Naar Californie en naar huis terug
Ook tussen
heeft
men er
Lek en Hollandse IJssel
kaas van gegeten
Doumergue kreeg geen verlof en
werd toen Kamerlid....
Twee emigranten per motor door
de Sahara
Indrukwekkend afscheid van New York
Ex-Burgerbrugger neemt belangrijk
initiatief in Nieuw Zeeland
Het ras der zelfkazende boeren sterft
langzaam uit
Zijn opvolger weigerde een escorte
VIJF MEISJES NAAR AMkRlKA (6)
Door redwood bossen
Komt er opvangcentrumvoor Nederlandseemigranten
HollandseClub doet veel
goed werk in Southland
Dienstboden verkiezen geen
werkdag meer van 4 tot 20 uur
Herinneringen aan drie Franse presidenten
Van
oe
rechten
politiek
in
de
De geest der Nederlandse pioniers
In vijf maanden van Amsterdam naar Kaapstad
Tocht van 18000 k.m.
Huishoudster gaf vee"
houder jenever
Maar nam daarna 11000 -weg
VRIJDAG II JULI 1952
HOEWEL ik van Jnli tot Kerstmis al heel veel van Amerika had gezien, leef-
de nog steeds het verlangen in me om Californie te bezoeken. Ik had er niet
genoeg geld voor; de kansen waren dus al heel klein. Op een goede dag echter
nodigde een jong echtpaar me uit. o.„ Kerstmis te gaan vieren bij hun ouders,
die ongeveer honderd kilometer ten Zuiden van San Francisco woonden. In een
zwaar bepakte Chevrolet aanvaardden drie volwassenen, twee kinderen en een
hond enkele dagen voor het grote feest de reis over een afstand van duizend
Kilometer.
VWE volgden Highway 99, een van de
mooiste wegen van het Westen, wel
ke zich in vele bochten langs de kust
van de Stille Oceaan kronkelt. Het na
tuurschoon was overweldigend. Nadat
we een tijdlang over met bossen be
groeide bergen hadden gereden, waar
bij we aan één kant een schitterend
uitzicht over de Stille Oceaan hadden,
stegen wc langzamerhand en wisselde
het beeld van het landschap. De groene
bossen hadden plaats gemaakt voor
sprookjesachtige witte bomen, heldere
zonneschijn en af en toe gladde wegen
Tegen de avond bereikten we de grens
van Californie. Ik had toen even het
gevoel, of we een grens in Europa pas
seerden. Een soort douane controleerde
of we fruit invoerden, wegens het gro
te gevaar voor ziekten. De Oceaan za
gen we niet meer. Het werd minder
heuvelachtig en iets warmer. Onderweg
kwamen we een grote kudde elanden
met hun enorme geweien tegen. Statig
en stoer liepen deze beesten te grazen.
's Avonds laat stopten we in Pepper-
wood, om daar te overnachten. Het lag
aan het begin van het „redwood" ge
bied. Redwoods of sequia's zijn wereld
beroemde bomen, die alleen in Califor
nie en ergens in China te vinden zijn.
Ze kunnen een hoogte bereiken van 100
tot 110 meter en er zijn exemplaren
opgemerkt van 3500 jaar oud.
Vele Amerikanen, die met hun auto
op reis zijn, hebben de gewoonte, in
zgn. motels te overnachten. Het zijn
kleine huisjes aan de hoofdweg, voor
zien van keuken, bad- en slaapkamer
en garage, die een goedkoop onderko
men voor een nacht bieden. Vooral in
het Westen zijn ze in grote aantallen
verrezen. Ook wij logeerden in zulk
een motel.
San Francisco.
INE volgende dag reden we door een
redwoodbos. We voelden ons klein
en nietig bij deze reuzen. Kort daarop
zagen we de eerste sinaasappelen. Door
valleien, waar dadelpalmen en vijgen
bomen groeiden, reden we naar San
Francisco met de bekende bruggen. Als
een droom rees deze prachtige stad
voor ons op. De bekendste brug is wel
die over de Gouden Poort, een wonder
van techniek en energie. Zij is twee
kilometer lang en heeft zes rijbanen.
Niet ver daar vandaan ligt Bay Brid-
gem, tien kilometer lang en eveneens
met zes rijbanen. Tussen beide bruggen
ligt op een eilandje de gevangenis Al-
catraz, waar de gevaarlijkste individuen
van de Verenigde Staten zijn opgeslo
ten .Van ontsnappen is hier geen spra
ke. San Francisco is een mooie, stijlvol
le stad.
Op vele hoeken van de straten
ziet men gezellige, fleurige bloemen-
stalletjes. De trams maken er een ouder
wetse indruk. Zeer bekend is de Chine
se wijk. Hier wonen ongeveer 20.000
Chinezen, die oorspronkelijk met de
Gold Rush naar de Verenigde Staten
zijn gekomen. Verder heeft de stad een
prachtig park. waarvan de aanleg aan
vankelijk niet al te best wilde lukken.
Ten slotte slaagde een Schotse tuinman
er in van een zandwoestijn iets moois
te maken. De meest uiteenlopende soor
ten bomen en bloemen zijn hier bijeen
gebracht. Met Kerstmis stonden de
azalea's in volle bloei. Mijn gastheer
heeft gepoogd, me de stad in één dag
te laten zien. Ik heb er een vage in
druk van gekregen maar meer ook
niet.
Katoen.
QMSTREEKS Kerstmis heb ik me een
paar dagen bezig gehouden met het
plukken van katoen, een werk dat
hoofdzakelijk door negers en Mexica
nen wordt verricht. Hier en daar ge
beurt het machinaal, doch slechts wei
nigen kunnen zich de aanschaffing van
de zeer dure machines veroorloven,
's Morgens om negen uur reden zeer
luxe wagens de katoenvelden op. ge
vuld met een wonderlijk soort men
sen en kinderen. Ze reden zo ver mo
gelijk, daar ze een hekel aan lopen had
den. Gewapend met een grote zak en
een stel kniebeschermers drongen ze
tussen de struiken. Na drie uur hard
werken hadden ze dan hun zak volge-
plukt. De kampioen presteerde het, om
honderd ppnd in een uur te plukken.
Als de zak vol was, werd de katoen
gewogen en in een grote vrachtauto
gestort, waarna de plukkers opnieuw
begonnen. Er werd gemiddeld tien dol
lar per dag verdiend. Om vier uur
hield men op, omdat de zon dan achter
de hoge bergen verdween en het koud
en vochtig werd.
Misschien denkt u bij het woord Ca
lifornie aan een paradijs, waar de zon
altijd schijnt en waar alles groe;t en
bloeit. Dat is maar op enkele plaatsen
het geval, zoals in de Central Valley.
een van de vruchtbaarste streken te'
wereld, waar groei en oogst welhaast
volgens wiskundige foVmules verlopen.
Er zijn echter nog vele gebieden in deze
staat, waar geen druppel water te vin
den is. In het Noorden voelt men zich
's winters heel behaaglijk in een win
terjas en bij een snorrende kachel.
Kerstmis is in Amerika het grote
feest, zoals bij ons Sinterklaas. Voor de
warenhuizen is het een prachtig object
om de mensen tot kopen aan te sporen
en omzet en productie tot het overwel
digende te stimuleren.
Salt Lake City.
VAN Californie reisde ik met de
luxueuse trein van San Francisco
naar Salt Lake City. Mijn eerste in
drukken van deze stad deed ik op in
een ontzettende sneeuwstorm. Salt Lake
City is gesticht door de Mormonen en
telt 200.000 inwoners. Pas honderd jaar
geleden kwamen hier de eerste Mor-
moonse vluchtelingen uit het Oosten
De stad is thans mooi met ruime, brede
straten en fraaie winkels. Het centrum
wendt beheerst door de tempel en de
tabernakel. Die biedt plaats aan acht
duizend personen. Elke dag om twaalf
uur wordt er een kort orgelconcert ge
geven.
Niet ver van de stad zijn de koper
mijnen en het Grote Zoutmeer, dertig
mi.ll lang. waarin slechts één vissoort
kan leven. Het Noorden is vrij dicht
bevolkt. Het Zuiden daarentegen is
practisch onbewoonbaar door gebrek
aan water. We maakten een prachtige
rit door de canyon. We reden over een
smal, griezelig glad weggetje tussen
hoge rotswanden. Honderden herten
kwamen bij de mensen bedelen om
voedsel. Groten en ktleinen genoten
hier van het bobsleeën.
Het eiiule van de reis.
yAN Utali reisde ik verder naar het
^p ^et kleine stationnetje
White City ontmoette ik Betty, die de
vorige zomer bij mij thuis gelogeerd
had. Ze woonde op een eenzame en
afgelegen boerderij. Ik kon een dag bij
haar doorbrengen. Alles werd in race
tempo bekeken. Ze liet me de geboorte
plaats van Eisenhower zien, samen
1 voerden we tweehonderd schapen, ik
werd volgestopt met allerlei heerlijk
heden en vóór ik er erg in had was de
dag al weer om en reisde ik verder
naar Washington. Daar ontmoette ik
een van de meisjes en samen trokken
we verder naar New York.
Stakingen en mist dwongen ons, nog
een week op de boot te wachten. In
die tijd logeerden we in het hart van
de stad. met een prachtig uitzicht op
het 550 meter hoge Empire State Buil
ding. We hadden met ons vijven veel
te praten en het eten schoot er haast
bij in. omdat we elk dubbeltje be
steedden aan bezienswaardigheden.
Langzamerhand geraakten we toch
verzadigd. We konden ten slotte al onze
onze indrukken niet verwerken. Ons
verblijf in Amerika was ten einde. Met
loodzware koffers gingen we aan boord.
Het afscheid van de Verenigde Staten
was onvergetelijk. De duizenden licht
jes van New York stierven langzaam
weg, het getoeter van de auto's ver
stomde, slechts zagen we nog in volle
gloed het fraai verlichte vrijheidsbeeld.
Na twee uur was de kust verdwenen
en kozen we het ruime sop, richting
Europa.
We hadden zes maanden van rijke
ervaringen achter de rug. We hadden
Nederland mogen vertegenwoordigen,
heel wat misverstandjes en onjuiste
voorstellingen mogen rechtzetten, meer
begripvoor elkaar gekregen en op
deze wijze een steentje mogen bijdra
gen tot een betere internationale ver
standhouding.
Een enkele jaren geleden naar Nieuw Zeeland geëmigreerde inwoner van
Burgerbrug, de heer Jo van Schaik, heeft het plan opgevat om in zijn nieuwe
vaderland een „opvangcentrum" voor Nederlandse emigranten te slichten in
Invercargill (Southland). De daar reeds wonende Nederlanders bleken het initia
tief zeer te waarderen. Ze willen er niet alleen geld voor beschikbaar stellen,
doch ook daadwerkelijk meehelpen bij de bouw van het centrum.
De heer Van Schaik bracht het plan
ter sprake tijdens een bijeenkomst van
de ongeveer twee jaar geleden opge
richte Hollandse Club, waarin ruim ze
ventig Nederlanders zich verenigden.
Hij is voorzitter van deze vereniging
en in die kwaliteit had hij ook het ge
noegen over zijn idee het woord te
mogen voeren voor het „Southlandse
Vooruitgangsverbohd".
De leden van de Hollandse Club wa
ren enthousiast voor het plan. Men be
greep volkomen de waarde van een der
gelijk centrum. Een lid, dat enige tijd
in het binnenland had gewerkt, was van
mening, dat het veel narigheid kan
voorkomen. De eenzaamheid en het
verlangen naar huis zijn dikwijls maar
moeilijk te overwinnen. Om de zware
beginperiode door te komen zou het
voortreffelijke diensten kunnen doen
Er is dan gelegenheid de landstaal en
de levensgewoonten van Nieuw Zeeland
te leren. In groepsverband kost dat
minder moeite dan wanneer men direct
naar afgelegen oorden moet vertrek
ken.
Natuurlijk is het geenszins de bedoe
ling om een soort kolonie te vormen,
waarin de emigranten zich zouden iso
leren. Uitermate belangrijk is echter,
dat in geval van huisvestingsmoeilijk
heden het gezin althans voorlopig ver
enigd kan blijven. Men meende, dat
vooral dit laatste Se kans op misluk
king van de emigratie tot een mini
mum kan beperken en dat de aantrek
kelijkheid om naar Nieuw-Zeeland te
gaan er door wordt verhoogd.
De leden van de Holandse Club kre
gen van de heer Van Schaik overigens
nog meer plannen te boren. Men wil
proberen een dansorkestjë op té 'rïch-
teji, terwijl naast de ontspanning-de ont
wikkeling niet wordt vergeten. Er
zullen sprekers worden uitgenodigd,
vraag- en antwoordvergaderingen over
Nieuw-Zeeland worden gehouden en
filmavonden worden georganiseerd. De
wil om een zo goed mogelijk Nieuw-
Zelander te worden leeft bij allen.
„Mijn vrouw en ik zijn te oud om het
met hart en ziel te worden." vertelde
iemand, „maar we hopen, dat onze kin
deren er in zullen slagen." Deze opvat
tingen dragen er natuurlijk niet wei
nig toe bi.i, dat het de Nederlandse emi
granten niet slecht gaat. Negen en ne
gentig van de honderd, die naar South
land zijn gekomen, willen er blijven.
(Van onze speciale verslaggever)
HE MENS zoekt in zijn vacantie naar
tegenstellingen. Vandaar dat de
Nederlander bü voorkeur z'n vacantie
in het buitenland wil doorbrengen, en
dan wel op die plekjes buitenland, waar
de tegenstellingen met het eigen land
groot zjjn.
Wanneer men echter een dag de gast
is van de burgemeesters van de twaalf
dorpen en stadjes van de polder
Krimpenerwaard tussen Hollandse IJs
sel en Lek, en van de actieve V.V.V.-
bestuurders in dat gewest, dan komt
men andermaal tot de gedachte, dat er
toch ook nog veel onopgemerkte tegen
stellingen te vinden zijn in het eigen
land. Staande op de oude Lekdijk,
waar een nijver industriestadje als Lek-
kerkerk bijvoorbeeld in de diepte als
een Zwaluwnest tegenaan gekleefd ligt,
laet men zijn blik glijden over de
machtige benedenloop van de Rijn met
zijn nooit aflatende bedrijvigheid. El
ders schouwt men de vaak eeuwen
oude boerderijen onder .schaduwrijke
boomgroepen, die opmerkelijk anders
van architectuur zijn dan de boerenhof
steden in Friesland. Zeeland, Noord-
Holland of onze Gelderse Achterhoek.
Curieus zijn ook de schilderachtige
wielen oude dijkdoorbraken waar
het rivierwater een diepe kolk aan de
binnenzijde van de dijk heeft uitgeste
pen en die veelal natuurreservaat wer
den, omdat zich hier zeldzame vogel
soorten een nestplaats bouwden. Dit
laatste kan trouwens ook gezegd wor
den ^an de Vlist, een watertje, dat de
Krimpenerwaard in de Oosthoek door-
(Van onze correspondent te Parijs)
IN' EEN van anecdoten rijk voorzien boek „Elyséc 19281934" vertelt generaal
Kupied, die lange tijd het militaire kabinet van de president der Republiek
leidde, uit zjjn bonte belevenissen in dit „laatste Franse paleis, waar nog iets
gebeurt". Drie presidenten heeft Rupied in deze tjjd meegemaakt. Gaston Dou
mergue, Paul Doumcr en Albert Lebrun. Van Doumergue weet de generaal te
vertellen, dat hjj in buitengewone mate de eigenschap bezat zijn bezoekers te
doen geloven, dat hun aanwezigheid bijzonder gewenst is en voor de algemeen
heid waardevol. Met een beminnelijke glimlach ontving de president zjjn gas
ten, stak verrukt en als verrast zijn beide handen uit om ze welkom te heten.
Hjj had zich steeds van tevoren uitvoerig van de reden van hun komst op de
hoogte gesteld en was zodoende in staat zich met zjjn bezoekers vriendschappe
lijk welwillend, maar toch met kennis van zaken te onderhouden, wat nooit
naliet de nodige indruk te maken. De bezoekers verlieten de audiëntiezaal in
ieder geval met het verheven gevoel, dat ze de president een hoogst welkom en
nuttig bezoek hadden gebracht.
QOUMERGUE vertelde graag het
verhaal, hoe hij in de politieke
loopbaan geraakt is, die hem tot op
het hoogste ambt in de staat zou
brengen. Hij was indertijd rechter in
een klein Algerijns district en zjjn
chef had geweigerd hem een gevraagd
verlof te geven. Doumergue was bul
ten zichzelf van woede; hij liep. te ra
zen in zijn kamer, waar ook zijn grif
fier zat, tot deze ten slotte zei: „Maar
meneeer de rechter als U wilt
gaan, gaat u dan, u kunt toch weg!"
„Hoezo?" „Over drie weken zullen er
toch in Ayguesvives (Doumergue's
geboorteplaats) verkiezingen worden
gehouden. Zegt u gewoon, dat u zich
candidaat wilt stellen. Niemand kan
u dan het nodige verlof weigeren. U
hebt er recht op". „Maar", protes
teerde Doumergue, „ik heb er toch
helemaal geen werk van gemaakt,
geen campagne voorbereid. Ik heb
niet eens aanplakbiljetten laten druk
ken". De griffier wist al deze bezwa
ren te ontzenuwen: Doumergue vroeg
om verkiezingsverlof, kreeg dit ook
en kwam juist op tjid in Ayguesvives
aan. En zijn stadgenoten, die het
grappig vonden dat een van hen
zonder aanplakbiljetten een zetel in
de Kamer wilde hebben, vonden dit zo
origineel, dat ze hem werkelijk ko
zen en zo had Doumergue de on
derste, sport op de ladder bestegen,
die hij zonder aarzelen beklom.
Paul Doumer.
pAUL Doumer, de volgende presi
dent, was noch somber, noch
zwaarmoedig, zoals men vaak heeft
beweerd, maar veeleer geneigd grap
jes te maken en buitengewoon edel
moedig. De rhoeiljjkheden van ande
ren en iedere onrechtvaardigheid
brachten hem buiten zichzelf en nooit
berustte hij. Bovenal haatte hij de
dwang van het protocol en hjj bracht
op een goede dag zijn omgeving in de
grootste verlegenheid, toen hij ver
klaarde, dat hij zijn dochter in Cosne-
sur-Loire en een vriend in de Auverg-
ne wilde bezoeken, alleen, geheel zon
der begeleiding. Men gaf hem te ver
staan, dat de regering hiervoor toe
stemming moest geven. „Houdt op
met uw toestemmingen", zei Doumer
geërgerd, „ik ben geen gevangene,
maar wil een vrij burger zijn net als
alle anderen". Men verzocht hem ten
minste niet over zijn plan te spreken,
maar Doumer schreef zijn telegram
men, waarin hij zijn bezoek aankon
digde, zonder code en gaf ze ook nog
persoonlyk aan het postkantoor op.
Zijn tragfsch einde onder revolver
schoten van de moordenaar Gorguloff
heeft Doumer echter niet voorzien.
Lebrun
pRESIDENT Lebrun had dezelfde
afkeer van iedere vorm van bijzon
dere bescherming als zijn voorganger.
Toen hij zich voor het eerst naar zijn
geboorteplaats Mercy-le-Haut begaf,
weigerde hij iedere begeleiding en
verklaarde: „Daar ben ik thuis, daar
heb ik goede vrienden, die mij zullen
beschermen". Toch werd hem be
grijpelijk na de aanslag op Doumer
een discreet escorte meegegeven.
Generaal Rupied herinnert ook aan
de bloedige 6e Februari 1934 en ont
zenuwt de beweringen, dat er toen-
dertjjd in het Elysee een paniek ont
staan zou zijn. Steeds liecft president
Lebrun ondanks alle tegenstrijdige
geruchten, zijn koelbloedigheid be
waard, zeer in tegenstelling met som
mige van zijn bezoekers, die de meest
dwaze geruchten rondvertelden. In het
algemeen, vertelt hij, heeft men de
drie presidenten, die hij heeft gediend,
volkomen verkeerd beoordeeld. Dou
mergue te beschrijven als „frivool en
ijdel als een oude cocotte", is volgens
hém ten hemel schreeuwende onzin;
Doumer was niet, zoals men beweer
de, „streng, onbuigzaam en uit een
andere eeuw", maar de goedheid en
gevoeligheid zelve en had ondanks
alle slagen van het noodlot en sterf
gevallen in zijn leven een buitenge-
wson jeugdige veerkracht in zijn ka
rakter bewaard.
Lebrun ten slotte had zich, tegen
zjjn zin en tegen de raad van familie
en vrienden, bereid verklaard nog
eens een zwaar ambt op zich te ne
men, waarvan hjj vooruit wist, dat
het zware offers zou vergen. Want op
het tijdstip, waarop de herinneringen
van de generaal eindigen, in het jaai
1934, begon de internationale horizon
na een periode van bedriegelijk wel
behagen, op bedenkelijke wijze te
verduisteren.
snijdt en met zijn mooie begroeiing
van riet en knotwilgen, zijn vele wa
terlelies en miniatuureilandjes een
dorado is voor de natuurliefhebber.
Op de boerderij
DEZOEKEN we dan tenslotte nog even
zo'n typisch Zuidhollandse boerde
rij. En dan in de gemeente Stolwijk,
waar het kaasmaken nog tot de dage
lijkse werkzaamheden van de boerin
behoort. Tweemaal daags 's morgens
éénmaal en 's avonds éénmaal fabri
ceert zjj uit 170 liter melk een volvette
38-ponder boerenkaas, die de Stolwfj-
kers ten onrechte Goudse kaas weten
te heten. Er zijn nog ongeveer 5000
zelfkazende boeren in ons land. Hun
aantal wordt steeds kleiner. Het perso
neelsvraagstuk is hier mee de oorzaak
van. Er zijn geen boerendienstboden
meer, die om 4 uur 's morgens al mee
te melken willen, en pas om 8 uur des
avonds kunnen zeggen klaar te zfjn
met het werk.
Maar met de zelfkazende boeren, ster
ven ook de fijnproevers uit. De man
nen en vrouwen die aan de kaas kun
nen proeven, of ze te maken hebben
met IJsselkaas, of Oude Rijnkaas. Elke
kaassoort heeft haar eigen smaak. Die
smaak hangt niet alleen af van de
kruiden, die de boerin erin verwerkt,
waarop het melkproducerende koebeest
geweid wordt. De Mei- en September-
kaas is volgens de kaasmakers het lek
kerst. Voor fijnproevers mogen we
tenslotte nog vermelden, dat men aart
het kaasmerk altijd kan zien, of het een
boerenkaas is of een fabriekskaas.
Wanneer men in het merk de Z. en de
U tegenkomt is het altijd een boeren
kaas. Er zijn slechts twee keuringssta
tions in Nederland in Den Haag en
Utrecht die de controle hebben op
alle boerenkaas.
Schoonhoven
INE Krimpenerwaard bezoeken en dan
verzuimen Schoonhoven aan te
doen, zou een onvergeeflijke fout zijn,
Het gerestaureerde stadhuis, dat van
1452 dateert en een prachtig carillon in
zijn toren heeft, bewaart levendige her
inneringen aan de vermaarde Jacoba
van Beieren. Maar naast beelden uit
de historie, zijn er beelden uit het he
den, die het beschouwen waard Zijn,
De commissaris der Koningin in
■Zuid-Holland, mr, L. A. Kesper. heeft
er juist dezer dagen in de voormalige
Synagoge een Ambachtshuis geopend.
De Schoonhovense zilverindustrie, pla
teelbakkerij en glasblazerij exposeren
er hun producten, en demonsteren er.
Bijzondere attractie is stellig, dat men
deze hoogwaardige kunstnijverlieidspro-
ducten er ook kan kopen.
Inderdaad, voor wie ons land in al
zijn geledingen wil leren kennen,
biedt de Krimpenerwaard nog vele
mogeliikheaen. Te lang, ongetwijfeld, is
dit gebied buiten de aandacht blijven,
maar ook van de gras- en grondsoort, liggen van een groot aantal mensen.
nOOR de eeuwen heen hebben de Nederlanders zich een volk getoond vol
ondernemingsgeest, een volk van pioniers, die de roep der verten niet konden
weerstaan. Ook in deze nuchtere, moderne tijden komt dit telkens tot uiting, al
is het maar in de wijze, waarop duizenden Nederlanders zich elders een nieuw
vaderland gaan zoeken. De 34-jarige Rotterdamse liftmonteur, de heer Th. Wub-
beling, die nu zijr. tijdelijk domicilie in Alkmaar heeft, heeft ditzelfde oud-
Hollandse pioniersbloed in z(jn aderen. Reeds geruime tijd koestert hjj het plan
om te gaaii emigreren naar Zuid-Afrika en h|| heeft nu besloten, om dit op een
zeer bijzondere en gedurfde manier te gaan doen. Tezamen met zijn 25-jarjge
vriend J. Horneman uit het Zuidhollandse Rijswijk wil hy de achttienduizend
kilometer van Amsterdam naar Kaapstad afleggen op een tweecylinder DKW
van vijfhonderd c.c.
LIUN route zal dwars door de Afri-
n kaanse Sahara voeren, een presta
tie, welke het uiterste van mannen en
machine zal vergen. Van Amsterdam
zullen zij via Brussel. Parijs en Tou'.on
naar de Pyreneeën rijden en vervolgens,
na het Iberische schiereiland te hebben
doorkruis:, via Gibraltar naar Oran
aan de Noordkust van Afrika overste
ken. Vandaar langs de kust naar Al
giers, waar vele formaliteiten moeten
worden vervuld alvorens de grote trek
door de Sahara begint. Onder meer
moet daar een borgsom worden gestort,
welke garandeert, dat er een reddings
ploeg zal worden uitgezonden, wanneer
zij op het afgesproken tijdstip niet op
bepaalde punten in de woestijn zijn ge
arriveerd. Deze tocht door de Sahara
van Algiers naar Kano, is ongeveer
2500 kilometer lang en voert langs ver
laten en moeilijk begaanbare wegen,
door een gebied van zand. rotsen en
oasen. Van Juni tot November, de tijd
van de natte moesson, is een gedeelte
van deze wegen zelfs volslagen onbe
gaanbaar en herschapen in een modder
poel. De twee emigranten zijn dan ook
voornemens in September te vertrek
ken, waardoor zij onmiddellijk na de
natte moesson dit gebied hopen te be
reiken. Na Kano gaat de reis dan ver
der door de Soedan, de Belgische Con-
go en Rhodesia. Bij het bereiken van
de Noordgrens van de "Unie van Zuid-
Afrika is het ergste leed geleden, want
daar zijn over het algemeen zeer goe
de wegen.
De D.K.W.-motor wordt thans gron
dig op deze grootse onderneming voor
bereid. Er worden onder meer extra
bagagerekken en reservetanks voor
brandstof en water gemonteerd. Voor
de tocht door de Sahara zullen speciale
lage druk-banden worden gebruikt. Het
ligt in de bedoeling om onderweg zo
veel mogelijk van een tent gebruik te
maken.
De heer Wubbeling zei ons gisteren,
dat hij aannam, dat de gehele tocht
van Amsterdam naar Kaapstad vier
vijf maanden zou duren. En hij voeg
de er aan toe, dat hij er niet aan dacht
op te geven, welke moeilijkheden er
ook op zijn weg zouden komen. Hij
moest en zou per motor dwars door
Afrika Kaapstad bereiken, al moest hij
er vijf jaar over doen. Niet alleen een
zakelijke overweging, op grond van de
enorme voorbereidingen en de grote
financiële offers, die een dergelijke
tocht vraagt en die uiteraard beide veel
groter zijn dan bij een eenvoudige
bootreis het geval zou zijn maar ook
een uiting van de trots, de wil om door
te zetten en de ondernemingsgeest van
deze Nederlandse pioniers.
JISP. De Rijkspolitie te Amster
dam heeft een 55-jarige vrouw J. H. D.
aangehouden, die verdacht wordt in
verschillende gemeenten in ons land
zich aan diefstal en verduistering zich
hebben schuldig gemaakt.
De vrouw las ijverig de advertenties
in de streekbladen na en bood, daar
waar iemand gevraagd werd zich aan
als huishoudster. Wanneer zij eenmaal
in functie was, tracteerde zij de huis
baas op jenever, om vervolgens een on
derzoek in de kasten in te stellen. In
Jisp had zij bij de 71-jarige veehouder
J. W. een bedrag van f 1000 gestolen,
aarna zij met de Noorderzon ver
dween. Dezelfde practijken had zij uit
geoefend in tal van andere gemeenten
in ons land.
De vrouw is thans ingesloten in de
kazerne van de Rijkspolitie te Wor-
merveer en al voor de Officier van
Justitie worden geleid.