Venetiaanse Biennale is een society-zaak Belgen voelen weinig voor Benelux Van Amersfoort naar Broadway Schaduw-festival voor de gewone man levendiger Reacties in Mestre Afhankelijke „onaihankelijken" tonen hun werk Het wachten is nu op Ingrid en Rosseilmi Amsterdamse schilders van mager gehalte Boze woorden aan adres van ons land Belgische krant hield opinie-onderzoek r\IT beeld schijnt intussen helemaal niet meer toepasselijk te zijn: de Belgische Pyramus is boos op de Ne derlandse Thisbe en de verloving, die zo joyeus gevierd werd, schijnt op geen huwelijk te kunnen uitlopen. Eén van Belgie's bekendste dagbladen „La libre Belgique" heeft bij een aantal willekeurige lezers van dat blad, die allen in het Antwerpse district wonen, een enquête ingesteld over de vraag, hoe zij denken over Benelux, over de mogelijkheid om haar te verwezenlij ken en over de vraag, hoe het komt dat het met de verwezenlijking zo slecht opschiet. De reactie op dit zeer onpar tijdige onderzoek waren opvallend slecht. Met de Alpenzon nog op het gezicht r~ .MILLIMETEREN KUNNEN WE HIER OOK WEL Onrust over de lonen De prijzen te laag? Hel verlossende woord IOC ZATCM10AGAV (Van onze medewerker Jan Koomen) UET filmfestival te Venetie is - behalve uiteraard voor de filmwereld zelf in de eerste plaats een aangelegenheid voor de bovenste laar van de Italiaanse bevolking. In het statige. rijk-uitgevoerde Pafazzode"CtoSa "iet men geen ïff he'eiie meenl„"d bC*° ekers' maar toch "«lt ook de gewone man een klein beetje mee m de geneugten van zo n filmfeest. Achter het Palazzo namelijk is een openluchttheater, waar dezelfde films op de-elfde avonden worden ver toondI voor het mmdcr-kapitaalkrachtige publiek, dat voor een festivalavond geea tweeduizend lire en geen avondtoilet beschikbaar heeft, «at kan dus in de arena de fUms zien, echter zonder de entourage van feestelökheid met beroemd heden, welke tot het eigenlijke festival beperkt blijft. Ook de toegangsprijzen voor de voorstellingen in de arena evenwel zijn nog voor velen een bezwaar. Bovendien is het JLido met zijn voor het „vulgus" afgesloten strand en zijn overal extra-hoge prijzen toch al een min of meer select oord, waarheen men niet zo gemakkelijk arbeiders trekt. Sinds het vorige jaar organiseert men daarom ook goedkope filmvoorstellingen te Mestre, de industriestad, die op het vasteland tegenover A enetie ligt. In een zaal met tweeduizend zitplaatsen vertoont men daar in het algemeen de festivalfilms, tegen een entreeprijs van honderd lire (ruim 60 cent) en daarmee bereikt men inderdaad de massa der bevolking. Aidus houdt men het festival sociaal op peil" en ontgaat men het verwijt, dat van deze dure manifestatie slechts een bijzonder klein deel van de bevolking profiteert. jonge actrice zou, zo hoorde ik hier, al jaren geleden een grote rol hebben ge speeld, namelijk de titelrol in The La dy from Shanghai, onder regie van Or- son Welles, die toen juist voor de eer ste maal was gescheiden van Rita Hay- worth. Orson verzoende zich evenwel met Rita en gaf de rol aan zijn echtge note. Barbara Laage speelde daarna een kleine rol in een andere Amerikaanse film en werd vervolgens een gevierde caberettiste te Parijs, in Saint Germain des Prés en Quartier Latin. TK zie geen kans, mezelf in tweeën te deler en tegelijk in het Palazzo del Cinema te zijn om een nieuwe film te zien en in Mestre, waar de festival film van de vorige avond loopt, zodat ik u niet uit eigen ervaring kan vertel- ten, hoe het publiek daar reageert op bijvoorbeeld een trage Japanse film met Franse ondertitels. Men heeft mij ech ter verzekerd, dat de reacties er heel wat levendiger zijn dan in het Palazzo del Cinema (daarvoor is trou.wens niet zo veel nodig) en ook intelligenter (wat ik me ook kan voorstellen). De zaal is er altijd tot de nok toe vol, het publiek juicht er en het fluit er soms een film uit, het toont zich diwijls tot tranen toe geroerd. Dat laatste zou bij voorbeeld het geval zijn geweest bij de Japanse film, waarop ik zojuist doelde.... Ja> panse films schijnen toch wel in de smaak van de Italianen te vallen, want ik zag, dat Rasho-Mon die het vorig jaai te Venetie de hoofdprijs verwierf! hier nu in een gewone bioscoop loopt. BELANGSTELLING VAN FILMFANS LIET publiek is in Italië vol belang stelling voor de film en ook voor de „filmsterren". De meeste dier sterren logeren in het hotel .Excelsior", enke le honderden meter van het Palazzo del Cinema. Elke avond staan er mensen voor „Excelsior*' om de grootheden van het witte doek met eigen ogen te kun nen aanschouwen en voor het Palazzo staan er zelfs drommen, die door de po litie, in keurige witte uniformen ge kleed, op enige afstand worden gehou den. Soms komen er ook carabinieri aan te pas, die er in hun mooie uniform uitzien of ze in de operette spelen. Dan arriveren de actrices en acteurs, die op het bordes fel belicht worden door schijnwerpers en meteen een interview moeten ondergaan voor de televisie. In de hal van het Palazzo staan verschei dene televisie-apparaten, dus je hebt de keus of je hun aankomst zomaar ge woon of op het televisie-scherm wilt gadeslaan. Als dan eindelijk, meestal kwart over tien, allen binnen zijn, begint de voor stelling, die uiteraard nooit voor het middernachtelijk uur geëindigd is, maar wel dikwijls ver daarna. Het publiek reageert lauw op de films, kreten van verveling of afkeuring, die op het fes tival te Berlijn heel gewoon zijn, lij ken mij te Venetië ondenkbaar. Wel applaudisseert men soms tijdens een film, meestal als men door de inhoud zeer getroffen is (te Cannes betuigt men vooral bijval voor bijzondere cinegra- fische vondsten). Dat gebeurt bijvoor beeld bij de vertoning van Blasetti's Al- tri Tempi telkens als er Italiaanse sol daten op het doek kwamen. Het gaf een merkwaardige indruk van de geestes gesteldheid der bezoekers, te merkwaar diger als men bedenkt, dat Blasetti die scènes eigenlijk 'n tikje ironisch be doeld heeft.... PRACHTIGE ZWEEDSE FILM gIJZONDER lauw waren de reacties na de vertoning van de Zweedse film Sommarlek (Zomerintermezzo) en dat verwonderde me, want ik geloof, dat dit toch een van de beste films van het festival zal blijken. Bijzonder gevoelig, maar geen moment overgevoelig is de geschiedenis van een balletdanseresje, dat haar liefde voor een dertien jaar tevoren verongelukte jongen niet kan vergeten, welke geschiedenis door re gisseur Igmar Bergman heel sober en tevens zeer boeiend in prachtige beel den is verteld. Voor de balletliefhebbers is er de extra-attractie, dat men het bal let van de Stockholmse Opera in frag menten van belangrijke balletten ziet. De Fransen hebben een film vertoond, die geheel in Centraal Afrika is opge nomen: Les Conquérants Solitaires van Claude Vermorei, met Claire Maffei en Alain Cluny. Iets te traag, maar fijn Van sfeer en bijzonder knap gemaakt, waarbij men zijn kracht niet heeft ge zocht in de gebruikelijke attributen van de wildernisfilm (roofdierengevechten e-d.). maar in een boeiende schildering van de verhoudingen tussen blanken onderling en tussen blanken en negers A's spannend element heeft Vermorel, die zelf het scenario schreef, er iets in verwerkt van de „zwarte kunst" der ne gers. Hoge verwachtingen koestert men van La Putain respecteueuse, naar Sartres dok te onzent vertooi de toneelstuk De eerbiedige lich'ekooi" Marcel Pagliero on Charles Branant v de rf ri'seurs. Barbara Laage speelt de titelrol. Deze BELANGRIJK WERK VAN DE AMERIKANEN. HE Amerikanen schenken veel aan- dacht aan dit filmfeest. Van hen za gen wij een uitstekend-gemaakte film met een beetje huilerige story, Carrie, van de bekwame William (Best Years of Our Lives) Wyler om het eens op Amerikaanse manier te zeggen, Lau- rense Olivier speelde de hoofdrol prachtig. Voorts vertoonde zij Phone Call from a Stranger (Onbekende aan de telefoon) van een andere zeer be kwame Amerikaanse regisseur, Jean Ne- gulesco. Die film vertelt een merkwaar dige, zeer originele en boeiende geschie denis, waarbij men een onverwachte kijk krijgt op de levens van uiteenlo pende mensentypen. Er is een sterke bezetting, met o.a. Bette Davis in een rol, die haar nu eens op het lijf ge schreven lijkt. Men verwacht veel van Deqth of a Salesman (De dood van een handelsreiziger), een verfilming van het ook bij ons bekende gelijknamige toneelstuk, vooral omdat Stanley Kra mer de producer van die film is en de naam Kramer in de filmwereld iets zégt. Fredric March speelt de rol van de han delsreiziger in die film, die nog in ver toning moet komen. Welke films met de prijzen zullen gaan strijken? Een voorspelling is moeilijker dan ooit, te moeilijker omdat op de laatste avond van het festival de laat ste film van Rossellini met Ingrid Berg man in vertoning komt: Europa '51. Daarin wordt iets behandeld van de toe stand van ons werelddeel, waarbij men uitgaat van de verhoudingen in een be paald Italiaans gezin, met een moeder die haar aandacht schenkt aan de mis- deelden in de sloppen van Rome. De film eindigt met de vraag: „Is die vrouw gek of is de wereld *t?" De vorige film van Rossellini, Stromboli, stelde teleur, maar van iemand van zijn formaat mag men een herstel verwachten. Ik waag me dus niet aan voorspellingen omtrent de uitslag van dit filmfestival! (Van één onzer redacteuren) „De onafhankclijken" is de trotse naam van een vrij grote Amsterdamse schildersvereniging. Van een vrij oude ook: tegen het eind van dit jaar hoopt zü haar veertigjarig bestaan te her denken in een groots-opgezette tentoon stelling. Maar niet van één, die haar naam met ere draagt. Want de lading aan kunstvaardigheid en vakmanschap wordt door de vlag ener naam niet meer gedekt. Wat eens een trotse plaats bepaling is geweest ten opzichte van de „officiële" schildersverenigingen, is nu nog slechts een slogan zonder in houd, een schelklinkende leus, die geen idee meer vertegenwoordigt. De on- afhankelijken zijn niet onafhankelijk meer. Ja, ze zullen nog wel los staan van da grote schildersorganisaties, deze kunstenaars. Maar daarmee is hun on afhankelijkheid dan ook wel nauwkeu rig begrensd. Want wie de zomerten- toonstelling in Museum Fodor te Am sterdam bezoekt, ervaart met pijn en schrik, hoe groot de artistieke afhanke lijkheid van deze groep is. Het is, alsof u allerlei Franse groten met schelle stem van de muren tegenschreeuwen. Hier hangt Braque, elders Matisse ja zelfs Monet in zijn nadagen kan men er tegenkomen. Vincent van Gogh is hier en daar eveneens vertegenwoor digd, tezamen met een in een donker jasje gestoken Seurat en een ver fomfaaide Renoir. Kort en duidelijk: het niveau van deze groep is allerbedenkelijkst. Er zijn een aantal „wel aardige" schilders bij we zagen een doodenkele goede ets, namelijk een portret van de Weense schilder Oskar Laske door René P. Tonneyck er zijn wat vlotte tekenin gen en pastels opgehangen. Maar er is niets bij, dat de beschouwer meeneemt, dat blijvende herinneringen bij hem nalaat. Met uitzondering misschien van het „Lezende meisje" van Bert Brante. Van W. Het filmfestival 1952 kan zich in Venetie geen beter decor wensen. Boven het fraaie Dogenpaleis. Onder: de imposante binnenplaats van een patriciërswoning. (Van onze correspondent te Brussel) MEN kent uit de Romeinse letterkunde de figuren van Pyramus en Thysbe, twee jonge verliefden, die veel van elkander hielden, maar elkander hun liefde slechts kenbaar konden maken door de dunne spleet van een muur, die hen van elkander scheidde. Het scheen een tijdlang alsof dit antieke beeld een heden daagse toepassing zou krijgen in de verhouding tussen de twee landen, ten zuiden en benoorden de Moerdijk. De nauwe spleet was Benelux; de twee partijen waren Nederland en Belgie en wat zij betreurden was, dat zij niet dichter bij elkander konden komen en elkander niet in de armen konden vallen. Claire Maffei en Alain Cluny (geheel links) in de bdbiende Franse film „Les Conquérants Solitaires" (De eenzame veroveraars), welke tijdens de Venetiaanse Biennale opzien baarde. Een econoom schrijft: „Terwijl wij een politiek voeren, die gebaseerd is Jan van Gent maakt zich geen zorgen (Van onze speciale verslagever) „Van Amersfoort naur Broadway" zouden we dit relaas kunnen noemen, het relaas van Jan van Gent. dat volgende week Don derdag op Schiphol gaat beginnen en zijn climax zal krijgen op Broadway of een van die andere typische New Yorkse Avenue's, waar onze Amersfoortse gezant over veertien dagen achter het stuur zal zitten, precies zoals hij dat nu doet in de wijken van zijn woon plaats. „Ik hoop, dat het een diesel is, want daar interes seer ik me het meeste voor en daar kan ik het beste mee overweg". Dat is het enige, waar Jan van Gent in deze dagen, vóór de grote sprong over de Oceaan, wel eens over ligt te denken, over z'n bus. waarmee hij een maand lang door New Yorks straten zal moeten toeren; over de vliegtocht echter, de taal en de duizend-en-één-anderc dingen, waarmee hij als wereldreiziger en vreemde- eend-in-de-bijt te maken zal rijgen, daar achter de pier Hoboken, maakt Jan van Gent zich minder zor gen. Met de Alpen-zon nog in het gezicht zal hij straks op de Third Avenue verschij nen, want Van Gent is nog maar nauwelijks terug van een trip door Zwitserland en Italië. Toen hij met zijn bus in de buurt van 't Lago Maggiore koerste, kon hij niet vermoeden, dat ze in Amersfoort druk bezig wa ren een nieuwe reis voor hem uit te stippelen, naar het hartje van de Nieuwe Wereld. Mevr. Van Gent Amerikaanse collega hem zal moeten manoeuvreren. „Millimeteren kunnen we hier ook wel", en al staan er dan geen Empire State- buildings, in Amersfoort is de weg soms volgens Jan van Gent ook „behoorlijk smal". Veel meer interes seert het onze toekomstige globe-trotter, of ze er in Amerika ook een Lieftinck op na houden, aangezien 't geëxperimenteer met het dollar-loonzakje van zijn heeft niets geschreven en dat was maar het beste ook misschien, want op de steile bergpassen van de Gott- hard kan een Nederlandse buschauffeur beter niet dromen van Amerikaanse wolkenkrabbers. De grote verrassing was er dus bij thuiskomst; en gelukkig ook nog één week vacantie, zodat de New- Ybrker-in-spe 't daverende nieuws een beetje kon laten bezinken. Overigens is Jan niet bang voor de vraag, hoe hij straks in die New Yorkse verkeersheksenketel wellicht meer moeite zal kosten, dan 't ge-manoeu vreer met zijn bus. Juist dit probleem is de meest inte ressantezijde van deze chauffeurs-uitwisseling en wat dat betreft, zal Jan v. Gent dan ook zijn beste beentje voorzetten. „....neen, voor politiek heb ik nooit tijd kunnen vinden. Maar als ze me zouden vragen, waar ik in November op zou stemmen, dan wist ik het wel.... Eisenhower! Per slot van rekening, weet ik van hem het meeste....!" ZO GEWOON In dezer laatste dagen vóór het vertrek gaat het dagelijks leven in de chauf feurswoning aan de Arn- hemseweg te Amersfoort normaal z'n gang. Moeder Van Gent heeft de leeftijd der sterken al lang bereikt, doch als zij 't voor het zeg gen had. ging ze zó mee naar New York. De kleine Marianne denkt er echter anders over; zij blijft liever bij Mammie Een wonderlijke reis, deze trip naar New York. De kruidenier, de bakker, de slager, de krant, de col lega's, ja heel Amersfoort is er vol van.... alleen Jan van Gent, die gaat gewoon elke morgen naar de ga rage aan de Korte Berg straat en „sleutelt" daar rus tig verder aan bougies en motorkleppen... het is alle maal nog zo gewoon Donderdag pas zal liij zich in de kussens laten zakken van de Constellation en eerst dan zal 't toonder ..Amerika", dat hem zomaar in de schoot is komen val len, voor Jan van Gent gaan leven, als hij gevan gen door het oog van tien tallen televisie-, film- en foto-camera's over 't. gehele Amerikaanse continent be kend zal worden, als „the Dutch driver from Amers foort". op de grootst denkbare vrijheid, bren gen de Hollanders van hun kant het strengste dirigisme in practijk. Hoe wilt ge deze twee lijnrecht gestelde zienswijzen met elkander verzoenen? Een verbitterde: „Ik wacht er nog steeds'op, dat Nederland mijn guldens, die het „bevroor" zal deblokkeren.... De gulden versterken ten koste van hen, die hem in het buitenland ver dienden.... laten we eerlijk bekennen, dat dit een alleronelegantst gebaar is." Een meubelfabrikant: „Onze indus trie wordt bedreigd met verdwijning, als niet onmiddellijk maatregelen ge nomen worden om ons te verdedigen tegen de Nederlandse concurrentie. Ziehier in welke mate de Nederlanders hun leverantie van meubelen aan Bel gie hebben opgevoerd: 100% in 1948, 134 in 1949; 418 in 1950; 657 in 1951. Raming voor 1952: 936 Waar gaan wij op deze manier heen?" AANNEMERS, metselaars, bouwers antwoordden, dat het hun onrustig stemt, dat slechts op enkele kilometers ten Noorden van Antwerpen huizen gebouwd worden voor 10.000 gulden. Wat zou er gebeuren als morgen de grenzen werden opgeheven en als de uitoefenaars van deze verschillende ambachten zich over Belgie zouden verspreiden? Zouden ze dan hun prij zen verhogen? Of gouden ze verwach ten dat onze handwerkers tot alge mene werkloosheid zouden worden ge drongen? Een bloemist en een landbouwer: „Wat de bloementeelt betreft, heeft Nederland, waarvan het cijfer van de uitvoer van bloemen in 1945 tot 16% was gedaald, kans gezien dit getal weer op te voeren tot 88% van hetgeen het voor de oorlog was. Dit had auto matisch een ernstige crisis onder onze bloemenkwekers ten gevolge. Heel de Nederlandse landbouw draait om de spil van regeringstoelagen, die bedoel- len de productie te verkopen beneden de inkoopprijs. Ziet eens hoe en dit enkel door de schuld van Neder land de cichoreiteelt bij ons van 6.000 hectaren gedaald is tot 2.000 hec taren. CEN schoenfabrikant: „Wij beleven l* op het ogenblik een invasie van Nederlands schoeisel dat 25% goedko per verkocht wordt dan het onze. Tal van fabrieken hebben hun deuren moeten sluiten en de patroons zijn, noodgedwongen, vertegenwoordigers van Nederlandse firma's geworden." Een drukker: „Onze droevige toe stand is langzamerhand aan allen be kend. Geleidelijk gaan wij de onder gang tegemoet. Nederlandse drukkers sturen legers verkopers naar ons toe, die al onze bestellingen in beslag ne men, dank zij hun prijzen, die veel la ger zijn dan de onze. En dan te be denken, dat het ons bijna onmogelijk is onze dag- of weekbladen naar Hol land te zenden." Een textielfabrikant is volkomen ontmoedigd: „Alleen in onze branche tellen wij 10.000 werklozen tengevolge van onze vóórunie BeneluxAls onze regering niet zonder dralen een systeem van compenserende belastin gen invoert, zal de toestand in de loop van de komende wintermaanden nog veel ernstiger worden." Een kantoorbediende zonder werk schrijft: „Ik leg er de nadruk op, dat op het ogenblik alleen reeds in Ant werpen 6500 Nederlanders zich ophou den. Een groot aantal van hen bezit firma's fabrieken, zeevaartagenturen, of zijn op kantoren werkzaam. Zou den de Hollanders ons kunnen zeggen, hoeveel Belgen, of liever Antwerpena ren, daartegenover werken in Rotter dam, een stad van Nederlnd, die men het best met onze provinciehoofdstad kan vergelijken?" Over de kwestie van het verschil in lonen schrijft dezelfde inzender: „Men kan nooit genoeg nadruk leggen op het verschil tussen de lonen in Neder land en in Belgie. Ziehier enkele voor beelden: in de bouwvakken zal een ge oefend vakman in Holland 24 franken per uur verdienen 1.90), een gewoon werkman 12 franken (95 ct.). In Belgie zijn deze lonen respectievelijk 26 fr. 2.00) en 19 fr. 1,50). Een geoe fend textielarbeider zal bij ons 20 fr. krijgen 1,60), terwijl zijn collega in Nederland slechts met 12 fr. 0,92) betaald zal worden. En naar verhou ding is het zo op alle gebieden. Ge looft mij, wij zullen ons tegen een werkelijk sociale dumping moeten verdedigen." En ten slotte de vrolijke noot: De man van de straat werd ook in deze enquête betrokken. Hij antwoordde met overtuiging: „Benelux? Wat moe ten we met die affaire beginnen, want al de „luxe" zal toch voor de Hol landers zÖn. terwijl wij ons amper met een „been" tevreden zullen moe ten stellen." Uit deze ontboezemingen zijn voor lopig de volgende conclusies te trek ken: De „goodwill", die Nederland de laatste jaren bij de Belgen had, is zienderogen gedaald en maakte plaats voor een stemming van antipathie. Men verwijt Neerland hebzucht in de con currentie, geheel in de lijn van het oude „In matters of business the fan of the Dutch, is giving too little and asking too much". Daar een beweging als Benelux rus ten moet op geestelijke factoren als vertrouwen, vriendschap, enz. en deze gevoelens op het ogenblik sterk on dermijnd zijn, is het de vraag of er van Benelux nog iets terecht kan ko men. Een surveillerende agent van po litie vond langs een gracht in een der nieuwe Haagse wijken een jasje en een paar jongens schoenen. Groot was de schrik, want het zag er naar uit, dat daar een kind was verdronken. De dienaar van de Hermandad trommelde assistentie op en te zamen en in vereniging begon nen de heren te dreggen. Steeds maar wierpen de mannen de lijn uit. Hun gezichten werden al maar bezorgder. Maar tege lijkertijd rees er lichte twijfel in hun hart. Om zekerheid te krijgen, schoten ze de bewaker van een in aanbouw zijnd huizen blok aan. Hij sprak het verlossende 'woord. D'r waren hier een paar knapen aan het vlotje varen. Die heb ik weggejaagd. Een van die knapen heeft zeker zijn jasje en zijn schoenen van schrik laten liggen

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1952 | | pagina 3