„Eenzame vlieger op weg naar Europa''
Over de stichting
Weer licht in blinde ogen
(Kpfariite 4
De politieke crisis in Zuid-Afrika
plotseling bezworen
Nederlandse journalist beleefde de
start van Charles Lindbergh
Madalena
Het enige kenmerk
AMSTERDAMS PODIUM
ïPiudtnlen en
aó$a£tjeug,d
Herinnering aan de eerste vlucht New-York Parijs
Niemand geloofde in
zijn kans van slagen
Regering-Malan behaalde grote meerderheid
Eenzaam avontuur
ten einde
Hima Kesarcodi uit
India in Europa
Uitstekende resultaten van hoornvlies
transplantatie
(Van een speciale verslaggever)
^arp" aanwezig; op het Roosevelt-vliegveld bij
j Pharles A i n ii k"'aartl,Se daS op 20 Mei een kwart eeuw geleden
8 •,m0C el-a,lee,i opsteeg voor een nonstopvlucht
naar Parijs. Het waren nu wijlen Anthonie Fokker, de toen zo befaamde vlieg
tuigbouwer de heer S. Numan, die thans l.oofd is van de reclame-afdeling van
Philips te Eindhoven en de heer B. Prinsen Geerligs, die te Wassenaar woont
en het beroep van public relation officer beoefent. De laatste troffen we dezer
dagen ergens onder het hoge geboomte van het schone Twello, waar hij ons het
relaas deed van die merkwaardige gebeurtenis. Destijds was hij journalist en
hu vertegenwoordigde derhalve die dag geheel alleen de Nederlandse pers op
dat historische ogenblik.
£)e Zweeds-Amerikaanse zakenman,
Raymond Orteig, zo vertelde hij,
had een prijs van 25.000 dollars uitge
loofd voor de vlieger, die in staat zou
Zijn zonder onderbreking van New
York naar Parijs te vliegen. Over dat
aanbod werd veel gepraat en herhaal
delijk zag men dan ook foto's in de
dagbladen van mensen, die aankondig
den een gooi te doen naar dat aar-
dige sommetje. De meesten echter,
die er over praatten, dachten er in
werkelijkheid helemaal niot over. Zij
zeiden het maar om in de krant te
komen. Wie er zich wél ernstig op
voorbereidden waren admiraal Richard
Byrd en de vlieger^ Bertaud en
Chamberlin. Byrd zou het met een
drie-motorige Fokker proberen en de
beide anderen samen met een Bel-
lanca.
Plotseling echter kwam letterlijk en
figuurlijk de postvlieger Lindbergh
op het Curtiss-vliegveld op Long ls-
lar.d uit de lucht vallen. Niemand had
ooit van hem gehoord. Hij was 27
jaar, vrijgezel, en hij had in de vlie
gerij nooit iets bijzonders gepresteerd
OP HET MATJE
fONDER vooringenomen te zijn op
grond, van de Engelse theorie, dat
men nooit moet schoppen naar de
hond die onder ligt, zonder te lijden
aan de gevaarlijke zwakheid, die
sommige onberedeneerde mensen al
tijd en a priori partij laat kiezen
voor de beklaagde, kon ik deze
verdachte begrijpen. Dat gebeurt niet
vaak. De meeste mensen, die voor
het hekje komen, zijn mallotige
domoren die zelf om de roede heb
ben gevraagd.
Maar deze jonge kerel, deze stevige
Kees met zijn braniekuif, dat was
van Holland, de harde knuisten van
wat anders. Dat was de frisse wind
een ongecompliceerd voorgeslacht, de
simpele noblesse van een stam, die
zich aan de regels van het maatschap
pelijk spel houdt, ten goede of ten
kwade.
U hebt Willem Koreneef ge
schopt en geslagen, begon de rechter.
Een blauw oog, twee kiezen en een
bloedneus. Is dat zo uw gewone ma
nier van doen?
Kees schudde het hoofd. Hij zei:
Willem kon ze hande niet thuis
houwe, dat wou 'k 'm aflere. Me
avvekaat weet 'r alles van. 't Ging
om me meisje.
De „avvekaat" was een man van
grote effecten. Op het dieptepunt van
het debat liet hij het meisje roepen
en toen zij binnen zweefde om ge
tuigenis af te leggen was dat als een
onverwachte zonnestraal op een
miezerige Novemberdag.
Ze heette Madalena, ze droeg een
lief jurkje van kleurig katoen, haar
blonde krullen vielen sierlijk langs
een gezichtje dat schoon was 'lijk een
bellefleur en toen begreep ik,
dat de verdachte een paar kolossale
klappen had geplaatst. Want het
madeliefje zei, met 'n blos van ver
legenheid, dat Willem Koreneef haar
al drie keer had lastig gevallen.
Lastig gevallen?, vroeg de rechter.
Het meisje aarzelde. Onbehoorlijk,
zei ze zacht. Hij is een engerd.
De rechter riep de gekwetste heer
Koreneef op de voorgrond en vroeg:
Is dat waar?
Indirect, zei de geteisterde. Ik
plaagde maar een beetje. Ik stoeide
maar wat.
Was het plagen en stoeien?,
vroeg de rechter, maar Madelena zei
kortaf: Het was geméén!
De advocaat maakte er een roman
van in drie delen. 1De Zuivere
Liefde; 2) De Zwarte Ziel en 3) De
Wraak van de Held. Het was prach
tig van conceptie en fraai van taal.
Kees kreeg twee tientjes boete.
Voor iedere kies een tientje, het
blauwe oog en de bloedneus als kor
ting voor netto-contant. Want het
recht is soms een soepel ding.
KAREL
k
Vier beroemde en betrouwbare
geneesmiddelen.
Bij zware hoofdpijn, rheuinatiek, zenuw-
ijnen, enz. is het een veilig gevoel t»
..unnen vertrouwen op de 4 geneesmid
delen, verenigd in één tablet Chefarin»
,,4". Eén der bestanddelen ls Chcfarox.
Hierdoor hebben de tabletten een krachtig»
maar toch weldadige werking, zonder
zelfs een gevoelige maag van streek
te maken.
BEROEMDE GENEESMIDDELEN
IN EÉN TABLET
PUNfcN fcN GftlfcP 20 O-'i
(Advertentie, tng. Med.)
Zijn geboorteplaats was San Diego,
maar zakenmensen uit St. Louis had
den hem financieel in staat gesteld
aan de wedstrijd deel te nemen. Daar
om had hg zijn machine „Spirit of
St. Louis" gedoopt. Het was een Ryan-
eendekker met slechts één motor.
Vóóruitzien was alleen mogelijk door
een periscoop. De motor was luchtge-
koeld en had een vermogen van net
200 pk. „Gekkenwerk, zelfmoord", zei
Fokker, toen men hem van Lind-
bergh's voornemen op de hoogte
bracht.
Toch was Fokker in de avond van
19 Mei op Curtiss-field toen Lindbergh
zou vertrekken. Hg had 451 gallons
(1707 liter) benzine geladen; dat was
voldoende volgens 'n summiere bereke
ning. Maar toen men naging of die
200 pk de 2600 kg wegende machine
wel de lucht in zouden kunnen krij
gen, vond men de startbanen ter
plaatse te kort. Die moeilijkheid werd
echter spoedig opgelost. De staart van
de „Spirit" werd achterop een vracht
auto gelegd en zo reed men de ma
chine achterwaarts door de stille stra
ten van New York naar het Roose
velt-vliegveld, dat groot genoeg werd
geacht. Die rit duurde uren, want
telkens moest men stoppen om de
lagers te koelen.
1"egen de ochtend was men dan zo
ver, dat de Wright Whirl-wind-mo-
tor kon worden aangeslagen. „Het ge
luid is goed", zei Doe Mulligan, de be
drijfsleider van de fabriek. Tot dat
ogenblik had Lindbergh in een stool
gelegen om te proberen wat te sla
pen, maar dat was hem niet gelukt.
Hij voelde zich puik en Stapte gemoe
dereerd in de cockpit met vijf brood
jes-met-kaas-en-ham in zijn linker
hand.
„Moet je niet meer eten meene
men?" vroegen bezorgde omstanders
„Nee", zei Lindbergh, „als ik in Pa
rijs aankom zal daar wel meer te
krijgen zijn en als ik er niet aan
kom heb ik niet meer nodig dan dit".
Daar bleef het dus bij. Het weer was
slecht, maar volgens de berichten
moest het boven de Atlantische
Oceaan goed zijn. De blonde vlieger
knikte eens, zei niets en zette de ma
chine in beweging. Het was een
moeilijke start. Een paar keer wipte
zg terug op de grond, maar ten slotte
ging zij dan toch de lucht in. Zij
kwam maar net boven de hoogspan
ningsdraden uit, die even voorbij het
vliegveld een gevaarlgk obstakel
vormden. Er waren ongeveer 1000
mensen bij, toen zij uit het gezicht
verdween
Die avond, zo ging de heer Prin
sen Geerligs verder, bezocht ik een
boksmatch in de open lucht, omdat
ik correspondent was van de Ned.
Indische bladen en op Java was men
verzot op boksreportages. Het was
erg spannend. De tribune gilde: „Hit
'em in the bread basket, Bill, hit 'em
hard!" En toen opeens een plechtige
stem uit de luidsprekers: „Dames en
heren, een eenzame vlieger bevindt
zich boven de Atlantische Oceaan op
weg naar Europa. Wij hebben sind3
uren niets van hem vernomen. Ik
verzoek u allen op te staan en een
minuut lang met uw gedachten bij
hem te verwijlen". En als één man
rees het ruwe volk omhoog en
zwijgend stond het een minuut lang
stil. Je kreeg er tranen van in de
ogen. Toen begon de volgende ronde
en de menigte begon weer te loeien:
„Hit 'em hardNa afloop kwam
ik langs het gebouw van de New
York Times, waar een schoolbord
voor de ramen hing met de medede
ling: „Wij hebben niets naders van
de eenzame vlieger gehoord; gelieve
niet op te bellen.."
Geslaagd.
pas in de daarop volgende namid
dag kwam er een telegram Uit Pa
rijs: Lindbergh was om 22.22 uur op
Le Bourget geland na een tocht van
33.30 uur. Hij had nog 322 liter ben
zine over en had dus veel verder kun
nen komen. Gemiddeld had hij 174 km
per uur gevlogen met de wind in de
rug. Per uur had hij 41 liter brand
stof verstookt. De 5 broodjes waren
op en hij had wel trek in meer toen hij
uitstapte.
De „Spirit" is later per schip te
ruggehaald naar de V.S. en staat nu
als historisch document te pronk in
het Smithonian museum. Byrd, Ber
taud en Chamberlin hebben sportief
gereageerd op Lindbergh's succes.
Oppositie legde het hoofd in
de schoot
(Van onze correspondent in Kaapstad)
r>E politieke crisis in Zuid-Afrika,
die zich een paar weken geleden
zo ernstig liet aanzien blijkt niet
veel meer dan een lawaai-crisis te zijn
geweest. De oppositie heeft, nadat de
regering-Malan extra politietroepen
naar Kaapstad had gedirigeerd om op
alle gebeurlijkheden voorbereid te
zijn, onverwacht het hoofd in de schoot
gelegd. Haar samengaan met het Fak
kelcommando in een tegen de regering
gericht eenheidsfront heeft zoveel on
rust onder de bevolking verwekt, dat
de Verenigde Partij er stellig meer na
deel dan voordeel van zal ondervinden.
Vermoedelijk is thans de spanning
voorbij en kan het leven z(jn normale
loop hernemen.
Voor de regering-Malan, die bij de
stemmingen over het omstreden wets
ontwerp (tot instelling van een Hoge
Raad van het Parlement) een meer
derheid van 19 stemmen kreeg, is de
ze gang van zaken een groot succes.
De wet, over welks indiening zes da
gen werd gedebatteerd, werd binnen
twee uren aangenomen.
Het lijdt geen twijfel, dat ook de
Senaat ziin sanctie aan het ontwerp
zal verlenen.
Daarmee heeft de nationale regering
dan bereikt, dat er een Hoge Raad van
het Parlement tot stand komt. die over
de rechtsgeldigheid van wetten zal
hebben te beslissen Hierdoor komt het
parlement vrij van de bepalingen in de
dusgenaamde Afrika-wet, die het Brit
se parlement in 1909 vaststelde en
daarmee heeft de regering-Malan een
nieuwe stap gezet op het pad naar
absolute souvereiniteit.
De tegenstand van de oppositie is
als een mislukte pudding in elkaar ge
zakt. In de Volksraad heerste opge
wonden verbazing, toen de leider van
de oppositie - die veertien dagen ge
leden nog had uitgeroepen te zullen
vechten als een tijger - het debat op
gaf zonder ook maar één woord te heb
ben gezegd over de wetsartikelen. Hit
vroeg slechts hoofdelijke stemming en
bleef daarbij ver in de minderheid.
Dr Malan, die tevoren tijdens een
ononderbroken dag-en-nacht debat van
dertig uren het woord had gevoerd,
richtte opnieuw een ernstige waarschu
wing tot het Fakkel-commando, dat
stoottroepen laat optreden op politie
ke vergaderingen. Dit optreden, zo zei
Malan, roept herinneringen op aan Hit-
Ier, die met straatgevechten bereikte
wat hij in een eerlijk politiek debat
niet winnen kon.
Men acht het niet onmogelijk, dat de
regering het Fakkel-commando thans
spoedig zal verbieden.
MEN ontkomt maar moeilijk aan de
1 indruk, dat vele Christenen hun
geloof meer met de mond dan met de
daad bewijzen. Er is nu eenmaal ook
onder degenen die zich naar Christus
noemen kaf onder het koren. Hun eigen
positie, hun geëerde naam, hun kerke
lijk of maatschappelijk bestaantje
weegt vaak zwaarder dan de eis van
het evangelie, dat wij hebben toe te
nemen in liefde tot God ende
naaste. Dat is zo'n lastig, bijbels woord.
Het is zo ruim, zo alles en iedereen
omvattend. Het beperkt zich niet tot
het eigen gezin, tot het eigen milieu.
Het is feitelijk allemaal niet aan eni
gerlei beperking onderhevig.
Geloof, hoop en liefde zijn drie voor
name elementen in het leven des ge-
loofs, maar de bijbel aarzelt niet om
in onverbloemde taal te zeggen, dat de
liefde het belangrijkste is. „Zonder
geloof is het onmogelijk God welge
vallig te zijn", dat is waar. Maar een
geloof zonder de daad is dood. Dat is
niet minder waar. En Paulus, de grote
kruisvader van het Christendom, zegt
het in ironisch, bijtend sarcasme tot
allen, die Christen-met-de-mond en
huichelaar-met-de-daad zijn: Gij zijt
niets meer dan een ratelende bel, een
lawaaierig stuk metaal!
Een brute egoïst, die zich Christen
wil noemen, moge het zich voor ge
zegd houden, dat zijn geloof, indien er
geen liefde uit opbloeit die resulteert
in waarlijk christelijke barmhartigheid
en naastenliefde, minder dan niets en
ijdelheid is. Geloof zonder „goede wer
ken" dat is. betoon van ruimheid
des harten, eerbied voor de ander,
hulpvaardigheid, rechtschapenheid en
een barmhartige vergevensgezindheid
i s geen geloof. Het is alleen maar
christelijke fraaiigheid, godsdienstig
geleuter zonder werkelijke achtergrond
en het is in feite een belediging van
Jezus Christus, wiens naam om derzul-
ken wil gehoond en gelasterd wordt.
Christendom moet niet alleen maar
voor-gepraat, het moet vooral voor-
gelééfd worden. Christendom is een
doorlopende daad van goedertieren
heid, van reddende en louterende en
heiligende liefde. Het is beter éénmaal
waarlijk christelijk te doen, dan
honderd keer christelijk te praten zon
der waarachtig mededogen met de ar
me, de hulpeloze en de verdwaalde.
Het kruis van Christus is de triomf
van de hoogste liefde. „Door zijn strie
men is ons genezing geschonken en de
straf, die hij vrijwillig (en zondeloos)
op zich nam, brengt ons de vrede aan".
Dat is genadeloze ontferming, ja ge
nade, rijk en vrij. Dat is het goddelij
ke voorbeeld van de ware, de alles ge
vende, de alles verdragende, de alles
vergevende liefde.
Wie Christus navolgt op het spoor
van zijn triomferende liefde zal weten,
dat Gods eeuwige licht hem omstralen
blijft ook als de avondschaduwen val
len over .zijn levenspad. Want liefde
dat enige kenmerk der ware kinderen
Gods is het thema van der engelen
lied en het is de sleutel op de poorten
des hemels.
D EN ik op weg naar Ti mor?,
vroeg enige weken geleden
de Australiër Jack Fairweather in de
Timorzee aan een hem passerende vis
ser.
Ja, zei de verbaasde visser.
Voor verbazing was wel enige reden.
Want Jacks vaartuig bestond uit wat
drijfhout, tezamen gebonden op drie
vliegtuigtanks. Daar stond een dunne
mast op het zeil was nog slechts
een gerafeld en gescheurd vod. Be
schutting was er niet, voedsel slechts
zeer weinig. Toen de visser in Austra
lië terugkeerde, waarschuwde hij de
autoriteiten, die vliegtuigen uitzonden
om Jack op te zoeken. Deze vonden
echter niets meer
Thans blijkt, dat de eenzame zwer
ver meer geluk heeft gehad dan men
had durven hopen. Weliswaar is hij
niet in Deli aan wal gestapt, maar
Timor blijkt hij wel te hebben bereikt.
Zijn vlot is namelijk gestrand nabij
Koepang, op 180 mijl ten Zuidoosten
van zijn bestemming. Jack maakt het
goed.
ptEZE tgd gonst van plannen, ideeën, acties en manifestaties, die iets met
sociaal werk te maken hebben. Nationaal en internationaal. De kranten
staan er vol van. Brochures fladderen van werelddeel tot werelddeel. De radio
spreekt er over. En men vergadert: in heel de wereld, in Nederland en in
Amsterdam. Maar in datzelfde Amsterdam zün er, ruwweg, zo'n "8.000 jonge
mensen, tussen de tien en vijf en twintig jaar, aan wie dat alles voorbijgaat. Dat
zijn de kinderen, die niets te maken hebben, of willen hebben, met een jeugd
beweging, die geen binding hebben met welke politieke of christelijke organisa
tie dan ook. De kinderen, die hun eigen weg gaan. De weg van huis naar de
fabriek vice versa, en al de zijwegen daartussen. De jongens en de meisjes," die
de Amsterdamse asfaltjeugd vormen. Die waarschijnlijk wel dénken dat ze
gelukkig zijn, maar die alleen een surrogaat-geluk koesteren. De jeugd die zich
bewust werd in de dagen van Wereldoorlog II. De jeugd, waarvan een deel op
groeit in veel te kleine, veel te miserabele woningen. De jeugd die de stad bezit,
de bioscoop, en de beeldroman, maar die geen weet heeft van al dat andere, dat
buiten de stad is en leeft en wacht. De straatjeugd, met een maximum aan
zakgeld en een minimum aan idealen. De jeugd uit de krotten, uit de duizenden
kleine mensen-cellen ergens in Amsterdam. Zonder een bepaald levensdoel,
zonder enig feu sacré voor wat dan ook. Eigenlijk: een verloren, bedorven en
vermorste jeugd.
DEN kleine jroep studenten is op dit
ogenblik in Amsterdam bezig deze
jeugd op te vangen. Het is geen grote
organisatie, en ze is tot nu toe weinig
spectaculair. Maar er wordt met een
moed en optimisme gewerkt, dat de
stukken er afvliegen. En met het tem
po van: de jeugd. Dezer dagen spraken
we met de heer W. Spruit, een der lei
dende figuren van de Stichting J.E.S.,
d.w.z. „Jeugd en Studenten", en wat
we hoorden was bijzonder verblijdend
en verheugend. Er z ij n nog mensen
die hun tijd en hun belangstelling aan
anderen willen schenken, en wat deze
studenten van Amsterdam doen. is
zeker waard in brede kring bekend
gemaakt te worden. Men werkt met
zeer povere middelen, omdat er natuur
lijk veri te weinig geld is. Maar men
beschikt nu over een stuk trein, be-
schikbaar gesteld door de N.S., op aan
beveling van de Koningin, waarmee
de jongens, die men voor enige uren
uit hun milieu haalt, de stad kunnen
verlaten. Men heeft een boot. Zelf ge
maakt door de studenten, die voor
hetzelfde doel gebruikt wordt. Men
doet aan lubwerk, men houdt excur
sies door de stad, men organiseert
schilder- en tekenwedstrijden, men be
zoekt musea en men organiseert zwerf
tochten.
Dit werk is uiterst moeilijk en vaak
uiterst ondankbaar. Men moet een aan
zienlijk dikke huid hebben, om niet na
korte tijd uit het veld geslagen te zijn
en er de brui aan te geven. Omdat deze
jonge mensen verwend zijn. En om
dat ze geld in hun zak hebben. En om
dat ze zo al het een en ander gewend
zijn. Men moet dat alles heel „psycho
logisch" aanpakken, en het moet vooral
de sfeer, het klimaat zijn, waarmee men
deze groep pakt. Soms heeft men ge
luk en succes, soms mislukt een gehele
opzet. Maar deze studenten gaan dóór,
omdat ze van begin af aan een aan
zienlijke portie pech en teleurstelling
in hun plannen verdisconteerden. Een
deel der jeugd komt na een- of twee
maal niet meer op de basis terug, maar
een ander deel wel. Om dat deel gaat
het. En men zou kunnen zeggen: al
houden ze er maar tien vast, dan krij
gen tien jonge Amsterdamse mensen de
kans op een beetje echt geluk.
LIET Gemeentelijk Bureau Jeugdzorg
staat volledig achter deze actie en
dat is een goed ding. Maar men zou
méér willen cfoen, als men over méér
geld beschikte. Er wordt hard genoeg
gewerkt om dat geld te krijgen, en de
studenten hebben het aardig ver ge
bracht in het „los-praten" van bepaalde
mensen en instanties. Ten slotte wil
iedereen wel iets doen aan dit sociaal
culturele werk, als men maar even
warm gemaakt wordt en het doel
ziet.
Wij spraken lang met de student die
ons dit alles vertelde. En een paar din
gen troffen ons: toen wij hoorden dat
steeds opnieuw blijkt tijdens het werk
met deze groepen stadsbevolking, dat
de „lagere" klasse bepaald niet een
„slechtere" klasse hoeft te zijn. Dat er
een wonderlijke hoeveelheid sportivi
teit, belangstelling en eergevoel be
staat juist -nder deze groepen. En
dat men zich zeer zou vergissen als
men bijvoorbeeld aannam dat het „sex-
probleem" bepaaldelijk een probleem
van deze groepen is. Het tegendeel
is .waar.
Een kleine groep studenten is dag
aan dag bezig met jonge Amsterdamse
mensen. Men doet dat nogal eenvoudig
en men slaat op alle grote trommen, die
wellicht beschikbaar zouden zijn. Deze
studenten zoeken zichzelf niet, maar
anderen. En als men over zoiets hoort
spreken en men merkt hoe warm dat
spreken is, en hoe gloeiend-heet de
ene jonge mens zich nog kan maken
voor de andere jonge mens, dan moet
men van gegoten staal of drievoudig
gewapend beton zijn om niet ook
warm te worden. En om niet volledig
achter deze acties en doelstellingen te
gaan staan. Ook al hebben die dan
niets te maken met al die andere, grote
officiële en semi-officiële instellingen,
die ook dat werk doen. Maar die een
deel van jong-Amsterdam niet kunnen
grijpen.
LIET is de vraag of deze studenten tien
procent, vijf procent of één procent
zullen kunnen grijpen. Of nóg min
der. Is dat percentage het belangrijk
ste? Neen. al waren het honderd of tien
van die jongensdan nóg was het
een verblijdend resultaat.
U heeft dit gelezen, vrienden en ik
weet niet of ik er in geslaagd ben de
temperatuur van uw enthousiasme en
instemming met een graad te verhogen.
Zo ja, dan zou dit af te reageren zijn
op gironummer 533500 te Amsterdam,
ten name van de Stichting „Jeugd en
Studenten". Natuurlijk zullen honder
den, duizenden lezers dit verzoek voor
kennisgeving aannemen. Maar mis
schien zullen er een paar zijn die tóch
naar hun giroboek grijpen. Die moeten
we hebben. Neenniet „we". Zij.
De eenzame Amsterdamse asfaltjeugd,
die niet eens weet dat ze eenzaam is.
ANTHONY VAN KAMPEN.
(Van onze Haagse redacteur)
MEN kan zich moeilijk het geluk voorstellen van hen, die blind of nagenoeg
blind waren en door een gelukkige operatie het gezichtsvermogen hebben
teruggekregen. Niet alleen is een wereld voor hen open gegaan en kunnen zjj
genieten van de schoonheden, die de natuur biedt; niet alleen ook zijn zij weer
in staat zich gemakkelijk in hun omgeving te bewegen en allerlei werkzaam
heden te verrichten, maar ook en vooral: zij hebben hun gevoel van volvaardig
heid hervonden. Zoals die militair die na zijn afkeuring zelfs geen gewone be
trekking kon krijgen, omdat hij niet goed meer kon zien en die nu na de
hoornvliestransplantatie weer geschikt is voor de militaire dienst. En zoals
anderen, die vrijwel blind waren en nu weer een auto kunnen besturen.
Binnenkort vijfde centrum
voor operaties
QNGEVEER twee jaar wordt thans
in ons land de hoornvliestransplan
taties; waartoe vooral het Nederlandse
Rode Kruis de stoot heeft gegeven, toe
gepast. Overziende, wat tot dusver be
reikt is, mag men tevreden zijn. Er zij
uitstekende resultaten en het laat zien
aanzien, dat in de toekomst de trans
plantatie door een voortschrijdende
techniek en door een groeiende erva
ring van de chirurgen, met nog meer
succes zal kunnen worden toegepast.
Men weet het: bij hoornvliestransplan-
tal ic wordt een klein stukje hoornvlies
uit het oog van een pas gestorvene ge
zet in het oog van een patiënt, wiens
hoornvlies is vertroebeld of op eniger
lei wijze is aangedaan. De operatie le
vert uiteraard geen resultaat op, wan
neer het oog ziek is, of andere afwij
kingen vertoont, die blindheid veroor
zaken
Er zijn thans vier plaatsen, waar de
operatie wordt verricht, namelijk Am
sterdam, Utrecht, Rotterdam en Leiden.
Binnenkort komt daar Arnhem bij. In
1950 zijn 209 transplantaties toegepast
en in 1951 150. Het grotere aantal in
1950 wüst erop, dat toen een achter
stand was in te halen. Verwacht mag
werden, dat in de komende jaren het
aantal hoornvliestransplantaties gemid
deld 100 zal bedragen.
Voldoende materiaal.
LIET spreekt vanzelf, dat de trans-
n plantaties slechts mogelijk zijn, ais
men in de hoornvliescentra over vol
doende materiaal - ogen van overlede
nen - beschikt. Het Rode Kruis maakt
propaganda om het publiek te beweg°n
zijn ogen na de dood af te staan. In
overeenstemming met de Begrafeniswet
kan dat op twee manieren. Het is v<»
doende, als men bij zijn leven toestem
ming verleent zijn ogen na het overlij
den voor hoornvliestransplantatie te ge
bruiken.
De tweede weg. die de Begrafeniswet
openlaat, is dat de naaste familie van
een overledene toestemming verleent
diens ogen voor hoornvliestransplanta
tie te gebruiken. In de practijk komt
het erop neer, dat alleen ogen gebruikt
worden van mensen die in een zieken
huis *van een der centra overlijden. Als
men de verlangde toestemming krijgt,
wordt onmidde.'ïjk iemand opgeroepen,
die voor de transolantatie in aanmerking
komt. Het voordeel van deze methode
is. dat men in de ziekenhuizen de over
leden patiënt kent en dus weet, of met
de overplanting van een stukje hoorn
vlies niet tegelijkertijd een infectie
overgebracht kan worden. In de hoorn
vliescentra wordt de propaganda thans
het intensiefst gevoerd.
Het ligt in het voornemen een cen
traal medisch archief te stichten, be
rustende bij het Rode Kruis, waarin de
resultaten van de hoornvliestransplan
taties geregistreerd zijn. Gemakkelijk
zal dat intussen niet zijn, omdat het
vei loop van de operaties ambtsgeheim
zijn van de desbetreffende doctoren.
Het aantal mislukkingen wordt steed*
geringer - dank zij een betere techniek
en het beschikbaar zijn van meer mid
delen tegen infectie - en het vertrou
wen in de goede resultaten van de
hoornvliestransplantatie neemt daar
door toe. Zo zelfs, dat tegenwoordig
niet alleen meer blinden worden ge
opereerd, maar ook zeer slecht zienden,
bij wie een mislukking het laatste
beetje licht uit de ogen zou kunnen
wegnemen. Als de operatie goed slaagt,
krijgt de patiën het normale gezichts
vermogen terug.
Hima Kesarcodi, India's wereld
beroemde danseres, heeft haar
tournee door Europa geopend met
een voorstelling in Londen.
