Naar Californie en naar huis terug Ook tussen heeft men er Lek en Hollandse IJssel kaas van gegeten Doumergue kreeg geen verlof en werd toen Kamerlid.... Twee emigranten per motor door de Sahara Indrukwekkend afscheid van New York Ex-Burgerbrugger neemt belangrijk initiatief in Nieuw Zeeland Het ras der zelfkazende boeren sterft langzaam uit Zijn opvolger weigerde een escorte VIJF MEISJES NAAR AMkRlKA (6) Door redwood bossen Komt er opvangcentrumvoor Nederlandseemigranten HollandseClub doet veel goed werk in Southland Dienstboden verkiezen geen werkdag meer van 4 tot 20 uur Herinneringen aan drie Franse presidenten Van oe rechten politiek in de De geest der Nederlandse pioniers In vijf maanden van Amsterdam naar Kaapstad Tocht van 18000 k.m. Huishoudster gaf vee" houder jenever Maar nam daarna 11000 -weg VRIJDAG II JULI 1952 HOEWEL ik van Jnli tot Kerstmis al heel veel van Amerika had gezien, leef- de nog steeds het verlangen in me om Californie te bezoeken. Ik had er niet genoeg geld voor; de kansen waren dus al heel klein. Op een goede dag echter nodigde een jong echtpaar me uit. o.„ Kerstmis te gaan vieren bij hun ouders, die ongeveer honderd kilometer ten Zuiden van San Francisco woonden. In een zwaar bepakte Chevrolet aanvaardden drie volwassenen, twee kinderen en een hond enkele dagen voor het grote feest de reis over een afstand van duizend Kilometer. VWE volgden Highway 99, een van de mooiste wegen van het Westen, wel ke zich in vele bochten langs de kust van de Stille Oceaan kronkelt. Het na tuurschoon was overweldigend. Nadat we een tijdlang over met bossen be groeide bergen hadden gereden, waar bij we aan één kant een schitterend uitzicht over de Stille Oceaan hadden, stegen wc langzamerhand en wisselde het beeld van het landschap. De groene bossen hadden plaats gemaakt voor sprookjesachtige witte bomen, heldere zonneschijn en af en toe gladde wegen Tegen de avond bereikten we de grens van Californie. Ik had toen even het gevoel, of we een grens in Europa pas seerden. Een soort douane controleerde of we fruit invoerden, wegens het gro te gevaar voor ziekten. De Oceaan za gen we niet meer. Het werd minder heuvelachtig en iets warmer. Onderweg kwamen we een grote kudde elanden met hun enorme geweien tegen. Statig en stoer liepen deze beesten te grazen. 's Avonds laat stopten we in Pepper- wood, om daar te overnachten. Het lag aan het begin van het „redwood" ge bied. Redwoods of sequia's zijn wereld beroemde bomen, die alleen in Califor nie en ergens in China te vinden zijn. Ze kunnen een hoogte bereiken van 100 tot 110 meter en er zijn exemplaren opgemerkt van 3500 jaar oud. Vele Amerikanen, die met hun auto op reis zijn, hebben de gewoonte, in zgn. motels te overnachten. Het zijn kleine huisjes aan de hoofdweg, voor zien van keuken, bad- en slaapkamer en garage, die een goedkoop onderko men voor een nacht bieden. Vooral in het Westen zijn ze in grote aantallen verrezen. Ook wij logeerden in zulk een motel. San Francisco. INE volgende dag reden we door een redwoodbos. We voelden ons klein en nietig bij deze reuzen. Kort daarop zagen we de eerste sinaasappelen. Door valleien, waar dadelpalmen en vijgen bomen groeiden, reden we naar San Francisco met de bekende bruggen. Als een droom rees deze prachtige stad voor ons op. De bekendste brug is wel die over de Gouden Poort, een wonder van techniek en energie. Zij is twee kilometer lang en heeft zes rijbanen. Niet ver daar vandaan ligt Bay Brid- gem, tien kilometer lang en eveneens met zes rijbanen. Tussen beide bruggen ligt op een eilandje de gevangenis Al- catraz, waar de gevaarlijkste individuen van de Verenigde Staten zijn opgeslo ten .Van ontsnappen is hier geen spra ke. San Francisco is een mooie, stijlvol le stad. Op vele hoeken van de straten ziet men gezellige, fleurige bloemen- stalletjes. De trams maken er een ouder wetse indruk. Zeer bekend is de Chine se wijk. Hier wonen ongeveer 20.000 Chinezen, die oorspronkelijk met de Gold Rush naar de Verenigde Staten zijn gekomen. Verder heeft de stad een prachtig park. waarvan de aanleg aan vankelijk niet al te best wilde lukken. Ten slotte slaagde een Schotse tuinman er in van een zandwoestijn iets moois te maken. De meest uiteenlopende soor ten bomen en bloemen zijn hier bijeen gebracht. Met Kerstmis stonden de azalea's in volle bloei. Mijn gastheer heeft gepoogd, me de stad in één dag te laten zien. Ik heb er een vage in druk van gekregen maar meer ook niet. Katoen. QMSTREEKS Kerstmis heb ik me een paar dagen bezig gehouden met het plukken van katoen, een werk dat hoofdzakelijk door negers en Mexica nen wordt verricht. Hier en daar ge beurt het machinaal, doch slechts wei nigen kunnen zich de aanschaffing van de zeer dure machines veroorloven, 's Morgens om negen uur reden zeer luxe wagens de katoenvelden op. ge vuld met een wonderlijk soort men sen en kinderen. Ze reden zo ver mo gelijk, daar ze een hekel aan lopen had den. Gewapend met een grote zak en een stel kniebeschermers drongen ze tussen de struiken. Na drie uur hard werken hadden ze dan hun zak volge- plukt. De kampioen presteerde het, om honderd ppnd in een uur te plukken. Als de zak vol was, werd de katoen gewogen en in een grote vrachtauto gestort, waarna de plukkers opnieuw begonnen. Er werd gemiddeld tien dol lar per dag verdiend. Om vier uur hield men op, omdat de zon dan achter de hoge bergen verdween en het koud en vochtig werd. Misschien denkt u bij het woord Ca lifornie aan een paradijs, waar de zon altijd schijnt en waar alles groe;t en bloeit. Dat is maar op enkele plaatsen het geval, zoals in de Central Valley. een van de vruchtbaarste streken te' wereld, waar groei en oogst welhaast volgens wiskundige foVmules verlopen. Er zijn echter nog vele gebieden in deze staat, waar geen druppel water te vin den is. In het Noorden voelt men zich 's winters heel behaaglijk in een win terjas en bij een snorrende kachel. Kerstmis is in Amerika het grote feest, zoals bij ons Sinterklaas. Voor de warenhuizen is het een prachtig object om de mensen tot kopen aan te sporen en omzet en productie tot het overwel digende te stimuleren. Salt Lake City. VAN Californie reisde ik met de luxueuse trein van San Francisco naar Salt Lake City. Mijn eerste in drukken van deze stad deed ik op in een ontzettende sneeuwstorm. Salt Lake City is gesticht door de Mormonen en telt 200.000 inwoners. Pas honderd jaar geleden kwamen hier de eerste Mor- moonse vluchtelingen uit het Oosten De stad is thans mooi met ruime, brede straten en fraaie winkels. Het centrum wendt beheerst door de tempel en de tabernakel. Die biedt plaats aan acht duizend personen. Elke dag om twaalf uur wordt er een kort orgelconcert ge geven. Niet ver van de stad zijn de koper mijnen en het Grote Zoutmeer, dertig mi.ll lang. waarin slechts één vissoort kan leven. Het Noorden is vrij dicht bevolkt. Het Zuiden daarentegen is practisch onbewoonbaar door gebrek aan water. We maakten een prachtige rit door de canyon. We reden over een smal, griezelig glad weggetje tussen hoge rotswanden. Honderden herten kwamen bij de mensen bedelen om voedsel. Groten en ktleinen genoten hier van het bobsleeën. Het eiiule van de reis. yAN Utali reisde ik verder naar het ^p ^et kleine stationnetje White City ontmoette ik Betty, die de vorige zomer bij mij thuis gelogeerd had. Ze woonde op een eenzame en afgelegen boerderij. Ik kon een dag bij haar doorbrengen. Alles werd in race tempo bekeken. Ze liet me de geboorte plaats van Eisenhower zien, samen 1 voerden we tweehonderd schapen, ik werd volgestopt met allerlei heerlijk heden en vóór ik er erg in had was de dag al weer om en reisde ik verder naar Washington. Daar ontmoette ik een van de meisjes en samen trokken we verder naar New York. Stakingen en mist dwongen ons, nog een week op de boot te wachten. In die tijd logeerden we in het hart van de stad. met een prachtig uitzicht op het 550 meter hoge Empire State Buil ding. We hadden met ons vijven veel te praten en het eten schoot er haast bij in. omdat we elk dubbeltje be steedden aan bezienswaardigheden. Langzamerhand geraakten we toch verzadigd. We konden ten slotte al onze onze indrukken niet verwerken. Ons verblijf in Amerika was ten einde. Met loodzware koffers gingen we aan boord. Het afscheid van de Verenigde Staten was onvergetelijk. De duizenden licht jes van New York stierven langzaam weg, het getoeter van de auto's ver stomde, slechts zagen we nog in volle gloed het fraai verlichte vrijheidsbeeld. Na twee uur was de kust verdwenen en kozen we het ruime sop, richting Europa. We hadden zes maanden van rijke ervaringen achter de rug. We hadden Nederland mogen vertegenwoordigen, heel wat misverstandjes en onjuiste voorstellingen mogen rechtzetten, meer begripvoor elkaar gekregen en op deze wijze een steentje mogen bijdra gen tot een betere internationale ver standhouding. Een enkele jaren geleden naar Nieuw Zeeland geëmigreerde inwoner van Burgerbrug, de heer Jo van Schaik, heeft het plan opgevat om in zijn nieuwe vaderland een „opvangcentrum" voor Nederlandse emigranten te slichten in Invercargill (Southland). De daar reeds wonende Nederlanders bleken het initia tief zeer te waarderen. Ze willen er niet alleen geld voor beschikbaar stellen, doch ook daadwerkelijk meehelpen bij de bouw van het centrum. De heer Van Schaik bracht het plan ter sprake tijdens een bijeenkomst van de ongeveer twee jaar geleden opge richte Hollandse Club, waarin ruim ze ventig Nederlanders zich verenigden. Hij is voorzitter van deze vereniging en in die kwaliteit had hij ook het ge noegen over zijn idee het woord te mogen voeren voor het „Southlandse Vooruitgangsverbohd". De leden van de Hollandse Club wa ren enthousiast voor het plan. Men be greep volkomen de waarde van een der gelijk centrum. Een lid, dat enige tijd in het binnenland had gewerkt, was van mening, dat het veel narigheid kan voorkomen. De eenzaamheid en het verlangen naar huis zijn dikwijls maar moeilijk te overwinnen. Om de zware beginperiode door te komen zou het voortreffelijke diensten kunnen doen Er is dan gelegenheid de landstaal en de levensgewoonten van Nieuw Zeeland te leren. In groepsverband kost dat minder moeite dan wanneer men direct naar afgelegen oorden moet vertrek ken. Natuurlijk is het geenszins de bedoe ling om een soort kolonie te vormen, waarin de emigranten zich zouden iso leren. Uitermate belangrijk is echter, dat in geval van huisvestingsmoeilijk heden het gezin althans voorlopig ver enigd kan blijven. Men meende, dat vooral dit laatste Se kans op misluk king van de emigratie tot een mini mum kan beperken en dat de aantrek kelijkheid om naar Nieuw-Zeeland te gaan er door wordt verhoogd. De leden van de Holandse Club kre gen van de heer Van Schaik overigens nog meer plannen te boren. Men wil proberen een dansorkestjë op té 'rïch- teji, terwijl naast de ontspanning-de ont wikkeling niet wordt vergeten. Er zullen sprekers worden uitgenodigd, vraag- en antwoordvergaderingen over Nieuw-Zeeland worden gehouden en filmavonden worden georganiseerd. De wil om een zo goed mogelijk Nieuw- Zelander te worden leeft bij allen. „Mijn vrouw en ik zijn te oud om het met hart en ziel te worden." vertelde iemand, „maar we hopen, dat onze kin deren er in zullen slagen." Deze opvat tingen dragen er natuurlijk niet wei nig toe bi.i, dat het de Nederlandse emi granten niet slecht gaat. Negen en ne gentig van de honderd, die naar South land zijn gekomen, willen er blijven. (Van onze speciale verslaggever) HE MENS zoekt in zijn vacantie naar tegenstellingen. Vandaar dat de Nederlander bü voorkeur z'n vacantie in het buitenland wil doorbrengen, en dan wel op die plekjes buitenland, waar de tegenstellingen met het eigen land groot zjjn. Wanneer men echter een dag de gast is van de burgemeesters van de twaalf dorpen en stadjes van de polder Krimpenerwaard tussen Hollandse IJs sel en Lek, en van de actieve V.V.V.- bestuurders in dat gewest, dan komt men andermaal tot de gedachte, dat er toch ook nog veel onopgemerkte tegen stellingen te vinden zijn in het eigen land. Staande op de oude Lekdijk, waar een nijver industriestadje als Lek- kerkerk bijvoorbeeld in de diepte als een Zwaluwnest tegenaan gekleefd ligt, laet men zijn blik glijden over de machtige benedenloop van de Rijn met zijn nooit aflatende bedrijvigheid. El ders schouwt men de vaak eeuwen oude boerderijen onder .schaduwrijke boomgroepen, die opmerkelijk anders van architectuur zijn dan de boerenhof steden in Friesland. Zeeland, Noord- Holland of onze Gelderse Achterhoek. Curieus zijn ook de schilderachtige wielen oude dijkdoorbraken waar het rivierwater een diepe kolk aan de binnenzijde van de dijk heeft uitgeste pen en die veelal natuurreservaat wer den, omdat zich hier zeldzame vogel soorten een nestplaats bouwden. Dit laatste kan trouwens ook gezegd wor den ^an de Vlist, een watertje, dat de Krimpenerwaard in de Oosthoek door- (Van onze correspondent te Parijs) IN' EEN van anecdoten rijk voorzien boek „Elyséc 19281934" vertelt generaal Kupied, die lange tijd het militaire kabinet van de president der Republiek leidde, uit zjjn bonte belevenissen in dit „laatste Franse paleis, waar nog iets gebeurt". Drie presidenten heeft Rupied in deze tjjd meegemaakt. Gaston Dou mergue, Paul Doumcr en Albert Lebrun. Van Doumergue weet de generaal te vertellen, dat hjj in buitengewone mate de eigenschap bezat zijn bezoekers te doen geloven, dat hun aanwezigheid bijzonder gewenst is en voor de algemeen heid waardevol. Met een beminnelijke glimlach ontving de president zjjn gas ten, stak verrukt en als verrast zijn beide handen uit om ze welkom te heten. Hjj had zich steeds van tevoren uitvoerig van de reden van hun komst op de hoogte gesteld en was zodoende in staat zich met zjjn bezoekers vriendschappe lijk welwillend, maar toch met kennis van zaken te onderhouden, wat nooit naliet de nodige indruk te maken. De bezoekers verlieten de audiëntiezaal in ieder geval met het verheven gevoel, dat ze de president een hoogst welkom en nuttig bezoek hadden gebracht. QOUMERGUE vertelde graag het verhaal, hoe hij in de politieke loopbaan geraakt is, die hem tot op het hoogste ambt in de staat zou brengen. Hij was indertijd rechter in een klein Algerijns district en zjjn chef had geweigerd hem een gevraagd verlof te geven. Doumergue was bul ten zichzelf van woede; hij liep. te ra zen in zijn kamer, waar ook zijn grif fier zat, tot deze ten slotte zei: „Maar meneeer de rechter als U wilt gaan, gaat u dan, u kunt toch weg!" „Hoezo?" „Over drie weken zullen er toch in Ayguesvives (Doumergue's geboorteplaats) verkiezingen worden gehouden. Zegt u gewoon, dat u zich candidaat wilt stellen. Niemand kan u dan het nodige verlof weigeren. U hebt er recht op". „Maar", protes teerde Doumergue, „ik heb er toch helemaal geen werk van gemaakt, geen campagne voorbereid. Ik heb niet eens aanplakbiljetten laten druk ken". De griffier wist al deze bezwa ren te ontzenuwen: Doumergue vroeg om verkiezingsverlof, kreeg dit ook en kwam juist op tjid in Ayguesvives aan. En zijn stadgenoten, die het grappig vonden dat een van hen zonder aanplakbiljetten een zetel in de Kamer wilde hebben, vonden dit zo origineel, dat ze hem werkelijk ko zen en zo had Doumergue de on derste, sport op de ladder bestegen, die hij zonder aarzelen beklom. Paul Doumer. pAUL Doumer, de volgende presi dent, was noch somber, noch zwaarmoedig, zoals men vaak heeft beweerd, maar veeleer geneigd grap jes te maken en buitengewoon edel moedig. De rhoeiljjkheden van ande ren en iedere onrechtvaardigheid brachten hem buiten zichzelf en nooit berustte hij. Bovenal haatte hij de dwang van het protocol en hjj bracht op een goede dag zijn omgeving in de grootste verlegenheid, toen hij ver klaarde, dat hij zijn dochter in Cosne- sur-Loire en een vriend in de Auverg- ne wilde bezoeken, alleen, geheel zon der begeleiding. Men gaf hem te ver staan, dat de regering hiervoor toe stemming moest geven. „Houdt op met uw toestemmingen", zei Doumer geërgerd, „ik ben geen gevangene, maar wil een vrij burger zijn net als alle anderen". Men verzocht hem ten minste niet over zijn plan te spreken, maar Doumer schreef zijn telegram men, waarin hij zijn bezoek aankon digde, zonder code en gaf ze ook nog persoonlyk aan het postkantoor op. Zijn tragfsch einde onder revolver schoten van de moordenaar Gorguloff heeft Doumer echter niet voorzien. Lebrun pRESIDENT Lebrun had dezelfde afkeer van iedere vorm van bijzon dere bescherming als zijn voorganger. Toen hij zich voor het eerst naar zijn geboorteplaats Mercy-le-Haut begaf, weigerde hij iedere begeleiding en verklaarde: „Daar ben ik thuis, daar heb ik goede vrienden, die mij zullen beschermen". Toch werd hem be grijpelijk na de aanslag op Doumer een discreet escorte meegegeven. Generaal Rupied herinnert ook aan de bloedige 6e Februari 1934 en ont zenuwt de beweringen, dat er toen- dertjjd in het Elysee een paniek ont staan zou zijn. Steeds liecft president Lebrun ondanks alle tegenstrijdige geruchten, zijn koelbloedigheid be waard, zeer in tegenstelling met som mige van zijn bezoekers, die de meest dwaze geruchten rondvertelden. In het algemeen, vertelt hij, heeft men de drie presidenten, die hij heeft gediend, volkomen verkeerd beoordeeld. Dou mergue te beschrijven als „frivool en ijdel als een oude cocotte", is volgens hém ten hemel schreeuwende onzin; Doumer was niet, zoals men beweer de, „streng, onbuigzaam en uit een andere eeuw", maar de goedheid en gevoeligheid zelve en had ondanks alle slagen van het noodlot en sterf gevallen in zijn leven een buitenge- wson jeugdige veerkracht in zijn ka rakter bewaard. Lebrun ten slotte had zich, tegen zjjn zin en tegen de raad van familie en vrienden, bereid verklaard nog eens een zwaar ambt op zich te ne men, waarvan hjj vooruit wist, dat het zware offers zou vergen. Want op het tijdstip, waarop de herinneringen van de generaal eindigen, in het jaai 1934, begon de internationale horizon na een periode van bedriegelijk wel behagen, op bedenkelijke wijze te verduisteren. snijdt en met zijn mooie begroeiing van riet en knotwilgen, zijn vele wa terlelies en miniatuureilandjes een dorado is voor de natuurliefhebber. Op de boerderij DEZOEKEN we dan tenslotte nog even zo'n typisch Zuidhollandse boerde rij. En dan in de gemeente Stolwijk, waar het kaasmaken nog tot de dage lijkse werkzaamheden van de boerin behoort. Tweemaal daags 's morgens éénmaal en 's avonds éénmaal fabri ceert zjj uit 170 liter melk een volvette 38-ponder boerenkaas, die de Stolwfj- kers ten onrechte Goudse kaas weten te heten. Er zijn nog ongeveer 5000 zelfkazende boeren in ons land. Hun aantal wordt steeds kleiner. Het perso neelsvraagstuk is hier mee de oorzaak van. Er zijn geen boerendienstboden meer, die om 4 uur 's morgens al mee te melken willen, en pas om 8 uur des avonds kunnen zeggen klaar te zfjn met het werk. Maar met de zelfkazende boeren, ster ven ook de fijnproevers uit. De man nen en vrouwen die aan de kaas kun nen proeven, of ze te maken hebben met IJsselkaas, of Oude Rijnkaas. Elke kaassoort heeft haar eigen smaak. Die smaak hangt niet alleen af van de kruiden, die de boerin erin verwerkt, waarop het melkproducerende koebeest geweid wordt. De Mei- en September- kaas is volgens de kaasmakers het lek kerst. Voor fijnproevers mogen we tenslotte nog vermelden, dat men aart het kaasmerk altijd kan zien, of het een boerenkaas is of een fabriekskaas. Wanneer men in het merk de Z. en de U tegenkomt is het altijd een boeren kaas. Er zijn slechts twee keuringssta tions in Nederland in Den Haag en Utrecht die de controle hebben op alle boerenkaas. Schoonhoven INE Krimpenerwaard bezoeken en dan verzuimen Schoonhoven aan te doen, zou een onvergeeflijke fout zijn, Het gerestaureerde stadhuis, dat van 1452 dateert en een prachtig carillon in zijn toren heeft, bewaart levendige her inneringen aan de vermaarde Jacoba van Beieren. Maar naast beelden uit de historie, zijn er beelden uit het he den, die het beschouwen waard Zijn, De commissaris der Koningin in ■Zuid-Holland, mr, L. A. Kesper. heeft er juist dezer dagen in de voormalige Synagoge een Ambachtshuis geopend. De Schoonhovense zilverindustrie, pla teelbakkerij en glasblazerij exposeren er hun producten, en demonsteren er. Bijzondere attractie is stellig, dat men deze hoogwaardige kunstnijverlieidspro- ducten er ook kan kopen. Inderdaad, voor wie ons land in al zijn geledingen wil leren kennen, biedt de Krimpenerwaard nog vele mogeliikheaen. Te lang, ongetwijfeld, is dit gebied buiten de aandacht blijven, maar ook van de gras- en grondsoort, liggen van een groot aantal mensen. nOOR de eeuwen heen hebben de Nederlanders zich een volk getoond vol ondernemingsgeest, een volk van pioniers, die de roep der verten niet konden weerstaan. Ook in deze nuchtere, moderne tijden komt dit telkens tot uiting, al is het maar in de wijze, waarop duizenden Nederlanders zich elders een nieuw vaderland gaan zoeken. De 34-jarige Rotterdamse liftmonteur, de heer Th. Wub- beling, die nu zijr. tijdelijk domicilie in Alkmaar heeft, heeft ditzelfde oud- Hollandse pioniersbloed in z(jn aderen. Reeds geruime tijd koestert hjj het plan om te gaaii emigreren naar Zuid-Afrika en h|| heeft nu besloten, om dit op een zeer bijzondere en gedurfde manier te gaan doen. Tezamen met zijn 25-jarjge vriend J. Horneman uit het Zuidhollandse Rijswijk wil hy de achttienduizend kilometer van Amsterdam naar Kaapstad afleggen op een tweecylinder DKW van vijfhonderd c.c. LIUN route zal dwars door de Afri- n kaanse Sahara voeren, een presta tie, welke het uiterste van mannen en machine zal vergen. Van Amsterdam zullen zij via Brussel. Parijs en Tou'.on naar de Pyreneeën rijden en vervolgens, na het Iberische schiereiland te hebben doorkruis:, via Gibraltar naar Oran aan de Noordkust van Afrika overste ken. Vandaar langs de kust naar Al giers, waar vele formaliteiten moeten worden vervuld alvorens de grote trek door de Sahara begint. Onder meer moet daar een borgsom worden gestort, welke garandeert, dat er een reddings ploeg zal worden uitgezonden, wanneer zij op het afgesproken tijdstip niet op bepaalde punten in de woestijn zijn ge arriveerd. Deze tocht door de Sahara van Algiers naar Kano, is ongeveer 2500 kilometer lang en voert langs ver laten en moeilijk begaanbare wegen, door een gebied van zand. rotsen en oasen. Van Juni tot November, de tijd van de natte moesson, is een gedeelte van deze wegen zelfs volslagen onbe gaanbaar en herschapen in een modder poel. De twee emigranten zijn dan ook voornemens in September te vertrek ken, waardoor zij onmiddellijk na de natte moesson dit gebied hopen te be reiken. Na Kano gaat de reis dan ver der door de Soedan, de Belgische Con- go en Rhodesia. Bij het bereiken van de Noordgrens van de "Unie van Zuid- Afrika is het ergste leed geleden, want daar zijn over het algemeen zeer goe de wegen. De D.K.W.-motor wordt thans gron dig op deze grootse onderneming voor bereid. Er worden onder meer extra bagagerekken en reservetanks voor brandstof en water gemonteerd. Voor de tocht door de Sahara zullen speciale lage druk-banden worden gebruikt. Het ligt in de bedoeling om onderweg zo veel mogelijk van een tent gebruik te maken. De heer Wubbeling zei ons gisteren, dat hij aannam, dat de gehele tocht van Amsterdam naar Kaapstad vier vijf maanden zou duren. En hij voeg de er aan toe, dat hij er niet aan dacht op te geven, welke moeilijkheden er ook op zijn weg zouden komen. Hij moest en zou per motor dwars door Afrika Kaapstad bereiken, al moest hij er vijf jaar over doen. Niet alleen een zakelijke overweging, op grond van de enorme voorbereidingen en de grote financiële offers, die een dergelijke tocht vraagt en die uiteraard beide veel groter zijn dan bij een eenvoudige bootreis het geval zou zijn maar ook een uiting van de trots, de wil om door te zetten en de ondernemingsgeest van deze Nederlandse pioniers. JISP. De Rijkspolitie te Amster dam heeft een 55-jarige vrouw J. H. D. aangehouden, die verdacht wordt in verschillende gemeenten in ons land zich aan diefstal en verduistering zich hebben schuldig gemaakt. De vrouw las ijverig de advertenties in de streekbladen na en bood, daar waar iemand gevraagd werd zich aan als huishoudster. Wanneer zij eenmaal in functie was, tracteerde zij de huis baas op jenever, om vervolgens een on derzoek in de kasten in te stellen. In Jisp had zij bij de 71-jarige veehouder J. W. een bedrag van f 1000 gestolen, aarna zij met de Noorderzon ver dween. Dezelfde practijken had zij uit geoefend in tal van andere gemeenten in ons land. De vrouw is thans ingesloten in de kazerne van de Rijkspolitie te Wor- merveer en al voor de Officier van Justitie worden geleid.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1952 | | pagina 11