Vijf tabaksondernemingen in Deli
worden gesloten
,Het probleem" in de voetballerij
Electrische stroom uit de
geysers van Nieuw-Zeeland
Nederlanders pionieren op een
plantage in Ribeirao
Is er toch amateurisme?
Ruim drieduizend arbeiders werkloos
Het
nieuwe
boek
Eindelijk herstel van Emma-kinderhuis
te Wijk aan Zee
Een eilandje vliegt
door de lucht
Vakbonden waren de
regering de baas
Inrichting als een uiterst
modern herstellingsoord
Eerste centrale is
aanbouw
al in
Nog geen rust in de
gelederen
De laatste maand te Medan)
febracht van een economisch drama erfi( V°hr fndonesie de traR'sche apotheose
beheerst. Telegrafische berichten hêbbe/d i .°P benauwende w«Ie heeft
reeds op de hoogte gebracht van het he i u a**™ Nederland vermoedelijk
schappijen in Dell omva„,u a *7" Kr°°tSte
gluiten. Deie beslissing betSSnf^o? riTP" 1 December te
Iloenenverlieg aan deviezen en fiscale onhren^l» Jnd°neS,e ,,niet aIleen miU
vrjjwel met een slag ruim drieduizend arheid hovend,en geraken hierdoor
land, dat reeds onder 10 zware financiële ^,!°n er wcrk- Wat dit voor een
cteie en socislp problemen irebukt caat zee-
gen wil Is zonder meer duidelijk. Het bericht van deze Z"ting van o^de^e-
mingen heeft dan ook tot in de hoogste regeringskringen een schok veroorzaakt.
sommetjes te maken en men kon ook
niet geloven dat de tabakkers op een
gegeven ogenblik zouden zeggen: wij
doen het niet langer.
Massa-ontslagen zijn in Indonesië
tegenwoordig bij de wet verboden. Dat
er toch weer zulk een groot aantal
mensen werkloos worden, is het gevolg
van het feit, dat de betrokken arbei
ders geweigerd hebben naar andere,
verderaf gelegen ondernemingen te
worden overgeplaatst.
De links-georiënteerde vakbond, de
De redenen, welke de tabaksonder
nemers tot deze vergaande beslissing
hebben gebracht, vallen in weinig
woorden te vertellen. Gedurende het
afgelopen jaar hebben de linkse Indo
nesische vakbonden een krachtige druk
op de ondernemers uitgeoefend om
steeds hoger lonen te krijgen. Dit ging
dan gepaard met de bedreiging van
stakingen, welke speciaal voor de ta
bakscultuur in bepaalde perioden de
sastreus kunnen zijn, omdat door het
gemis van slechts weinige werkdagen 'n
gehele oogst kan worden vernield. Was
de regering de ondernemers hierbij nog
te hulp gekomen, dan had alles mis
schien zo'n vaart niet gelopen. Maar
men heeft te Djakarta integendeel bij
na steeds de vakbonden in 't gelijk ge
steld, de ondernemers tot gedurig nieu
we offers gedwongen en tevens een
winstgevende exploitatie belemmerd
door het streng vasthouden aan het
z.g. certificaten-systeem voor de export.
Men heeft omtrent de economisch
bereikbare grens in verantwoordelijke
kringen een onbegrijpelijk optimismè
aan de dag gelegd. Men durfde of kon
niet tegen de vakbonden op, men
heeft verzuimd een paar eenvoudige
z.g. „Sabupri" heeft zich nu met een
protest tot de regering gewend en ver
zocht te doen onderzoeken, of dit stop
pen van da planterij wel een noodzake
lijkheid is. Men behoeft evenwel geen
tabaksplanter of econoom te zijn om in
een wip te berekenen, dat de tabaks
cultuur onder de huidige omstandig
heden met verlies moet werken, zoals
met de thee reeds geruime tijd het ge
val is.
Daarbij komt dan nog, dat de uiter
mate hoge lonen, die de maatschappijen
zo langzamerhand gedwongen waren
aan hun arbeiders te betalen, in geen
enkel opzicht het welvaartspeil der be
volking hebben verbeterd. Want met
de arbeiderslonen zijn de prijzen, die
men in dit land niet in de hand heeft,
in veel sneller tempo naar boven ge
gaan. De werkelijke welstand van de
arbeider is minder dan vóór de oorlog.
Men heeft door toegeven aan steeds on.
redelijker wordende eisen het paard
achter de wagen gespannen en nu loopt
het karretje onherroepelijk met gebro
ken assen in de „parit", d.w.z. in de
sloot. Het zal een enorme krachts
inspanning en een zeer klaar inzicht
kosten, om het er weer uit te krijgen.
De regering van Indonesië staat bij het
begin van het nieuwe jaar voor een
uiterst zware en moeilijke taak.
J. H. HoitinghKleine
tuinen. XJitg. Kosmos.
villa-
Dat nu reeds een derde, verbeterde
druk bij „Kosmos" te Amsterdam is
verschenen van „Aanleg, beplanting en
onderhoud van kleine villatuinen" oe-
wijst dat vele bezitters van kleine tui
nen zich de aanwijzigingen van de
schrijver J. H. Hoitingh hebben ten
nutte gemaakt. Men mag bij de ver
schijning Van de nieuwe druk derhalve
verwachten, dat opnieuw talrijke tuin-
bezitters hun voordeel zullen doen met
dit „vakboek" dat bovendien met vele
illustraties is verlucht.
Bertie Ham: Drie jongens en een
ouwe Harley XJitg. A. G.
Schoonderbeek.
Een boek, dat iedere jongen zonder
ook maar een enkele onderbreking zal
uitlezen, is „Drie jongens en een oude
Harley", uitgekomen in een goedkope
uitgave bij A. G. Schoonderbeek te La
ren. Het is het verhaal van drie
HBS'ers die na heel wat voorbereidin
gen een oude motor voor hun kam
peerwagen „De zwerver" plaatsen,
en uiteraard een hele serie avonturen
beleven. Dat levert uiteraard de no
dige spanning op. De gebeurtenissen
worden op een vlotte manier verteld,
waaraan de humor niet ontbreekt.
Braziliaanse ontmoetingen
Hard werken leidt langzaam tot resultaten
Italie's voorbeeld vindt navolging
(Van onze correspondent te Sydney).
\yiE de „veiligheidskleppen" van het vulkanische Noordelijk eiland van
Nieuw-Zeeland, het Rotarua-gebied en de vallei van de Wairakeigeyser
heeft bezocht, zal voor de rest van z|jn leven een onuitwisbaar beeld met zich
meedragen van de geweldige natuurkrachten, welke zich hier in dramatische
schoonheid en Indrukwekkendheid aan de meng vertonen. Toen w# tien jaar
geleden het genoegen smaakten deze contreien te bezoeken, raakten wfl zo
onder de indruk van deze wonderen der natuur, dat de gedachte „je zou al
die stoom eens moeten kunnen gebruiken", niet b|j ons opkwam.
Lang gewacht en stil gezwegen
Centraal Genootschap vraaqt 3Vj ton als jubileumaeschenk
Er Is een goede kans, dat het Emma
kinderhuis, het herstellingsoord te
W|jk aan Zee van het Centraal Ge
nootschap Kinderherslellingsoorden en
Gezondheidkolonies gerestaureerd za
worden. Het Genootschap gaat vol
gend jaar Mei z|jn vijftigjarig bestaan
feestelijk herdenken. Men hoopt van
het Nederlandse volk als jubileumge.,
schenk het geldsbedrag te ontvangen
dat voor de herbouw van dit in de oor
log zo zwaar beschadigde Emma-Kin
derhuis, nodig is. Dat is een som van
ongeveer f 350.000,—, met inbegrip van
naar schatting een ton voor de inrich-
ting.
Wie in de afgelopen jaren het Noor-
derbad in Wijk aan Zee wel eens heelt
bezocht, moet zich de desolate toestand
van dit voorheen zo aantrekkelijke
Emma-Kinderhuis herinneren. Met ge
vaar voor eigen leven hebben veie
landgenoten zelfs de verdiepingsvloe
ren er radicaal uitgesloopt in de hon
gerwinter van 1944/'45, nadat de Dui -
sers dit gebouw in de voorgaande
jaren al behoorlijk hadden uitgewoond.
We hebben ons in de na-oorlogse jaien
vele malen afgevraagd, wanneer deze
schandvlek uit de oorlog «ndelljk
eens zou worden uitgewist. Het zal
nu dan toch van komen, mogen we we
aannemen. Het Centraal Genootschap
heeft na de oorlog heel veel oorl°6a"
schade op te knappen gekregen,
herstel van het Emma-Kinderhuis
heeft tot het laatste moeten wachten,
omdat er het grootste bedrag mee g -
moeid was, en de middelen daar
ontbraken. Bovendien was de situatie
zo, dat men enige tijd het aantal aan
vragen voor kinderuitzending we
verwerken met de overige el u
die het Genootschap elders in ons
in bos en aan zee exploiteert.
De laatste tijd gaat het echter niel
langer zo. Deze zomer heeft men w
minder dan elfhonderd aanvragen mo
ten afwijzen. Er was wel geld r °or e
uitzending van deze kinderen, aar er
was geen verpleegruimte voor. e
stuur acht dit niet langer verantwoord.
'n Gebouw waarin men vanaf de
begane vloer dwars door het dak
heenkijkt: het Emma Kinderhuis te
Wijk aan Zee. Benodigd kapitaal
voor herbouw 250.000.plus
voor inrichting 100.000.
Vandaar dat het besluit gevallen is tot
actie over te gaan. Zodra de onder
handelingen met de regeringsinstanties
tot een goed einde zijn gebracht, zal
met de herbouw worden begonnen.
Geen dag en geen uur zal langer ge
wacht worden. Als het maar even kan,
zou men er volgend jaar zomer al de
eerste klantjes weer willen huisvesten.
Inrichting ais B.-huis
De opzet is er een modern B-huis
van te maken. Dat is een vakterm in
de Genootschaps-kring, en die beduidt
zoveel, dat men dit huis wil maken
tot een herstellingsoord, waar de aller
zwakste kinderen, die vrij langdurige
verpleging nodig hebben, een zeer ge
specialiseerde, en haast individuele
verzorging krijgen. Dit in tegenstelling
met de verzorging in de A-huizen, die
groepsgewijs geschiedt, en die 's zo
mers vijf en 's winters zes weken
duurt. Deze A-huizen noemt men Ge
zondheidskolonies.
De laatste jaren is voor de B-verpIe-
eing aan zee een dankbaar gebruik
gemaakt van het koloniehuis „Keidijk
te Egmond aan Zee. Al leent het huis
zich daar uitstekend toe, de medische
commissie uit het hoofdbestuur van
het Genootschap was toch van oordeel,
dat er een zeer dringende behoefte was
aan een- speciaal geoutilleerd B- huis.
Dat wordt nu het Emma-Kinderhuis
te Wijk aan Zee, waar hoogtezon en
doorlicht-apparaten ook tot de inven
taris zullen gaan behoren. Tenslotte zu
vermeld, dat het de bedoeling is in
het nieuwe Emma-Kinderhuis te Wijk
aan Zee straks 64 bedjes te plaatsen,
en dat „Kerdijk" te Egmond aan Zee te
zijner tijd weer uitsluitend gezond
heidskolonie zal worden
Op de actie, die het Centraal Ge
nootschap wil gaan voeren om de be
nodigde gelden als jubileum-geschenk
in handen te krijgen zullen we te zij
ner tijd terugkomen.
gERNARD SHAW zag echter wel on
middellijk de mogelijkheden van
de boeiende Wairakei-geyser toen hij
in 1936 een bezoek aan Nieuw-Zeeland
bracht. In een radiorede zei de grote
dichter en dramaturg: „Jullie Nieuw-
Zeelanders zouden de vulkanische ac
tiviteit van jullie eiland in een har
nas moeten stoppen...." Nu verwacht
te men van George Bernard Shaw
culturele woorden en geen technisch
advies, zodat niemang zijn raad seri
eus nam en de radiorede vlug werd
vergeten.
Thans heeft men in de schone Wai-
rakei-vallei de aan de aarde ontsnap
pende stoom inderdaad in „een har
nas" gewrongen. En spoedig hoopt
Nieuw-Zeeland, in navolging van het
grote Italiaanse project in het Larda-
rello-gebied, zijn eerste door geysers
aangedreven electrische centrale te
hebben.
Eigenlijk is het vreemd, dat men
nooit eerder dit enorme energiereser
voir heeft aangewend. Om Rotarua zag
ik ruim tien jaar geleden reeds, hoe
de Maori's hun eten kookten in de
hete bronnen, door hun zoete aardap
pels in een zakje gebonden in het wa
ter te laten hangen en hoe enige boe
ren heel listig door de aanleg van pij
pen warm water in hun huis haalden,
zoals dat sinds jaren al op grote schaal
op IJsland geschiedt.
yHANS is men in de betoverende Wai-
rakei-vallei pijpen gaan slaan, om
de stoom uit de enorme ondergrondse
reservoirs te halen.
Sommige pijpen gaan tot 300 en 400
meter diepte. En uit dat slechts 10 cen
timeter wijde gat spuit nu al zes maan
den lang een geweldige straal hete
stoom.
Binnenkort hoopt men nog dieper te
boren, teneinde „droge" stoom te kun
nen krijgen, welke gemakkelijker vooi
het aandrijven van turbines te gebrui
ken is. Voorlopig zal men beginnen
met een 10.000 kilowatt installatie. De
hiervoor benodigde stoom komt uit
een gaatje van 10 centimeter doorsnee,
dat genoeg voor 15.000 kilowatt produ
ceert. Waar er alleen in de Wairakei-
vallei reeds twaalf boringen gedaan
zijn, kan men begrijpen, hoeveel ener
gie hier nog te winnen valt. In Italië
worden thans reeds 4,5 millioen eenhe
den electriciteit geleverd aan spoorwe
gen, industrieën en voor huisgebruik
in Midden- en Noord-Italië.
Hoe die stoom maar steeds blijft
doorspuiten? Men denkt, dat er voort
durend water uit het Taupo meer en
de Kaikatorivier in de ondergrondse
vuurhaard sijpelt en zo steeds maar
weer stoom doet ontstaan. Eén van de
grootste geysers uit de Wairakei-vallei
het Karapati gat, spuit tenminste al
sinds mensenheugenis. En dat is, wat
Nieuw-Zeeland betreft, aï meer dan
een eeuw.
Eens zal de pret natuurlijk uit zijn.
Nieuw-Zeeland is al veel minder vul
kanisch dan het geweest is, getuige de
dode kratertjes die als vreemde, groe
ne molshopen door de stad Auckland
verspreid liggen. Doch wie in de hete
en geneeskrachtige baden van Rotarua
gelegen heeft en wie de adembenemen
de schoonheid van de Waikarei-vallei,
heeft gezien, zal beseffen, dat het nog
wel een hele tijd zal duren, voordat de
veiligheidskleppen van Nieuw-Zeeland
hun werk beëindigd hebben.
Boeren houden de moed erin
(Speciale correspondent)
TARIE JAAR geleden lag er op 150 ki
lometer van de stad Sao Paulo een
oude koffieplantage, overwoekerd door
onkruid. Nu ligt er de kolonie Ribei
rao, waar 650 (Katholieke) Nederlan
ders, Brabanders, zich een bestaan pio
nieren. Ja, pionieren, dat is het.
Wanneer men gaat emigreren, heeft
men vaak het verkeerde denkbeeld, dat
in het nieuwe land hetzelfde comfort
wacht als in het oude; dat het koren
zo maar uit de grond schiet en dat men
maar een spade diep heeft te spitten
om een goudader te vinden.
reiding vertrokken zij uit het vaderland
en werden overgeplant op vreemde, ge
heel vreemde grond. Palmen in plaats
van linden, sinaasappels en ananas in
plaats van appels en peren. Geen Za
terdagavondje meer om het dorpsbil
jart, geen Zondagsreisje naar het
strand, niets anders dan die mulle rood
achtige grond en die zo heel anders ge
aarde Brazilianen. Maar de kleine ge
meenschap houdt er de moed in. Er
zijn bals, en zelfs theateruitvoeringen.
Het clubleven komt op gang en er is
al gevoetbald tegen een Braziliaanse
ploeg. Er bloeit al een kunstnijverheids-
industrie en al hun werk ondervindt
de bewondering vs n het gast-land.
Dat het tegendeel waar is, weten de
m eesten van die 650 emigranten. Ze
kwamen op verwaarloosde grond, woon
den in lemen huisjes en baanden zich
een weg door modder of stof. Licht, wa
ter en behoorlijke huizen ontbraken. Zij
moesten met de kippen op stok.
Dat is nu al anders. Onder leiding
van de landbouwkundige ingenieur, de
heer J. G. Heymeyer, is er een klein
dorp verrezen, een dorp van blanke
heldere huisjes, een kerk, een school,
een aantal loodsen, werkplaatsen, een
winkel, een melkfabriek en een wagen
park. Land is in cultuur gebracht, met
harde tegenslagen soms, koeien zijn te
gen het subtropische klimaat gehard en
langzaam stijgt de zuivelproductie.
De melkproductie is nog niet groot,
er sterven nog koeien, er ligt veel land
braak, bossen moeten nog gekapt, maar
de kolonie groeit elke dag. En eens zal
men tienduizenden liters melk win
nen. zullen talrijke fabrieken dit door
en door Nederlandse dorp op een hoger
welvaartsplan brengen en zal er aan een
meer naast de krachtcentrale
een rustig vacantieoord verrijzen. Plan
nen genoeg en plannen doen leven.
Grote plannen
7IJ, die nu in coöperatief systeem dag
en nacht werken om de nederzetting
te doen slagen het plan dat ten
voorbeeld zal zijn aan volgende gelei
de emigratiepogingen weten wat
emigreren betekent. Na korte voorbe-
(Van een bijzondere medewerker)
MOG altijd is er rumoer in -het huis
van de Nederlandse voetballerij. Op
de bondsvergadering van de KNVB, die
enige tijd geleden te Utrecht is gehou
den, zijn de verschillen van mening
weliswaar weggeëbt in een gematigde
motie maar wie z'n oor te luisteren legt
in kringen van hen, die een belangrijk
deel van hun vrije tijd aan cluborgani
satie besteden, zal horen, dat de een
stemmigheid der vergadering bijkans
omgekeerd evenredig is aan de gevoelens
in de verenigingen. Het gaat om pro
fessionalisme en amateurisme en alle
modulaties van dien. De geesten zijn
in dit opzicht zeker niet tot rust ge
komen.
Laten wij bij een korte beschouwing
van dit probleem voorop stellen, dat
inderdaad de amateuristische status
de meest begerenswaardige is. Er is
evenwel geen twijfel aan, dat het be
drijven van welke sport dan ook als
amateur een bepaalde sociale positie
vóóronderstelt. Men moet de instru
menten kunnen aanschaffen, die voor
het beoefenen van een sport nodig zijn.
Vandaar ook, dat het publiek terecht
onderscheid maakt tussen goedkope en
dure sporten. Voetbal, handbal, korf
bal werden tot de goedkope sporten
gerekend; tennis, hockey en golf bij
voorbeeld tot de dure. Men grondde
zijn mening uitsluitend op de kosten
van het materiaal.
De tijden zijn veranderd: voetbal
schoenen zijn prijzige zaken gewor
den; een goede voetbal loopt in de
papieren; shirts en broekjes zijn niet
meer voor een paar gulden te koop.
Het verschil tussen een goedkope en
een dure sport is wel gebleven, maar
het prijsniveau van de goedkope sport
is aanmerkelijk gestegen. Dat is één
facet van het vraagstuk.
Een tweede kant ligt in het toelaten
van publiek tegen betaling. Het is wel
licht niet algemeen bekend, dat in de
hockeybond bij competitiewedstrijden
geen entrée wordt geheven, met uit
zondering van de velden op Klein Zwit
serland te Den Haag. Toen het vorig
jaar het Nederlandse hockeyelftal tegen
Pakistan speelde, heeft het in de hoog
ste kringen van de hockeywereld een
ernstig punt van bespreking uitge
maakt of deze wedstrijd in het Olym
pisch Stadion te Amsterdam of in het
Wagnerstadion moest worden gespeeld.
Velen zijn van oordeel, dat de keuze
van het Olympisch Stadion een ver
keerde is geweest, omdat zij uitsluitend
werd ingegeven door financiële over
wegingen.
Indien wij deze feiten voor ogen
houden, dan is het niet verwonderlijk,
dat met name in de voetballerij het
probleem prof of amateur zo scherp
naar voren komt. Voetbal is een volks
sport; vele beoefenaren van deze sport
zijn er niet in geslaagd een goede
sociale positie te verwerven. Hun
prestaties op het veld trekken duizen
den belangstellenden, die een niet ge
ringe toegangsprijs betalen. Het publiek
eist waar voor zijn geld wat betreft
spelkwaliteit en terreinaccomodatie. De
spel kwaliteit wordt opgevoerd door
middel van gehonoreerde binnen- of
buitenlandse trainers. De amateurs
worden verondersteld uit zuivere liefde
voor hun sport aan deze training vele
vrije uren te besteden. Er moeten in
de competitie verre reizen worden ge
maakt.
Het Nederlands elftal verlangt ten
slotte zeer bijzondere inspanningen van
clubs en spelers. Het bestaan van de
KNVB is voor een belangrijk deel af
hankelijk van de publieke gunst, voor
al van het suc'ces van het Nederlandse
vertegenwoordigende elftal. Dit zijn
geen zaken van een paar honderd gul
den. Het gaat om honderdduizenden!
Om al deze redenen doet een liefdes
verklaring aan het amateurisme zo ri
dicuul aan. Er is immers van amateu
risme in de KNVB al lang geen sprake
meer. Enkele „diehards" evenwel vin
den aan de ene zijde (die van club-
en bondsinkomsten) héél normaal, wat
zij aan de andere kant (die van de
spelets, van wie het moet komen)
coram publico en met luider stemme
vervloeken.
Wij hebben sterk de indruk, dat dit
eten van twee wallen slechts wordt
ingegeven door het feit, dat het toe
staan van een beperkt amateurisme
zeer moeilijk te regelen is en, indien
geregeld, lastig te controleren.
Dit bezwaar is naar ons voorkomt
van generlei waarde. De tijd gaat voort;
de eisen van het publiek worden steeds
groter. Er zal, geloven wij, een ogenblik
komen waarop openlijk erkend wordt
en als onontkoombaar gekwalificeerd,
wat thans eigenlijk verhuld reeds ge
schiedt.
Dit geldt niet alleen voor de voet
ballerij. In andere takken van sport
zijn dezelfde problemen reeds acuut.
Wij schreven reeds over hockey; wij
denken voorts aan tennis en (zelfs)
aan golf. Het ware vele malen verstan
diger, dat de bondsbestuurderen nu de
maatregelen nemen, die verrassingen
in de toekomst uitsluiten.
Een vaak onverkwikkelijke discus
sie, die soms zo hoog loopt, dat de
vormen van wellevendheid niet in acht
worden genomen, is daarmee uit de
wereld.
Het aanzien van de sport (beoefend
door hele of halve profs, hele of halve
amateurs) zal er door worden gediend.
„Luxe auto's kunnen In Ribeirao
nog gemist worden, maar een jeep
is onmisbaar".
Er zijn al straten, een „Herengracht",
een „Ooievaarsbuurt"; en er is een
zwembad dat niet als in Nederland de
gemoederen bezig houdt: moet er een
schutting om heen of niet?!
Heimwee is er zeldzaam. De mensen
zijn gezond en hebben ondanks dat
stille verlangen naar het kikkerland
het onwrikbare voornemen te slagen in
hun nieuwe vaderland. Als Ribeirao
slaagt betekent dat een goede toekomst
voor kinderen en kleinkinderen. Zelf
zullen ze niet, of misschien heel oud,
het project nog voltooid zien. Maar dat
geeft niet; een volk dat leeft, bouwt aan
zijn toekomst.
Grondstof voor Sydney's
waterleiding
(Van onze correspondent te
Sydney).
In dit Australische droogtejaar net
z|jn vernietigende bosbranden, met z|jn
beperkingen van sproeiwater voor de
tuinen en andere ongerieflijkheden, z|jn
aller ogen ln en om Sydney gericht op
de voortgang van het werk aan het
enorme Warragamba Reservoir, dat
over vijf jaar het nog maar steeds
groeiende Sydney met zijn meer dan
VA milioen inwoners voor eens en al
tijd uit watergebrek en angst voor
droogteperioden zal helpen.
De afmetingen van dit grootste pu
blieke werk zijn „Amerikaans". Het
reservoir, dat 150 millioen gulden zal
kosten, zal een kleine 60 kilometer
lang zijn. Zijn omtrek zal zelf aanmer
kelijk langer zijn dan de kustlijn van
de onvolprezen baai van Sydney en er
zal liefst vier maal zoveel water in
gaan als in de hele Sydney-baai! Zo
iets van ruim 2 billioen liter.
Acht jaar neemt het bouwen van de
ze enorme vijver in beslag. De muur
die deze watermassa moet tegenhou
den, zal aan de voet 100 meter dik
zijn en zal ruim 130 meter hoog wor
den.
Een aardig muurtje dus. En wanneer
men volgend jaar zover is, dat men
met het betonstorten kan gaan begin
nen, zal er heel wat zand en grind no
dig wezen. Om precies te zijn: 240 ton
zand en grind per uur. En dat gaat vier
en twintig uur per dag en zeven dagen
in de week door.
De vereiste hoeveelheden zand en
grind zijn in de buurt alleen maar te
vinden op het 40 hectaren grote
McCann's Eiland midden in de Nepean-
rivier.
Dat eiland ligt hemelsbreed „slechts"
20 kilometer van het Warragamba Re
servoir. Dus, zo zeiden de Australische
ingenieurs, dan moeten wij dat hele
eiland dat wij hier nodig hebben
maar door de lucht hierheen halen.
En zo zal het hele McCann's eiland
uit de Nepean Rivier worden gehaald
en door de lucht naar Warragamba
worden gebracht. Twee en een half
millioen ton eiland door de lucht in
een rechte lijn.
Zo is men begonnen aan de bouw
van een enorme „lift", dwars over bos
sen en ravijnen. De lift zal 55 bakken
van elk 2 ton zwaar hebben. Met een
vaart van 10 kilometer per uur zullen
deze bakken met grind en zand van
het eiland door de lucht naar het
servoir glijden.
re-