het mooiste beroep voor
alleenstaande vrouw
een
De engel van hei kantoor
MET BOORD EN FRANJE
tAïoagi foteA
Naast haar baas
H
Enkele artikelen voor de was
Vindt Eva het
wel mooi?
C ?Mv-é-£zcA,e.taAeA.le
.TOT UW DIENST, MEVROUW
Een Appeltaart
Parapluie-klem
AMANDEL-NOUGAT
DOOR
SASKIA
Verander Uw
manie! eens
ZATERDAG 8 NOVEMBER 1952
Laten we het maar meteen zeggen: er i«n secretaressen en secretaressen.
Er iUn er- die I™* secretaresse zonden *Un, maar er z(jn er ook, die het
zUn. eerst« B00rt 18 de nachtmerrie van alle firma's, de schrik van alle
bezoekers, de belichaamde wanhoop van Iedere chef. Haar kamer is als een
jplnneweb.wee degene, die erin gevangen wordt. De ideale secretaresse,
daarentegen is voor ledereen een bron van zuivere vreugde. Ze leest haar baas
de woorden van de mond af, haar brieven zijn een feestuitgave, haar koffie ls een
gedicht en haar kamer een biechtstoel voor met zorgen beladen zielen. Met
zachte hand lost ze alle problemen op van boven naar beneden; ze is, in één
woord, de engel van het kantoor: zulke secretaressen zijn nog altijd haar
gewicht In goud waard. Voor een alleenstaande vrouw met de nodige ervaring
en enige diplomatieke aanleg Is het vaak het mooiste beroep, dat men zich kan
voorstellen.
MOET de Ideale secretaresse knap
zijn? Daarover lopen de menin
gen uiteen. „Niet bepaald lelijk",
ts een Salomonsoordeel. In een stad in
West-Duitsland werden door de Ar
beidsbeurs op de cursussen voor vrou
wen .boven de dertig, die steno-typiste
wilden worden, ook lessen gegeven In
„make-up". Men stelde zich daarbij op
het standpunt, dat een goede secreta
resse ook gevoel moet hebben voor de
„juiste toepassing van een bescheiden
opmaak". Maar eigenlijk heeft iedere
verstandige vrouw dit gevoel wel van
zelf. Ze moet alleen maar de grenzen
kennen, vooral ook op kantoor. Te veel,
vooral te duidelijk opgelegde schoon
heid, kan slechts schaden.
De» te meer gewenst zijn vriende
lijkheid en optimisme, belangstelling eii
een onverstoorbaar goed humeur. De
goede secretaresse moet de veerkrach
tige strohalm zijn In het tempo van het
werk en ln de storm van meningen,
ze mag nooit „geknakt" zijn en bij alle
compromissen nooit ontworteld. Dat wil
zeggen, ze staat naast haar baaa; als ze
tegen hem ingaat, mag het alleen voor
zijn bestwil zijn en ook dit, dames,
met héél veel tact.
HAAR TAAK
NAAST deze deugden, die haar iedere
dag weer boven de kantoorsleur
moeten verheffen, kan het geen
kwaad, als een secretaresse ook haar
vak verstaat. En een vak ls het: per
toets en per aanslag .beweegt ze aan de
schrijfmachine een gewicht van 400
gram; dat is bij 50.000 aanslagen per
dag, naar men heeft uitgerekend, 20.000
kilogram, wat overeenkomt met het
gewicht van 300 bazen bij elkaar. En
met het toetsenaanslaan alleen is het
nog niet gedaan. Ieder stenogram ver
eist de hoogste concentratie, iedere be
zoeker wil vriendelijk behandeld wor
den, iedere slechte bui van de baas moet
behoedzaam geneutraliseerd worden.
De barometer wijst op storm, als de
baas moet vragen: „Wanneer krijg ik
nu eindelijk Uw .brieven te onderteke
nen, juffrouw?" Of als er dan nog
vreemde woorden verkeerd getypt zijn
ingewikkelde zinnen verkeerd begre
pen zelfs als het verkeerde begrip
oorspronkelijk de schuld is van de
baas. De ideale secretaresse belichaamt
ook de ideale baas; d.w.z. hij is dit pas
door haar en blijft dit. De baas van een
dergelijke secretaresse kan met vacan-
tie gaan, hij kan ziek worden, hij kan
een slechte bui hebben of gedeprimeerd
zijn geen mens zal er iets van mer
ken. Alleen als de ideale secretaresse
er eens niet is, dan loopt alles in 't
honderd, dan merkt de baas pas wat hij
zonder haar zou zijn.
GEEN KANTOORSLEUR
ET is gebleken, dat vrouwen boven
de dertig de beste secretaressen
zijn. Ze hebben zowel menselijk als
zakelijk de nodige ervaring opgedaan
om oppermachtig en toch niet hautain
op haar stoeltje in de voorkamer van
het allerheiligste te tronen. Hoe ouder
ze worden, dos te onontbeerlijker zijn
ze. Alleen moeten ze er voor waken
haar hart vrij te houden van kantoor-
sleur. Want afgezien van alle bekwaam
heid en alle charme zal een vrouw
slechts dan een ideale secretaresse zijn
als ze ook een ideaal mens is. Het
spreekt van zelf, dat ze daarbij steeds
een klein beetje minder ideaal zal
blijven dan haar baas, die ze natuur
lijk tot aan haar laatste overuur zon
der voorbehoud bewondert.
250 g (bijna 3 kopjes) zelfrijzend
bakmeel of bloem met 6 g bakpoeder,
125 g (bijna 1 kopje) suiker, 60 g (1/4
pakje) boter of margarine, 1 dl (ruim
kopje) melk, 1 eetlepel custardpoe-
der, 1 ei, 3/4 theelepel zout, wat suiker
met kaneel, 500 g appelen zachtzuur
De boter of de margarine met de
suiker zacht roeren, het custardpoeder
aanmengen met het ei en de melk. Dit
mengsel bij de boter en de suiker doen
en het zout eraan toevoegen, evenals
de (gezeefde) bloem en het bakpoeder
of het zelfrijzend bakmeeL Alle be
standdelen tot een soepel deeg door
elkaar kneden. Hiermee de bodem van
een ingevette en met bloem bestoven
springvorm bedekken.
De appelen schillen, grote appelen in
echt, kleine appelen in vier partjes
verdelen en deze aan de kant waar de
schil heeft gezeten in de lengte ver
schillende malen inkerven. Deze stuk
jes appel op het deeg drukken en het
geheel bestrooien met suiker en kaneel.
De taart in een matig hete oven 150
graden C) gedurende 1/2 A 3/4 uur
P'kken. De appelschijfjes gaan door de
inkerving onder invloed van de warm
te waaiervormig open.
Wu weten dat bij het doen van de
was een goed sop het halve werk
is. Maar wat helpt ons bij de andere
helft, namelijk bij het drogen tian de
was? Niet iedereen heeft een bleek
veld of een ruime tuin tot haar be
schikking waar hemd en broek, lustig
bollend ln de toind, kunnen droog
waaien. Vaak kan men zelfs niet eens
van vaste drooglijnen gebruik maken
en dan gebruikt U natuurlijk een
Tornado DROOGREK. Velen onder
ons hebben al zo'n nuttig instrument,
maar toch treft men soms vrouwen die
onwetend zijn van de goede eigenschap
pen van dit rek. U kunt beschikken
over 11 lijnen van 55-cm., terwijl de
lengte maar 45 c.m. is. Daar kunt U
heel wat doekjes en broekjes aan op
hangen. Het rek is ook nog uitschuif-
baar tot een grotere maat en na gebruik
kan het geheel opgevouwen weg gezet
worden. Dit alles is van roestvrij staal
gemaakt en het rek is o zo gemakkelijk
aan een deurpost of een richel aan de
wand op te hangen. Voor f 4.40 brengt
het in vele woningen uitkomst.
Kunt U wel een WASLIJN gebrui
ken, dan moet U zelf maar kiezen tus
sen een plastic lijn of één van NYLON-
TOUW. Beiden hebben het voordeel dat
zij geen roestige plekken geven op het
wasgoed en door hun gladde oppervlak
goed schoon te houden zijn. Maar vergt
U nu niet van de plastic lijn het uiter
ste. Een babywasje, wat ondergoed, dat
gaat uitstekend, mevrouwtje. Voor zwa
re stukken is de waslijn van nylontouw
beter geschikt. Deze waslijn ligt als een
bosje blank gelakt touw in vele etala
ges reeds te koop. De prijs is echter
nogal hoog, f 2.25 voor een bosje van
10 meter, de dikkere soort kost zelfs
f 3.25. Maar roestvlekken bederven ook
veel en dat kan U hiermede nu niet
meer gebeuren.
Gebruikt U al plastic WASKNIJ-
PERS? Ze zijn er in allerlei kleuren.
Zes stuks op een kartonnetje kosten
f 0.50,
Waar kunt U na gebruik die knij
pers beter in bewaren dan in een PLAS
TIC ZAKJE? Een zakje, speciaal voor
wasknijpers kost f 1.25. Ik was gewoon
verrukt toen ik dat handige gevalletje
zag. Denkt U even aan een dubbele fiets
tas die over de bagagedrager wordt ge
hangen. Deze constructie in het klein
lijkt op het bedoelde zakje. Hier wordt
de sluiting van ieder zakje gevormd
door een paar drukknoppen. Het prac-
tische is dat het over de waslijn kan
worden gehangen en men niet steeds
behoeft te bukken bij het ophangen of
afnemen van de was om een knijper te
pakken of op te bergen.
Een STRIJKPLANKHOES maakt
U misschien zelf, maar zit U eens in
nood, dan kunt U er één kopen van
katoen voor f 3.90. Zij past over iedere
plank doordat zij ruim is en van on
deren met bandjes kan worden vast-1
geknoopt.
Nu de was toch te drogen hangt,
drogen wij onze handen maar af. Dat
doen wijhet liefst aan zo'n gezellige
HANDDOEK VAN BADSTOF, waarin
geweven staat „Keukenprinses". Ik zag
ze in leuke heldere kleuren met bijpas
sende pannenlappen. Ja, ja keukenwerk
is niet zo onbelangrijk! Wie zich wer
kelijk als een prinses bij haar werk
voelt, heeft schik in de arbeid. Zij zal
zeker iedere week uitkijken naar nieuws
in: „TOT UW DIENST MEVROUW!"
PETRA
Wilt U werkelijk
nog langer
„voorde motten"
breiennu U
goMITINIaeorde,
motvrlje wol
kunt kopen 7
(Advertentie, Ing. Med.)
Het nieuwste snufje in de regen
schermenwereld is deze parapluis,
die voorzien is van een klem, waar
aan men zijn handschoenen kan be
vestigen. Handschoenen zijn name
lijk typisch dingen om te vergeten.
Met parapluies is dat heel anders,
zoals men weet I
Per 30 stuks: 45 g 2eetlepel) sui
ker, 30 g amandelen, een klontje boter
of margarine, een snufje zout.
De amandelen even in water opko
ken, pellen, drogen en snipperen. De
suiker met de boter of margarine in
een koekepan gelijkmatig bruin bran
den op een niet te fel vuur. Dan de
amandelen erdoor mengen. De massa
op een vetgemaakt bakblik of stenen
aanrecht storten en met een vochtig
mes gladstrijken. De massa vlug in
vierkantjes snijden en deze, wanneer
zij hard zijn, van de plaat nemen.
p\E BRUG ging open en de school uit:
het kon niet mooier treffen. Want
nu had ik een dubbel excuus om naar
de bloemen te kijken: die in het gazon
bloeiden en die lachend en pratend naar
buiten zwermden.
Misschien is het wat heel erg ouder
wets en romantisch, maar ik Teer het
nu eenmaal niet af: dat jonge vrouw
volk zo tussen vijftien en twintig doet
mij altijd vanzelf aan bloemen denken.
Frisse kleurige beweeglijke dochters
van Flora, een lust voor het oog en
een zucht van opluchting waard.
Maar nauwelijks waren de eersten de
deuren uit, met bellende fietsen en
waaiende haren, of mijn hart stond één
bange flits stil. Nee, dit kon niet, dit
was een van die ware benauwde dro
men- die de straf zijn van een indigestie
of een .buitensporig vermoeiende dag.
„An undigested bit of beef a frag
ment of an underdone potato", zei de
cynische stem van Scrooge aan mijn
oor, en ik knikte. Dat wAs het: een
stukje onverteerbare biefstuk, een brok
half gare aardappel zaten mij dwars en
speelden mij parten; anders kon ik mij
zelf toch niet wijsmaken dat dit bak
vissen waren, zo juist aan de barken
van een middelbare school ontsnapt.
Bakvissen? Het mocht wat. Dit
waren ten hoogste Madchen in Uniform,
tijdelijk losgelaten uit een of andera
smakeloze kazerne. Trouwens: Mad
chen? Er was weinig meisjesachtigs aan
deze waarschijnlijke jonge, maar stellig
niet jeugdige wezens.
Bij het verbaasd bekijken voelde ik
vlechten met strikken aan mijn achter
hoofd groeien, en piepte een .boezelaar
tje onder mijn mantel uit.
Hoe jong, hoe ouderwets jong was
ik, waren al die volwassen vrouwen
om mij heen vergeleken bij deze we
reldwijze kinderen. Geen krullen, geen
golven, geen strikjes en helemaal geen
kwikjes. Gladde steile kortgeknipte
haren, zo in de laat-maar-waaien stijl
van de jonge Bonaparte. Geen jasjes,
geen blazers, geen mantels zelfs. Enkel
stugge ruige saaie zeiljoppers, blauwe
of zwarte monsters zonder snit of val,
waarmee zelfs het liefste figuurtje tot
een stakerige kapstok zou worden.
Daaronder uit dan sluike, kleurige
rokken, gebloemd of geruit, dat begon
er in elk geval iets op te lijken. Maar
ik wist, met die akelige intuïtie die
driehoog voelt dat in de keuken de
melk staat over te koken of de aard
appels aanbranden, dat die rokken ook
De mode-ontwerpers hebben het goed met ons voor deze winter. Er behoeft, volgens hen,
geen greintje kou geleden te worden, mits men zich natuurlijk houdt aan de door hen
gemaakte modellenDoor een garnering van bont op de kraag of manchetten kan de
l_ -
mantel een geheel ander aan
zelf ook al lang wisten. Maar
practisch is, lijkt ons de losse
king van een lichte bontsoort,
zeker waard is Waarom moet
zijn, die van de kleine vrouw
CLK nieuw sei
zoen brengt wel
zo'n klein mode-
öétail, dat we tel
kens weer tegen
komen en menige
vrouw (vooral de
jongere) voelt zich
beslist ongelukkig,
als ze ook niet zo
iets in haar garde
robe heeft. Zo prij
ken deze winter
heel wat Japonne
tjes met een staand
boordje. Wat ver
velend, als je hart
daarnaar uitgaat en
je kunt je de weel
de van een nieuw
jurkje niet permit
teren! Daar moet
iets op gevonden
Worden en dat
vindt uhier. We gaan een
japonnetje, dat ons net
*en beetje ging vervelen,
omtoveren met behulp
van een bijpassend lapje.
U ziet hier twee pa
troontjes inéén getekend,
"et eerste is dat van een
ronde pas, waarvan de
balsrand tussen de dub
bele stof van het geliefde
boordje gezet is. Hier is
de pas van een lichtere
kleur gemaakt dan de
lurk, maar het kan even-
Bood andersom, en een
eomblnatie van effen met
Bestreept en geruit is
uok zeer gewild. Bij ge
bruik van twee effen
"offen krijgt u iets
®barts, als u de pas bor
duurt in de kleur van de
„iets"
Jurk. Wat eveneens heel
aardig staat is het randje
franje, dat u bij het op
stikken van de pas gelijk
meenaait. V neemt hier-
3 cm brede repen
stof, zo mogelijk
met een zelfkant
eraan, en rafelt
cm uit. Valt
franje wat dun uit,
dan neemt u de re
pen dubbel. U stikt
ze zo tussen de
naad, dat alleen de
franje eruit steekt.
Heeft de lurk
knoopsluiting mid
denvoor. dan maakt
u de pas met een
split zoals hier
(beleg aanknip
pen) of met de
sluiting van achte
ren. Is de japon glad
dan is het leuk om het
pasje juist met een
knoopsluiting te maken.
U kunt het natuurlijk
ook een andere vorm ge
ven, als dat met het mo
del van de jurk beter
uitkomt.
Een voorbaantje zoals
het andere patroontje
aangeeft, is ook aardig.
Het grappige schootje
wordt gevormd door een
lapje van 20 cm breed
en 10 cm hoog, dat van
boven tot een breedte
van 4 A 5 cm ingeplooid
wordt. Het kan ook ver
vallen. De rug kunt u
naar verkiezing laten zo
als hij is of er een rond
pasje in maken.
Beproef uw krachten
eens op zo'n aardig idee
tje. Het geeft extra vol
doening als het slaagtl
de
zien krijgen Wat wij natuurlijk
wat wel aardig en uitermate
capuchon met schouderbedek-
welke niettemin het aanzien
men altijd in een jas gehuld
een dikke prop maakt... Waar
om realiseert men zich niet, dat een getailleerde maniel van licht gewicht oneindig meer
flatteert? Of is het werkelijk zo, dat men graag onder vriendinnen wat opschudding ver-
oorzaakt.... om nonchalant eventjes de prijs van het dure geval te kunnen vermelden
VERSTANDIGE vrouwen, die geen
geld hebben voor een bontmantel,
rullen daarom gered zijn voor de ko
mende winter, met de capuchon, wel
ke hierbij afgebeeld ls. Is men „rijk"
genoeg, dan zou men misschien ook
nog tot aanschaffing van een mof kun
nen overgaan. Wij kunnen u verzeke
ren, dat dit garderobe-onderdeel al
lerminst ouderwets is; bij verschillen
de shows zagen wij het geregeld. In
ons klimaat is het absoluut geen over
bodige luxe om handen en polsen
extra bescherming te bieden. Begrij
pelijk is, dat de mof van vroeger tij
den niet geheel voldeed, omdat een
tas onder de arm diende te worden
meegenomen voor portemonnaie en'
zakdoek, twee onontbeerlijke attribu
ten tijdens het boodschappen doen op
een koude winterdag. Thans zijn de
modellen aangepast bij de „moderne"
tijd, waarin alles op het practische be
rust. Aan de voorzijde bevindt zich
een ritssluiting, waarin een en ander,
weinig in het oog lopend, kan worden
opgeborgen. Ook zagen wij reeds be
kende modellen, welke een complete
tas met overslagsluiting onderdak ver
lenen. Het geheel doet wat pompeus
aan. Wenst men echter geen mof, wel,
dan zijn handschoenen met kappen
niet te versmaden. Zij sluiten de on
derzijde van de mouw volkomen af
tegen windvlagen. Eveneens prettig is
de losse sjerpkraag van bont. Heeft
men een stoffen mantel, welke reeds
enkele jaren meegaat, dan zal niets
u beletten om enige verandering aan
te brengen. Wellicht brengen de illus
traties u op een idee.Geen commen
taar behoeft de kleine bontmuts, wel
ke, volgens de Franse mode, in geen
enkele kleerkast mag ontbreken, mits
het model maar flatteus is. Welke
soorten momenteel en vogue zijn?
Jacques Heim gebruikt luipaard en
persianer (patt), terwijl de Engelse
ontwerpers zich meer aangetrokken
voelen tot biberette.. In beide geval
len wordt evenwel een ernstige aan-
slag gepleegd op uw portemonnaie.-
onfeilbaar de glad verkeerde waren-
Want dit groene klokgeval met witte
stippen zou gecompleteerd zijn door een
blauw truitje, en boven die schotse rok
met rode en blauwe ruiten was lukraak
iets geels met een -bruin randje aange
trokken. Een paar halfopen ritssluitin
gen in die afgrijselijke sportjakken
verrieden dat maar al te duidelijk.
Blote gebruinde benen kunnen het
aankijken dubbel waard zijn, maar
waarom ter wereld al die schrille ge
streepte sokken, en die schoenen zo
plat en plomp als pantoffels? Het was
zo onverschillig, zo stijlloos, zo zo
armoedig: daar. het staat er, ik kan het
niet helpen. Ik was blij dat die brug
weer dicht was en al die zeiljakken,
windvlaag kapsels regenbooglokken en
vierdaagse-trappers rinkelend op sui
zende fietsen uit mijn gezichtsveld ver
dwenen.
WAAROM? vroeg mijn rebelse hart,
dat altijd nog aan sweet seventeen
blijft geloven: Waarom takelen die
lieve kinderen zich zo toe? Is het ge
brek aan smaak, afwezigheid van be
haagzucht of alleen maar de weg van
de minste weerstand?
Zulke sluike jongenshoofden vragen
natuurlijk alleen maar een haal met de
kam, die zeiljakken zijn tjoep-rits-rats
in twee tellen aan, en die schoenen lo
pen zo lekker. Wat wil je nog meer?
Het gemak dient een mens
Wat ik wil? Och, het is natuurlijk
be-spot-te-lijk, hopeloos vieux jeu,
maar hoe aardig, hoe fleurig, hoe jong
zou het staan als al dat bakvlssengoed
nu eens het haar in de krul droeg, de
jurken en truitjes met een kantje hier
en een lintje daar, en het gehele en
semble in felle, maar welgekozen
kleuren.
En dan vooral kousen, glanzende kou
sen om de welgevormde benen inplaats
van dat afschuwelijk sokkengebroed, en
schoenen die weten wat een jonge voet
toekomt, sierlijk en even gewelfd, met
een coquet dingsigheidje als een
strikje of een gesp, en juist genoeg hak
om nog prettig te lopen.
Het schijnt niet te mogen. Het schijnt
dwingend voorschrift te zijn om er op
de bloeiendste leeftijd er zo hobbezak-
kerig en nonchalant mogelijk uit te
zien. Ik heb er een kwartier lang mijn
hoofd over lopen schudden, en ik zou
het ftog doen als ik de oplossing niet
gehoord had uit de mond van een even
mistroostige moeder van een opgroeien
de dochter.
„Het komt allemaal door Eva", zei
zij berustend. „Eva zit bij Zus in de
klas en zegt hoe het hoort. Eva weet
het, en wij moeders hebben niets in te
-brengen. Wie het anders doet of beter
wil weten dan Eva is een ouderwetse
idioot. Ik héb er eerst nog tegen ge
sputterd. nog zoiets als een eigen
smaak erop na gehouden. Maar tegen
Eva leg ik het af. Wat die gek vindt
wordt nooit meer aangetrokken, hoe
flatteus het ook staat. Het kost mij
wel eens moeite om mijn goede humeur
te bewaren, temeer omdat Eva nu niet
direct uit een gezin komt dat aan
overmaat van smaak of beschaving
liidt. En ik weet nu al dat er na de
klas wéér een Eva op college of kan
toor of in de inrichting de mode zal
aangeven. Maar ik leer het wel. Als ik
een jumpert.ie gebreid heb zeg ik maar
heel bescheiden Als Eva het nu maar
mooi vindt. Meestal krijg ik onvol
doende".
Puur geneeskracht, gezondheid
en sulverheid voor Uw huid
(Advertentie, Ing. Med.)
1
