OUDS
Eerlijke bedela ars bouwen eigen stad
Jurken voor een vijfde van
oude prijzen
Pijpleidingen van Texas tot New York
IS ER WEER
Finse sisugarantie voor toekomst
In het Finse „Delft"
Hachelijke positie van
Nederlanders in
Indonesië
Revolutie in de Franse mode
Op bezoek bij c/e
Europese betalingsunie op
1 Juli in werking?
Rapport over Nieuw-Guinea
D"
haute couture
Aardgas: goedkope brandstof
De rechte weg is niet altijd de snelste
Problemen van de
„sliertploeg"
Aardgas
DONDERDAG 22 •HM 1950
(Van onze speciale verslaggever)
J7RGENS in een van de hoofdstraten van Helsinki staat een fors gebouw van
ietwat afwijkende architectuur: zo stevig en zwaar en romantisch als een
middeleeuwse burcht. Hoog in de eigenaardige koepeltoren is een aller-eigen-
-~^>gst kamertje, dat door de vaste bezoekers van dit huis slechts eenmaal in
Hun leven betreden mag worden, n.1. als ze het examen met goed gevolg afgelegd
hebben dat hen in staat stelt de koude wereld binnen te treden. Op de binnen
kant van de deur, die toegang* geeft tot dit zéér exclusieve verblijf, staat een
wonderlijk gedrocht afgebeeld: de nooit-geziene, maar in dit milieu altijd aali
js ezige „grimmig-kijkende-ingenieur-met-de-zwarte-baard", het sedert decennia
eerbiedig vereerde symbool van de gemeenschap, die aan de Fipse Technische
Hogeschool bestaat.
Wij, lezers, hadden de eer in dCze
torenkoepel de beste maaltijd opgediend
te krijgen, die ons in onze overigen?
langs niet onappetijtelijke Finse dagen
gewerd, maar wij hadden dan ook van
te voren een ontdekkingstocht-met-hin
dernissen ver buiten Helsinki gemaakt,
toen we over puinmassa's door een bos
ftrompelden, waar de lucht voortdurend
fespannen stond van het gqknal van
rotsenverbrekende dynamietpatronen.
Wat we daar deden? In Finland krij
gen de ingenieurs en architecten hun
opleiding aan het Technologisch Insti
tuut te Helsinki, een min of meer uni
versitaire gemeenschap die onder een
speciale vorm van zelfbestuur bestaat.
De regering heeft aan een z.g. admi
nistratieve raad vergaande volmachten
verstrekt en daardoor is het mogelijk
geworden een eigen sfeer te scheppen,
zonder altijd door ambtelijke controle
of wetsartikelen te worden gehinderd.
Dit Finse „Delft" heeft een bevolking
van ver over de 2000 studenten, van wie
bijna het tiende deel vrouwelijke.
Naast al het hulppersoneel heeft men
er ruim 50 professoren, terwijl de libe
raliteit ten opzichte van de taal zeer
ver gaat: er wordt zowel in het Fins
als in het Zweeds onderwezen. De stu
denten'komen uit alle mogelijke krin
gen; meer dan een achtste deel is van
boerenafkomst en maar heêl weinig
minder wordt uit de arbeidersklasse ge-
recruteerd. De toeloop is ook hier voor
al in de laatste jaren zo druk, dat nau
welijks 30 a 40 procent van de adspi-
ranten kan worden aangenomen.
Van standsverschil tussen de studen
ten merkt men niets; in geheel Scandi
navië is dit trouwens een vrij vreemd
begrip. Allen behoren tot éénzelfde stu
dentencorps, zijn daartoe zelfs ver
plicht, maar in dit corps kan vrijwel
elk initiatief zich dan ook ontplooien.
Zo is er een studenfenkooi', dat tot de
beste koren van Finland behoort en
binnenkort zelfs een reis naar de USA
gaat maken en het studenten-orkest ge
niet al een even goede naam. Hoeveel
ijver er aan sport en athletiek besteed
wordt, kan men gemakkelijk gissen, als
men iets gezien heeft van wat scholen
en organisaties op dat terrein preste-
Energiek doorgevoerd initiatief
Ruimtegebrek is de kwaal waar het
Instituut hevig aan lijdt. De onmoge
lijkheid om kamers te huren dwingt de
studenten tot het maken van revo-
lutionnaire plannen en daar zijn ze dan
ook niet voor teruggeschrokken.
Een kilometer of wat ten Westen van
Helsinki ligt een prachtig schiereiland.
Grondgebrek bestaat hier in elk gev.al
niet, dus kon de regering dit Otaniemi
gemakkelijk voor de bouw van een
studentenstad beschikbaar stellen. Hier
komen de schoolgebouwen, de villa's
voor de professoren en hun laboratoria,
de studentenhuizen, sportvelden, zwem-
gelegenheden en wat niet ai. Het blijft
landelijk en het wordt allemaal uiterst
modern; in de loop van de komende
tien a twintig jaar hoopt men hier een
Technische stad met tal van research
instituten te laten verrijzen.
Ook al is het geld nog lang niet bij
een, toch is men reeds met de bouw
begonnen, want de studentenhui
zen. die op meer dan 2000 bewoners be
rekend zijn, moeten in 1952 reeds de
deelneemsters aan de Olympische Spe
len bergen. Een Amerikaanse inslag is
in opzet en architectuur reeds nu te
onderkennen.
Maar het geld! Finland is straatarm,
gelukkig is het particulier initiatief
kerngezond. Niet alleen verlenen dus
alle Finse gemeenten een subsidie, maar
ook persoonlijk wordt er veel gegeven.
Zo was er eind 1949 een bedrag van 53
millioen markka's bijeen maar dat is
nog geen millioen gulden en daar
kwamen sedertdien al weer 20 millioen
bij. Overal waar maar iets te verdie
nen valt, zijn de studenten als de kip
pen bij: als kaarten verkopers, winkel
bedienden, vacantiehulpjes, kortom
naar eigen benaming als „eerlijke be
delaars" vechten ze om de benodigde
kapitale som bijeen te krijgen, over
tuigd als ze zijn dat de regering aan
de oorlogsschade-vergoedingen meer
dan de handen vol heeft.
Maar de Finse jeugd bezit „sisü", die
typische eigenschap die alleen maar
als pit, fut, kracht, energie en misschien
nog het best met het Friese „kriich"
aan te duiden is. De studenten hebben
Otaniemi reeds, hun stad krijgen ze
wel!
„De school" een voorname factor.
Zoals voor alle Scandinavische volken
betekent de school ook voor de Finnen
geweldig veel; de leerplicht (van 7
15 jaar) is de natuurlijkste zaak ter
wereld. Er wordt 36 weken (in dun
bevolkte streken 28 weken) per jaar
school gehouden en het accent valt
daarbij sterk op het practisch element:
handenarbeid betekent er bijv. veel
meer dan te onzent. De staat betaalt
alle leermiddelen en ook de schoolvoe-
ding, die alle kinderen tussentijds ont
vangen. Kinderen uit arme gezinnen
krijgen kleren en schoenen en de goed
geregelde medische en tandheelkundige
verzorging is ook gratis. De onderwijs
vernieuwing wordt ook hier druk be
sproken; door de groter onafhankelijk
heid der scholen zijn meer mogelijkhe
den voor decentralisatie en dus voor
experiment en initiatief gegeven.
De middelbare scholen hebben niet
zulk een overladen programma als in
Nederland; Grieks leert men bijv. ook
op de gymnasia niet en buiten Fins en
Zweeds heeft men er als lesvak ten
hoogste nog twee of drie andere talen
bij. Hoewel de Finnen het liefst Duits
spreken, heeft het Engels na de oorlog
(vooral door het uitstekende werk van
de British Council) een flinke sprong
vooruit kunnen doen. Het lerarentekort
is ook hier aanzienlijk. De aparte scho
len voor jongens en meisjes zijn ver in
de minderheid.
Wie over „sisu" in Finland spreekt,
heeft het ook over de volksopvoeding.
Het beurzenstelsel wordt ruim toege-
Lea Vannas studeert architectuur en
draagt dus de witte pet met de
zwarte kwast, waaraan de tech
nische studenten te onderscheiden
zijn: zij werkt hard mee aan de
opbouw van de Studentenstad en
dezer dagen werd ze gekozen tot
officieel laurier-krans-bindster van
de school, een hoge eer!
past, ook op de universiteit, maar de
financiële toestand laat het voeren van
een actieve cultuurpolitiek niet toe.
Daartegenover staat, dat men zoveel
mogelijk het werk der volkshogescho
len steunt, omdat daardoor juist de ar
beidersklasse bereikt wordt. Hoewel ge
heel uit particulier initiatief ontstaan
(74 zijn min of meer neutraal, waar
van 56 Fins en 18 Zweeds en 30 hebben
een uitgesproken godsdienstige instel
ling) verleent de staat aan alle 60 proc.
subsidie.
Bovendien bezit Finland nog ruim 80
arbeidersscholen, die meer voor de
stadsbevolking bestemd zijn, maar ook
een grotendeels vrouwelijke bevolking
hebben. Dikwijls komen ze voort uit
de coöperatieve of christelijk-sociale
beweging.
Het merkwaardigste initiatief bieden
missahien nog wel de „studiekringen",
groepen van 1030 ouderen, die met
staatssteun werken.' Hun werk ver
diende een beschouwing op zichzelf,
want alleen in 1946 liepen er reeds over
de 2000 van zulke officiëel ingeschre
ven kringen.
Het is duidelijk, dat zowel de rega-
Vragen van Eerste Kamerlid
Het Chr. Historisch Eerste Kamer
lid, de heer J. Reijers heeft minister
Van Maarseveen schriftelijk de vraag
gesteld, of de bewindsman kennis
heeft genomen van een bericht in het
dagblad „Trouw", volgens hetwelk de
regering een rapport van de leger
commandant luitenant-generaal -Buur
man van Vreeden over de hachelijke
toestand van de Nederlandse burger
lijke bevolking in Indonesië zou heb
ben geweigerd. Indien dit bericht juist
is, vraagt de heer Reijers naar de
overwegingen, welke de regering hier
toe hebben genoopt. Tevens stelt het
Kamerlid de vraag of de levens, be
zittingen en belangen der burgers
wel voldoende zijn gewaarborgd en
zo niet, welke maatregelen de minis
ter denkt te nemen.
14- 4n *Pariis)
(.Van onze correspondent te Parijs)
7 V \N FR VXKRIJKS grootste modekoningen hebben in de Parijse mode-
T wereld'een revolutie ontketend. Zij hebben de koppen (tenminste wanneer
wü de hoofden van deze eerbiedwaardige kunstenaars met „kop mogen aan-
duiden) bij elkaar gestoken en besloten dat zij. door eendracht versterkt, een
aantal jurken, mantels en andere elegante zaken de wereld zullen .nsturen, die
niet meer dan een vijfde van de tot nu toe gevraagde prijzen zullen kosten. Dit
bericht heeft natuurlijk in heel Parijs 'n ware revolutie ontketend Maar voor u
nu naar het station rent om een kaartje naar Parijs te nemen met de bedoeling
een stel van die goedkope jurkjes te gaan kopen, is het misschien wel goed dat
ik toch even specialiseer, dat „één vijfde van de tot nu toe gevraagde prijs toch
altijd nog een dikke tweehonderd gulden voor een jurkje betekent.
yi.JF
Te Londen is men volgens de finan
ciële redacteur van Reuter er vrij ze
ker van, dat de Europese betalingsunie
(nu de Belgische regering haar goed
keuring heeft gehecht aan het plan. dat
tijdens het jongste weekend te Parijs
werd uitgewerkt) met ingang van 1
Juli in werking zal treden. Hij voegde
daaraan toe. dat Engeland opnieuw on
derhandelingen, zal moeten voeren over
zijn bilaterale betalingsovereenkomsten
met de continentale Marshall-landen en
over de standaardisering daarvan.
De Indonesische leden van de ge
mengde commissie voor Nieuw-Guinea,
de heren Latuharhary, Papare en Ma-
kaliwy zijn op Schiphol aangekomen
ten einde met de Nederlandse leden
overleg te plegen over he't rapport
inzake Irian, dat hopelijk begin Juli
gereed zal zijn.
De heer Latuharhary zeide te ho
pen, dat een gemeenschappelijk rap
port zou kunnen worden uitgebracht,
doch gezien de verschillende zienswij
zen is men hiervan niet zeker.
ring als de verantwoordelijke organi
saties in Finland alles zetten op de ver
sterking van de volkskracht. De „sisu"
was het die de Finse natie gedurende
acht eeuwen van vrijheid het hoofd om
hoog deed houden, de „sisu" kan deze
vier millioen straks ook sterk doen
staan als nieuwe stormen komen!
PARIJSE MODE geeft nog altijd
de toon aan en de elegantste (en
rijkste) vrouwen uit de gehele wereld
komen nog steeds naar Parijs om zich
te kleden. Parijs telt ongeveer vijf en
twintig van die vermaarde „Maisons de
haute couture", die men vooral in de
buurt van de Champs Elyséés vindt. In
deze modehuizen is een zeer talrijk per
soneel van naaisters, ontwerpsters, ver
koopsters en pasjuffrouwen bezig om
slechts enkele jurken per dag te ver
kopen.
Deze jurken zijn scheppingen van de
directeur van het maison en zo zegt
- Als vanouds -
DE KINAWIJN VAN OUD
Opwekkend en versterkend
(Van onze correspondent te New York)
op TAL VAN PLAATSEN in Amerika ziet men dezer dagen grote vracht
wagens stalen buizen met een diameter van ongeveer zestig centimeter aan
voeren. In de steden valt het nauwelijks op. De activiteit in het bouwbedrijf
overtreft immers alles, dat dit land op dit gebied ooit heeft beleefd. Maar wan
neer men op het platteland waar hoogstens een eenzame boerderij staat op
tientallen mijlen afstand van de dichtstbijzijnde gemeenschap te midden van
onvolprezen natuurschoon honderden van deze buizen ziet die in hoog tempo
door ploegen potige arbeiders onder de grond worden gestopt, dan vraagt men
zich af, waar dit alles wel voor dient.
Aardgassen zijn een bijproduct van
de olie-winning, in die zin, dat zich
gewoonlijk aardgassen bevinden in de
onmiddellijke omgeving van olievel
den. In tal van gevallen ervaart men,
dat een olieboring niet alleen tot het
vinden van olie leidt, maar dat tege
lijkertijd aardgassen mee naar boven
komen. Deze laatste worden dan in
buizen geleid, en op enige hoogte bo
ven de olievelden verbrand. Waar de
boringen echter louter aardgassen op
leveren, is men er toe overgegaan het
product te kanaliseren naar opslag
plaatsen, die nu eens niet grote zijn
dan een cylinder, dan weer imposante
proporties van een gashouder aanne
men. j
„^ARDGAS" is het antwoord, dat de
voorman u zal geven. „Aardgas!"
is de kreet van de huisvrouw en de
exploitant van grote flatgebouwen, die
elk op de goedkoopste manier hun wo
ningen verwarmd willen hebben en
hun fornuizen willen stoken met een
product, dat per kubieke eenheid tegen
een aanzienlijk lager tarief geleverd
kan worden dan de uit steenkool ver
kregen gassen. „Aardgas", zegt de be
legger in Wall Street, die er doorgaans
snel bij is om aandelen van een nieu
we industrie te kopen vóór deze tak
van bedrijf nog een hoge vlucht heeft
genomen.
In de oorlog tussen Finland en Rusland werd bij een bombardement het
gebouw van de Sowjet-legatie in Helsinki door de Russen zelf in puin
geworpen. De Finse regering gaf die puinhoop cadeau aan de technische
studenten. Eigenhandig hebben deze daarop 800.000 stenen afgebikt en naar
Otaniemi getransporteerd; hier ziet men enkele jonge mannen bezig met
opstapelen op het terrein. De foto is begin April genomen.
Niets nieuws onder de zon
Deze gassen zijn op zich zelf niets
nieuws. Maar de Amerikaan heeft dit
nieuwe stookmiddel in het centrum
van alle belangstelling geplaatst door
de wijze van exploitatie, die hij eraan
heeft gegeven. Teneinde snel en goed
koop een zo groot mogelijk aantal
klanten ei mee te kunnen voorzien,
besloot men tot de aanleg van een net
van pijpleidingen, dat zich thans r im
2000 mijl uitstrekt van Texas tot New
York.
Het denkbeeld van een pijpleiding
is ook al geen votum voor de olie
industrie. Maar zelden heeft men een
zo uitvoerig gebruik van pijpleidingen
gemaakt als sinds de introductie van
de aardgassen. Een van de pioniers van
het pijpen-leggen is Roy F. Parkhill,
die thans in Oklahoma zijn eigen maat
schappij exploiteert, welke gedurende
de laatste 30 jaar voldoende pijpen
heeft gelegd om de evenaar te om
spannen. Het leggen van het buizen
stelsel geschiedt in twee operaties.
Eerst zorgt een zogenaamde „strin-
ging"-ploeg (vrij vertaald: „sliert
ploeg"). dat de pijpen min of meer op
de plaats van bestemming komen te lig
gen. Dit is minder eenvoudig dan men
doorgaans beseft; zware tractoren zijn
nodig om de met pijpen beladen
vrachtwagens door modder, slijk, moe
rassen, en nauwelijks begaanbare berg
streken te trekken. Andere tractoren,
uitgerust met speciale lieren om de
I buizen van de vrachtwagens te tillen
Bij verschillende boringen, die
de B.P.M. in ons land verricht
heeft, is men niet alleen op aard
olie, maar ook op aard-gas ge
stuit. Het is om dg olie te doen,
doch ook het aardgas heeft
waarde, zij het, dat het nog niet
geëxploiteerd wordt in een om
vang van enige betekenis. Wel
licht, dat dit in de toekomst wel
geschieden zal.
In Amerika is men ons in elk
geval ver vooruit, zoals blijkt uit
het artikel van onze correspon
dent in New York, dat wij hier
bij publiceren.
en zoetjes op de grond te leggen, vor
men eveneens een onderdeel van deze
karavaan. Elke pijp wordt gelegd op
de plaats waar de „graafploeg" hem
later zal lassen en op ongeveer tien
centimeter onder de grond zal ingra
ven. Want uiteindelijk mag niemand
ook maar iets zien van dit ondergrond
se pijpennet.
Gevaarlijk werk
J.JET WERK VAN DE sliertploeg -s
niet zonder gevaar. In bergstreken
moet men soms een bedding in de rots
wand d'jnamieteren. En voor men een
veertien-tons vrachtauto tegen een
rotswand heeft opgesjord met behulp
van een vervaarlijke staalkabel, is
heel wat hard werk vereist. Zou de
kabel ooit breken, dan is het leven van
de truckchauffeur en zijn helpers in
gevaar.
Het leven van de sliert- en graaf-
ploegen is in feite dat van nomaden.
Het gros van de staf bestaat uit onge-
huwden; de getrouwden staan voor de
noodzaak hun kinderen bij familie on
der te brengen en voor de echtgenote
een woonwagen achter een van de
trucs te haken. Het spaart althans huis
huur uit.
De problemen van de pijpenleggers
zijn legio. Roy Parkhill vertelde ons
liet meest gebruikelijke avontuur, dat
zijn mannen beleven: boeren, die spon
taan komen aanbieden om de pijpen
door hun land te legen, of die de kara
vaan een omweg willen besparen door
toestemming te verleflen door hun ter
rein te trekken. „Meestal ging het dan
zo", zei Roy, „zodra de eerste truck bij
de uitgang van de boerderij kwam,
stond er een sterke barrière, waarach
ter onze vriend de landbouwer zich
had opgesteld tezamen met de plaatse
lijke advocaat. Of we maar wilden be
talen voor deze privileges, die we had
den ontvangen. Zeiden we dan, dat hij
ons doortocht had aangeboden, dan be
aamde de boer dit, maar voegde er aan
toe, dat hij geen mond had open ge
daan over het verlaten van het ter-
r^n.Een van mijn ploegen heeft op
die manier een paar dagen vast geze
ten, tot we een rechterlijke uitspraak
kregen, waarbij de boer gelast werd
ons te laten vertrekken. Ik heb er al
thans van geleerd, dat er weliswaar
maar één rechte lijn tussen twee pun
ten loopt, maar dat die lijn niet nood
zakelijk de snelste route is".
Een zwarv tracf.or trekt een truck, geladen met buizen tegen een helling
op. Het is een verantwoordelijk en gevaarlijk werk; als de stalen verbin
dingskabel breekkomen de levens van de chauffeur en de andere arbei
ders in ernstig gevaar. Zoals de foto laat zien, worden de buizen vaak door
landschappen vol natuurschoon gelegd.
men van de chicste vrouwen in Parijs
dus dat zij zich door Dior. door Jacques
Fath of door Maggi Rouff (om meteen
maar de beroemdste te noemen) late®
kleden. Van de kledingstukken, die
nen daar verkoopt, bestaait altijd
ilechts één exemplaar, zodat u, daar
kopend nooit de onaangename ervaring
kunt opdoen, dat u uw buurvrouw met
precies dezelfde jurk ziet rondlopen.
Maar tot nu toe kostte een jurk bij
Fath toch al gauw een 1000 gulden;
voor een mantelpakje telde men grif
1500 neer. terwijl een igtwat ingewik
kelde avondjurk een 5000 gulden moest
opbrengen. Men vraagt zich natuurlijk
af wie de dames of beter gezegd de
heren, want die draaien er toch immers
altijd voor op zijn, die het zich kun
nen veroorloven dergelijke hoge prij
zen te betalen. Wanneer u bijv. weet,
dat men op het platteland om Parijs
voor 5000 gulden ook een alleraai digst
huisje met een tuin kan kopen, dan is
het toch wel verwonderlijk, dat er
mensen zijn die regelmatig jurken ko
pen, die net zoveel geld als een heel
huis kosten.
Deze vijf en twintig „Maisons de
haute couture" hebben gemeenschap
pelijk ook niet meer dan 8000 klanten,
van wie meer dan 60 °/o uit buitenlan
ders bestaat. Het zijn vooral de schat
rijke Amerikaanse vrouwen, de film
sterren uit Hollywood e.d., die speciaal
naar Parijs komen om zich te kleden.
Sinds de oorlog is het percentage Fran
sen, dat zich bij de haute couture kan
kleden, steeds kleiner geworden en
dit heeft die vijf modekoningen er nu
toe gebracht vijf en dertig modellen te
ontwerpen voor jurken, die ongeveer
200 gulden zullen kosten. Hiermede
hoopt men de Parisiennes, die nu wel
naar de grote modeshows gaan, maar
alleen om er de creatie, die zij pro
beert thuis na te maken, te bewegen
deze aanmerkelijk goedkopere jurken
ook te gaan kopen.
Het gevolg van het copiëren is, dat
Fath, wanneer hij in Amerika is, daar
herhaaldelijk modehuizen ziet die zijn
modellen maken. Hier is niets tegen te
doen, aangezien de Amerikaanse wet
het namaken van jurken niet strafbaar
stelt, dit in tegenstelling met Frankrijk,
waar dit soort plagiaat zeer streng ge
straft wordt.
Op bezoek bij een maison de
haute couture.
ATEN WIJ u, tot slot van dit mode-
praatje, eens meenemen naar een
van deze modehuizen, waarvan de
directeur mede de mode in de gehele
wereld bepaalt. Zijn „huis" is in de
verschrikkelijk chique Rue de la Paix.
Er is èèn kleine etalage, maar uit
coquetterie wordt daar alleen maar
een overigens zeer opvallende lap
stof getoond.
We gaan een trap op en komen dan
op de eerste etage in een reeks bij
zonder luxueuze zalen. Overal kostbaar
ingelegd houtwerk langs de muren,
kristallen hanglampen aan de gebeeld
houwde plafonds, fraaie schilderijen.
Een klein publiek van elegante vrou
wen zit in gemakkelijke stoelen, waar
voor de gracieuze mannequins de laat
ste creaties tonen. Wist u, dat er in
Parijs ook een academie voor manne
quins is, waar deze mooie meisjes, die
allemaal een prachtig figuur moeten
hebben, leren lopen
We gaan een deur door en dan
merken we, dat alle luxe plotseling is
verdwenen. De luxe van de een is al
tijd het werk van de ander. Hier zijn
we in de ateliers van de naaistertjes.
In ieder atelier werken 30 jonge vrou
wen en zo zijn er zes ateliers. Om
naaistertje in een groot Parijs mode
huis te kunnen worden moet men
zeker een leertijd van drie jaar hebben
doorgemaakt. Dan wordt men „petite
main", dat wil zeggen, dat men twee
jaar lang niets anders doet dan zomen
maken en ander eenvoudig werk. Daar
na wordt de midinette (het naaistertje)
seconde main en werkt daadwerkelijk
aan de kleren. Maar vervolgens duurt
het nog drie jaar voor zij première
main is en hierdoor verantwoordelijk
voor de hele jurk. En als u nu weet,
dat zo'n „première main" niet meer dan
een gulden per uur verdient, dan be
grijpt u, dat de meisjes, die aan die
luxe werken, zelf niet in die luxe leven.
Het blad „II Momento" meldt,
dat te Milaan een „nationale commu
nistische partij" is gesticht. Deze par
tij zou in nauw contact staan met
Joegoslavische kringen.
Acht van de tien
mannen en vrouwen boven de veertig
zijn vatbaar voor Rheumatische pijnen.
Dat komt omdat, als df eerste jeugd ach
ter de rug is, de bloedzuiverende organen
allengs trager gaan werken. En zo is het
dan de hoogste tijd om regelmatig
Kruschen te nemen. De zes minerale zou
ten van Kruschen hebben een natuurlijke
aansporende werking op die bloedzuive
rende organen. Naarmate die nu weer op
gang komen, krijgen de onzuiverheden in
het bloed geen kans meer zich vast
te zetten en hun slopende werk te doen.
Rheumatische pijnen maken chagrijnig,
want ze verstoren Uw goede humeur; op
de duur zit ge Uzelf en anderen in de
weg. Wordt liever weer de oude. Neem
Kruschen als een vaste dagelijkse ge
woonte.
Med. (Adv.)