Herbewapening van W.-Duitsland schijnt niet te voorkomen Ook Madrid kampt met woningprobleem Ik sprak met de koning der Seineslapers Schrijnende tegenstelling tussen arm en rijk Vliegtuig van MacArthurs hoofdkwartier verongelukt Prinses Marijke licht ongesteld Soldaten varen thuis Brugwachter door trein gedood Het Westen krijgt wel licht een pol itie-leger Hwatsjongi vloog in de lucht wmm T I ,.l I I I L i Trouwens een tourist maakte eens de aruke arbeiders even er in holen bittere opmerking, dat de afstand tus- I uiiijnw I sen de holbewoner van Altamira en (Van een bijzondere medewerker in Spanje). de huidige Spaanse grotbewoner niet MADRID, DE HOOFDSTAD VAN SPANJE, is in zekere zin een mooie en aangename stad. Brede avenues en ruime winkelstraten strelen zowel het oog van de vreemde toerist als van de trotse inwoner. Wat Madrid vooral fit een oogpunt van stedelijke hygiëne verschillend maakt van andere hoofd steden, is het gebrek aan oude wijken. In 1561 werd Madrid door een gril van Philip II tot de rang van hoofdstad verheven. Sindsdien is het dank zij de steeds groeiende centralisatie-politiek van de Castiliaanse bewindvoerders uitgegroeid tot één der mooiste steden van Europa. Van het oorspronkelijke, kleine Castiliaanse dorpje is weinig overgebleven. Enkele oude, smalle straatjes rondom de Plaza Mayor dateren nog uit de tijd van de Heilige Inquisitie. Bjj gebrek aan geografische of economische betekenis is het de op elkaar volgende Spaanse regeringen erom te doen geweest, door een luxueuze verstedelijking de provincielui met eerbied naar Madrid te doen kijken. Toegegeven moet worden, dat men geslaagd is in deze opzet. Behalve grotten kent Spanje ook grote en jraaie gebouwen, zoals deze foto van het persgebouw in Madrid laat z^en JEDERE vreemdeling op bezoek in Madrid wordt getroffen door de voorbeeldige reinheid der straten en de smaakvolle gebouwen. De stelsel matig opgevoerde centralisering der machten heeft in een recordtijd van een ongekend dorpje van het dorre IQastiljaanse plateau een stad met ƒ1.250.000 zielen gemaakt. Van 1925 tot 1935 steeg de Madrileense bevol king met 26%. Ondertussen heeft echter de bur geroorlog, gevolgd door de crisis van de tweede wereldoorlog, de bouw nijverheid aanzienlijk bemoeilijkt. Een tekort aan bouwmaterialen en credie- ten doet thans de woningnood in Ma drid nijpender voelen dan in welke an dere stad van het continent. Een kwart van de werklieden uit de bouwbedrij ven is op het ogenblik werkloos. Wan neer men weet, dat het totaal van de Madrileense bevolking rechtstreeks of indirect leeft van regeringsambten of bouwnijverheid, dan beseft men licht Voor welk probleem men gesteld is. Enerzijds het wegvallen van een ge deelte van de woningbouw en ander zijds het indrukwekkend geboorte cijfer, vergroot sterk de woningnood. Nieuwe straten mogeh nog inderhaast opgetrokken worden en nieuwe wijken als paddestoelen uit de grond schie ten, steeds blijft men ten achter op de vraag. De prijzen van de beschikbare appartementen gaan daarom onge looflijk omhoog. Het is niet gemak kelijk een oplossing voor het vraag stuk te vinden, daar er te weinig goed kope woningen worden gebouwd. Een appartement kost in Madrid van 800 tot 4000 pesetas per maand. De Ma drileense arbeider verdient 625 tot 750 pesetas per maand. De regering tracht wat te doen door goedkope huurhui zen voor arbeiders te bouwen. Enorm tekort. Naar schatting komt Spanje echter nog steeds een millioen woningen te kort. Vandaar, dat trouwlustige paar tjes zich in hun plannen zeer gehan- Een vliegtuig van het algemeen hoofd kwartier van MacArthur, op weg van Tokio naar Kioesjce, is ongeveer vijftien km ten Zuiden van het eiland Osjima verongelukt. Een overlevende is opge pikt. Het vliegtuig had een bemanning van drie koppen en drie en twintig passagiers aan boord. Naar wij vernemen zal H.M. de Ko ningin in verband met een lichte on gesteldheid (rode hond) van H. K. H. Prinses Marijke in de eerstkomende da gen nog herhaaldelijk bij haar dochter tje op paleis het Loo verblijven. Z.K.H. de Prins is gistermorgen van zijn bezoek aan Engeland terugge keerd. Grote Beer, Dj akarta-Amsterdam, passeerde 26 Juli Enggano-eilan- den. dicapt zien. Het probleem wordt nu door duizenden Spanjaarden zelf aan gepakt. Rondom de buitenwijken van Madrid vindt de buitenlandse toerist, die even de traditionele rondgang ont loopt, kleine nederzettingen van hol bewoners. Het bewonen van grotten is in Spanje zeker geen nieuwigheid. zó groot is. Merkwaardig is, dat juist rondom het luxueuze Madrid een ring van de meest verregaande armoede ligt. Honderden families met talrijke kinderen leven in de wijken Ventas, Nino Jesus, Puente de Toledo enz. in holen, die zij zelf in de zandgrond gegraven hebben. De meesten wonen reeds jaren op deze manier. Zij heb ben soms een heuse woning in de pro vincie verlaten, aangelokt door de werkmogelijkheden van de grote stad. Grote stad, die niet in staat is hen te herbergen. Spanjaarden zijn meestal zeer be schaamd of gekwetst in hun trots, wanneer vreemdelingen een woord reppen over deze toestanden. Schijn baar een goed argument is volgens de Spaanse mening het feit, dat er altijd in Spanje grotbewoners zijn geweest. En inderdaad, men kan het gébruik maken van de holen om Madrid niet enkel ten laste leggen van de huidige Franco-regering. In de Zuidelijke pro vincies leven sinds mensenheugenis duizenden families in grotten. De vo rige regimes: Monarchie en Republiek hebben hier ook geen oplossing weten te gevenHet verschil tussen de „traditionele holbewoners" en hun lot genoten van de hoofdstad ligt hierin, dat de eersten in „natuurlijke rots holen" met een relatief comfort leven. De Madrileense arbeiders zijn verplicht in de losse zandgrond, net als sommi ge dieren, hun woning te graven. Wie door het toeval geholpen gebruik kan maken van een oude muur of een bui ten dienst gestelde stenen weg, is zeer gelukkig. Zijn woonplaats wordt tot de beste van zijn soort gerekend. De meeste holbewoners bepalen er zich echter toe gebruik te maken van de talrijke zandgroeven rondom Madrid, om deur naast deur als het ware straten te scheppen. Dat soort van „verstedelijking" is zelfs zo goed ont wikkeld, dat wie zelf geen hol graven kan, er voor betalen kan. Vreselijke toestanden. In de wijk Ven tas ontmoetten wij een oude weduwe, die voor een hol met twee kamertjes zeven maal twin tig „duro's" betaalde, wat de totale som van 700 peseta's maakt. Het spreekt vanzelf, dat er bij dergelijke toestanden van hygiëne hoegenaamd De meeste kinderen der Madrileense holbewoners leven in een verregaande staat van ellende geen sprake kan zijn. De enige lucht en lichttoegang is het deurgat. Het be reiden van het voedsel moet zoveel mogelijk buiten gebeuren, omdat het bouwen van schoorstenen onmogelijk is. Bij regenweer wordt een vuurtje aangelegd in het hol zelf, dat vaak moet dienen om drie tot vier perso nen te herbergen op een oppervlakte van ongeveer twee bij drie meter. De rook zoekt zich dan een uitweg langs de ingang, die meestal afgeschermd is door een jute-zak. Water is meestal slechts op een duizendtal meters af stand te vinden aan een publieke dis tributie. Ondervraagd of ze tevreden zijn met hun „behuizing" krijgt men van de Madrileense holbewoners slechts een wrange glimlach. Niet goed wetend, of ze wel in vol vertrouwen hun hart mogen luchten, geven ze als enige in lichting, dat hun woning goed warm is in de winter en koel in de zomer. Zeker is dit zo, al is dit dan ook het enige comfort. Op de vraag of ze geen hoop hebben eens als normale burgers te wonen, antwoorden zij, dat de re gering het bouwen van goedkope wo ningen belooft. Werkelijk kan men links en rechts grote blokken in aan bouw zien. De constructie blijft ech ter bij de steeds groeiende behoefte ten achter. Bij gebrek aan plaats in de grot wordt buiten voor de deuropening gegeten (Van onze correspondent te Parijs) JK WILDE, ondanks de warmte, juist rustig een stukje gaan tikken, toen er flink op de deur geklopt werd. Na mijn „Entrez" kwam er een man bin nen, aan wie men onmiddellijk de clo chard, de Seineslaper herkent: onge kamde baard, een pak waarin weken geslapen is, schoenen met touwtjes bij elkaar gehouden en uit de uitgescheur de achterzak de hals van een litertje rode wijn. Hij stelde zich voor: Jaquart, roi des clochards. En of hij me eens wat over dat leven van de clochards mocht ver tellen. Voor zijn verhaal moest ik hem 100 francs geven en daar kon hij dan weer een paar dagen van leven. Bo vendien deed hij het ook voor de pu bliciteit. Enfin, ik gaf hem 100 francs en hij stak van wal. Ik had natuurlijk, wan neer ik langs de kaden van de Seine liep, die clochards daar wel eens onder de bruggen zien liggen. Zij slapen op een matje, een oude matras of, als ze in goede doen zijn hebben ze zelf iets van een ijzeren ledikant. Aan de wand, dat wil zeggen tegen de stenen muur, hebben ze wat plaatjes van mooie pin- ups of verre landschappen geplakt en verder is er het kistje met de schat ten van hun zwerversbestaan. Zo lig gen zij daar in het zonnetje langs die kaden, zij krabben eens wat in hun baard, zij nemen een lange teug aan de fles rode wijn, die altijd bij hun legerstede staat en als het regent, ne men zij hun boeltje op en zetten het onder een van de vele Seinebruggen. Deze totaal van de maatschappij ver vreemde zwervers, die hier gewoon in de open lucht wonen, noemt men clo chards. Zij zijn er altijd geweest en zo lang Parijs Parijs blijft, zullen er ook clochards zijn. Gisteren trof personeel van een goe derentrein op de spoordijk bij de hefbrug over de Koningshaven te Rot terdam de deerlijk verminkte resten aan van de 61-jarige hoofdbrugwach ter A. Meijer. Hij moet zich van de hefbrug, waarop hij dienst had gedaan, via de dubbele spoorbaan naar de ach terzijde van zij huis hebben begeven en is toen verrast door de uit Dor drecht komende electrische trein. Men kan niet zeggen, dat die clo chards inderdaad geen werk zouden kunnen vinden, wanneer zij dat nu werkelijk wilden. Volgens koning Ja quart is het wel de werkloosheid, die hen tot dit bestaan heeft gedwongen, maar mensen, die het weten kunnen, denken daar toch anders over. Het zijn over het algemeen zwervers, die er ook niets voor voelen om regelmatig te werken. Zij zijn nu eenmaal aan dit wonderlijke bestaan gewend en zij staan misschien net zo vreemd tegen- lllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllll| De Parijse clochards zijn 1 onverbeterlijke zwervers. - jj Er zijn mensen met een j I academische graad bij1 over ons keurig georganiseerde burger leven als wij tegenover het hunne. "Waar zij van leven? Jaquart vertelt, dat zij 's avonds heel vroeg naar de Parijse Hallen gaan, waar het voedsel voor heel deze millioenen- stad iedere dag bij reusachtige hoeveel heden wordt aangevoerd. Daar helpen zij een handje bij het sjouwen van kis ten, van zakken aardappelen; zij ste ken de appel in hun zak, die toevallig uit de kist valt en ook al mocht hij er niet uitvallen, dan steken ze hem toch wel eens in hun zak.... om te voorkomen dat hij misschien later zou kunnen vallen. Zo halen ze een heel mager kostje op. Dat kostje bestaat al tijd uit wat ze gevonden hebben, plus een stokbrood, een stukje camembert en hun fles rode wijn. y^AN JAQUART vroeg ik, hoeveel on derdanen hij had, met andere woor den, hoeveel clochards er in Parijs zijn. Hij bleek dit zelfs bij benadering niet te weten. Enkele honderden hebben hem wel tot hun koning uitgeroepen, omdat hij misschien de enige Seinesla per is, die niet alleen voor zichzelf zorgt, maar die zich ook het lot van zijn lotgenoten aantrekt. Hij heeft een hele organisatie opgebouwd, die moet trachten de clochards aan werk te hel pen wat slecht lukt die regelt dat zijn zwervende onderdanen in al lerlei liefdadigheidsinstellingen voor niets kunnen eten en die er voor zorgt.. dat de slaapplaatsen van de Seinesla pers gerespecteerd worden. Dat wil Strijd tussen militairen en politici nog steeds niet beslist DE f 15.000 OP NO. 15980. In de 510e staatsloterij, vijfde klas se, achtste lijst, is op nr. 15980 de prijs van f 15.000.— gevallen. (Van onze correspondent te Berlijn). pk BESTAAT IN GEALLIEERDE KRINGEN om begrijpelijke redenen nogal enige onenigheid betreffende de vraag, of West-Duitsland, gezien de ontwikkeling in de Sowjct-zone en in de gehele wereld, opnieuw moet worden bewapend. Reeds ruim een jaar duiken telkens geruchten op, die van een dergelijke herbewapening spreken, doch tot nu toe werden zij nog altijd prompt gedementeerd. Moet men Londen, Washington en Parijs ge loven, dan kan met een West-Duits leger in niet al te verre toekomst niet worden gerekend. Opmerkelijk is echter, dat men in Duitsland zelf, de geal lieerde bezetters inbegrepen, hiervan in het geheel niet zo zeker is. En men heeft hiervoor verschillende redenen. Het is Bonn bekend, dat toonaan gevende militairen der westelijke mo gendheden, voornamelijk in Amerika, het oprichten van een West-Duits le ger van eminent belang achten voor de verdediging van West-Europa. Men weet er tevens, dat men zich in de Westelijke hoofdsteden heel wat hoofd brekens maakt over de vraag, hoe het streven om aan de West-Duitse Bonds republiek uitgebreide souvereiniteits- rcchten te verlenen verenigbaar is met het gelijktijdige verbod, tot deze re publiek gericht, om een eigen strijd macht in het leven te roepen. Dit standpunt is onhoudbaar en tevens terhaald, zo redeneert men in Bonn. Men kan'ons niet als gelijkberechtigde natie in de familie der vrije volkeren opnemen, wanneer men ons niet min of meer gelijktijdig toestaat als uitdruk king van deze gelijkberechtiging een eigen leger te vormen. Deze redenering is vrij logisch. Zjj houdt alleen geen rekening met de drie oorlogen, die de Duitse legers de laatste zeventig jaar op vreemde bo dem gevoerd hebben. Maar ook voor deze opmerking heeft men in Bonn een antwoord gereed. „De politieke en militaire verhoudingen zijn in de jaren na de jongste oorlog zo radicaal gewijzigd," zo beweert men, „dat er van een Duits militair gevaar geen sprake meer kan zijn." Hiervan is men nu in geallieerde kringen niet zo over- reeds lang door de ontwikkeling ach- tuigd, doch van de andere kant be seffen zij terdege, dat de verhoudingen zich inderdaad wel sterk gewijzigd hebben. Dit zien ook de meeste politi ci in. In deze wereld is politiek nog steeds niet van macht te scheiden en een weerloos Duitsland kan de kracht der Westelijke wereld niet ten goede korrjen. Er zijn echter zoveel psycho logische bezwaren aan een Duitse herbewapening verbonden, dat niemand bereid is deze zonder meer op zij te schuiven Duitsers zijn bevreesd. De West-Duitse regering heeft het goed recht van deze situatie gebruik te maken. Eerst heeft zjj van de Wes telijke geallieerden een veiligheids garantie verzocht. Het antwoord, dat de geallieerde bezettingstroepen in staat zijn het Duitse grondgebied te gen een vijandelijke aanval to verde digen, heeft haar niet bevredigd. De regcring-Adenauer schijnt over vol doende militaire deskundigen to be schikken om te kunnen aannemen, dat het gebied tussen de Elbe en de Rjjn in geval van eCn plotselinge aanval door de huidige geallieerde bezettings legers omogclijk verdedigd kan wor den. Zjj is er zelfs van overtuigd, ook al spreekt zjj deze overtuiging niet uit, dat de geallieerden in het geheel niet Daarom heeft Adenauer een twee de stap ondernomen en officieel het verzoek gedaan een politieleger van 25.000 man te mogen oprichten. In het geheime rapport, dat bjj dit verzoek was gevoegd, stond o.a. te lezen, dat deze strijdmacht dringend nodig was om in geval van nood de ondergrondse activiteit der communisten te kunnen bestrijden en ook dat het bestaan van een Oost-Duits politieleger het vormen van een gelijkwaardig West-Duits ap paraat onvermijdelijk maakte. In ge allieerde kringen is men voor deze redenering niet ongevoelig gebleven. Een dergelijke stap zou vele voordelen opleveren, terwijl de risico's betrekke lijk gering zijn. Men voelt in geallieer de kringen de noodzaak het spel der Oost-Duitse regering met de volks- pohhe door een tegenzet te pareren. Officieel bestaat dit Oost-Duitse leger nog slechts uit 45.000 man, maar het is aan geen ingewijde ontgaan, dat een sterkte van 55.000 man spoedig zal zjjn bereikt. Hun uitrusting wordt stelselmatig gemoderniseerd, terwijl nu weer 900 millioen mark werd uitge trokken om het Oost-Duitse politie leger uit te breiden. Een dergelijk hulpleger zou ook de Westelijke geallieerden diensten kun nen bewijzen. In Bonn verwacht men dan ook, dat do Westelijke geallieer den in September Adenauers voorstel- lei) Principieel zullen goedkeuren. Dc politici zullen alleen de voorgestelde sterkte reduceren en pogen de geal lieerde militairen tevreden te stellen met hun toe te staan méér Duitsers dan tot nu toe het zeggen, dat de ene clochard niet op de matras van de andere gaat liggen. Koning Jaquart heeft verschillende secretarissen, die hem bij zijn werk helpen. Het zijn allemaal mensen met een academische graad, maar die op de een of andere mamer aan lager wal zijn geraakt, zodat zij nu ook onder de bruggen slapen. Bovendien geeft Ja quart een krantje uit, le Clochard ge heten. De oplaag daarvan is, volgens hem, 15000 exemplaren en wanneer men deze wonderlijke chef van de Sei- neslapers geloven kan, dan hebben be roemde persoonlijkheden in heel de wereld, zelfs de Engelse Koning en ook onze Koningin, een abonnement op zijn blad. Tot slot wilde ik natuurlijk ook nog weten, hoe Jaquart zelf aan de kost komt, want hij had me al verteld, dat zijn „konings"baantje hem natuurlijk niets opleverde. Hij zeide me, dat zijn grootste dage lijkse uitgave de aankoop is van een perronkaartje. Hij gaat namelijk iedere nacht in de wachtkamer van een groot Parijs station slapen, waar hij zonder perronkaartje van 15 cent niet inkomt. Hij eet in de gratis gaarkeukens van het Leger des Heils en van andere in stellingen. En dat ik voor mijn garderobe niet veel uitgeef, dat zie je wel, besloot hij lachend. Daarna gaf hij me minzaam een hand en schreed weg... Britse en Amerikaanse troepen v/erkten Woensdag voor het eerst samen ter ondersteuning van de grondstrijd krachten in de centrale sector. De eer ste cavaleriedivisie meldt, dat in drie dagen 2.500 communisten zijn gedood. In het gebied van Jongdong is per valscherm voedsel uit geworpen naar een compagnie, die ingesloten is. De stad Hwatsjongi vloog bij een geallieerde luchtaanval geheel in de lucht, een teken dat zij als munitie opslagplaats werd gebruikt. - geval was, in van plan zijn West-Duitsland te ver- diensten der^ez^tt' ,d° vcrschillondc dedigen. Het feit, dat practisch alleen stcllcn A!i,,„ work de R(jn in staat van verdediging werd gebracht, beschouwt men in Bonn als een veeg teken. stellen. Alleen een snelle ontspanning in de wereldsituatie zou in deze plan nen nog verandering kunnen brengen Men kan elegant gekleed zijn wanneer men aan het strand U(jt- V hier eens deze verrukkelijke Ame- r.kaanse strandcombinatie. Bij korte witte broekje behoort een zwar' te blouse van wollen jersey, gc9ar' neerd met witte katoenen bloemen °P de mouwtjes en aan de hals. Een klei' ne cap va~ piqué beschermt de o9en 'egen de zonnestral

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1950 | | pagina 4