meter onder Berlijn, in ee n bunker,
kwam de Duitse aiqod ten val
VtSS^JSSisE
imrczi rh,id-
-SEXZFSTJSSS^i
ZATERDAG SI D>^>MBER 1949
LAATSTE UREN VAN ADOLF HITLER
N STRAAL MENSELIJKHEID dringt door in de chaotische schemering
in deze ondergang. Geen woord, geen blik, geen glimlach en geen
tvordt zichtbaar Niets, dat het hevige lijden van menselijke wezens doet
>den. Het tvordt nacht en dag en weer nachtmaar niemand weet welk
t is. Alleen, dat het laatste uur geslagen heeft, weten zij allen. Het einde
den is aangebroken. De Russische tanks rukken op naar de Potxdammer
granaten leggen de geweldige dwing-bwrcht van de Rijkskanselarij in
!>e aarde siddert. Onder het zware dreunen dooft het licht uit, flakkert
weer op-
oven is Berlijn, boven is "Duitsland uit duizenden wonden bloedend,
ind, dat taai en moeilijk zich ten sterven neigt. Beneden, dertig meter
de aarde, in de bunker van de Rijkskanselarij wachten Hitier en de
op het jongste gericht. Zij eten en drinken en slapen, ze beraadslagen
ken ruzie, ze razen. Ze versturen berichten, ze veroordelen tot de dood-
ze laten neerschieten, ze maken testamenten, ze trouwen, ze vormen
ngen, ze schrijven brieven, ze wachten....
BEAMBTE van de Burgerlijke
komt .een huwelijk voltrekken,
leermaker die de maat komt ne-
oor een uniform, ziet zich de pas
ie wereld bóven afgesneden, drie
a en een S.S.-generaal worden ter
gebracht, de kokkin dient wortel-
p en last boterhammen klaarma-
oor een vertrekkende veldmaar-
door een haag van mannen met
leblikken in de hand gaan de laat-
ie dood in, de brandstapel» wal-
wordt donker en het dreunen
heviger, dan weer licht en weer
r. Doch er gebeurt niets, waaruit
cou kunnen besluiten: „Het zijn
nensen". Het is een dag des oor
voor wezens, die niet van deze
zijn. Een wilde chaos van golems
angedroehten in een benauwende
ik van beton. Waar vindt men een
dat hier harten kloppen, harts-
:n uitgeblust werden, dromen aan
yen breken, schuld wordt geboet?
TOCH waren er mensen. In deze
e uren waren er niet alléén maar
brokkelende standbeelden van de
en zijn hof. Er waren ook kleine,
mensen, secretaressen, chauffeurs,
nden, schildwachten, kortom figu-
n. Men is geneigd zich af te vra-
rt de gebeurtenissen, door de En-
historicus Trevor Roper in op-
it beschreven, misschien een wei-
ian menselijkheid winnen als men
ot van deze kleine bijfiguren be
mensen die geen historische rol spe-
naar die slechts léven willen,
k ondergaande geweldigen hebben
lun laatste ogenblikken gewone
en nodig; mensen aan wie ze hun
te wilsbeschikkirw kunnen diete-
mensen, die theewoor hen zetten
ie tenslotte de benzine aanslepen
lun lijken te verbranden. Het En-
rapport vertelt weinig van deze
anten, want de samensteller had
et geheel met de bedoeling het
'elijke beeld, dat hij met koude za-
kheid schilderde, menselijke kleur
even. Toch wordt men ze gewaar,
ijl ze hun kleine bezigheden ver
en, bezigheden veelal van banale
i van afschuwelijke aard. Hun be-
igheid is van weinig belang, zoals
dat ook in betere dagen was.
Terwijl Berlijn brandt
SRYVIJL BOVEN de wereld door
re explosies vanéén gereten wordt,
len hier beneden de schrijfmachines
'inkelen de theekopjes op de scho-
Onbegrjjpeljjk is het bevattingsver
mogen van het hart des mensen. Wat
zij, stuk voor stuk, uur na uur, gezien
en beleefd hebben de razernijen van
Hitier, het afstoten van Göring, de
afval van Himmler, het fusilleren van
Fegelein, het huwelijk met Eva Braun,
de zelfmoord van Göbbels. de af-
scheidsplechtigheid van hun Führer de
zelfmoord van het paar en tenslotte hun
doorbraak naar het verwoeste aardop
pervlak dat alles heeft hun hart niet
uitéén doen barsten».
Velen van hen leven nog, want hun
getuigenissen vormen een wezenlijk be
standdeel van het Engelse rapport.
Trevor Roper heeft dit rapport samen
gesteld in opdracht van de berichten
dienst van het Engelse leger, en wel
met alle hem ten dienste staande rmd
delen. Er is waarschijnlijk geen overle
vende, die ook slechts van verre getuige
was van deze laatste dagen, die niet
v/erd verhoord. Óok de ironisch vrij
postige toon, waarin de beschrjjvma is
vervat behoeft geenszins tegen de koele
zakelijkheid van een geschoold ge
schiedkundige te spreken. Het ligt mis
schien wel in de aard der Engelsen, he
vige gevoelens achter zulk een toon te
verbergen. De persoon, die het middel
punt van dit gebeuren vormt is in allen
gevalle met een, met diepe haat ge
mengde, bewondering geschilderd. „De
ze demonische verwoestende genius", zo
r.oemt hij Hitier, alsof hij daarmede 't
wachtwoord wilde geven voor een
nieuwe mythevorming, iets wat hij,
juist door zijn onverbiddelijke realisti
sche schildering blijkt te willen ver
mijden. Op de figuranten valt overigens
geen sprankje van deze helle-luister.
BIJ DE verjaardagsontvangst op 20
April zijn ze allen nog aanwezig en
krijgen een slap handje van hun Füh-
rer. Het leven onder de aardkorst gaat
gewoon zijn gang, want de toegang tot
de kanselarij is nog vrij en Berlijn is
nog niet omsingeld, hoewel de Ameri
kanen reeds de Elbe, en de Russen de
Oder en de Neisse zijn overgestoken.
De Engelsen staan voor Hamburg, Ge
neraal Patton raast dwars door Beieren
naar de Alpen, veldmaarschalk Alexan-
der verovert vanuit Bologna de Po-
vlakte, de Russen zijn Wenen binnen
gerukt. Maar nóg steeds i» een uitwij
ken naar het Zuiden, naar de Ober-
salzberg, mogelijk.
Niet lang meer trouwens! Göring,
Himmler, Bormann, Keitel, Jodl, Rib-
bentrop, zij allen zijn aanwezig om
hun gelukwensen aan te bieden, en in
dringende bewoordingen voor een te
rugtocht naar 't Zuiden te pleiten. Het
buis in de bergen is gereed hen te ont
vangen. De buisbewaarder, Kannen-
berg, is met het merendeel van het
personeel al enige dagen ginds, om alles
voor te bereiden. Maar Hitier neemt
geen besluit. De enige die iets bereikt
is Speer, die met veel moeite gedaas
krijgt, dat het .bevel om alle bruggen
rond Berlijn te vernielen weer wordt
ingetrokken. Dan verlaat het grootste
deel van zijn getrouwen Berlijn.
Hermann in ongenade
DE GROTE TREK naar het Zuiden
begint. Vrachtauto's, auto's, vliegtuigen
zoeken door de smalle strook, die nog
van Duitsland is overgebleven, de weg
raar de Alpen. Rübbentrop verdwijnt
els een schaduw.
Het afscheid va» Hermann Göring
i» zeer koeltjes. Tè vaak heeft Hitier
cte laatste tijd geschreeuwd, dat „de ge
hele „Luftwaffe" opgehangen zou moe-
teit Worden", dan dat bij het scheiden
v<m deze oude kameraad nog een
hartelijke sfeer zou kunnen heersen.
Ook Speer gaat er mandoor. Hij be
geeft zich naar Hamtkurg en Uiat daar
in de radiostudio een rede opnemen,
waarin hij zich fel keert tegen de door
de Nazi's gevoerde Blinde vernieti-
port vermeldt niet hoe zij hun tijd do
den, terwijl de Groten wereldgeschie
denis bedrijven, terwijl Hitier op een
plattegrond van BerlijB de toestand be
studeert (de Pichelsdorfer brug. waar
duizend Hitler-jongens de gigantische
hoofdstad van het Duizendjarige Rijk
verdedigen, staat niet meer op de
plattegrond), terwijl Bormann de
fijnste aandoeningen van de Fiihrer be
luistert en niemand al te dicht bij deze
toelaat, zonder tenslotte reeds te we
ten, dat Himmler, door zijn getrouwen
gemoedelijk de „Reichsheini" genoemd,
ijverig de afval voorbereidt.
Nog éénmaal: De Stem
IN IEDER GEVAL, de 22ste April be
leven ze ieta! Juffrouw Krüger, Bor-
manns secretaresse, juffrouw Junge en
mevrouw Christian, Hitier» secretares
sen, zitten in de bunkergang en horen
door de dunne scheidingsmuur het ge
roezemoes der stemmen op de stafbe
spreking, die de Fiihrer daarachter met
Keitel, Jodl, Bormann, Krebs en Burg-
dorf voert.
„Hoe is de toestand"?, dat is de vraag
aie in ditzelfde uur op tientallen staf
besprekingen gesteld wordt, door Kes-
selring in het Westen, door Heinrici in
net Oosten, door Schörner in Bohemen.
door Vietipghoff in het Zuiden. „Hoe
is de toestand"?, vraagt Hitier Waar
i6 het legendarische leger van Wenck,
Hitiers eigen schepping, waarvan hij
het ontzet van Berlijn verwacht? Waar
staat de legergroep van Obergruppen
^W1ti!ll!tlillltltfflll!IIIIIUIllllUlllllnillllll!llllllinil|Ullljtl|jl
1 J)IT ARTIKEL werd geschreven op grond van het officiële
1 rapport, dat de Engelse historicus Trevor Roper in op
dracht van zijn regering vervaardigde,
1 WIE DE ONDERGANG van de Nibelungen in de grote hal
van koning AzeÜs paleis las, zal hier weinig nieuws lezen,
De personen zijn andere, de gebeurtenis is nagenoeg het
zelfde en even zinloos als wat in de oude sage verhaald
1 wordt. De aanbidding van de naakte macht uit het
oogpunt der oude Germanen, op leven en dood strijdend
met Romeinse legioenen, elanden, oerossen en het geweld
der natuur is nog te begrijpen. Dezelfde geestesgesteldheid
valt bij de sagenridders nog met een noodlotsbesef samen,
Maar het zal de eeuwige schande van het Duitse volk, van
de twintigste eeuw blijven, dat het, teneinde een in de
Ïrond der zaak: gerechtvaardigde medezeggenschap in
'uropese zaken [die echter in de eerste wereldoorlog werd
verspeeld] af te dwingen, deze verouderde tragedie nog
eenmaal hielp opvoeren ten koste van een geheel wereld
deel, ja ten koste van de gehele wereld.
[-JOE HET ECHTER ook zij, een bemoediging voor deze don
kere tijd, waarin de gehele mensheid als verlamd door
schrik, de gevolgen van eigen daden aanschouwt en
ondergaat is hierin toch nog te vinden:
Indien het mogelijk is, dat een klein groepje vastbesloten
mannen een dergelijke orgie van zinloosheid, beestachtig
heid en onwaarachtigheid, een dergelijke zinnenberovende
chaos kan veroorzaken, hoeveel rechtvaardigheid, men
senwaardigheid, geluk en liefderijke harmonie kan dan.
niet veroverd worden door de vastbeslotenen van goeden
wille? Of geven wij alleen het kwade een kans?
Laat ons besluiten met een veel geciteerd gezegde van
Willem van Oranje, voorvechter van de gewetensvrijheid.
Een gezegde dat men al« levensleidraad aan elke twin-
tigste-eeuwse mens zou willen meegeven: „Men behoeft
niet te hopen teneinde te ondernemen, noch te slagen om
vol te houden".
Diep onder de Berlijnse grond bevond zich de bunker van de
Rijkskanselarij: Hier nam Hitier afscheid van zijn laatste
gebouwen; De slaapkamer van HitierIn deze kamer
vond de bruiloft plaats; Hier stierf Hitier; 5) De slaap
kamer van Eva Braun.
gingspolitiek. Pas na Hitiers dood
kon het Duitse volk deze redevoering
beluisteren.
Uit de dagen der macht en der op onrecht gegrondveste glorie: de „af
god" opent een nieuwe brug te München. Achter hem staat Göbbels,
fiihrer Steiner, die de Zuidelijke voor
steden van Berlijn moet heroveren?
Koortsachtig noteren de beide steno
grafen Hergesell en Hagen het vraag-
en antwoordspel. Krebs en Jodl weten
zelf niet precies, wat er gebeurt. Van
Wenck heeft niemand bericht ontvan-
gen. De beroemde charge van Steiner
ken chef van de generale staf van het heiemaal Biet piaats geVonden.
IN DE BUNKER is nu nog slechts
een klein gezelschap achtergebleven.
Onder hen bevindt zich de nieuwbak'
leger, generaal Krebs, verder de stal
chef van de luchtstrijdkrachten, Chris
tian, die met Gerda Daranowski, een
van Hitler's secretaressen, getrouwd is,
en daarom tot de intimi van de hofhou
ding behoort en natuurlijk Bormann,
die niet van Hitiers zijde wijkt, om el
ke andere invloed dan de zijne te we
ren. Ook Keitel en Jodl zijn nog geble
ven, teneinde aan de op 22 April be
paalde stafbeepreking te kunnen deel
nemen. De rijen zijn dus aanzienlijk ge
dund.
Toch is het in de bunker nog benau
wend vol. De eerste gang wordt als ge
zamenlijke eetzaal gebruikt. Links daar
van zijn de keukens, waar juffrouw
Manzialy de vegetarische gerechten
toebereidt. Rechts vier andere kleine
ruimten, die in de loop der volgende
dagen door de familie Göbbels be
trokken worden. Aan het einde van de
gang voert een wenteltrap naar bene
den, naar de eigenlijke Führer-bunker,
die nog enkele meters dieper is aange
legd. Ook daar een smalle gang, die
als conversatie-zaal dienst doet. Aan
het eind ervan bevindt zich achter een
dunne scheidsmuur de conferentie-ka
mer, vanwaaruit twee deuren toegang
geven tot de drie privévertrekken van
Hitier, waarnevens zich dan weer de
slaapkamer en het boudoir van Eva
Braun bevinden.
DIT ZIJN DE COULISSEN, waar
voor zich bet jongste gericht voltrekt.
Daarboven aan 't aardoppervlak liggen
de puinbopen van de Rijkskanselarij
De enorme zalen, die de vazallen en
Quislings moesteD inponeren zijn uitge
brand. De marmerplaten zijn gebarsten,
de kostbare betimmeringen verbrand,
het zware brons gesmolten en verbogen.
In d« weinige vertrekken, die nog eni
ge beschutting bieden, huizen schild
wachten en andere figuranten.
Voor degenen, die nóeh geneigd, nóch
geroepen zyn een historische rol te
spelen, kruipt de tijd in de Führer-bun
ker langzaam voorbij. Het Engelse rap-
Terwijl men ter ondersteuning van deze
aanval troepen naar het Zuiden 'gediri -
geerd heeft, zijn de Russen Berlijn in
het Noorden binnengedrongen. Er zijn
bijna geen gevechtsmeldingen, waaruit
men gevolgtrekkingen kan maken, al
leen het armzalige hoopje Hitlerjongens
dat de hoofdstad van het eerste solda
tenvolk ter wereld, van de grootste
krijgsmacht der aarde, nog steeds verde
digt, komt steeds weer ter sprake. Ach
ter de muur horen de secretaressen hoe
de stemmen luider worden...
Nu horen se nog slechts één stem, die
stem, die nu reeds sinds twaalf jaar
de wereld van haar slaap berooft,
maar deze stem stijgt nu van een hees
geblaf tot een toppunt van gekrijs
Scheldwoorden, aanklachten, woede-
gebrul, het woord „Verraad", de
schreeuw „doodschieten!" Dan zinkt de
stem weg In een huilende beschuldiging
tegen het Duitse volk, dat versaagt en
zich zijn grote Man niet waardig ge
toond heeft.
BLEEK EN BEVEND luisteren de fi
guranten. Nu ja, het is niet de eerste
aanval van bun Führer die zij bijwo
nen. Maar tegen deze wegrochelende
razernij zijn hun zenuwen niet langer
opgewassen. Met onderdrukt snikken
proberen zij de stem te volgen, en ze
krijgen te horen, dat Hitier zijn zaak
opgeeft. „Het Derde Rijk was een mis
lukking". Alles is afgelopen Hitier zaJ
riet naar bet Zu den vluchten, hier, is
deze bunker, zai bij blijven wachten tot
het bittere einde «n sterven, vóórdat de
eprste Russische soldaat op de boven-
rte trede van de bunkertrap verschijnt.
Daarmede is de conferentie ten einde
Zij, die er aan deelnamen, verschijnen
met bleke, ontzette gezichten in de
gang.
„Toen ze uit de conferentiekamer
kwamen", zo zal juffrouw Krüger later
vertellen, „waren allen ontdaan en zei
den, dat dit het einde betekende". Ja.
juffrouw Krüger dit is het einde. En
wisten de mensen buiten, in de wereld,
nu maar wat U weet, dan zou het klok
kengebeier van Nieuw-Zeeland tot Ca
nada nu meteen inzetten en niet pas
op de 8ste Mei.
Keitel krijgt cognac
OOK DE FIGURANTEN weten thans,
dat de Dag des Oordeels een aanvang
genomen heeft. Ze hebben vernomen,
dat hun Führer zichzelf zal doden, kort
daarop zien ze adjudant Schaub pape
rassen naar boven, naar de tuin, dragen,
om ze daar te verbranden, ze horen en
kele uren later, dat Kesselring bevel
kiijgt morgen naar Berchtesgaden te
vliegen, dan zien ze Göbbels met
vrouw en kinderen bij Hitier binnen
treden. Lang duurt het gesprek, dat dit
maal in de privévertrekken wordt ge
voerd. Als Göbbels weer te voorschijn
komt deelt hij mede, van plan te zijn
met zijn gehele familie zelfmoord te
plegen.
Nog éénmaal neemt Hitier het mili
taire gesprek met Keitel op. Misschien
kan het twaalfde leger (Wenck) naar
Potsdam doorstoten. Of nog beter:
Göring moet met de vijand onderhan
delen! En als hem verklaard wordt, dat
geen enkele Duitse soldaat nog onder
Görings leiding zou willen strijden
dan antwoordt bij: „Er is geen sprake
meer van strijden. Er valt niets meer te
strijden. Als het op onderhandelen aan
komt, dan is Göring beter dan ik'
Zo rijst en daalt de stemming, tussen
btgrip en waanzin rond tuimelend. Ten
slotte laat hij een maaltijd voor Keitel
serveren en zorgt er voor, dat deza
voor zijn reis een halve fles cognac en
proviand meekrijgt.
ALLES IS DUS VERLOREN. Meer
dan Hitiers zo juist uitgewoede ra
zernij brengt zijn plotseling ingetreden
rust de kleine naamloze mensen in de
bunker tot deze overtuiging. Hoe ern
stig en stil i» hij nu, terwijl hij toeziet
hoe Keitel zijn maaltijd verorbert!
Zijn hoofd beeft een beetje, zijn ogen
zijn als met een fijn floers overdekt,
zijn linkerarm hangt er wonderlijk
levenloos bij.
De ordonnansen en secretaressen be
zien hem schuw van terzijde. Hij wil
sterven. Göbbels wil sterven maar
zij willen niét sterven.
Zij willen terug in de eenvoudige on
bekendheid waar ze tot voor kort in
verkeerden. Er zijn andere schrijfma
chines waar je op tikken kunt, andere
keukens, vanwaaruit je het eten op
een dienblad „naar voren" of „naar
boven" kan dragen, andere auto's, die je
kunt besturen. De beschrijving van
Roper vertelt niets van bun gedachten,
doch vermeldt slechts hun latere ver
twijfelde pogingen, meesttijds met suc
ces bekroond, weer in het gewone le
ven van alledag terug te keren. Alleen
öe goden, de Helden en Koningen, wer
pen zichzelven in de wereldbrand der
godenschemering. De figurant mag
weer aardse plannen smeden en trach
ten er heelhuids van af te komen. Men
zou trouwens vermoeden, dat enkelen
van hen al te diep in de afgrond van
deze vreemd onwerkelijke onderwereld
geblikt hebben, te diep om weer geheel
onbevangen te kunnen worden.
HOE IS HET met het innerlijk van
iuffrouw Manzialy gesteld, de vegeta
rische kokkin, die voor haar afgod de
aseetische maaltijden mocht toeberei
den, en ze zelfs tazamen met hem mocht
gebruiken, als Eva Braun er toevallig
niet was wat trouwens gedurende de
Ier ge jaren van haar dienst slechts zel
den voorkwam? En is de dagelijkse de
voortdurende omgang met de demon
zonder sporen achter te laten aan zijn
persoonlijke bediende Heinz Linge voor-
bijgegaan, die zijn werkzaamheden keu
rig in zijn agenda neerschrijft en steeds
een flinke voorraad van Dr Morells
kwekzalverpillen gereed heeft, waarvan
hij zijn heer en miester op elk gewenst
1**^? e'ke eewenste hoeveelheid ter
hand kan stellen? Vóór 't gordijn voor
cewf 8Sf hem *chter
Scheel andere dienstee bewiiz^n
-ant weglopen kan nu nte^
Rijkskanselarij In de straat-ruines van
Berlijn wordt verbitterd gestreden. Via
de Saarlandstrasse en de Wilhelmstrasse
banen de Russen zich stap voor stap
een weg naar het geweldige bouwwerk
van het Rijksluchtvaart-ministerie. In
het Westen zijn ze in de wijk tussen da
Bismarckstrasse en de Kantstrasse bin
nengedrongen, uit Zuidelijke richting
hebben zij de rand van 't Grünewald en
het Rijkssportveld bereikt. Het ia ga-
makkelijk te berekenen, dat ze op z"n
laatst op de eerste Mei de puinhopen dar
Rijkskanselarij zullen bereiken.
Zulk soort berekeningen maakt Hitlar,
terwijl hij op z'n plattegrond „de toe
stand" met bont-gekleurde vaantje»
aangeeft. Nog steeds is hij de veldheer,
die zich, aandachtig over zijn plannen
gebogen, door zo'n inspiratie Iaat leiden.
Waar is het leger van Wenck? Niemand
gelooft meer aan dit leger, geen van hen
durft het hem te zeggen.
Nog steeds worden er berichten nsar
Keitel gestuurd want enkele commu
nicatie-middelen staan nog ter beschik
king.
„Ik verwacht het ontzet van Ber
lijnWelke vorderingen maakt het
leger van Heinriei?Waar ia
Wenck?Wat ia er met het negen
de leger aan de hand?..,. Wanneer zal
Wenck zich met het negende leger
verenigen?" De fronten eehter zijn ver
stomd. Er is geen strijdende eenheid
meer die nog antwoord geeft
Von Greims verjongingskuur
DE LAMPEN TRILLEN onder da
ontploffingen van de projectielen, die
boven de aarde openscheuren. Soms
gaat het licht geheel uit, som* wordt
het alleen maar steeds zwakker om
daarna weer op te flakkeren. Er le
reeds lang geen verschil meer tussen
dag en nacht. Reeds van het begin ef
heeft Hitier, die meestal pas tussen
twee en drie uur 's morgens naar bed
ging en pas tegen twaalven weer te
voorschijn kwam, zijn directe omge
ving genoodzaakt de nacht tot dag te
maken. Nu eehter, nu de ordenende
zonnegang voor altijd uit dit leven l»
verdwenen, nu voortdurend het kaars
licht brandt, nu er geen natuurgeluid
meer hoorbaar is, nu houdt elke tijd»-
indeling op, en de rusturen en maal
tijden, die anders de regelmaat In het
mensenleven brengen, zijn volkomen
willekeurig geworden.
MAAR NOG STEEDS Is Hitier heer
en meester over zijn hof. Zwaar rus
ten zijn luimen op een ieder in dw
cementen hel. Niet slechts de figuran
ten, ook de groten lopen op hun te
nen en fluisteren. Hitier is zelfs nog
in staat vertrouwen en hoop te wek
ken. Met zijn stratenkaart in de voch
tige handen, heftig gebarend, schreeuwt
hij bevelen uit, alsof zijn veldheren
nog voor hem stonden. Op de 27»te
April gelukt bet hem zowaar nog Bit
ter von Greim, dien hij tot opvolger
van de „verrader" Göring benoemd
heeft, weer moed in te spreken. Greim,
enkele ogenblikken geleden nog ver
twijfeld wanhopig, wordt er geheel
door opgemonterd en vermaant zelfs
zyn stafchef niet te versagen. „De .aan
wezigheid en het vertrouwen van de
Führer*zo roept hij bezwerend door de
radio-telefoon „hebben mü met nieu
we moed vervuld! De bunker heeft op
bron"'6 Werking van een verjonging»-
Wat denken de figuranten wel van
deze luchtmacht-generaal, die zoeven
nog met Hanna Reitsch zelfmoordplan
nen omwierp en zich nu in de ver-
jongingsbron waant, om overigen»
vlak daarop weer kameraadschappe
lijke raadgevingen uit te delen om
trent de verschillende methoder. om
zichzelf van het leven te beroven?
ast staat, dat al deze secretaressen,
ordonnansen en andere figuranten hun
eerbied voor de afgod en zijn getrou
wen nog niet verloren hebben. Toch
blijft ook voor hen niet verborgen, dat
met alle paladijnen zo trouw meer zijn
als vroeger. Generaal Fegelein. zwager
van Eva Braun, die klaarblijkelijk
geen plezier meer heeft in deze sar-
danapollsche brandstapel, is er gewoon
vandoor gegaan en wordt, op bed lig
gend in zijn woning tn Charlotten-
burg, gevonden door de S. r-mannen,
die uitgezonden zyn om hem gevangen
te nemen. Hij wordt teruggebracht
naar de Rijkskanselarij, waar hij in de
tuin wordt gefusilleerd en begraven.
