hij kon vrijwel
niets kwijt aan ziin passagiers, die
geen voedsel mochten aannemen dat
bereid was door een niet-Mohamme-
daan. Zo beperkte hij zich tot het ser
veren van een dienblad met een leeg
bord, een beker en een flesje limona
de. Allen hadden hun eigen voedsel bij
Hadsjl Van de Pok
Ofschoon er in de maand Ramadan
(die ongeveer samenvalt met onze
maand October) tussen Djeddah en
Mekka een druk vervoer is van vele
duizenden pelgrims liep er geen enke
le autobus. De passagiers werden ten
dele in vrachtauto's met houten ban
ken geladen en sommigen gingen te
voet verder. De vijf Nederlanders
vonden onderdak bij hadsji Van de
Pol, een Nederlander, die 35 jaar ge
leden als employé van de Nederlandse
Handel-Maatschappij naar Saoedi-Ara-
bië was gezonden en er sedertdien niet
meer weg geweest is. Hij was er na
vijf jaar tot de Islam bekeerd, had er
een Arabische vrouw getrouwd en
draagt sedertdien de inheemse kledij.
Nog steeds vervult hij er dezelfde
functie en'hij vaart er wel bij. Neder
land trekt hem niet meer. Het onder
dak bestond overigens uit een cemen
ten vloertje in de openlucht met een
matje om op te slapen. Later heeft dr.
H. H. Dingemans, onze gezant te
Djeddah, zich over de vliegtuigbe
manning ontfermd.
Gezagvoerder Binnenkade vloog nog
twee maal terug naar Mombassa en
Zanzibar en moest toen 21 dagen
wachten. Die tijd heeft hij nuttig door
gebracht door employé's op ver voor
uitgeschoven posten van het Unilever-
grondnotenplan van Sachill in Zuid-
Tanganyika uit van proviand te voor
zien, Later heeft hij zijn 63 pelgrims,
nu hadsji geworden en getooid met 't
witte mutsje hunner waardigheid, in
drie vluchten weer naar huis gebracht.
2iij waren zeer tevreden over de ser
vice en staken niet onder stoelen en
banken, dat deze Europeanen (in te
genstelling tot andere) op voet van
gelijkheid met hen waren omgegaan.
Hun waardering daarvoor brachten zij
tot uitdrukking door alle vijf leden
der bemanning bij hun thuiskomst
met bloemenkransen te behangen. Zij
zeiden nadrukkelijk eraan te zullen
medewerken, dat voortaan de Neder
landse luchtvaart jaarlijks wordt in
geschakeld voor pelgrimsreizen naar
Mekka.
TEN VAN DE DIRECTE aanleidingen van de nederlaag van de Republi
keinse party by de verkiezingen in de V.S. is ongetwyfeld het optreden
geweest van afgevaardigde J. Parnell Thomas, voorzitter van de „commis
sie voor on-Amerikaanse activiteit". Deze commissie is gevormd in 1938 om
een onpartydig onderzoek in te stellen naar alle revolutionnalre activiteiten,
waarop zy meent de vinger te kunnen leggen. Als zodanig zou zy in het
openbare leven een zeer belangrijke taak kunnen vervullen. Het noodlot
heeft echter gewild, dat sedert het parlement lange jaren geleden tot de
instelling van deze Instantie besloot, het voorzitterschap meestal in handen!
viel van parlementaire machtswellustelingen, die door hun verwerpeiyk op
treden het doel van de commissie ver voorby streef den; zy waren weliswaar
aanleiding voor wekenlange sensationele verhoren, die voor de pers dank
bare copie opleverden, maar het practisch resultaat er van was tenslotte
nihil. In de meeste gevallen werd het onderzoek opgegeven en in vele ge
vallen waren zelfs carrières gebroken zonder dat er ook maar een graad van
bew-ysmateriaal geleverd was.
QE METHODEN, waarmee afgevaar
digde Thomas gedurende het afge
lopen jaar is optreden tegen de tien
senario-schryvers uit Hollywood en
tal van andere, minder gepubliceerde
figuren, zweemden eerder naar de
dagen der Spaanse inquisitie dan die
van een moderne democratie. Van een
onbevoordeeld onderzoek was geen
sprake. Iedere opmerking van Tho
mas was op zichzelf een requisitoir.
En hoewel afgevaardigde Thomas in
zijn district voor het Huis van Afge
vaardigden werd herkozen, heeft hij
er toe bijgedragen, dat vele van huis
uit liberale Republikeinen hun stem
ditmaal op de Democratische party
hebben uitgebracht. Thomas liet de^
tien senario-schrijvers justitieel ver-'
volgen, omdat zy weigerden te ver
klaren of zy al dan niet communist
waren. En zy werden ten slotte ver
oordeeld wegens hun weigering aan
een parlementscommissie de vereiste
antwoorden te verschaffen niet om
dat zij communisten zouden zyn
tot één jaar gevangenisstraf en
$1000 boete. Hun hoger beroep hier
tegen is nog steeds in behandeling
Wellicht herinnert men zich nog de
meer recente zaak betreffende de be
schuldigingen van een voormalig lid
der communistische party en nu re
dacteur van het blad Time, Whitta-
ker Chambers, tegen een voormalig
hoog bestuursambtenaar Alger Hiss.
Volgens Chambers zou Hiss geduren
de de oorlog geheime informatie aan
het Kremlin hebben doen toekomen.
Hiss ontkende deze beschuldigingen.
Parnell Thomas, die de leiding van 't
„onderzoek" had, stelde echter alles
in het werk om de indruk te vestigen,
dat Hiss' schuld van te voren al vast
stond.
Ernstige beschuldiging.
Parnell Thomas heeft in de afge
lopen jaren getracht zich by deze
„kruistochten tegen de vijanden van
Amerika" de allure van een ridder
zonder vrees of blaam aan te meten.
Van deze illusie is het voor hem een
hard ontwaken geweest, toen beschul
digingen tegen hem werden Inge
bracht, dat hij staatsgelden ten eigen
bate zou hebben aangewend. „Leu
gens," zei Thomas, „verzinsels en pro-
zich, in hoofdzaak bestaande uit
vruchten. De banenenschillen en de
pindadopjes kwamen echter alle op de
grond terecht, zodat hij het druk had
met het schoonhouden van het toestel.
Nog erger was. dat velen pruimden en
daarbij voortdurend op de grond
spuwden. Het onaangename (voor hem
althans) was, dat in de cabine een
sterke geur hing van rozenolie en an
dere sterk-riekende Oosterse parfums.
Na een tussenlanding te Aden
waar allen terstond ontdekten, dat de
sigaretten er in de vrijhaven zo spot
goedkoop waren bereikte de Dakota
het woestijnvliegveld van Djeddah
pan de Saoedi-Arabische kust, 100 km.
van de heilige stad Mekka, die ontoe
gankelijk is voor iedere niet-Moha-
medaan Het was de gezagvoerder te
voren uitdrukkelijk verboden er over
heen te vliegen of er in de buurt te
komen.
(Van onze diplomatieke
medewerker).
EEN SITUATIE, die wat haar ab
surditeit betreft geen weerga in de
geschiedenis heeft, wordt veroorzaakt
door bepaalde Russische maatregelen,
welke ten doel hebben Berlijn in twee
stukken te snijden. Er is reeds veel
geschreven over de economische ge
volgen van de verdeling van Duits
land. Zy zijn ongetwijfeld ernstig, maar
het is niet onmogelyk het kwaad ten
dele ongedaan te maken.
West-Duitsland, afgesneden van het
Oostelyk deel van het land, zal zich
geheel naar het Westen moeten richten
en hoewel deze operatie pijnlijk zal zijn,
is zy zeker met bevredigend succes uit
te voeren. Maar wanneer een enkele
stad politiek en economisch uit elkaar
gereten wordt, veroordeelt men daar
mede haar inwoners tot ontberingen en
moeilijkheden van ongekend scherpe
aard.
De laatste Sovjet-order wil, dat spe
ciale identiteitskaarten worden uitge
reikt aan alle Berlijners, die in de Rus
sische sector van de stad werken, ook
indien zij in de Westelijke delen van
Berlyn wonen. Wat zal dat in de
practijk betekenen? Zal het betekenen,
dat er op iedere straathoek en bij
iedere tramhalte een schildwacht komt
te staan? Kan iemand zich aanne
mende, dat de situatie zich wat dich
ter by huis afspeelt voorstellen, dat
men een paspoort nodig zou hebben
om van Amsterdam-Zuid naar Am
sterdam-West te gaan, of een speciale
vergunning van de politie om het Dam
plein over te steken?
Stap voor stap
TOT DE LAATSTE ZOMER werd
Berlijn bestuurd door een centraal Duits
orgaan, dat zijn orders kreeg van een
commissie, samengesteld uit vertegen
woordigers der vier bezettingsmogend-
heden, de z.g. Kommandantura. Toen
de leden van deze Kommandantura el
kaar in de haren vlogen, kwamen er
moeilijkheden, maar er was ten min
ste een uniforme levensmiddelendis
tributie, een enkel politiecorps, een be
hoorlijk functionnerend vervoerssysteem
een telefoonnet, dat de gehele stad be
streek en een gemeentebestuur, dat de
belastingen en de lopende zaken afhan
delde. Dit alles hebben de Russen
stuk voor stuk afgebroken. Door het
financiële apparaat van de gemeente
onder hun contróle te stellen onge
twijfeld in de overtuiging, dat degeen,
die de geldzak beheert, onbeperkt heer
en meester is dwongen zij de Wes
telijke geallieerden een eigen munt in
te voeren. Ook provoceerden de Rus
sen het opbreken van de gemeenteraad,
welke democratische leden thans in
het Westen, de communistische leden
in het Oosten van de stad vergaderen.
Verder vormden zij een aparte, door
de communisten beheerste politie
macht. En ten slotte trachtten zij voed
sel en kolen aan West-Berlyn te ont
houden. een poging, waarin zij ten ge
volge van de perfect werkende lucht
brug slechts ten dele zijn geslaagd. Toch
is het te verwachten, dat, wanneer in
de koude wintermaanden meer kolen
voor allerlei doeleinden beschikbaar
moeten zijn, de trams en misschien ook
de ondergrondse in de Westelijke sec
toren van de stad gedwongen zullen
worden, hun diensten te staken.
HET DOEL van de Russen is zonder
enige twyfel, de bevolking van Ber
lijn te intimideren en de Westelyke
mogendheden in het nauw te drijven.
Maar toch zal deze tactiek het Westen
niet kunnen bewegen, zijn in Berlijn
plechtig aangegane verbintenissen te
verloochenen. De Russen zijn misschien
in staat het leven voor de Berlijners
nog moeilijker te maken, dan het op
het ogenblik reeds is. Maar van poli
tiek standpunt bezien zal het enige re
sultaat zijn, dat er nog meer olie ge
worpen wordt op het vuur der anti
communistische gevoelens, dat niet
slechts in Berlijn,, maar in elk Euro
pees land, waar de Russische invloed
en de Russische druk direct of indi-
recht gevoeld worden, hevig brandt.
paganda van myn politieke tegen
standers."
Een Grand Jury, de Amerikaanse
instantie, die uitmaakt of beschuldi
gingen al dan niet steekhoudend zijn
en of er aanleiding is om op grond
van beschuldigingen de kwestie voor
het gerechtshof te brengen, hield er
klaarbiykelyk andere denkbeelden op
na. Zij was van oordeel, dat de Afge
vaardigde inderdaad op onbehooriyke
wijze met staatsgelden had omgegaan.
Thomas zou fictieve secretaressen in
dienst hebben genomen op kosten van
de „commissie voor anti-Amerikaanse
activiteiten" en de salarissen, die wa
ren uitbetaald, ten slotte zelf hebDen
ontvangen. De Grand Jury had, zoals
gebruikeiyk is, Thomas in de gelegen
heid gesteld voor haar te verschijnen,
getuigenis af te leggen en eventueel
de beschuldiging, dat hy sedert 1940
deze onregelmatigheden had gepleegd,
te weerleggen. Mét stelligheid had
Thomas verzekerd, dat hy er zyn
woordje zou komen doen. Maar toen
de dag van de zitting daar was, bleef
Thomas zo stil als een muis. Zyn ver
dediger verklaarde, dat Thomas
zich op zijn burgerrechten beriep ofn
het antwoord op de vragen der Grand
Jury schuldig te mogen biyven!
Dat was wel zonderlinge taal voor
de man, die gewoon was op de felste
wyze uit te varen tegen getuigen, die
voor zyn on-Amerikaanse commissie
op dezelfde gronden weigerden ant
woord te geven.
Het wordt een show.
Het schouwspel om de aanklager
in het beklaagdenbankje te zien zal
ongetwijfeld drommen naar de rechts
zaal voeren, wanneer op 16 November
de zaak voor het eerst voorkomt. Hy
is formeel beschuldigd zich aan 34
van deze malversaties te hebben
schuldig gemaakt. Indien hy schuldig
wordt bevonden, kan hy veroordeeld
worden tot maximaal 32 jaar gevan-
gennisstraf en 40.000 boete. Doch
ook indien hy er zonder al te grote
kleurscheuren van afkomt, is zy'n rol
in het Congres toch wel uitgespeeld.
Zyn functie als voorzitter van de be
ruchte commissie is hy inmiddels
reeds, dank zij de verkiezingen, kwyt
geraakt en het ligt in de lijn der ver
wachtingen, dat onder democratisch
regime de commissie een lange win
terslaap tegemoet gaat.
Er zyn uiteraard reeds geruchten
geweest, dat Thomas, hangende het
proces, als lid van het Huis vak Af
gevaardigden zal aftreden. Hy heeft
deze ten stelligste weersproken. Zelfs
indien hy veroordeeld zou worden, kan
hy zyn lidmaatschap pas verliezen, in
dien een college, samengesteld uit
mede-afgevaardigden, hem uit dezd
functie ontzet. De afgevaardigden heb
ben al eens eerder, tegen Bilbo, ruim
een jaar geleden, dergeiyke sancties
toegepast. Thomas heeft zich dezer
dagen in een grimmige stemming
thuis laten fotograferen. En Amerika
nen citeren met voorliefde de bybel-
se spreuk van de splinter en de balk,
die op waarlyk pynlijke wyze op de
affaire-Thomas betrekking heeft.
De luchtbrugvliegtuigen, die
levensmiddelen naar Berlijn bren
gen, nemen thans ondervoede
kinderen mee terug naar de
Westelijke zónes. Een groepje, dat
naar de Engelse zóne verhuist,
bij het instappen.