Op naar verantwoorde zoek kinderfilms" nederlandse grafiek LETTEREN, TONEEL, MUZIE Nog te weinig voor Alphons genegenheid jj' Diepenbrock interesse voor probleem met zeer vele facetten Internationale ENNY MOLS-DE LEEUWE IS ZELFS VEERTIEN VROUWEN NIET TE ERG Regeringssubsidie voor verfilming van goede scenarios M i J I I WEERZIEN ut* hc«IC^ Haagse Comedie doet het zonder vrouw w Pirandello-succes voor Roiterdam Aristocraat onder de componisten rSES»" s 'Süsjh •srswaif s&sssrï Brsr* Financiële steun van de overheid De doelstelling van „Film en Jeugd'' Biennale-collectie hangt in todor STALAG 17 KO VAN DIJK ALS HENDRIK IV MISLUKKING Publieke verantwoording van keuze-commissie Voorpost in de bergen Film over het Nederlandse sanatorium in Davos Prachtige muziek bij .Elektra" ZS&SSS i-^r-r\ k>lCI"CTCDC" JIXDS de toverlantaarn op kinderfeestjes het veld heeft moeten ruimen troor de film. ia er ook in de opvoeding san bet kind wel enige verandering geko men. Dit laatste heeft met aieh meegebracht, dat men aich op een goed ogenblik ging afvragen, of al die films, waarover men de beschikking had. voor vertoning aan kinderen wel geschikt waren. Het «as nauwelijks een knuppel meer te noemen, die hiermee in het hpenderbok werd geworpen, eerder een bom van flink kaliber! Want bü een nader en gedegen ooderxoek bleek er nogal het egn en ander aan te mankeren. En niet alleen aan de films in moreel en artistiek opaicht maar ook aan de diverse verbaarkantoren, die voor de verspreiding sorgen. Zowel Internationaal ala in nationaal verband is men nu ai jaren doende de toestanden, die op dit gebied heersen te verbeteren. Dat er al enige veelbelo vende resultaten geboekt ajjn, stemt hoopvol, vooral ook met het oog op het vele werk, dat er altijd nog te doen blijft. Daartoe moet ln de eerste plaats het hier aanwezige materiaal groten deels buitenlands worden gekeurd. En dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Want gro'.e en kleine filmver huurkantoren nadden voor hun kinder films tot nu toe alleen de Centrale Commissie voor de Filmkeuring inge fchakeld als contróle. En die keurt de films nu eenmaal op andere gronden dan het Instituut Film en Jeugd het zou willen. Dus moest en moet men de verhuurders zo ver zien te krggen. dat zij vrijwillig de bg hen aanwezige voorraad kinderfilms aan het Instituut lieten zien. Sommigen gingen hiertoe over en het resultaat is thans, dat men de beschikking heeft over 120 films ongeveer voor de leef tijdsgroepen 7-10 en 10-14 jaar, die alle het praedieaat: aanvaardbaar, geschikt of aanbevelenswaardig dragen. Een be oordelingsorgaan, met steeds enige besprekingen van die filmtechnische opgaven en kwalificaties wordt ver spreid onder diegenen, die door de aard van hun werk de films onder de kinderen brengen. Zij hebben nu dus een degelijke basis van waaruit zg verder kunnen gaan. Maar wat zij helaas dikwijls niet hebben is geld! achter en door elkaar gedraaid op zon middag in een klein benauwd zaaltje, waar cie helft van het jonge publiek voor z'n paar dubbeltjes amper iets kan zien. Smaak, ogen en longen wor den er bet nodige geweld aangedaan. Want de lucht in zon primitief bios- coopje is met vijf a zes voorstellingen m weekeinde niet fris meer! per HEBT u er wel een,' bfl stilgestaan, wat nu eigenlijk een kinderfilm la? Aaa welke «l*sn die moet voldoen Ieder Jaar op de Blennale ln Venetië breken zc zich daar o.a. het hoofd over! Landen ala Engeland en Krankrgk zijn er vooral bij geïnteres seerd, omdat zij ln staat zijn kinder films te produceren. Aan de hand van opgedane ervaringen en uitgewisselde gegevens tracht men het peil van de kinderfilms zo hoog mogelgk te bren gen; de films psychologisch verant woord te doen zijn en tegelijkertijd niet saai of te belerend. Moet de kinderfilm zo zijn, dat zg voor het kind ieder probleem oplost en hem het eigen gevecht met de men tale moeilijkheden en emoties ont houdt? Daar men met geen enkele stelligheid kan beweren, wet nu wel precies schadelijk la voor kinderen en wat niet, zullen pogingen om het kina door middel van de film geeetelflk te beschermen, zeer waarschijnlijk geen enkel resultaat hebben. Nog afgezien van het feit, dat men dan films zou krijgen, die nergens een aansluiting op onze eigen tijd zouden zijn. En dit het leven om hem heen la juist iets wat het kind graag op de film ziet. Wel liefst met zh eigen ogen: de ouders jong, sportlef, knap, sympa thiek: de misdadigers vuil en ln lom pen; het goed en kwaad duidelijk her kenbaar afgeschilderd. In Engeland la het vooral Rank. die met zijn filma voor kinderen poginjen In het werk stelt zo verantwoord mo- gel'jke resultaten te krijgen. „De klei ne Ballerina", en „Circusjongen" rijn belde filma, die niet alleen de aspira ties van het kind prikkelen, maar ook voor de ontwikkeling ln aesthetlsch opzicht de grondslag leggen. Uit Frankrijk is vooral heel bekend ge worden „Blra", de film over het Alge- rijnse Jongetje en de ezel. „FILM EN JEUGD" is de naam van een Nederlandse Stichting (geves tigd Naasaupleln 3, Den Haag), die zich ten doel stelt ouders, verzorgers, verenigingen en Jeugdleiders voorlich ting te geven b(j de keuze van films voor kinderen. In 1949 heeft men te Rotterdam een congres gehouden, waar men aan vertegenwoordigers van onderwijs, kerk. overheid. Jeugd zorg. filmbedrijf en bioscoopexploitan ten de vraag stelde of zij. en in hoe verre verantwoordelijkheid hadden ten opzichte van de films, die via hen aan de kinderen getoond worden. Toen men er over ging praten bleek eerst goed, welke chaotische toestan den er op dit gebied in ons land heersten. Een wetenschappelgka com missie werd samengesteld, die sinds dien o.a. door middel van een enquête die binnenkort in druk zal verschij nen de normen tracht te vinden, wat nu precies in ona land het beste zal voldoen ala kinderfilm. De a.1. kroning van Koningin Eli- zabeth II ran Engeland werkt In spirerend op de Britse kunstenaars. Hierboven het jongste borstbeeld can de vorstin. Want het is duur om goede films te huren. En een arme jeugd- of wijk- vereniglng. die dat geld niet heeft, maar toch in zijn ideëel streven de kinderen van de straat wil houden, belandt door de noodzaak gedwon gen b(j de kleine filmverhuurkan toren, die voor z'n smalle beurs altijd wel iets te leveren hebben. Een verre gend gooi-en-smijtverhaal, een knok partij. een liefdesidylle.... alles wordt AAR zelfs de gekeurde films zijn met van alle smetten vrij. Immers de import brengt met zich mee, dat de gesproken taal een vreemde is. De Nederlandse onderschriften zijn voor kinderen veel te kort zichtbaar en vaak te onduidelijk, om hen voldoende wegwgs te malden in het verhaal. En nasynchroniseren wordt te duur. Het rruèst ideale zou dus zijn; een Neder landse kinderfilm. Die zijn er wel. maar helemaal beantwoorden aan de eisen doen ze niet Of ze zijn niet le vendig genoeg, of ze bleven te veel een onder-onsje, dat bij voorbaat elke allure de kop indrukte. [J heeft het ministerie van Onder- 11" 1 u wlja. Kansten en Wetenschappen 1 echter de Stichting Film en Jeagd een sobsidie gegeven, om het mogelijk te maken, dat er goede scenario's gekocht en verfilmd worden. Het kiezen van deze scenario's sal evenals de productie van de films door een aparte commissie van deskundigen geschieden. En al is dit nu nog niet eens zo heel verre toekomstmuziek, hiermee zal in ons land een eerste begin zijn gemaakt om bet kind een verantwoorde film voor te zetten. Geen overschot van vroeger, geen A films, die onze bios copen voor alle leeftijden draaien, maar dit practisch nooit zgn. Behalve de Nederlandse kinderen hoopt men er ook die van Vlaanderen, Zuid-Afrika, Suriname en de Antillen en Duitsland een plezier mee te doen. Misschien dat we dan net als in Engeland tot eigen filmclubs voor kinderen komen, in officiële bioscoop zalen. met medewerking van de di recties. Dat zal niet alleen de vele jeugdleiders, die nu door gebrek aan geld, medewerking en kennis van za ken dikwijls ongeweten verkeerde toe standen in de hand werken, tot steun rijn, maar ook de werkelijk kwaadwil lenden de wind uit de zeilen nemen en het kind beveiligen tegen zichzelf ln zijn zo natuurlijke zucht naar avon tuur. (Van onze redacteur beeldende kunst) deze zomer op de Biennale di Venezia, de bekende tweejaar. flEDERLAND ideze in de Lagunenstad, vertegenwoordigd internationallekDevorm van deze representatie vloeide geweest door een co ec g f Nederja„dse Raad voor de Kunst evenzeer voort tilt een beschikking staande paviljoen de uitzending van als uit de Vracti*^e™l™Z7bar7W'omvangrijke kunstwerken gewenst noch vemntwoor maakte:^^^££2X2%** Zt^T^^SZwernood mogelijk, de ingezonden werken voor tra'erschade te behoeden. leen ouder werk aanwezig is, en van zijn vriend Jan Wiegers, die thans in Ajpsterdam werkt. Wijlen hun vriend H 'N Werkman moge dan evenals zij uit de Groninger groep De Ploeg voortkomen, met het expressionisme heeft zijn werk geen enkele band meer. Zijn drukken bewijzen het: hij is vol. komen non-figuratief. Deze stukken stellen meteen een nieuw twistpunt aan de orde. dat we hier overigens al. len maar signaleren: In hoeverre kan men deze met inktrol en kleine stem pels vervaardigde werken nog tot de grafiek rekenen? Voor kinderen door kinderen. Een scine wit een ran de films, die door Rank ln Engeland geproduceerd worden. AAR is de tijd, dat Enny Mols-de Leeu- we triomfen oogstte ln draken als De Rozenkrans naar de beroemde roman van Florence Barclay? Men dacht toen wel eens, dat deze actrice haar toe schouwers aan het snik ken kreeg enkel en alleen door de sentimentaliteit van het stuk. dat zij speelde. Enny de Leeuwe echter heeft zich ln de loop der jaren wel dege lijk een actrice van for maat getoond, die terdege weet wat toneel is en wat het van ajjn dienaren vraagt Twee Jaar achter een verrast sU nu reeds met een stuk. een mono loog sou men kunnen seggen, waarin zij in haar eentje de rollen van ver scheidene zeer uiteen lopende vrouwentypen speelt! Verleden jaar speelde zij aldus „De ap pels van Eva", thans brengt aU „Parijs 1890" op de planken en sij speelt er de rollen in van niet minder dan veer tien vrouwen De nuchtere criticus is b|j voorbaat geneigd om te seggen, dat xjj dan ditmaal toch te veel hooi op haar vork beeft ge nomen, want dat nie mand In staat Is om in de korte spanne tjjds. waaruit een toneelavond nu eenmaal bestaat veertien totaal verschil lende vrouwen Inder daad tot levende gestal ten te maken. En deze nuchtere criticus heeft gelijk. Wij weten natuur lijk niet, wat de Ameri kaanse actrice Cornelta Otls Sklnner. die het stuk voor zichzelf schreef. In deze merk waardige transformatie reeks gepresteerd heeft Mtar mevrouw Mols kreeg het. toen wij haar In Den Haag aan het werk zagen, niet hele- ult de verf. £N tochtoch brengt zij zoveel levend toneel, zoveel echts en gaafs, dat men als het doek valt al leen maar vervuld ia van een diepe bewondering voor zoveel toneelvaar digheid. zoveel veelzijdigheid en zo veel prachtig benaderde realiteit- Het atuk verplaatst zijn toeschou wera naar Parijs fin de siecle. De tijd van Toulouse Lautrec. Aristidc Bru- ant, Yvette Guilbert. Mistinguett in haar prille jeugd, het Parijs der laat ste romantiek. En daar komen dan de verschillende vrouwentypen uit die !e- f eidarische periode! Een Pojlse Jodin en een leeuwentemster. een oude, arme, dove rielepoot, een straatvlin- dcr, een wasvrouw, een danseres en een zangeres, in totaal veertien stuks, lawaaierig, heldhaftig, geknauwd door het leven, navrant, geslepen, al naar het type. En het moge dan waar zgn, dat Enny Mols-De Leeuwe aan de op pervlakte blijft, alleen de buitenkant schildert, soms is zg ongelooflijk raak en alleen al door het verbluffende tempo, waarin zjj van de ene huid m de andere kruipt, krijgt zg haar pu bliek volkomen in baar raacht- CTEL tegenover deze ene vrouw, die veertien andere vrouwen speelt de Haagse Comedie! Zij komt voor bet voetlicht met een stuk zonder ook maar het kleinste vrouwenrolletje Twee Amerikanen, die zelf geinter- neerden waren in de oorlog, schreven een stuk over het leven ln een concen tratiekamp met tot besluit een buiten gewoon spannende ontsnapping. Het ls geen groc* stuk geworden Maar niet temin heeft het bij de Amerikanen een daverend succes behaald en dat zal het ook In Nederland wel doen. Want de Haagse Comedie speelt het onder regie van Paul Steenbergen vlot en knap en ten slotte verschillen de Nederlandse toneelliefhebbers nu niet zo heel veel van de Amerikaanse. jy^AAR de besten van die toneellief hebbers zullen toch. liever naar het Rotterdams Toneel gaan kijken, dat Pirandello de hem toekomende eer be wijst door zijn Hendrik de Vierde weer op het repertoire te zetten. Nog altijd is dat drama een van de beste stukken van de grote Italiaan en de Rotter dammers hebben er een buitengewoon knappe opvoering van gebracht, Ko van Dijk in de titelrol, Loudy Ny- hoffe Ko Arnoldl en Dick van Veen in de overige rollen. Van Dgk was groots als Hendrik de Vierde, zonder inzin kingen. Hij heeft ln Loudy Nyhoff als Mathilde een groot tegenspeelster en voornamelijk brengen zij deze opvoe ring dan ook tot bijna tastbare reali teit. De beide anderen, bij wie zich nog Kitty Knappert en Frans Vorstman voegden, waren goed. Het publiek be groette deze Pirandello met grote dankbaarheid en de Rotterdammers hebben er vermoedelijk een goede greep aan gedaan. l^ERKWAARDIG hoe in deze einde loze premièrereeks het Amsterdams Toneel Gezelschap een zeldzame mis lukking te registreren kreeg met Hil- da Crane. een stuk van de Amerikaan Samson Raphaelson. Het stuk had het misschien nog wel kunnen doen. als men het maar modern gebracht had: zakelijk, nuchter. Maar het A.T.G. bracht het onder Defresne ouderwets. Caro van Eijck, Hetty Beek, Marie Hamel, zij werkten allemaal met het zwaarste geschut. Het melodrama lag er duimen dik op. Alleen Hans Tie- meyer bewaarde zijn zelfbeheersing. Maar één man kon dit stuk niet red den. Het publiek verveelde zich ken nelijk. Het gelooft niet meer in de stijl van 1880 op de planken. Waarom pro beerde Defresne het dan in deze stijl te veroveren Een sterk speelstuk noemt men Hilda Crane. Het is moge lijk. Maar niet als men zijn heil zoekt in overdrijving. En dat deed men helaas. PR is over het besluit van de Raad maar nog meer over de wijze, waarop de keuzecommissie zich tut zijn naam van haar taak heeft gekwe ten, heel wat te doen geweest. Bij alle waardering, die men voor bepaalde onderdelen van de collectie kan heb ben, is toch meer dan eens de vraag gerezen, of dit nu wel de meest repre sentatieve collectie grafiek moest wor den genoemd. Met andere woorden oi de heren jhr W. J. H. B. Sandberg, W. Jos de Gruyter, en J. C. Ebbmge Wubben zich niet al te veel hebben laten leiden door wat zij in het kader van hun speciale voorkeur belangrijk genoeg achtten om te worden uitge zonden. Het moet ons van het hart, dat die vraag thans, bij het „weerzien der meesters", nog sterker naar voren komt. Men zal er in het buitenland misschien van ganser harte „ja" op zeggen. Gezien de waardering, die de Venetiaanse jury voor het abstracte werk van Wally Elenbaas aan de dag heeft gelegd gezien ook het betrek kelijk grote aantal aankopen juist van deze kunstenaar en van de Braque- volgeling Den Dikkenboer zou men de neiging krijgen, eigen bedenkingen dan in vredsnaam maar naar de ach tergrond te dringen. Die neiging wordt te sterker, wanneer men hoort dat oe Duitse inzending door de Nederlandse en andere critici zeer waarderend ont vangen. doch in eigen land afgekraakt werd. Inderdaad waar ligt dan eigenlijk het gelijk? CR zal in de komende weken voor wie er belangstelling en tijd voor heeft gelegenheid zijn, het oordeel der critici te vergelijken met zijn eigen reacties. De keuzecommissie heeft na melijk met medewerking van het Itijk en dank zij het plotseling vrijkomen van expositieruimte in het Museum Fodor te Amsterdam de hele collectie gedurende enige weken ter bezichti ging kunnen stellen. Er was na al het geen er over is geschreven behoefte aan een soort publieke verantwoording. Daarmee komt dus de samenstelling, alsmede het niveau ervan, opnieuw in discussie. Over het niveau behoeft niet meer te worden gesproken. Bg alle bezwa ren die we tegen abstracten en experi mentelen hebben valt niet te ontken-1 nen, dat deze collectie voortreffelijk van gehalte is. Gezette bestudering van de tentoongestelde werken heeft ech ter geen enkel nieuw gezichtspunt naar voren doen komen ten aanzien van de opvattingen, die de commissie hebben geleid. Bedoeling was. dat zij zich in haar keus zou aansluiten bij de algemene tendenz van de Biennale, die sterk op het expressionisme gericht heet te zijn. Van die aansluiting is weinig te mer ken. Twee der vertegenwoordigde kun stenaars verdienen de kwalificatie ex pressionist, met name de Groninger Johan Dijkstra, van wie overigens al- r\E rest van het gezelschap valt met geen mogelijkheid tot de expres sionisten te rekenen noch heeft het daar enige aansluiting mee. De com missie moge uit reverentie tegenover voortreffelijke overleden kunstenaars als Arend Hendriks. Joh. Proost en S. Jessurun de Mesquita een aantal hun ner werken hebben opgehangen haar hart is toch bij grafici als Elen- taas, Den Dikkenboer, Disberg, bg een experimentele als Constant voor wiens werk we nog het minst van al waardering kunnen opbrengen. Men duide het ons niet euvel, dat ons hart uitgaat naar de fraaie stemmings volle etsen van. Dijkstra en Wiegers, naar de knappe gravures van Hendriks, naar de houtsneden van Tamus Oud en W. J. Rozendaal, naar de bizarre schoonheid van Prange's litho's. Dis- bergs dierenprentjes zijn geestig. Of geef ons de sprekende etsen van Ap Sok en Proost. Van Kruiningen c.s. mag men dan van ons ten geschenke hebben. Van W. Over het werk van het Nederlandse sanatorium in Davos is een film ver vaardigd onder de algemene titel „Voorpost in de Bergen". Deze docu mentaire is vervaardigd door Polygoon- Profilti onder productieleiding van Jan Jansen, met Cecs Kerkhof aan de camera, naar een scenario van Meis van de Meeberg. De film is in het Haagse Studiotheater voor de eerste maal ver toond voor een publiek van vooraan staande belangstellenden en vertegen- woordigers van de pers. De film is bedoeld als propaganda materiaal. De toeschouwers moeten er door worden gebracht tot steunver lening aan dit prachtige werk. De rol prent geeft een beeld van het leven der Nederlandse tuberculose-patiënten, die in de hoge Zwitserse bergen in een Ne derlandse omgeving en onder Neder landse hoede genezing zoeken. Daarbij worden de inrichting van het gebouw, van het ontspanningswerk, van de cul turele en geestelijke verzorging der patiënten, het welzijnswerk en al het geen er verder aan de verzorging van langdurig zieken verbonden is, ge toond. ET Residentie-orkest heeft korte lings onder Van Otterloo een van de laatste composities uitgevoerd, een symphonische suite door Eduard Reeser samengesteld uit de muziek bij „Elektra" van Sophocles. Na afloop van de uitvoering was het applaus aller hartelijkst Van Otterloo werd zelfs teruggeroepen doch de vraag rijst: gold deze dank uitsluitend dirigent en P^H orkest voor de voortreffelijke uitvoe- MET eerbied spreekt men in deze tyd over Alphons Diepenbrock en terecht Eing' was het aPPlaus wellicht ook trant hij is een van de weinigen in ons land dte tot die nmtehedoeld als een hulde aan Diepen- toondichters gerekend mogen worden, wier werken ZneineTflf^l/" brock? overleefd. Daarom is het begrijpelijk, dat men in de meeste Nederlcüdse hand" Dit laatste móet het geval geWeeS' boe->en over muziek van Diepenbrock, en zijn composities grote aandacht schenkt Zm dat kan niet anders want een maar., heiaas dat niet voldoende! Er moet niet alleen otwrzZ mLlel ne Werk als dit is 111 staat om alle cnÜe* !Pr<i itro.rden *n het meer of minder theoretische vlak ven mviïtï™* van vakman en leek het zwijgen op te doch zij is het ook waarddat z\j voor de gemiddelde ccmrprthn?nou* T! ja om de luisteraar in vervoe- gaat betekenen als bijvoorbeeld dte van Beethoven en van Rrnhmt* ??envee.1 ring te brengen. Deze meesterlijke iou- het echter nog met, ondanks het onverzettelijke tolhoudïn vT, lil 6r W ziek rukt de gehele Diepenbrock- broek-vereerders. Eerbied heeft men in de concertzaalwe? verering uit de theorie van het hand- landse componist, maar dat is iets anders dan aeneaenheid eT' boek en Plaats* haar 1,1 de actuahte|t: u yenegenneia.deze klanken zijn prachtig! Hartstoch- man. die uit het muzikantenvak was sage geen 'Ud was om adem iJ baï !PUw\ ,a^en* alleen willen wij voortgekomen, maar een wetenschap- 1 anneer mevrouw vnnrdf J-- idrukkelijk vaststellen dat de, scb° mens. die in de toonkunst verzeild was daaroP attent maakte schrok hii eU V3n u6Ze -^ektra-suite" de ,^lder geraakt en zonder de nodige ..onde?! -Dat had ik moeten weten" b„eld hfr schepper klaar en helder grond als componist optrad. „Een di- n bet bcht stelt, lettant", zo noemde men hem. omdat A tijdgenoot, Johan Wagenaar Aan Diepenbrock's vakmanschap °e' hij het métier niet zo virtuoos be- rft vakma". tot in de vingertoppen zou' hoelt in dit werk niet te worden 9*' heerste als diegenen die van hun prille Ik! «rgehjks niet overkomen zijn.' om- tl"Vfeld: de zoekende, tastende com- 'etigd af bassen hadden uitgewerkt en ,~.eze Precies en nauwkeurig' had Pon^t is tenslotte een toondichter me- volgens oude en beproefde methoden st ™at weI en wat niét met de een sterk eigen-geluid geworden Af waren opgeleid. Hg mocht dan een terrein 1 °Jde.n gedaan- °°k op het deren heeft hij niet slaafs geïmiteerd, geleerde zijn, een de instrumentatie had Die- hij heeft niet geschreven in een Wa9* stelTirre asnnTrr rT" Fede «lmatfe ™°eülJWieden, maar door re- neriaanse, Mahleriaanse of Dibussiaaf zo redeneerde men, was hij niet heJ daarbij op gewezen dat "nienfnK i i h -van 2yn tlJdgenoten .n het niet Diepenbrock lande, aristocratischer ook. Is het w'1 technisch arsenaal de i,at daarom, dat bij de gemiddeld - voor alle voorkomend! conceTtbezoeker het respect voor Die- a vatte: tot in zijn teatste w^ ui l penbroc^ niet altijd vergezeld faa* - hg experimenteren. Hij heeft het mé -Can ec.n diepe genegenheid? Veel I tier overschat, teren ts nodig.maar dan zijn vele uitvoeringen noodzakelijk! hij niet be kwaam genoeg. INDERDAAD was zijn muzikale on- leiding niet langs gebaande wegen gegaan: stap voor stap. zoekend tas tend, aarzelend en studerend, was h(j ook

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1952 | | pagina 8