Overgave aan Schreieder na verhoor van zes-en-zeventig uur Nederlands vliegtuig bracht pelgrims van Zanzibar naar Djeddah Russen maken toestand in Berlijn nog gekker dan gek Thomas de Vervolger komt nu zelf voor het gerecht Hei was de hel in alle gruwelijkheid Denieuwehadsji's waren zeertevreden Zij had een verliefde neef, die dokter was in Indonesië Ik was geheim agent in oorlogstijd (XXII) Drama van romantiek bedrog en smerig Verhaal van splinter en balk Amerikaanse rechtszaak die een enorme belangstelling zal trekken Dagen van de Spaanse inquisitie herleefden r Holmeester stond voor zeer ongewone problemen J Invoering van speciale identiteitskaarten MAANDAG tt NOVEMBER 194* pE WOENSDAG GAAT LANGZAAM VOORBIJ en ook de nacht en nog een dag en nog een nacht. Vrijdagmorgen zit ik nog steeds geboeid op mijn rfoei. Ik ben volkomen uitgeput. Ik heb geleerd met open ogen te slapen, ik heb geleerd «onder schaamtegevoel mtfn water in mijn broek te laten lopen, ik heb geleerd verschrikkelijke stormen van woede over me heen te laten razen zonder In de verdediging gedreven te worden. Beledigingen, belachelijkmakingen, be- gpotting, honger, dorst, de rook van een sigaret, die verlokkend In mijn gezicht geblazen wordt, de scherpe schittering der electrische lampen, ik heb alles door gaan. De tijdgrens na de eerste vier en twintig uur heb ik overschreden met een gevoel van voldoening: en trots. De tweede Is gepasseerd zonder enig gevoel. Elke poging om thans nog mun zenuwtoestand of die gehate kamer of die sluwe man nen ie beschrijven is volkomen nutteloos Ik kan zeggen, dat ik moe was, of uit geput of wanhopig of apathisch, het is allemaal waar en toch lijkt het niet op de toestand, waarin ik me in werkelijkheid bevond. Het was de hel in alle gruwe lijkheid. handelingen afweten, ben ik bereid u mijn erewoord als Duits officier te ge ven. dat zij nooit iets van uw aanwezig heid hier zullen horen en nooit enig na deel zullen ondervinden. Hoe u ook over ons en onze principe's denkt, u kunt eer lijkheidshalve niet weigeren het ere woord van een officier te aanvaarden". TK HEB BESLOTEN mijn krachten •'tot het uiterste in te spannen om de derde vier en twintig uur-grens te ha len en dan de situatie opnieuw te over wegen. Wanneer ik mijn spel wil spe len, bestaande uit het gedeeltelijk ver tellen van de waarheid, ben ik genood zaakt te praten zolang ik mezelf nog onder controle heb. Verg ik te veel van mijn krachten en stort ik werkelijk in, dan zeg ik misschien méér dan ik van plan ben. De groep, die Vrijdagmorgen om acht uur in dienst komt, is me onbekend en verschilt van de anderen, in dier voege dat ieder der vier een „leider" schijnt te zijn of tenminste een man van grote ca paciteiten. Ze zien er uit als heren en bepalen zich tot een snel en gevaarlijk kruisverhoor. Het is de eerste keer, dat zij alle pogingen in het werk stellen om een samenhangend verhaal van mijn le ven vanaf 1939 tot nu toe uit me te krij gen. Om hen bezig te houden beweer ik, een ondergedoken officier van het Ne derlandse leger te zijn en me verborgen te hebben gehouden om niet als krijgs gevangene naar Duitsland gestuurd te v/orden. Ik praat er maar een beetje op lOS. Een poosje schijnen ze de mogelijk heid van de juistheid te overwegen, rr.aar dit is slechts komedie. Al die tijd heb ik getracht uit te vinden hoeveel ze van me weten, en in hoeverre mijn ar restatie het gevolg is van verraad. In dien dit het geval is, zou het de last van mijn persoonlijke verantwoordelijkheid aanzienlijk verlichten. Na een zeer on gebruikelijke pauze, waarin zij met el kaar bij het raam staan te overleggen, begint één van de S.D.-ers over Enge land te praten Ik geef toe, dat ik daar vóór de oorlog geweest ben in verband met mijn studie. Of ik het een prettig land vind en of ik er vrienden heb? Een tijd lang onderzoeken ze dit nieuwe ge bied-en gaan dan plotseling over op ra dio. Houd ik van radio? Dol op mu„ ziek? Concerten of lezingen? Weet ik iets van de technische zijde af? Eh heb ik soms morse geleerd? Ik voel, dat ik dit alles niet lang meer uithoud en besluit vrijwillig „door te slaan", zolang ik daartoe nog de kracht heb. Maar dit moet lang zaam gaan, want het gevaar bestaat, dat zij ontdekken waarom ik met de' tijd gespeeld heb. ^LS IK DIT gruwelijke spel ruim 65 uur heb volgehouden komt Joseph Schreieder er zelf weer aan te pas. Ik begin dan tekenen te geven, het niet meer uit te houden. Geheel volgens mijn verwachting probeert hij weer de wer kelijke reden voor mijn koppigheid te ontdekken, de werkelijke grond voor mijn vrees. Ik zeg hem ronduit dat ik bang ben, dat zij zich op mijn familiele den zullen wreken. „U zegt, dat u een officier bent!" zegt Schreieder. „Is dat juist?" .,Dat is waar!" geef ik toe. „Wanneer u dan op uw erewoord als officier verklaart, dat zij niets van uw Hij zou verbaasd zijn, wanneer hij zou horen wat ik allemaal bereid ben niet te aanvaarden, maar hij wijst me de uit weg waarop ik zit te wachten. Nog één maal grijpt hij terug op zijn oude tak- tiek, wanneer ik weer „van mening ver ander" om mijn overgave nog realisti scher te doen lijken. „V beseft toch wel, dat het gemak kelijk genoeg is met andere middelen uw naam te weten te komen", snauwt hij. „Wat zou er volgens u gebeuren, wanneer we een foto van u met geslo ten ogen in de krant zetten met een aardig berichtje, dat uw lijk in één van de grachten gevonden is en of de familieleden tich alsjeblieft bij de po litie willen melden? Gelooft u niet, dat uw moeder of iemand anders daarop zou reageren?" Ik laat me geleidelijk door hem af matten, onttrek hem nog de belofte, dat ik behandeld zal worden overeenkomstig de conventie van Genève een kleine hoop en geef me dan over. Er zijn zes en zeventig uur verstreken, meer dan driemaal de overeengekomen tijd om mijn medewerkers in de gelegenheid te stellen te verdwijnen. Ik kan tevre den zijn. Het eerste, wat de vierjarige Minke Wuite bijy aankomst op het vlieg veld La Guardia bij New York deed, was haar klompjes uittrek ken, die haar na de lange reis van Amsterdam wel een beetje waren gaan knellen. De familie Wuite, bestaande uit vader, moeder, 2 jon gens en 2 meisjes, is uit Warga in Friesland naar de Ver. Staten geëmigreerd, waar zij zich in New Berg (Oregon) zal vestigen. ^EDERLAND HEEFT ZICH een vaste plaats veroverd in de Hadsji-luchtvaart, een nieuw na de oorlog ontstaan bedrijf, dat zich in sterke mate schijnt te zullen ontwikkelen, profiterend van het gebrek aan scheepsruimte overal ter wereld. En dat Nederland in dit geval de luchtvaartmaatschappij Aero- Holland, gevestigd op het vliegveld Ypenburg er een aandeel in heeft gekre gen is te danken aan het initiatief van onze consul op het kleine Britse eiland Zanzibar voor de kust van Oost-Afrika, de heer J. B. Zweerts. Op Zanzibar wo nen vele Pakistaanse en Arabische handelaren, die de Mohammedaanse gods dienst belijden. Gelijk overal ter wereld is het de hoogste wens van deze volge lingen van de Profeet eenmaal een bedevaart naar Mekka te maken. Na de oor log was het echter moeilijk scheepsgelegenheid naar Arabië te krijgen. Dit overwegende stelde de heer Zweerts een groep adspirant-pelgrims voor te gaan vliegen. Hij rekende hun voor, dat de hogere prijs ruimschoots werd goed gemaakt door de tijdwinst. Een schip doet er van Zanzibar naar Djeddah drie weken over, een vliegtuig legt die 4000 km in twee dagen af. Na veel overleg gingen zij op het voorstel in. - - - J/ORTE TIJD daarna streek de Neder- derlandse Dakota PHTFA, ge zagvoerder Peter Binnenkade uit Den Haag, neer op het in het oerwoud uit gekapte vliegveld van Zanzibar, Dat was een sensatie in de stad! Want al heeft de R.A.F. er in de oorlog een vliegveld laten aanleggen, van gere geld luchtverkeer is er geen sprake. Fen Dakota was er nog maar een maal geweest en een vliegtuig om pel grims af te halen nog nooit. Binnen kade was op 17 September van Ypen- Éurg vertrokken. Er waren meer dan 500 bezoekers aanwezig toen de blan ke vogel met zijn uit vijf blonde jon ge kerels bestaande bemanning, die met diep ontzag werd aangestaard, netjes aan de grond was gezet op Zan zibar. En alle 500 wilden het toestel van binnen bekijken De volgende dag, zo vertelde gezag- £EN BEJAARD ECHTPAAR te Am sterdam deelde de kinderpolitie viede, dat een 23-iarig meisje, F. G. uit Bussum, dat bij hen inwoonde, een IS-jarige vriendin had, J. van 't H., en dat het deze vriendschap vreemd vond. De kinderpolitie stelde een on derzoek in, bracht beide meisjes, die samen op een kantoor werkten, naar het bureau over en daar kwam het volgende verhaal te voorschijn: De 15-jarige had bemerkt dat haar collega zich zeer tot de andere sexe voelde aangetrokken. Zij deed een ver haal, dat zij in Indonesië een neef had, die dokter was. De 23-jarige werd een foto getoond en zij raakte dadelijk in vuur en vlam voor deze Adonis. Het jongste meisje schreef naar neef die ih het geheel niet bestond en deze „schreef terug" dat hij wel wat voor de Bussumse voelde. Dit bericht werd ®et grote vreugde door de 23-jarige ontvangen. Zij voelde zich zó gelukkig, dat zij er vlot in vloog, toen het jong ste meisje haar vertelde, dat de neef in Indonesië een doktersfonds had ge sticht ten bate van de jongens in de Dost, waarvan iedereen lid kon worden. Het nieuwe lid moest direct 36 gulden betalen en dan verder 5 gulden per maand contributie. Hiervoor kreeg men een lidmaatschapsbewijs met eigen fo to- Mej. G. betaalde en kreeg haar lid maatschapsbewijs waarop getikt was: verloofde van Emiele Gijzen (de naam van de gefingeerde neef). Regelmatig toonde de 15-jarige brie ven van neeflief, waarin deze om siga retten vroeg. Het oudere meisje four neerde ook voor dit doel de benodigde gelden. De neef schreef bovendien dat de meisjes maar veel naar de bioscoop moesten gaan en dan dure plaatsen moesten nemen. Later zou hij zijn a.s. verloofde het geld wel terugbetalen. Op een dag vertelde de 15-jarige, dat de mogelijkheid voor de jongens in de Oost bestond om een maand met ver lof naar Nederland te komen per vlieg tuig. Hiervoor moesten zij echter loten kopen, die 10 gulden kostten. De jon gedame betaalde vlot enige malen een tientje in de hoop dat haar aangebe dene ook eens tot de gelukkige zou be horen. De neef schreef dat hij een 4- jarig kindje had geadopteerd en dat hij daarvoor speelgoed wilde kopen. Weer tastte de „verloofde" in haar beurs. Zij ontving weliswaar zelf nooit een brief, maar geloofde onvoorwaar delijk in haar toekomstig geluk. Haar bereidwilligheid om te betalen ging zo ver, dat zij steunde, toen het 15-jarig meisje vertelde, dat zij een vriendin had. die veel geld had verlo ren en dat zij deze vriendin af en toe wat toestopte. In totaal werd de Bus sumse op deze wijze ongeveer f 500 afhandig gemaakt. Voor die prijs bleef zij de draagster van de prettige ge dachte een „verloofde" te hebben. Een nader onderzoek heeft aan het licht gebracht dat de jeugdige oplich- ster kennis had aan een jongen, met wie ze al het geld heeft opgemaakt. voerder Binnenkade mij dezer dagen stapten er tien pelgrims in, nog enigs zins huiverig voor de komende lucht reis. Zij waren gekleed in zeer uiteen lopende gewaden in bonte kleuren. Hun bagage bestond uitsluitend uit mondvoorraad. Een hunner, een Pa kistaanse millionnair, werd gebracht in een dure Amerikaanse slee-van- een-wagen, maar hij was gekleed in een sjofel colbertje met scheuren op de rug en ellebogen door de mouwen; bij wijze van bagage had hij een open emmer vol rijst bij zich. Nakomeling van Mohamed.... Te Mombassa stapten nog elf passa giers in. Daar was er een bij, die de zeldzame groene tulband droeg, teken "an rechtstreekse afstamming van Mohamed. Voor hij instapte las hij 'n hoofdstuk uit de Koran, sprak een ge bed uit en zegende de machine. Onder het roepen van „Allah il Allah!" stap te hij de cabine binnen. De eerbied, waarmee zijn mede-passagiers hem omringden, belette hem niet geduren de de gehele reis als de grappenmaker van het gezelschap op te treden. De hofmeester had het niet gemak kelijk aan boord, want hij kon vrijwel niets kwijt aan ziin passagiers, die geen voedsel mochten aannemen dat bereid was door een niet-Mohamme- daan. Zo beperkte hij zich tot het ser veren van een dienblad met een leeg bord, een beker en een flesje limona de. Allen hadden hun eigen voedsel bij Hadsjl Van de Pok Ofschoon er in de maand Ramadan (die ongeveer samenvalt met onze maand October) tussen Djeddah en Mekka een druk vervoer is van vele duizenden pelgrims liep er geen enke le autobus. De passagiers werden ten dele in vrachtauto's met houten ban ken geladen en sommigen gingen te voet verder. De vijf Nederlanders vonden onderdak bij hadsji Van de Pol, een Nederlander, die 35 jaar ge leden als employé van de Nederlandse Handel-Maatschappij naar Saoedi-Ara- bië was gezonden en er sedertdien niet meer weg geweest is. Hij was er na vijf jaar tot de Islam bekeerd, had er een Arabische vrouw getrouwd en draagt sedertdien de inheemse kledij. Nog steeds vervult hij er dezelfde functie en'hij vaart er wel bij. Neder land trekt hem niet meer. Het onder dak bestond overigens uit een cemen ten vloertje in de openlucht met een matje om op te slapen. Later heeft dr. H. H. Dingemans, onze gezant te Djeddah, zich over de vliegtuigbe manning ontfermd. Gezagvoerder Binnenkade vloog nog twee maal terug naar Mombassa en Zanzibar en moest toen 21 dagen wachten. Die tijd heeft hij nuttig door gebracht door employé's op ver voor uitgeschoven posten van het Unilever- grondnotenplan van Sachill in Zuid- Tanganyika uit van proviand te voor zien, Later heeft hij zijn 63 pelgrims, nu hadsji geworden en getooid met 't witte mutsje hunner waardigheid, in drie vluchten weer naar huis gebracht. 2iij waren zeer tevreden over de ser vice en staken niet onder stoelen en banken, dat deze Europeanen (in te genstelling tot andere) op voet van gelijkheid met hen waren omgegaan. Hun waardering daarvoor brachten zij tot uitdrukking door alle vijf leden der bemanning bij hun thuiskomst met bloemenkransen te behangen. Zij zeiden nadrukkelijk eraan te zullen medewerken, dat voortaan de Neder landse luchtvaart jaarlijks wordt in geschakeld voor pelgrimsreizen naar Mekka. TEN VAN DE DIRECTE aanleidingen van de nederlaag van de Republi keinse party by de verkiezingen in de V.S. is ongetwyfeld het optreden geweest van afgevaardigde J. Parnell Thomas, voorzitter van de „commis sie voor on-Amerikaanse activiteit". Deze commissie is gevormd in 1938 om een onpartydig onderzoek in te stellen naar alle revolutionnalre activiteiten, waarop zy meent de vinger te kunnen leggen. Als zodanig zou zy in het openbare leven een zeer belangrijke taak kunnen vervullen. Het noodlot heeft echter gewild, dat sedert het parlement lange jaren geleden tot de instelling van deze Instantie besloot, het voorzitterschap meestal in handen! viel van parlementaire machtswellustelingen, die door hun verwerpeiyk op treden het doel van de commissie ver voorby streef den; zy waren weliswaar aanleiding voor wekenlange sensationele verhoren, die voor de pers dank bare copie opleverden, maar het practisch resultaat er van was tenslotte nihil. In de meeste gevallen werd het onderzoek opgegeven en in vele ge vallen waren zelfs carrières gebroken zonder dat er ook maar een graad van bew-ysmateriaal geleverd was. QE METHODEN, waarmee afgevaar digde Thomas gedurende het afge lopen jaar is optreden tegen de tien senario-schryvers uit Hollywood en tal van andere, minder gepubliceerde figuren, zweemden eerder naar de dagen der Spaanse inquisitie dan die van een moderne democratie. Van een onbevoordeeld onderzoek was geen sprake. Iedere opmerking van Tho mas was op zichzelf een requisitoir. En hoewel afgevaardigde Thomas in zijn district voor het Huis van Afge vaardigden werd herkozen, heeft hij er toe bijgedragen, dat vele van huis uit liberale Republikeinen hun stem ditmaal op de Democratische party hebben uitgebracht. Thomas liet de^ tien senario-schrijvers justitieel ver-' volgen, omdat zy weigerden te ver klaren of zy al dan niet communist waren. En zy werden ten slotte ver oordeeld wegens hun weigering aan een parlementscommissie de vereiste antwoorden te verschaffen niet om dat zij communisten zouden zyn tot één jaar gevangenisstraf en $1000 boete. Hun hoger beroep hier tegen is nog steeds in behandeling Wellicht herinnert men zich nog de meer recente zaak betreffende de be schuldigingen van een voormalig lid der communistische party en nu re dacteur van het blad Time, Whitta- ker Chambers, tegen een voormalig hoog bestuursambtenaar Alger Hiss. Volgens Chambers zou Hiss geduren de de oorlog geheime informatie aan het Kremlin hebben doen toekomen. Hiss ontkende deze beschuldigingen. Parnell Thomas, die de leiding van 't „onderzoek" had, stelde echter alles in het werk om de indruk te vestigen, dat Hiss' schuld van te voren al vast stond. Ernstige beschuldiging. Parnell Thomas heeft in de afge lopen jaren getracht zich by deze „kruistochten tegen de vijanden van Amerika" de allure van een ridder zonder vrees of blaam aan te meten. Van deze illusie is het voor hem een hard ontwaken geweest, toen beschul digingen tegen hem werden Inge bracht, dat hij staatsgelden ten eigen bate zou hebben aangewend. „Leu gens," zei Thomas, „verzinsels en pro- zich, in hoofdzaak bestaande uit vruchten. De banenenschillen en de pindadopjes kwamen echter alle op de grond terecht, zodat hij het druk had met het schoonhouden van het toestel. Nog erger was. dat velen pruimden en daarbij voortdurend op de grond spuwden. Het onaangename (voor hem althans) was, dat in de cabine een sterke geur hing van rozenolie en an dere sterk-riekende Oosterse parfums. Na een tussenlanding te Aden waar allen terstond ontdekten, dat de sigaretten er in de vrijhaven zo spot goedkoop waren bereikte de Dakota het woestijnvliegveld van Djeddah pan de Saoedi-Arabische kust, 100 km. van de heilige stad Mekka, die ontoe gankelijk is voor iedere niet-Moha- medaan Het was de gezagvoerder te voren uitdrukkelijk verboden er over heen te vliegen of er in de buurt te komen. (Van onze diplomatieke medewerker). EEN SITUATIE, die wat haar ab surditeit betreft geen weerga in de geschiedenis heeft, wordt veroorzaakt door bepaalde Russische maatregelen, welke ten doel hebben Berlijn in twee stukken te snijden. Er is reeds veel geschreven over de economische ge volgen van de verdeling van Duits land. Zy zijn ongetwijfeld ernstig, maar het is niet onmogelyk het kwaad ten dele ongedaan te maken. West-Duitsland, afgesneden van het Oostelyk deel van het land, zal zich geheel naar het Westen moeten richten en hoewel deze operatie pijnlijk zal zijn, is zy zeker met bevredigend succes uit te voeren. Maar wanneer een enkele stad politiek en economisch uit elkaar gereten wordt, veroordeelt men daar mede haar inwoners tot ontberingen en moeilijkheden van ongekend scherpe aard. De laatste Sovjet-order wil, dat spe ciale identiteitskaarten worden uitge reikt aan alle Berlijners, die in de Rus sische sector van de stad werken, ook indien zij in de Westelijke delen van Berlyn wonen. Wat zal dat in de practijk betekenen? Zal het betekenen, dat er op iedere straathoek en bij iedere tramhalte een schildwacht komt te staan? Kan iemand zich aanne mende, dat de situatie zich wat dich ter by huis afspeelt voorstellen, dat men een paspoort nodig zou hebben om van Amsterdam-Zuid naar Am sterdam-West te gaan, of een speciale vergunning van de politie om het Dam plein over te steken? Stap voor stap TOT DE LAATSTE ZOMER werd Berlijn bestuurd door een centraal Duits orgaan, dat zijn orders kreeg van een commissie, samengesteld uit vertegen woordigers der vier bezettingsmogend- heden, de z.g. Kommandantura. Toen de leden van deze Kommandantura el kaar in de haren vlogen, kwamen er moeilijkheden, maar er was ten min ste een uniforme levensmiddelendis tributie, een enkel politiecorps, een be hoorlijk functionnerend vervoerssysteem een telefoonnet, dat de gehele stad be streek en een gemeentebestuur, dat de belastingen en de lopende zaken afhan delde. Dit alles hebben de Russen stuk voor stuk afgebroken. Door het financiële apparaat van de gemeente onder hun contróle te stellen onge twijfeld in de overtuiging, dat degeen, die de geldzak beheert, onbeperkt heer en meester is dwongen zij de Wes telijke geallieerden een eigen munt in te voeren. Ook provoceerden de Rus sen het opbreken van de gemeenteraad, welke democratische leden thans in het Westen, de communistische leden in het Oosten van de stad vergaderen. Verder vormden zij een aparte, door de communisten beheerste politie macht. En ten slotte trachtten zij voed sel en kolen aan West-Berlyn te ont houden. een poging, waarin zij ten ge volge van de perfect werkende lucht brug slechts ten dele zijn geslaagd. Toch is het te verwachten, dat, wanneer in de koude wintermaanden meer kolen voor allerlei doeleinden beschikbaar moeten zijn, de trams en misschien ook de ondergrondse in de Westelijke sec toren van de stad gedwongen zullen worden, hun diensten te staken. HET DOEL van de Russen is zonder enige twyfel, de bevolking van Ber lijn te intimideren en de Westelyke mogendheden in het nauw te drijven. Maar toch zal deze tactiek het Westen niet kunnen bewegen, zijn in Berlijn plechtig aangegane verbintenissen te verloochenen. De Russen zijn misschien in staat het leven voor de Berlijners nog moeilijker te maken, dan het op het ogenblik reeds is. Maar van poli tiek standpunt bezien zal het enige re sultaat zijn, dat er nog meer olie ge worpen wordt op het vuur der anti communistische gevoelens, dat niet slechts in Berlijn,, maar in elk Euro pees land, waar de Russische invloed en de Russische druk direct of indi- recht gevoeld worden, hevig brandt. paganda van myn politieke tegen standers." Een Grand Jury, de Amerikaanse instantie, die uitmaakt of beschuldi gingen al dan niet steekhoudend zijn en of er aanleiding is om op grond van beschuldigingen de kwestie voor het gerechtshof te brengen, hield er klaarbiykelyk andere denkbeelden op na. Zij was van oordeel, dat de Afge vaardigde inderdaad op onbehooriyke wijze met staatsgelden had omgegaan. Thomas zou fictieve secretaressen in dienst hebben genomen op kosten van de „commissie voor anti-Amerikaanse activiteiten" en de salarissen, die wa ren uitbetaald, ten slotte zelf hebDen ontvangen. De Grand Jury had, zoals gebruikeiyk is, Thomas in de gelegen heid gesteld voor haar te verschijnen, getuigenis af te leggen en eventueel de beschuldiging, dat hy sedert 1940 deze onregelmatigheden had gepleegd, te weerleggen. Mét stelligheid had Thomas verzekerd, dat hy er zyn woordje zou komen doen. Maar toen de dag van de zitting daar was, bleef Thomas zo stil als een muis. Zyn ver dediger verklaarde, dat Thomas zich op zijn burgerrechten beriep ofn het antwoord op de vragen der Grand Jury schuldig te mogen biyven! Dat was wel zonderlinge taal voor de man, die gewoon was op de felste wyze uit te varen tegen getuigen, die voor zyn on-Amerikaanse commissie op dezelfde gronden weigerden ant woord te geven. Het wordt een show. Het schouwspel om de aanklager in het beklaagdenbankje te zien zal ongetwijfeld drommen naar de rechts zaal voeren, wanneer op 16 November de zaak voor het eerst voorkomt. Hy is formeel beschuldigd zich aan 34 van deze malversaties te hebben schuldig gemaakt. Indien hy schuldig wordt bevonden, kan hy veroordeeld worden tot maximaal 32 jaar gevan- gennisstraf en 40.000 boete. Doch ook indien hy er zonder al te grote kleurscheuren van afkomt, is zy'n rol in het Congres toch wel uitgespeeld. Zyn functie als voorzitter van de be ruchte commissie is hy inmiddels reeds, dank zij de verkiezingen, kwyt geraakt en het ligt in de lijn der ver wachtingen, dat onder democratisch regime de commissie een lange win terslaap tegemoet gaat. Er zyn uiteraard reeds geruchten geweest, dat Thomas, hangende het proces, als lid van het Huis vak Af gevaardigden zal aftreden. Hy heeft deze ten stelligste weersproken. Zelfs indien hy veroordeeld zou worden, kan hy zyn lidmaatschap pas verliezen, in dien een college, samengesteld uit mede-afgevaardigden, hem uit dezd functie ontzet. De afgevaardigden heb ben al eens eerder, tegen Bilbo, ruim een jaar geleden, dergeiyke sancties toegepast. Thomas heeft zich dezer dagen in een grimmige stemming thuis laten fotograferen. En Amerika nen citeren met voorliefde de bybel- se spreuk van de splinter en de balk, die op waarlyk pynlijke wyze op de affaire-Thomas betrekking heeft. De luchtbrugvliegtuigen, die levensmiddelen naar Berlijn bren gen, nemen thans ondervoede kinderen mee terug naar de Westelijke zónes. Een groepje, dat naar de Engelse zóne verhuist, bij het instappen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1948 | | pagina 3