GULDEN LETTERS EN GOUD OP SNEE
Père Noël zeielf in
emigranten
Winkelstraten rond de Opéra als een
sprookje uit „Duizend en één nacht'
De Puriteinen
verboden het
Kerstfeest
De laatste leugen
Het cicaden-orkest breekt loS
Woensdag 24 December 1952
KERSTNUMMER
Eeuwenoud handwerk ieli nog maar
weinig beoefenaren
Tienduizenden
bijbels
r\E ATTRIBUTEN VAN DE HANDVERGULDER: Links de goudrol, waarmee de kaarsrechte poudlynen getrokken
u worden. Op het goudkussen ligt het goudmes en een blaadje bladgoud. In het blokpersje staat een boek, welks
titel in goud op de rug moet worden ingedrukt. Rechts naast het blokpersje een potje met verdund eiwit, het gas-
comfoortje en de zethaakjes, waarin de koperen letters zijn gevat, waarmee het goud straks in het boekje gegrift
Daags na Reveillon begint
dê parade der cadeaux
Kaasrestaurant in
rue d'Amsterdam
Bngelse bevolking
kwam in opstand
IARIN0 - RODEN (Or.)
Ikoé:'-.
CLECHTS de handvergulder en bibliophiel zijn in
staat om dit meesterstukje van ornamenterings-
kunst op de juiste waarde te schatten.
(Van ome speciale verslaggever)
AP T-RUSLAND ln het hart van Amsterdams oude binnenstad .werken de bijbel-
binders, de handvergulder*, persvergulders en sneevergulders. Z(j geven het
Boek der Boeken en de psalmen- en gezangenboeken het uiterlijk, waaraan het
door iedereen gekend wordt. Het handvergulden is een ambacht, een verfijnde
kunst, oorspronkelijk van Oosterse volkeren, maar sinds de vijftiende eeuw ook
in Europa beoefend. In deze gemechaniseerde eeuw zijn er nog maar weinigen,
die deze kunst verstaan. Enkelen van die weinigen vindt men hoe kan het
anders bij, om het zo maar eens te zéggen, „Hendrik Brandt, Boeck en Bljbel-
verkoopers sints 1742", wiens zaak in „Het Wapen van Amsterdam" op 't Rus
land in Amsterdam tegenwoordig groter en prozaïscher heet Proost Brandt N.V.
UOOG IN HET
n historische ge
bouw, dat eertijds
hotel geweest is en
in die dagen ook
de keizer van Oos
tenrijk nog gast
vrijheid verleende,
is het alles goud
wat er blinkt.
Goud in figuurlij
ke zin om het
schone ambacht,
dat hier met liefde
en meesterhand
wordt uitgeoefend,
en goud in de let
terlijke zin omdat
slechts met dit
edele metaal ge
werkt wordt. Het
is of in deze kleine
hooggelegen ruim
te van het impo
sante gebouw de
tijd heeft stilge
staan. Eeuwenlang
is het handwerk öp
dezelfde voorname
manier beoefend.
Eeuwenlang zelfs
met dezelfde, vaak
kostbare gereed
schappen, die on
der de handen der
fijnzinnige kunste
naars en bij het
verwerken van hun
bladdunne mate
riaal slechts wei
nig slijtage hebben.
Bladdun materi
aal, zeiden we. Ei
genlijk is die uit
drukking nog te grof. Het is 22-ka-
raats bladgoud van een dikte van 0.0004
millimeter, waaruit de gouden letters
voor uw bijbel of psalmenboek, of kost
baar ander boekwerk aanstonds „ge
sneden" zullen worden. Zo dun is het
goud, dat het in de lucht blijft zwe
ven op een geringe ademtocht en het
laat zich in minder dan geen tijd tus
sen duim en wijsvinger verpulveren
totniets. Spoorloos kan men het
verwrijven tussen zijn vingers.
jV^ET EEN BOT „goudmes" versnijdt
'de handvergulder de blaadjes
goud, die hem in het formaat van 8 bij
8 cm. ter beschikking staan, tot reep
jes van misschien een centimeter
breedte. Het gebeurt op het goudkus
sen, dat in de loop der jaren geel ge
tint is door de dagelijkse beroering
met het edele metaal.
Op de rug van het goudmes draagt
de vergulder een strookje bladgoud
naar het boek, dat hij voor zich heeft
liggen. In koperen letters, in speciale
zethaak, is tevoren de titel geformeerd,
die in goud op het boekwerk gedrukt
zal moeten worden. Het reepje blad
goud krijgt een onderlaagje van na
tuurlijk eiwit om zich even vast te
kunnen zetten. Onderwijl is de haak
met koperen letters op een laag gas-
pitje verwarmd. Niet te warm en niet
te koud mag het gereedschap zlin. D»
handvergulder kent de temperatuur
nauwkeurig, al komt er nooit een ther
mometer aan te pas. Aan het sissen
van een druppel water op de letterhaak
hoort de vakman-kunstenaar of de zet
haak voldoende verhit is om met één
gebaar de gouden letters voor eeuwig
in het onderhanden boek te griffen.
En zo geschiedt het ook met de lijn-
ornamenteringen op het sterke lederen
overkleed der boekwerken, die om hun
stijlvolle ornamentering karakteris
tiek voor dit huis door bibliphie-
len van de gehele wereld zeer ge
zocht zijn. Met de hand worden
de kaarsrechte kaders op de om
slag getrokken. Soms vier, vijf lijnen
naast elkaar op een onderlinge afstand
van nauwelijks een millimeter. Slechts
een vaste, zeer vaste hand vermag dit
kunststukje te volbrengen. Is 't wonder,
dat dit volbrachte kunstwerk een ere
prijs kreeg temidden van een wereld-
collectie boekornamenteringen?
(Slot)
DE OUDE ZEEMAN zweeg. Maar de
jongen, die op de grond lag, vroeg
natuurlijk wat alle jongens ge
vraagd zouden hebben: „Heeft u haar
daarna nog wel eens gezien, grootva
der?"
En de oude man zei: „Wat bedoel je
eigenlijk, dat schip of die vrouw?"
„Dat meisje, grootvader".
„Nee, natuurlijk niet.ik heb zelfs
nooit meer aan haar gedacht. Maar van
middag moest ik er ineens weer aan
denken, en daarom vertelde ik je die
geschiedenis. Pas jij maar op voor vrou
wen, m'n jongen, vooral voor blonde. En
droom niet teveel, dat is niet goed op
jouw leeftijd".
De jongen aarzelde. Toen zei hij in
eens: „Waarom noemt u al die scheepjes
die u tegenwoordig maakt Kari Tryg-
vesson?"
„Nou, wat zou dat?" vroeg de oude
man scherp. „Is dat soms geen goede
naam voor een schip? En zó was ze ge
tuigd, de Kari Trygvesson, ik zie haar
nog voor me, daar bij de gronden".
ZES JAAR LATER was die jongen
journalist. En er kwam een dag,
dat hij in Rotterdam, bij een groot
en vermaard dagbiad in die stad, iets
moest nakijken in aen oude jaargang.
Toen hij door de vergeelde pagina's
doolde en zocht wat hij hebben moest,
herinnerde hij zich ineens dat verhaal
van z'n grootvader, die vijf jaar daar
voor gestorven was. Het was het laatste
verhaal dat de oude man hem had ver
teld. Hij wist dat het de Kerstleis van
de Vlaardingen 23 was geweest en het
moest eenvoudig zijn bet in de krant
na te slaan Hij nam de jaargang uit
de stelling en zocht in de kolommen
van het nummer, dat daags na Kerst
mis was verschenen. Hij vond een kletn
bericht, nauwelijks 20 regels groot. Maar
het was inderdaad het bericht van het
Nooise schip dat door de Vlaardingen 23
was binnengebracht. Het volk had on-
deicak gevonden in het Zeemanshuis
aan de Veerhaven.
Lar.ger dan een kwartier staarde de
jong., journalist op dat bericht van 20
reRe.s. Er waren namelijk twee dingen
die niet klopten met he'. verhaal van
zijn grootvader. Daarin waren twee leu
gens geweest. Het schip heette Lars
Kristaver en de enige vrouw aan
boord Kari Trygvesson
Het was het laatste verhaal van z'n
grootvader geweest. En diens laatste
leugen.
ryjDE GEVELTJES in Amster-
dam met rechts de weionder-
houden gevel van de winkel van
Hendrik Brandt op 't Rusland
„Boeck. en Bijbelverkooper sints
1742". Links „De Palmboom".
TIENDUIZENDEN bijbels worden
jaarlijks gebonden en verspreid.
Tienduizenden bijbels van onderschei
dene geloofsrichtingen. Niet al deze
exemplaren dragen tegenwoordig meer
een handvergulde naam of ornamente
ring. Daarvoor is het handwerk in deze
gemechaniseerde tijd te kostbaar ge
worden. Machines hebben ook dit fijn
zinnige werk de mens uit handen ge
nomen, al bleef het materiaal hetzelf
de. De persvergulder, in wie niettemin
nog iets van de kunstenaar kon blij
ven leven, drukt het goudmerk van een
cellophaanband over op de banden, die
onder zijn handen doorgaan.
Anders staat het weer met de snee-
vergulder, die met behulp van een
gaasraampje, dat hij onmerkbaar even
langs zijn hoofdhaar strijkt om het
wat kleefkracht te geven, de goud
blaadjes op de in blok geperste bijbel
tjes of psalmen- en gezangenboekjes
overbrengt. Met een al weer soms eeu
wenoud instrument, waarvan een kost
bare agaatsteen hoofdzaak is, wordt het
op de gladgeschraapte boeksnede neer
geslagen goud spiegelglad gepolijst. Het
resultaat is de gulden boeksnee, die
duurzaam is opgebouwd uit enkele hon
derden papierranden, die onbegrijpelijk
ten eeuwigen dage de goudlaag blijven
vasthouden, al hebben de bladzijden
slechts de dikte van het ons bekende
sigarettenvloei. Het opbrengen van een
laag verf (rood voor de R.K. kerkboe
ken en bruin voor de Protestantse) is
aan dit sneevergulden vooraf gegaan.
Verdund eiwit leverde ook in dit ge
val de kleefkracht om het goud het
eeuwigdurende houvast te geven. j
Vr—mde Ketst- en N^j»
(Van onze correspondent
in Sydney)
WANNEER de warme
dagen van Kerstmis
en Nieuwjaar naderen
want op het Zuidelyk
halfrond naderen dan
neen koude maar warme
dagen komt ieder jaar
weer het koor van de
millioenen cicaden het
trommelvlies strelen oj
plagen, al naar men ge
mutst is.
Het ene jaar is het
koor groter dan het an
dere. Doch deze Decem
bermaand is het koor der
millioenen cicaden in en
om Sydney wel bijzonder
aroot en het lawaai van
de millioenen „drum
mers" is vaak oorverdo
vend.
Wanneer wij oorverdo
vend zeggen, dan bedoe
len wij letterlijk oorver
dovend. Want tijdens de
paardenrennen op de
renbaan Warwick Farm
bij Sydney gingen de
laatste keer de cicaden
in de bomen zo te keer,
dat de „bookmakers" er
niet bovenuit konden
schreeuwen en met stom
me en wanhopige gezich
ten op hun borden met
prijzen moesten wijzen,
terwijl de luidsprekers
van de club er alles wat
zij hadden tegenaan
moesten gooien, om bo
ven het cicadenorkest uit
te schreeuwen.
Tw DE OREN der school-
I jeugd is het geschreeuw
van deze vreemde insec-
ten ware muziek. Want
het verzamelen enjuilen
"on exemplaren van fe
207 soorten in Australe
bekende cicaden ver
dringt gedurende deze
maand de V^f^ndere
lucifersdoosje of andere
voorwerpen va" verza
meiwoede volkomen.
In iedere boom in Syd
ney mogen een duizend
of zo cicaden zitten
schreeuwen, in aeze
maand ziet men ook wel
haast in iedere boom een
schooljongen, op zoere
naar zeldzame soorten
als de „Dubbele Drum-
mer" en de .>z«>art
print'. De cicade, in het
stadium van -Cezjinp
ouder dan de gemiddelde
schooljongen, is ook een
heerlijk verzamelobject,
want hij bijt noch steekt
en is in zijn soort een
fraai diertje.
De gewoonste soorten
zijn de Yellow Monday
en de G'een Monduy
de gele en procne Miaa-
dag. Deze vreemde na
men zijn te danken aan
het feit, dat de mcozen
van de eerste Engelse
vloot welke Australië
aandeed, de Austraalne-
gers vrcegen, wie er toch
zo'n kabaal tripte en ai*
antwoord „yellowmun.
dee" kregen. Hetgeen na
tuurlijk prompt in „yel
low monday" verbasterd
werd.
yrjAAROM het leger van
de cicaden uren lang
zo vreselijk schreeuwt?
De geleerden z(jn het er
nauwelijks over eens.
Oorspronkelijk meendt
men, dat het een liefdes-
lied van de mannetjes
was, want de meisjes
schreeuwen niet. Maar
wie gaat nu uren lanp te
gen zijn buurvrouw zit.
ten schreeuwen om haar
te veroveren? En waar
om bepinnen en eindipen
alle cicaden uit de helt
buurt hun „gezang" dan
steeds als het ware op
commando?
Daarbij houden sommi.
pe geleerden vol, dat de
cicade doof is, zodat het
meisje er toch geen plei-
zier van heeft.
Of deze doofheid waar
is, valt echter te betwij
felen. Wel kan men on.
der een boom met ciea.
den een kanon afschieten
zonder dat het orkest zjjn
lawaai ook maar voor een
seconde staakt, doch wij
hebben zelf gehoord, hoe
een legertje cicaden het
rhythme van een harmo
nicaspeler tijdens een pic-
nic bepon te volgen.
zal worden.
pjOE PèRE NOëL dit jaar de stad Is binnengekomen zou
Ik U niet precies kunnen vertellen. Ik heb niets ge
hoord van een grandlose landing met een helicoptère of
een Intocht per jeep. Ook heeft hij niet gelift met één van
de grote vrachtauto's die met hun last van duizenden en
duizenden kerstbomen Par(js in het groen hebben gezet.
Zo moet ik wel geloof hechten aan het verhaal dat van
morgen in de autobus verteld werd, namelijk dat hij met
een wagentje op twee wielen, getrokken door twintig kal
koenen, ls aangekomen.
fait en men gaat uit om in
kopen te doen.
Telkens als ik ln Parijs
aankom en in de eerste
?:rote winkelstraat gulzig
edere étalage afspeur,
wordt een reeks van heer
lijke, nog nooit vervulde
verlangens in mij geboren.
Wat is er veel te zien!
Voortdurend verdringt de
ene indruk de andere en
als de stad mij weer geheel
heeft opgenomen, als ik het
gevoel heb dat Parijs ons
weer vertrouwd is gewor
den, dan vermindert mijn
verlanglijst jé dagelijks en
besteed ik mijn geld weer
zo goed mogelijk, zoals ook
de gemiddelde Parijse vrouw
moet doen. B(j het weg
gaan ben ik dan ingelukkig
met een „petit souvernir"
een klein fijn voorwerpje,
iets' echt Frans. Ingeluk
kig, omdat inplaats van de
verlangens naar kostbaar
heden, Parijs zelf mij rijk
heeft gemaakt met haar
kostbaarheden, haar boek
winkels, haar studenten
wijk, zelfs met de kar met
gepofte kastanjes op de
Champs Elysées en vooral
haar bewoners, waar men
die ook bezig ziet, hetzij in
de Hallen, hetzij op de bou
levards of op een schom
melend achterbalcon van
een bus, geeft je iets mee
dat je niet gauw vergeet.
N" VLAK voor Kerstmis
z\jn de étalages in de
wijk rond de Ojiéra mooier
clan ooit. Zij bevatten het
duurste, het sierlijkste, het
schoonste Wat op aarde kan
worden voortgebracht. Alles
is daarbij zo artistiek op
gesteld dat leder voorwerp
zijn voile waarde aan teer
heid, schoonheid, kleur of
vorm kan tonen. Die étala
ges doen je vergeten dat je
ais gewoon mens In deze
straten loopt. Je waant je
tegenover de schatten lilt
één van de sprookjes van
de „Duizend en één nacht"
Je denkt zelfs niet meer
aan de mogelijkheid van ko
pen. Daarvoor moet je in
d# minder dure winkels
néT HIJ er is, lijdt geen
twijfel.
Op de Seinekaden ls een
dennebos verrezen. Op iede
re straathoek hebben wij er
een uitschieter als buurt-
bosje bij gekregen, op de
boulevards verrijzen de
kraampjes met ,van aller
lei" als paddestoelen uit
de grond. Het zijn allemaal
kentekenen van de komende
feestdagen. Maar mocht U
het nog niet geloven, gaat
U dan één van de speel
goedmagazijnen binnen en
U kunt de grijsaard zelf
begroeten. U moet daarvoor
even de tijd nemen, want
Vaders en Moeders, met
kleine Henrl's en Denise's
drentelen in dichte drom
men deze kinderparadijzen
in en uit en vormen lange
rijen opdat de kleuters de
goede baas een handje kun
nen geven. Zoveel speel
goedwinkels, zoveel Pères
Noël. Kerstman Pierre,
Kerstman Georges, Kerst
man Alphons. Allemaal
Kerstmannen, waarmede zij
zolang genoegen nemen als
assistent van die éne Pere
Noël, die in de nacht van de
25ste December de schoen
vult die, onder de kerst
boom, klaar staat.
[)E NACHT van 25 Decem
ber, als in andere landen
stilte heerst, misschien een
gezellig samenzijn rond een
BcukenkersthloU, worden Ir
Parijs na het kerkbezoek
12 uur 's nachts, de cadeaux
uitgepakt, lekker gegeten
en gedanst. Ook de Kerst
dagen zijn er niet zwaar en
ernstig, maar luchtig en ln
gesteld op plezier.
Zover zjjn wij echter nog
niet. Wy zijn nog ln de veel
besproken donkere dagen
voor Kerstmis, waarin Përe
Noël iedereen tot zo'n grote
activiteit opdryft dat men
van duisternis weinig merkt
Al vroefj; ln Je middag
werpen millioenen lampen
hun schijnsel over het as-
gaan waar ook de Parijze-
naar koopt en waar ook de
Kerstman dit jaar heel de
gelijk zijn voorraad heeft
aangevuld. Het lijkt ten
minste wel of Père Noël het
voorbeeld van Sinterklaas
gaat volgen en iedere heer
een das en iedere dame een
paar kousen gaat geven. De
winkelier en de Kerstman
passen zich aan bij de be
hoefte en als ik mij niet.
vergis zullen er heel wat
nieuw-geschoeide voeten in
de dagen na de Réveillon de
Métro in- en uitschuifelen.
\yAAR DENKT U dat die
mensen naar toe gaan?
De laatste tijd werd alle
vrrje tijd gebruikt om étala
ges te bekijken en cadeaux
uit te zoeken. Maar dat is
nu niet meer nodig. De
Kerstcadeaux moeten nu
getoond worden. Madame
zet haar nieuwe opvouw
bare hoed, die zij op zes
verschillende manieren kén
dragen op, zij heeft haar
taffetas „parapluie 1900"
met spitse steel, aan haar
arm hangen, om haar pol
sen draagt zij het laatste
modesnufje, een paar schat
tige polsmofjes van herten-
leer, gevoerd met wit bont.
En Monsieur? Hij heeft de
das, waarop alle verkeers
tekens gedrukt zijn, voor
de vreemdelingen gelaten,
maar koos een mooie Schot
se sjaal. Al dat schoons
willen zij nu laten bewon
deren, terwijl zij in de tui
nen van het Luxembourg
langs de fraaie beelden "an
Sand en
Chopin,
anderen
Georges
flaneren.
J7R ZULLEN er ook zijn
die uit heimwee naar de
zomer de Selne opzoeken
f stilstaan voor de boeken
stalletjes en daar hun han
den laten grabbelen ln de
bakken met duizenden be
schreven prentbriefkaarten,
die daar te koop worden
aangeboden en waar open
en bloot het lief en leed
van verliefden, van trou-
welozen, van verbondenen
uitgestald ligt.
Misschien zullen anderen
doen zoals wy en zichzelf
eens tracteren ln het Kaas
restaurant van Maitre An-
drouet In de(hoe aar
dig!) in de me d'Amster
dam. Het lijkt voor een
Hollander zo eenvoudig
kaas te gaan eten. Dikt is
toch wel Iets waar wij ver
stand van hebben. Maar zit
je achter een tafel en wordt
er van Je verwacht een
keuze te doen uit een kleine
honderd soorten, dan voel jc
je een weinig opgelaten,
Dwaze maatregel in 1646
ALS WIJ IN de gezellige huiselijke
kring om de verlichte Kerstboom ge
schaard zitten en ons de Kerstcake of
het krentenbrood goed laten smaken, of
ons verenigen aan de maaltyden met
gebraden gans en pudding toe, dan kun
nen we ens moeilijk voorstellen, dat do
viering van het Kerstfeest eens verbo
den is geweest. Niet bij ons, maar in
Engeland. Dat was in 1646.
In 1640 riep koning K,.rel van Enge
land het parlement bijeen, dat in de ge
schiedenis bekend geworden is onder
de naam „het lange parlement". De
Puriteinen hadden daarin de meerder
heid. In overeenstemming met hun
strenge beginselen beslisten zij, dat een
bepaalde Woensdag van iedere maand
vastendag zou zijn. In 1646 viel het
Kerstfeest op zo'n Woensdag, doch het
parlement wilde niets weten van een
dispensatie van het gebod, dat ook deze
Woensdag als vastendag zou gelden. Het
bepaalde, dat de strenge vastenvoor-
schriften gehandhaafd moesten worden.
Opstandigheid
VAN DE Kerstviering kon dat jaar dus
niets komen, zeer tot misnoegen van
de bevolking die zich het pretje maar
zo niet liet ontgaan. Ook toen reeds
ging de natuur boven de leer. In een
begrijpelijke opstandigheid negeerden
Zeer veel zakenlieden het bevel dat zij
hun winkels geopend moesten houden.
Slechts enkelen volgden het voorschrift
op; zij hadden er weinig pleizier van,
want het publiek ging tot plundering
van hun winkels ove:
Tot ln de kerk te Westminster toe
verzette men zich tegen de Puriteinse
maatregel. Men versierde de kansel
en het altaar met dennegroen en
tegen het verbod in hield een
voorganger een preek. Aangezien de
kerk op hoog hevel gesloten had moete*
biyven, vaardigden de antoritelten te
gen de voorganger, de koster en de
voorzanger een arrestatiebevel uit. De
dienaren des konlngs, die deze drie zon
daren gevangen moester, nemen, kwa
men echter van een konde kermis thuis:
het volk stroomde samen en nam zo'n
dreigende houding aar., dat men van de
arrestatie moest, f7|»n. i)e straf bepaal
de zich tot een ernstige vermaning.
Felle protesten
J-JET JAAR DAAROP schafte het par-
'vrmen* de Kerstfeestviering geheel
af. Nog feller waren toen de protesten
van het Engelse volk. Men keerde zich
verontwaardigd tegen de overheid en
zelfs kwam het tot relletjes tegen de
parlementsleden. Het ie'p niet. Hard
nekkig handhaafde men het verbod; het
bleef van kracht. to»da. Karei II in 1660
net bewind in handen kreeg. De afzet
ting van Karei I en diens onthoofding
en Cromwells verlichte despotisme had
den het verbod van de Kerstfeestviering
Z w!i or,^e^aan kunnen maken.
wij zijn geneigd een zo rigoureus in-
pupen in stevig verankerde tradities
legenwoordg niet meer mogelijk te ach-
ien. Hoe staat het met ce Kerstviering
in de landen achter het IJzeren Gordijn?
We weten alleen, oat er veel minder
waarde aan gehechi. wordt dan vroeger
en uat zij door de machthebbers zeker
met v wordt aangemoedigd.
iv Kerstcarnaval
][N AMERIKA werd ln 1876 nog aan
aeze traditie getornd. Wel niet door
e overheid, doch door de directie van
ne New Yorkse beurs, die bepaalde, dat
e beurs op Chr'stmas Eve (24 Decem
ber) in tegenstelling tot vorige jaren
normaal geopend zou zjjn. De beurs
mensen verschenen wel, doch tot han
del ls het niet gekomen. Zjj hadden zich
in potslcriyke carr.avalskledy uitgedost
en vierden ten do', feest, waarmede een
traditie werd gevestigd: het
Wallstreet-Kersthal, dat vele jaren een
noogtepunt is gebleven In de Kerstvie
ring van talrijke vooraanstaande Ame
rikaanse zakendeden.
vooral als je daar dan ook
nog de goede wyn by moet
zoeken. Maar kyk, een
Fransman laat zich raden
over de volgorde bij het ge
bruik, waarom zouden wij
ons daarvoor dan te groot
voelen.
MA DIT bezoek zullen mis
schien uit de nieuwe
schoudertas, die op het
ogenblik in Parijs weer „en
vogue" is, de twee kaartjes
voor het A.B.C.-theater te
voorschijn komen en de
Boulevard Poissonnière
worden opgezocht, omdat
men nog steeds de onver
getelijke stem van Edith
Piaff wil horen.
Zij, die willen lachen gaan
naar de film „Seul dans
Paris", of wat ook zeer
aanlokkelijk is, is het thea
ter de 1'Etoile, waar de bal
letgroep van Gitana Bianca
je voor enkele uren mee
neemt naar Spanje. Gitana
met haar troep doet je alles
vergeten met haar dansen,
zingen en gitaarspelen en
het bewijs daarvan is wel
dat zij een gedeelte van het
programma verzorgden op
de uitzonderlijke grote Sol-
rée, die op 18 December ge
houden is ten bate van het
Politiesarihtorium, en waar
ook President Auriol aan
wezig was.
Het is moei'tjk een keuze
te doen uit de overvloed
van theaters, music-halls,
tentoonstellingen en monu
menten. Er is veel goeds en
veel moois.
J-JELAAS, de avond dat wt)
weer een plaats moeten
zoeken in de nachttrein
naar Holland nadert te snel.
Kerstmis in Frankrijk door
brengen is go-v c'aar dan
moet het Oude1nr>v* weef
thuis worden gevierd. Vooi-
dat je het weet is het zover,
een laatste blik op de Ma-
deieine, een ogenblik van
stilstaan op de Place de la
Concorde en dan brengt de
Metro ons uit het hart van
de stad naar het station
P®" 'f het n°f? maar een
kwestie van minuten of de
trein zet zich langzaam in
beweging Zy rijdt langs dê
oude gryze huizen met
nlnsmf'ZeS' zeven verdie-
Pingen boven elkaar.
Eeji spaarzame verlichtin-
™*ergt de diepe trappor-
taien in de nu stille straten
DeDFlfTl "K.1 over
De F.Ifeltoren is |n d„j,.
lmtnS0ft mdiVe,Tn' Boven op
net SUO meter hoge gevaar
te brandt het rode lichtte
drnnrll V,'e&tulgen. Ee„
,ra?f,0°? win: „Hallo, hal-
lo, hier Pari)#!»
Een roepfttem, waaraan
wy mett-ert.ty<i weer met ze-
boegen het oor lenen™
rugkeren naar de
stad van Frankryk.
eerste
PETRA
j^w ,z«eland de woningen opge-
eêü laverpn. "Veider speciale typen
n?i?r ?aPada en Australië. Voor tijde-
UKe huisvesting kan worden gezorgd.
{Advertentie, ing. Med.)