Brits-Amerikaanse tegenstellingen
wekken bezorgdheid
PANTENE
Het proces Elsa
AMSTERDAMS PODIUM
Het huis met de bloedvlekken
Hersengymnastiek
Verdeeldheid ten aanzien van Azie,
wanirouwen in Europa
Veilap
Amötet no-. 216
Turkije weigerde een
Britse commandant
OP HET MATJE
TOT DIEP
INDE HOOFDHUID
Boeiende en belangrijke
Franse probleemfilm
door Bob Wallagh
(Van onze diplomatieke medewerker)
[)E TOESTAND VAN de Brits-Amerikaanse betrekkingen wekt groeiende be-
zorgheid zowel aan deze als aan de overzijde van de oceaan. Dat is begrij
pelijk. want het gebrek aan eensgezindheid tussen de twee landen, die tezamen
deverantwoordelijkheid dragen voor de beveiliging van de wereld tegen het
opdringende communisme, heeft er al toe geleid, dat ten aanzien van Azië -
het Verre Oosten in het bijzonder een doelbewuste Westerse politiek, welke
toch zo dringend vereist is, nog steeds ontbreekt en in Europa de opbouw van
een tegen het Oosten gerichte defensiestelsel gevaarlijk stagneert.
yOOR wat het Verre Oosten betreft
zijn de verschillen van inzicht tus
sen Londen en Washington bijna ca
tastrofaal. Zij hebben in hoofdzaak be
trekking op Rood-China. Engeland
meent en het vindt daarvoor grond
in het internationaal recht en de in
ternationale tradities dat een rege
ring, in dit geval het regiem van Mao
Tse-toeng, erkend dient te worden, in-
PR ZIT aan de meeste zondaars, die
voor de groene tafel verschijnen,
nog altijd een heel stuk goeds. Met
negen van de tien veroordeelde man
nen kun je best 'n dag uit vissen gaan,
zonder dat ze je deeg opeten. En de
vrouwen, och, de meesten hebben al
leen maar 'n tekort aan vacantie en
huishoudgeld en 'n teveel aan buur
vrouwen en vuile vaat. Dat geeft over
prikkelde hoofden en dat leidt tot for
se woordkeus of verslapping van het
eigendomsbegrip. Begrijpelijk, maar
het mag nu eenmaal niet.
De straffen, die onze rechters met
tranend oog en bloedend hart toedie
nen, zijn altoos rijkelijk verdiend
we moeten voorts de maatschappij be
schermen! maar: wie meent te staan,
kijke uit dat hij niet valle en alleen
de zondeloze zal de hand uitstrekken
naar de eerste steen. Mij niet gezien
en wat zegt u? Er zijn meer ker
ken dan heiligen.
Ik bedoel maar: volgaarne wordt er
op deze plaats schier altoos ruimte
gemaakt voor de humane deugd der
barmhartigheid. Maar de vettige koop
man, die vanochtend zuchtend van el
lende om zijn penitentie kwam, had
ik graag levenslang op water en brood
gezet Hij had laveloos dronken achter
het stuur van zijn auto gelegen, had
als een oud fregat over de weg ge
zeild, had 'n fietser geschept en ver
toond en was eerst drie k.m. verder
door de motorpolitie in een berm van
de Weg tot stilstand gebracht.
En vanochtend stond 'ie dan, beteu
terd en verslagen, voor de Kadi en
zei, dat het helemaal zo erg niet was
geweest.
Was hij kennelijk onder de in
vloed?, vroeg de rechter.
Het antwoord van een der politie
mannen was afdoende. „Meneer zei
dat 'ie minister van politie was en dat
'ie me d'r uit zou schoppen".
En dat geloofde u niet?
Nee, edelachtbare, want hij haalde
een stuk leverworst uit zijn broekzak
en begon er van te eten. En even la
ter wou hij op zijn handen lopen, om
dat er zand in zijn schoenen zat. Op
het bureau ging hij schelden en zin
gen tegelijk.
De rechter las van een foliovel wat
de koopman die avond had gedronken
mensen met een zwak hoofd zouden
teut zijn geworden van de opsomming
alléén. Negen glazen jenever, vier
cognac en zes glazen bier voor het
dorstige gevoel. De tribune werd ei-
stil van, maar de koopman zei, dat ie
er best tegenkom Bij het zakendoen
dronk hij altijd een glaassie en de
politie had 'm onfatsoenlijk behandeld.
De rechter schilderde, in enkele
simpele woorden, het fatsoensgehalte
van m'neer-zelf. „Hebt u nog Ojfinfor-
wieerd naar de toestand van de fiet
serDe man heeft twaalf dagen m
het ziekenhuis gelegen".
Nee, zei de koopman. Hu was
toen net met vacantie in het buiten
land geweest
Een jong advocaat droeg onverteer
bare brokken jurisme aan, maar hij
deed het met een rood hoofd en i
kennelijke staat van tegenzin.
Het werd drie weken brommen en
twaalf maanden ontzegging van rij e
wijs.
Da's mijn ondergang, zei de vet
lap met hemelwaartse armen.
Dat had u bij het eerste glas
moeten bedenken, repliceerde de
rechter. Volgende zaak!
KARtL.
dien zij ook werkelijk de macht in een
land uitoefent Het heeft daarom ook
niet geaarzeld, diplomatieke betrek
kingen met Peking aan te knopen.
Bovendien gelooft het, dat in het Ver
re Oosten de zaken niet geregeld kun
nen worden, zonder medewerking van
communistisch China. Slechts ten aan
zien van de toelating van de regering
te Peking tot de Verenigde Naties,
waarvan het oorspronkelijk voorstan
der was, heeft het zijn houding wat
herzien. Het geeft toe, dat voor een
land, dat aggressie pleegt, de poorten
van de internationale volkerenfamilie
niet geopend mogen worden.
Wanneer echter Amerika, daartoe
voor een groot deel gedwongen door
de stemming in het binnenland, ver
klaart, dat tegenover Rood-China
slechts een houding van volledig ne
geren past, zeggen de Britten, dat dit
neerkomt op een ogensluiten voor de
werkelijkheid. Aan de andere kant be
schuldigen de Amerikanen de Engel
sen ervan, dat zij om der wille van
vuige winst, waarbij gedoeld wordt op
het vrij geringe handelsverkeer dat
Engeland via Hongkong nog steeds
met Rood-China onderhoudt, aan Chi
na een deel van de middelen leveren,
waardoor dit land in staat wordt ge
steld in Korea tegen Amerikaanse
jongens oorlog te voeren.
Geen constructieve politiek
Dergelijke verwijten moeten wel lei
den tot een gevaarlijke geprikkeld
heid. Bijzonder ernstig is ook, dat het
verschil van inzicht ten aanzien van
Rood-China een constructieve politieic
voor het Verre Oosten onmogelijk
maakt. Voor Korea is men er totnog
toe met moeite en pijn in geslaagd,
een aanvaardbaar minimum aan eens
gezindheid te bewaren. Maar aan de
uitvoering van een zo belangrijke
taak als het sluiten van een vredes
verdrag met Japan, dat om allerlei re
denen al lang ondertekend had moeten
zijn, is men nog steeds niet toegeko
men. John Foster Dulles, Trumans
speciale afgezant, is dezer dagen in
Londen en Parijs verschenen, om te
trachten de vastgelopen zaak weer
vlot te krijgen, maar men heeft niet
de indruk, dat hij bijzonder veel suc
ces heeft gehad. Ook over de toekomst
van Formosa lopen de meningen ver
uiteen en zolang dat het geval blijft,
is op een vrede in Korea nauwelijks
te rekenen. Want Mao zal de strijd
waarschijnlijk niet staken, wanneer
hij nog hoop heeft. Formosa, dat hem
bijzonder na aan het hart ligt, als
prijs voor een wapenstilstand te kun
nen bedingen.
„Intriges in Ankara"
^IET minder ernstig zijn de gevolgen
van de EngelsAmerikaanse me
ningsverschillen in Europa. Maanden
lang heeft men bijvoorbeeld zoek ge
bracht met debatten over de vraag,
wie het bevel zou moeten voeren over
de Westerse strijdkrachten op de At
lantische Oceaan en in het Middel
landse Zeegebied. Ten slotte gingen
de Britten accoord met de benoeming
van de Amerikaanse admiraal Fechte-
ler voor de Atlantische Oceaan, zulks
in de veronderstelling, dat een van
hun landgenoten het bevel zou krij
gen op de Zuidelijke flank van het
door generaal Eisenhower bestreken
defensiegebied. De Noordelijke groep
van het Atlantisch Pact had namelijk
al een Britse commandant: admiraal
Patrick Brind. Turkije, met zijn 20
divisies, heeft echter geweigerd, zich
te schikken onder het bevelhebber
schap van de Britse generaal Sir Brian
Robertson, die in het Nabije Oosten
anderhalve divisie heeft staan. Dat is
een gevolg van Amerikaanse intriges
in Ankara, zeiden de wantrouwende
Britten.
Generaal Bradley is er nu in Lon
den in geslaagd, dit wantrouwen weg
te nemen en de benoeming van de
Amerikaanse admiraal Carney, die in
de Middellandse Zee een vloot van 70
oorlogsbodems onder zich heeft en
zich gesteund weet door de Ameri
kaanse luchtvlootbases, die in ijltempo
in Noord-Afrika worden aangelegd
Marokko lijkt wel een Amerikaanse
kolonie, vertelde mij onlangs een
daarvandaan gekomen reiziger! is
thans te verwachten.
Nieuw tijdverlies
Daarmede zijn de moeilijkheden
echter nog geenszins opgelost. Ameri
ka wil de landstrijdkrachten van Tur
kije en Griekenland, landen, die het
in het Atlantische Pact wil opnemen,
direct onder generaal Eisenhower
stellen. Engeland daarentegen wenst
deze Middellandse Zeestaten buiten
De wetenschappelijke
onderzoekingen een
Zwitserse laboratoria
op het gebied der vitaminen, hebben
aangetoond, dat Panthénol* - een vi
tamine uit de B-groep - dieper tot de
haarwortels doordringt e Dit Panthénol
bevindt zich uitsluitend in "Pantène" e
Ala Uw haar dor ia, als U last heeft
van roos of van een vette afscheiding
van de hoofdhuid en Uw haren uit
vallen, ia het tijd voor een Pantëne-
kuur e De aangename, discrete geur
wordt gewsardeerd doot alle dames en
heren, die Pantène gebruiken.
Panthénol wordt bereid in de wereldbekend!
Zwitserse geneesmiddelen-fabrieken P. Hef-
wsann-La Rtxbt Sc Cie S.A. Het gebruik
ervan in "Pantine" is wettelijk btxbermd.
Het enige dleptuerltendu tiaarpreparaat
Prijs 7.30 (bij dagelijks gebruik
voldoende voor een maand)
ALLARD e IMPORT DEN HAAG
(Advertentie, Ing. Med.)
het pact houden en hun legers, als on
derdeel van een apart defensiesysteem,
aan het opperbevel van de nieuw te
benoemen commandant op de Zuid-
europese flank toe te vertrouwen.
Nieuwe, moeizame onderhandelingen
en verlies van nog meer kostbare we
ken of zelfs maanden zullen daarvan
het gevolg zijn.
Het wordt nu werkelijk hoog tijd,
dat de Amerikanen en Britten hun
samenwerking opnieuw schoeien op de
leest van 1941'45, toen tussen beide
landen volkomen openhartigheid,
waarin geen plaats was voor wantrou
wen, bestond. Het initiatief daartoe
zou het best van de sterkste partner,
Amerika, kunnen uitgaan. Het besef,
dat het gaat om de verdediging van
de individuele vrijheid, de idee, dat
beide landen het sterkst bindt, kan als
uitgangspunt dienen.
Amstel 216. Men loopt er honderd
maal en meer voorbij en ineens, om de
een of andere duistere, onnaspeurlijke
reden, gaat een mens belang stellen in
zo'n huis, zijn historie en karakter. En
ook in zijn noodlot. Want menig nood
lot is verweven met menig oud en trots
patriciërshuis in Amsterdam omtrent
de Amstel en de Herengracht.
Het staat daar trots en sterk en vier
kant en vertelt van roem, van rijkdom
en verval. Van de tijd dat Coenraad
van Beuningen, zesmaal burgemeester
van 's lands hoofdstad, dat huis liet
bouwen, omdat zulk een huis nu een
maal paste bij zijn welstand en omdat
hij er het geld voor had. Ik geloof niet
dat wij ons een juiste voorstelling kun
nen maken van de rijkdom van iemand
als Coenraad van Beuningen, die leefde
in de jaren van gedevalueerde guldens,
stukken van acht, dubloenen en duca-
ten. Als Coenraad van Beuningen, bij
het aanrijpen van de ochtend, op ful
pen muilen op z'n plavuizen stoep
stond, uitkeek over het koninklijk
brede water van de Amstel, met achter
zich die in de hemel stormende zand
stenen muren van zijn huis, dan wist
hij dat al die ducaten en dubloenen,
verworven door aandelen in de Verenig
de Oostindische Compagnie, dan wel
geen geluk maar wèl macht en glorie
geschonken hadden.
Hoe glorieus was dat leven van Coen
raad van Beuningen in de laatste jaren
van de zeventiende eeuw! Zesmaal bur
gemeester van Amsterdam. Ambassa
deur in Frankrijk, ambassadeur in De
nemarken. Ambassadeur in Zweden.
Het geld stroomde binnen in Amstel
216, bjj de ma» wiens wissels goed
waren in heel het verre en nabije
Oosten. Nooit zou een einde komen aan
zoveel glorie, macht en rijkdom van
zulk een man en zulk een huis. Zo
lang er water tussen de Amstelboorden
stromen zou, zolang zouden Amsterdam
en de wereld getuigen van zulk een
glorie.
Maar er scheen geen zegen op dat
geld te rusten. Misschien was 't wel
door té veel bloed uit 't lijf van naakte
heidenen geslagen. Misschien had
het iets té veel te maken met de smart
van zeelui, varend onder 't trots devies
der Zeer Loffelijke Compagnie, en van
wie er menigeen 't krullend golftapijt
in t Marsdiep niet mocht weerzien,
bij aankomst der retourvloot.
Want in dat huis doolde de man, in
de winter van zijn leven; een vreemde
dweper, opgejaagd door visioenen en
gezichten. Een man, die wachtte tot de
nacht, en bij 't gele licht der maan met
krijt inscripties schreef in 't zandsteen
van de gevel. Hebreeuws en Grieks.
Zijn eigen naam en die der schepen
van de Loffelijke Compagnie. Leesbaar
QP HET FILMFESTIJN van de Biennale de grote internationale kunstma
nifestatie, die om de twee jaar in Venetië gehouden wordt werd vorig
jaar September de Grote Prijs toegekend aan een Franse film „Justice est faite".
Deze rolprent, die een grote algemeen-menselijke waarde bleek te hebbn en een
hoogtepunt betekent in het oeuvre van de bekwame scenario-schrijver en regis
seur André Cayatte, wordt thans in Nederland vertoond onder de titel „Het
proces Elsa Lundenstein". Het is een uiterst boeiende film, waarin door middel
van een sterk tot het publiek sprekend verhaal enkele belangrijke problemen
aan de orde gesteld worden. Elsa Lundenstein is een jonge vrouwelijke arts,
die wegens moord terecht staat. Ze heeft een man, met wie ze acht jaar lang
samenwoonde gedood overeenkomstig een verzoek, dat hij haar enkele jaren te
voren had gedaan. De man leed namelijk aan een ongeneeslijke ziekte en wilde
dat zijn geliefde hem zonder hem er op voor te bereiden uit zijn lijden zou
verlossen, zodra zij van oordeel zou zijn, dat hij dit lijden niet -langer zou kun
nen verdragen. Na haar daad heeft Elsa Lundenstein de familie van de man
over de toedracht van deze „moord uit genade" ingelicht en een rechtszaak is
het gevolg. En nu zijn er, om over haar daad te oordelen, verschillende Franse
burgers opgeroepen, die in deze rechtszaak als jury de normen van schuldig of
onschuldig moeten vaststellen, waarvan het rechterlijke vonnis afhankelijk is.
rviE JURYLEDEN zijn gewone mensen
uit verschillende lagen der bevol
king. Ze hebben allen de plicht te oor
delen „naar eer en geweten voor God
en de mensen", maar allen ook hebben
hun eigen grote en kleine persoonlijke
problemen, die hun oordeel of zelfs
maar hun belangstelling voor een oor
deel kunnen beïnvloeden. En allen
ook zijn ze in hun visie op de beschul
digde afhankelijk van hun milieu, hun
persoonlijke en huiselijke omstandig
heden en hun levensbeschouwingen.
Objectief kan niemand zijn. En wan
neer de rechter ten slotte over Elsa
Lundenstein een vonnis uitspreekt is
dat gebaseerd op een jury-uitspraak,
die met de kleinst mogelijke meerder
heid tot stand is gekomen: vier stem
men voor en drie tegen. Wanneer bij
één der voorstemmers de persoonlijke
omstandigheden ook maar iets anders
gelegen zouden hebben, had zijn stem
en daarmee de uitspraak van de jury
geheel anders kunnen luiden
De film speelt niet alleen in de
rechtszaal, waar de juryleden verkla
ringen aanhoren en vragen, of in de
raadkamer waar ze tot een uitspraak
moeten komen, maar voor een belang
rijk gedeelte speelt ze ook daarbuiten
in de verschillende milieu's. waaruit de
juryleden afkomstig zijn en die ten
gevolge ook beïnvloeding ondergaan.
Zo wert ze ons naar de boerderij van
het jurylid Evariste (Marcel Peres) die
zorgen heeft om rijn aardappels, die
niet tijdig genoeg gepoot
en om zijn vrouw die zich tijdens zijn
afwezigheid te veel aan de attenties
van de knecht gelegen zal laten liggen.
En deze zorgen doen hem al bij voor
baat gekant zijn tegen debeklaagde
(Claude Nollier) over wie hij moet
oordelen. Een ander jurylid blijkt een
oud-officier (Noel Roquevert), een
principieel en dogmatisch man, wiens
dochters zich onder een ijzeren vader
lijk regiem te schikken hebben en
wiens oordeel over vrij huwelijk en
over moord uit genade altijd gelijklui
dend zal zijn en beredeneerd volgens
zijn opvatting: „Het is indiscipline en
dus is het misdaad!" Dan is er een kell-
ner (Raymond Bussières) die als jury
lid tijdens dit proces in de ogen van de
ouders van zijn meisje zo'n goede beurt
maakt, dat ze hem niet langer hun toe
stemming tot een huwelijk weigeren:
voor hem is dan de wereld nog slechts
mooi en vol geluk en alle mensen zijn
hem sympathiek, ook de beklaagde. En
„De getuige heeft het woord", de jury luistertBeeld uit »t'~et
proces Elsa Lundenstein",
zullen zijn.
in de jury van zeven zit ook een wat
oudere vrouw (Valentine Tessier), die
tijdens de dagen van het proces een
kortstondige en ten slotte wreed ver
scheurde idylle beleeft met een jonge
man (Michel Auclair), die haar stem
wilde winnen ten gunste van de be
klaagde: persoonlijk ten diepste ge
griefd en daarom de beklaagde hatend,
zou ze niets liever wensen dan over die
vrouw het schuldig uit te spreken.
Maar uitsluitend om vooral eerlijk
tegenover zichzelf te blijven, besluit ze
tot het tegendeel. En een mede-jurylid,
dat voor haar genegenheid heeft opge
vat (Jean Debucourt), volgt dan weer
zonder aarzelen haar voorbeeld.
Zo toont deze film, hoe zeven men
sen over een medemens oordelen, naar
eigen overtuiging in volkomen oprecht
heid, maar toch steeds onder invloed
van eigen omstandigheden, problemen
en gevoelens. Met een sober en zeer
indringend realisme heeft regisseur
Cayatte dit alles behandeld op een
niveau van algemeen-menselijke bete
kenis. Daar het andere probleem in
deze film dat van de euthanasie, de
moord uit genade een zaak is van
moraal, ethiek en juridische code
moest de film er zich uitsluitend toe
bepalen het probleem dat de laatste
jaren zeer actueel is geworden even
onder de aandacht te brengen met vol
ledig respecteren van de christelijke
moraal en de juridische principes, die
mens en samenleving tegen zichzelf
beschermen.
„Het proces Elsa Lundenstein" heeft
zeker tekortkomingen. Het probleem
wordt vertroebeld doordat er nog een
mogelijkheid opengelaten is dat de be
klaagde uit louter egoïstische motieven
gehandeld kan hebben (zij blijkt nog
een andere minnaar te hebben en bo
vendien enig erfgenaam te zijn van de
man die zij doodde). En ook heeft de
maker enkele facetten te schril en te
pathetisch belicht (zoals de huiselijke
omstandigheden van een jurylid, wiens
enig kind waanzinnig is), waardoor het
zuivere beeld, dat hij verder schildert,
wat gestoord wordt. Voor het overige
echter is deze film voortreffelijk ge
maakt. sober, boeiend en van een soms
intense spanning.
LONG-SHOT
voor hém alleen, onleesbaar voor elk
ander, zinnig mens. Zo kwam die gevel
vol rode tekens, woorden en symbo
len. 't Gebeurde in de dagen dat de zon
van Coenraad van Beuningen was on
dergegaan in Amsterdam, de Oriënt en
heel het Oosten. Omdat mét zijn ver
stand zijn geld door speculaties voor
goed was heengegaan. Toen hij einde
lijk stierf was zijn geest al vele jaren
eerder overleden.
Daarna werd hij legende, zoals ook
dat huis legende werd. En als men er
vóór staat, voor die oude, trotse uit
zandsteen opgebouwde burcht van een
groot patriciër en machtig magistraat
van Amste-dam, zijn daar alleen nog
maar de door de tijd verbleekte tekens
aan de muur. En de legende gaf dat
huis een naam: 't huis met de bloed
vlekken. Geen naam is zo sinister en
zo triest als de naam van het huls waar
Coenraad van Beuningen glorieerde en
reddeloos ten onder ging.
Men kan niet enige verbeeldings
kracht heel wat fantaseren over zo'n
oud zandstenen huis aan de Amstel.
Hetgeen wij deden tegen de avond
van een dag in deze week. Ondanks dat
kille bord aan die gevel met bloedvlek
ken, van Mr. Van Haasterd, Advocaat
Procureur. Ondanks dat andere bord
van de Nederlandse Maatschappij voor
Havenwerken. Ondanks de kleine aris
tocratische, onhollandse dame op de
stoep, die op de bel van de Advocaat
Procureur drukte. De wind woei
door haar heen, zo slank en klein was
ze. Ze droeg haar voile en een hoed
van bloemen als een Parijse manne
quin. En haar sjaal herinnerde aan de
sjaal van Maria Lécina, die van groene
zijde en zwart satijn, vol vogels, rozen
en anjelieren. En ook zij droeg bloed
koralen snoeren, zij 't dan geen zeven,
zoals Maria Lécina.
Die jonge, rijk geklede, elegante
vrouw, met haar waaiende sjaal en uit
bundige kleine hoed vol bloemen, her
gaven dat oude huis een paar seconden
iets dat te maken had met stralende
vreugde, feestelijkheid en glorie. Met
rijkdom, welstand en succes. Met èl die
dingen die eens dat huis bewoonden,
maar er voorgoed uit heengingen. Uit
het huis van de rijke, die de berooide
werd.
ANTHONY VAN KAMPEN.
Bent u ook naar de uitverkoop
geweest? Of hebt u het er niet
voor over om een paar uur aan
kostbare tijd kwijt te zijn om dan
te ontdekken dat het beeldige
jurkje uit de etalage toch een
maat te klein is? Nu, mevrouw
van Andel had geboft en een écht
koopje gehaald. Ze had 30 meter
gordijnstof nodig en.... kocht 15
meter stof die dubbel breed was.
Ze had de stof alleen maar even
door te scheuren en kon aan haar
gordijntjes beginnen. Nu is de
vraag hoeveel maal moest mevr.
van Andel scheuren om de 15 m.
in twee helften te verdelen als
de strek wijdte van haar armen
1.50 meter is? U denkt misschien
10 keer, maar dat is verkeerd,
want mevr. van Andel moest 20
maal scheuren omdat ze telkens
maar 75 c.m. verder komt Ver
moeiend vindt u niet?
weer de volgende
En nu maar
vragen:
1. Wat is een tantalus-kwel-
ling?
2. Welke vitaminen bevat le
vertraan hoofdzakelijk?
3. Noemt U eens een goed Ned.
woord met zet klinkers
achter elkaar.
4. Waarom heeft een Agent van
Politie metalen en een domi
néé zwarte knopen aan zijn
jas?
5. Wie was of is Maria Magda-
lena von Losch?
6. Ligt het Panama-kanaal op
het Noordelijk of op het Zui
delijk halfrond?
7. Welke is de grootste sluis ter
wereld?
8. Waar is de afstand van het
aardoppervlak tot het middel
punt van de aarde het kleinst?
9. Wat eet men met smaak, ook
al heeft een ander het in zijn
mond gehad?
10. Noemt V eens twee bekende
Nederlandse schrijvers met
dezelfde achternaam.
(Voor de antwoorden zie men ons
blad van Dinsdag),