Herbewapening van W.-Duitsland
schijnt niet te voorkomen
Ook Madrid kampt met woningprobleem
Ik sprak met de koning der Seineslapers
Schrijnende tegenstelling
tussen arm en rijk
Vliegtuig van MacArthurs
hoofdkwartier verongelukt
Prinses Marijke licht
ongesteld
Soldaten varen thuis
Brugwachter door trein
gedood
Het Westen krijgt wel
licht een pol itie-leger
Hwatsjongi vloog in de lucht
wmm
T I ,.l I I I L i Trouwens een tourist maakte eens de
aruke arbeiders even er in holen bittere opmerking, dat de afstand tus-
I uiiijnw I sen de holbewoner van Altamira en
(Van een bijzondere medewerker in Spanje). de huidige Spaanse grotbewoner niet
MADRID, DE HOOFDSTAD VAN SPANJE, is in zekere zin een mooie en
aangename stad. Brede avenues en ruime winkelstraten strelen zowel
het oog van de vreemde toerist als van de trotse inwoner. Wat Madrid vooral
fit een oogpunt van stedelijke hygiëne verschillend maakt van andere hoofd
steden, is het gebrek aan oude wijken. In 1561 werd Madrid door een gril van
Philip II tot de rang van hoofdstad verheven. Sindsdien is het dank zij de
steeds groeiende centralisatie-politiek van de Castiliaanse bewindvoerders
uitgegroeid tot één der mooiste steden van Europa. Van het oorspronkelijke,
kleine Castiliaanse dorpje is weinig overgebleven. Enkele oude, smalle
straatjes rondom de Plaza Mayor dateren nog uit de tijd van de Heilige
Inquisitie. Bjj gebrek aan geografische of economische betekenis is het de
op elkaar volgende Spaanse regeringen erom te doen geweest, door een
luxueuze verstedelijking de provincielui met eerbied naar Madrid te doen kijken.
Toegegeven moet worden, dat men geslaagd is in deze opzet.
Behalve grotten kent Spanje ook grote en jraaie gebouwen, zoals deze foto
van het persgebouw in Madrid laat z^en
JEDERE vreemdeling op bezoek in
Madrid wordt getroffen door de
voorbeeldige reinheid der straten en
de smaakvolle gebouwen. De stelsel
matig opgevoerde centralisering der
machten heeft in een recordtijd van
een ongekend dorpje van het dorre
IQastiljaanse plateau een stad met
ƒ1.250.000 zielen gemaakt. Van 1925
tot 1935 steeg de Madrileense bevol
king met 26%.
Ondertussen heeft echter de bur
geroorlog, gevolgd door de crisis van
de tweede wereldoorlog, de bouw
nijverheid aanzienlijk bemoeilijkt. Een
tekort aan bouwmaterialen en credie-
ten doet thans de woningnood in Ma
drid nijpender voelen dan in welke an
dere stad van het continent. Een kwart
van de werklieden uit de bouwbedrij
ven is op het ogenblik werkloos. Wan
neer men weet, dat het totaal van de
Madrileense bevolking rechtstreeks of
indirect leeft van regeringsambten of
bouwnijverheid, dan beseft men licht
Voor welk probleem men gesteld is.
Enerzijds het wegvallen van een ge
deelte van de woningbouw en ander
zijds het indrukwekkend geboorte
cijfer, vergroot sterk de woningnood.
Nieuwe straten mogeh nog inderhaast
opgetrokken worden en nieuwe wijken
als paddestoelen uit de grond schie
ten, steeds blijft men ten achter op de
vraag. De prijzen van de beschikbare
appartementen gaan daarom onge
looflijk omhoog. Het is niet gemak
kelijk een oplossing voor het vraag
stuk te vinden, daar er te weinig goed
kope woningen worden gebouwd. Een
appartement kost in Madrid van 800
tot 4000 pesetas per maand. De Ma
drileense arbeider verdient 625 tot 750
pesetas per maand. De regering tracht
wat te doen door goedkope huurhui
zen voor arbeiders te bouwen.
Enorm tekort.
Naar schatting komt Spanje echter
nog steeds een millioen woningen te
kort. Vandaar, dat trouwlustige paar
tjes zich in hun plannen zeer gehan-
Een vliegtuig van het algemeen hoofd
kwartier van MacArthur, op weg van
Tokio naar Kioesjce, is ongeveer vijftien
km ten Zuiden van het eiland Osjima
verongelukt. Een overlevende is opge
pikt. Het vliegtuig had een bemanning
van drie koppen en drie en twintig
passagiers aan boord.
Naar wij vernemen zal H.M. de Ko
ningin in verband met een lichte on
gesteldheid (rode hond) van H. K. H.
Prinses Marijke in de eerstkomende da
gen nog herhaaldelijk bij haar dochter
tje op paleis het Loo verblijven.
Z.K.H. de Prins is gistermorgen van
zijn bezoek aan Engeland terugge
keerd.
Grote Beer, Dj akarta-Amsterdam,
passeerde 26 Juli Enggano-eilan-
den.
dicapt zien. Het probleem wordt nu
door duizenden Spanjaarden zelf aan
gepakt. Rondom de buitenwijken van
Madrid vindt de buitenlandse toerist,
die even de traditionele rondgang ont
loopt, kleine nederzettingen van hol
bewoners. Het bewonen van grotten
is in Spanje zeker geen nieuwigheid.
zó groot is. Merkwaardig is, dat juist
rondom het luxueuze Madrid een ring
van de meest verregaande armoede
ligt. Honderden families met talrijke
kinderen leven in de wijken Ventas,
Nino Jesus, Puente de Toledo enz. in
holen, die zij zelf in de zandgrond
gegraven hebben. De meesten wonen
reeds jaren op deze manier. Zij heb
ben soms een heuse woning in de pro
vincie verlaten, aangelokt door de
werkmogelijkheden van de grote stad.
Grote stad, die niet in staat is hen te
herbergen.
Spanjaarden zijn meestal zeer be
schaamd of gekwetst in hun trots,
wanneer vreemdelingen een woord
reppen over deze toestanden. Schijn
baar een goed argument is volgens de
Spaanse mening het feit, dat er altijd
in Spanje grotbewoners zijn geweest.
En inderdaad, men kan het gébruik
maken van de holen om Madrid niet
enkel ten laste leggen van de huidige
Franco-regering. In de Zuidelijke pro
vincies leven sinds mensenheugenis
duizenden families in grotten. De vo
rige regimes: Monarchie en Republiek
hebben hier ook geen oplossing weten
te gevenHet verschil tussen de
„traditionele holbewoners" en hun lot
genoten van de hoofdstad ligt hierin,
dat de eersten in „natuurlijke rots
holen" met een relatief comfort leven.
De Madrileense arbeiders zijn verplicht
in de losse zandgrond, net als sommi
ge dieren, hun woning te graven. Wie
door het toeval geholpen gebruik kan
maken van een oude muur of een bui
ten dienst gestelde stenen weg, is zeer
gelukkig. Zijn woonplaats wordt tot
de beste van zijn soort gerekend. De
meeste holbewoners bepalen er zich
echter toe gebruik te maken van de
talrijke zandgroeven rondom Madrid,
om deur naast deur als het ware
straten te scheppen. Dat soort van
„verstedelijking" is zelfs zo goed ont
wikkeld, dat wie zelf geen hol graven
kan, er voor betalen kan.
Vreselijke toestanden.
In de wijk Ven tas ontmoetten wij
een oude weduwe, die voor een hol
met twee kamertjes zeven maal twin
tig „duro's" betaalde, wat de totale
som van 700 peseta's maakt. Het
spreekt vanzelf, dat er bij dergelijke
toestanden van hygiëne hoegenaamd
De meeste kinderen der Madrileense holbewoners leven in een verregaande
staat van ellende
geen sprake kan zijn. De enige lucht
en lichttoegang is het deurgat. Het be
reiden van het voedsel moet zoveel
mogelijk buiten gebeuren, omdat het
bouwen van schoorstenen onmogelijk
is. Bij regenweer wordt een vuurtje
aangelegd in het hol zelf, dat vaak
moet dienen om drie tot vier perso
nen te herbergen op een oppervlakte
van ongeveer twee bij drie meter. De
rook zoekt zich dan een uitweg langs
de ingang, die meestal afgeschermd is
door een jute-zak. Water is meestal
slechts op een duizendtal meters af
stand te vinden aan een publieke dis
tributie.
Ondervraagd of ze tevreden zijn met
hun „behuizing" krijgt men van de
Madrileense holbewoners slechts een
wrange glimlach. Niet goed wetend,
of ze wel in vol vertrouwen hun hart
mogen luchten, geven ze als enige in
lichting, dat hun woning goed warm
is in de winter en koel in de zomer.
Zeker is dit zo, al is dit dan ook het
enige comfort. Op de vraag of ze geen
hoop hebben eens als normale burgers
te wonen, antwoorden zij, dat de re
gering het bouwen van goedkope wo
ningen belooft. Werkelijk kan men
links en rechts grote blokken in aan
bouw zien. De constructie blijft ech
ter bij de steeds groeiende behoefte
ten achter.
Bij gebrek aan plaats in de grot wordt buiten voor de deuropening gegeten
(Van onze correspondent te Parijs)
JK WILDE, ondanks de warmte, juist
rustig een stukje gaan tikken, toen er
flink op de deur geklopt werd. Na
mijn „Entrez" kwam er een man bin
nen, aan wie men onmiddellijk de clo
chard, de Seineslaper herkent: onge
kamde baard, een pak waarin weken
geslapen is, schoenen met touwtjes bij
elkaar gehouden en uit de uitgescheur
de achterzak de hals van een litertje
rode wijn.
Hij stelde zich voor: Jaquart, roi des
clochards. En of hij me eens wat over
dat leven van de clochards mocht ver
tellen. Voor zijn verhaal moest ik hem
100 francs geven en daar kon hij dan
weer een paar dagen van leven. Bo
vendien deed hij het ook voor de pu
bliciteit.
Enfin, ik gaf hem 100 francs en hij
stak van wal. Ik had natuurlijk, wan
neer ik langs de kaden van de Seine
liep, die clochards daar wel eens onder
de bruggen zien liggen. Zij slapen op
een matje, een oude matras of, als ze
in goede doen zijn hebben ze zelf iets
van een ijzeren ledikant. Aan de wand,
dat wil zeggen tegen de stenen muur,
hebben ze wat plaatjes van mooie pin-
ups of verre landschappen geplakt en
verder is er het kistje met de schat
ten van hun zwerversbestaan. Zo lig
gen zij daar in het zonnetje langs die
kaden, zij krabben eens wat in hun
baard, zij nemen een lange teug aan
de fles rode wijn, die altijd bij hun
legerstede staat en als het regent, ne
men zij hun boeltje op en zetten het
onder een van de vele Seinebruggen.
Deze totaal van de maatschappij ver
vreemde zwervers, die hier gewoon in
de open lucht wonen, noemt men clo
chards. Zij zijn er altijd geweest en zo
lang Parijs Parijs blijft, zullen er ook
clochards zijn.
Gisteren trof personeel van een goe
derentrein op de spoordijk bij de
hefbrug over de Koningshaven te Rot
terdam de deerlijk verminkte resten
aan van de 61-jarige hoofdbrugwach
ter A. Meijer. Hij moet zich van de
hefbrug, waarop hij dienst had gedaan,
via de dubbele spoorbaan naar de ach
terzijde van zij huis hebben begeven
en is toen verrast door de uit Dor
drecht komende electrische trein.
Men kan niet zeggen, dat die clo
chards inderdaad geen werk zouden
kunnen vinden, wanneer zij dat nu
werkelijk wilden. Volgens koning Ja
quart is het wel de werkloosheid, die
hen tot dit bestaan heeft gedwongen,
maar mensen, die het weten kunnen,
denken daar toch anders over. Het zijn
over het algemeen zwervers, die er ook
niets voor voelen om regelmatig te
werken. Zij zijn nu eenmaal aan dit
wonderlijke bestaan gewend en zij
staan misschien net zo vreemd tegen-
lllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllll|
De Parijse clochards zijn
1 onverbeterlijke zwervers. - jj
Er zijn mensen met een j
I academische graad bij1
over ons keurig georganiseerde burger
leven als wij tegenover het hunne.
"Waar zij van leven?
Jaquart vertelt, dat zij 's avonds heel
vroeg naar de Parijse Hallen gaan, waar
het voedsel voor heel deze millioenen-
stad iedere dag bij reusachtige hoeveel
heden wordt aangevoerd. Daar helpen
zij een handje bij het sjouwen van kis
ten, van zakken aardappelen; zij ste
ken de appel in hun zak, die toevallig
uit de kist valt en ook al mocht hij
er niet uitvallen, dan steken ze hem
toch wel eens in hun zak.... om te
voorkomen dat hij misschien later zou
kunnen vallen. Zo halen ze een heel
mager kostje op. Dat kostje bestaat al
tijd uit wat ze gevonden hebben, plus
een stokbrood, een stukje camembert en
hun fles rode wijn.
y^AN JAQUART vroeg ik, hoeveel on
derdanen hij had, met andere woor
den, hoeveel clochards er in Parijs zijn.
Hij bleek dit zelfs bij benadering niet
te weten. Enkele honderden hebben
hem wel tot hun koning uitgeroepen,
omdat hij misschien de enige Seinesla
per is, die niet alleen voor zichzelf
zorgt, maar die zich ook het lot van zijn
lotgenoten aantrekt. Hij heeft een
hele organisatie opgebouwd, die moet
trachten de clochards aan werk te hel
pen wat slecht lukt die regelt
dat zijn zwervende onderdanen in al
lerlei liefdadigheidsinstellingen voor
niets kunnen eten en die er voor zorgt..
dat de slaapplaatsen van de Seinesla
pers gerespecteerd worden. Dat wil
Strijd tussen militairen en politici
nog steeds niet beslist
DE f 15.000 OP NO. 15980.
In de 510e staatsloterij, vijfde klas
se, achtste lijst, is op nr. 15980 de
prijs van f 15.000.— gevallen.
(Van onze correspondent te Berlijn).
pk BESTAAT IN GEALLIEERDE KRINGEN om begrijpelijke redenen
nogal enige onenigheid betreffende de vraag, of West-Duitsland, gezien
de ontwikkeling in de Sowjct-zone en in de gehele wereld, opnieuw moet
worden bewapend. Reeds ruim een jaar duiken telkens geruchten op, die
van een dergelijke herbewapening spreken, doch tot nu toe werden zij nog
altijd prompt gedementeerd. Moet men Londen, Washington en Parijs ge
loven, dan kan met een West-Duits leger in niet al te verre toekomst niet
worden gerekend. Opmerkelijk is echter, dat men in Duitsland zelf, de geal
lieerde bezetters inbegrepen, hiervan in het geheel niet zo zeker is. En men
heeft hiervoor verschillende redenen.
Het is Bonn bekend, dat toonaan
gevende militairen der westelijke mo
gendheden, voornamelijk in Amerika,
het oprichten van een West-Duits le
ger van eminent belang achten voor
de verdediging van West-Europa. Men
weet er tevens, dat men zich in de
Westelijke hoofdsteden heel wat hoofd
brekens maakt over de vraag, hoe het
streven om aan de West-Duitse Bonds
republiek uitgebreide souvereiniteits-
rcchten te verlenen verenigbaar is met
het gelijktijdige verbod, tot deze re
publiek gericht, om een eigen strijd
macht in het leven te roepen. Dit
standpunt is onhoudbaar en tevens
terhaald, zo redeneert men in Bonn.
Men kan'ons niet als gelijkberechtigde
natie in de familie der vrije volkeren
opnemen, wanneer men ons niet min of
meer gelijktijdig toestaat als uitdruk
king van deze gelijkberechtiging een
eigen leger te vormen.
Deze redenering is vrij logisch. Zjj
houdt alleen geen rekening met de
drie oorlogen, die de Duitse legers de
laatste zeventig jaar op vreemde bo
dem gevoerd hebben. Maar ook voor
deze opmerking heeft men in Bonn
een antwoord gereed. „De politieke
en militaire verhoudingen zijn in de
jaren na de jongste oorlog zo radicaal
gewijzigd," zo beweert men, „dat er
van een Duits militair gevaar geen
sprake meer kan zijn." Hiervan is men
nu in geallieerde kringen niet zo over-
reeds lang door de ontwikkeling ach- tuigd, doch van de andere kant
be
seffen zij terdege, dat de verhoudingen
zich inderdaad wel sterk gewijzigd
hebben. Dit zien ook de meeste politi
ci in. In deze wereld is politiek nog
steeds niet van macht te scheiden en
een weerloos Duitsland kan de kracht
der Westelijke wereld niet ten goede
korrjen. Er zijn echter zoveel psycho
logische bezwaren aan een Duitse
herbewapening verbonden, dat niemand
bereid is deze zonder meer op zij te
schuiven
Duitsers zijn bevreesd.
De West-Duitse regering heeft het
goed recht van deze situatie gebruik
te maken. Eerst heeft zjj van de Wes
telijke geallieerden een veiligheids
garantie verzocht. Het antwoord, dat
de geallieerde bezettingstroepen in
staat zijn het Duitse grondgebied te
gen een vijandelijke aanval to verde
digen, heeft haar niet bevredigd. De
regcring-Adenauer schijnt over vol
doende militaire deskundigen to be
schikken om te kunnen aannemen, dat
het gebied tussen de Elbe en de Rjjn
in geval van eCn plotselinge aanval
door de huidige geallieerde bezettings
legers omogclijk verdedigd kan wor
den. Zjj is er zelfs van overtuigd, ook
al spreekt zjj deze overtuiging niet uit,
dat de geallieerden in het geheel niet
Daarom heeft Adenauer een twee
de stap ondernomen en officieel het
verzoek gedaan een politieleger van
25.000 man te mogen oprichten. In het
geheime rapport, dat bjj dit verzoek
was gevoegd, stond o.a. te lezen, dat
deze strijdmacht dringend nodig was
om in geval van nood de ondergrondse
activiteit der communisten te kunnen
bestrijden en ook dat het bestaan van
een Oost-Duits politieleger het vormen
van een gelijkwaardig West-Duits ap
paraat onvermijdelijk maakte. In ge
allieerde kringen is men voor deze
redenering niet ongevoelig gebleven.
Een dergelijke stap zou vele voordelen
opleveren, terwijl de risico's betrekke
lijk gering zijn. Men voelt in geallieer
de kringen de noodzaak het spel der
Oost-Duitse regering met de volks-
pohhe door een tegenzet te pareren.
Officieel bestaat dit Oost-Duitse leger
nog slechts uit 45.000 man, maar het
is aan geen ingewijde ontgaan, dat een
sterkte van 55.000 man spoedig zal
zjjn bereikt. Hun uitrusting wordt
stelselmatig gemoderniseerd, terwijl
nu weer 900 millioen mark werd uitge
trokken om het Oost-Duitse politie
leger uit te breiden.
Een dergelijk hulpleger zou ook de
Westelijke geallieerden diensten kun
nen bewijzen. In Bonn verwacht men
dan ook, dat do Westelijke geallieer
den in September Adenauers voorstel-
lei) Principieel zullen goedkeuren. Dc
politici zullen alleen de voorgestelde
sterkte reduceren en pogen de geal
lieerde militairen tevreden te stellen
met hun toe te staan méér Duitsers
dan tot nu toe het
zeggen, dat de ene clochard niet op de
matras van de andere gaat liggen.
Koning Jaquart heeft verschillende
secretarissen, die hem bij zijn werk
helpen. Het zijn allemaal mensen met
een academische graad, maar die op
de een of andere mamer aan lager wal
zijn geraakt, zodat zij nu ook onder de
bruggen slapen. Bovendien geeft Ja
quart een krantje uit, le Clochard ge
heten. De oplaag daarvan is, volgens
hem, 15000 exemplaren en wanneer
men deze wonderlijke chef van de Sei-
neslapers geloven kan, dan hebben be
roemde persoonlijkheden in heel de
wereld, zelfs de Engelse Koning en
ook onze Koningin, een abonnement
op zijn blad.
Tot slot wilde ik natuurlijk ook nog
weten, hoe Jaquart zelf aan de kost
komt, want hij had me al verteld, dat
zijn „konings"baantje hem natuurlijk
niets opleverde.
Hij zeide me, dat zijn grootste dage
lijkse uitgave de aankoop is van een
perronkaartje. Hij gaat namelijk iedere
nacht in de wachtkamer van een groot
Parijs station slapen, waar hij zonder
perronkaartje van 15 cent niet inkomt.
Hij eet in de gratis gaarkeukens van
het Leger des Heils en van andere in
stellingen.
En dat ik voor mijn garderobe niet
veel uitgeef, dat zie je wel, besloot hij
lachend.
Daarna gaf hij me minzaam een hand
en schreed weg...
Britse en Amerikaanse troepen
v/erkten Woensdag voor het eerst samen
ter ondersteuning van de grondstrijd
krachten in de centrale sector. De eer
ste cavaleriedivisie meldt, dat in drie
dagen 2.500 communisten zijn gedood.
In het gebied van Jongdong is per
valscherm voedsel uit geworpen naar
een compagnie, die ingesloten is.
De stad Hwatsjongi vloog bij een
geallieerde luchtaanval geheel in de
lucht, een teken dat zij als munitie
opslagplaats werd gebruikt.
- geval was, in
van plan zijn West-Duitsland te ver- diensten der^ez^tt' ,d° vcrschillondc
dedigen. Het feit, dat practisch alleen stcllcn A!i,,„ work
de R(jn in staat van verdediging werd
gebracht, beschouwt men in Bonn als
een veeg teken.
stellen. Alleen een snelle ontspanning
in de wereldsituatie zou in deze plan
nen nog verandering kunnen brengen
Men kan elegant gekleed zijn
wanneer men aan het strand U(jt-
V hier eens deze verrukkelijke Ame-
r.kaanse strandcombinatie. Bij
korte witte broekje behoort een zwar'
te blouse van wollen jersey, gc9ar'
neerd met witte katoenen bloemen °P
de mouwtjes en aan de hals. Een klei'
ne cap va~ piqué beschermt de o9en
'egen de zonnestral