MacArthur
elkaar
en Eisenhower zullen
Chicago bestrijden
in
3
psas?
De Hoge Veluwe, kostbaar
nationaal bezit
Rothschild en de clochards van Par
De koning der woestijn wordt
zeer sterk overschat
Een zwerver
verdwaald
De twee generaals zijn felle rivalen
Ike kreeg herhaaldelijk
gelijk
Zesduizend hectare hei, bos en park zijn een
oase van rust en schoonheid
JmiMa Zgnnebruio
Eiert van de kok
„Wilde dieren' zijn vaak allerminst wild
Nieuwe gezichtspunten
IJS
Touwtrekken mei
zeeleeuwen
>neeV,Vt 0t
(Van om» correspondent te New York)
QP 7 JULI zal er op de Republikeinse Conventie te Chicago een „five star
general", wiens aspiraties naar het presidentschap in het verleden algemeen
bekend z(jn, opstaan om de stelling te verdedigen, dat geen generaal President
van de V. S. moet worden, en vooral niet zijn „five-star" collega, die thans
ambitie heeft om de leiding van het Amerikaanse staatsschip op zich te nemen.
Deze merkwaardige woordenslag, oftewel de strijd McArthur versus Eisenhower,
zal gestreden worden in een atmosfeer van zowel physieke als debats-hitte. De
lurhtkoeling van Chicago's International Amphitheater ijlings aangelegd voor
een slordige 300.000 z al het hard te verduren hebben tegen de zee van licht,
die nodig is om 1.500.000 aan televisie uitrusting, in staat te stellen het gehele
verloop van de zitting door te geven naar millioenen huiskamers. Maar bij al
deze technische wonderen en de millioenen dollars nodig ze te volbrengen
(reparaties aan straten in de stad Chicago in de onmiddellijke nabijheid van het
Amphitheater vereisen S 2 mlllioen) valt de nadruk op het te verwachten bit
tere duel tussen de beide generaals McArthur en Eisenhower.
voor Mac zijn de druiven zuur. Hoewel
hij in 1948 bereid was uit het Verre
Oosten naar Amerika terug te komen
om deel te nemen aan de strijd om het
Presidentschap de Republikeinse
Conventie besloot anders en koos
Dewey als candidaat heeft Mac thans
het ..principiële standpunt" ingenomen,
dat het „ongepast en ongewenst is, dat
een militair president van de Ver. Sta
ten wordt". Er kan in vier jaar tijds
heel wat veranderen! McArthur zei
letterlijk op 15 Mei J.I.: ..Het zou tra
gisch zijn indien de huidige generatie
LIET lot heeft gewild, dat er tussen de
twee grootste levende Amerikaanse
militaire figuren een levenslange con
troverse zou bestaan. Deze jarenlange
vijandschap want dat is {jet woord
dat men onomwonden kan gebruiken
gaat in Chicago haar climax tegemoet.
Ike is jonger dan Mac. Hij
zelfs vele jaren onder hem. McAr.hur
■was al een ,.four-star"-generaal toen
majoor Eisenhower één van de vele
assistenten van de toenmalige Chef van
Staf was. Later vertrok Eisenhower
met McArthur naar het Verre Oosten,
waar de oudste der beide generaals tot
Veldmaarschalk van de strijdkrachten
der Philippijnen was benoemd. De ver
houding tussen beiden was toen cor
rect. Niet meer, niet minder.
Bij het uitbreken van wereldoorlog II
was McArthur de bevelvoerend gene
raal in heel het verre Oosten: zijn
defensieve campagne op Bataan is heel
bekend. Eisenhower had kort tevoren
overplaatsing naar „een ander oorlogs
toneel" aangevraagd en verkregen. Na
de overrompeling van de Amerikaanse
vloot in Pearl Harbour door de Japanse
luchtmacht was de jongere militair er
n 1 van overtuigd, dat het voornaamste
strijdtoneel niet in het Verre Oosten
zou liggen, doch in Europa. Eisenhower
verkondigde deze theorie ronduit.
McArthur was hiervan volledig op de
hoogte. Eén van de redenen waarom
hii Eisenhower's aanvraag tot over-
plaasting gaarne ondersteunde, was n.1.
dat hii niet kon aanvaarden dat een
bekwaam officier inzichten koesterde
welke zo radicaal van de zijne afwe
ken.
Het verloop van de historie heeft Ike
in het gelijk gesteld. Het Verre Oosten
werd ten lange leste een secundair
oorlogstoneel.
Duitsland was en 1? de
steen van Amerika's. militair beleid.
Eerst toen de beslissing daar was ge
vallen was Washington bereid de volle
aandacht aan het Verre Oosten te
schenken.
Groot leider
Fr het verloop van dit voor
McArthur zo grievende proces was
Eisenhower inmiddels gegroeid van een
onbekend officier tot één van js werelds
meest befaamde generaals. Zijn grote
kracht bleek daarbij te schuilen in zijn
talent leiders van vele nationaliteiten
en inzichten tot elkaar te kuomj"
brengen. Eisenhower is wellicht geen
uitzonderlijk groot strateeg (Omar N.
Bradley is in dit opzicht zeker supe
rieur). Maar hij wist diplomaten en
militairen van vele geallieerde landen
met vele uiteenlopende belangen e
verenigen in het roemrijk team dat de
tweede wereldoorlog door een militaire
overwinning ten einde bracht.,
McArthur is ontegenzeggelijk een
groot militair. Mogelijk een groter stra
teeg dan Ike. Maar hij is tegelijkertijd
Amerika's slechtste diplomaat. Hij be
gaat de kernfout zichzelf te verafgoden
en elkeen, die het waagt zijn inzichten
niet te delen, tegen zich in het harnas
te jagen.
In het grote confliuf tussen President
Truman en Generaal McArthur moest
de laatste het dan ook afleggen, on
danks de voorafgaande verzoeningsge
zinde geste van de President naar Wake
Island te vliegen en daar de heethoofd
McArthur de koers van kalmte en be
dachtzaamheid te adviseren.
Het ontslag van Generaal McArthur
was inderdaad een donderslag bij hel
dere hemel. Een nationale held, die
defensief en offensief in het Verre Oos
ten machtige campagnes had gevoerd,
zet men niet maar zonder meer aan de
dijk. Truman had echter geen alterna
tief. De Amerikaanse chefs van staf
ondersteunden de beslissing. Er viel
immers met McArthur niet meer te
praten. De kracht van een democratie
is ten enenmale het burgerbewind, dat
bij machte is een dreigende militaire
dictatuur te voorkomen.
Men zal zich de foto van Eisenhower
herinneren, genomen door een
fotograaf op het ogenblik, dat hij het
nieuws van McArthur'» ontslag ver
nam. Zijn gelaatsuitdrukking liet wei
nig twijfel aan het gewicht yan de
zaak Óp zijn Sezlcht staat duidelijk te
lezen: „Dat is een klap Kort daarop
nam Eisenhower de gelegenheid te baat
om het beleid van zijn President ten
volle te ondersteunen.
Overvleugeld
LIET is. menselijkerwijs gesproken.
verklaarbaar, dat McArthur hem
dit nooit heeft vergeven. McArthur was
nominaal - althans qua leeftijd - Ike s
superieur. Het is een bittere pil voor
hem geweest te moeten slikken, dat h
commando van S.H.A.P.E. door de
Amerikaanse militairen tenslotte van
groter gewicht werd beschouwd dan de
positie van McArthur - en daarna
Ridgway en thans Clark als Supr
Commandcr Allied Powcts in Azie.
McArthur voelde zich door een Jon-
ger officier overvleugeld. Voor wte de
mentaliteit van McArthur ook maar
enigszins kan doorgronden betekent au-
onverzoenlijke vijandschap. Zeker. be-
de officieren hebben in het openbaar
van hun respect voor elkander» min
tair-technischa caven getuigd Maar
in de starheid en de discipline van een
militaire maatschappij de oplossing
moet vinden voor de problemen ver
oorzaakt door het falen van een civiele
regering".
Inmiddels heeft McArthur zijn steun
toegelegd aan Robert A. Taft, Eisen
hower's voornaamste tegenstander
Kwade tongen fluisteren, dat McArthur
er niet „vies van zou zijn" om zichzelf
candidaat te stellen, indien hij daartoe
ook maar enigszins de kans kreeg. De
kans is er: want als voorzitter van de
Republikeinse Conventie heeft hij alle
touwtjes van de vergadering in han
den. Maar het lijkt ons uiterst onwaar
schijnlijk dat een poging zijnerzijds ook
maar met enig succes zou worden be
kroond.
Niettemin: op het podium in Chicago
zal een felle persoonlijke strijd worden
gestreden een tragische strijd tussen
twee collega's van wie men solidariteit
had moeten verwachten. Maar ook een
tragische strijd, omdat, het twee genera
lies geldt, waarvan de oudere het ogen
blik voorbij liet gaan, waarop hij zich,
met alle glorie, ten gunste van de jon
gere collega had kunnen terugtrekken.
Aan emoties en emotionaliteit zal de
Republikeinse Conventie meer opleve
ren dan menig drama uit de droomfa-
brieken van Hollywood.
(Advertentie, la». Metf.)
Een halve eeuw
geleden had nog nie
mand van de Hoge
Veluwe gehoord. Het
behoorde tot de gro
te uitzonderingen,
wanneer de eenzame
schaapherder, de plag-
genmaaier of de dag
loner een vreemdeling
in het barre stuifzand
of op de uitgestrekte
helde opmerkte. Pas
toen het wegennet be
ter werd, de verkeers-
mogelijkheden toena
men, een enkel be
scheiden pension aar
zelend zijn deuren
opende en in de dor
pen wat logies moge
lijk werd, ontwikkel
de zich allengs enig
toerisme. Men begon
de vergezichten en dc
intieme hoekjes van
„het wilt ende byster
land van Veluwen" te
waarderen. Toch kon
omstreeks 1915 nog
niemand bevroeden,
dat dit gebied nog
eens-- zo in trek zou
komen. Men kan thans
zeggen, dat het Ne-
derlandse V0'JS
heeft ontdekt. Zo trok
alleen het Nationale
Xrkvedrled"ngejaar "269.000 bezoekers
- en dat in een seizoen, dat door
overvloed aan regen en wind allermins
gunstig mocht heten.
Natuurlijk komt deze liefde voorbeen
uitbundige reclame of door
het land van de stilte, ook in b£ f_
paganda. Er mag een enkele prentonei
kaarUndifgidSgefnVeee^ eenvoudig
foldertje fs ook nog te krijgen, maar
daarmee is het ook gezegd. Deze zes-
dU1bZl1ek zelf^trekkerf DaTgebeurt din
nok Tienduizenden neen honderddui
zenderhebben "in de looP der jaren -
wejr leren vindln nTafde rust van het
wijde landschap met |n
develden, stulfdumen, ^untsteppen^^
naar hT men hier kan rondzwerven.
zonder last te hebben van
dé kampeerplaats.
De inwendige mens behoeft
Twee'uitsteïkende restaurants voorwen
Het belangwekkende jachtslot
bertus deze steengeworden sage yan
de beschermheilige der jagers vormt
nvaehtiae vijvers en kleuiige
borders een aantrekkelijkheid op zich
zelf Wie zich interesseert voor het
Ir ven van dieren en planten kan op de
Hoge Veluwe terecht.
tt:i kan zelfs, als hij zich er
bijzonder voor interesseert, een bteroeP
doen op de leiding van het Nationale
Park om deskundige voorlichting en
vlezen voor zijn studie. Want er U een
veldbioloog in dienst, wiens enige taak
hierin bestaat, dat hij voortdurend het
leven van de dieren op het uitgestrekte
landgoed gadeslaat en bestudeert. D-
man ziet hierin meer dan een taak-om-
den-brode: zij is hem een roeping en
een hartstocht.
Evenzeer kan hij, die belangstelt in
moderne bosbouwmethoden, hier een
studieterrein vinden. Zij worden in het
met zorg onderhouden bos- en parkge-
bied met grote omzichtigheid toege-
'^De Hoge Veluwe is thans reeds één
der longen van ons in toenemende mate
in massale huizenblokken samengeperst
volk Het zal dit tot in lengte van jaren
blijven, zo hopen we. Het goed is in
elk geval als reisdoel de moeite ten
zeerste waard, al was het alleen maar.
omdat er zo vele en zo uiteenlopende
verlangens kunnen worden bevredigd.
(Van onze Australische correspondent)
Vele malen heeft uw correspondent
in deze kolommen melding gemaakt van
zijn Australische lievelingsschrijver Ion
Idriess, die in zijn tientallen boeken de
„bush" en het „echte" Australië van de
verre binnenlanden naar de woonka
mers van de steden heeft gebracht. De
schrijver Ion Idriess. die bij de
Austraalnegers van de woestijnen en
de wouden wellicht beter thuis is dan
op een cocktail-partijtje, de man met
de verziende blik en de stoute plan
nen, die in zijn „De Grote Boemerang"
het plan ontwikkelt om de nu naar
zee stromende rivieren het binnenland
in te leiden en zodoende van het „dode
hart" van Australië weer een vrucht
bare vallei met een binnenzee, meren,
rivieren en grazige vlakten te maken.
Vele duizenden mijlen heeft Ion
Idriess door de onbekende wildernissen
van het Vijfde Werelddeel gezworven.
Door het tropische Noorden, de rode
woestijn van het Westen en de grillige
rotsformaties van het hart van Austra
lië hebben zijn nooit vermoeide benen
hem geleid op zoek naar nieuw en
boeiend materiaal.
Zo heel af en toe komt de zwerver
naar de bewoonde werald. Want ook
een zwerver als Ion Idriess heeft wel
eens iets met. zijn uitgevers te maken.
Dan loopt hij vreemd door het drukke
verkeer van de city en droomt wellicht
van de eindeloze verten van dit wijde
land.
Enige dagen geleden was de grote
zwerver weer eens in Sydney. Wat ang
stig stond hij aan de kant van Martin
Place in het hart van de stad. Tot hij
een gat zag tussen het drukke verkeer
om over te steken.
Maar de zware hand der wet daalde
op zijn schouders neer. Ion Idriess, de
man wiens benen hem door de meest
onherbergzame streken van dit onvol-
eindigde werelddeel hebben geleid,
werd bekeurd, omdat hij.... scheef de
straat overstak!
Vele nieuwe en tot heden voor de.
Australiërs onbekende zaken brengen
de immigranten de „nieuwe Aus
traliërs naar het vijfde werelddeel.
Nederlandse nieuwelingen brachten
de beschuit, de ontbijtkoek, de Hol
landse nieuwe, de Gelderse rookworst,
de bleekpoeder en de thee-beurs.
Italianen brachten de Salami en de
Broccoli, Zuid-Slaven, de Yoghurt,
oud-lndischgasten de „kroepoek"
En zo breidt het menu van de bewo
ners zich iedere dag uit met nieuwe
en onbekende heerlijkheid.
De bewoners van Melbourne Werden
dezer dagen verrast met iets nieuws
iets waarvan zij nog nooit hoorden
toen een dokter uit Boedapest en zijn
vriend een „eten-van-de-kok"-dienst
begonnen en ook in het vijfde wereld
deel de in elkaar passende pannetjes
introduceerden.
Dat dit nieuws inslaat is duidelijk.
Te meer waar alle gerechten bereid
werden door de Hongaarse kok Julius
Zajusz, die vroeger voor de Hertog
van Windsor en voor Koning Faroek
van Egypte heeft gekookt....
Maarschalk Tito cp Briis slaaschiD
De hall van het jachtslot St. Hubertus.
i -tv WÊÊËÉ
Gedurende een vierdaags bezoek aan Joegoslavië ontving Admiraal MounU
batten Maarschalk Tito aan boord van het vlaggeschip „Glasgow".
(Van onze correspondent te Parijs).
TWINTIG Jaar lang heeft Fransol* Sommer in de Afrikaanse wildernis jacht-
tropeeën verzameld; op zijn laatste expeditie heeft hij echter het geweer met
de camera verwisseld en met zijn vrouw en de filmoperateur Pol de nationale
dierenparken van Kenya, de aan dieren van allerlei soorten rijkste gebieden
van het Zwarte Werelddeel, doorkruist. Een kleurenfilm en een ontelbare hoe
veelheid foto's waren de buit van deze Jachtexpeditle, die niet minder gevaren
opleverde dan een Jacht met de wapens want wie wilde dieren wil fotogra
feren, moet dichter bij hen komen dan op de Jacht nodig is.
COMMER, een van de internationaal
3 erkende deskundigen op dit gebied
heeft onlangs een boek uitgegeven
waar Ernest Hemingway eeri voor
woord bij geschreven heeft: „Waarom
zijn dieren wild?" Men kan hieruit ve
le nieuwe ideeën opdoen en menige
dwaling herzien. Somer verzekert bu
voorbeeld, dat de dieren van de wilder
nis alleen gevaarlijk worden als men
ze plotseling verschrikt; raen moet ze
dan ook uiterst langzaam benaderen.
Zelfs als een dier klaarblijkelijk bang
is, mag de mens zijn hoofd niet verlie
zen, noch minder op de vlucht slaan.
Absolute onbeweeglijkheid is het beste,
wat men kan doen. Het dier wordt dan
weer rustig en verdwijnt. Aanvallen
van wilde dieren zijn dikwijls slechts
demonstraties, waaraan men een eind
kan maken door zich niet te bewegen.
Leeuwen
WOORAL op de leeuwen had Sommer
het gemunt. Hij zocht ze op in de
Mar;ai-steppe bij het Victoriameer. Er
bestaat een uitgebreide litteratuur, die
van de leeuw het gevaarlijkste dier van
Afrika maakt. Inderdaad waren er
voordat de blanken naar Afrika kwa
men honderden, zelfs duizenden leeu
wen, die mensen verscheurden. In het
algemeen voedt de leeuw zich met anti
lopen en zebra's. Als hij oud en lui ge
worden is, valt hij huisdieren aan en
tenslotte ook mensen. Maar sinds de
blanke jagers met hun vuurwapens ge
komen zijn, is hij zeer voorzichtig, om
niet te zeggen laf geworden. De „ko
ning der dieren", die vroeger slechts
twee vijanden had, die hem respect in
boezemden, de buffel en de olifant,
vlucht thans voor de mens. Wil men
hem benaderen, en hem zelfs fotogra
feren, dan moet men hem aan de aan
wezigheid van een mens wennen. Zo
ging Sommer ook te werk; hij legde na
melijk een antilope als lokaas voor het
hol van de leeuwenfamilie, die hij op
gespoord had. Dit herhaalde hij enige
dagen, tot de leeuwen aan zijn aanwe
zigheid gewend waren en daar ze veel
te lui zijn om 's nachts op buit te gaan
als men hun eten zo te zeggen op het
bord legt, kwamen ze dichterbij en lie
ten zich zonder moeite filmen.
Soms gevaarlijk
|y[ERKWAARDIG genoeg is de leeuw
ln de nationale parken, waar niet
s
IN HET Parijse leven spe
len de „clochards" een
soort van vagebonden, die
men slechts in Parijs vindt
en die onder de bruggen
van de Seine en in andere
schuilhoeken huizen een
bijzondere rol. Hoeveel van
deze, dikwijls door orginali-
teit opvallende types er
zijn, is niet precies te zeg
gen; volgens de gegevens
van de Parijse politie wer
den 2600 personen wegens
vagebonderen gearresteerd
daaronder bevinden zich
echter niet alleen authen
tieke clochards, maar ook
bedelaars, die van landlope
rij beschuldigd worden en
Noord-Afrikanen. Er zijn
onder deze drie categorieën
van buiten de gemeenschap
staanden duidelijke ver
schillen: de mensen ui'
Noord-Afrika zijn doorgaans
werklozen, slachtoffers van
hun illusies en het klimaat
de beroepsbedelaars zijn
uitgekookte spitsboeven, de
clochards echter zijn men
sen die hun plaats in het
leven niet kunnen vinden.
De grenzen tussen de drie
categorieën zijn natuurlijk
niet altijd even duidelijk.
De clochards hebben een
soort organisatie, waarvan
het oudste lid, een zekere
Jacquet, zijn 85 jaar met ere
draagt. Hij heeft zijn hele
leven lang geen woning be
zeten totdat hij onlangs
een erfenis van baron Edou-
ard Rothschild kreeg, name
lijk een huis op het Ile de
la Jatte. De croesus wilde
de clochard op deze wijze
er voor danken, dat Jacquet
in de twintig jaar, die ze el
kaar kennen, nooit bij hem
gebedeld heeft. Jacquet's
olaatsvervanger, Totot, die
zich eveneens als clochard
beschouwt, bezit vier hulzen
Parijs, wat hem echte
niat belet sinds vijftig jaai
aan het station St. Lazare
te bedelen.
DE vriendschap tussen de
grote Rothschild en de
dakloze clochard is niet zo
vreemd als 't misschien lijkt-
m hogere kringen schijnt 'n
soort romantische voorlief
de voor deze pittoreske we-
heeft ai besta?n- daarom
heeft de voor de oorlog op-
gerichte krant „iM Cln
chard", die in een
gin. rePUtatie in ^urskriH
°ptage 300
ÏHHti exemplaren ver
schijnt, onder zfjn iggg be
talende lezers zulke illusie-
7nn t aU de Konin9
van Irak, vooraanstaande
mensen in de Franse littera
tuur als Frangols Mauriac
ren rvf ^arco e„ ande-
ren. Dit merkwaardige or
gaan heeft behalve een lite
rair doel, dat
De clochard-koning heerst
rond
wordt door
verzorgd
Professor van "de Sorbonne
die door de een of andere
oorzaak naar het clochard
riële enZaH U' Pen 1ln™-
b«.«chïri
- O
25.000 onderdanen, waaron
der zich overigens ook rond
300 vroegere veroordeelden
bevinden, die echter geen
enkele aanleiding tot klach
ten geven. Hij wordt terzij
de gestaan door acht sec
retarissen. Jacquet vervult
zijn taak zeer conclëntieus;
verleden Jaar heeft hy voor
2200 van zijn beschermelin-
oen werk gevonden. De
schenking van baron Roth
schild stelt hem thans in
staat nog meer voor zyn be
schermelingen te doen: hy
-at de eerste en tweede ver
dieping van het geërfde
huis als slaapgelegenheden
'aten inricht**- -
'"ten inricht*? 7senh'
de begane glTnd
2 f'e, bur,,n"
zal worde»
gejaagd mag worden, absoluut niet bang
voor de mens en kan daar zelfs gevaar
lijk worden. Ook 's nachts kan een laf-
fe woestijnkoning plotseling een verme
telheid ontwikkelen, die hem overdag
ontbreekt. Zo werd Sommer in Kenya
eens 's nachts in het kamp met enkele
blanken en negers door rondzwervende
leeuwen aangevallen. De kok en de boy»
vluchtten op een vrachtauto. Een paar
schoten in de lucht maakten op de die
ren absoluut geen indruk; de leeuwen
wierpen een tafel om en ook de Euro
peanen moesten op de vrachtwagen be
scherming zoeken. Daar in Kenya de
jacht 's nachts verboden is, wilden ze
niet schieten. De leeuwen dertien in
getal, waaronder twee mannetjes met
geweldige manen, verwijderden zich
eindelijk. Doch enkele uren later kwa
men ze terug en een van hen ging op
een diep in slaap verzonken neger lig
gen, zonder hem iets te doen, waaruit
bleek, dat de dieren de mensen niets
kwaads wilden aandoen, maar Iets an
ders zochten.
Sommer dacht aan een wild zwijn, dat
ze die ochtend geschoten hadden en
dat al enigszins in ontbinding was over
gegaan. Hij liet de vrachtwagen naar
de andere kant onder de wind rijden,
zodat de leeuwen er de lucht van kre
gen. meteen sloegen ze op de vlucht en
werden niet meer gezien.
Olifanten filmen
UEEL ANDERS moet men optreden,
als men olifanten wil filmen; hier
helpt het niet als men lokaas neerlegt
Men moet urenlang sporen volgen. In
Kenya kan men echter op de loer gaan
liggen op plaatsen, waar de dieren ko
men drinken of een modderbad nemen.
Hoewel de dikhuiden in heel Afrika
aangetroffen worden - men schat hun
aantal op ongeveer 200.000 - kan men
ze alleen in Brits-Oostafrika in troepen
van enkele honderden vinden. Net alJ
de rhinoceros is de olifant in staat de
mens zonder enige reden aan te vallen.
Generaties van jagers, blanke zowel als
zwarte, hebben hem met loden kogels,
lansen en andere wapens opgejasgd, zo
dat hij daardoor een driftige knaap g?"
worden is. HU ziet slecht, 'maar zij®
reukzin is des te beter ontwikkeld.
Somer had dan ook steeds een voorraad
droge as bij zich, die hy uitstrooide, om
«•reuk onmogelijk te maken. Als de
olifant een mens ruikt, biyft hy als a>n
de grond genageld staan. Na een kort
gebrul worden de dikhuiden stil, zelfs
de zo karakteristieke bewegingen van
de ore» houden op. Met de kop omlaag
richten ze hun slurf op de mens. maar
meestal gaan ze er vandoor. Als ze
vluchten, lijkt het wel een aardbeving,
die nog kilometers ver te horen ls.
J
Uit verveling komt men tot vele r®*
re dingen Zo vertelden de zojuitt
ÜfL, rr* Macquarie Eiland in de Zul'
oeiijke Poolzee teruggekeerde man*
«en der wetenschap, dat een van de
r,J"'Jfren waarop zij hun vrije tijd
noodden bestond uit.., touwtrekken
met de zeeleeuwen.'
hJlf* wer<l 'echter op den duur een
eentonig, want de zeeleeuwen
wonnen altUd.
Ook de
oeves
zeplp,,,,,,.- 'Port van paardrijden op
Do J-X" enthousiast beoefend.
erg V besten echter aWjd
leeuwen Vt'vl"(' zf>. want de ze«'
het watert11 door0<wns direct op
klimaat ,fn fen nat P°k ln h,
er0 plelzlertfj Eiland is niet
een"°ee!fiUi^ehoe,te mocht voelen o<*
gaan nemen- t op dit barre elland 5
1 er 360 dagen van het joar.a
