e WerelSÉöPlWlweii^*: Prinses Wilhelmina vindt rust op paleis „Het Loo" Het meisje van het trapezenummer sxrsirx:".*«- Goede voeding NA VIJFTIG JAAR REGEREN Terugkeer ioi zichzelf in de Naiuur fProbeer dat eens, Mevrouw Recepten van Kers, de radio-kookleraar tuHtSal Souvenirs ROND HET PALEIS HET LOO, waar talloze malen duizenden een aubade brachten aan de Koningin der Neder landen en waar staatslieden uit de ge hele wereld hun opwachting hebben gemaakt, heerst thans een weldadige stilte. Op de grote weiden vóór het witte huis vergaart een landman een late grasoogst en langs de lanen, die de parkaanieg verbinden met de grote verkeersweg naar Amersfoort en Zwol le begeeft zich slechts een enkele wan delaar. In een vleugel van de vorste lijke woning, die daar zo machtig ligt tussen de hoog oprijzende beuken en wijde gazons, woont Prinses Wilhelmi na, die er op 31 Augustus haar negen enzestigste verjaardag zal vieren. Zij leeft er teruggetrokken uit de maal stroom van de wereld, waarin Zij vijf tig jaren lang een belangrijke en voor aanstaande positie heeft bekleed; moe van de vele slagen, die deze wereld ook Haar heeft toegebracht. Terugge trokken leeft Zij daar, maar zeker niet vergeten door het volk, dat Zij met liefde en toewijding heeft geleid en dat Haar spontaan de erenaam heeft gegeven van Moeder des Lands. Prinses Wilhelmina heeft met Haar troonsafstand zich werkelijk geheel uit het openbare leven teruggetrokken. Zij heeft niet gewild, dat Haar doch ter Juliana het eigen inzicht op som mig terrein nog zou moeten richten naar de opvattingen van Haar moe der. Zij heeft er tegelijk naar ge streefd zich te kunnen losmaken van de talloze verplichtingen, die de draagster van de kroon nu eenmaal heeft te vervullen. Zij heeft na vijftig jaren regeren een weg kunnen betreden, die voor duizenden van Haar vroegere onder danen veel gemakkelijker werd ont sloten: namelijk Haar eigen leven te leiden. De natuur trekt IN HET DAGELIJKS GEZELSCHAP van Prinses Wilhelmina bevindt zich steeds mevrouw L. Th. de Beaufort, geboren Van Hardenbroek. Deze moe der van een gesneuveld verzetsstrijder, die zelf ook aan grote beproevingen heeft blootgestaan, is voor de Lands vrouwe tot een ware vriendin gewor den. Samen bespreken zij de dagelijk se dingen en vrijwel geer. enkele reis zal de Prinses maken zonder door haar te worden begeleid. Ook vertegenwoor digt mevrouw De Beaufort dikwijls Prinses Wilhelmina bij gebeurtenissen, waarbij Zij van Haar belangstelling blijk wil geven. De uitgestrekte domeinen en parti culiere bezittingen van H.K.H., wel ke rond het paleis Het Loo liggen en gezamenlijk een oppervlakte van 11.000 ha. beslaan (uniek in ons land en goeddeels tot één geheel verbonden door bemoeiingen van wijlen Z.K.H. Prins Hendrik) geven de rustende vorstin goede gelegenheid om tot zich zelf te komen. Zij is altijd een liefheb ster geweest van de ongerepte natuur en de grote domeingebieden, waar men uren kan rondrijden zonder door Een van de typische onderwer pen, welke prinses Wilhelmina graag in haar schilderijen behan delt, is het steeds min of meer sombere landschap. Hierbij de reproductie van Schaapskooi in de winter", een schilderij, dat reeds vele jaren geleden op een idyllisch plekje nabij Het Loo door onze vroegere Vorstin werd vervaardigd. Duidelijk blijkt hieruit wel, dat moderne richtingen in de schilderkunst ook hun stempel op het werk van H.K.H. hebben gezet, evenwel met uitsluiting van extremiteiten. Het stuk is gesigneerd met een simpele W, links in de benedenhoek, met vermelding van het jaartal 1932. vreemde ogen te worden gezien, vor men een prachtig reservaat. Hier schildert zij Dikwijls zoekt de Prinses hier met haar schildersezel een rustig plekje om het landschap met penseel en verf op het linnen vast te leggen. En mocht Zij er al mensen ontmoeten, dan is het wellicht een dochter van boswachter Kersten of de zoon van boer Van Laar, kinderen van het land waarvan- Zij de hoge vrouwe is. Want met de bewoners van de domeingebieden staat Prinses Wilhelmina op uitstekende voet. Zeer velen ervan kent Zij per soonlijk en Haar uitstekende geheugen voor gezichten doet Haar er niet licht een vergeten. Deze mensen hebben overigens ook zéér veel aan Haar te danken. Voor hen was Zij niet alleen vijftig jaren lang koningin, doch bo vendien leeft Zij als werkgeefster be langstellend mee met vele aangele genheden van persoonlijke of zakelijke aard. Hoe groot de sympathie van het personeel van het paleis en de bewo ners van de domeingebieden voor onze rustende landsvrouwe is, bleek overi gens wel uit de spontane hulde, wel ke zij op 11 September vorig jaar aan H.K.H. hebben gebracht. Veel steun PRINSES WILHELMINA richt Haar aandacht ook sterk op Haar persoonlijk godsdienstig leven en gevoelt een krachtige drang het geluk hiervan ook aan anderen deelachtig te doen wor den. De Paasboodschap en de Pinkster- boodschap, welke Zij via de aether aan de wereld van radioluisteraars deed toekomen, spraken hierover wel duidelijke taal. Het sociale werk in het kader van de Ned. Hervormde Kerk, waartoe Zij behoort, heeft in verband hiermede dan ook Haar warme belangstelling. En omdat onze vroegere koningin zich thans echt burgeres van Haar woon plaats Apeldoorn voelt, ziet de diaco nie van deze gemeente zich menigmaal financieel gesteund in de plannen, welke zij ontwikkelt. GEBONDEN KOMKOMMER SOEP Een kleine komkommer, 50 gr. boter, 1Y) liter water, 100 gr. spek, 80 gr. bloem, 1 beker melk, 3 a 4 bouillonblokjes, wat zout en peper, wat fijne nootmuscaat, gehakte peterselie en 2 flinke eetlepels to maten ketchup. Schaaf de geschilde komkommer, op een rauwkostschaaf, aan kleine stukjes, breng de komkommer met het water aan de kook. Snijd het spek aan kleine dobbel steentjes, bak deze even in een koe kenpan goudgeel en voeg dit met 't spekvet bij de komkommer en wa ter. Maak van de melk en de bloem een klontvrij papje, roer dit bij de soep, laat de soep zachtjes doorko ken. Los de bouillonblokjes in wat water op, voeg dit met de tomaten ketchup aan de soep toe en breng dan de soep op smaak met wat zout, peper en fijne nootmuscaat. Voeg er bij het opdienen de boter en wat fijngehakte peterselie aan toe. Dien deze soep vooral goed warm op. PIKANT SCHAPEN GEHAKT Zeshonderd gram schapenlappen (het mager vlees malen tot gehakt en het vet snijden tot kleine dobbel steentjes), zout en peper, 1 klein stukje fijn gesneden prei, 6 eetle pels azijn, yt liter water, 60 grim bloem, 4 sneedjes bruin brood, doch zonder korst, 1 pitje knoflook (zeer fijn gehakt), 2 eetlepels tomaten ketchup, 1 klein ei, wat fijne be schuit of paneermeel en wat gehak te peterselie. Week het brood in ruim water en knijp het dan goed droog uit. Bak de dobbelsteentjes schapen vet even in een koekenpan zachtjes uit en voeg de vetkaantjes bij het gehakt. Kneed het gehakt nu met geweekte en uitgeknepen bruin- brood, de kaantjes en de fijngehakte prei door elkaar en maak dit goed op smaak met wat zout en peper. Maak nu van het gehakt een aantal platte ronde ballen, haal ze even door het geklopte el en wat fijne beschuit of paneermeel. Bak vervolgens de ballen in het schapenvet mooi bruin van kleur en leg ze over in een andere pan. Laat in het restant van het bakvet de helft van de bloem lichtbruin kleuren, voeg er de fijngehakte knoflook, voeg er de fijngehakte gebakken gehakt. Maak van de rest bloem, de azijn, het water en de tomaten ketchup een klontvrij mengsel. Roer dit mengsel by het gehakt en laat het geheel nu circa 25 min. zachtjes stoven. Breng het sausje goed op smaak met wat zout en peper. Leg de ballen gehakt op een schotel, giet er een weinig saus over en be strooi met gehakte peterselie. Geef er vers gekookte aardappelen, ge stoofde zomerbietjes en de rest van de saus apart bij. GESTOOFDE ZOMERBIETJES Een kg zomerbietjes (gaar en ont veld), 1/5 liter water (2 dl), 4 eet lepels sla-saus, wat maizena ot aardappelmeel, zout en peper, 1 a 2 theelepeltjes suiker, 1 kleine zeer fijn gehakte ui, 30 gr. boter, wat ge hakte peterselie, eventueel 1 thee lepel sambal ulak. Schaaf de bieten op een rauw kostschaaf aan kleine stukjes, breng het wat met de fijngehakte ui aan de kook, laat dit even doorkoken, voeg er de boter, de suiker en de sambal aan toe. Bind het vocht tot een niet al te dik sausje, klop er dan de slasaus door en breng het sausje op smaak met wat zout en peper. Roer er dan de stukjes gare biet door en laat het geheel nog en kele ogenblikken zachtjes doorsto ven. Geef er gehakt of varkens vlees en een vers gekookt aardap peltje bij. Ook de hulpverlening aan Haar vroegere onderdanen, die door de laat ste oorlog in moeilijke omstandigheden kwamen te verkeren, mag zich ver heugen in de interesse van Prinses Wilhelmina. De Stichting 1940'45 kan er van meepraten, evenals tientallen boeren uit Noord-Limburg en elders, die na de oorlog hun varkenshokken weer gevuld zagen met krulstaarten, die afkomstig waren van de koninklij ke boerderij, welke in het park van Het Loo ligt. In de zwaar geteisterde provincie Zeeland, waar Prinses Wil helmina graag komt (Zij bracht er nog vorig jaar een officieel bezoek na de troonsafstand) hebben het zwaar be schadigde Zeeuws-Vlaanderen en het herwonnen Walcheren veel aan de persoonlijke hulp van onze vroegere vorstin te danken. Natuurlijk kan ook Haar steun niet voorzien in de gewel dige noden die bestaan, doch de geste op zichzelf is wellicht vele anderen ten voorbeeld geweest. Grootmoeder HET IS RUSTIG rond het paleis Het Loo. Zelfs Prinses Wilhelmina, die zo gesteld is op deze weldadige stilte, maakt zich er wel eens van los. Zij rijdt dan in een onopvallende auto weg van Haar witte woning naar een ander wit paleis, n.1. dat te Soest- dijk.... Daar klinken luide kinder stemmen op, wanneer grootmoeder op visite komt. En vooral op een verjaar dag completeert Zij er dikwijls de huiselijke kring. Maar na een paar dagen keert Ze dan weer terug naar het eigen huis, waar de sfeer zo vertrouwd is, de be dienden welbekend, de omgeving wijd en nodend tot geregeld bezoek, het landvolk goeomoedig en vriendelijk. Haar dochter voert de teugels van het staatsbeleid. Daarom kan Prinses Wilhelmina vrij genieten van de Haar toekomende rust na vijftig jaren re geren. (Nadruk verboden) w t y? ]k ging eens praten met het Voor lichtingsbureau van de Voedings raad. Dat zag er zo gezellig uit in een blauwe japon met een kraakwitte muts en schort nu ja, niet precies dat bureau, maar -de montere dame, die het representeerde dat ik mij geestdriftig voor de aantrekkelijke stand met kleurige vouwbladen en muurbiljetten posteerde en zei: Nu ga ik hier niet vandaan voor ik alles van dat bureau afweet. Zij lachte plezierig en verklaarde, dat dit ook de bedoeling van de stand was. Ik haalde mijn blocnote en pot lood voor de dag en merkte op, net als in de detectieve-romans: Ik maak u er op attent dat alles wat u gaat zeggen in de krant komt. Prachtig, zei ze. Hoe meer publiciteit hoe lie ver. Want, ziet u, het Voorlichtings bureau van de Voedingsraad is een soort nationale instelling, een vraag baak voor Alle Nederlandse huismoe ders, en hoe meer vrouwen er voor geïnteresseerd worden, hoe beter. Het bureau is zyn werk in de oor log begonnen. De meeste huisvrou wen zaten toen niet alleen met de puzzle: Hoe maak ik van die armoe dige rantsoentjes nog een behoorlijke maaltyd klaar? maar óók. hoe be kokstoof ik dat met zo weinig moge lijk warmteverlies? Na de oorlog was de schaarste, en dus de distributie (ook van gas, electriciteit en kolen) voorlopig niet van de baan, en kon het bureau rustig op de ingeslagen weg blyven voortwandelen. En dat doet het vandaag de dag, vier jaar na de bevrijding nóg. Want al zijn er heel wat vooroordelen overwonnen, al wagen wij ons eens aan een scho teltje rauwkost en laten de rode kool niet een halve dag sudderen, als onze grootmoeders plachten te doen daarmee is nog niet gezegd dat in alle Nederlandse keukens op de zui nigste en doeltreffendste manier wordt gekookt, of dat op alle Neder landse tafels dagelijks een maal wordt opgedist waarop het etiket: voed zaam en volwaardig" kan geplakt worden. Om eens iets te noemen: hoeveel vrouwe^ zetten nog niet dag aan dag de aardappelen op in een pan vol wa ter, in plaats van met een bodempje van twee vingers hoog? (Of, als Sas- kia uit eigen ervaring mag adviseren: op een losse treef op pootjes boven een uiterst zuinig laagje 'ater, waar door de aardappelen gaan stomen, niet kunnen aanbranden of tot pap koken?) Door deze sleur gaan jaar lijks millioenen aan brandstof verlo ren, een schade aan deviezen en eigen beurs die we heus wel missen kunnen En dan: Een goed gezondheid hangt voor een groot deel af van een goede voeding. Deze slagzin van het bureau -NATPUE a z U N^O F_z N^B S t moesten we eigenlijk allemaal in onze keuken ophangen. Want nog altyd zweren vele huisvrouwen bij „een ste vige pot, zoals moeder die kookte" en vergeten voor het gemak, dat alle stevigheid meer kwaad doet, als we niet tevens waken tegen eenzijdig heid. Aardappelen met spekvet of bruine bonen met karnemelkse pap zyn voortreffelijk eten, maar het kind dat nooit anders krijgt zal er wel dik, maar nimmer gezond uitzien. De voe dingsleer, die een wetenschap op zich zelf geworden is, doet nog voortdu rend nieuwe ontdekkingen, en waarom zullen wij er ons voordeel niet mee doen? Wij bakeren de wiegekinderen toch ook niet meer zo styf in, dat wij ze „over een huis kunnen gooien", en nemen geen genoegen meer met schoollokalen waarin de bovenkleren worden opgehangen? Goed wjj willen ons graag laten voorlichten op het gebied van ons natje en droogje. Maar wat doét dit bureau met de lan ge naam nu alzo? Allereerst vouwbladen uitgeven, en niet zo'n klein beetje, r s hele stand lag er vol mee. Ze kosten maar drie cent: dat kan de magerste Bruin nog wel trekken. Vouwbladen over alles en nog wat: Allerlei met rauwe groen ten. De voeding van de aanstaande moeder. Lekkernijen voor huiselijke feestjes, Vis, De voeding van de schoolgaande jeugd, Idem van kamer bewoners en kampeerders en zo nog ettelijke tientallen meer. Mochten die vouwblaadjes u toch wat te luch tig opgespit lijken, dan kunt u een heel aardig kookboekje bestellen: „Voeding vraagt verzorging", dat niet alleen de nodige (oorspronkelijke) recepten bevat, maar ook opgaven van complete, verantwoorde maaltij den en eenvoudige tabellen. Alles geestig geïllustreerd en dat voor de luttele som van zeven stuivers. Voor een rijksdaalder per jaar krijgt u de wekelijkse berichten voor de keuken, plus alle nieuw verschijnende en her- herdrukte vouwbladen thuis. Maar we zyn er nog niet. Datzelfde bureau heeft ook leraressen in dienst, die u om velerlei redenen kunt ont bieden. Zy keuren op verzoek de keu ken en de voeding van inrichtingen, zij keuren nieuwe fabrikaten, zij hou den lezingen en demonstraties (of allebei) over elk gewenst onderdeel van de kokerij. Is u bestuurslid van een vrouwenvereniging en wilt u ook eens een practische middag of avond beleggen, dan kunt u bij het voorzeg de bureau een film huren, met of zon der toestel en met of zonder toelich tende juffrouw is dat service of niet? Heeft u iemand in de familie, die als kok zal moeten ontreden in een kamp bijv., vertel hem dan dat hi; een schriftelijke) cursus bij net bureau kan volgen met een klein getuig schrift tot besluit. Moet u een zieke op dieet verzorgen '1 bureau heeft enkele diëtisten in dienst, die u graag recepten aan de hand doen. (Is dat niet iets voor de lezeres, die my on langs hierom vroeg?) Voor suikerpa tiënten worden, via hun vereniging, cursussen georganiseerd. Kortom, ii vraagt en zij adviseren. En geneert u zich niet: de grappig- Meditatie na het zien van Circus Mikkenie LIET n fmthOT'SIASME en de vóór-pret van myn zoon en het neefje waren ENTHOLSIAb. yan mjj toen we een dezer dagen aanzienlyk vele ma B dp önmenselijk-harde banken van Het Nationale een middag neerstreken (Het Grootste Circus van Europa. Het miTsrarcusrr Wereld! Nog Slechts Enkele Dagen.) Het was een hete dag en een hete dag in Amsterdam iai al- -========, tijd nog nèt iets heter dan in welke andere stad des lands. En het circus was vol. Afgrijselijk vol. En het was bloedheet onder het tentzeil._^_ „ezjen en ik wist dat ze allemaal eigenlijk slotte had ik al zoveel c' e' zjtten. De zoon links, het neefje rechts, hetzelfde zijn. In die hun Ketier viel „iet zo op Ze tierden op alleszins onhebbelykeema fc omdat een legioen a het pr0gramma was begonnen, aan een der middag en ikjroeg, duizenden hun plaatsen wezen, hoe laat het was opoffering, minus één kwartier pauze. HET WAS inderdaad zoal. ik het .Ue- maal had verwacht. Alles hetzelfde als een paar jaar geleden, als vroeger en als heel vroeger. Het begon na tuurlijk weer met de zwendel in num mers. Het programma vermeldde er twintig, maar nummer één was „Het Orkest stelt zich voor", nummer twee „Populaire Potpourri" en nummer drie .Openingsmars". Resteerden zeventien nummers. En onder die zeventien wa ren er die men eigenlijk niet had mo gen verwachten in „Het Mooiste Circus ter Wereld". Ofschoon de zoon en de neef daar blijkbaar een ander oordeel over hadden. Hun onblusbare geest drift was juist omgekeerd evenredig aan mijn zwartgallig gemediteer en spijkers op laag water gezoek. En zo zat ik daar, in de middaghitte van die tent, met op de traditionele stellage het niet zo bijster zuiver bla zende orkest en recht voor me de piste, waarin de een na de ander de ganse troep dieren en artisten verscheen. De paarden, de pony's en de jockey's. De acrobaten. Mevrouw Vibeke Mikkenie met haar vrijheidspaarden; de Parijse clowns Pippo en Rhum die helemaal niet zo daverend clownesque waren. Toen Madame Fischer met haar olifan ten, waarbij ik, gevolg gevende aan de historische zwakheid des mans, meer op mevrouw Fischers charmante en elegante verschijning lette dan op het kinderachtig gedoe met de reuzen des oerwouds, die alsmaar telefoontje en jazz-bandje speelden. Walgelijk flauw. (De zoon en de neef klapten in tussen hun handen tot eelt na iedere stunt der machtige dikhuiden). Even flauw als het optreden van Tarzan-bij- de-tijgers. Gilbert Houcke mag dan een exempel van hoogste mannelijkheid zijn, zijn ogen mogen dan de tijgers doen deinzen en een enkel handgebaar mag dan de schrik der wildernis ineen doen krimpen van angstige serviliteit, ik weet al veel te lang dat deze tijgers goeddeels zachtaardige poesen gewor den zijn sinds de glorieuze jaren, dat ze in vrijheid heersten over al wat leeft in de donkere jungle van Cam- bodsja of Indo-China. En daarbij. Tarzan was te véél Tarzan, met z'n bestudeerde manieren, z'n vlammende blikken en vernietigend zweepgeknal, (de zoon en de neef zaten zich inmid dels op te vreten van onduldbare spanning) TOEN KWAMEN de vijf Airways. Vier mannen en een meisje. Volgens het programma: nummer 11. „Vliegen de Mensen". Vier gespierde, slanke, recht-gebouwde kerels. En één meisje. Dat meisje.wel, dat was een kleine, Gesneden? PLEISTER Huidkleurig snelvarband ZWITSAL FABRIEKEN APELDOORN De waarde van stoffelijke voorwer pen ligt niet uitsluitend in hetgeen de markt ervoor biedi Er zijn dingen, die bijna geen geld kosten, en die de eige naar toch voor geen geld zou willen missen. Tot deze dingen behoren de souvenirs. Zij belichamen de herinnering, hetzij aan een persoon, hetzij aan een plek maar in ieder geval brengt hun aanwe zigheid ogenblikken in de gedachte, die voor het leven van betekenis zijn geweest. De aanblik van dergelijke ge denkstukken stemt tot een meestal met enige weemoed gepaarde vreugde. Het souvenir kan ook nog iets anders zijn dan louter een gestolde herinne ring. Vaak is 't tevens een trofee, het getuigenis van een verovering van een met moeite en inspanning, soms ook met list en vernuft behaalde zege. Het bekendste voorbeeld van het souvenir als trofee levert het edelweis. dat het bewijs mee in huis brengt van een met moed en doorzetting volbrachte alpen- tocht. Zo zijn er veel dingen, die voor oe eigenaar een overwinning op weer standen vertegenwoordigen en die zijn l.art met trots en voldoening vervullen Onbetekenende, weinig kostbare soms zelfs onooglijke voorwerpen, maar wie bedenkt, wat er de wezenlijks waarde van is, zal niet dan met eer bied haar oog laten glijden over de din gen, die haar gastvrouw soms met zo veel geestdrift vertoont, maar die haar begrijpelijkerwijze niets zeggen. ste vragen worden per telefoon ge daan, én beantwoord. „Ik heb dét en dkt in huis, wat zal ik eens klaar maken voor de koffietafel?" „Ik heb Spaanse artisten te logeren, en die kunnen in heel Den Haag geen Spaans eten krijgen. Weet u ook een paar recepten?" Is het ook niet iets voor u? Als u eens ergens mee zit: de adviezen zyn gratis. Het adres: Voorlichtings bureau van de Voedingsraad, Konin ginnegracht 42, 's Gravenhage. Tele- SASKIA. foon 180024. langs de neerhangende trapezetouwen naar de nok van de tent klom. Een heel jong meisje, donkerbruin, met prachtig haar dat half-los wegzwierde in de lucht. Boven de arena, in de nok van dat hete circus, begon dat meisje haar werk. Ineens wiekte ze, op onzichtbare vleugels, weg, met de vingers alleen aan het glanzend, glinsterend metaal der trapeze. Zoals een bliksemstraal soms door de hemel schiet, zo was dat meisje. Als een ster, zo hel, zo flonke rend. Als een meteoor, verschietend aan de avondhemel, zo was dat kind. En ze deed haar werk en het was zeer stil in de broeihete mensenmoeras op de harde banken, want men was bang haar te verschrikken, die daar bé- zig was te spotten met de wetten der zwaartekracht; die wegschoot en sui zend teruggezogen werd door ongezie ne krachten. Dat lichaam, bruin en slank en jong en zo lenig als het aller zachtste elastiek en het soepelst gum mi. Dat nummer zal wel razend moei lijk zijn geweest, maar daar beneden kreeg men de indruk dat het haar zo licht afging als een zwaluw het vlie gen. De muziek speelde heel zacht, heel gedempt een wijsje uit Manon. Buiten woedde de zon. Binnen woedden de felle koolspitslampen rondom dat kind, dat als een kleine uit levend brons ge goten beeldje van trapeze naar trapeze joeg. Niets dan een vederlicht mensje, in die ogenblikken lichter dan de lucht En met het haar, dat zwarte, fladderen de haar, als de vleugels van een rappe, lichtdronken, uit de hemel neertuime- lende en weer opvliegende jonge vo gel. Nog eenmaal zwenkt die vogel dan weg, opnieuw hoog tegen het tentzeil in de nok van dat circus aangedrukt Nog eenmaal een salto, dan een dub bele, en nog een driedubbele salto mor- tale. Om dan voorgoed naar beneden te zwieren.een bronzen vogellijf en zwierend haar als van een ravenzwarte vlerk. De vijf Airways staan in het hart van de arena en buigen. In het midden dat meisje. Ze ziet 'er ontstellend jong uit, en het applaus van die duizenden men sen is vrijwel alleen voor haar be doeld. Voor haar jeugd; voor haar spel met de zwaartekracht; voor haar ver rukkelijke charme. En voor haar flir- tation met de dood. EN DAN VOLGEN weer de andere nummers. Opnieuw acrobaten. Paarden en mens-apen. Hongaren. En het orkest met: „Slotmars: „Tot Weerziens". Maar dat éne meisje in de laaiende gloed van de schijnwerpers heeft plotseling het doek weggerukt dat al zoveel ja ren hing voor een allang vergeten her innering, een afgesloten levensgetij. Was het niet bij Hagebeck.een kwart eeuw geleden.met ook zo'n meisje, ook zo vogelrap, zo liefelijk als een duif en zo schoon als een prinses? Zó liefelijk en schoon als men meisjes al leen maar ziet als men een jaar of veertien is? Ja, het was bij Hagebeck, dat ik meende dat het geluk eens mans gelegen moest zijn in het werk bij een circus. Het was de eerste maal in mijn leven dat ik een circus zag en 's avonds in bed, starend tegen de bonte bloemen van het behang, rijpte het plan mee te gaan met dat circus, 't Gaf niet als wat. Als piccolo. Als de minste onder de minsten. Als de jongen die de doch ter van mevrouw Hagebeck de paar- denzweep zou mogen aangeven. Des noods als stalknecht. Met als doel: eens deel te mogen hebben aan het fantas tische trapeze-nummer, waaraan dat meisje meewerkte. Naast haar te mo gen vliegen door het luchtruim. Door de hemel boven de arena. Even rank, even snel, even lucht-licht als zijzelf. Er is nooit iets van gekomen. Het circus ging weer weg, zij ging mee en ik bleef achter en staarde nog menige avond naar het bloemetjesbehang van m'n kamertje. En zag haar in gedach ten zweven en vliegen tussen hemel en aarde, engel, duif en zwaluw tegelijk. ACH.het was zo goed, die middag daar bij Mikkenie op het Amsterdamse Jozef Israelsplein, o' al denkt men te oud geworden te zij.i om zoiets nog te kunnen verteren. Het circus is goed. Voor onze kinderen en voor onszelf. Om ons te laven, te troosten aan her innering. En om te leren gbmlachen om wat voorbij is. Om dat. waar het leven zelf een streep onder zette. Sedert keizer Nero de Joden en Christenen voor de leeuwen wierp in het circus Maximus en een kwart mil- lïoen Romeinen, plebejers, aristocraten en praetorianen zich verdrong in het amphitheater, sedertdien zijn er altijd circussen geweest. Ze zullen er ook al tijd wel blijven. Voor onze zonen en neven En voor onszell. ais we oud ge vonden zijn en wanhopig rukken aan de poorten van het verleden, die wel eens een enkele, zeldzame maal op een kier geopend worden Dat kan zijn bii Barnum. Het kan £0n bij Sarrasani ot Hagebeck. Of bij rans Mikkenie op het Jozef Israels plein in Amsterdam. Zittend tussen een neefje en een zoon. ANTHONY VAN KAMEEN

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1949 | | pagina 4