NAPELS: venters en bedelaars
URIEL BIRNBAUM
Gestadige vooruitgang van de
onderlinge rassenverhouding
Amerikaanse toeristen loven en
laken Nederland
Alseen giraffe sterft
leder weet, dat hij teveel betaalt
Vriendelijk, maar handig
Hei negervraagstuk in Amerika
Van gelijkheid is echter
nog geen sprake
Dieren uit Artis ook
na hun dood nuttig
Gratis toegang voor Jonas
Enauête op de thuisreis
Hotels in kleine steden beter dan in grote
Verkeersborden waren
onontwarbare puzzle s
Oostenrijks denker, dichter en schilder
Blo embollen in onze
gazons
(Van een bijzondere medewerker)
£|OEDE MORGEN, KIJKE, KOPE! Elke morgen op de Partenope klinkt de
vrolijke begroeting van een der honderden venters in de stad, die, met snuiste
rijen in een houten kistje, langs de straten slenteren en de touristen het leven
zuur maken. Paarlemoeren halskettingen, poederdozen, sigarettenkokers, camée's,
koralen. Zij hebben allen het zelfde aan te biêden. Ze spreken allen enige woor
den in een half dozijn talen en mijn vriend, die er tenminste een vrolijke snuit bij
trekt en eerlijk erkent, dat ze de vreemdelingen afzetten, heeft zelfs Hollands
geleerd.
NAPELS, October 1951
£IJN levensgeschiedenis kregen we
prompt 's morgens om acht uur. Van
Griekse afkomst, als matroos gevaren,
In de oorlog gewond, z.g. pensioengan-
ger. Bij dit woord maakt hij een grimas,
die zegt: Ze laten je verhongeren met
je vier jongens en dus er op uit, om wat
te verdienen.
Niet duur, herhaalt hij honderd keer,
no gentleman, I am a honest man.
Het is maar wat men er onder ver
staat. Als men voor een winkel staat te
kijken naar de bijouterieën, wordt men
prompt binnengeloodst. Kom maar kij
ken. 't Kost niets.
Bloedkoralen worden in allerlei vorm
en afmeting voorgelegd en als men niet
bijt op de prijs, komt de vraag, wat men
wel wil besteden. Biedt men de helft,
dan is men vrij zeker van de koop en
men heeft nog allerminst het gevoel nu
een koopje te hebben gehaald.
Ze zijn allervriendelijkst, die Napoli-
tanen, maar ze doen allen hun best de
vreemdeling uit te kleden.
Als men zijn schoenen laat poetsen
en gezegd moet worden, dat ze het
voortreffelijk doen wordt het aan
ieders beleefdheid overgelaten de pres
tatie te belonen. Geeft men 50 lire (30
cent) dan kijkt de man alsof men hem
flest en geeft men hem er in een gulle
bui nog 50 bij, dan houdt hij niettemin
nog de hand op. Men kan dan het best
een beweging met de spiegelende
schoen in zijn richting maken. Dat wil
nog wel eens helpen.
Bang en teerhartig moet men zeker
niet zijn. De glorie van Napels, ge
bouwd in een hoefijzer om de blauwe
baai met de Vesuvius als donkere wach
ter naar het Oosten en het lokkende
Capri op ruim dertig km naar het Zui
den, is wereldberoemd. Maar behalve
het vele mooie en werkelijk uitzonder
lijk schone, biedt de parel van het zon
nige Zuiden ook donkere vlekken.
Volksleven in Napels
WANDEL de Via di Boma maar eens
op en loop de zijstraten in naar de
bovenstad. Waar klagen we in Neder
land toch over? Als men meent, dat de
woningtoestanden in de Jordaan en op
Kattenburg niet ideaal zijn, heeft men
volkomen gelijk. Maar kom eens naar
deze grotwoningen kijken. Dikwijls één
kamer-woningen tussen de hoge huur
kazernes in stegen waar in de zomer
de zwoele stinkende lucht blijft han
gen, dag en nacht.
De deuren naar de straat blijven open
overdag en 's avonds. In de kamer staan
de bedden van heel de familie, die dik
wijls het dozijn benadert, daarnaast een
tafel met 'n zitblok of 'n wankele stoel.
De straat is het domein van de kinde
ren, die vuil en bijna zonder kleren tot
laat in de avond, als alle andere kinde
ren in de wereld, spelen, vechten,
schreeuwen en schreien.
Tot middernacht ziet men hier de
moeders over straat gaan met een baby
op de arm, éen baby op komst en een
aantal spruiten aan de rokken. Uiter
aard zijn er mannen, maar die vindt
men niet bij vrouw en kinderen. Ook
de nieuwere wijken maken spoedig een
slonzige indruk. De was hangt altijd
voor de ramen, ook als er geen balcons
zijn en het schijnt ons toe, dat ze hier
niet veel waspoeder gebruiken. De
vodden, die we zien hangen hier en
daar, symboliseren wel de schrikbaren
de armoede, die er in vele gezinnen
moet bestaan. Als overal in de Zuide
lijke landen is de bedelarij in allerlei
vorm tot een bedrijf geworden. Als men
in een restaurant eet, gebeurt het, dat
men tweemaal voor de muziek van bin
nenvallende straatmuzikanten mag be
talen. En het zijn allen geen Verdi's.
In vodden gehulde vrouwen bedelen
langs de straat en zij zijn vastberaden
en brutaal. Neem daarbij de straatven
ters, waaronder er zijn die colporteren
met een Parker '51 voor 9 gulden (een
Italiaanse namaak met een punt achter
de P.), de aapjeskoetsiers en de taxi
chauffeurs, die Napels willen laten zien,
de schoenpoetsers en de geldwisselaars
genoeg om duidelijk te maken, dat
een wandeling langs de baai met een
heerlijk uitzicht en een stralende zon,
toch geen in alle opzichten ongestoord
genot is.
Voor wie zich niet te spoedig ergert,
is het toch wel afwisselend. Wil men
wat van het echte, van het volksleven
zien, dan moet men zo op eigen houtje
op stap gaan. Zolang men maar niet
antwoordt en niet stilstaat, gaat alles
goed. Doch schenkt men ook maar even
aandacht aan een vraag of blijft men
staan, dan is men nog niet klaar.
Praten als....
HE Italianen kunnen praten als
we weten eerlijk geen voorbeeld. Zij
praten met hun mond, hun handen en
hun gehele lichaam. Wat een actie! Men
zou denken, dat er geen volk ter wereld
zo hard werkt als dit, want ze weten
wat beweging is. Doch, en dat is de na
tuurlijke tegenpool, ze weten ook te
rusten. Op de bouwwerken ziet men de
mannen hun siësta houden in een krui
wagen, op de rand van een dak, languit
over de vloer; in elke houding en op
iedere wijze.
De scheldpartijen komen op als bui
en in de hondsdagen. Mensen, mensen
wat kunnen die Italianen schelden.
Maar er komt geen moord of doodslag
van. Plotseling is de uitbarsting over en
de twee kemphanen, of ook dikwijls
-hennetjes, lopen elk een kant uit en
er blijft geen schimmetje wrok over.
Er zijn aan deze mooie stad ook an
dere kanten. Misschien valt daarover
nader nog wel wat te vertellen. Het
straatbeeld, zoals wij 't even schetsen,
moet echter de vreemdeling wel het
eerst opvallen.
Hier kan men met recht van overbe
volking spreken. Er is geen evenwicht
in dit volksleven. De inflatie, die de
Lire heeft doen kelderen tot 0,6 cent,
drukt altijd, als overal elders, het ergst
op de massa.
Hier wordt thans een emigratiecongres
gehouden waaraan bijna alle landen (de
communistische uitgezonderd) deel
nemen, alsmede vele internationale or
ganisaties. Italië heeft meer dan welk
land behoefte aan emigratie en het
schijnt, dat de emigrerende Italiaan in
het buitenland een harder werker is
dan in zijn vaderland. Het congres en
wat daaromheen speelt is het onder
werp voor een volgend artikeltje.
(Van onze Haagse redacteur).
MISSCHIEN vergaat het anderen, zoals ons: wanneer wij in berichten van
Amerikaanse zijde lezen, dat negers in de Verenigde Staten hoge func
ties hebben gekregen, dat In het leger geen onderscheid wordt gemaakt tus
sen hen en hun blanke wapenbroeders, dat op bepaalde plaatsen de neger»
ongedwongen verkeren met de rasechte Amerikanen, dan krijgen wij het on
aangename gevoel, dat er met de rassenkwestie aan de overkant van de
Atlantische Oceaan Iets nog niet ln orde is. Waarom moet er telkens weer
de nadruk op gelegd worden, dat er geen onderscheid gemaakt wordt tussen
de vertegenwoordigers van het donkere ras en de blanken? Zulke mededelingen
klinken als een morele ontlasting van een schuldbewust geweten.
tot de conclusie gekomen is, dat de
naam van de eenheid niet langer meer
aanduidt tot welk ras de militairen
behoren, zoals vroeger het geval was.
Herhaaldelijk ziet men negersoldaten
met hun blanke krijgsmakkers wande
len of een speciale taak verrichten in
een eenheid, die overigens geheel uit
blanken bestaat en dat geldt voor alle
onderdelen van generaal Ridgway's le
ger, dus ook voor de officieren die
Ridgway bij officiële gelegenheden ver-"
gezellen of hem vertegenwoordigen, de
militaire politie, de luchtmacht, de
veldpost en de RAO.
Negers in hoge functies
J^ET tweede bericht vermeldt de be
noeming van dr. Walter Green Da
niël, een neger, tot specialist voor het
hoger onderwijs bij het departement
van Onderwijs. Hij wordt beschouwd
als een van de meest vooraanstaande
figuren bij het onderwijs. In zijn nieu
we functie zal dr. Daniël de directe
medewerker van dr. John Dale Russell,
assistent-commissaris voor hoger on
derwijs worden. Dr. Daniël zeide, dat
hij dr. Russell zal bijstaan bij het hel
pen verbeteren van het programma
voor het hoger onderwijs.
WANNEER wij Nederlanders er bij
de benoeming van een landgenoot
tot bijvoorbeeld minister, tot generaal,
tot professor, steeds weer de aandacht
op zouden vestigen, dat de nieuwe func
tionaris nog wel een Limburger is of
een Groninger, dan zou dat de indruk
vestigen, dat hij met andere ogen be
keken wordt dan de bewoners van an
dere provincies; dat hij als een aan de
rest van de Nederlanders minderwaar
dig individu beschouwd wordt.
Tegenover de berichten over een nor
male opneming van negers in het
Amerikaanse maatschappelijke leven,
staan helaas nog te veel gevallen van
ex-communicatie van het zwarte ras.
Het leger verbroedert
Volgens een rapport van Ralph Mat-
thews, een correspondent van de
Washington Afro-American, een van
de belangrijkste Amerikaanse neger
kranten, wordt in het Amerikaanse be
zettingsleger in Japan geen onder
scheid gemaakt tussen blanken en ne-
Enkele weken geleden voelde een der
drie prachtige giraffen van Artis, het
wijfje Willy alias de Lap vanwege
het lidteken op haar schouder zich
kennelijk niet lekker. Het dier at wei
nig of niets en scheen, naar het oordeel
van dr. C. J. Folmer, de dierenarts van
Artis, een flinke kou te hebben gevat,
niet onbegrijpelijk overigens in het wis
selvallige Nederlandse klimaat. Willy
werd onmiddellijk gesepareerd van haar
soortgenoten Ali en Ernst en kreeg
speciale voeding en poeders te slikken
Nagenoeg dag en nacht stond ze onder
scherpe controle en de minste verande
ring in haar toestand werd ogenblik
kelijk gerapporteerd. Een ieder spande
zich in, dit kostbare dier zo gauw mo
gelijk weer op de lange benen te bren
gen. Alle moeite was evenwel vergeefs;
een dezer dagen stierf het dier plotse
ling.
Voor Artis is het verlies een gevoeli
ge klap. Doch gelukkig blijven er
kele lichtpuntjes: ten eerste, omdat er
nog een compleet giraffepaar is over
gebleven en gelukkig niet het enige
mannetje het slachtoffer is geworden.
Voorts is bij sectie gebleken, dat het
dier een ernstige longontsteking had
opgelopen en er dus geen angst behoef
de te zijn voor een besmetting die mo
gelijk ook de beide andere giraffen zou
kunnen aantasten. En ten slotte: het
onderwijs en de wetenschap hebben er
nog voordeel van. Want een dood dier
in Artis is niet zonder meer afgeschre
ven, doch wordt steeds afgestaan aan
het Zoölogisch Museum en het Zoölo
gisch Laboratorium der universiteit van
Amsterdam.
Nadat de reeds genoemde sectie was
verricht, kwam het kadaver in handen
van prof. dr. II. Engel, hoogleraar in
de Zoögeographie en directeur vnn het
Zoölogisch Museum en van prof. dr.
E. J. Slijper, hoogleraar in de zoölogie
en anatomie en directeur van het Zoöl.
Laboratorium, alles te Amsterdam. De
eerste gebruikt het dode dier thans
voor bestudering uit wetenschappelijk
oogpunt en laat huid en skelet vervol
gens prepareren ten behoeve van het
museum en dus van het publiek. Prof.
Slijper gebruikt het dier voor eigen on
derzoekingen en universitair onderwijs
en een dergelijke gelegenheid doet
zich uit de aard der zaak slechts spo
radisch voor.
gers en werken deze daar broederlijk
samen. Matthews schrijft uit Tokio dat y^MERIKA is op de goede weg. Het
hij, na op een uitgebreide inspectie- onderscheid tussen negers en blan
tocht legereenheden te hebben bezocht, I ken wordt minder;
Een ruim 20 meter lange walvis met
een gewicht van 50 ton zal binnenkort
in Nederland worden tentoongesteld,
aldus meldt de „Copenhagen Review".
De walvisdie door een Deense
walvisvaartexpeditie is gevangen, is
enige tijd voor het publiek te bezichti
gen geweest in Kopenhagen. De orga
nisatoren van deze ,^how" verleenden
ieder, die de naam Jonas draagt, gra
tis toegang tot de walvis. Het is nog
niet bekend of dit in ons land ook zal
gebeuren.
AMERIKAANSE TOURISTEN, die ons land hebben bezocht, schijnen
hoewel het hun ongetwijfeld tegen zal vallen, dat we niet allemaal on,
klompen lopen en boerendansen voor het Palcis op de Dam uitvoeren 0n,
wel aardige mensen te vinden. Enige tijd geleden heeft do Algemene Vereni
ging voor Vreemdelingenverkeer aan boord van de schepen, die Amerikaans-
touristen naar hun land terugbrachten, een enquete ingesteld. Hieruit Pu?
ten we de gegevens voor dit artikel. Een belangrijke vraag in de enquj^
formulieren was, hoe de verwende Amerikanen onze hotels vonden- Een deel'
van hen noemde ze comfortabel en schoon, een ander deel had klachten ove
bediening, het uiterlijk etc. Merkwaardig is, dat de meeste touristen mee-
tevreden zjjn over de accommodatie in kleine steden dan over die in de grote
plaatsen van ons land.
yELE touristen, die met touringcars
van een reisbureau een Europese
trip hadden gemaakt sputterden, dat
hun verblijf in ons land te kort had
geduurd. Holland was mooier en in.
teressanter dan men dacht. In sommis»
gevallen wordt gevraagd om meer
aandacht voor bezichtigingsmogelijk.
heden van havens-, sluizen-, polder,
en waterwerken. Hierover kon meiJ
geen of slechts onvoldoende literatuur
en voorlichting machtig worden.
Voor bijna iedereen waren de vep.
keersborden in dit lage land onbegrij.
pelijke puzzle's.
Souvenirs bleken zeer in trek te
zijn. Menige Amerikaanse bezoeker
voorzag zich van artikelen als zilver
koperwerk, Delfts blauw. Hindeloper
goed, linnen - en glaswerk, boerenbont
en natuurlijk de nodige klompen en
molentjes en poppetjes in Marker
costuum.
Enkelen betreurden het zeer, dat ze
geen tijd hadden gehad voor het kopen
van herinneringen tan dit land. En
één Amerikaan schreef zielig op zijn
enquête-formulier: .,lk had geen geld
voor souvenirs. De Hollandse jenever
was zo ontstellend lekker. Maar", zo
besluit hij dan, „ik had een heerlijke
vacantie in dat land
yOOR de ANVV zijn de gegevens uit
deze enquête uiterst waardevol.
Wordt er over een bepaald hotel ge'
klaagd, dan ontvangt de directie daar.
van prompt een brief van de ANVV,
waarin de klacht wordt gerelayeerd,
Zo kwam er de klacht binnen, dat er
in een bepaald hotel een smerig kleed
op de vloer lag. Onmiddellijk werd er
een nieuw aangeschaft....
De Hollandse keuken schijnt de
Amerikaanse tong wel te kunnen
strelen. De vraag naar verse groenten
en fruit, alsook naar ijswater blijft
echter aanhouden. Sommige zonen van
de Nieuwe Wereld vragen meer aan
dacht voor het „cleanen" en persen
van hun kleding. Dit servicebegrip
schijnt nog niet tot alle Nederlandse
hotelhouders te zijn doorgedrongen.
Ook werd het als een ernstig onge
rief gevoeld, dat vele hotels geen heet
waterkranen op hun wastafels had
den zitten. Of ook, dat de kranen er
wel waren, maar dat het water ont
brak.
Vuile fontein
|N ALLE toonaarden bezongen de
touristen ons landschap, de bloe
men en het stedeschoon. Een enkele
Nurks wist nog een scherpe opmer
king te formuleren op de vraag „Wat
viel u tegen in Holland?" „Dat was
Marken", zo antwoordde deze enke
ling, „het is degeneratie van mensen".
Sommigen waren ontstemd over een
gebrek aan tegemoetkomendheid in
winkels.
De reis- en informatiebureaux kre
gen een slechte aantekening, omdat er
dikwijls een ontstellend gebrek aan
hulpvaardigheid en deskundigheid
werd ten toon gespreid. Het weer.
Och, dat begrijpt u wel.
De fontein op het Binnenhof te Den
Haag kreeg ervan langs, omdat ze zo
vuil was. Over sommige internationale
treinen is men slecht te spreken. Over
het algemeen vond men Nederland
een goedkoop land, ofschoon soms ge
klaagd Werd over de koers in guldens
bij de inwisseling van dollars.
KEUZE
UIT ZIJN WERK
WORDT IN
TWAALF DELEN
UITGEGEVEN
legd voor de jonge kunstenaar. Eerst
aan het Russische, later aan het Ita
liaanse front streed hij; een pacifist
was en is hij ook thans niet.
Op 14 September 1917 werd Urlel
fOEN de huisdeur weer achter ons in het slot gevallen was, moeten we even alle tijden en door alle ruimten tot fn'up!11^8^1361° m°es'; af^ezet worden.
vreemd gekeken hebben naar de donkere straat, die kil en verlaten slui- God. Gedurende de ruim veertig jaren, ve an u,lse ,Hrln^Iu^' wafr
merde in de herfstavond. Abrupt was de overgang, na drie uren verwijlen welke zijn scheppende arbeid thans eel e 9 ®en j°nSe
in een omgeving, waar schoonheid van woordklanken, kleuren en lijnen een omvat, heeft Uriel Birnbaum zich met rLI^n' zljn
heerlijke, innerlijke warmte oproept. De huivering gold niet zozeer de koude deze idee bezig gehouden, heeft hij er nenstiistand r« h"' "'aai na de wa-
wind, welke ons de jas haastig deed dichtknopen als wel het plotseling weer aan gewerkt, ontwierp hij hiervoor verscneen van de hand
geconfronteerd worden met de werkelijkheid, welke zich manifesteerde in zoals trouwens ook voor zijn ander "e® «instemaar die tijdens
de huizenblokken in zonnige dagen vriendelijk soezend temidden van kleu- dichtwerk een nieuwe, eigen vorm- 108 zlca de dichtkunst was
rige tuinen, nu echter overtrokken met een grijs waas van kilheid. Drie uren geving. i, K.een gedich-
kunnen eindeloos lang duren. Het klokje in de werkkamer van de Oosten- Inmiddels was de kunstzinnige scho- epr JL f waarvan het
rijkse dichter en schilder, maar vooral denker, Uriel Birnbaum, leek op die lier naar een ander cutuurcentrum van V, aanduidde, waarom de
najaarsmiddag echter zijn wijzers in versneld tempo te laten voortdraaien. het Oostenrijk van voor de eerste we- r.r,ttT.otb. 8 j1116..??11 de oorlog wilde
reldbrand getogen. In Czernowitz, een °n"«kken. In 1923 werd dit werkje,
stad Oostelijk van de Karpaten ,van- daL_feLY®rSchllleild werd ontvangen,
Te vlug moest een stevige handdruk het einde betekenen van het geestrijk
verhaal, dat deze kunstenaar van Joodsen bloede ons over zijn leven en werk
deed.
^ANLEIDING voor het bezoek aan
de heer Birnhaum was de brief
van het comité, dat zich in Amerika,
onder het beschermheerschap van de
Oostenrijkse gezant in Washington,
dr. Ludwig Kleinwaechter had ge
vormd. Dit door een groep vooraan
staande Amerikanen en Europeanen.
Christenen en Joden, geïnstalleerde
Uriel Birnbaum-comité stelt zich ten
doel, een keuze uit gedichten, versdra-
men, novellen, sprookjes, essay's en
fragmenten uit een epos, van deze
kunstenaar het licht te doen zien, ge
bundeld in 12 delen en uit te geven
door een Zwitserse firma. In de res
pectabele lijst van ere-leden merken
wij naast enkele gezanten, waaronder
onze ambassadeur in de United States,
dr. J. H. v. Roijen, ook vele joodse,
katholieke en protestantse geleerden
en kunstenaars uit Amerika en Euro
pa op. Zij allen erkennen hierdoor, dat
het oeuvre van deze grote Oostenrij
ker, wiens schilderwerk door de se
rieuze critiek naast Nederlandse mees
ters wordt genoemd en wiens poëzie
naast de Bijbel en Homerus gerang
schikt is zodat hij ook voor de
Nobelprijs genoemd werd meer al
gemene waardering verdient dan het
tot nu toe gekregen heeft.
IN MUSEA.
Aan het einde van de vorige eeuw
in 1894, zag Uriel Birnbaum in Wener
één van Europa's belangrijkste cul
tuurcentra, het levenslicht als jongste
zoon van de beroemde joodse gods
dienstige leider en stichter van het
Zionisme, dr. Nathan Birnbaum. Reeds
op zeer jeugdige leeftijd begon hfl zich
op kunstzinnige wijze te uiten. En
waar men over de eindeloze Russi
sche steppen meende te kijken tot de
Chinese muur, bezocht hij de H.B.S.
Voor zjjn geestelijke vorming waren
de drie jaren, welke hij hier met Kroa-
ten, Roemenen, Hongaren, Duitsers,
onderscheiden met de „Bauernfeld-
preis".
Geen rust.
Gestaag werkte de dichter-schilder.
Er verschenen van hem gedichten
maar ook getekende boekjes (zoals
Joden en een uitgeweken Russische Seelen-Spiegel) of reproducties van
secte, doorbracht, zeer belangrijk. Het schilderijen, samengebundeld een ge-
samengaan van in hun aard zo ver- vormend, zoals „Der Kaiser und
schillende volkeren, die toen nog te- der Architekt" en de Bijbelse cyclus
zamen leefden onder Oostenrijks be- „Moses". Maar rust was Uriel Birn-
stuur, ziet Uriel Birnbaum thans nog haum niet beschoren. Want na de
als het ideale leven in Europa. economische en staatkundige moeilük-
tt!*, hedén na 1918. trof zijn (reeds eP.
Uitverkiezing, schonden) vaderland een nieuwe sfae
Kort voor de eerste wereldoorlog in Maart 1938, toen zich de An
zien we Uriel Birnbaum in een andere schluss" voltrok. Op initiatief v™ hT
hoofdstad van een groot rijk: Berlijn M. Blankenstein en Menno ter B™*u
Hier gebeurde het, dat de zich ont- ontving hij een reisvergunning voor
wikkelende kunstenaar, die geen gods- ons land, waar hij zich na veel
dienstige opvoeding kreeg, i„ één Igkheden overwonnen tehebbedn
nacht tijd gelovig werd. Hoe dit zo ge- Januari 1939 met zijn gezin te Den
Het gesprek tussen een blinde en
doofstomme, dat gevoerd wordt
door middel van toetsen, waarbij
de blinde of doofstomme door
zijn vingers aan de zijkanten van
de machine te houden, kleine tikjes
ontvangt in Brailleschrift.
Wenen met zijn musea, waarin de jon
ge knaap op handige wijze wist bin
één lijkheden overwonnen te hebben in
e- Januari 1939 met zijn irezin t»
komen is? De dichter-schilder weet 't Haag vestigde. Voorlopig echter, w^t
zing vijf-en-twintig jaar
schreef hij hierover het gedicht
daar was alle aanleiding toe in het niet. Maar wel heeft deze uitverkie- korte tijd later reeds moest ri ,W
Wenen met ziin musea, waarin He ion- zing viif-en-twintia iaar later de kuststreek verlaten O n
a- van mevr wenn-fi.!1 P u'tnodiging
nen te dringen. Zijn tekendrift werd denwahl" immer een stempel op „Sierkunst" kwam hii n Ae van
daardoor opgewekt, zodat hij op 12- zijn kunstuitingen gedrukt. In Berlijn foort, waar hii zich hete^fi s"
jarige leeftijd zelfstandig begon te ook vond hij voor de eerste maal een dan in de parlementsstaH ,.UISVoelde
werken. Maar daar waren ook de tijd- nieuwe sonnetvorm, in welke hij jaren- glooiende omgeving van h' ai de
lanv dichtte. Hoe meer hii echter Ho Ho aeze Stad
schriften met als voornaamste de
„Simplizissimus" en de boeken van
lang dichtte. Hoe meer hij echter de de nabijheid van de Hoge Voi.f tf"
taal leerde beheersen, des te meer hij koren hem. Veluwe be-
Thans bewoont
Edgar Allen Poe, die hun invloed op ook steeds nieuwe vormen zocht en
de ontvankelijke knaap uitoefenden.
Terzelfdertijd ving Uriel Birnbaum aan
met het schrijven van novellen, om
twee jaar later, als veertien-jarige,
ook papieren vol te krabbelen met ver
zen. Deze laatste uitingswijze, zou,
naast de schilderkunst, de voornaam
ste blijken. Want van lieverlede ging
h(j van proza over op poëzie. In die
jaren rijpte bij hem het plan voor het steeds smeulende lont ten slotte in het verder reikt, dan
het epos „Sternen- Europese kruitvat terecht was geko
de
scheppen van
schiff", dat een reis behandelt door men,
vond. Daartoe drong hem de liefde dichter met ziin^ht^n/^08*,"1^5®
voor het geheel eigene en de afkeer enkele kamers in een dochtcr
van het wandelen op begane wegen. Zuidzijde Van Amersfoort Te d*
Een plotseling einde scheen de moord helaas de werkruimte «™ii ",eln 18
van een Bosnische student op de Oos- ten dienste staat Het m. h,er
tenrijkse kroonprins Frans Ferdinand tekenen heeft hii moet n en
en diens echtgenote in Serajewo op 28 dat lichameUik lilden uit!? J™ken' °m-
Juni 1914, aan de aspiraties van Uriel toestaat. Maar ge«tn u niet me««'
Birnbaum te maken. Want nu de aan zijn letterkundige* hö "°K
verder reikt, dan de or„
opese Kruitvat tereent was geko- mensenhanden grlliio- JV <loor
i, werd de wapenrok ook klaarge- getrokken. aardbodem
De tijd breekt aan, dat de bloembol
len moeten worden gepoot. Daarbij
denken we in het bijzonder aan dat
lieve, kleine voorjaarsgoedje, dat zo
alleraardigst de lente inluidt. De lente,
inderdaad. Wanneer men het volgende
jaar van vroege bloei wil profiteren, zal
er nu zo spoedig mogelijk gepoot moe
ten worden. Tulpen, hyacinthen en
narcissen zijn niet geschikt voor gazon
beplanting. Daarvoor moet men gebruik
maken van kleine soorten, als sneeuw
klokjes en crocussen. Rondom de boer
derijen in Noord-Holland treft men
veel sneeuwklokjes aan. Het lijkt wel,
of ze daar grote kolonies hebben ge
vormd. De omstandigheden zijn daar
doorgaans dan ook gunstig. Rondom de
boerderijen komen bomen en heester!
voor en elzenhagen of slootkanten, met
elzen of knotwilgen beplant. Daaronder
groeien de sneeuwklokjes bij voorkeur.
Z houden namelijk niet van de volle
zomerzon. Integendeel prefereren te
een koele bodem. Deze is in een scha
duwrijke tuin te vinden. Men kan ech
ter ook koelte verschaffen, door eett
paar grote stenen in de grond te bren
gen.
Men moet sneeuwklokjes niet netjes
op rijen poten. Het is veel aardiger om
ze zo maar uit te strooien. Waar de
bolletjes neervallen, mogen ze staan
ook. Men moet ze vooral niet te diep
zetten. Acht centimeter is al ruim vol
doende.
Voorts moet men niet vergeten, wa'
wmteraconieten te bestellen. Deze doen
op het eerste gezicht aan boterbloemen
denken, maar ze hebben de loffelijk®
eigenschap, dat ze reeds ln Janna"
kunnen bloeien, als het niet te hard
vriest.
Blauwe scilla's mogen niet ontbreken-
Samen met hef wit van de sneeuw
klokjes en het harde geel van de aeo-
n eten vormt hun kleur een harmO'
n'sch geheel Ook scilla's prefereren
een niet al te zonnige plaats. Blau*»
n>'f.ies kan men voor -erwildermJ
onder licht struikgewas poten. Men
r jaren plezier aan beleven.
