GRANDIOZE ZEGE
De Gallische Haan kraaide ie vroeg
Niet te stuiten
enthousiasme
Centrale training van België en
Nederland onder de loupe
De mooiste zege
Abe als verslaggever
De Briise zwembond
gaat protesteren
(Van onze sportredacteur
ELF GERENOMMEERDE FRANSE VOETBALPROFS,
elf voetballers waarvan het merendeel de eer van de Galli
sche Haan in meer dan één internationale wedstrijd heeft
verdedigd, zijn gistermiddag in het vrijwel uitverkochte
Pare des Princes door de Nederlandse profs met 2—1 ver
slagen. Het was een harde slag voor het Franse voetbal, een
klap ook die eindelijk weer eens de Nederlandse voetbal
liefhebbers in een vreugdevolle stemming heeft gebracht.
Het mag dan waar zijn dat dit succes niet op het debet van
het Oranje-team is gekomen, het waren toch Nederlandse
voetballers die het bijna tienduizend koppen tellende Ne
derlandse legioen in extase hebben gebracht. In extase, niets
meer en niets minder. Van bepaalde zijde was voor de
wedstrijd wat smalend gesproken over een bijeengeraapt
groepje. Wat zouden voorhoedespelers in de verdediging
kunnen presteren? Wat zouden spelers als De Harder, Van
Geen, De Kubber, Schaap, Vreeken en zelfs Appel, spelers
die in hun amateuristische jaren, niet of niet meer voor het
Oranje-team in aanmerking kwamen, en nooit of vrijwel
nimmer met elkander in een elftal hadden gespeeld, tegen
het Franse nationale team kunnen uitrichten. Enige
Franse school zijn echter voldoende gebleken om hun
technisch kunnen tot volle ontplooiing te
dat de Nederlanders in het Pare des Princes deze
van hun leven niet meer zullen vergeten.
J^IET ALLEEN voor de Nederlandse
toeschouwers is deze wedstrijd een
onvergetelijke geworden. Ook de Ne
derlandse profs zullen aan dit treffen
prettige en dankbare herinneringen be
waren. Wie van hen zou sinds zijn ver
trek naar het buitenland, hebben ge
droomd dat hij nog eens als speler van
een Nederlands elftal stram in de hou
ding zou staan om met ontroering naar
het Wilhelmus te luisteren?
Wij zijn er van overtuigd, dat deze in de
Franse school geharde sportkerels op
dat moment een brok in de keel heb
ben gevoeld Zij, die van bepaalde zijde
min of meer als voetbalparia's werden
beschouwd, zullen niet hebben durven
denken dat zo ongeveer tienduizend
Nederlanders kosten noch moeiten zou
den sparen om de wedstrijd tegen het
Franse elftal te mogen aanschouwen.
Hoezeer overigens dit treffen ook bij
het Franse publiek in de belangstelling
stond, moge blijken uit het feit dat het
Pare des Princes met veertigduizend
toeschouwers was gevuld en dat voor
de laatste FrankrijkBelgië-wedstriid
vijftienduizend kaarten waren ver
kocht.
UET IS EEN HARD voetbalgevecht ge-
worden. Geen wedstrijd tussen twee
elftallen die elkaar hebben gespaard en
wat show voetbal ten beste hebben ge
geven. De Nederlandse profs hebben
hun complete arsenaal van krachten
moeten aanspreken om tot de prachtige
21 zege te komen. Hun lichamelijke
conditie was voortreffelijk. Dat alleen
was echter niet voldoende om deze
wedstrijd tot een goed einde te brengen.
De Nederlanders kwamen geladen in
het veld, zij wilden hun landgenoten
niet teleurstellen. Zij waren slechts oe-
zield van één enkele gedachte: winnen.
Reeds dagen van tevoren hadden Ap
pel c.s. het aan iedereen die het maar
horen wilde, verteld. „Wij zullen ons
best doen. Wij zullen tot de laatste mi
nuut spelen voor alles wat wij waard
zijn". Deze mentaliteit heeft, ge
voegd bij de individuele voetbalcapaci
teiten, de basis gelegd voor de eminen
te prestatie. De Nederlandse profs stel
den er een eer in voor het Nationaal
Rampenfonds te spelen en namen risi
co's. welke men normaliter niet van een
prof mag verwachten.
Gistermorgen werden in hotel Ter
minus het Nederlandse hoofdkwartier,
de laatste plannen gesmeed. De secre
taris van de KNVB, de heer L. Brunt
sprak de jongens toe en vervolgens
hingen zij aan de lippen van Bram Ap
pel, die het team op het hart drukte,
aanvankelijk een afwachtende houding
aan te nemen en toe te slaan als de
kang rijp was. De Nederlandse profs
hebben zich aan dit devies gehouden.
Zij speelden met een enthousiasme, dat
geen grenzen kende. Dit waren geen
voetballers in loondienst. Dit waren
rasechte amateurs, die het beste heb
ben gegeven, wat zij konden opbrengen.
TN de eerste voor de Nederlanders
A moeilijke helft van de wedstrijd, toen
de Fransen de beslissing door over
rompeling trachtten te forceren, scheen
een Nederlandse overwinning onmoge
lijk. Het verband tussen de Franse
linies was ontegenzeggelijk beter en
onze verdedigers hadden even tijd nodig
om op elkaar ingespeeld te raken. Voor
al Vreeken, Schaap en De Kubber
moesten aan de voor hen vreemde plaat
sen wennen. Zij mochten daarbij echter
rekenen op de steun van de gehele
voorhoede. Dank zij een bewonderens
waardige elasticiteit, kon dit elftal zich
in de eerste twintig minuten staande
houden. Het uithoudingsvermogen en
"iet te vergeten 't incasseringsvermogen
waren onuitputtelijk. De Harder, de mat.
die men in Npdoriapd reeds had afge
schreven, zag men grandioze staaltjes
techniek demonstreren op 1° lin-
tetvleugel, maar als Vreeken (wie had
Tsn hem als amateur wel eens gehoord'!
steun nodig had was de oud-V U.C.-
speler ook te vinden in het rechter
gedeelte van onze defensie. Hetzelfde
kan gezegd worden van Timmermans
Van Geen en Annel. En dan natuurlijk
Piet te vergeten Kees Rijvers Maar wat
een verschil met enkele jaren geleden
toen de kleine Kees nittig kon dribbe
len en kansen kon scheppen, maar nooit
gedurende een gehele wedstrijd. Kwik
zilver was het woord, waarmede het
snel van dp lrjttipp N.A C -er werd aan
geduid Hij heeft nog niets van zijn
glans verloren, maar bovendien is hi'
keihard geworden en heeft hij leren
schieten.
De grootste fizuren in d® verdediging
Waren evenwel Van der Hart en De
i 'Unek Van rfpf iNn na-»»** ppn h'»***
J*"1 aan pn cpr
formidabel sehnt. I>e Fr:»nsp aanvallers
•t^t Uljaki, Saunier en Gardien aan het
DE^HARDER
jm f-
hoofd gingen hem tenelétte moedeloos
uit de weg; in de 2e helft kon de ex-
Ajaxied zich alleenheerser van 't mid
denveld noemen. De .VIunek, de held
van Barcelona, heeft enige schoten van
de razendsnelle Kopa gestopt, die, zon
der dat men hem dat had mogen ver
wijten, doelpunten hadden kunnen zijn.
Dat het Nederlandse prof-elftal in de
benarde periode van de strijd geen
grote achterstand opliep dankt het
team onvoorwaardelijk aan De Munck
en Van der Hart.
Bij de Fransen traden vooral de
lichtvoetige linkshalf Gaulon, de ra
zendsnelle Kopa, de snel reagerende
jeugdige Saunier, de stoere stopper
Jonquet en de begaafde Hongaar Üjla-
ki op de voorgrond.
De slechtste man van het veld was,
het spijt ons dat te moeten zeggen, de
Luxemburgse scheidsrechter Eischen.
Een gaaf doelpunt, na twintig minuten
uit een fraaie aanval door Van Geen
gescoord, werd om onbegrijpelijke rede
nen afgekeurd en weinige minuten
daarna passeerde Saunier in duidelijke
buitenspelpositie De Munck voor de
eerste en laatste maal.
DEEDS na enkele minuten bewees
Timmermans, die een ausdauer heeft
gekregen die hem in staat .stelt twee
maal drie kwartier als een hazewind
over het veld te snellen, dat hij zijn
lessen goed had geleerd. In moeilijke
positie kreeg hij de bal bij de corner-
vlag en gehinderd door twee Franse
verdedigers, werd het hem onmogelijk
gemaakt de bal voor het doel te plaat
sen. Geen voorzet, dan maar een corner,
moet Theo hebben gedacht. De eeuwig
jeugdige De Harder plaatste de bal
messcherp voor het doel, maar voorlopig
waren de Franse verdedigers met
Marche en stopperspil Jonquet aan het
hoofd, niet van plan ook maar een schijn
van een kans weg te geven. Integen
deel, na deze Nederlandse aanval wer
den Van der Hart en zijn mannen stevig
aan de tand gevoeld. De Vroet moest
ontdekken, dat Kopa niet voor niets
Frankrijks beste rechtsbuiten wordt ge
noemd en slechts dank zij een formida
bele sliding van Van der Hart ontkwam
het heiligdom van De Munck aan ernstig
gevaar. Daarmee was het niet gebeurd.
Onophoudelijke beukten de rappe Fran
sen op de Nederlandse veste, maar met
iedere aanval groeide het zelfvertrou
wen van de in rode shirts, witte broe
ken en blauwe kousen gestoken Neder
landers, die zich gedragen wisten door
de sympathie van laaiend enthousiaste
landgenoten en.... zelfs door een deel
van de Franse toeschouwers. De vloed
golf „van Franse aanvallen nam ten
slotte af en langzamerhand werd hei
evenwicht hersteld.
Aanvoerder Appel, eigenlijk de enige
speler waarvan wij meer hadden ver
wacht, kon een moment aan de strenge
bewaking van Marche ontsnappen en
prikte de bal voor de Franse doelmond
waar een schijnbeweging en een klein
tikje van Bertus de Harder voldoende
waren om Van Geen een kans te geven.
De Nederlandse aanvalsleider weifelde
geen moment en passeerde Ruminski vol
komen kansloos. Scheidsrechter Eischen
(Van onze sportredacteur)
Abe Lenstra was gisteren met
een speciale missie naar Parijs
gekomen. Hij zat daar als aan
voerder van het Nederlands elftal,
met de opdracht op de eerstko
mende bijeenkomst van de Tech
nische en Keuze Commissie een
verslag van deze wedstrijd uit te
brengen. Op die vergadering zal
hij echter niet de enige zijn, die
zal getuigen van de grote voor
uitgang welke de Nederlandse
voetballers in Frankrijk hebben
gemaakt. De voorzitter van de
T.C., de heer G. Kruyveren de
voorzitter van de K.C., de heer
Hoolboom, waren eveneens aan
wezig. Wij kunnen ons voorstel
len, dat de lichaamsconditie op
die bijeenkomst een belangrijk
punt van bespreking gaat worden.
Bertus de Harder rechtsmaakt
de gelijkmaker uit een voorzet
van Appel, links op de voorgrond.
De stippellijn geeft aan hoe de bal
gespeeld werd.
had echter buitenspel geconstateerd. Ook
in de 34e minuut toen Kopa voor Frank
rijk scoorde moet de arbiter dezelfde
gedachte hebben gehad. In ieder geval
was hij niet zeker van zijn zaak en
vroeg de mening van de Franse grens
rechter. Deze haalde zijn schouders op
en zijn vlag naar beneden, met het ge
volg dat Nederland tegen een 1—0 ach
terstand moest optomen.
Het was overigens een bijzonder
fraaie aanval waaruit de Franse doel
punt tots tand kwam. De Nederlandse
verdediging werd door Kopa vliegens
vlug gepasseerd. De laatste hinderpaal
op de weg naar het Nederlandse doei
was van der Hart. De Nederlandse
stopper stond toen voor een zware op
gave, daar hij ook aandacht aan Sau
nier moest schenken. Hij moest ten
slotte besluiten Kopa aan te vallen met
het gevolg dat Saunier vrij kwam te
staan en de bal op een presenteerblaad
je kreeg. De Munck probeerde het ge
vaar nog te keren door uit zijn doel te
komen, maar de Franse aanvalsleider
had aan een klein gaatje genoeg om de
bal in de touwen te jagen.
Zeker de Fransen hadden in de eer
ste helft een veldoverwicht gehad, maar
de schutters ontbraken om daarvan op
gepaste wijze gebruik te maken.
De 1—0 voorsprong was dan ook min
of meer onverdiend, temeer daar het
Nederlandse doelpunt niet en het Fran
se doelpunt wel in buitenspelpositie
werd gescoord-
TN de tweede helft was echter van een
Frans overwicht geen sprake meer.
Nu pas raakten de Nederlanders volle
dig op elkaar ingespeeld en begonnen
Vreeken, Schaap en De Kubber aan de
voor hen vreemde plaatsen te wennen.
Van der Hart beheerste het middenveld
en Timmermans en Rijvers behoefden
de laatste tien minuten uitgezonderd
minder vaak terug te komen.
Dertien minuten na de adempauze,
welke de Nederlanders hadden gebruikt
om een plan de campagne op te zetten,
flitste Rijvers op de hem bekende wijze
langs enkele Franse verdedigers. Hij
werd vrij hardhandig ten val gebracht,
maar weinige minuten later nam hij
wraak en plaatste de bal met een vlijm
scherpe pass voor de voeten van Appel.
Een oogopslag van de Nederlandse
rechtsbuiten was voldoende om te zien
dat Bertus de Harder in een felle sprint
zijn bewaker meters achter zich had
gelaten en voordat de Fransen zich het
gevaar bewust waren geworden, lag de
zwerver bij uitnemendheid reeds met
bal en al achter de Franse doellijn
(1—1). De eerste bres was geslagen.
Meerderen zouden spoedig volgen toen
bleek dat midvoor Saunier om der wille
van zijn reputatie het duel met Van der
Hart ontweek en zelfs Kopa in De
Vroet zijn meerdere moest erkennen.
De Nederlandse ploeg werkte in deze
periode als een goed geoliede machine
en was beslist sterker.
Negen minuten voor het einde resul
teerde dat in een tweede doelpunt.
Een mislukte vrije schop, door Rijvers
voor het Franse doel genomen, werd
slecht weggewerkt. Timmermans ving
de bal op en sprintte Marche voorbij
Jonquet schrok daar zo van dat hij
verzuimde de naar binnengekomen Ap
pel te dekken, die geen fractie van een
seconde nodig had om. uit de pass van
Timmermans de bal langs een haag van
Franse verdedigers achter Ruminski te
deponeren.
Nog slechts negen minuten hadden de
Fransen om aan een beschamende ne
derlaag te ontkomen. Zij waren zich dat
terdege bewust en stelden alles in het
werk om hun „gezicht" te redden. Fel
le aanvallen, waarbij De Munck en Van
der Hart voor de laatste maal gelegen
heid kregen uit te blinken, waren het
gevolg. Nederlandse aanvallers repten
zich naar de bedreigde punten en meer
dan eens zagen wij slechts twee in rode
shirts gestoken spelers op de midden
lijn toekijken of de versterkte defensie
het Franse slotoffensief zou weerstaan.
De Nederlandse veste" doorstond ook
deze vuurproef, waarbij onze landgeno
ten als volleerde profs niet ver
zuimden om de bal over de zijlijn te
Op sublieme wijze weet DE
MUNCK hier weer een aanval te
onderscheppen voor de Franse
aanvaller GARDIEN gevaarlijk
kan worden. VAN DER HART
kijkt gespannen toe.
werken als de grond te heet onder de
voeten werd.
Toen het laatste fluitsignaal door het
Pare des Princes snerpte, was het cor
don dat Franse gendarmes rond het
veld hadden getrokken, niet bestand
tegen de duizenden enthousiaste Ne
derlandse supporters die van hun be
wondering en vreugde getuigenis wil
den afleggen door de overwinnaars als
ware triomphators van het veld te
dragen. Spelers werden omhelsd en op
de schouders geklopt, en bij al dat hul
debetoon bleven de Franse toeschou
wers lang niet onverschillig. Uit het
hartelijk applaus, dat naast het gejoel
voor het eigen elftal, ook van deze zij
de klonk, bleek dat de Nederlandse
profs zich hun plaats in de Franse
voetbalwereld reeds lang hadden ver
overd en dat zij hun positie door deze
indrukwekkende 21 zege nog hebben
verstevigd.
(Advertentie, Ing. Med.)
Engelse critiek op waterpolo-training
Tijdens een vergadering van de
Amateur Swimming Association, de
Britse Zwembond, welke te Chelten-
ham werd gehouden, is scherpe critiek
geleverd op de amateur-status van en
kele ploegen, die aan het Olympisch
waterpolotornooi te Helsinki hebben
deelgenomen.
De ploegleider van het Britse Olym
pische Waterpoloteam, William Lovely.
bracht een rapport uit. waarin hij zei-
de het feit, dat Nederland en België elk
weekeinde hun ploegen voor een cen
trale training bijeenbrachten, in strijd
te achten met de amateurbepalingen.
Wat betreft de voorbereidingen van de
zeventallen van Hongarije, Zuid Slavië
en Rusland zeide William Lovely: „De
ze trainings—methoden maakten de FI-
NA-bepalingen omtrent het amateuris
me eenvoudig belachelijk".
Nadat enkele afgevaardigden hun
mening kenbaar hadden gemaakt deel
de de secretaris van de Britse Zwem
bond, H- E. Fern, die tevens penning
meester is van de FINA, mede, dat hij
een en ander op internationaal niveau
behandeld wil zien.
secretar's-penningmeester van de
KNZB, de heer B. J. Moolenaar. die wij
naar zijn mening vroegen, noemde de
door de Engelse officals geuite critiek
ten aanzien van Nederland en België
onbegrijpelijk en belachelijk. „Hoe kan
de Britse Zwembond aanmerkingen op
onze centrale training hebben, wanneer
deze bond zelf een centrale zwem-
training voor de Olympische Spelen or
ganiseerde in het Lough-Borough-col-
lege?" aldus de heer Moolenaar.
yOEN Bertus de Harder in de tweede
helft van de wedstrijd Frankrijk-
Nederlandse profs een phenomenale
sprint naar het doel uitvoerde en Jon
quet meters achter zich liet. keerde hii
enkele seconden later hijgend naar het
middenveld terug. „Nu zien ze op de
tribune eens. hoe een oude kerel van
3T4^aVno* kan lopcn". zei hii tegen
Theo Timmermans. En Theo Timmer
mans zelf. die de grondlegger was van
het tweede doelpunt en de bal zo keu-
,'s aan.Bram Ac)r,eI aangaf, zodat de
laatste in een rush de winnende goal
kon scoren,.kwamen de tranen in de
nnCHo de duilendcn Nederlanders
stnnrf„„ i jes na het ,weede doelpunt
stonden te dansen van enthousiasme.
„Ik kon mij niet meer goedhouden"
vertelde hu ons laler. „Ik stond te huU
'en op het veld als een kleine iongen".
Cor..van der Hart wees op zijn hart,
oen wii hem een uur na de wedstrijd
"roegen wat volgens hem de belang-
-"K-ste faetor was geweest voor deze
mhone overwinning. „Hiermede hebben
"il dosneeld". en hii wo»« nn riin hart"
en ik kan TT 7P«"»n dat hel de mooi.'
ste overwinning van mijn hele voetbal
loopbaan is geworden".
