De Wereld der Vrouwen
Wat niet op het protocol stond...
Grijs ook de kleur voor de winter
Naar het bal
Zij gingen naar Engeland
r
Het nieuwe boek
Geef ons vrede!
tPxiïltia
Een ander front
lVerpleegstersboordje weer in zwang
nu
i 1
KoMpMAiy frotd o-p,
Piet eeMte plan
i
i
iiiiiiiiiiiiiiiiiiii lied van de week
doorn
iets nieuws, dank zij
ZATERDAG 2 DECEMBER 19S0
'/!WWQiSSHiSjSWAWfflWSIw^^S!iwlwW'L',NV'V
VY/ordt hot tailleur in Amerika voor
deze winter in lichte tinten uitge
voerd, in ons land denkt men er anders
over. Dit geldt niet alleen die lichte
kleuren, doch ook zal men moeten wen
nen aan de Amerikaanse combinaties
zwart-blauw en bruin-zwart, welke daar
vrijwel tijdens elke show een belang
rijke plaats innemen.
Grijs, bij ons de modekleur voor de
zomer, vooral lichtgrijs, wordt in het
nieuwe werelddeel eveneens ingevoerd
voor de wintergarderobe. Meestal
draagt men op een grijze rok, een ge
klede jumper in donkere tinten. Veel
zwart met lange of driekwart mouw,
heeft de voorkeur. Paprika-rood en
moster-beige veroveren ook meer en
meer terrein.
Naast de kleurschakeringen geniet ook
de vorm van de zakken bijzondere be
langstelling. Het is absoluut geen bui
tennissigheid, als men vier grote, op
gestikte zakken op een gekleed tailleur
ziet; twee aan de linker- en twee aan de
rechterzijde, in ronde, driehoekige en
ruitvormige variatie.
De rokken zijn, zoals vanzelf spreekt,
recht en glad met van achteren een
splitje, al dan niet voorzien van knoop-
gcu-nering. Die wordt op alleraardigste
wjjze toegepast: twee knopen aan een
koordje vormen de verbinding tussen
de knoopsgaten aan weerszijden van
de split.
Nauw, bijzonder nauw zelfs, zijn de
rokken. Maar men deed wel een con
cessie. Om dezelfde rok iets wijder te
doen voorkomen, wordt hierop een
jasje gedragen met een aangezet schoot
je. Bcdriegelijke ruimte dus.
Dior paste deze methode ook toe.
Op de eerste afbeelding toont de pas
dame een gladde rok, terwijl eveneens
zeer duidelijk het zo juist genoemde
schootje te zien is. Verder heeft het
jasje als bijzonderheid een afknoopbare
pelerine. Na het losknopen komt er
een lange, gladde mantelmouw te voor
schijn.
De V-hals, welke onder de pelerine
verborgen is, kan op charmante wijze
IllllllillllllllllllllllllllllfllllllllH
worden opgevuld met behulp van een
fris tulen shawltje. Bijna alle Ameri
kaanse tailleurs hebben een brede lak
ceintuur, overeenkomstig de kleur van
het costuum. Op de foto is dit duide
lijk waarneembaar.
De gladde mantelmouw is al evenzeer
een modegril voor dit seizoen. Men
lette op het lange haar, dat onder de
flatteuse hoed, gemaakt van fluweel,
uitkomt.
Amerika lanceert sinds enkele we
ken als nieuwe haarmode: weerbarstige
haren van het voorhoofd wegkammen
en deze met een diepe golf over de tip
van het oor aanbrengen. Daardoor ont
staat een nauwelijks merkbare slag
over het achterhoofd; de aangegroeide
nekharen moeten flauwtjes krullen.
In de lijn van dit kapsel worden
kleine, zeer charmante hoedjes gemo
delleerd van vilt of velours in opzich
tig oranje of knalrood, welke men uit
het gezicht draagt. Wat steeds meer op
de voorgrond treedt, is wel het drie
delig pakje. Balenciage ontwierp het
model, dat zijn mannequin op de twee
de afbeelding draagt.
Het geheel bestaat uit een rok, na
tuurlijk volgens de laatste mode, een
vest zonder mouwen, gesloten door
vier knopen, een even getal dus,
en een kwiek, kort jasje, tot de heup
reikend. Het jasje frappeert door de
mouw, ruim en wijd afgesloten door
een smal randje van de zelfde stof.
Dat bont algemeen geliefd is, voor
de winterdag, behoeft geen betoog. Al
is het alleen maar om de heerlijke
warmte. Door garneringen ziet men
dan ook veelvuldig oude mantels een
metamorphose ondergaan, waardoor
deze enkele jaartjes meer meegaan..
Ook Balenciage verwerkte bont bij
dit complet. De kraag werd gemaakt
van de pels van een mol, een zachte en
prachtige bontsoort.
Kortharig bont staat op het eerste
plan, langharig heeft afgedaan... Maar
wie weet, hoe het over enige tijd is)
immers niets is veranderlijker dan de
mode!
Bijzonder in trek is mink, een mar
tersoort, dat in Amerika voorkomt
en ontzaglijk duur is.
Als iets „goedkopere" soorten gelden
biberette en seal.
Om nog even terug te komen op de
laatste afbeelding, men ziet hier de
mannequin het steeds meer in zwang
komende verpleegsters-boordje dragen,
afgewerkt met een klein strikje. Mis
schien, evenals bij de heren, bedoeld als
butterfly of vrijgezellen-strikje?
Chinezenwijk door Lin Yu
Tang; Uitg. A. J. G. Streng-
holt te Amsterdam.
Dit boek, welks oorspronkelijke
titel „Chinatown Family" is, ontleent
zijn waarde niet aan een beschrijving
van verrassende gebeurtenissen. Het is
ook geen juweeltje van taal en stijl,
het is het nuchtere verhaal van een
Chinese familie, die zich in New York
vestigt en zich daar door ijver en
deugdzaamheid een behoorlijk bestaan
weet te verschaffen.
Dat het desondanks bekendheid ver
wierf en geroemd werd, ligt waarschijn
lijk aan de gemoedelijkheid waarop de
schrijver van het dagelijks leven van
deze mensen vertelt en de sfeer welke
hij daarbij weet te scheppen door de
liefde en aanhankelijkheid te tekenen,
welke de leden van dit gezin tezamen
bindt, zodat men zich dit verhaal blijft
herinneren als de geschiedenis van een
gelukkige familie.
Een gezellig, met gevoelgeschreven
en door zijn wetenswaardige bijzonder
heden interessant boek, dat men met
belangstelling zal lezen.
Leslie Chateris: „De Saint in
New York"; uitg. A. W. Bru-
na en Zn., Utrecht.
Leslie Chateris heeft de (onvergelijk
bare) Saint dus naar New York ge
voerd. We behoeven de kenners wel
niet te vertellen, dat hij als wrekende
gerechtigheid rondwaarde over Long
Island en omgeving. Om ten slotte de
„Big Fellow" af te leveren op een on
der stroom gebrachte zitplaats, nadat
tevoren vijf andere duistere figuren
met messen en pistolen aan de bevol
king van New York waren onttrokken.
Een nogal bloederige geschiedenis, in
een aparte stijl geschreven. Men moet
er van nouden.
Onze correspondente te Londen ver
telt hieronder over een paar gebeurte
nissen tijdens het koninklijk bezoek aan
Engeland. De gebeurtenissen zijn erg
verschillend, maar ze hebben één ding
gemeen: ze vielen buiten het protocol.
|_|et blauwe oog van één der twee-en-
dertig Nederlandse hoflakeien dat
stond beslist niet op het protocol. De
man, gewend aan de vaste Soestdijkse
grond, was tijdens de stormachtige
heenreis met zijn hoofd tegen de ver
schansing van de Jacob van Heems-
kerck geslagen en had een oog als een
inktvlek opgelopen.
„Absoluut ontoonbaar", luidde het
vonnis van H.M.'s opperhuismeester,
hoewel het oog volkomen harmonieerde
met het blauw fluweel van 's mans
goudbestikte gala jas. En een diep te
leurgestelde lakei moest verstek laten
gaan bij het serveren van het vorste
lijke Nederlandse statiediner in het
Claridge Hotel. Wat deed hij ook bij de
verschansing!?
£"n dan is er het drama van de mand
van de krans van de degelijke Haagse
hofbloemist. Het eerste bedrijf speelde
op hetLondense Victoriastation, vlak na
de aankomst van de Koninklijke trein.
Terwijl de vorstelijke begroetingen
plaats vonden op het perron, werd de
lauwerkrans, die H.M. een uur later op
het graf van de Onbekende Soldaat zou
leggen, achter uit de trein geladen en
overhandigd aan de Nederlandse ma
rine-attaché. Deze, een kapitein-ter-
zee, in vol ornaat met zwaard, keek
hulpeloos van de krans naar zijn auto,
waarmee hij het stuk onmiddellijk naar
de Westminster Abbey moest vervoe
ren. De krans, anderhalve meter ir.
doorsnee, was door de Haagse hofbloe
mist zorgvuldig verpakt in een kolos
sale ronde mand. Het gev^l ging onmo
gelijk in de auto en er waren geen
touwen om het er bovenop te binden.
De marine attaché wendde zich tot
een onbeweeglijk opgestelde Britse
garde-officier. Bevelen vlogen rond en
een kwartier later reed een tweede
stoet langs de vorstelijke route. Voorop
onze marine-attaché in zijn auto, ge
volgd door de krans in een Engelse le
gerauto zo groot als een verhuiswagen.
De Nederlandse officier had zijn pro
bleem opgelost, maar de protocolaire
kopzorgen van de sergeant van de le
gerauto moesten nog beginnen.
Bij de Westminster Abbey, waar ui
een grote menigte op de Koningin stond
te wachten, gaf de sergeant de krans-
in-mand aan de Nederlandse marine
attaché. Deze viste de krans uit net
speciaal gevlochten rietwerk en stapte
naar het hek van de Abbey, op de hie
len gevolgd door de sergeant met de
schouderhoge mand. Bij de ingang
draaide de officier zich om en zei: „Die
mand heb ik niet nodig".
„Please, Sir", stotterde de Engelse
sergeant, „ik heb opdracht om de mand
ook af te leveren. Dat is Nederlands
bezit. Wat moet ik nou met die mand
doen?"
„Daar moet je een hond bij kopen",
kwam met een stalen gezicht het ant
woord van de Marine attaché.
zaam schoven de reporters langs de
lange rijen galatafels in de richting van
het breedote rode gordijn, waarachter
zich een uitgang zou bevinden.
Snel sloegen zij het gordijn achter
zich dichten stonden tegenover een
blinde muur. Het was het verkeerde
gordijn, erger nog: aan de verkeerde
kant van de enorme zaal! Ditmaal op
gemerkt door alle 800 genodigden,
kwamen zij weer van achter het gor
dijn tevoorschijn, sloegen resoluut
rechtsaf en liepen door de volle lengte
van de zaal naar een van de andere
rode gordijnen. Met een zucht van ver
lichting glipten zij er door en keken in
de stomverbaasde gezichten van een
dozijn witgemutste koks. Er was geen
terugweg meer mogelijk. De Lord
Mayor was aan het spreken. Door pot
ten en pannen, onder dientafels door,
langs koks en detectives bereikte ie
pers via een achterraam van de burga-
meesterlijke garderobekamer eindelijk
nog tijdig de afgezette straat.
Qok niet op het protocol maar hoge
lijk gewaardeerd: Het aandoenlijke,
kleverige zakje zelfgemaakte toffees
dat de meiskes van het arme Oost-
Londense jeugdcentrum aanboden aan
Koningin Elizabeth. Aan Koningin Ju-
liana hadden zij een met foto's ver
sierd dagboek gegeven van hun vacan-
tie in Nederland.
„Zie, je", legde een elfjarig Engels
bleekneusje naderhand ernstig aan ons
uit, „in Holland zijn de „sweets" niet
gerantsoeneerd. Jullie Koningin kan ze
vrij kopen, maar in Engeland zijn de
„sweets" op de bon en daarom heb
ben we voor onze Koningin maar die
toffees gemaakt en ze was er reuze blij
rqee".
Tén slotte: Het Protocolverhaal Van
Alle Protocolverhalen: De man die
de leiding had van het gehele Engelse
protocolaire gedeelte van het bezoek
en die derhalve wekenlang met de
zorgvuldig uitgeplozen regeling van het
Britse eer-' monieel was bezig geweest,
heeft het resultaat van zijn werk niet
kunnen zien. Sir Terence Nugent, de
opperprotocolbaas van de Engelse Ko
ning, was twee dagen vóór de aan
komst van Koningin Juliana flauwge
vallen, doordat hij zich volkomen over
werkt had; Hij heeft tot het voorjaar
de tijd om te herstellen. Dan komt het
statiebezoek van de nieuwe koning van
Zweden!
r\e pers en de vele rode gordijnen. Oók
een best verhaal! Een kwartier voor
het einde van de grote lunch in de his
torische Guildhall trachtten vier Ne
derlandse verslaggevers waaronder
uw correspondente zich ongemerkt
van tafel te verwijderen. Zij moesten
tijdig op het tèrrein van de Neder
landse kerk zijn, waarheen de Konin
gin en de Prins zich direct na afloop
van de lunch zouden begeven. Behoed-
JAECEMBER is wel bij uitstek de
maand voor bals en andere festi
viteiten, waar vooral de jongere edi
tie zich graag in avondjapon laat be
wonderen. Het charmante modelletje,
dat U hier afgebeeld vindt, kan naar
verkiezing met lange of kortere rok
gemaakt worden. Het heeft een ruime
rok aan een strak getailleerd lijfje,
dat door een grote flatteuze schouder
kraag bekroond wordt. Bij het groot
ste figuurtje de kraag gegarneerd
met bandflUweel, terwijl ook voor de
ceintuur fluweel gebruikt is. Van het
andere japonnnetje is de kraag vol
gens het stippellijntje puntig uitge
knipt met een corsage versierd. Houdt
U van pailletten, dan kunt U daarvan
een paar motiefjes op de kraag aan
brengen. Neemt U geruite taftzijde,
dan zal een lijfje van donker fluweel
heel mooi staan. Geheel uit één stof,
met lange .rok, vraagt dit model ca. 6
m. stof van 90 cm breed. U stikt in
voor- en rugpand de figuurnaadjes
dicht en zet tegen de voorkanten een
beleg, dat U desgewenst ook aan kunt
knippen. Zij- en schoudernaden slui
ten. De kraag
maakt U van
dubbele stof.
Hij wordt met
'n schuine reep
(door strijken 8
gerekt) langs de
halsopening ge-
O 6
M 33
naaid. Van de
vierbaansrok is
een halve baan
getekend. De
achterbanen
worden aan
weerszijden 2
cm smaller (zie
stippellijn). Ze
worden met el
kaar verbonden
en van boven
ingerimpeld aan
het lijfje gezet.
In de linkerzij- I:
naad maakt U
in de taille een
split met rits
sluiting
m
Sint Nieklaas! Wij zijn nog z0 heel vaak als kind'rcn,
Die hunk'ren naar vreugd en naar simpel geluk,
WO spelen vandaag en wij kibbelen morgen,
En maken, helaas, zoveel moois dikwijls stuk.
Wij zingen nog altijd ons lied van verlangen,
Van hoop en verwachting op betere tyd,
En ai schijnt de zon niet altijd door de bomen,
WO zOn ons geloof in 't geluk tóch niet kwOt!
WO vragen geen koek, marsepain, chocolade,
WO spelen niet meer met een trekharlekOn,
Omdat men te lang ons al zoet tracht te houden,
Omdat er tevéél marionetten reeds zOn.
WO vragen geen kostbare, luxe geschenken,
WO vragen alleen in dit vóórlaatste uur
De leiders der wereld, in 't Oosten en 't Westen,
Voorzichtig te zOn, wijl z0 spelen met vuur!
WO vragen een plekje om rustig te leven;
Wat vreugde en blOdschap in hart en in huis,
Geen leven vol zorgen van 's ochtends tot 's avonds,
Geen angst voor atomen en oorlogsgedruis.
WO vragen de moed om wat liefde te geven,
Trots eigen ellende en zorgen en pOn;
De durf, om geen onrecht met kwaad te vergelden,
De grootheid om niet egoïstisch te zün.
JABSON
7IJ kwamen eens praten. Vier levenslus
tige jongedames van zo om en bij
de duizend weken, die na de stevige
kuier door de spoelende regen als poe
sen rond de brandende haard zaten te
spinnen.
Witte zwanen, zwarte zwanen, wie
gaat er mee naar Engeland varen? Dat
speelliedje moet haar al van jongsaf
aan in de oren hebben geneuried, want
toen zij eindelijk met het huishond-
diploma in de zak, de schooldeur ach
ter zich dichtsloegen, riepen zij om het
hardst: Wij! En zij kregen het gedaan
ook. Nee, niet met een kano en een
blikje beschuiten; toen die avonturen
aan bod waren, zaten zij nog in de
lagere schoolbanken. Maar netjes en
ordentelijk op een passagiersschip, met
een permit om te gaan werken in de
zak, benevens een hele vracht goede
raad en vermaningen om toch vooral
voorzichtig te zijn en trouw te schrij
ven
Waarom? Wel, zij wilden ook wel
eens een stukje van de wereld zien,
en Engeland vooral scheen zo bijster
plezierig en avontuurlijk. En aangezien
iedereen in Engeland zomaar met het
grootste gemak Engels pleegt te spre
ken, tot het aller-ondeugendste straat
schoffie toe, leek zo'n leertijd meteen
niet ondienstig voor het aanleren van
de tale Albions.
Goed, zij hadden thuis de toestem
ming afgebedeld; zij hadden een be
trouwbaar adres opgekregen; zij wa
ren jong en vol energie en niet kies-
keurig in het aanpakken van karwei
tjes. Een particulier ziekenhuisje en
een internaat van een kostschool
klonk dat niet regelrecht als een ver
haal uit een bakvissenroman?
De twee, die het ziekenhuisje geloot
hadden, begonnen meteen al zo ro
mantisch mogelijk te dwepen. Die on
bekende Dr. B. zou natuurlijk jong,
knap en charmant zijn. Wel een beetje
streng vanwege zijn positie, maar toch
echt iemand om vellen vol over naar
huis te pennen. Maar toen zij, geeuwe
rig en rillend in de vroege morgen qo
de Engelse kade stonden toen stond
daar geen sportieve jonkman in plus
fours, maar een dame op leeftijd die
denken deed aan de eerste droom van
Farao „mager en zeer lelijk van fe-
daanteIn een toilet, dat spotte
met alle regelen der elegance, koud,
afgemeten en zeer uit de hoogte. En
het is nooit beter geworden.
Zij vertellen het nu met twee tege
lijk, elkaar in de rede vallend om nij
vooral maar duidelijk te maken hoe
erg het was. Weet u, die rare kleren
en die lelijkheid kon zij ten slotte ook
niet helpen en het gebrek aan toe
schietelijkheid tegenover twee wild
vreemde onervaren jonge meiskes was
ook nog wel te verklaren. Maar de
behandeling, ziet u. De onrechtvaar
digheden, de steken onder water, het
gebrek aan tact en geduld. Hoe kun
je als groentje met je mondjevol
Engels nu dadelijk precies begrijpen
wat er van je verlangd wordt? Waar
om moet er zo grof tegen je worden
uitgevaren als je een fout maakt, en
waarom' dat hooghartige optreden van:
Jullie moeten goed je plaats weten,
jullie zün ten slotte maar de werkmei
den
Waarom al die kleinzielige plagerij
en, zoals het verbod om je eigen brie
ven van de postbode aan te nemen?
Daar sta je met een lekker dik gezel
lig epistel van thuis in je handen, jt
bent met al je branie toch nog geen
twintig en het heimwee kan bii tljd°n
je zo te pakken hebbenEn dan
de trappen te moeten opklimmen net
de gehele postbestelling en die gehoor
zaam bij Dokter afgeven, op hoop van
zegen dat je in de loop van de dag ie
eigen brief genadig krijgt toegeschoven
Ik laat het viertal kwetteren naar
hartelust en allerhande dwaze of onge
looflijke situaties in kleuren en geu
ren vertellen. En ik denk zo bij mij
zelf, terwijl ik naar die blozende jonge
gezichten, die krullende haren, die
ranke figuurtjes in hupse jurkjes kijk:
Het is toch altijd en overal hetzelfde
De eeuwige afgunst van de oudere op
de jongere. Waarom kunnen toch zo
weinig vrouwen met gratie ouder wor
den? Het is hard om mager en onaan
trekkelijk te zijn en levenslang een
zaam. Maar moet dat gewroken w )r-
den op een paar aardige jonge kinde
ren die, hoe wildvreemd en onervaren
ook, zo roerend haar best doen om haar
werk keurig en in de puntjes af te le-
veen, en dolgelukkig zijn met een
vriendelijk woord of het allerkleinste
pluimpje? Ach, als die vitterige hate
lijke oudere vrouwen eens beseffen
hoe belachelijk zij zich maken in haar
jaloezie
Het viertal babbelt met geestdrift
verder. Nee, de Engelse vrouw is haar
lang niet meegevallen. In het internaat
van de grote meisjesschool was me be
handeling al niet veel beter. Met Kerst
mis mochten zij, als twee geminachte
Assepoesjes, wèl onmogelijke stapels
vaatwerk afwassen, maar van de over
vloedige tractatie kregen zij niet meer
dan de kruimeltjes
Bij particuliere werkgeefsters, bij
wie de twee uit het ziekenhuis, het
vitten en snauwen moe, ten slotte een
betrekking aannamen, kwamen zij van
de regen in de drup. Altijd aanmer
kingen, altijd een geringschattend
neerzien op: jullie meiden; altijd ge
brek aan begrip en waardering, altijd
krenterigheidEn al de meisjes uit
den vreemde, die om dezelfde reden
een jaartje in Engeland kwamen wer
ken, vertelden op een cursus soortge
lijke ervaringen. Terwijl de kinderen
helemaal onuitstaanbaar .waren
Het is toch gevaarlijk om te genera
liseren, zeg ik. Er zijn hier in Neder
land óók dames te over die nu niet
direct moederlijk met haar personeel
omgaan. En er zullen in Engeland toch
ook wel genoeg behoorlijke lui wonen..
Ja zeker, vallen zij met vuur bij!
Weet u, wie er verbazend aardig voer
ons waren? De gewone mensen, de
keukenmeid en de postbode en de
tuinlui en zo die hebben ons heel
veel goed gedaan en ons in hun eigen
huis gezellig ontvangen.
Maar als iemand jullie nu advies
zou vragen om in Engeland te gaan
werken, wat zouden jullie dan raden?
Gaan natuurlijk het antwoord komt
zonder bedenken. Want, weet u, het
was toch echt een interessante erva
ring en je wordt er ee>'' beetie
meer mens door.
Heeft u mis
schien ook
zo'n jurkje,
dat verleden
Jaar wel in
uw smaak viel
maar dat u nu
plotseling niet
meer „zien"
kunt? Het is
„^zonde om het
^pte laten han-
-^gen, het is nog
^heel goed,
maar de aar
digheid is er
af. Dus moe
ten we er iets
op verzinnen
lom het weer
aantrekkelijk
te maken.
Misschien is
het model
geschikt voor
zo'n hals in hoefijzervorm, waarin U
diverse soorten vestjes kunt dragen.
U knipt de hals aan het voorpand
uit. Heeft U soms nog stof van de
japon, dan maakt U langs de halsuit
snijding een brede losse rand van
dubbele stof volgens het hierbij gege
ven patroon, die U met een schuine
bies of biaislint aanzet. Heeft U geen
stof meer, dan zoudt U de rand en b.v.
een paar manchetten van een donker
der tint fluweel of satijn kunnen ne
men. Desnoods laat U de rand verval
len en werkt U de uitsnijding met een
schuine bies van binnen af. U kunt er
dan een stikselgarnering of een sier-
steekje langs maken.
Het vestje wordt geheel gevoerd en
van knoopsgaten voorzien, waarna U
er het kraagje aanzet. U bevestigt het
met drukknoopjes of rijgsteken in de
Jurk. Een wit of licht gekleurd vestje
staat altijd keurig, maar maak ter af
wisseling ook eens een exemplaar in
een fel afstekende kleur of in fluweel
met een daarbij passende ceintuur. Dat
geeft weer eens een heel ander effect.
