Gehele stad door wolven bedreigd
Wasmachine tevens stofzuiger
en vele andere snufjes
Duitse kinderen vertrokken gezond
en wel naar de Heimat
De kunst van het schiemannen
verdwijnt meer en meer
Legereenhedèn iegen de „belegeraars
Herenmodebeurs
in Apollohal
Nieuwe orchidee:„Winsion Churchill"
Hongersnood en
doodsangst
F, VERHAAL veroorzaakte grote
ontzetting in de stad. Maar geen
van de bijna 400 000 inwoners dacht er
aan. dat de wolven het zouden wagen
tot in de straten van hun stad door te
dringen en dat de nachtelijke overval
op het dorp in de jungle directe gevol
gen voor Lucknow zou hebben. Doch
Minister Roem zietalleen
maar vrede in Zuid
Molukken
Ook de Avifauna komt er!
Grootmoedigheid bij ex-
politieke gevangenen
Bij bootsman Bolier in
Amsterdam
Nieuwe legerpredikant en
18 man naar Korea
jL/O*-* jlv»
(Van onze correspondent te Calcutta)
nE BONGEBCATASTEOPHE. die als gevolg van een langdurige droogte
periode en de onmiddellijk daarop volgende zware overstromingen, op het
egenblik India tentert, heeft niet alleen mensen getroffen. De dieren der wilder
nis hebben door de onbarmhartigheid der natuur niet minder zwaar te lijden.
Wat de dorst en de verschroeiende hitte nog in het leven hadden gelaten, hebben
ie waterstromen, die van de Himalaya naar beneden bruisten, letterlijk weg
geveegd. Het kleine wild stierf bij masea's; herten, reeën en antilopen zijn naar
andere weideplaatsen gevlucht. De wolven echter, die in reusachtige horden de
wildernis bevolken, waar ze in normale tijden rijkelijk voedsel vinden en daarom
piet met de lrstige wreedheid van hun Siberische en Canadese soortgenoten de
mensen te lijf behoeven te gaan, temen onder de zweep van de honger bier het
ware gezicht van hun ras: bloeddorst en hardnekkigheid in de vervolging van
bun slachtoffers, die hen sinds de oertijd tot de schrik der mensen maken.
Bo te in het jungle-ge bied bij Lucfc-
bow, de hoofdstad van de Verenigde
provincies, een wolvenplaag ontstaan,
die de hele bevolking met angst ver-
yult. Berst overvielen de beesten kin1-
derou en vrouwen, die naar de rivier
of de bron gingen, om water te halen,
waarvoor ae vaak een lange weg moes
ten afleggen. De landbevolking ge
raakte door de herbaalde bloedige roof
tochten der wolven in grote opwinding
en hield sindsdien de kinderen in huis;
de vrouwen durfden alleen in grote
groepen naar het water te gaan. De
wolven veranderden hierop hun tac
tiek en gingen de jager en de boer, die
«r alleen op uit moesten, te lijf. Iedere
enkeling die de beesten' zagen, was on
herroepelijk ten dode opgeschreven.
De boeren sloten zich ter afweer aan-
«en en werkte" van dat ogenblik af
uitsluitend in >epen op het land.
GROTE AANVAL
TO SCHEEN HET een tijd lang, dat
het gevaar geweken was. Deze hoop
bleek echter spoedig ijdel te zijn. De
wolven, die zich normaal in de jungle
ophouden, waar ze nu echter geen
voedsel meer vinden, overvielen op een
nacht met een horde van honderden
een eenzaam liggend dorp. De lemen
wanden en de strodakken van de hut
ten hielden niet lang stand tegen de
van honger razende beesten. De bewo
ners werden, zonder zich te kunnen
verdedigen, midden in hun slaap ver
rast. Van 60 mannen, vrouwen en kin
deren werden er 25 levend verscheurd,
landeren bleven zwaargewond liggen
en slechte een kleine groep zag kans
naar Lucknov te vluchten.
De nieuwste snufjes
(Van onze fpeciale verslaggtever)
In de Amsterdamse Apollo-Hal
wordt deze week een herenmodebeurs
gehouden. Burgemeester d'Ailly heeft
de opening verricht en zich deskundig
laten voorlichten over de beste en meest
elegante kleding voor heren. Het leek
erop, of Amsterdams burgervader zich
minder onwennig voelde in dit millieu
dan wij. Geen wonder overigens, want
des burgemeesters garderobe zal men
iets uitgebreider mogen verwachten
dan de onze. Per slot van rekening Was
het in deze Apollohal voor het eerst
van ons leven, dat we ons zo nabij een
ministerssteek bevonden, of die van
een ambassadeur, van welk hoofd
deksel de fa. Boogers Zn. uit Rot
terdam er op zo'n zes tot twaalf per
jaar kan afleveren.
Niet om deze redenen alleen voelden
we ons, ondanks alle vriendelijkheid
die ons omringde, een beetje onwennig
in dit millieu. Het is namelijk een he
renmode beurs, zeer in het bijzonder
door de gezamelijke fabrikanten van
herenmode-artikelen ingesteld ten be
hoeve van de detaillisten. Niet dat men
een ruimer publiek wil weren. Zeker
niet. Woensdagavond en vanavond kan
„de gewone man" naar de Apollohal
trekken. Zijn komst werpt zelfs nog
bijzonder nut af, omdat de exposeren
de fabrikanten het betaalde entreegeld
zullen afdragen aan een zo nuttige in
stelling als het Emma-Kinderzieken-
huis. Maar toch, de standhouders rich
ten zich in het bijzonder tot hun ver-
ttrouwde detaillisten die hier in een
magnifiek arrangement hun eigen ver
koopsgoederen kunnen terug vinden
en misschien tussen al dat fraaie goed
ook nog iets kunnen ontdekken, dat
de vertegenwoordiger tot nu toe ver
zuimde aan te prijzen.
De vraag is nu, wat ons als leek van
dit schoons het meest getroffen heeft.
Tja. we zouden het niet eens precies
weten te vertellen. Zijn het de twee
millioen boordenknoopjes en andere
kleine attributen, voor het overhemd,
die de fa. Grossman Cie van het
Frederiksplein jaarlijks weet af te le
veren? Is het de in deze kring zo ern
stige vraag, wanneer het Nylon-over
hemd op de markt zal verschijnen, dat
men 'g avonds maar even behoeft te
wassen, om de volgende morgen weer
een schoon exemplaar ter beschikking
te hebben? b het 't Hollandia-snufje om
hu ook met twee-delige sportcostuums
°P de markt te verschijnen In het ex
clusieve genre? Of heeft ons het Cor-
duroy-overhemd nu werkelijk het
meest geboeid?
We weten het niet. En we willen er
ons ook verder het hoofd niet over
breken .Slechts één conclusie hebben
we na ons bezoek. Er is hier in Neder
land een enorme zorg, om en mij
els heer gekleed te doen gaan. Het
wordt hoog tijd, dat we daar eens een
klein beetje meer oog voor krijgen,
"et initiatief en de fantasie, ook te on
zen dienste opgebracht, rechtvaardigen
ni*t langer, dat we er ao zorgeloos aan
spoedig bleek het tegendeel. De boeren
buiten de stad moesten zich in hun
boerderijen verschansen en niemand
durfde meer naar de markt te gaan om
daar zijn producten aan te bieden. De
stad, waar reeds een zeer strenge rant
soenering van levensmiddelen was in
gevoerd, bleef nu plotseling van alle
toevoer van vlees, groente en graan
verstoken waardoor de schaarste tot
een catastrophe werd.
Sedert de wolven onder de boeren op
het land geen slachtoffers meer von
den, waagden zij zich steeds dichter bü
Lucknow. In hun honger naar vers
vlees drongen ze zelfs tot in het hart
van de Stad door, waaruit ze zich zelfs
door de politie niet lieten verdrijven.
Talrijke mensenlevens zijn reeds aan
de beesten ten offer gevallen. De Indiase
regering heeft nu moderne legereen
heden met automatische wapens en
vlammenwerpers opgeroepen, die dag
en nacht de straten der stad en de om
geving doorkruisen om de onverdraag
lijk geworden plaag meester te wor
den.
Op de Britse tentoonstelling, die georganiseerd werd door de vereniging
van orchideeën-kwekers, won deze prachtige bloem, die naar Winston
Churchil genoemd werd, een eerste prijs.
De Indonesische minister van buiten
landse zaken. mr. Moh. Roem, die een
bezoek van twee dagen aan Ambon
heeft gebracht, heeft bij zijn terugkeer
te Djakarta aan Aneta medegedeeld,
dat in de Zuid-Molukken de toestand
thans weer normaal is.
„Ik heb de indruk", zeide hij, „dat de
bevolking van de Zuid-Molukken geen
gebrek heeft aan voedsel en textiel.
Wel zijn er tengevolge van de aange
richte schade gedurende de beweging
van de Republiek Zuid-Molukken nog
vele moelijkheden met de huisvesting.
Er wonen nog duizenden mensen in
kampen. Zeer belangrijk", aldus de
minister verder, „is, dat ik onder de
Ambonese bevolkingsgroep geen sepa
ratistische tendenzen heb kunnen con
stateren. Men beseft er ten volle, dat
de Molukken een deel vormen van In
donesië en de Molukken willen één' zijn
met Indonesië".
„De beweging van de Republiek Zuid-
Molukken behoort tot het verleden. Bin
nenkort zullen naar Ambon een rechter
en een officier van Justitie vertrekken
om het onderzoek in de zaken van de
leiders der Republiek Zuid-Molukken
te bespoedigen".
Massale vechfparfij tussen
Koreanen te Tokio
Vierduizend Koreanen zijn te Tokio
slaags geraakt met tweeduizend politie
mannen toen zij onder het uitroepen
van anti-Amerikaanse leuzen een de
monstratie hielden tegen het verbod
van het verspreiden van anti-Ameri
kaanse vlugschriften. Zeven-en-twintig
agenten en 15 Koreanen raakten ge
wond. De politie wist ten slotte de
orde te herstellen.
De grijze bootsman Leendert
Boller, die in zijn jeugd nog op
een bewapend zeilschip voer en
een der weinig overgebleven zee
lieden is, die de kunst van het
schiemannen nog verstaat.
Huishoudbeurs: 9—18 Maart in de RAI.
(Van een speciale verslaggever).
JEMAND MET EEN WEERGALOOS GOEDE KIJK op de psyche der
vrouw, heeft ons dringend gevraagd, het onderwerp voorzichtig in te lei
den. Daarom noemen we voorlopig alleen een datum. Vrijdag 9 Maart. Het
is een gezellige datum. Een datum om even te onthouden. Er zullen die dag
en de daaropvolgende negen dagen heel wat dames hoofdstadwaarts trekken.
Een moderne vrouw voelt zich nu eenmaal geen moderne vrouw, wanneer ze
de jaarlijkseeh, ehhuishoudbeursIn het R.A.I.-gebouw niet ge
zien heeft. Ziezo, dat is opgelucht. Het hoge woord is er dan toch uit. En
laten we nu meteen maar vertellen, dat we daar In die grote tentoonstellings
hal in Amsterdam even een vóórkjjkje genomen hebben.
LIET IS ER nog een verschrikkelijke
janboel. Op tientallen uitgetekende
vakken zijn standhouders aan het
bouwen. Hier ziet men een romantisch
prieeltje verrijzen, daar een kostbare
reukstoffenwinkel, elders een bioscoop,
of televisie zend- en ontvangappara-
taur, en geheel achterin die grote
zaal wordt op duizend vierkante meter
vloer een vogeldorado gecreëerd met
rots- en waterpartijen en dennenbos.
In dit laatste project, dat ongetwijfeld
een van de grootste attracties zal wor
den van deze Huishoudbeurs 1951, heeft
natuurlijk „Avifauna" de hand. Het
zal de eerste keer zijn, dat er iets Avi-
Fluitsignaal verbrak vriendschapsband
(Van onze speciale verslaggever)
Vijfhonderd Duitse kinderen, bijna allen uit Berlijn of naaste omgeving, hebben
drie maanden gastvrijheid genoten in Nederlandse gezinnen van N.V.V.-leden
en Humanitas-vrienden. Gisteravond keerden ze naar de Heimat terug. Opgeto
gen over het goede Holland, geroerd door de zorg, waarmee ze drie maanden
omringd zijn geweest en waaraan nu dan toch weer een einde kwam, en licha
melijk zo'n tien tot dertig pond zwaarder geworden. Er werden heel wat tranen
geplengd bij dit afscheid, zoals bij elk ander afscheid, dat zo gemakkelijk een
afscheid voor het leven kan zijn. Het schrille fluitsignaal van de stationschef,
dat ds machinist van de electrische naar Amersfoort naar de handle deed grij
pen, was als een vlijmscherp mes. Er werd zonder pardon als het ware een
vriendschapsband mee doorgesneden, die van dag tot dag sterker geworden
was, gedurende die drie maanden van liefdevolle zorg voor deze kinderen.
Een normaal afscheid dus zou men
zeggen. Ontroerend door de hartelijk
heid. die erbij aan het licht kwam. Ont
roerend ook om de oprechte sentimen
ten, waarvoor even zomaar in het open
baar de sluizen werden opengezet.
Een normaal afscheid.., maar toch...
„Ja meneer, u ziet het goed", zei ons
een niet zo jong moedertje die de tra
nen in de ogen blonken. „Ja meneer,
ex-politieke gevangene uit de bezet
tingstijd". We zagen het aan het insig
ne. dat ze op de revers van haar man
tel gespeld had. „Toch neem ik ze graag
jveer op. Me dochter heb zo'n jcch ge
had .Zo'n schat! Kaak, meneer, die lek
kere dikkerd daar is 't. Die daar, in 't
hoekie van de coupee. Van 't zomer
komt-ie terug. Met ze broertje, bij le
ven en welzijn".
Ex-politieke gevangene.... mijmer
den we. met stille bewondering voor
de grootmoedigheid van dit dus niet
door angst en leed verkilde moederhart.
Maar misschien een uitzondering, dach
ten we verder. Nee, geen uitzondering,
werd ons even verder te verstaan ge
geven. „Drie jaar Dachau", wist ons
een van de mensen te vertellen die als
Humanitas-lid - de vereniging voor
maatschappelijk werk zo n belangrij-
ke rol speelde om deze ontvangst van
Duitse kinderen in ons land mogelijk
te maken. „Drie jaar Dachau. en vader
en broer vier maanden in Amersfoort
Een SS-er daar, cbe vloeiend Neder
lands sprak, omdat hij het geleerd had
als pleegkind in Holland na '14—'18. Hij
heeft vader met een stok geranseld. In
valide nu. Een hartader kapotgesla
gen".
Geen Moffen.
Dan glijdt onze blik langs de blozen
de gezichtjes daar in de verlichte trein
onder de donkere overltapping van het
Centraal Station. Langs de bravour-
schoppertjes en de velen, die stilletjes
in een hoekje wegduiken, omdat al dit
ongewone hen wat overweldigt. Met
de beste wil van de wereld kunnen we
van die gezichtjes geen bestialiteit af
lezen. Wel van sommige gezichtjes een
levenswijsheid die niet meer kinderlijk
is. „Wij zijn geen Moffen", had er een
tegen zijn pleegouders gezegd. „Moffen,
dat waren de Nazi's. Wij zijn Duitsers".
In hoevere bij deze en andere gedach
ten milieu-invloeden een rol spelen, het
valt moeilijk te bekijken. Zeker is, dat
deze uitwisseling tot stand kwam door
een contact van Nederlandse zijde met
de Duitse Arbeiterwohlfart, een sociaal
democratische instelling, die in 1933
werd geliquideerd en onmiddellijk na
de capitulatie weer in het leven terug
kwam.
„Wat wil je later worden", vroegen
we de 12 jarige Patzelt Werner uit
Berlijn, een volle wees, wiens vader de
laatste maanden van de oorlog spoor
loos verdween, en wiens moeder van
honger is omgekomen, en die nu naar
een oud tante terugkeert, waar hij eer
der ook al bezorgd was. ..Dat weet ik
nog niet", is zijn antwoord op onze
vraag. ..Soldaat?" houden we ons vra-
genspel vol.
Hij, en met hem enkele kornuiten, die
hem omringen, reageren fel en in goed
Nederlands. „Waarom zouden we sol
daat worden? Er is toch geen oorlog'.
Zou je graag naa.r Holland terug
komen?" willen we verder weten.
„Als m'n vriendjes en zusje hier
ook waren, zou ik gebleven zijn", is het
niet zo ergverrassende antwoord.
Brand in Mokum.
Nog maken we een gesprek mee, dat
een Duits journalist, met een van de
knapen heeft. De journalist stelt zijn
vragen uiteraard in het Duits. Steevast
antwoordt de knaap in het Hollands
met een kort „Ja, meneer".
Men trekke hieruit geen voorbarige
conclusies. Want het is ook voorgeko
men, dat ze weigerden een andere dan
hun moedertaal te spreken. De jongen,
die het onderwijzend personeel van die
school in Amsterdam N. eenvoudig ver
steld deed staan over zijn voortreffe
lijke kennis van de Nederlandse taal in
woord en geschrift na deze drie
maanden, was een ander uiterste, dat
ontmoet werd. Maar dg canon „Brand in
Mokum" kennen ze toch allemaal.
Edele geste.
Even spreken we op het drukke per
ron nog met de consul generaal voor de
Bondsregering van Duitsland in Am
sterdam, de heer Du Mont. „Het is een
heel mooie tijd geweest voor de kinde
ren", zegt hij met zachte stem. „De
pleegouders hebben zich zeer vee!
moeite en opoffering getroost en de kin
deren ontzettend veel liefde gegeven.
Het is een bijzonder edele geste van
Holland, die niet na zal laten diepe in
druk te maken in Duitsland. Een actie
van zeer zuivere menselijkheid. Dat is
het wat we nodig hebben. Alleen door
daden van hart tot hart, kan de muur,
die het nationaal socialisme tussen uw
volk en het mijne optrok, verbroken
worden. Hoe bescheiden van opzet deze
actie misschien geweest is, vertrouwen
en begrip zijn er door aangekweekt.
Het is goed, daarmee bij het kind te be
ginnen. Dat heeft de toekomst".
En dan glijdt de vriendschapstrein
met zijn opgewonden kinderschaar on
der de overkapping vandaan de duistere
avond in. Het laatste wat we horen is
een schelle jongensstem: „Grüsse 'mal
in der-Zeitung Willem Koomen aus^As
sendelft" Het is de stem van Joh. We
ker uit Bronswijk, die drie maanden ge
leden 36 kg woog en nu 45 kg, en voet
bal de mooiste sport vindt.
Laatste der (Zee-) Mohikanen
(Van onze speciale verslaggever)
IN HET OUDE vergeelde scheepsjour
naal van de reeds lang geleden
gesloopte bark van de Koninklijke
Marine H.M. Sommelsdijk, staat onder
de datum 12 November 1894 te lezen:
„Passeerden vanmorgen op weg naar
de West de Equator. Kwamen in plot
seling opstekende hevige orkaan. Om
vijf minuten vóór negen scheen do
zon nog, om negen uur was het zo don
ker, dat het voorschip san t zicht ont
trokken was. Elke man gedurendo
vier uren vastgesjord aan nagelbanken
en verschansing van de brug. Met ge
schoten bramstengen en gereefde mars
zeilen in bergen water bijna stuurloos
gelegen".
„Ja en toen het wat bedaarde kre
gen we een oorlam", zo vult bootsman
Leendert Bolier, die als dertienjarige
lichtmatroos de orkaan meemaakte,
het sobere relaas aan, „maar we moes
ten hem kruipend over het dek gaan
halen".
^E ZIJN niet bij bootsman Bolier op
de Prins Hendrikkade in Amster
dam op bezoek om over orkanen te
praten. Er zijn in ons landje veel zee
lieden, die de hevigste toorn van water
en wind getrotseerd hebben, al zullen
er niet veel meer zijn, die dat gedaan
hebben aan boord van een gewapend
zeilschip, dat weinig afweek van het
schip, dat Van Speyk in de lucht deed
vliegen, of waarmee Nelson streed in
de slag bij Trafalgar.
Tegenwoordig bewonderen we de
techniek, die de moderne zeekastelen
geschapen heeft, maar wie wel eens in
een scheepvaartmuseum is geweest en
daar de modellen van de vaartuigen
heeft gezien, waarmee onze voorouders
op de zeven zeeën zwalkten, zal wel
licht nog meer bewondering hebben
voor het geduld en de ongemeen knap
pe handenarbeid, die nodig waren om
de tuigage en al dat andere touwwerk
van een zeilschip te maken. Zo'n oude
scheepsmat van gevlochten touw. zo'n
kurkezak, zo'n ammiraal (zeildoekse
putsen) zijn ware kunstwerken, ge
wrocht door verweerde zeemansknuis
ten.
Veel ervaring
Bootsman Bolier is één van de zeer
weinigen, die deze kunst nog verstaat,
de kunst van het schiemannen. Zestig
jaar lang doet hij dit werk al. Eerst
bij de Koninklijke Marine, later tot
1919 bij de Maatschappij Zeeland en
daarna op de Kweekschool voor de
Zeevaart in Amsterdam, waar hij tot
1941 de adspirant-stuurmansleerlingen
de eerste beginselen van schiemannen,
zeilen, roeien en wrikken bijbracht. In
al die jaren maakte bootsman Bolier
honderden modellen van de schepen,
die zorgden, dat de I7e eeuw de Gou
den Eeuw voor ons land werd en van
de schepen, die heden ten dage de
oceanen bevaren. Zo goed verstaat
bootsman Bolier dit werk, dat hij al
die verschillende tuigages van de oude
zeilschepen uit het hoofd kan maken.
Ieder blok, iedere krovijnagel komt op
de juiste plaats. Als men een antiek
model van een zeilschip wil laten res
taureren, dan klopt men aan bij boots,
man Bolier. Hij brengt het met groot
geduld in zijn oorspronkelijke staat te
rug. Hij maakt ook scheepsmatten,
sterk als ijzer. Wij hebben nooit ge
weten, dat er zo veel soorten scheeps
matten waren. Er zijn Hollandse, Fran
se, Engelse en Spaanse matten, alle
maal bestaande uit een ingewikkelde
samenvoeging van knopen en lusjes
van touw. Dan de kurkezakken en am.
miraals van bootsman Bolier, wonder
lijke dingen, precies zoals onze voor
vaderen ze gebruikten.
Voor de „Piet Hein"
Twee maai heeft bootsman Bolier
de kurkezakken en ammiraals voor de
„Piet Hein", het Koninklijk jacht, ge
maakt. Eenmaal vóór de oorlog, toen
het jacht werd uitgerust en eenmaal
daarna, toen het door de Duitsers bijna
geheel onttakelde en verwaarloosde
scheepje opnieuw moest worden uit
gerust. Bootsman Bolier ontving voor
zijn werk een schriftelijke dankbetui
ging van Z.K.H. Prins Bernhard en hij
is daar terecht trots op.
Bijna vijf en zeventig is bootsman
Bolier nu, maar hij onderhoudt nog
steeds het tuig van „Kaatje", het
oefenschip van de Kweekschool voor
de Zeevaart en van de sloepen. De ge
hele dag scharrelt hij op de takel
zolder. Als de kwekelingen hem daar
zien, zeggen ze op respectvolle toon;
„Daar heb je de Python". Die bijnaam
kreeg hij, toen hij een onordelijk op
gestelde colonne kwekelingen met de
woorden: „Moet dit een colonne ver
beelden?, het lijkt wel een python",
in het gelid zette.
Als de bootsman van de hoge .takel
zolder door het raam kijkt, dan ziet
hij het wijde Oosterdok en de Marine
werf.
In zijn jeugd zag men daar nog een
woud van masten. Toen waren er nog
velen, die de kunst van het schieman
nen verstonden. Nu moet men hen
zoeken. Met de kunstenaars verdwijnt
de kunst.
„Dat bedroeft me erg, meneer", zegt
de grijze bootsman bij het afscheid-
nemen, „het is zulk mooi werk en zo
rustgevend".
HEVIGE AARDSCHOK IN ASSAM
Gisternacht zijn in Assam gedurende
twee minuten hevige aardschokken
waargenomen. Zij hadden dezelfde
kracht als die. welke in Augustus van
het vorige jaar grote verwoestingen
aanrichtten. Thans zijn er geen berich
ten van schade.
faifna-achtigs in Amsterdam te zien zal
zijn.
De verwachtingen voor het bezoek
aan deze beurs zijn hoog gespannen.
Het zal niet zijn e n winkelbeurs. Noch
een markt of k; nis. De opzet van
deze tweede Huishoudbeurs na de be
vrijding is gewijzigd. Het zal nu wor
den een populaire show van industrie
en importeurs. De huisvrouwen zullen
in kennis gebracht worden met de
laatste snufjes op huishoudelijk gebied,
of op dat der mode. De vier manne
quins van mevr. Elias-Smit zullen vijf
maal daags de laatste creaties van de
fa .Voss laten zien. Er zal voorlichting
gegeven worden omtrent beroepskeuze,
voeding, uw huisbrandvoorziening,
E.H.B.O., moedermelkcentrale en
Hoornvliescentrale, en duizend-en-een
nuttige zaken meer.
Suufjes
J)AARBU zult U in aanraking komen
met verschillende snufjes. Wij hoor
den bijzonderheden vertellen over een
wasmachine-met-centrifuge zowel
voor was als vaat die na gebruik
rustig op rolletjes gezet kan worden,
en dan stofzuiger wordt. Het is een
Deens fabrikaat. Een bijzondere at
tractie heette voorts het Viledon-
product, dat een vervangingsmiddel is
voor zeemleer, even goed zou zijn,
maar voordeliger. De Haagse dames,
aan wie deze artikelen al eerder ge
toond werden, waren er compleet weg
van.
Wie bijzonder practisch van aard
is en welke huisvrouw is dat eigen
lijk niet? zal met bijzondere interes
se kennis nemen van de uitspraken van
een jury van deskundigen (onder wie
huisvrouwen) die een enorme collectie
huishoudelijke fabrikaten toetste op
uiterlijk en bruikbaarheid. De volwaar
dig bevonden artikelen worden in een
stand, die de vorm van een woning
kreeg, geëxposeerd.
Wie na dit alles verpozing zoekt in
het RAI-restaurant, hij vinde tegen-
zich het cabaret van Frans Nienhuys
met o.a. Menno Grondsma als zang-pa-
rodist. Het populaire orkest van Mar
tin Erich zorgt voor speciale beursmu-
ziek.
Wanneer men ten slotte voldaan,
maar moe natuurlijk, lijn 25 weer op
zoekt om naar het C.S. te gaan....,
och mevrouw vergeet u dan vooral niet
de kleine te halen, die u met zo'n ge
rust hart kon achterlaten in de speel-
goedstad-kinderbewaarplaats, van deze
Huishoudbeurs in de R.A.1
Met het K.L.M.-toestel „Vlaardingen",
vertrokken gisteravond van Schiphol de
nieuw benoemde leger-predikant kapi
tein Ph. P. Meerburg en een aanvul-
lingsgroep van 18 man voor het Neder
landse detachement in Korea. Deze
groep bestaat uit specialisten (verbin
dingsdienst, monteurs, infanterie en
hospitaalsoldaten)
Bij het vertrek was ook de weduwe
van de gesneuvelde commandant van
het detachement, mevr. Den Ouden,
aanwezig. Zij onderhield zich geruime
tijd met de vertrekkende militairen en
deelde aan hen sigaretten uit.
