Op
naar verantwoorde
zoek
kinderfilms" nederlandse grafiek
LETTEREN, TONEEL, MUZIE
Nog te weinig
voor Alphons
genegenheid jj'
Diepenbrock
interesse voor probleem
met zeer vele facetten
Internationale
ENNY MOLS-DE LEEUWE IS ZELFS
VEERTIEN VROUWEN NIET TE ERG
Regeringssubsidie voor verfilming
van goede scenarios
M
i J I I WEERZIEN ut* hc«IC^
Haagse Comedie doet
het zonder vrouw
w
Pirandello-succes
voor Roiterdam
Aristocraat onder de componisten
rSES»" s 'Süsjh •srswaif
s&sssrï Brsr*
Financiële steun van
de overheid
De doelstelling van
„Film en Jeugd''
Biennale-collectie hangt in todor
STALAG 17
KO VAN DIJK ALS
HENDRIK IV
MISLUKKING
Publieke verantwoording
van keuze-commissie
Voorpost in de bergen
Film over het Nederlandse
sanatorium in Davos
Prachtige muziek bij
.Elektra" ZS&SSS
i-^r-r\ k>lCI"CTCDC"
JIXDS de toverlantaarn op kinderfeestjes het veld heeft moeten ruimen troor
de film. ia er ook in de opvoeding san bet kind wel enige verandering geko
men. Dit laatste heeft met aieh meegebracht, dat men aich op een goed ogenblik
ging afvragen, of al die films, waarover men de beschikking had. voor vertoning
aan kinderen wel geschikt waren. Het «as nauwelijks een knuppel meer te
noemen, die hiermee in het hpenderbok werd geworpen, eerder een bom van
flink kaliber! Want bü een nader en gedegen ooderxoek bleek er nogal het egn
en ander aan te mankeren. En niet alleen aan de films in moreel en artistiek
opaicht maar ook aan de diverse verbaarkantoren, die voor de verspreiding
sorgen. Zowel Internationaal ala in nationaal verband is men nu ai jaren doende
de toestanden, die op dit gebied heersen te verbeteren. Dat er al enige veelbelo
vende resultaten geboekt ajjn, stemt hoopvol, vooral ook met het oog op het vele
werk, dat er altijd nog te doen blijft.
Daartoe moet ln de eerste plaats het
hier aanwezige materiaal groten
deels buitenlands worden gekeurd.
En dat heeft nogal wat voeten in de
aarde. Want gro'.e en kleine filmver
huurkantoren nadden voor hun kinder
films tot nu toe alleen de Centrale
Commissie voor de Filmkeuring inge
fchakeld als contróle. En die keurt de
films nu eenmaal op andere gronden
dan het Instituut Film en Jeugd het
zou willen. Dus moest en moet
men de verhuurders zo ver zien te
krggen. dat zij vrijwillig de bg hen
aanwezige voorraad kinderfilms aan
het Instituut lieten zien. Sommigen
gingen hiertoe over en het resultaat is
thans, dat men de beschikking heeft
over 120 films ongeveer voor de leef
tijdsgroepen 7-10 en 10-14 jaar, die alle
het praedieaat: aanvaardbaar, geschikt
of aanbevelenswaardig dragen. Een be
oordelingsorgaan, met steeds enige
besprekingen van die filmtechnische
opgaven en kwalificaties wordt ver
spreid onder diegenen, die door de
aard van hun werk de films onder de
kinderen brengen. Zij hebben nu dus
een degelijke basis van waaruit zg
verder kunnen gaan. Maar wat zij
helaas dikwijls niet hebben is geld!
achter en door elkaar gedraaid op zon
middag in een klein benauwd zaaltje,
waar cie helft van het jonge publiek
voor z'n paar dubbeltjes amper iets
kan zien. Smaak, ogen en longen wor
den er bet nodige geweld aangedaan.
Want de lucht in zon primitief bios-
coopje is met vijf a zes voorstellingen
m weekeinde niet fris meer!
per
HEBT u er wel een,' bfl stilgestaan,
wat nu eigenlijk een kinderfilm
la? Aaa welke «l*sn die moet
voldoen Ieder Jaar op de Blennale ln
Venetië breken zc zich daar o.a. het
hoofd over! Landen ala Engeland en
Krankrgk zijn er vooral bij geïnteres
seerd, omdat zij ln staat zijn kinder
films te produceren. Aan de hand van
opgedane ervaringen en uitgewisselde
gegevens tracht men het peil van de
kinderfilms zo hoog mogelgk te bren
gen; de films psychologisch verant
woord te doen zijn en tegelijkertijd
niet saai of te belerend.
Moet de kinderfilm zo zijn, dat zg
voor het kind ieder probleem oplost
en hem het eigen gevecht met de men
tale moeilijkheden en emoties ont
houdt? Daar men met geen enkele
stelligheid kan beweren, wet nu wel
precies schadelijk la voor kinderen en
wat niet, zullen pogingen om het kina
door middel van de film geeetelflk te
beschermen, zeer waarschijnlijk geen
enkel resultaat hebben. Nog afgezien
van het feit, dat men dan films zou
krijgen, die nergens een aansluiting
op onze eigen tijd zouden zijn. En dit
het leven om hem heen la juist
iets wat het kind graag op de film
ziet. Wel liefst met zh eigen ogen: de
ouders jong, sportlef, knap, sympa
thiek: de misdadigers vuil en ln lom
pen; het goed en kwaad duidelijk her
kenbaar afgeschilderd.
In Engeland la het vooral Rank. die
met zijn filma voor kinderen poginjen
In het werk stelt zo verantwoord mo-
gel'jke resultaten te krijgen. „De klei
ne Ballerina", en „Circusjongen" rijn
belde filma, die niet alleen de aspira
ties van het kind prikkelen, maar ook
voor de ontwikkeling ln aesthetlsch
opzicht de grondslag leggen. Uit
Frankrijk is vooral heel bekend ge
worden „Blra", de film over het Alge-
rijnse Jongetje en de ezel.
„FILM EN JEUGD" is de naam van
een Nederlandse Stichting (geves
tigd Naasaupleln 3, Den Haag), die
zich ten doel stelt ouders, verzorgers,
verenigingen en Jeugdleiders voorlich
ting te geven b(j de keuze van films
voor kinderen. In 1949 heeft men te
Rotterdam een congres gehouden,
waar men aan vertegenwoordigers
van onderwijs, kerk. overheid. Jeugd
zorg. filmbedrijf en bioscoopexploitan
ten de vraag stelde of zij. en in hoe
verre verantwoordelijkheid hadden
ten opzichte van de films, die via hen
aan de kinderen getoond worden.
Toen men er over ging praten bleek
eerst goed, welke chaotische toestan
den er op dit gebied in ons land
heersten. Een wetenschappelgka com
missie werd samengesteld, die sinds
dien o.a. door middel van een enquête
die binnenkort in druk zal verschij
nen de normen tracht te vinden,
wat nu precies in ona land het beste
zal voldoen ala kinderfilm.
De a.1. kroning van Koningin Eli-
zabeth II ran Engeland werkt In
spirerend op de Britse kunstenaars.
Hierboven het jongste borstbeeld
can de vorstin.
Want het is duur om goede films te
huren. En een arme jeugd- of wijk-
vereniglng. die dat geld niet heeft,
maar toch in zijn ideëel streven de
kinderen van de straat wil houden,
belandt door de noodzaak gedwon
gen b(j de kleine filmverhuurkan
toren, die voor z'n smalle beurs altijd
wel iets te leveren hebben. Een verre
gend gooi-en-smijtverhaal, een knok
partij. een liefdesidylle.... alles wordt
AAR zelfs de gekeurde films zijn
met van alle smetten vrij. Immers
de import brengt met zich mee,
dat de gesproken taal een vreemde is.
De Nederlandse onderschriften zijn
voor kinderen veel te kort zichtbaar en
vaak te onduidelijk, om hen voldoende
wegwgs te malden in het verhaal. En
nasynchroniseren wordt te duur. Het
rruèst ideale zou dus zijn; een Neder
landse kinderfilm. Die zijn er wel.
maar helemaal beantwoorden aan de
eisen doen ze niet Of ze zijn niet le
vendig genoeg, of ze bleven te veel een
onder-onsje, dat bij voorbaat elke
allure de kop indrukte.
[J heeft het ministerie van Onder- 11" 1 u
wlja. Kansten en Wetenschappen
1 echter de Stichting Film en Jeagd een
sobsidie gegeven, om het mogelijk te
maken, dat er goede scenario's gekocht
en verfilmd worden. Het kiezen van
deze scenario's sal evenals de productie
van de films door een aparte commissie
van deskundigen geschieden.
En al is dit nu nog niet eens zo heel
verre toekomstmuziek, hiermee zal in
ons land een eerste begin zijn gemaakt
om bet kind een verantwoorde film
voor te zetten. Geen overschot van
vroeger, geen A films, die onze bios
copen voor alle leeftijden draaien, maar
dit practisch nooit zgn.
Behalve de Nederlandse kinderen
hoopt men er ook die van Vlaanderen,
Zuid-Afrika, Suriname en de Antillen
en Duitsland een plezier mee te doen.
Misschien dat we dan net als in
Engeland tot eigen filmclubs voor
kinderen komen, in officiële bioscoop
zalen. met medewerking van de di
recties. Dat zal niet alleen de vele
jeugdleiders, die nu door gebrek aan
geld, medewerking en kennis van za
ken dikwijls ongeweten verkeerde toe
standen in de hand werken, tot steun
rijn, maar ook de werkelijk kwaadwil
lenden de wind uit de zeilen nemen en
het kind beveiligen tegen zichzelf ln
zijn zo natuurlijke zucht naar avon
tuur.
(Van onze redacteur beeldende kunst)
deze zomer op de Biennale di Venezia, de bekende tweejaar.
flEDERLAND ideze in de Lagunenstad, vertegenwoordigd
internationallekDevorm van deze representatie vloeide
geweest door een co ec g f Nederja„dse Raad voor de Kunst
evenzeer voort tilt een beschikking staande paviljoen de
uitzending van
als uit de Vracti*^e™l™Z7bar7W'omvangrijke kunstwerken gewenst noch
vemntwoor maakte:^^^££2X2%**
Zt^T^^SZwernood mogelijk, de ingezonden werken voor
tra'erschade te behoeden.
leen ouder werk aanwezig is, en van
zijn vriend Jan Wiegers, die thans in
Ajpsterdam werkt. Wijlen hun vriend
H 'N Werkman moge dan evenals zij
uit de Groninger groep De Ploeg
voortkomen, met het expressionisme
heeft zijn werk geen enkele band meer.
Zijn drukken bewijzen het: hij is vol.
komen non-figuratief. Deze stukken
stellen meteen een nieuw twistpunt
aan de orde. dat we hier overigens al.
len maar signaleren: In hoeverre kan
men deze met inktrol en kleine stem
pels vervaardigde werken nog tot de
grafiek rekenen?
Voor kinderen door kinderen. Een scine wit een ran de films, die door Rank
ln Engeland geproduceerd worden.
AAR is de tijd, dat
Enny Mols-de Leeu-
we triomfen oogstte ln
draken als De Rozenkrans
naar de beroemde roman
van Florence Barclay?
Men dacht toen wel eens,
dat deze actrice haar toe
schouwers aan het snik
ken kreeg enkel en alleen
door de sentimentaliteit
van het stuk. dat zij
speelde. Enny de Leeuwe
echter heeft zich ln de
loop der jaren wel dege
lijk een actrice van for
maat getoond, die terdege
weet wat toneel is en wat
het van ajjn dienaren
vraagt Twee Jaar achter
een verrast sU nu reeds
met een stuk. een mono
loog sou men kunnen
seggen, waarin zij in haar
eentje de rollen van ver
scheidene zeer uiteen
lopende vrouwentypen
speelt! Verleden jaar
speelde zij aldus „De ap
pels van Eva", thans
brengt aU „Parijs 1890"
op de planken en sij
speelt er de rollen in van
niet minder dan veer
tien vrouwen
De nuchtere criticus
is b|j voorbaat geneigd
om te seggen, dat xjj dan
ditmaal toch te veel hooi
op haar vork beeft ge
nomen, want dat nie
mand In staat Is om in
de korte spanne tjjds.
waaruit een toneelavond
nu eenmaal bestaat
veertien totaal verschil
lende vrouwen Inder
daad tot levende gestal
ten te maken. En deze
nuchtere criticus heeft
gelijk. Wij weten natuur
lijk niet, wat de Ameri
kaanse actrice Cornelta
Otls Sklnner. die het
stuk voor zichzelf
schreef. In deze merk
waardige transformatie
reeks gepresteerd heeft
Mtar mevrouw Mols
kreeg het. toen wij haar
In Den Haag aan het
werk zagen, niet hele-
ult de verf.
£N tochtoch brengt zij zoveel
levend toneel, zoveel echts en
gaafs, dat men als het doek valt al
leen maar vervuld ia van een diepe
bewondering voor zoveel toneelvaar
digheid. zoveel veelzijdigheid en zo
veel prachtig benaderde realiteit-
Het atuk verplaatst zijn toeschou
wera naar Parijs fin de siecle. De tijd
van Toulouse Lautrec. Aristidc Bru-
ant, Yvette Guilbert. Mistinguett in
haar prille jeugd, het Parijs der laat
ste romantiek. En daar komen dan de
verschillende vrouwentypen uit die !e-
f eidarische periode! Een Pojlse Jodin
en een leeuwentemster. een oude,
arme, dove rielepoot, een straatvlin-
dcr, een wasvrouw, een danseres en
een zangeres, in totaal veertien stuks,
lawaaierig, heldhaftig, geknauwd door
het leven, navrant, geslepen, al naar
het type. En het moge dan waar zgn,
dat Enny Mols-De Leeuwe aan de op
pervlakte blijft, alleen de buitenkant
schildert, soms is zg ongelooflijk raak
en alleen al door het verbluffende
tempo, waarin zjj van de ene huid m
de andere kruipt, krijgt zg haar pu
bliek volkomen in baar raacht-
CTEL tegenover deze ene vrouw, die
veertien andere vrouwen speelt de
Haagse Comedie! Zij komt voor bet
voetlicht met een stuk zonder ook
maar het kleinste vrouwenrolletje
Twee Amerikanen, die zelf geinter-
neerden waren in de oorlog, schreven
een stuk over het leven ln een concen
tratiekamp met tot besluit een buiten
gewoon spannende ontsnapping. Het ls
geen groc* stuk geworden Maar niet
temin heeft het bij de Amerikanen
een daverend succes behaald en dat
zal het ook In Nederland wel doen.
Want de Haagse Comedie speelt het
onder regie van Paul Steenbergen
vlot en knap en ten slotte verschillen
de Nederlandse toneelliefhebbers nu
niet zo heel veel van de Amerikaanse.
jy^AAR de besten van die toneellief
hebbers zullen toch. liever naar het
Rotterdams Toneel gaan kijken, dat
Pirandello de hem toekomende eer be
wijst door zijn Hendrik de Vierde weer
op het repertoire te zetten. Nog altijd
is dat drama een van de beste stukken
van de grote Italiaan en de Rotter
dammers hebben er een buitengewoon
knappe opvoering van gebracht, Ko
van Dijk in de titelrol, Loudy Ny-
hoffe Ko Arnoldl en Dick van Veen in
de overige rollen. Van Dgk was groots
als Hendrik de Vierde, zonder inzin
kingen. Hij heeft ln Loudy Nyhoff als
Mathilde een groot tegenspeelster en
voornamelijk brengen zij deze opvoe
ring dan ook tot bijna tastbare reali
teit. De beide anderen, bij wie zich nog
Kitty Knappert en Frans Vorstman
voegden, waren goed. Het publiek be
groette deze Pirandello met grote
dankbaarheid en de Rotterdammers
hebben er vermoedelijk een goede
greep aan gedaan.
l^ERKWAARDIG hoe in deze einde
loze premièrereeks het Amsterdams
Toneel Gezelschap een zeldzame mis
lukking te registreren kreeg met Hil-
da Crane. een stuk van de Amerikaan
Samson Raphaelson. Het stuk had het
misschien nog wel kunnen doen. als
men het maar modern gebracht had:
zakelijk, nuchter. Maar het A.T.G.
bracht het onder Defresne ouderwets.
Caro van Eijck, Hetty Beek, Marie
Hamel, zij werkten allemaal met het
zwaarste geschut. Het melodrama lag
er duimen dik op. Alleen Hans Tie-
meyer bewaarde zijn zelfbeheersing.
Maar één man kon dit stuk niet red
den. Het publiek verveelde zich ken
nelijk. Het gelooft niet meer in de stijl
van 1880 op de planken. Waarom pro
beerde Defresne het dan in deze stijl
te veroveren Een sterk speelstuk
noemt men Hilda Crane. Het is moge
lijk. Maar niet als men zijn heil zoekt
in overdrijving. En dat deed men
helaas.
PR is over het besluit van de Raad
maar nog meer over de wijze,
waarop de keuzecommissie zich tut
zijn naam van haar taak heeft gekwe
ten, heel wat te doen geweest. Bij alle
waardering, die men voor bepaalde
onderdelen van de collectie kan heb
ben, is toch meer dan eens de vraag
gerezen, of dit nu wel de meest repre
sentatieve collectie grafiek moest wor
den genoemd. Met andere woorden oi
de heren jhr W. J. H. B. Sandberg,
W. Jos de Gruyter, en J. C. Ebbmge
Wubben zich niet al te veel hebben
laten leiden door wat zij in het kader
van hun speciale voorkeur belangrijk
genoeg achtten om te worden uitge
zonden.
Het moet ons van het hart, dat die
vraag thans, bij het „weerzien der
meesters", nog sterker naar voren
komt. Men zal er in het buitenland
misschien van ganser harte „ja" op
zeggen. Gezien de waardering, die de
Venetiaanse jury voor het abstracte
werk van Wally Elenbaas aan de dag
heeft gelegd gezien ook het betrek
kelijk grote aantal aankopen juist van
deze kunstenaar en van de Braque-
volgeling Den Dikkenboer zou men
de neiging krijgen, eigen bedenkingen
dan in vredsnaam maar naar de ach
tergrond te dringen. Die neiging wordt
te sterker, wanneer men hoort dat oe
Duitse inzending door de Nederlandse
en andere critici zeer waarderend ont
vangen. doch in eigen land afgekraakt
werd. Inderdaad waar ligt dan
eigenlijk het gelijk?
CR zal in de komende weken voor
wie er belangstelling en tijd voor
heeft gelegenheid zijn, het oordeel der
critici te vergelijken met zijn eigen
reacties. De keuzecommissie heeft na
melijk met medewerking van het Itijk
en dank zij het plotseling vrijkomen
van expositieruimte in het Museum
Fodor te Amsterdam de hele collectie
gedurende enige weken ter bezichti
ging kunnen stellen. Er was na al het
geen er over is geschreven behoefte
aan een soort publieke verantwoording.
Daarmee komt dus de samenstelling,
alsmede het niveau ervan, opnieuw
in discussie.
Over het niveau behoeft niet meer
te worden gesproken. Bg alle bezwa
ren die we tegen abstracten en experi
mentelen hebben valt niet te ontken-1
nen, dat deze collectie voortreffelijk
van gehalte is. Gezette bestudering van
de tentoongestelde werken heeft ech
ter geen enkel nieuw gezichtspunt naar
voren doen komen ten aanzien van de
opvattingen, die de commissie hebben
geleid.
Bedoeling was. dat zij zich in haar
keus zou aansluiten bij de algemene
tendenz van de Biennale, die sterk op
het expressionisme gericht heet te zijn.
Van die aansluiting is weinig te mer
ken. Twee der vertegenwoordigde kun
stenaars verdienen de kwalificatie ex
pressionist, met name de Groninger
Johan Dijkstra, van wie overigens al-
r\E rest van het gezelschap valt met
geen mogelijkheid tot de expres
sionisten te rekenen noch heeft het
daar enige aansluiting mee. De com
missie moge uit reverentie tegenover
voortreffelijke overleden kunstenaars
als Arend Hendriks. Joh. Proost en S.
Jessurun de Mesquita een aantal hun
ner werken hebben opgehangen
haar hart is toch bij grafici als Elen-
taas, Den Dikkenboer, Disberg, bg een
experimentele als Constant voor
wiens werk we nog het minst van al
waardering kunnen opbrengen.
Men duide het ons niet euvel, dat ons
hart uitgaat naar de fraaie stemmings
volle etsen van. Dijkstra en Wiegers,
naar de knappe gravures van Hendriks,
naar de houtsneden van Tamus Oud en
W. J. Rozendaal, naar de bizarre
schoonheid van Prange's litho's. Dis-
bergs dierenprentjes zijn geestig. Of
geef ons de sprekende etsen van Ap
Sok en Proost.
Van Kruiningen c.s. mag men dan van
ons ten geschenke hebben. Van W.
Over het werk van het Nederlandse
sanatorium in Davos is een film ver
vaardigd onder de algemene titel
„Voorpost in de Bergen". Deze docu
mentaire is vervaardigd door Polygoon-
Profilti onder productieleiding van Jan
Jansen, met Cecs Kerkhof aan de
camera, naar een scenario van Meis van
de Meeberg. De film is in het Haagse
Studiotheater voor de eerste maal ver
toond voor een publiek van vooraan
staande belangstellenden en vertegen-
woordigers van de pers.
De film is bedoeld als propaganda
materiaal. De toeschouwers moeten er
door worden gebracht tot steunver
lening aan dit prachtige werk. De rol
prent geeft een beeld van het leven der
Nederlandse tuberculose-patiënten, die
in de hoge Zwitserse bergen in een Ne
derlandse omgeving en onder Neder
landse hoede genezing zoeken. Daarbij
worden de inrichting van het gebouw,
van het ontspanningswerk, van de cul
turele en geestelijke verzorging der
patiënten, het welzijnswerk en al het
geen er verder aan de verzorging van
langdurig zieken verbonden is, ge
toond.
ET Residentie-orkest heeft korte
lings onder Van Otterloo een van
de laatste composities uitgevoerd,
een symphonische suite door Eduard
Reeser samengesteld uit de muziek bij
„Elektra" van Sophocles. Na afloop van
de uitvoering was het applaus aller
hartelijkst Van Otterloo werd zelfs
teruggeroepen doch de vraag rijst:
gold deze dank uitsluitend dirigent en
P^H orkest voor de voortreffelijke uitvoe-
MET eerbied spreekt men in deze tyd over Alphons Diepenbrock en terecht Eing' was het aPPlaus wellicht ook
trant hij is een van de weinigen in ons land dte tot die nmtehedoeld als een hulde aan Diepen-
toondichters gerekend mogen worden, wier werken ZneineTflf^l/" brock?
overleefd. Daarom is het begrijpelijk, dat men in de meeste Nederlcüdse hand" Dit laatste móet het geval geWeeS'
boe->en over muziek van Diepenbrock, en zijn composities grote aandacht schenkt Zm dat kan niet anders want een
maar., heiaas dat niet voldoende! Er moet niet alleen otwrzZ mLlel ne Werk als dit is 111 staat om alle cnÜe*
!Pr<i itro.rden *n het meer of minder theoretische vlak ven mviïtï™* van vakman en leek het zwijgen op te
doch zij is het ook waarddat z\j voor de gemiddelde ccmrprthn?nou* T! ja om de luisteraar in vervoe-
gaat betekenen als bijvoorbeeld dte van Beethoven en van Rrnhmt* ??envee.1 ring te brengen. Deze meesterlijke iou-
het echter nog met, ondanks het onverzettelijke tolhoudïn vT, lil 6r W ziek rukt de gehele Diepenbrock-
broek-vereerders. Eerbied heeft men in de concertzaalwe? verering uit de theorie van het hand-
landse componist, maar dat is iets anders dan aeneaenheid eT' boek en Plaats* haar 1,1 de actuahte|t:
u yenegenneia.deze klanken zijn prachtig! Hartstoch-
man. die uit het muzikantenvak was sage geen 'Ud was om adem iJ baï !PUw\ ,a^en* alleen willen wij
voortgekomen, maar een wetenschap- 1 anneer mevrouw vnnrdf J-- idrukkelijk vaststellen dat de, scb°
mens. die in de toonkunst verzeild was daaroP attent maakte schrok hii eU V3n u6Ze -^ektra-suite" de ,^lder
geraakt en zonder de nodige ..onde?! -Dat had ik moeten weten" b„eld hfr schepper klaar en helder
grond als componist optrad. „Een di- n bet bcht stelt,
lettant", zo noemde men hem. omdat A tijdgenoot, Johan Wagenaar Aan Diepenbrock's vakmanschap °e'
hij het métier niet zo virtuoos be- rft vakma". tot in de vingertoppen zou' hoelt in dit werk niet te worden 9*'
heerste als diegenen die van hun prille Ik! «rgehjks niet overkomen zijn.' om- tl"Vfeld: de zoekende, tastende com-
'etigd af bassen hadden uitgewerkt en ,~.eze Precies en nauwkeurig' had Pon^t is tenslotte een toondichter me-
volgens oude en beproefde methoden st ™at weI en wat niét met de een sterk eigen-geluid geworden Af
waren opgeleid. Hg mocht dan een terrein 1 °Jde.n gedaan- °°k op het deren heeft hij niet slaafs geïmiteerd,
geleerde zijn, een de instrumentatie had Die- hij heeft niet geschreven in een Wa9*
stelTirre asnnTrr rT" Fede «lmatfe ™°eülJWieden, maar door re- neriaanse, Mahleriaanse of Dibussiaaf
zo redeneerde men, was hij niet heJ daarbij op gewezen dat "nienfnK i i h -van 2yn tlJdgenoten .n
het niet Diepenbrock lande, aristocratischer ook. Is het w'1
technisch arsenaal de i,at daarom, dat bij de gemiddeld
- voor alle voorkomend! conceTtbezoeker het respect voor Die-
a vatte: tot in zijn teatste w^ ui l penbroc^ niet altijd vergezeld faa*
- hg experimenteren. Hij heeft het mé -Can ec.n diepe genegenheid? Veel I
tier overschat, teren ts nodig.maar dan zijn
vele uitvoeringen noodzakelijk!
hij niet be
kwaam genoeg.
INDERDAAD was zijn muzikale on-
leiding niet langs gebaande wegen
gegaan: stap voor stap. zoekend tas
tend, aarzelend en studerend, was h(j
ook