The Perils of Paul ine"
Een vredesverdrag voor Japan
binnen enkele maanden
De schoonheid van Noord-Holland
Cultureel Nieuws
Deining rond de Vijfde Symphonie"
van Matthijs Vermeulen
Het Westen overweegt
Militaire bases voor
Amerikaanse troepen
Lied van de week
Blijde tijding
E£N KRACHTIG
Tussen hei geboomte verheft zich het torentje
van Heiloo
Een kou, een griep
D*
Herinnering aan de
kinderjaren der film
AMSTERDAMS PODIUM
ZATERDAG 22 OCTOBER 1949
Zo mogelijk met, maar zo nodig zonder de Sowjetunie
(Van onze diplomatieke medewerker).
TIJDENS DE PARTICULIERE BESPREKINGEN, die de ministers van
Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten en Groot-Brlttannle, Dean
Acheson en Ernest Bevin, onlangs in Washington gehad hebben, zfln heel
wat meer beslmten genomen dan algemeen bekend Is. Zo verneem ik uit een
betrouwbare Amerikaanse bron, dat de beide staatslieden onder andere tot
de slotsom zijn gekomen, dat een vredesverdrag voor Japan thans dringend
nodig is. In verband hiermede houdt men In diplomatieke kringen In Wash
ington en Londen ernstig rekening met de mogelijkheid, dat in de eerste
maanden van het komende jaar een vredesconferentie bijeengeroepen zal wor-
den mogelijk met medewerking van de Sowjetunie, maar, als het
niet anders gaat, ook zonder deze.
Inderdaad kan een vredesverdrag voor
Japan niet langer zonder grote risico's
uitgesteld worden. Naar alles, wat men
uit Japan hoort, begint de Amerikaan
se bezetting, die haar vijfde jaar in
gaat, zichzelf te overleven. Deze bezet
ting, op een hoog idealistisch plan aan
gevangen, is zo langzamerhand gede
genereerd tot een stroeve bureaucratie,
die zich, volgens objectieve waarne
mers, tevergeefs tracht te bemoeien
met elk aspect van het Japanse leven,
gevaarlijke spanningen tussen de ras
sen verwekt en de Japanse communis
ten voorziet van hun beste propaganda
materiaal.
Men mag dit de Amerikanen niet al
te euvel duiden. Het is nu eenmaal on
mogelijk een militaire bezetting tot in
het oneindige te doen voortduren, zon
der dat daardoor op de duur meer
kwaad dan goed verricht wordt. Maar
het is niet de schuld van de Amerika
nen, dat er nog steeds geen vredes
verdrag is. De reden ervan het
wordt bijna vervelend, het te herhalen
is gelegen in Russische obstructie.
En er is nog een tweede oorzaak. De
militaire leiders van de Verenigde Sta
ten en Groot-Brittannie hebben zich
tot nu toe met hand en tand verzet
tegen een terugtrekking der Ameri
kaanse strijdkrachten uit Japan, zulks
met het oog op hetgeen in China ge
schiedt.
Nu echter schijnt het, dat Acheson
en Bevin het er over eens geworden
zijn, dat deze beide hindernissen uit de
weg geruimd moeten worden. De Sow-
Jets hebben er steeds op gestaan, dat 't
vredesverdrag slechts door vier mo
gendheden zal worden opgesteld t de
Verenigde Staten, Groot-Brittannie en
de Sowjetunie en dat elk van deze
mogendheden het recht van veto zal
worden toegekend. De Westelijke mo
gendheden, wijs geworden door onaan
gename ervaringen, hebben dit gewei
gerd. bi de plaats daarvan hebben zij
voorgesteld, dat alle elf landen, die aan
de oorlog tegen Japan hebben deelge
nomen (dus ook Nederland), ais gelijk
gerechtigden op de vredesconferentie
vertegenwoordigd zullen zijn en dat
een recht van veto niet erkend zal
worden.
Onder deze omstandigheden moet de
eerste stap op de weg naar een vredes
verdrag voor Japan bestaan uit een
nieuw onderzoek naar de houding van
Moskou. Blijkt daaruit, dat de Sowjets
weigerachtig blijven, hun standpunt te
herzien, dan zal, volgens onze Ameri
kaanse bron, „een radicale nieuwe
koers in ernstige overweging genomen
worden".
Deze „radicale nieuwe koers" zou uit
niets meer of minder bestaan dan uit
een links laten liggen van de Russen en
uit het bijeenroepen van een vredes
conferentie van de door het Westen
gewenste soort, door de Verenigde Sta
ten en Groot-Brittannie gezamenlijk.
Bij het op te stellen vredesverdrag zou
aan Japan de volledige binnenlandse
souvereiniteit gegarandeerd worden.
Slaat de trommels, kameraden,
Vette lappen, karbonaden,
Komen in November vrij.
Gooi de duimstok maar op zij.
't Moest nog wel vier jaren duren,
Nadat onze Oosterburen
Met hun Sieg en Heil verdwenen,
En wij kloven aan wat benen
En met jusbro-surrogaten
Dagelijks te knudde zaten....
Maar enfin, dat is gewéést,
't Vlees komt vrij, dus wordt het
féést.
Nee, niet voor de zwartepieten,
De gehaaide parasieten,
Die in schuren en in boefjes
Heel wat varkentjes en koetjes
Non-stop hielp en naar de maan.
Want hun rijk heeft afgedaan.
Ook zullen geen duizendtallen,
Clandestien verkochte ballen,
Voortaan meer de togaheren,
Stof geven tot disputeren.
Dat is óók verleden tijd.
De gehaktbal is bevrijd.
Ja, 't is vreugde in den lande,
'k Sta gewoon te watertanden,
Nu weer ongelimiteerd,
Alles kan geconsumeerd-
Biefstuk, rolpens, karbonade,
Coteletjes, ham, rollade,
Zwezerik en fricandeau.
Heus, ik vind het reuze zo.
Ja, we raken uit het kielzog,
Nu de koffie en textiel nog
En de kolen van de bon,
Dan schijnt helemaal de zon.
JABSON
waardoor een einde zou komen aan de
misschien begrijpelijke, maar gevaarlij
ke Amerikaanse neiging om alles in
Japan te leiden, van het aanleggen van
een stadspark tot het inrichten van een
wasgelegenheid in een 'fabriek. Verder
zou aan de Japanners binnen ruime
grenzen de behartiging hunner buiten
landse betrekkingen en de uitoefening
van alle overige functies der souverei
niteit worden toegestaan.
Militaire bases
Met dit alles is echter niet de twee
de moeilijkheid die van het onder
de huidige omstandigheden hoognodige
verdere verblijf van Amerikaanse
strijdkrachten in Japan overwonnen.
Daarvoor schijnt men de volgende op
lossing in overweging genomen te heb
ben: Tegelijk met het vredesverdrag
zou tussen de Verenigde Staten en Ja
pan een overeenkomst gesloten worden,
waarbij het aan de Amerikanen zou
worden toegestaan enkele militaire ba
ses in Japan, ongeveer gelijk aan die
op de Philippijnen, te Vestigen.
De Amerikaanse troepen zouden dan
volledig teruggetrokken kunnen wor
den uit Tokio en de andere grote ste
den, waar om met een toonaange
vend Amerikaans blad te spreken
„het dagelijks contrast tussen de wel
doorvoedheid van de overwinnaars en
de schrijnende misère van de over
wonnenen tot een uiterst ongezonde si
tuatie heeft geleid".
Het is duidelijk, dat de Russen het
Westen luid zullen beschuldigen van
breuk van gemaakte afspraken en wat
al niet meer, indien de bovenbeschre
ven koers zal worden gevolgd. Maar de
Westelijke mogendheden kunnen Mos
kou, in Japan nog minder dan in
Duitsland, niet tot in het oneindige toe
staan, door een berekende obstructie
hun belangen te ondermijnen. Wanneer
het Westen eindelijk eens een halt wil
toeroepen aan de verdere verslechte
ring van zijn positie in het Verre Oos
ten, is de beste plaats om daarmede te
beginnen Japan, waar de politiek reeds
lang om een radicale herziening vraagt.
Dat dit begin nu naar alle waarschijn
lijkheid binnen enkele maanden zal
worden gemaakt, is ongetwijfeld goed
nieuws.
huidgenezend en huidverbeterend
middel is Pu rol. Hoort in huis I
JAE VOLKEN in economisch onont
wikkelde gebieden moeten nog
steeds de opvoedkundige en cultureel
waardevolle bijdragen van de radio
missen. Moeten deze landen geïsoleerd
blijven en wachten op het ogenblik, dat
de voortgaande beschaving ook hier
radiostations dóet verrijzen? Voor
West-Afrika geldt hier het antwoord:
neen! In Lagos en Nigeria heeft men
een tijdelijke oplossing gevonden door
het stichten van krachtige stations
voor heruitzending. Men wordt in de
gelegenheid gesteld om luidsprekers te
huren. Zij worden ook geplaatst in
leeszalen, ziekenhuizen, scholen en in
bepaalde hutten in de dorpen. Er zijn
gemiddeld zes luisteraars per luidspre
ker. Het totale aant; 1 mensen, dat nu
de uitzendingen kan beluisteren en
daardoor in de gelegenheid wordt ge
steld op snelle wijze op de hoogte te
geraken van het wereldgebeuren is on
geveer 50.000. Deze radiodienst bete
kent ook een belangrijke steun voor
het werk van zendelingen en missiona
rissen.
Het eerste deel van de nieuwe He
breeuwse Encyclopeadie is verschenen.
Het complete werk zal bestaan üit
zestien delen en over vijf jaar gereed
zijn. Er wordt aan gewerkt door een
st; - van vijfhonderd personen, waar
onder verschillende Nobelprijs-win
naars. Het werk staat onder leiding
van prof. Klausner, die eens college
gaf aan de Universiteit van Berlijn. In
Engeland is voor de eerste maal een
onverkorte vertaling van de Talmud,
in 34 delen, verschenen. De stad Ge-
nève, geboorteplaats van Jean Jacques
Rousseau, heeft een millioen Franse
francs beschikbaar gesteld voor het
herstel van het huis van deze belang
rijke schrijver en filosoof bij Parijs.
Het pand, waar Rousseau zijn „La nou
velle Heloise" en „Le contrat social"
schreef, verkeert nJ. een een verre
gaande staat van verval.
BEKENDE bas-bariton Willem
koorts en pijnen, drijft U uit door de
kracht der genezing van SANAPIRIN
Buisje 25 tabl. 40 ct; 50 tabl. 75 ct.
Ravelli heeft Donderdag in Den
Haag, ter gelegenheid van zijn 35-jarig
zangersjubileum, een concert gegeven.
In een daarna volgende huldiging ge
waagde zijn collega en vriend speciaal
over Ravelli als vertolker van de
Christuspartij in de Mattheus Passion.
Verscheidene geschenken werden de
jubilaris overhandigd. Op 25 Novem
ber zal de Rotterdamse afdeling van de
Maatschappij tot bevordering der Toon
kunst onder leiding van Otto Glastra
van Loon de wereldpremière brengen
van het oratorium „Apocalyps" van
Henk Badings, de Openbaring van Jo-
hannes, zoals bekend een visioen over
het einde van de wereld, opgetekend
toen Johannes zich ip het Romeinse
verbanningsoord op het eiland Patmos
bevond.
jp OMSTREEKS DE EERSTE WERELDOORLOG kreeg Hollywood zijn seur George Marshall heeft het geheèl geëvenaarde komische begaafdheden,
goeie tijd. Het celluloid met zijn „bewegende beelden" had zich langzamer- over 't algemeen goed in de hand ge- bekoorlijk-naïef, ongebreideld-onstui-
hand een populariteit verworven over de hele wereld. De film toen nog bad. Reeksen kostelijke en originele mig, origineel en scherpzinnig en ner-
„stom" ging een bloeiperiode in eij de Hollywoodse filmindustrie werkte détails voegde hij hier samen tot een gens ook maar even banaal. Iets anders
zich hoofdpijn om aan de steeds groeiende vraag naar haar producten der allerbekoorlijkst geval. Het heeft geen dan een komische rol spelen (en on
illusie te kunnen voldoen. Nu onze wensen en onze smaak zoveel geraffi- boge pretenties, maar beoogt slechts overtroffen goed dan!) kan ze echter
neerder geworden zijn, meegegroeid vooral ook met de technische ontwikke» anderhalf uur goed amusement te be- niet. De film brengt in het doldrieste
ling, blijkt de illusie, die Hollywood omstreeks 1917 letterlijk „aan de lopen- zorgen. Maar juist door dit heel kenne- leven van Pearl White ook nog een tra
de band" leverde, wel erg goedkoop. Maar goed dertig jaar geleden dachten dke a e" van
we er toch wel heel anders over. Toen vergaapten we ons in uiterste ver- strevmgen komen
bazing aan dat wonder van de bewegende prenten. Toen huiverden we om
alle zwaarwichtige gische romance in het geding en dat is
de verdiensten van hier een zwakke plek. Niet alleen door
deze film des te duidelijker uit. Ze le- de schuld van Betty Hutton overigens,
de gruwelijkste sensaties, die we nu o zo tam vinden. Toén hadden we moeite
om ons „groot" te houden om niet met de hele zaal mee te zuchten en te
snikken over het wrede lot, dat de zo schone en zo onschuldige heldin onzer
film bedreigde.
kostelijk stukje geschiedschrijving van niets terecht brengt en van het vertol-
de film, plaatst de personen inde juiste ken van wat tragiek nog minder (ge
verhouding tot hun tijd en heeft ook heel overeenkomstig haar voorgangster
uit filmisch oogpunt enkele goede eigen- Pearl White trouwens!) Het liefdesge-
Die tijd was Hollywood niet alleen gevaar") en zij roept de herinnering schappen: een goede en beweeglijke schiedenisje is zo conventioneel van
goed, maar ook wild. Oude loodsen en wakker aan die roemruchte tijd van spel-regie, een soms werkelijk voor- opzet, dat het hierdoor alleen al vol-
pakh'uizen dienden tot filmstudio's, vóór 1920, toen Pearl White in al haar treffelijke toepassing van geluid en komen een dissonant wordt in het ge
waar onder het meest heidense lawaai fabelachtige stunts triomfen vierde. kleur, een uitstekende fotografie, die heel van overrompelende oorspronke-
vijf of zes films tegelijk opgenomen 4, dikwijls een opvallende beeldverzor- lijkheden. „The perils of Pauline" is
werden. Scénario's en draaiboeken
ging vormt en een frisse, dyna- misschien geen grootse film en zeker
LONG—SHOT
kende men amper; men improviseerde s^uc^^an" P^a^ Whlte's* merkwaar" misc,he. monta8e> die zich volkomen geen meesterwerk, maar in ieder geval
er op los, aan de hand van een ont- dlge carrière Ze begon als naaistertje aansI"^ blJ het onstulmlge karakter een film met „pit", niet alleen met ver-
werpje voor een verhaal, dat steeds 0^ cosLm-ateher waar ze bij gegeVe"- TPYakmanSChaP,®emaakt'
nieuwe en grillige toevoegingen kreeg. h?ar collega-s getapt was om haar maar v°oral ook met gevoel.
Rollen behoefden de acteurs niet te le- ciowneske imitaties van de nurkse pa- De hoofdrol wordt gespeeld door
ren, repeteren al evenmin. Ze kregen troon Dit deed haar op het toneel be- Betty Hutton, een actrice met on-
de opdracht zich zus en zo door costu- ianden bij een dertiende-rangs gezel-
mier en kapper te laten uitdossen, een schap met meer schulden dan artistieke
streep zwart langs de oogranden en n kwaliteiten. Bij een bezoek aan een
veeg rood over de lippen te schimken fjimstudio, waar een oud-collega van
en zich vervolgens te melden bij decor haar optrad, liep ze een verkeerd dé-
nummer zoveel. Daar stond dan een binnen, waar 't een of andere beest,
man bij een driepoot, waarop een klein dat jujst gefilmd werd, haar voor de
kastje met een zwengel de camera voeten üep. ze gaf het een trap en liep
en verder een electricien met een door en bad daarmede haar carrière
paar schijnwerpers en tenslotte de gemaakt. Want het beest, dat ze voor
„baas", de regisseur met een P'Ote toe- een bond versleten had, was een leeuw
ter, waardoor hij de acteurs tijdens de Pn zo wer(j peari (je onverschrok-
opnamen toeschreeuwde welke geba- ken heldin in reeksen films:
ren ze moesten maken. Wie m het dé- pearl gtort zich van hoge brandladders
cor de deur opende om het vertrek te pearl ontkomt te paard
aan woeste
ve' laten had de kans midden in een an- achtervolgingen, Pearl is de ongedeer-
der décor te belanden, waar een an- de heldin in de meest barre rampen,
dere zwengelende cameraman en een Pearl wordt belaagd door kwaadaardi-
andere schreeuwende regisseur aan n ge bandieten en overleeft ze allemaal,
andere film bezig waren.... Pearl wint een wedren met een razen-
Zo was Hollywood een goede dertig de trein, Pearl zweeft met een onbe-
jaar geleden. Men maakte er korte mande ballon door noodweer en blik-
films, die als de delen van een vervolg- sem, Pearl levert gevechten op de bum-
verhaal bij elkaar hoorden. Een der per van een voortdenderende locomo
populairste filmseries uit die tijd heet- tief
te „The perils of Pauline", waarin een
vrouw, Pearl White, de hoofdrol speel- Deze Pearl White leeft weer in „The
de in de meest huiveringwekkende ta- perils of Pauline", een even waanzin
frelen, die als voorloper te beschou- nige als charmante film, die weergaloos
wen zijn van onze sensatiefilm. Thans knap en vol humor, een belangwek-
is er een nieuwe film onder de titel kende terugblik geeft op de emotionele
„The perils of Pauline" („Pauline in kinderjaren van het filmbedrijf. Regis-
Pearl White aan het begin van haar toneelcarrière: een waanzinnig
proefnummertje, dat een even waanzinnig succes kreeg (de vrouwelijke
clown Betty Hutton in „The perils of Pauline").
PR Is DE VORIGE WEEK DEINING GEWEEST onder alle Amsterdam-
mers, die op de een of andere manier iets met muziek uitstaande hebben.
Dat z(jn er heel wat; in ieder geval aanzienlek méér dan men zo gewoon
is aan te nemen. Al deze lieden, waaronder we dus rekenen: componisten,
dirigenten, muziekpaedagogen, muzlekverslaggevers, muziek-uitgevers, mu
zikanten die aan beroeps- en/of amateurorkesten verbonden zijn, impressa-
rio's en voorts dat altijd nog grote leger van belangstellenden in de muziek.
Al deze Amsterdammers, aangevuld met de rijen der overige Nederlanders,
die direct of Indirect iets met de muziek van doen hebben, er hun boterham
aan verdienen of de muziek alleen maar nodig hebben als cultureel tonicum
in een gewapend beton-harde wereld, hebben zich min of meer druk gemaakt
over een muzikale gebeiytenis. En als ik hierboven 't woord „deining ge
bruik, dan is dat, en zéker wat Amsterdam betreft, veel en veel te zacht, te
mat en te mild gezegd. DeiningNee, storm! En soms wakkerde die
storm aan tot een daverende cycloon.
En dat alles om die Vijfde Sympho
nie van Matthjjs Vermeulen. Matthijs
Vermeulen, die sinds enkele jaren
wekelijks een muziekkroniek verzorgt
in de Groene Amsterdammer, het ra
dicale, onafhankelijke hoofdstedelijke
weekblad, en daarin nu niet direct met
de mantel der liefde rondgaat. Deze
Matthijs Vermeulen is behalve com
ponist ook nog essayist en criticus, en
's mans stijl is ronduit brillant en vir
tuoos. Zo brillant en zo virtuoos, dat
lezers, die het volkomen aan belang
stelling voor muziek ontbreekt, toch
deze opstellen lezen, en er van ge
nieten. Er wordt zelden zo indringend,
zo beeldend, zo ontroerend over mu
ziek geschreven als in deze artikelen,
die stuk voor stuk litteraire meester
stukjes zijn en waaruit men altijd we'
één gedachte kan puren, waardoor men
zelf actief aan het denken wordt ge
zet. Vermeulen is een scherp man.
Het gaat bij hem om de muziek, de
muziek en nog eens de muziek. Hij
duldt geen enkel compromis en ieder
musicus, die niet volledig artistiek is
ingesteld, wordt door hem onbarmhar
tig aan 't schandbord gekluisterd. En
wel zo scherp, zo afdoende, zo „uni
verseel", dat ik me kan voorstellen,
dat een dirigent, een solist, een com
ponist, die in zijn handen valt iets lan
ger dan een uur nodig heeft om weer
op verhaal te komen. Ook figuren met
een wereldreputatie ontkomen niet
aan Vermeulens vlijmscherp stylet.
Om een enkel voorbeeld te noemen:
Richard Strauss voor wie hij geen
goed woord over heeft en wiens „sabel-
gekletter" (excusez du peu) hij ru
briceert onder de ordinaire muzikale
charletannerie.
Deze man nu heeft twee nieuwe
symphonieën geschreven. De Vierde
(Les Victoires) en de Vijfde (Les
Lendemains chantants)de komende,
zingende morgens. De Vierde ging
twee weken geleden in Rotterdam,
uitgevoerd door Eduard Flipse en diens
Philharmonisch Orkest. De Vijfde:
vorige week Woensdag en Donderdag
in Amsterdam, door het Concertge
bouworkest onder Eduard van Bei-
num. Beide avonden waren er heel wat
bezoekers, die zich demonstratief van
hun zetels verhieven (daarbij niet
weerhouden door de peperige toe
gangsprijs) en in de gang een kopje
koffie gingen drinken, Weer anderen
hebben De Komende Zingende Mor
gens met koortsig enthousiasme ont
vangen en toegejuicht. De één vond
het een modern meesterwerk een re-
volutionnaire muzikale daad, de an
der had er geen goed woord voor over
en verwees de, een uur durende, sym
phonie naar het archief der zo spoedig
mogelijk op te bergen en te vergeten
composities.
Vermeulen, de zestig gepasseerd,
was beide avonden in het Concertge
bouw aanwezig. Nóch Woensdags
nóch Donderdags werd hij op het to
neel geroepen. De pers valt in twee
fronten uiteen. Er zijn recensenten,
die juichen en Vermeulens werk ge
niaal noemen, en er zijn anderen, die
woorden en kwalificaties gebruiken,
waarvan men koude rillingen krijgt.
Na de uitvoering was ik in staat
het oordeel van enkele der uitvoerende
orkestleden te vernemen. Men vond
het een „heidens zwaar" stuk, en een
enkele beweerde „dat zoiets stapel
gek maakte". Het is daarbij de moei
te waard te weten hoe deze leden Ver
meulens Vijfde noemen: „De Matthijs-
Passion". Van bittere, galbittere iro-
ni gesproken
Het was opvallend, dat men in het
algemeen niet onwelwillend stond
tegenover de vloedgolf onvriendelijk
heden, die over de „zingende mor
gens" is uitgestort. Daar was hier en
daar een grimmige voldoening over het
feit, dat de felle, bliksemende, don
derende criticus, die zélf zo dodelijk
het vivisectiemes der critiek hanteert,
thans ook eens een „beurt" heeft ge
had. Dit is dan wel niet groots ge
dacht, maar welerg menselijk.
Een oud bezoeker van het Concert
gebouw vertelde me in dit verband,
dat Vermeulen het, jaren geleden,
bestaan heeft om temidden van een
door Willem Mengelberg geleide sym
phonie, die haar première in de Van
Baerlestraat beleefde, om te gaan
staan en te schreeuwen: „Leve Sou-
sa
Wie zó doet, wie aldus handelt, die
bewoont een glazen huis, en moet er
op voorbereid zijn, dat er de één of
andere dag wel eens een verdwaalde
steen tegen z'n ruiten kan komen.
Over deze Vijfde Symphonie sprak
muzikaal Amsterdam. Men debat
teerde er over. Men vuurde hatelijk
heden en sarcasmen op elkaar af. De
symphonie was waardeloos of geniaal;
stom-vervelend of een paradijs van
welluidendheid; onbenullig of mee-
slepend-schoonniet-om-aan-te-horen,
of lieflijk. Enzovoorts. De bezoekers
waren het niet met elkaar eens en de
uitvoerende muzikanten al evenmin.
De journalisten niet en de lezers der
kranten niet. In één woord: er is een
muzikale bom gebarsten.
Wie er gelijk heeft? Waar de waar
heid ligt? Het spijt mij, lezers, u te
moeten bekennen, dat ik niet in de
gelegenheid was dit muzikaal gebeu
ren mee te maken. De zaal was na
melijk al besproken uitverkocht. Dat
is eensdeels jammer, maar anderdeels
schrijven de supporters van de-zingen
de-morgens, dat men natuurlijk vele
malen naar zo'n werk moet luisteren,
eer men er z'n oordeel over kan geven
en er de muzikale waarde van kan be
palen.
Dat het mij, dèsondanks, spijt niet
gewacht te hebben om een verlaten
stoel van één der weglopers te annexe
ren, spreekt vanzelf, want ik miste
hier de kans een historisch muzikaal
gebeuren mee te maken.
Ten slotte heeft natuurlijk de man
gelijk die opmerkte, dat er met dat
stuk van Vermeulen toch wel iets aan
de hand moet zijn. Voor niets, over
iets onbenulligs, maakt zich geen
sterveling druk. En hier zijn zelfs
wilde hartstochten uitgevlamd! Of
die overigens Vermeulen, bestormer
van muzikale heilige huisjes, zullen
schroeien is een vraag, die men met
reden mag betwijfelenHij is vol
doende philosoof om te weten, dat 't
niet Moeder Critiek is die de 'waarde
van zijn werk bepaalt, maar Vader
Tijd.
ANTHONY VAN KAMPEN.